คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ึ7**: เลิกเรียกกูว่าเอ๋อซักที ไม่ชอบ แล้วก็ไปให้พ้น! หนวกหู!!
[Kacha part]
“ต๋าว อะไรเนี่ย บอกให้เก็บดีๆไง”
“เดี๋ยวก็เอาไปซักน่า”
“หมกๆไว้แบบนี้เดี๋ยวเสื้อผ้าขึ้นราจะทำยังไง แล้วนี่บอกให้เก็บแล้วใช่มั้ยให้เก็บดีๆเดี๋ยวก็หาย”
“เลิกบ่นซักที บ่นอยู่ได้”
“ก็จัดการให้มันดีๆก่อนดิเว้ย”
“แล้วผมนี่ก็รีบเช็ดให้แห้งสิ บ่นอยู่ได้”
“ไปจัดการของตัวเองก่อนจะมายุ่งกับหัวคนอื่นสิโว้ย โอ๊ย”
“ก็อยู่นิ่งๆสิจะเช็ดให้”
“ทำเองได้ เอาผ้าคืนมา”
และก็ยังมีการเถียงกันต่อไปเรื่อยๆจนกว่าไอ้ต้นหรือไอ้ไทด์มาห้ามทัพ เหมือนเป็นชีวิตประจำวันของผมกับไอ้เผือกนี่แหละครับ เป็นบทสนทนาประจำวันตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ต้องมีทุกวัน
ดูมันดิ ตื่นมาแทนที่จะเอาเสื้อผ้าที่ใส่แล้วไปใส่ตะกร้าเตรียมซัก มันเอามาหมกไว้ในล็อกเกอร์ แล้วก็เปิดล็อกเกอร์ไว้ด้วยนะ ยาสีฟัน ของใช้ก็ทิ้งไว้มั่วๆ บางทีลืมไอพอดไว้ในห้องน้ำ ก็มาหาว่าผมไม่ยอมเก็บไว้ให้มันเลยหาไม่เจอ ฟายยย แล้วพอกูบอกมาหาว่ากูบ่นนู่นนี่ มันเดือดร้อนกูเฟ้ย - -“
“วันไหนไม่ทะเลาะกันมันจะตายใช่มั้ยแอ๊ดเลิฟ” ไอ้ต้นถอนหายใจก่อนใส่ไวเลสหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว
“ไม่ได้อยากทะเลาะนะ แต่พอไม่บอกไม่พูด เดี๋ยวก็มาจิกทีหลังอีกอ่ะว่าทำไมไม่บอก ทำไมไม่เตือน”
“ทำตัวอย่างกะสามีภรรยาที่อยู่กินกันมานาน”
“ไม่เหมือนโว้ย”
“เออๆไม่เหมือนก็ไม่เหมือน”
แล้วก็มีอีกสิ่งหนึ่งที่ผมหนักใจมากๆคือเวลากินข้าว ต่อให้ผมตักสิ่งที่ผมชอบมากมายเท่าไหนก็ตาม ไอ้เผือกมันจะแย่งของผมไปกินแล้วตักผักมาเผื่อผมเสมอ...ไม่ใช่น้อยๆด้วยนะ แม่งแบบ ให้กูกินมังสวิรัติเถอะ
“ต๋าวเอ๋อ มันจะมากไปแล้ว”
“แบ่งความแข็งแรง^^”
“ไม่ ชาแข็งแรงอยู่แล้ว”
“ไม่กินผักระวังไม่สูงนะ” นั่นไง มุขนี้ตลอด พูดถึงความสูงทำไมวะ -*- ระหว่างที่ผมเล็มผักเลยแบ่งให้ขาวกินด้วย...แบ่งความแข็งแรงให้แมวไง >W<
พอกินเสร็จวันนี้ก็ซ้อมครึ่งวัน ไอ้เฟรมอย่างมันส์อ่ะ ใส่หูฟังแล้วไม่สนใจโลกภายนอกเลย สะบัดหัวร้องเพลงของมันอยู่คนเดียว ส่วนไอ้ต้นแหกปากจะร้องโอเปร่าดังลั่น ปวดประสาทเหลือเกิน ถึงมันจะร้องเพลงเพราะก็เถอะ แต่พอฟีทกันหลายคนแล้วเพลียมาก
