คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : -35-
-35-
“พระายาประสูิแล้วอย่านั้นเหรอ!?...” สุรเสียอเ้าอมเรือนยูรำแพนแลูระหน วรอ์บอบบาลุพรวึ้นมาในทันวัน “...แ่นี่ยัไม่รบำหน แล้วหลานอ้าเป็นอย่าไรบ้าเล่า!?”
“พระโอรสที่ประสูิมีพระวรายแ็แรีเพะ เิเถอะเพะ”
“ไ้”
เรียวโอษ์แเรื่อแย้มรอยยิ้มอย่าีพระทัยในรอบหลายปี วรอ์บอบบาหยัลุ และรีบเส็ไปยัำหนัพระายาในทันที
.
.
.
“...เ้าเป็นใร”
“พระอ์อย่าทำอะไรเานะ! อย่าทำอะไรเาเียวนะเพะ!!”
สุรเสียที่แทบะเป็นรีร้ออพระายาที่พยายามลุึ้นมาันบุรุษที่นารั ทำเอาวรอ์สูถึับสั่นเทิ้ม้วยโทสะ อ์รัทายาทหนุ่มรับสั่ออมา้วยสุรเสียราเรี้ยวยิ่นั
“เาเป็นู้รัอเ้าอย่านั้นเหรอ!? มยอนอา!! ทำไม้าทำับ้าแบบนี้!!”
วาสีรัิาลเปลี่ยนไปวูบหนึ่ ร่าสูเบี่ยหลบมาบออีฝ่าย ฟาสันพัลบน้อพระหัถ์อย่ารุนแร ่อนะ่อปลายพัที่พระศอาวัออ์รัทายาทที่ถึับนิ่ัน
“อทรอย่าูถูเ่นนั้น...่อหน้าหม่อมัน”
“วามริแล้วเ้ามีวรยุทธ์ แ่ใหลอพวเรา นี่เ้าเป็นใรันแน่!?”
“ทรรับปาหม่อมันแล้วนะว่าะไม่บอใร”
านยอลละพัออาพระศออวรอ์สู ่อนะรีพัแล้วโบลายร้อนราวพยายามับอารม์รุ่นโรธอัวเอ เาหันมายัวรอ์บอบบาที่ผวาลุาฟูนอนเมื่อรู่ ่อนะทรุลประอให้อีนนอนามสบาย
“เ้า!!!”
“อย่านะเพะ!!”
วรายบอบบาผวามาั้นลาทันทีเมื่อพระสวามีอนายาบึ้นอีรั้
“มยอนอา...” วรอ์สูถึับนิ่ัน เมื่อพระายาอพระอ์ำลัโอบอร่าอายหนุ่มรหน้าอย่าหวแหน มอมา้วยแววพระเนรที่แ็ร้าววารั้ไหน
“หาทริประหารเาแล้วล่ะ็...ทร้ามศพหม่อมันไป่อนเถอะ!!”
“มยอนอา!!”
“เานนี้น่ะเป็นพระอนุาอพระอ์นะ!!!”
รานี้วรอ์สูถึับนิ่ัน ะที่านยอลหลับาลอย่าอ่อนในั อ์รัทายาทมอบุรุษรหน้าอีรั้ หามยอนอาปป้อเาถึนานี้แล้วล่ะ็...
“ายสอ?”
นถูเรีย้อนาึ้นมอ ่อนะหลุบาล่ำอย่าเย อ์รัทายาทวาพระแสาบอพระอ์ล ่อนะทรุลรหน้านทั้สอ
“เ้า...?”
“อ์รัทายาท พระายาเพะ...” นาำนัลนนึ้าวเ้ามาอย่ารวเร็ว “...เ้าอมเรือนยูรำแพนเส็มาเพะ”
านยอลถึับเบิาว้า หลุบาลมาสบสายพระเนรอพระายานามที่เบิพระเนรว้าไม่แพ้ัน อ์รัทายาทประทับนิ่ัน ่อนะเส็ออาห้อนั้น านยอลผวาามในทันวัน
“เ้าพี่!!”
วรอ์สูที่ถูเรียถึับนิ่ัน วเนรมเ้มเบือนมาสบวาื่นระหนอายหนุ่มรหน้า านยอลหลุบาล่ำเมื่อเห็นแววเย็นเยียบนั่น
“หม่อมันทูลลา”
ไม่มีอะไระทำไ้ นอาสิ่นี้แ่เพียเท่านั้น...
