{GOT7} JJ PROJECT ft. GOT7

เนื้อเรื่อง

           19.03.15
 

“Come and Get it GOT7!!! ขอบคุณที่ทำงานหนักครับบ!!!” สมาชิก GOT7 ทั้ง 7 กล่าวอย่างพร้อมเพียงกันพร้อมกับโค้งให้ทีมงานและสต๊าฟทุกคนหลังจากได้บันทึกการแสดง Special Stage เพลง Bounce ในรายการ M. จบไป ทุกคนเดินกลับเข้ามายังห้องพักเพื่อรอเช็คเทปการแสดงเมื่อสักครู่

                “มาแล้วครับๆ มาเช็คผลงานสุดหล่อกันหน่อย” แบมแบมกุลีกุจอวิ่งเข้ามาด้วยความตื่นเต้น พร้อมถือวิดีโอขนาดพกพาที่ในจอมีคลิปที่พร้อมให้กดเล่นเรียบร้อย ก็จะไม่ให้ตื่นเต้นได้ยังไงกัน วันนี้เป็น Special Stage ที่เปิดตัว MC ใหม่ซึ่งก็คือแบมแบมและจูเนียร์ แล้ววันนี้เขาก็ได้เต้นช่วงโซโล่คู่กับจินยองฮยองแทนเจบีฮยองด้วย ตอนแรกที่รู้เขาก็ดีใจมาก จึงได้พยายามตั้งใจซ้อมอย่างเต็มที่เผื่อให้ผลงานออกมาดี ไม่ให้เสียชื่อของฮยองทั้งสองเจ้าของเพลง

                “ต่อกับทีวีเลยดิ่ อยากดูจอใหญ่ๆ” ยองแจท้วงขึ้นเพราะ ไม่อยากไปเบียดกันดูในจอเล็กๆ ถ้าจอใหญ่ๆจะได้นั่งดูสบายๆ เอาจริงๆก็ขี้เกียจแหละ กลัวโดนแย่งที่ด้วย กว่าจะวิ่งถลาเข้ามาในห้องแล้วล้มตัวจับจองโซฟานี่ได้ไม่ง่ายเลยนะ แล้วแต่ละคนจ้องจะแย่งกันขนาดนี้ ฝันไปเธอว่าชเว ยองแจคนนี้จะยอม หึหึ

                “โอเค จัดไปเลยครับ เอ้าฮยอง ปีน!” แบมแบมตอบรับแล้วผายมือไปทางโต๊ะเพื่อให้แจ็คสันเป็นคนขึ้นไปจัดการ

                “ไรวะ ทำไมต้องเป็นฉันด้วยอ่ะ”

                “ทำไมวะ หรือนายกลัวขาไม่ถึง” พูดน้อยแต่พูดทีคำพูดคำจานี่เชือดเฉือนให้ขาแจ็คสันสั้นลงกว่าเดิมแบบนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ก็มีมาร์คคนเดียวนี่แหละ

                “โอ้โหหห ดูถูกมากมาร์คฮยอง เดี๋ยวดูๆ หวังแจ็คสันคนนี้จะขึ้นไปจัดการให้เอง โถ่!!” พูดจบแจ็คสันก็กระโดดขึ้นไปยืนบนโต๊ะเพื่อต่อสายกับทีวีทันที แต่ก็นะ ด้วยช่วงขาที่สั้นนิดหน่อย เลยต้องอาศัยเขย่งอีกทีแม้จะยืนอยู่บนโต๊ะแล้วก็ตาม การกระทำนั้นเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนในห้องนั้นเป็นอย่างดี

                “เอ้า หัวเราะอะไรกันเล่า นี่ถ้าไม่ขาสั้นแบบผมทำแบบนี้ไม่ได้นะบอกเลย”

                “จ้า พ่อคนขาสั้นสุดเซ็กซี่ เสร็จรึยังเนี่ยฮยอง อยากดูจะแย่แล้วนะ” ยูคยอมเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มขำๆ

                “เสร็จแล้วๆ โอเค เปิดได้เลยย”

                “โอเคคคคคคค” แบมแบมตอบรับแล้วรีบกดเล่นวิดีโอทันที ก่อนที่ทั้งห้องจะเงียบเสียงลงเพื่อดูการแสดงของวันนี้ ทุกสายตาจับจ้องไปที่จอและปฏิเสธไม่ได้เลยที่วันนี้แบมแบมทำได้ดีมาก แต่กลับมีสองคนที่มองดูด้วยความรู้สึกที่ต่างออกไป ทุกอย่างมันดีนะ มันโอเคมากๆ แต่ความรู้สึกของพวกเขาทั้งสองมันเหมือนกับมีอะไรติดค้างในใจ มันรู้สึกวูบโหวงแปลกๆ เป็นความรู้สึกที่พวกเขาเองก็ไม่รู้จะอธิบายออกมายังไงเหมือนกัน..

