บ่วงเสน่หา

“พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องทำกับข้าวรอนะ ไม่แน่ใจว่าจะกลับมานอนที่นี่หรือเปล่า” น้ำเสียงหมางเมินยังพูดต่อเมื่อเห็นอีกคนทำเหมือนไม่ไยดีว่าเขาจะอยู่หรือไป

“ค่ะ” หญิงสาวรับคำสั้นๆ แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเปิดประตูรถลงไปเหมือนกำลังตัดสินใจบางอย่าง

“มีอะไรอีกหรือเปล่า” คนที่เห็นท่าทางนั้นทำเสียงอ่อนลงมานิดหนึ่ง นึกในใจว่าถ้าเธอพูดง้อเขาสักคำเดียวเท่านั้น...จะรีบลงจากรถเดินตามเข้าบ้านไปทันที

“ถ้า...ถ้า วันนี้ผลตรวจออกมาว่าทรายท้อง คุณเขตจะทำอย่างไรคะ?”

คนถามแข็งใจเงยหน้ามองร่างสูงเจ้าของหัวใจที่นั่งอยู่ทางฝั่งคนขับ...แม้แสงภายในรถจะไม่เอื้อให้เธอให้สีหน้าของเขาชัดเจนนัก แต่ท่าทางแข็งขึงนั้นทำให้หญิงสาวเผลอกัดริมฝีปากตัวเองแน่นเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นที่ตีขึ้นมาจุกอยู่ในลำคอ เมื่อพอจะเดาคำตอบจากท่าทีของเขาได้

“ถามทำไม ในเมื่อความจริงคุณก็ไม่ได้ท้องสักหน่อย” คนเลี่ยงคำตอบเอ่ยออกมาเมื่อนิ่งไปครู่ใหญ่

“ทรายก็แค่ถามเล่นๆ คุณเขตอย่าใส่ใจเลยค่ะ” คนที่บังคับเสียงตัวเองอย่างยากเย็นพูดเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูรถ

“ถ้าคุณท้องจริงๆ...ผมก็จะรับผิดชอบ จะส่งเสียเลี้ยงดูอย่างดี แต่สิ่งที่ผมให้คุณกับเขาไม่ได้ก็คือการอยู่ในสังคมอย่างเต็มภาคภูมิ เพราะถึงยังไงผมก็ต้องแต่งงานกับนิรมล” เสียงขรึมและเน้นหนักทุกคำพูดของเขาทำให้คนที่กำลังจะก้าวลงจากรถหยุดนิ่ง

“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณที่คุณพูดความจริง ขอบคุณมาก” เธอบอกทั้งที่ยังหันหลังให้เขาก่อนจะเปิดประตูรถ และเดินเข้าบ้านไปโดยไม่ได้หันกลับมามองข้างหลัง หูได้ยินเสียงรถเคลื่อนออกไปไกลทุกทีจนมันเงียบไปในที่สุด