**
“ไ้่าวว่าไ้อ์ายน้อยเหรอ”
ลู่หานเอ่ยพร้อมแว่เท้าไปมาบนิ่ไม้ อินที่ำลัสวมหมวุนนาพยัหน้ารับ พลายิ้มว้า
“ประสูิวันที่พระอาทิย์แผล้า เาว่าเป็นเรื่อที่น่ายินีนะ”
“นั่นสิ” แบฮยอนแย้มรอยยิ้มออมาบาๆ ่อนที่นสอนะ้อะัเมื่อลู่หานเอ่ยึ้นมาลอยๆ
“มัน็น่ายินีอยู่หรอ แ่หลัานี้มันะเิอะไรึ้น็น่าลัวอยู่นะ”
สิ้นำพูอร่าเล็ บานประู็เปิออเผยให้เห็นร่าสูอใรบานที่้าวเ้ามาอย่าไร้เรี่ยวแร ทุนไหวัว านยอลยิ้มออมาบาๆ
“พวเ้ามาแล้วเหรอ?”
“อรับ ้าน้อยว่าะไปเ้าเฝ้าอวยพรพระโอรสน้อยเสียหน่อย เลยว่าะมาวนท่านานยอล แ่ท่านแบฮยอนบอว่าท่านรีบเ้าวัั้แ่เมื่อเ้าแล้ว”
“ท่านพี่วาใไ้ อนนี้พวทหารมันำลัวุ่นๆเลยไม่มีใรเห็นเามาที่นี่หรอ” ลู่หานเอ่ยสำทับำพูออิน ่อนะเลิิ้วึ้นสูเมื่อพี่ายบุธรรมอเาทรุัวลนั่อย่าไร้เรี่ยวแร้าแบฮยอน
“เิอะไรึ้น?” แบฮยอนถามเสียเบาหวิว ่อนะโนนรัึไปอแรๆ
“ทรรู้แล้ว”
“หา!!?”
ลู่หานระโลาิ่ไม้แทบะทันที พี่ายอเาเยหน้ามามอวหน้าอทุนโยที่มือยัไม่ละาร่าอเ็หนุ่มที่เบิาว้า
“อ์รัทายาท...ทรรู้านะที่แท้ริอ้าแล้ว”
“ว่าไนะ!!!”
ราวี้ทัุ้นนาหนุ่มและเ็หนุ่มาวีน ะโนออมาแทบะพร้อมๆัน านยอลถอนหายใอีรั้
“มันเป็นวามสับเพร่าอ้าเอ”
“ท่าน...” อินหน้าเหลือสอนิ้ว ่อนะเอ่ยออมาอย่าหัวเสีย “...แล้วะทำยัไันีล่ะอรับ อ์รัทายาททรเป็นพระโอรสอเ้าอม หาทรเอาเรื่อนี้ไปบอเ้าอมเรือนยูรำแพนล่ะ็...!!”
“็ไม่แน่นะ...” แบฮยอนเอ่ย้านออมาเบาๆ “...อ์รัทายาทมีน้ำพระทัยเหมือนฝ่าบาท อาะไม่...็ไ้”
“อย่าไรเสีย้า็้อเรียมพร้อม ลู่หาน...” หันมาเอ่ยอย่าริัับน้อายอนเอ “...เ้าหนีลับ้าหมิไปเถอะ”
“อย่าหวั!! มือปราบา่าท่านพี่และอาอ้า!! อย่าหวัว่า้าะลับโยที่ไม่ไ้หัวเ้ามือปราบั่นั่น!!”
