|เ มื่ อ เ ธ อ ใ ห้ ไ ด้ แ ค่ เ พื่ อ น| Sad Ending

ข้อมูลเบื้องต้น

นี่คือ ฉากจบของ |เ มื่ อ เ ธ อ ใ ห้ ไ ด้ แ ค่ เ พื่ อ น| ในแบบฉบับ เศร้า หากคุณ อ่านฉากจบฉากนี้แล้ว ขอให้อย่าอ่านฉากจบแบบ

เนื้อเรื่อง

.............ผมรู้สึกเสียใจมาก และยิ่งเสียใจมากกว่าที่ไม่ได้ไปเห็นหน้ามันเป็นครั้งสุดท้าย ทัมมัยเรื่องแบบนี้ มันต้องเกิดกับผม คนในโลกมีกี่ล้านคน ทำไมถึงไม่ไปเกิด มาเกิดกับผม  แล้วทัมมัย มันต้องเป็นไม้ เอาผมไปแทนสิ ถ้าสวรรค์มีจริงน่ะ เอาผมไปแทนไม้สิ ผมไม่อยากให้ไม้ตายแบบนี้

เหมือนมีเสียงอะไรกระซิบในหูผม

"ขอโทด แต่เราต้องทำ"

"เฮ้ย" ผมตะโกนออกมาเพราะความตกใจ คงจะหูฝาดไปเอง

          ผมเดินมาที่ห้องของแพท แปลก ที่ผมมองไม่เห็นแพท ทั้งๆที่ผมคิดว่า แพทต้องกำลังอยากคุยกับผมเรื่องไม้แน่ๆ  แป้ง... ใช่แล้ว ผมเห็นแป้ง นั่งอยู่ แป้งน่าจะรู้ ว่าแพทอยู่ไหน

"แป้ง... แป้งรู้เรื่องพี่ไม้แล้วใช่ไม๊"

"อ...อืม"

"แล้ว แพทละ แพทไปไหน"

"พี่ชล......พี่ชลอย่าถามแบบนี้ได้ไม๊...ฮือๆๆ"

"เกิดอะไรขึ้นกับแพทอีกละ"

"พี่ชล พี่ชล....พี่ก็รู้เรื่องพี่ไม้.....แล้วทำไมไม่รู้เรื่องแพทละ"

"อะไรกัน...."

ผมพูดจบผมพยายามก้าวถอยหลังออกไปนอกห้อง แต่แล้วผมก็สะดุดกับอะไรบางอย่าง ผมลงไปนอนบนพื้น ผมไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยืนขึ้น ผมกำลังประมวลเหตุการณ์ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับแพท

ใช่แล้ว มันต้องเป็นอย่างที่ผมคิดแน่ๆ แต่จะให้แน่ใจ ผมต้องถามตั้ม

ผมวิ่งออกมาจากห้องโดยทำเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น ผมวิ่งทั้งน้ำตา

"ตั้ม นายยังไม่ได้บอกอะไรเรารึปล่าว"

"อ..อะไร"

"เรื่องของแพท แฟนไอ่ไม้"

"อ...อ่อ....แพทก็.."

"พอแล้วละ เรารู้ละ นายไม่ต้องพูดต่อ"

ผมพยายามกลั้นน้ำตา แต่มันทำไม่ได้ ผมไม่รีรอที่จะคว้ากระเป๋า และขี่รถออกจากรร ผมไปยังที่ๆไม่มีครัยหาผมเจอ ใช่แล้ว มันคือที่ๆสมัยเด็กๆผมเคยมาเล่นกับไอ้ไม้ มันเป็นซอยเล็กๆข้างๆบ้านไม้ ซึ่งไม่มีใครรู้เลย ว่าที่กำแพงมันมีรูไปในป่าเล็กๆ ผมพยายามมุดเข้าไปข้างใน ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผมคิดอย่างนั้น และทำตามความคิดของผม เมื่อผมรู้ตัวว่าผมมุดไม่ได้ ผมจึงใช้หินกะเทาะกำแพงให้เป็นรูใหญ่ขึ้น จนผมสามารถเข้าไปได้

"ฮือๆๆ ฮือๆๆ...."

เมื่อผมเข้าไป น้ำตาผมก็ต้องไหลกับสิ่งที่ผมเห็น มันคือของๆพวกเราในตอนเด็กๆ ที่เราเคยเล่นด้วยกัน มันยังอยู่ถึงแม้เวลาจะผ่านไป แต่มันยังคงอยู่ ของเหล่านั้น กลายเป็นภาพแห่งความทรงจำ ผมตัดสินใจเก็บของทั้งหมดนั้น ใส่ถุงขาดๆ  ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงทำอะไรบ้าๆ ทั้งๆที่รู้ว่าถุงมันขาด ใส่ไปมันก็ร่วงลงพื้น ผมก็ยังหยิบใส่ๆ โดยไม่รู้ตัว

