คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : -4-
-4-
“นาำนัลนนั้นหายไปแล้วเพะ”
ยอาเอ่ยพร้อมมออ์ายอเธอผ่านม่านไม้ไผ่้วยวามห่วหา นาถอนหายใออมาเบาๆ อนนี้อ์ายสอทรเป็นหนุ่มเ็มัว และนาเอ็เป็นสรี ะเ้าไปโอบอเหมือนยามเ็็ระไร
พู่ันที่ทรเียนอัระภาษาีนอยู่ถึับะั วเนรมริบระพริบเพียแผ่วเบา่อนะรัสออมาอย่าหยิ่ทะน
“ั้นหรือ นี่เป็นารอบโ้อเ้าอมเรือนยูรำแพนระมั”
“อ์าย หารู้ว่าทรำลัถูหมายีวิ แล้วเหุใึไม่ราบทูลฝ่าบาทล่ะเพะ”
“หมายนั่น หา้าเปิเผย่อพระบิา แน่นอนว่า้อทรเอาเรื่อเ้าอมเรือนยูรำแพน แ่ในอนนั้นพระเียริอเ้าอมเรือนระเรียนเหิน็ะทรเสื่อมเสียไป้วย และถึะเอาเรื่อเ้าอมเรือนยูรำแพนไ้ริๆ อ์รัทายาทะ้อไม่พอพระทัย้าแน่...”
ยอาถึับถอนหายใออมายาว อ์ายสอ็นึอยาทำเ่นนั้น หา้วยเียริศัิ์อเื้อพระวศ์ เลยไ้แ่ทรเปรยออมาเบาๆอย่าหยันเยาะ
“...อยู่ในวัหลวโยไร้ศัรูนี่มันยานั”
“เพะ นาพระมาราอพระอ์ ไม่เยทริร้ายับผู้ใเลย ยัถู...”
ยอาหยุำพูไว้เพียเท่านี้ เพราะลัวว่าะเผลอปล่อยน้ำาออมาอีรั้ พู่ันออ์ายสอะัอีรา นั่นสินะ...ะว่าไปนา็่าแม่อ้านี่
“ยอา...” รัสเรียนาสนอพระโอษ์นโปร วเนรสีำลับราวรัิาลรานี้มีแววเหนื่อยหน่ายนั “...้าอยาไปทูลพระมาราเรือนระเรียนเหิน แู่เหมือน้วยวามเป็นายอ้า ะไม่สามารถเ้าใล้พระนาที่ยัทรรรภ์ไ้ เ้าเป็นธุระให้้าทีะไ้ไหม?”
ระาษหมายถูยื่นให้หิวัยลาน นารับมาพร้อมยอบายเารพ
“ส่ให้ถึมือพระมารานะ”
“เพะ”
.
.
.
“้าเื่อว่าอ์ายสอะ้อหาทาเือนเ้าอมเรือนระเรียนเหินแน่ๆ”
สุรเสียอเ้าอมเรือนยูรำแพนนั้นเย็นเยียบ ประสานาับผู้เป็นบิาอนา...เสนาบีฝ่าย้าย ผูุ้มอำลัทหารส่วนมาอราอาาัริลลา
“แ่อนนี้เ้าอมเรือนระเรียนเหินทรรรภ์ ทาเียวที่ะสามารถิ่อับนาไ้ือารส่สาร และ้อให้นาำนัลเป็นผู้ส่้วย เพราะถ้าอ์ายสอเลื่อนไหว้วยอ์เอ มันเป็นารไม่วรที่บุรุษผู้ที่ผ่านพิธีสู่วามเป็นผู้ให่เ้าพบสรีอพระราา และ้าับท่านพ่อ้อรู้แน่”
“ถ้าเ่นนั้น็น่าะเป็นยอา แม่นมออ์ายสอ อ์ายทรวาพระทัยในัวนามาที่สุ เ้าอมอยาให้หม่อมันัารนาไหม?”