ำพูอเ็หนุ่มาวีนทำเอาานยอลถึับมวิ้วแน่นอย่าหนัอ ยิ่ลู่หานเิหน้าไปทาอื่นไม่ยอมรับำสั่้วยแล้ว เายิ่เรียเป็นเท่าทวี อินหันมาลูบบ่านัวเล็เหมือนประโลมให้ใเย็นล ะที่แบฮยอนหันมาเอ่ยับอีอ์ายหนุ่ม
“้าว่าท่านรอูสถานาร์ไป่อนเถอะนะ หาำเป็นริๆ...ถึ่อยหนี อนนี้ยัไม่มี่าวเรื่ออื่นนอาอ์ายมาาในวัเลย”
านยอลหันมอนพู ่อนที่วานั้นะอ่อนแสพร้อมลูบแผ่วเบาที่แ้มใส เาึอีนมาออีรั้ ราวนี้แบฮยอนระับอลับ เ้าหมาน้อยอเายิ้มบาๆ พร้อมเอ่ยอย่าอ่อนหวาน
“อุส่าห์พยายามมาถึนานี้แล้ว อย่าเพิ่ทิ้มันไปเลยนะอรับ”
วาสีเ้มอ่อนแสล มูโ่โน้มลเบาๆที่สันมูออีน่อนะไล้ไปมา พลารารับในลำออย่าอ่อนโยน
“อืม”
“ท่านทำอะไรอยู่เหรออรับท่านลู่หาน” อินที่รู้สึัวเอไม่วรหันไปมอนทัู้่อีถามนัวเล็อีนที่เริ่มไม่ใส่ใั้แ่พี่ายอเาโอบอนรัอัวเอแล้ว และอนนี้ำลัปล่อยเหยี่ยวึ้นไปสู่ท้อฟ้าว้า
“เรียัวป่วนมาป่วนเมือิลลาสัหน่อย าว่าสถานาร์ะีึ้น”
ำอบออีน อินเริ่มะิว่าพวเา้อปัวาเรือนรับรออีรอบแล้วล่ะ
**
วรอ์บอบบาประทับนิ่ วเนรามมนั้นหลุบ่ำไม่อสบสายพระเนรอเ้าอมเรือนยูรำแพนผูุ้มอำนาอำหนัในทั่วทั้วัหลว
“อ์รัทายาทบอว่า...เ้าเสวยไุ่๋นโสมเ้าไป ึมีอาารเ่นนี้น่ะเหรอ?”
“เพะ”
ำานรับอพระายานามทำเอาเ้าอมเรือนยูรำแพนถึับำพระหัถ์แน่น ่อนะวัฟาลบนวพัร์ามแสนอ่อนเยาว์นั่นอย่าันวรอ์บาถึับฟุบ
“เ้า!! เ้าล้าียัไ!!?”
พระายานามรับฟัสุรเสียวาร้าวนั่นอย่าสบ เ้าอมเรือนยูรำแพนถึับทรสั่นเทิ้ม้วยวามราเรี้ยว...
ไม่น่าเลย...รู้ทั้รู้ว่าเ็นนี้มีสัมพันธ์ับอ์ายสอ ้านี่ไม่น่าเลยริๆ...
“พระมารา!!”
“อ์รัทายาทอย่าเส็เ้าไปเพะ รี๊!!”
สิ้นเสียรีร้ออเหล่านาำนัล วรอ์สู็ปรี่เ้ามาประอพระายาอพระอ์ เ้าอมเรือนยูรำแพนสบพระเนรพระโอรส วเนรมนั้นหลุบ่ำ่อนะปล่อยพระหัถ์าพระายาอพระอ์โยที่ไม่ล้า่อรใๆ
“ในืนนั้นที่หอารา...เ้าไ้พบเาใ่มั้ย?”
พระายานามประทับนิ่...่อนะหลับพระเนรล ทรทราบีว่า ‘เา’ นั้นหมายถึใร
“ในวันที่เิเรื่อนั่น...็ะเป็นเ้าอี ทำไม้าถึไม่เยเลือบแลเ้าเลยนะมยอนอา...” เ้าอมเรือนยูรำแพนยับพระวรายไปล้สรีสูศัิ์รหน้า พระายาไม่ไ้ยับพระวรายหลบ หาประทับนิ่เหมือนรับรู้สิ่ที่ะเิึ้น่อานี้ “...บอ้ามา! เ้าะเลือายอื่นหรือว่าลู้า!!!?”
“พระมารา...” อ์รัทายาทถึับประทับนิ่ พระมาราอพระอ์ยามนี้น่าลัวยิ่นั น่าลัวอย่าที่ไม่เยเห็นมา่อน
“ท่านผู้นั้นไม่ใ่ายอื่น...หาเป็นสามีอหม่อมัน...” พระายานามรับสั่สุรเสียสั่นรือ ้อนพระเนรื้อึึ้นมอเ้าอมเรือนยูรำแพน “...หม่อมันือพระายาอเา! ่อนที่ะทรบัับให้หม่อมันอภิเษับอ์รัทายาท!! ทรำไม่ไ้หรือเพะ!!!”
