หมาหน้ามึนกับนาย (ทาส) ของมัน

ยามกลางคืนที่เงียบสงัด ภายในชั้นล่างของบ้านสองชั้นหลังเล็กๆหลังหนึ่ง ตาคู่โตจดจ้องไปยังสิ่งของบนโต๊ะที่สูงกว่าร่างกายของตัวเองมากเกินกว่าจะทำอะไรได้ หันซ้ายทีขวาทีเพื่อหาลู่ทางเพื่อไปยังเป้าหมาย ในที่สุดมันก้เจอ....และโดยไม่ทันรู้ตัวเจ้าเป้าหมายชั้นดีก็ตกอยุ่ตรงหน้าผู้ร้ายแสนร้ายกาจ...

.

.

.

ยามเช้าสีแสนสดใส เด็กสาวตื่นขึ้นมาด้วยความแจ่มใสก่อนใครเพื่อนเพราะวันนี้เธอมีเป้าหมายแสนพิเศษ ก้าวเท้าเล็กๆของเธอลงมาจากชั้นสองของบ้านหลังเล็ก มุ่งตรงไปยังโต๊ะทานข้าวที่ประจำของเธอด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แต่แล้วมันก็หายไปในพริบตา ทันทีที่ดวงตากลมคู่สวยสบเข้ากับชามเปล่าที่ควรจะมีสิ่งๆนั้นอยู่ 

มันหายไป!!

มองสายทีขวาทีอย่างเป็นกังวล เมื่อไม่พบสิ่งที่ตามหาสองเท้าก็ก้าวเร็วยาวไปยังตู้เย็นสีขาวขนาดกลางเพียงตัวเดียวในบ้านทันที เด้กสาวมองบานประตูตู้เย็นด้วยจิตใจที่เต้นระรัวด้วยความกังวล ก่อนจะกลั้นใจเปิดออกด้วยความหวังว่ามันจะอยู่ในนี้ แต่ไม่เป็นจริง... เด็กสาวทิ้งตัวลงที่โซฟาตัวนุ่มหน้าจอทีวีภายในห้องนั่งเล่นสิ้นหวัง

ไม่มี...หายไปไหนกันน่ะ?

ใบหน้าอ่อนเยาว์ของเด้กสาวมุ่ยลงอย่างไม่เข้าใจ เธอจำได้ว่าเมื่อคืนก็ว่างไว้บนโต๊ะและปิดอย่างดีแท้ๆ จะว่ามีคนมาเอาไปก้คงไม่ได้ เธอขั้นบ้านเป็นคนสุดท้ายและลงมาคนแรก หรือมีคนลงมากลางดึกกัน? แต่นั้นมันสำหรับ 4 คนทั้งบ้านเลยน่ะ ยังไงก็ไม่มีทางหายไปหมดเลยแน่นอนเธอแน่ใจ ยิ่งคิดใบหน้าหวานยิ่งหงิกงอขึ้นเรื่อยๆ แต่ทันใดนั้นสายตาสบเข้ากับเจ้าก้อนขนที่นอนหงายท้องอยู่ข้างใต้โต๊ะตรงหน้าของเธอ

"นอนสบายเลยนะแก"

รอยยิ้มแต้มบนใบหน้าน่ารักอีกครั้ง แต่ก็ต้องหุบลงอย่างรวดเร็วเมื่อดวงตาโฟกัสเข้ากับพุงป่องๆของเจ้าก้อนขน

หืม...ทำไมป่องได้ขนาดนั้น...

"น้ำหวาน"

เด็กสาวเรียกเจ้าน้องหมาตรงหน้าและหวังว่ามันจะไม่เอาแต่นอนจนไม่สนใจเธอนะ และโชคดีที่มันยังพอสนใจเธอบ้าง หรืออาจจะรำคาญเธอมากกว่า เจ้าก้อนคนตัวกลมลุกขึ้นและเดินอุ้ยอ้ายออกห่างเธอไป และนั้นทำให้เธอได้คำตอบเกี่ยวกับพุงกลมๆของมัน และของที่หายไป...