“ถ้าเ่นนั้นมัน็เท่าับเป็นารแหวห้าใหู้ื่น หามี่าวลือสะพัออไปว่านาสนอพระโอษ์ออ์ายสอถูลอบสัหาร ระหว่าเินทาไปเ้าเฝ้าเ้าอมเรือนระเรียนเหิน สอนนั้น...แม้แ่ฝ่าบาท็้อับามอมาที่ใรสัน และท่านพ่ออย่าลืมสิว่าในวัแห่นี้...ไม่ไ้มีเพียทหารอท่าน ยัมีทหารอพระราาอยู่้วย”
“หึ! แล้วเ้าอมิารเ่นใันเล่า?”
วเนรามมอเ้าอมเรือนยูรำแพนนั้นวาววับ ่อนที่เรียวโอษ์ะบิเป็นรอยแย้มสรวล
“ไม่้อทำอะไรับเรื่อนี้ เพราะนอ้า...ที่ำหนัระเรียนเหินไ้รอเปลี่ยนสาสน์ออ์ายสออยู่แล้ว”
“เปลี่ยนสาสน์เหรอ?”
ท่านเสนาบีฝ่าย้ายไหวัว เ้าอมเรือนยูรำแพนพยัพัร์พร้อมรินาให้บิาอนา
“นอเรา มีอยู่ที่รมศิลป์ รมสอบสวนี และรมทหาร แ่สามรมนี่...ะสร้าเรื่อึ้นมาสัเรื่อมัน็่ายนิเียว นับประสาอะไรับปลอมลายมือออ์าย?”
“ทริะทำอะไร”
“ทรเป็นลูเสือที่เี้ยวเล็บยัไม่อ หาเราปล่อยไว้...เป็นยิ่ว่าหนามำใอ้า”
เสนาบีฝ่าย้าย เหยียยิ้มออมาาๆเมื่อบุรีสูศัิ์อเาทอเสียนุ่ม
“เือทิ้ะั้แ่ยัเป็นลูแมว ีว่าปล่อยไว้ให้เป็นพาเสือแล้วมาแว้ัเรานะะ ท่านพ่อ”
**
“อ์ายัพ้อ้านานี้เียวเหรอ”
เ้าอมเรือนระเรียนเหินรัสพลาสรวลอย่าเอ็นู เมื่อนาสนอพระโอษ์ยอาไ้ลับำหนัมิ้นทอไปเรียบร้อยแล้ว พระนาถึไ้เปิอ่าน้อวามัพ้ออย่าน่ารั ว่าพระมาราทรรรภ์ใหม่แล้วะลืมเมาลูบุธรรมเสียแล้วระมั เอ...หรือว่าแบฮยอนนเียวะลายเหาให้อ์ายสอไม่เพียพอนะ แหม~ ่าเป็นายหนุ่มเ็มัวที่ยัแฝวามเป็นเ็เล็ไว้อยู่ริๆนะ
“อ์ายสออยาให้พระมารามาเอาใใส่น่ะเพะ ็ทรใฝ่ฝันถึเ้าอมเรือนมิ้นทอมาั้นาน เ้าอมเอ...็เป็นผูุ้ประายวามหวัเรื่อนี้ับอ์ายนะเพะ”
“นั่นสินะ...” เ้าอมนใหม่ยหัถ์ึ้นลูบเบาๆที่หน้าท้ออพระนา อ์ายสออยาใล้ิพระมารานั่นแหละ “...แ่สถานะอ้าอนนี้ ะทำให้อ์าย้อเหาไปอีห้าหเือน ว่าที่พระโอรส หรือพระธิาะประสูิาล...้าะออไปหาอ์ายะไม่ไ้”
“แถมอนนี้ฝ่าบาท็ำลัยุ่วุ่นวายับราิ ไม่ไ้เส็ำหนัไหนเลย หม่อมันว่าอ์ายะเหามาแน่ๆเพะ หาไ้ไปเที่ยวเปลี่ยนบรรยาาศ็ะี”
“ไปเที่ยวเหรอ” เ้าอมเรือนระเรียนเหินทวนำพูอัุผูู้แล ่อนะแย้มโอษ์ออมาบาๆ “...นั่นสินะ น้อายอ้าพอถูเมินมาๆ พอไปเที่ยวแล้วเา็สบายใึ้นมา ั้น...เี๋ยววอนัุ่วยเอาสาสน์อ้าไปให้ท่านเสนาบีฝ่ายวา พ่ออ้า้วยนะ”
“เพะเ้าอม”
.