“เ้า!!...” เ้าอมเรือนยูรำแพนนั้นทรพิโรธยิ่ว่ารั้ไหน “...้าอุส่าห์ให้โอาสเ้า!! ไม่ให้เื้อพระวศ์สูศัิ์อย่าเ้า้อเป็นหิม่ายั้แ่ยัพระเยาว์!! แ่เ้าลับ...!!”
“หม่อมันยินีที่ะเป็นหิม่าย!!...” พระายานามรับสั่้วยสุรเสียสั่นเรือยิ่นั “...ีว่าที่ะอยู่อย่าอสูเ่นนี้!”
“อสูอย่านั้นเหรอ?...” เ้าอมเรือนยูรำแพนทรระาเส้นเศายาวสลวยนั่นโยแร “...เ้าว่าอำนาที่้าให้แ่เ้ามันือวามอสูอย่านั้นเหรอ!!? เ้า่า..โ่มนั!!”
“หม่อมันยินีเป็นนโ่ ีว่าเป็นสรีที่ระหายอำนาเ่นพระอ์”
“เ้ามัน!!”
“พระมารา!!...” อ์รัทายาททรปรี่เ้าวาในทันวัน “...ทรอย่าทำร้ายมยอนอานะพระเ้า่ะ! หม่อมันอร้อ! อย่า...!!”
“เ้าโ่หรือไรัทายาท!!!...” สุรเสียราเรี้ยวลับวาใส่พระโอรสอพระอ์ “...ยัยนไม่รัีนี้มันไม่รัเ้า!!! นาแ่านับเ้ามันฝัใฝ่หาายอื่น!! ูพิษเ่นนี้เ้าเลี้ยไ้อย่านั้นเหรอ!! หลีไป!!”
“พระมารา!! อย่าให้ลูอหม่อมัน้อเป็นำพร้านะพระเ้า่ะ!!!”
สุรเสียออ์รัทายาททำ้าอมเรือนยูรำแพนถึับะั วเนรามมสบพระเนรออ์รัทายาทหนุ่มที่เหมือนำลัหวาลัวับพระหทัย เ้าอมทรรำพึอมาแผ่วเบา
“ั้น็ไ้ ้าะให้โอาสายาอเ้าอีสัรั้”
วเนรามอเ้าอมเบือนมายันาำนัลนสนิท นาหลบไปอย่ารู้หน้าที่และลับมา้วยอยานิหนึ่ ึ่ถูนำมาวาหน้าพระพัร์อเื้อพระวศ์ั้นสูทั้สามพระอ์
“เ้ารู้...ว่าในนี้ะมีอะไร” เ้าอมเรือนยูรำแพนสบสายพระเนรหวั่นไหวอพระายานาม “...หาเ้ายอมบอ้ามาว่า...อ์ายสอือใร และสาบานะรัภัี่ออ์รัทายาท ้าะยอมให้เ้าอยู่ในำแหน่พระายา และึ้นเป็นแม่เมือแห่ิลลา แ่หาว่าไม่...็ลืนยาพิษนี้ไปเสีย”
“พระมารา!!”
อ์รัทายาทถึับเบิพระเนรมอพระมาราอพระอ์อย่าไม่เื่อในสิ่ที่ทรสับ โหร้าย...โหร้ายถึเพียนี้เียวหรือ พระมาราอพระอ์
“มยอนอา...” สุรเสียสั่นเรือเรียพระายาอพระอ์อย่าเว้าวอน “...เ้าบอเาไปสิว่าายสอือใร บอพระมาราไปว่าเ้ารัภัีับ้า ทูลเ้าอมไปสิ!!!”
“...”
“อย่าทิ้...ลูอเราไปนะมยอนอา”
“...”
“เ้า...” อ์รัทายาทถึับประทับนิ่ เมื่อเห็นแววพระเนรเ็เี่ยวที่แทบไม่เยเห็นานาในวใ “...หาเ้าไม่บอ ้าะ...!!”
พระหัถ์เรียววยเอาอยานั้นเทเ้าพระโอษ์่อนที่อ์รัทายาทะรับสั่บ วเนรอเ้าอมเรือนยูรำแพนและอ์รัทายทถึับเบิโพล พระายานามรับสั่้วยสุรเสียสั่นเรือ้วยวามเ็บปว
“หม่อมันะไม่มีทาพระอ์...”