                “เป็นไง แจบอมฮยอง แบมทำได้ดีเปล่า” หลังจากดูวิดีโอจบ แบมแบมก็รีบถลาเข้าไปหาแจบอมทันที ก็เพราะแจบอมนี่แหละที่เป็นคนเทรนช่วงโซโล่นั้นให้แบมแบมเองกับมือ ก็ต้องมาถามความคิดเห็นจากครูกันหน่อยว่าจะได้คำชมหรือคำติกันแน่

                “เยี่ยมมากเลยล่ะ ออกมาดีมาก แต่นายทำได้ดีแบบนี้ฮยองก็แย่อ่ะดิ่ ถ้าคราวหน้าพีดีนิมเปลี่ยนตัวเป็นนายคู่กับจินยองขึ้นมาฮยองจะทำยังไง” แจบอมยีหัวแบมแบมเบาๆ แล้วแกล้งทำหน้าเศร้าเรียกร้องความสนใจ

                “ก็ต้องทำใจแหละครับ คนมันหล่อ มันเท่ห์ มันเก่ง ก็ช่วยไม่ได้นะ” แต่คนน้องก็ไม่ได้สนใจเล้ย แถมกวนกลับซะอีก

                “โอ๊ย ขอเตะทีดิ๊” ไม่พูดเปล่าขานี่ง้างเตรียมพ่อเตะคนตรงหน้าไปด้วยแล้วเรียบร้อย

                “ฮ่าๆ ล้อเล่นน่าฮยอง ยังไงแบมก็คิดว่าไม่มีใครทำโชว์นี้ออกมาได้ดีเท่าฮยองกับจินยองฮยองแล้วแหละ ฮี่ๆ”  แบมแบมยิ้มทะเล้นจนแจบอมหมั่นเขี้ยวเลยหยิกแก้มแรงๆให้เป็นรางวัล จนแบมแบมทำหน้าเหยเก ก่อนที่แจบอมจะกอดคอแล้วชวนแบมแบมเดินออกจากห้องพักไปขึ้นรถพร้อมกับเมมเบอร์คนอื่นๆ เพื่อกลับไปพักผ่อนที่หอเพราะหลังจากรายการนี้วันนี้ก็ไม่มีตารางงานอื่นอีกแล้ว

                01.25

หลังจากที่เมมเบอร์ทุกคนหลับกันหมดแล้ว แต่แจบอมกลับนอนไม่หลับเพราะยังมีความรู้สึกบางอย่างติดค้างในใจ เขาลุกจากที่นอนแล้วเดินออกมานั่งเงียบๆที่ห้องนั่งเล่นเพียงลำพัง ก่อนจะนึกย้อนกลับไปที่ช่วงแสดง Special Stage ในวันนี้ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าวันนี้แบมแบมทำได้ดีมาก ทุกอย่างออกมาดี แต่เขากลับรู้สึกแปลกๆ รู้สึกแปลกที่ที่ตรงนั้นที่เคยเป็นของเขาแต่เขากลับไม่ได้เป็นคนทำมัน ในตอนช่วงแสดงมีหลายต่อหลายครั้งที่เขาเหม่อ ยอมรับว่าวันนี้เขาไม่มีสมาธิ และจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวหลายทีจนทำให้เต้นผิดไป แล้วในจังหวะช่วงโซโล่คู่ เขาก็เกือบแล้วที่จะเอาไมค์ไปฝากไว้ที่เมมเบอร์อย่างที่เคยทำแล้วออกไปเต้นกับจินยอง แต่แบมแบมก็ยื่นไมค์ส่งให้เขาซะก่อนจนทำให้เขารู้สึกตัวว่าวันนี้เป็น Special Stage ของแบมแบมและจินยอง วันนี้ไม่ใช่เขาที่จะได้ทำหน้าที่ตรงนั้น สุดท้ายเขาเลยทำได้แค่โยกหัวและมองตามคนทั้งสองเต้นเดียวกันไปจนจบเพลง เพราะนั่นเป็นสิ่งเดียวที่เขาทำได้..