.
.
“วอนัุเป็นนอ้า เาะแอบเปลี่ยนสาสน์ที่อ์ายสอส่ถึเ้าอมเรียนระเรียนเหิน ลายเป็นสาสน์ัพ้อ และอีไม่นานอ์ายสอะ้อถูเิประพาสที่ไหนสัแห่...”
เ้าอมเรือนยูรำแพนรัสพลาิบน้ำาอย่าสบายพระทัย
“...ถึอนนั้น ท่านพี่ส่มือปราบาไป ทำให้เหลือร่อรอยว่าใรเป็นผู้บาร”
“เ้าอมิว่าฝ่าบาทะทรเื่อเ่นนั้นหรือ” ผู้พิพาษาวัยลานนามวอน ูโฮรัสถาม
เ้าอมถอนพระทัยเบาๆ
“อาะไม่ แ่ถ้าเิมีหลัานที่แน่นหนา และไม่ทรยอมประหารเ้าอมเรือนระเรียน ิว่าประานะว่ายัไเล่าท่านพี่?”
“...”
“อ์ายสอทรเป็นที่รัยิ่อวัหลว และเพราะทรศึษาที่มหาวิทยาลัย ทำให้เหล่าบัิเอ็เลื่อมใสศรัทธาไม่น้อย แสผู้เิรัสไ้หายไปาวัหลว อย่าไรเสีย็้อมีนลุึ้นเรียร้อวามเป็นธรรม”
“แล้วสาเหุที่เ้าอมเรือนระเรียนเหินะ...”
“้าเรียมไว้นานแล้ว”
รอยสรวลรานี้ ่าเยือเย็นนั!
**
“ไปเที่ยว!?”
อ์ายสอรัสออมา้วยสุรเสียที่เหมือนไม่อยาะเื่อ เมื่อพระมาราเรือนระเรียนเหินมีรับสั่ให้พระอ์ไปพัผ่อนายแน โยไ้ทรอพระราอนุาแพระบิาไว้เรียบร้อยแล้ว
“ให้้าไปอะไรในอนนี้ นี่พระมาราเรือนระเรียนเหินไ้รับสาสน์า้าหรือยั!?”
“ไ้แล้วเพะ...” ยอาพยัหน้ารับอย่าระือรือร้น “...หม่อมันส่ให้ถึมือเลยนะเพะ”
อ์ายสอะัพระอ์ทันวัน เอ...หรือพระมาราะทรห่ว ลัวว่าเาะไ้รับอันรายถึไ้ิะให้ไปพำนัในสถานที่ปลอภัยสัระยะ ฝ่ายท่านเสนาบีฝ่ายวา็เื่อใไ้อยู่หรอ ส่วนัวเ้าอมเรือนระเรียนเหินเอ...ำลัทรรรภ์และอยู่ในวามูแลอพระบิา มีารุ้มันแน่นหนาอย่ายิ่ยว และยิ่มีเิอาารย์ทั้หลายมาสวเพื่อวามปลอภัยอทารในพระรรภ์...ไม่มีทาะเป็นอะไรไ้่ายๆ
“เอาเหอะ หาเป็นพระประส์อพระมารา ้าะไป็ไ้”
อ์ายสอรัสพลาถอนพระทัยออมาเบาๆ ทอพระเนรไปยัอาทิย์อัส .ำหนัมิ้นทอ
“รู้สึเหมือนะเป็นบ้านพัอท่านเสนาบีฝ่ายวา มีบ่อน้ำร้อน้วยนะเพะ ะทรวนอ์หิมยอนอาไป้วยหรือไม่”ยอาถามเสียเบา ่อนะรีบหลบไปเมื่ออ์ายสอรัสอย่าไม่่อยสบอารม์
“ะให้้าเอาพระายาที่ยัไม่ไ้เ้าหอไปแ่บ่อน้ำพุลาแ้เนี่ยนะ เอาแบฮยอนไป้วยะีว่า ้าะไ้มีเพื่อน”
“ทรโปรแ่พระสหาย แบบนั้นพระายา็น้อยพระทัยสิเพะ” ยอาเย้า ทำเอาอ์ายสอะัพระอ์ ่อนะทอถอนพระทัยออมาเบาๆ
“้ายัไม่รู้ัเอาใสรีีพอระมั”
นาสนอพระโอษ์ส่วนพระอ์หัวเราะิ อ์ายสอ้าวไปัสัมภาระส่วนพระอ์ ทระัเมื่อเห็นล่อเรื่อรัที่ยัไม่ไ้เอาไปเ็บี
“เอาไป้วยสิ!”
