ผิดหรือที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้‏

เนื้อเรื่อง

เรื่องความรัก . . . เมื่อมันจบลง
            มักต่างฝ่ายต่างคิดว่าอีกฝ่ายเป็นคนผิด
            โทษกันไปโทษกันมาว่า . . . ตัวเองไม่ผิด
            แต่ถ้าเรามานั่งคิดจะรู้ว่า . . . ไม่มีใครผิด หรือผิดทั้งคู่

                              

            อยากบอกว่าสับสนไปหมดแล้ว มันเกิดอะไรขึ้นกับเรา?
            ใครคือคนที่ผิด. . . 
            เราหรือว่าเขาคนนั้นเราผิดที่เราไม่ห้ามใจตัวเอง. . .
            เราผิดที่เราหลงรักเขา. . .

                              
            เราผิดเหรอ? . . . ที่ห้ามใจของตัวเองไม่ได้
            ทุกครั้งที่ผ่านมา เราเลือกที่จะเก็บมันเอาไว้กับตัวเอง. . .
            มากกว่าที่จะเอ่ยบอกใครคนนั้น
            ที่เราแอบรัก เพราะเรากลัว. .

                              

            กลัว. . . ว่ามันจะไม่มีวันดีๆอย่างเมื่อวานอีกแล้ว 
            กลัว. . . ว่าความรู้สึกดีๆ ที่เขามีให้มันจะหมดไป
            กลัว. . . ว่าทุกอย่างจะเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม

            แค่ได้อยู่ใกล้ๆ ได้เห็นหน้า ได้พูดคุยบ้างก็ยังดี 
            . . . ไม่ต้องการมากไปกว่านี้เลย
            จนวันที่เรามีตัวจริง  ความรู้สึกนี้ก็หายไป

                            

            จนเกือบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่า. . . มันเป็นอย่างไร
            ลืมรสชาติของความเจ็บปวดของการแอบหลงรักใครสักคน
            โดยที่เขา ไม่มีวันรู้ว่ามันเป็นอย่างไร

            จนวันนี้ . . .วันที่เราได้เจอเขาคนหนึ่ง
            เหมือนคนทั่วๆไป ไม่มีอะไรเด่น 
            นอกจากความมีมนุษย์สัมพันธ์ดี ที่มีให้ 
            ความมีน้ำใจที่เต็มเปี่ยม
            ตลอดเวลาที่ผ่านมา  
            ความรู้สึกที่มันเกิดขึ้นระหว่างเรากับเขา

                        

            มันก็ระบุไม่ได้เหมือนกันว่าเป็นอะไร
            "เพื่อน" หรือ "คนพิเศษ"
            ทุกอย่างมันไม่ได้ชัดเจนขนาดนั้น 
            ใช่ก็ไม่ใช่ จะไม่ใช่ก็ใช่
            ไม่อยากเออออไปเอง ว่าเขามีใจให้. . . ว่าเขาสนใจ

            เพราะเขายังทำแบบนี้กับอีก 10 คนอื่นๆ 
            ไม่ได้แตกต่างจากเราเลย  
            เขาผิด. . . แล้วผิดเพราะอะไรล่ะ ไม่รู้เหมือนกัน?
            ส่วนเราผิด. . . ที่มาคิดเกินเลยกว่าคำว่าเพื่อน
            ผิด. . . ที่ไม่ยอมห้ามตัวเอง. . .
           ไม่รู้เหมือนกันเพราะอะไร

                              

            บอกตามตรงว่าเสียศูนย์มาก 
            เรียกว่าเสียการทรงตัวไปเลยล่ะ ณ ชั่วโมงนี้
            คิดไม่ออก บอกไม่ถูก และไม่มีอะไรจะพูดเลยแม้แต่คำเดียว
            มันตื้อๆๆ ตึ๊บๆๆยังไงบอกไม่ถูก เหมือนโดยไม้หน้าสามตีหัว 
            สุดท้ายมันเลย กลัว. . .  แต่ไม่รู้ว่ากลัวอะไรเหมือนกัน

            และแล้ว. . . วันนั้นก็มาถึง
            วันที่เราเจ็บสุดๆ กับคนที่เราแอบหลงรัก 
            และคิดว่าเขารักเราด้วย
            เขาพาใครมาแนะนำให้เรารู้จัก
            และบอกกับเราว่า…“นี่คือแฟนเรา”

                        

            ตอนนั้น. . . ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน
            ที่คิดว่าเขามีใจให้เรา. . .มันกลับไม่ใช่
            เราได้แต่ถามตัวเองว่า . . . 

            "ทำไมเขาไม่เลือกเรา" 
            "ทำไมเขาไม่รักเรา" 
            "ทำไมเขาทิ้งเราไปง่ายจัง" 
            "ทำไมความรักของเรา มันไม่มีค่าอะไรเลยเหรอ"

                           

            " ตลอดเวลาที่ผ่านมา ทำไมเขาต้องทำดี 
            และเหมือนมีใจให้เรา"
            . . . และ ทำไมทำไมทำไม
            อีกนับล้านที่มันวิ่งไปมาจนแทบจะบ้า 
            จนสุดท้ายมันก็ยังไม่ได้คำตอบ . . .
            และมันยังคงเป็นคำถามที่ค้างคาใจ กับฉันจนกระทั่งทุกวันนี้

      พิมพ์จากโดย

   *-*พา*-*