“เฮ้อออออ เป็นไรของมึงวะเนี่ยแจบอม” แจบอมถอนหายใจออกมาก่อนจะพูดกับตัวเองเบาๆ แล้วลุกขึ้นเดิน

ไปหยิบเสื้อแจ็กเก็ตมาสวมแล้วตัดสินใจเดินออกจากหอพักเพื่อไปยังห้องซ้อม

                ‘ในเมื่ออยากเต้น ก็แค่ไปเต้น ถึงจะคนเดียวก็คงไม่เป็นอะไร..’

                เมื่อแจบอมเดินลงจากบันไดมาจนถึงหน้าประตูห้องซ้อม เขากลับต้องแปลกใจเมื่อได้ยินเสียงเพลงดังลอดออกมาจากข้างในห้อง

                ‘ใครมาใช้ห้องวะ ดึกขนาดนี้แล้ว..’

                เขาคิดในใจก่อนจะค่อยๆ แง้มประตูห้องซ้อมเพื่อดูว่าใครมาใช้ห้องในเวลานี้ แล้วเสียงเพลงและภาพตรงหน้าก็ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจไม่น้อย

‘จินยองกำลังเต้นเพลง Bounce..’

แจบอมแอบมองดูจินยองเต้นจากช่องประตูเล็กๆ เมื่อถึงช่วงที่เป็นโซโล่คู่ทำให้เขาเผลอหลุดขำออกมาเมื่อจินยองเต้นแล้วมันดูขัดๆ ก็แน่สิ มันต้องเต้นคู่ดันเต้นคนเดียวมันเลยทำให้ดูตลกน้อยที่ไหนกันล่ะ  

                “จินยอง..”  เมื่อเสียงเพลงหยุดลงแจบอมก็ตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปพร้อมเรียกชื่อ จนอีกคนสะดุ้งเพราะความตกใจ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นว่าเป็นแจบอม

                “ฮยองอ่ะ ตกใจหมด แล้วมาทำไรเนี่ย” จินยองพูดพร้อมกับเดินไปทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาเพื่อพักเหนื่อย

                “ถ้าไม่คิดไปเอง ก็คงเหตุผลเดี๋ยวกับนายแหละมั้ง”

                “อ่า.. เต้นด้วยกันไหม”  จินยองยิ้มน้อยๆเงยหน้ามองอีกคน ก่อนจะเอ่ยปากชวน

                “เอาดิ่” แจบอมถอดแจ็กเก็ตวางไว้ที่โซฟาแล้วเดินไปกดเปิดเพลง แล้วเดินไปยืนข้างๆจินยองที่หน้ากระจกบานใหญ่ ทั้งสองสบตากันผ่านกระจกก่อนจะส่งเสียงร้องดัง ‘เยยยยย้!’ แล้วเริ่มขยับท่าทางไปตามจังหวะเพลง

เหมือนกับความรู้สึกที่ขาดไปในวันนี้ได้ถูกเติมเต็มเมื่อเขาทั้งสองได้เต้นด้วยกัน ความรู้สึกต่างๆถูกถ่ายทอดออกมาผ่านท่าเต้น บอกไม่ถูกว่าการได้เต้นด้วยกันแบบนี้มันรู้สึกดีมากขนาดไหน แต่มันก็รู้สึกดีมากๆ มากจนอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ รู้แต่ว่าชอบและมีความสุขมากที่ได้เต้นด้วยกันแบบนี้  และเมื่อถึงช่วงที่ต้องโซโล่คู่ทั้งสองก็ทำออกมาได้ดี และเพอร์เฟ็คราวกับว่าตอนนี้ทั้งคู่เต้นอยู่บนเวทีและมีผู้คนมากมายส่งเสียงตะโกนเชียร์อยู่

ทั้งสองเต้นไปส่งยิ้มให้กันไป จนเมื่อท่อนสุดท้ายจบและเสียงเพลงหยุดลงได้หยุดลงไปแล้ว แต่ทั้งสองกลับทำท่าจบที่เป็นสัญลักษณ์ตัว J นั่นค้างเอาไว้ แล้วมองสบตากันผ่านกระจก ก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมๆกัน  เจบีคว้าต้นคอของจินยองเพื่อดึงอีกคนเข้ามากอดแน่น พร้อมกับโยกตัวและยีหัวคนน้องเบาๆ