วพัร์มเหลียวไป้านหลัทันวัน เมื่อี้มันเสียอะไรน่ะ?
“ทรเอาออมาเหรอเพะ...” ยอาถามพลาวาามอล่อเรื่อรั นายิ้มออมาอย่ายินี “...อ่า ไม่ไ้เห็นมานานแล้วนะเพะ อทุอย่าในล่อนี้ รวมถึัวล่อเอ็มีเรื่อเล่า”
“ั้นเหรอ...” อ์ายสอยัสสัยในพระหทัย หาระนั้น็รับสั่วนุยเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น “...มีเรื่อเล่าว่าอะไรบ้าล่ะ”
“อย่าแรือัวล่อและเรื่อหอม ฝ่าบาททรประทานให้พระสนมั้แ่่อนที่พระนาะทรถวายัวอีนะเพะ ือ...ามประสาวามรัและวามเร่าร้อนอเลือหนุ่ม ที่มี่อหิสาวที่นรั”
“อ่อ...” อ์ายสอพยัพัร์ “...เรื่อนั้น้าพอรู้อยู่บ้า” เพราะในเวลานั้นถือว่าเป็นารหยามเียริเ้าอมเรือนยูรำแพนน่าู
“แ่ยัไม่ทรรู้นี่เพะว่าเรื่อหอมนี่ เป็นเรื่อหอมนิเียวที่พระราาทรปรุเอ และมอบแ่นาอันเป็นที่รั ฝ่าบาทเยสอนอ์ายปรุน้ำอบหรือไม่เพะ”
อ์ายสอระพริบเนรปริบๆ ่อนะพยัพัร์ พึระลึไ้ว่ามีอยู่รานึที่พระบิาทรบัับให้เาปรุน้ำอบนินึ โยห้ามเผยแพร่สูรน้ำหอมนั่นให้ผู้ใล่วรู้ ในอนนั้นเาออะุนอยู่หรอว่าเป็นบุรุษไย้อมาปรุแ่เรื่อหอม้วย พอมาสำนึไ้อนนี้็นึละเหี่ยพระทัย พระบิานี่...อบเห็นพระอ์เป็นเ้าอมเรือนมิ้นทออยู่เรื่อยเลย
“เหล่าสรีสูศัิ์อฝ่าบาทน่ะ ะมีอยู่วันนึที่้อปรุน้ำหอมประันลิ่นัน เป็นารประวเรื่อหอมยัไล่ะเพะ...” ยอาเอ่ย้วยวามรู้สึื่ม่ำับวามสุสมัยเ่า่อน “...อนนั้นพระสนมเพิ่ะถวายัวใหม่ๆ นาทำเรื่อพวนี้ไม่เป็นหรอ ฝ่าบาท็ทรเส็มาสอน้วยัวเอ และลิ่นนี้็ทรนะเ้าอมเรือนยูรำแพน้วยนะ เพราะในยุนั้นมีไม่ี่นที่รู้สูรารปรุน้ำหอมลิ่นนี้”
“มิน่า อนสอนถึไ้เี่ยวเ็้าั” อ์ายหนุ่มสรวลออมาเบาๆ ่อนะหยิบหยอันน้อยึ้นมา ้านหลัสลัำว่าผลไม้ และอุมสมบูร์ “แล้วนี่ล่ะ?”