                    ผมเก็บของขึ้นรถ และจะมุ่งหน้าไปที่บ้าน ผมรีบไปให้ถึงที่บ้าน ทันใด นั้น ผมก็รู้สึกว่า ตัวผมถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระ ผมยืนอยู่ในที่สูง ผมเห็นร่างของผม นอนอาบกองเลือด ใช่แล้ว นี่เป็นโค้งที่ตั้มเล่าให้ฟังว่า ไม้รถชนตรงนี้ ผมยังคงงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่รู้ทัมมัยภาพเหตุการณ์ ต่างๆมันปรากฏ บนหัวผม   ภาพเหตุการณ์ ต่างๆ ที่เกิดขึ้นแล้ว มันผ่านมาให้ผมเห็น แต่เหมือนมันมีอะไรแปลกๆไป

"ไม่อ่ะพี่ แพทยังไม่เห็นพี่ชลเลย"ผมเห็นไม้เดินเข้าไปถามแพท และเห็นตัวผมเดินแยกทางกับแพทก่อนที่จะเจอไอ้ไม้

"อ..อืม งั้นพี่ปัยก่อนนะ ห้องพี่เค้านั่งกันหมดแล้ว"

"ค่ะ......" ดูเหมือนว่าแพทจะรู้สึกตัว ว่าไม้อาจรู้รัยบางอย่าง

ไม้เดินมาที่แสตนที่ห้องพวกผมนั่งกันอยู่

"ไม้ มานั่งกับพวกเรามะ"ตั้ม และ....ผมชวนมันไปนั่ง

"เฮ้ย ดูหน้าเครียดๆ มีรัยวะ"ผมถามมัน

"ป...ป่าว"

"มีรัยก็บอกกันได้นะ เราเป็นเพื่อนกันมานาน เรารู้ว่านายไม่สบายใจ"

"แล้ว....ถ้าถูกเพื่อนที่คบกันมานานหักหลัง จะทำยังไง"

".....ไม้....นายพูดอะไรน่ะ"

"นายน่าจะรู้ตัวดีนะ"

"ร....เรื่องอะไรน่ะ"

"เรื่องแพทไง!!!"ไม้ตะคอกใส่หน้าผม

"ไม้......นายรู้แล้วเหรอ"

"ก็ใช่นะสิ วันนี้ถ้าเราไม่เห็นกับตา เราก็คงจะคิดว่านายเป็นเพื่อนที่แสนดีคอยช่วยเหลือเราตลอด เหอะ นึกว่านายจะเป็นคนดี นายก็แค่คนหักหลังเพื่อน อย่างหน้าตาย ทำไมล่ะ ทั้งๆที่เราคบกับแพทอยู่ นายยังมาแย่งไปจากเราอีก นายฆ่าเราทิ้งเลยดีไม๊  เอาชีวิตเราไปด้วยเลยไม๊ ห๊า!!"ไม้ตะคอกแบบหัวเสียมาก ควบคุมไม่อยู่แล้วตอนนี้ มีแต่ความโมโหมารุมเร้า

"ไม้ เราขอโทดนะ คือ.."

"ไม่ต้อง.. พอแล้ว เราไม่อยากฟังคำแก้ตัวจากคนอย่างนาย"

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

ผมรู้สึกตัวว่าผม นอนอยู่ในโรงพยาบาล มีพวกตั้ม นอนข้างๆเตียง ผมพยายามพูดอะไรบางอย่าง

"ตั้ม เราฝากบอกไม้ด้วย ว่าเราขอโทด เราคงไม่มีโอกาสไปขอโทดด้วยตัวเอง"

"เฮ้ย นายต้องอาการดีขิ้นแน่"ตั้มปลอบใจผม

"เฮ้ย แล้วไม้ ไม่มาเหรอ"ต้นบอก

"มันคงไม่รู้มั้ง"เอพูด

"ไม้คงเกลียดเราแน่เลย"ผมพูด

......เอะ!!! รู้สึก ว่ามันมีไรแปลกไป

คนที่มานอนตรงนี้ น่าจะเป็นไม้ ไม่ใช่ผมนี่ แล้วทัมมัย.........

ภาพเหตุการณ์ มันวนเวียน อยู่ในหัว จนผมหลับไป มันเป็นการหลับที่ไม่มีทางตื่น อีกตลอดกาล

ผมรู้สึกตัวอีกที เมื่อผมยืนอยู่บนอากาศ มองลงมาเห็นทุกๆคน ข้างล่าง มีโลงอยู่ และข้างๆ มีรุปของผมอยู่ ผมรู้ตัวแล้วละผมได้จากโลกนี้ไปแล้ว

ผมเห็นไม้ นั่งอยู่ในงานศพของผม เค้ามองขึ้นมาดูผม แต่เค้าคงมองไม่เห็นหรอก.....ผมได้แต่มองเค้า ในที่สุดผมเห็นใบหน้าของไม้ แสยะยิ้มและพูดออกมาว่า

"ขอบใจนะ ที่มาแทนเรา"