                “คิดถึงว่ะ”

                “อือเหมือนกัน” จินยองกอดแจบอมแน่นพร้อมกับซุกหน้าเข้ากับอกของอีกคน ก่อนที่ส่งเสียงสะอื้นออกมาเบาๆ จนแจบอมได้ยิน และสัมผัสได้ถึงเสื้อที่เปียกชื้นตรงช่วงอกของเขา

“ขี้แยว่ะ”

                “ก็มันคิดถึงจริงๆนี้หว่า” จินยองพูดสียงอู้อี้ จนแจบอมอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ

                “โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ”

                “พอเลยๆ ยิ่งโอ๋ยิ่งจะหยุดไม่ได้นะฮยอง”

“ซะงั้นอ่ะ” แจบอมค่อยๆดันจินยองออก ก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาใกล้แล้ว แล้วเซ็ดน้ำตาจินยองเบา “คิดว่าวันนี้จะทำให้นายสนุกลืม JJ ไปแล้วซะอีก ”

“บ้ารึเปล่า ใครจะไปลืมกันล่ะ ยิ่งเต้นยิ่งคิดถึงจนต้องมาเต้นเองคนเดียวเนี่ย”

“งั้นผมขอสัมภาษณ์หน่อยครับว่าหลังจากที่เต้นกับคุณแบมแบมแล้วรู้สึกยังไง” แจบอมยืดอกทำท่ายื่นไมค์ไปหาจินยอง ทำเหมือนเป็น MC จนทำให้จินหยุดหลุดขำออกมาเบาๆ

“เต้นกับคุณแบมบแบมก็ดีนะครับ สนุกมากเลย แต่ความรู้สึกมันแตกต่างกับที่ได้เต้นกับคุณเจบีอ่ะครับ”

“แล้วแตกต่างกันยังไงหรอครับ”

“ก็เพราะคุณแบมแบมมีน้ำหนักไม่พอทีจะทำให้ฐานอย่าผมโคลงเคลงได้ตอนเต้นเหมือนที่คุณเจบีทำอ่ะครับ มันเลยให้ความรู้สึกที่ต่างกัน มันเบาหวิวกว่ามากเลยครับ” จินยองตอบพร้อมทำหน้าทะเล้นใส่อีกคน

“โห่ นี่ด่าว่าอ้วนยังไม่เจ็บเท่าอ่ะ”

“ฮ่าๆๆ ล้อเล่นน่าฮยอง ก็ไม่รู้ดิ่ ความรู้สึกมันไม่เหมือนเต้นกับฮยอง มันดีนะ แต่กับฮยองมันดีกว่า มันรู้สึกคุ้นเคยกว่า แล้ว..”

“แล้ว??”

“แล้วผมก็อยากเต้นกับฮยองมากกว่า”

“หน้าแมวเอ๊ยยย” แจบอมกระโดดเข้าล็อกคออีกคนเต็มรัก

“เบาๆดิ่ฮยอง เจ๊บบบบ“

“โทษที ดีใจมากไปหน่อย”

“เอ้อ! แล้วฮยองก็ไม่ต้องกลัวว่าผมจะลืมช่วงเวลานั้นหรอกนะ เพราะผมอ่ะไม่ได้ใช่แค่ตรงนี้จำ” จินยองพูดพร้อมกับชี้ที่หัว ก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนมาชี้ที่หัวใจตัวเอง.. “แต่ผมใช้ตรงนี้จำต่างหากล่ะครับ”

“พูดจาดี ไปจำมาจากหนังสือเล่มไหนล่ะ”

“ก็สักเล่มแหละ จำไม่ได้ โว๊ะ! ออกมาจากใจอ่ะฮยองเข้าใจป้ะครับ”

“โอเค จากใจก็จากใจ” แจบอมชูมือขึ้นเหนือเป็นเชิงบอกว่ายอมแพ้

“ดีมาก~ กลับกันเถอะฮยอง เริ่มจะง่วงแล้วเนี่ย”

“โอเค” แจบอมตอบรับ ก่อนที่ทั้งคู่จะช่วยกันเดินปิดไฟ ถอดปลั๊กทุกอย่างแล้วเดินออกจากห้องซ้อมเพื่อไปกลับไปยังหอพัก แจบอมเดินกอดคอจินยองไปตลอดทาง และถึงแม้พวกเขาจะไม่ค่อยได้พูดอะไรกันมาก แต่ก็ไม่ได้มีความรู้สึกอึดอัดใจต่อกันเลยแม้แต่น้อย

                “จินยอง..”