"หวานนนนนนนนนน อย่าบอกนะว่าเรากินมันไปน่ะ!!!!"

เสียงเล็กๆโวยวายขึ้นทันทีที่ปีะติดประต่อเรื่องได้ และทันทีที่พูดจบ เจ้าชิสุตัวขาวก็วิ่งดุ๊กดิ๊กด้วยท้องใหญ่ๆของมันไปจากห้องนั่งเล่นทันที...

"เจ้าหมาอ้วนนนนนนนนน"

เด็กสาวได้แต่โหยหวนและท้อใจกับเจ้าหมาหน้ามึนของตัวเอง เธอว่าเธอเก็บไว้ดีแล้วเชียว ทำได้ไง!!?

"โวยวายอะไรคุณน้องสาว แล้วเก็บไก่ไว้ไหนอะ หิว"

เด็กสาวหันไปมองพี่ชายของตนก่อนที่จะหัวเราะน้อยๆออกมาอย่างปลงตก เช้านี้ไม่ต้องกินอะไรแล้ว หิวกันไปเถอะ

"อยู่ในท้องน้ำหวาน"

".....อย่าบอกนะ...."

ดวงตาคมเบิกกว้างขึ้นทันทีที่ได้ยินดังนั้น ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างๆน้องสาวของตน ถึงว่าสิ...เจ้าหมาตัวดีถึงเดินอุ้ยอ้ายแปลกๆ เล่นเขมือบไก่ย่าง 5 ดาวทั้งตัวลงลงไปแบบนั้นนี่เอง...

แล้วจะกินอะไรละวันนี้!!! เจ้าหมาบ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา

กราบเรียนผู้ที่เข้ามาอ่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นจากการอ้างอิงสถานการณ์จริง บุคคลในเรื่องมีอยู่จริง โดยเรียบเรียงมาเขียนขึ้นสำหรับรายวิชา IS ของระดับชั้นมธัยมศึกษาปีที่ 5 ของโรงเรียน โดยเป็นนิยายที่เขียนขึ้นมาเล่าเรื่องราวความสัมพันธ์ของสุนัขและผู้เลี้ยง รวมถึงนิสัย พฤติกรรมของสุนัขที่มี เพื่อหวังว่าจะเป็นประโยชน์ต่อผู้ที่มีความคิดและสนใจที่จะเลี้ยงสุนัขเพื่อที่จะสามารถศึกษานิสัยใจคอของสุนัขสายพันธุ์นี้ที่สามารถเกิดขึ้นได้ และเพื่อเตรียมรับมือกับพวกมันได้ และหวังเป็นอย่างยิ่งที่จะสามารถแลกเปลี่ยนความรู้ในการเลี้ยง และดูแลสุนัขสายพันธ์ุนี้กับผู้อ่านทุกท่าน 

นิยายเรื่องนี้จะถูกนำมารวมเล่มเป็นรูปเล่มหนังสืออย่างเต็มรูปแบบในอนาคตเพื่อเป็นชิ้นงานของโครงงานครั้งนี้ ท่านสามารถติเตือน แนะนำ สอบถาม และแรกเปลี่ยนความรู้ ประสบการณ์ เกี่ยวกับเรื่องราวเหล่านี้ได้ และนะถูกนำไปเก็บเป็นข้อมูลสำหรับการรวบรวม สรุปผล ในรูปเล่มของโครงงานในขั้นตอนสุดท้าย

หวังว่าผู้อ่านทุกคนจะสนุกไปกับเรื่องราวของเจ้าหมาหน้ามึนตัวนี้นะคะ ขอบอกเลยว่านี้แค่น้ำจิ้มเท่านั้นเอง ยังมีเรื่องอีกมายมายที่ทั้งสุขและทุกข์ที่เราได้ผ่านกันมาอีกมากมาย ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ 

B
E
R
L
I
N
?