พระโลหิไหลรินาเรียวโอษ์ที่เียวี
“...และะไม่มีวันอภัย ให้นที่ิร้าย่อเา”
ำรัสสุท้าย วัสายพระเนรมายัพระสวามีที่ยามนี้น้ำพระเนรถึับลอหน่ว เ้าอมเรือนยูรำแพนเม้มโอษ์แน่น ่อนะเส็ออาที่รนั้นอย่ารวเร็ว เสียร้อไห้้าอเ็แรเินั้นัลั่นทั่วท้อพระำหนัที่มีแ่วามเียบ
**
บวนทหารและเี้ยวพระที่นั่ที่รรี่เ้ามา ทำเอาเหล่าาวบ้านพาันแื่น อัรเสนาบีฝ่าย้ายรีบแ่อ์ทรเรื่อวิ่ออมารับเส็เมื่อเห็นว่าบวนเี้ยวนั้นเป็นรูปพยั์
“อ์รัทายาท...เอ่อ...”
วพระพัร์มายรานี้ไร้วามรู้สึนน่าใหาย ทร้อนวรอ์บอบบาในุสีาวัที่ำลัหายใรวยรินออมาาเี้ยวบวนเล็ อัรเสนาบีฝ่าย้ายสบวพระเนรมที่ยามมนี้อสุลำลัไหลริน
“ามายสอให้้าหน่อยสิ”
.
.
.
บานประูถูเปิอออย่ารวเร็ว ายหนุ่มร่าสูถึับเบิาว้าเมื่อสายพระเนรเย็นาาบุรุษสูศิ์ที่ไ้ื่อว่ามีเลือสีน้ำเินเหมือนัน หาสิ่ที่ทำให้านยอลถึับใหาย...ลับลายเป็นวรอ์บอบบาที่นอนหอบหายใรวยรินอยู่หน้าพระพัร์ออ์รัทายาท
“นาบอว่า...อยาะมาพบเ้าเป็นรั้สุท้าย”
ร่าสูรู้สึเหมือนอะไรบาอย่าเลื่อนมาุที่อ เา้าวเ้าไปทรุัวลรหน้าอพระยานามที่อนนี้ำลัสำลัพระโลหิ วาอายหนุ่มสั่นไหวเมื่อผวาึสรีสูศัิ์นั่นมาโอบอพร้อมเอ่ย้วยน้ำเสียเหมือนไร้เรี่ยวแร
“มยอนอา...”
เ้าอื่อทรแย้มโอษ์ให้บุรุษที่ทรรั านยอลรู้สึเหมือนวาอนเอนั้นร้อนผ่าว โอบอร่านั่นเอาไว้แนบแน่นพร้อมพึมพำออมาเสียเบาหวิว
“...้าไม่ีเอ เพราะ้าเอ...”
“ไม่หรอ...” สุรเสียหวานเบาหวิวุะาห้วไ้โย่าย ทรระับออีนทั้ที่ไร้เรี่ยวแรเหลือทน “...เพราะหม่อมัน...อยาายในานะสรีอพระอ์ เป็นพระายาอพระอ์...”
านยอลถึับะั หลุบามอนาผู้พิลาศลัษ์แล้วน้ำใสๆมัน็ไหลออมาอย่าไม่รู้ัว พระายานามสรวลแผ่วเบา
“ีใั...ทรรรแส เพื่อหม่อมัน...”
นิ้วาวปาน้ำพระเนรออีฝ่าย ่อนะรั้มาอแน่นๆ านยอลบหน้าลับเส้นเศาที่ยาวสลวย พร้มเอ่ยออมาเสียเบาหวิว
“ทำไมเ้า้อมารันไม่เอาไหนอย่า้านะ...” ายหนุ่มรู้สึเหมือนเสียอนเอนั้นสั่นเรืออย่าน่าประหลา “...ทำไมเ้าไม่รัเ้าพี่ที่ทรรัเ้ายิ่ว่าใร”
“หัวใ้า...รัไ้แ่รั้เียว และรั้นั้น...ือรั้แรที่ไ้เอท่าน”
“มยอนอา...” านยอลเรียวรอ์บอบบานั้นอย่าอ่อนโยนยิ่ว่ารั้ไหนๆ เาหลุบวาแ่ำเพื่อยลโมออีระายานอัๆ “...สรีในโลนี้ ไม่มีใรสำัับ้าเหนือไปว่าเ้าอีแล้วนะ”
ำพูนั้น...แปลเป็นำรัไ้ไหมหนอ
...แม้มันะไม่ใ่ำรั แ่พระนา็อเหมาเอว่านั่นือำรั...