“็พระบิาทรสร้ามันึ้นเพื่อพระอ์ไเพะ อนนั้นเป็นฤูเหมัน์...เ้าอมเรือนมิ้นทอน่ะเิแพ้รรภ์ อยาเสวยแ่ผลไม้ ฝ่าบาทหรือ้อให้นี่ม้าเร็วไปแสวหาผลไม้มาให้พระนาทุๆวัน พอทั้สอพระอ์ิะทำอวัให้ับพระโอรสที่ยัไม่ลืมพระเนรึ่วยันสลัำว่า ‘ผลไม้’ และ ‘อุมสมบูร์’ สื่อถึวามยาลำบาอเ้าอมอนทรรรภ์ หรือะบอว่า...อยาให้มีผลไม้อุมสมบูร์ใน่วนั้น็ไ้นะเพะ”
“ทรทำเหมือน้าเิมาเพื่อสร้าวามลำบาให้พระมาราอย่านั้นแหละ” อ์ายสอรัสออมาอย่าหุหิ ยอาส่ายหน้า ่อนะราบทูล้วยน้ำเสียนุ่มนวล
“ไม่ ทรเิมาเพื่อเป็นวหทัยอทั้สอพระอ์่าหาล่ะเพะ”
“...”
ยอาถือวิสาสะเอื้อมมือไปหยิบเอาปิ่นปัผมอันสุท้ายึ้นมาาล่อเรื่อรั
“ปิ่นอันนั้น...เป็นปิ่นที่พระบิาอพระอ์ให้ปัพระเศาให้พระมาราอพระอ์ ในทุเ้า...ทุวัน และทรถอออให้ทุรารี อ์ายทรทอพระเนรแล้ว...ไม่รู้สึถึวามรัอทั้สอพระอ์หรือเพะ”
“...”
“พระมาราอพระอ์น่ะ ทรทุ่มวามรัให้พระอ์มายิ่ว่าใร พระนาเยเล่าให้หม่อมันฟัว่า...อนที่เ้าอมเรือนยูรำแพนส่มน์ำมาเล่นานทารน้อยแรเิ เ้าอมเรือนมิ้นทอทรแลีวิอพระนาเพื่อให้พระอ์ยัทรมีพระนม์ีพ ันั้น...พระนาึอยู่ับพระอ์ไ้เพียห้าปี ่อนที่ะาโลนี้ไป้วยวามรั...”
“...”
“...วามริแล้ว วาอนมิ้นบนปิ่นนี้ ะเป็นสีาวบริสุทธิ์...หาเลืออเ้าอมเรือนมิ้นทอไ้ย้อมมัน เพื่อใ้เป็นวาที่ะทรทอพระเนรพระโอรสอพระนา่อไป”
วเนรสีำลับพราวระยับ พระมารา...พระมาราอ้า
“่อนที่เ้าอมะทรสิ้นพระนม์ ฝ่าบาทและพระนาทรใฝ่ฝันว่าะไ้รอู่้วยันมาโยลอ เพราะะนั้นในสายพระเนรอฝ่าบาท...อ์ายึมี่ายิ่ว่าใร เป็นั่ลูรั และเป็นั่ัวแทนอนาอันเป็นที่รั เพราะะนั้น...ะ้อทรเิบให่เป็นอ์ายที่ามให้ไ้นะเพะ”
“แล้วอนนี้้ายัไม่ามพอเหรอ?” ทรเย้า หิวัยลานหัวเราะเสียั
“ามเพะ อ์ายอหม่อมันไ้ื่อว่าแสอันเิรัส ทรมีพระมาราที่ามยิ่ว่าสรีใ และพระบิาที่ามเหนือบุรุษใ ันั้นในภายภาหน้า้อามว่านี้แน่ๆเพะ พระนมายุแ่สิบห้า ยัไม่ถือว่าเป็นบุรุษเ็มัวหรอ อีเี๋ยว็ะมีสาวน้อยสาวให่มาให้ทรเลือนปวเศียรแน่ๆ”
“แ่้าหาสรีที่ถูใไ้ยา เป็นไปไ้อแบบ...”
วามิออ์ายหนุ่มถึับะั เมื่อวหน้าแป้นที่แย้มยิ้มนาปิอใรบานแล่นเ้ามาโยไม่ทรรู้ัว เฮ้ย...นี่้า...