เมื่อมาถึงหอแจบอมก็เอ่ยเรียกอีกคนที่กำลังจะเปิดเข้าห้องนอนของตัวเอง จนทำให้จินยองหยุดชะงักแล้วหันกลับมามองแจบอมอย่างงงๆ

                “หืม?”

                “Good Bounce” แจบอมพูดพร้อมยกมือขึ้นยื่นมาข้างหน้าจินยองแล้วฉีกยิ้มให้อีกคนที่ยืนทำหน้างงอยู่

จินยองยิ้มกว้างก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือของแจบอมก่อนจะพูดออกมาเบาๆ

“Good Bounce” แล้วขยับเอาไหล่กระแทกไปที่ไหล่คนพี่เบาๆ ก่อนที่ทั้งสองจะยิ้มให้กันแล้วแยกย้ายกันเข้าห้องไปพร้อมกับรอยยิ้ม

                แจบอมมองจินยองเดินเข้าไปด้วยความรู้สึกเต็มไปด้วยความสุข เขาไม่รู้หรอกว่าเมื่อไหร่ อีกนานแค่ไหน หรือจะไม่มีโอกาสเลยที่พวกเขาจะได้คัมแบ็คโดยใช้ชื่อ JJ PROJECT แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ไม่เคยคิดเสียใจ เพราะในตอนนี้พวกเขามีเมมเบอร์อีก 5 คนที่เป็นทั้งพี่ ทั้งน้อง ทั้งเพื่อน ที่เป็นที่รัก ในนาม GOT7

แต่มันก็แค่มีบ้างบางเวลาที่คิดถึงสิ่งที่พวกเขาทั้งสองได้ผ่านกันมา เพราะเมื่อมองย้อนกลับไปกว่าที่พวกเขาจะผ่านจุดนั้นมาได้มันไม่ได้ง่ายเลย ต้องฝ่าฝันอะไรด้วยกันมาตั้งเท่าไหร่กว่าจะมายืนอยู่ตรงจุดนี้ได้  คิดแล้วก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่า เขาสองคนที่มาจากต่างที่ ต้องมาเป็นคู่แข่งกัน แต่กลับชนะมาด้วยกัน ได้เดบิวต์ด้วยกัน แล้วก็ยังได้มาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอีก นึกถึงตอนที่ร่วมฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆไปด้วยกันแล้วก็คิดถึง ไม่ว่าจะเจออะไรร้ายๆแค่ไหนพวกเขาก็อยู่ข้างกันเสมอ ยิ้มด้วยกันมาตั้งกี่ครั้ง ร้องไห้ด้วยกันมาตั้งกี่หน เจ็บตัวมาด้วยกันอีกก็ไม่น้อยเลย แล้วยิ่งพอมองย้อนกลับไปมันอดไม่ได้ที่อยากจะได้ทำร่วมกันอีก ก็แค่อยากจะเสพความสุขที่อยู่ด้วยกันในช่วงเวลาแบบนั้นอีกสักครั้ง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้ทำมันรึเปล่า

แจบอมก็ได้แต่หวังว่าเขาและจินยองจะได้มีโอกาสกลับมาพบกับแฟนๆภายใต้ชื่อ JJ PROJECT  อีกครั้งหนึ่ง..

“Good Bounce”





ไม่มีไรเลยแค่คิดถึง JJ PROJECT เฉยๆ ><
คือฟิคเกิดจากอารมณ์ชั่วววูบทั้งนั้น 5555555
ปั่นในเวลาไม่นาน ภาษาแปลกๆบ้างก็ขออภัยนะครับผมม
ถ้าชอบฝากสกรีมติดแท็ก #คิดถึงเจเจพี กันด้วยน้า
ขอบคุณค่าาาา ^^


1 คอมเม้นท์ 1 กำลังใจนะครับผม :)

｡SYDNEY♔