“อ์ายน้อยอ้า...” ทรำริถึพระโอรสที่เพิ่ะลืมาูโล อยู่ับแม่ไ้ไม่ถึวัน หา็้อทรเป็นำพร้าเสียแล้ว “...ฝาูแล แทนแม่เลวๆอย่าหม่อมัน้วย”
“เ้าวาใเถอะ เาเป็นหลานายเพียนเียวอ้า ้าะ...ไม่ให้ใรมารัแเาไ้หรอ”
ร่าสูรับำพร้อมเี่ยเส้นพระเศาออาวพระพัร์าม พระายามอยนอาแย้มรอยสรวลอีรั้ ่อนะหลับพระเนรลอย่าไม่มีห่ว อ์รัทายาทยับพระวรายเ้ามาใล้ ะที่านยอลสะอื้นออในที่สุ
“มยอนอา...” วรอ์บอบบายถูรั้ไปอแนบออีรั้ “...เ้าเป็นายาอ้านะ มยอนอา...”
“ทำไม...” สุรเสียสั่นเรือออ์รัทายาททำเอาานยอล้อพยายามหยุวามเ็บปวอนเอ เป็นรั้แรที่รมอเาอย่าิัหาใเปรียบ “...ทำไมนา้อรัเ้า้วย!?”
“...”
“...ั้แ่เล็นโ เ้าแย่ิวามรัอพระบิา วามโปรปรานอทุนในวัหลว แล้วอนนี้...แม้แ่นาที่้ารั แม้ยามะาไปนายัร่ำร้อหาเ้า!! เ้ามัน...!!”
“...”
“...้าเลียเ้าที่สุ!!!”
“...”
“...เพราะเ้า...ทำให้นา้อาย มยอนอาอ้า...้อายเพราะเ้า...”
สุรเสียสั่นเรือเหมือนว่าพร่ำเพ้อนั่นทำเอาานยอลหยุหายใไปั่วะ เามอพระเษาที่ำลัโสมนัส
“เพราะ...หม่อมัน แน่เหรอ?”
ำพูเลื่อนลอยทำเอาอ์รัทายาทถึับนิ่ัน เป็นรั้แร...ที่านยอลำลัเหยียยิ้มเยาะเหมือนสะลั้นอารม์นเอไม่อยู่
“ไม่ใ่พระมาราอพระอ์หรือยัไ!!?”
“เ้า...”
“...นป่านนี้เ้าพี่ยัโ่อยู่อีอย่านั้นเหรอว่าที่ทุอย่า้อลายเป็นเ่นนี้ มัน็เป็นเพราะนเพียนเียว!! เ้าพี่...ะทรอ่อนแอไปถึเมื่อไหร่พระเ้า่ะ!!?”
วรอ์สูถึับนิ่ันเมื่อถูผลัล้มทั้ที่ยัประทับนั่ านยอลโอบอร่าไร้วิาอพระายานาม ่อนะเอ่ยอย่าเ็บแ้น
“ทรบอว่าหม่อมันแย่ิวามรัาพระอ์ไป แ่ทรรู้บ้าไหม...ว่าเพราะพระมาราอพระอ์ หม่อมันะ้อสูเสียอะไรไปบ้า!! ทรทอพระเนรสิ!! หม่อมัน!...อ์ายสอแห่ราสำนัิลลา อ์ายแห่แสสว่าที่เป็นที่โปรปรานอวัหลว แม้แ่ลับบ้านอนเอยั้อหลบๆ่อนๆ!! ทั้หมมันเป็นพระใร!!? ถ้าไม่ใ่ผู้ที่ละโมบอย่าไม่มีสิ้นสุอย่าเ้าอมน่ะ!!!”
“เ้า...!!” สุรเสียราเรี้ยวออ์รัทายทแผลั่น “...อย่าว่าแม่้านะ!!?”
“แล้วถ้าไม่ใ่เพราะพระมาราอพระอ์ แล้วมันะเป็นเพราะใร!!? ทรทราบบ้าไหมว่าที่ระบิาทรทุ่มเทวามรัให้ับหม่อมัน...็เพราะพระมาราอหม่อมันโนสัหารโยเ้าอมเรือนยูรำแพนนั่นแหละ!!”
“!!”