“แบบไหนเหรอเพะ” ยอาถามและรอ้วยใ่อ
อ์ายหนุ่มหันมามอนาสนอพระโอษ์้วยแววเนรเย็นเยียบ
“ไปนอนเถอะ”
**
“โห~ ้าไม่เยนั่เี้ยวแบบนี้เลยนะอรับ”
แบฮยอนเอ่ยพลาวาามอไปโยรอบนอหน้า่า ฤูใบไม้ร่วำลัรอนแรม ะที่ฤูหนาวำลัย่ารายเ้ามา โยมีสัาเป็นลมหนาวพัมา่อน
“่วรอย่อระหว่าฤูใบไม้ร่วและฤูหนาวนี่่าาม วันนี้เรามาีพิรับับบรรยาาศะีไหม”
“แ่้าอยาินมันเผา ใบไม้เยอะนานี้ย่ามันไ้อร่อยอยู่”
แบฮยอนเอ่ยพร้อมมออ์ายอนาใสแ๋ว แ้มเี้ยเป็นสีมพูเมื่อโนลมหนาวบาผิว อ์ายหนุ่มถอนพระทัย อยาะบอว่าหิมะที่เริ่มอาทำให้ย่ามันไม่ไ้ แ่่าเหอะ ะมีสัี่นที่ล้าัพระทัยพระอ์เียว
“น่าเสียาย ยอาน่าะมา้วย”
“นาเิป่วยเนี่ยสิ...” อ์ายหนุ่มำลัิว่าหานาสนอพระโอษ์วัยลานไม่เิมีอาารเหมือนนแ่ึ้นมาเมื่อ่วเ้า พวเาะไ้มีนรับใ้ที่รู้ใมาว่า้ารับใ้อท่านเสนาบีฝ่ายวา “...โรนแ่ะมาำเริบอะไรในอนนี้็ไม่รู้”
แบฮยอนหันมาหัวเราะิ
“อ์ายนี่ิท่านยอาเหมือนันนะอรับ”
หัถ์เรียวเลยเหัวอเ็น้อยไปเสียหนึ่ที
“้าเป็นบุรุษเ็มัวแล้ว แ่นาไม่มาไม่่อยรู้สึอะไรหรอ ว่าแ่เ้าเถอะ เ้าหมาน้อย...อีไม่ี่เือนเ้า็ะอายุสิบวบแล้ว ทำัวเป็นเ็อยู่ไ้”
“อย่าน้อย้า็ไม่เยเอาเรื่อรัมาเที่ยวไลๆเหมือนอ์าย็แล้วัน”
ว่าพลาหรี่ามออ์ายหนุ่มอย่าเ้าเล่ห์ ึ่อ์ายสอไ้แ่ถอนพระทัย ะอธิบายยัไีว่าพระอ์ไม่ไ้ทรเป็นลูแห่ ที่ะนอนร้อไห้เพราะิถึแม่หรือพ่อ มันเป็นเพียวามฝันเมื่อยามรุ่สาที่ทำเอา้อทรสะุ้ื่นึ้นมาาแท่นบรรทมเพียเท่านั้น
วามฝันถึเสียร่ำไห้อสรีสูศัิ์ผู้นึ ทรยืนอยู่บนยอผาและไม่ทรเห็นสิ่ใเลยนอา...ล่อเรื่อรัที่ั้อยู่บนพิพระราทาน ที่ฝ่าบาททรพระราทานให้เายามผ่านพิธีสู่วามเป็นผู้ให่เมื่อเร็วๆนี้...พิที่เยมอบแ่พระมาราเรือนมิ้นทอ ่อนะถูใรบานผลัลไปในเหวลึที่มีแ่วามำมื อนแรที่ื่นึ้นมา็รู้สึเหมือนว่าะทรำริถึพระมารามิ้นทอมาเินไประมั ถึไ้เ็บไปเพ้อฝัน แ่ยามที่แสอรุสาส่อ ระทบล่อเรื่อรัและพิส่วนพระอ์ ทรัสินใที่ะนำมันิัวไปในารเินทารั้นี้้วย
นิมิแบบนี้...ีหรือร้าย
“อ์าย...” แบฮยอนเรียนายสูศัิ์เสียเบาหวิว เหม่อมอระบี่รูปอโบั๋น...ปิ อ์ายไม่เยพมันเลยนี่น่า “...ทำไมราวนี้เอาระบี่ส่วนพระอ์มาล่ะ”
“...”
นั่นยิ่ทรหาำอบไม่ไ้
**
“้าไม่เยไ้เินเล่นที่ลาเลยนะเนี่ย”
อ์ายหนุ่มรัส หลัาที่เ้าหมาน้อยอพระอ์เริ่มะุน วนมาเที่ยวลาโยึเอาทหารอารัามาแ่สอนเท่านั้น
“ูนี่สิอรับุาย...” แบฮยอนร้อเรียอีนามสรรพนามที่ถูสั่ให้ท่อำมาอย่าี เาูลูหมานปุยสีน้ำาลเ้มึ้นมา “...น่ารัไหมอรับ”
“ริ เหมือนเ้าเลยนะ” อ์ายสอทรเย้าให้ และไ้พบวหน้าปั้นยาโยทันวันออีฝ่าย แสร้ยหัถ์ไปยี้เส้นผมสีอ่อนอแบฮยอนแรๆ “โอ๋ๆ เ้าหมาน้อย”
“ฮึ่ย!”
แบฮยอนวาลูหมาน้อยในมือลทันวัน ่อนะะัเมื่อไ้ยินเสียที่ัมาา้านหลั
“แบฮยอน? นั่นใ่แบฮยอนหรือไม่?”
เ้าอื่อหันามเสียเรีย่อนะยิ้มว้า ั้ท่าะถลาเ้าหาหา็้อยั้ร่าอนเอาไว้ เมื่อระลึไ้ว่าอ์ายสอ็ทรประทับอยู่ที่นี่้วย
เพราะนี่ืออีนรัอเ้าอมเรือนระเรียนเหิน...พี่สาวอเา
“ท่านเสี่ยว อี้ฟาน”
พ่อ้าเร่ที่เินทารอนแรมาเมือีน แย้มรอยยิ้มให้ับเ็น้อยที่เาุ้นเยันี พอมอไป้านหลัเห็นเ็หนุ่มที่น่าะอายุประมาสิบห้า หน้าานั้นยัละอ่อนหาทว่า็ามนัสำหรับเ็ในวัยนั้น
“พี่สาวอเ้าเป็นไบ้า”
“นะ...นาไ้เป็นเ้าอมแล้ว อนนี้ำลัท้อ” แบฮยอนยัเป็นนที่ไม่ถนัในารใ้ำราาศัพท์ ำพูอเ็น้อยทำเอาสีหน้าอายหนุ่มนั้นสลลทันวัน
“ั้นเหรอ...” รอยยิ้มบานั้นเิึ้น ่อนะพยัหน้ารับอย่ายอมรับในะา “...แปลว่านามีวามสุีแล้วสินะ”
“อรับ ท่านไม่้อห่วนะเอ่อ...นี่”
แบฮยอนหันไปทาอ์ายสอที่ยืนพินิายหนุ่มรหน้านิ่ๆ ทรแย้มรอยสรวลออมาบาๆ่อนะรัสเสียนุ่ม
“ท่านายอาวุธเหรอ?”
“มีบ้าอรับ แ่สิน้าหลัอเราือสมุนไพรที่มาาเมือีน เอ่อ...ท่านนี้ือ...”
แบฮยอนรู้สึเหมือนน้ำท่วมปา หาอ์ายสอลับสรวลออมาเบาๆ
“้า็แ่ลู้าราารที่มาเินเล่นน่ะ ไหนท่านลอบรรยายสรรพุยาิว่าแ่ละอย่ามันมีีเ่นไร”
“อรับ ือ...”
แบฮยอนมออ์ายสอทีู่ะั้ใฟัสรรพุ่าๆอัวยาีน พอเห็นว่าเ้าหมาน้อยอพระอ์นั้นมอมานาแป๋ว ็ทรแย้มโอษ์ให้เหมือนะบอว่าไม่มีอะไรที่้อัวล
อ์าย...
เ็น้อยรับไมรีาอ์ายหนุ่มไว้ในใอย่าเียบๆ ทรทำเมินเย่อรัแรรับริสุทธิ์อพี่สาว แสร้ทำเป็นไม่รู้เพื่อให้ายผู้นั้นไ้แสอาารรอมรมออมาอย่าไม่ปิบั...
อ์ายอ้า...้ารัท่านริๆนะ
**
รีบอัพๆ เวลาที่เรายัยัน - -* (ถ้าเม้นท์ันเยอะๆะไม่อนานหรอเอะ =w=//)
ความคิดเห็น