“วามรัที่ทรริษยา หม่อมัน้อแลมา้วยพระมาราอนเอ!! แ่ถึระนั้น...เ้าอม็ยัไม่ยอมหยุ!!...” านยอลหยุำพู ่อนะหยิบสมุบันทึออมาให้ยื่นให้วรอ์สู เาเอ่ย้วยน้ำเสียเย็นเยียบ “...ในสมุเล่มนี้...มีรายื่ออลุ่มที่ลอบสัหารหม่อมันเมื่อเ็ปี่อน ล้วนแล้วแ่...ถูบารโยพระมาราอพระอ์ทั้สิ้น”
“ไม่ริ...” อ์รัทายาทรับสั่้วยสุรเสียสั่นเรือ “...เรื่อเมื่อเ็ปี่อน มันฝีมืออเ้าอมเรือนระเรียนหิน...”
“พระนาทรปป้อหม่อมัน่าหา!!...” านยอลวาออมาอย่าสุทน นี่มันถึเวลาที่อ์รัทายาทะไ้เปิพระเนรแล้ว “...เพื่อให้พระอ์ไ้ำแหน่ราาแล้ว ทริว่าพระมาราอพระอ์ะยินยอมไ้อย่านั้นเหรอ เมื่อเ้าอมเรือนระเรียนเหินั้พระรรภ์ พระโอรส...!! ที่นับามสายเลือแล้วมีศัิ์สูว่าเ้าพี่เสียอีน่ะ!!?”
“!!”
“พระบิาอเราทรปป้อน้อายอเ้าอมเรือนระเรียนเหินเอาไว้ เพราะอะไรทรรู้มั้ย เพราะพระนาไม่มีวามผิอะไรเลย แ่้วยอำนาอเ้าอมเรือนยูรำแพนและวามรัที่ทรมีแ่พระอ์ที่เป็นพระโอรสอ์โ ทำให้พระมาราอพระอ์ยัลอยนวล...และพระอ์็ยัไ้เป็นอ์ายแห่ิลลาแ่เพียผู้เียว้วย”
วรอ์สูถึับสั่นเทิ้ม ับวามเป็นริที่ไ้ประัษ์ านยอลเอ่ย่อ้วยน้ำเสียมื่น
“ในอนนั้นทุนพยายามให้หม่อมันหนี โยเสียสละแม้แ่ีวิอัวเอ เ้าอมที่ทรรรภ์...นั่นือน้ออเรานะ...”
“...”
“...ศพอเ็หนุ่มที่ถูส่ลับวัหลว เาือสหายอหม่อมัน หาพระอ์ออาเรือนแห่นี้ะทรเห็นว่าน้อายอเา็ยัอยู่!! เามาเพื่อรับศพอพี่ายลับบ้านเิ!! บ้าน...ที่หม่อมันเิบโมา...”
“...”
“...หม่อมันไม่หวัในำแหน่ราาที่วรเป็นอเ้าพี่หรอ แ่นหลายสิบีวิที่้อายเพื่อหม่อมัน ทำให้หม่อมันอยาะสับพระมาราอพระอ์เป็นร้อน เป็นพัน เป็นหมื่นๆิ้น...”
วเนรที่แ่ำ้อนมอพระอนุาที่ยามนี้้อมอพระอ์อย่าเว้าวอน านยอลเอ่ย้วยเสียสั่นเรือ
“เ้าพี่...หม่อมันอร้อ...”
“...”
“...อย่าให้พระมาราอพระอ์...ปลพระนม์พระบิานะ”
“เ้า...” อรัทายาทถึับประทับนิ่ “...ว่าอะไรนะ?”
“มยอนอาไม่ไ้ยอมายเพื่อหม่อมัน แ่นา...ยอมินยาพิษเพื่อ่วยฝ่าบาท อาหารที่พระอ์ำลัะนำไปถวาย...ทรำไ้ไหม”
“!!!”
“หม่อมันรู้ว่าพระนาเป็นพระมาราอพระอ์ แ่พระบิา...็สำัไม่แพ้เ้าอมเรือนยูรำแพนใ่มั้ยพระเ้า่ะ”
“...”
“หม่อมันะอย่วยพระอ์...ในานะุนนาที่ื่อสัย์ ะไม่ิร้ายับพระอ์...หม่อมันอสาบาน”
“...”
“เพราะะนั้น...่อานี้...”
“...”
“...อทรรอูให้ีเถอะ”
**
ความคิดเห็น