“เอ๋อ ร้องเพี้ยนไปไหนแล้ววะเฮ้ย”
“เพี้ยนเหรอ”
“เออ ฟังแบบเฟรมดิแล้วร้องตามทีละท่อน”
“อยากครีเอทเอง”
“ครีเอทเอง? จะไปเปลี่ยนทำนองเค้าอยู่แล้วเมื่อวานยังร้องดีๆอยู่เลย มาๆเทียบเสียง” ผมลากแขนเต๋ามาที่หน้าเปียโนแล้วกดไล่ทีละเสียงให้ออกเสียงตาม
“มองทำไม” พอไล่ไปเรื่อยๆหลายๆรอบผมเงยหน้าขึ้นมามอง เพราะมันเงียบเสียงไป
“อยากเล่นบ้างอ่ะ” ว่าแล้วก็เดินจากโซฟามาตรงที่นั่ง
“อย่าแย่งๆ”
“งั้นเขยิบ” ผมเขยิบนิดนึงแล้วไอ้เต๋าเอ๋อแม่งก็มานั่งเบียดจนผมเกือบตกเก้าอี้
“ต๋าว เกินไปและๆ 3ใน4เลยนะ!” ผมลุกขึ้นมายืนมองตาเขียวปั๊ด มันก็ยิ้มไม่สนใจ ผมเลยนั่งทับมันซะเลยอยากเล่นนักใช่มั้ย!!
“แล้วจะเล่นยังไงเนี่ย”
“เล่นเป็นหรือไง” เต๋าจับผมนั่งตรงกลางส่วนมันก็คร่อมอยู่ข้างหลัง - - เอ่อะ...ท่าโคตรล่อแหลม!
“สอนคอร์ดดิ เดี๋ยวเต๋าเล่นคอร์ด”
“เพลงไร”
“เอาง่ายๆอ่ะ”
“หนูมาลี =w= กดสามตัวนี้ แล้วก็เปลี่ยนเป็นอันนี้ แล้วก็กลับมากดตัวเดิมอ่ะ” ผมกดให้เต๋าดูสั้นๆ - - มันก็กดตาม แล้วผมก็ใส่เมโลดี้ลงไป
หนูมาลีมีลูกแมวเหมียว ลูกแมวเหมียว ลูกแมวเหมียว
หนูมาลีมีลูกแมวเหมียว ขนมันปุยคล้ายสำลี
หนูมาลีไปเที่ยวที่ใด เที่ยวที่ใด เที่ยวที่ใด
หนูมาลีไปเที่ยวที่ใด ลูกแมวตามไปทันที
“แอ๊ดเลิฟทำไรกันอ่ะ เค้าให้ซ้อมนะพี่ไม่ได้ให้มาจู๋จี๋กัน” เหมือนดิวจะเดินผ่านมาเลยแซว ผมก็มัวแต่เล่นจนลืมเลยนะเนี่ย
“เออ ต๋าวไปซ้อมๆ ให้ตรงคีย์ด้วย” ผมลุกขึ้นจับแขนขาวๆให้ลุกขึ้น มันก็ทำหน้างงๆแต่ก็เดินไปซ้อมแต่โดยดี
“อ้าวแล้วพี่คชาไม่ซ้อมเหรอ”
“เออ ก็จะไปอยู่เนี่ย แล้วดิวซ้อมเสร็จแล้วเหรอ”
“เปล่าพี่ ว่าจะหาน้ำกินซะหน่อย แต่...พวกพี่นี่สนิทกันดีเนอะ” มันไม่พูดเปล่านะ สายตงสายตาส่งมาล้อชัดๆ
“สนิทอะไร ทะเลาะกันตลอดสิไม่ว่า”
“ก็สนิทนะ เห็นอยู่ด้วยกันตลอดเลย อย่างตอนแรกก็เห็นพี่คชาสนิทกับพี่ไทด์ พี่เต๋าสนิทกับเจมส์นี่ แต่ตอนนี้เหมือนพี่สองคนจะสนิทกันมากกว่าอีก”
“เหรอ?”
“ทำไมอ่ะ หรือพี่ไม่พอใจอะไรพี่เต๋า”
“มีสิ ทั้งเรื่องชอบทิ้งเสื้อผ้ากระจัดกระจาย ล็อกเกอร์ก็รก ชอบทิ้งของไว้จนลืมว่าเอาไว้ที่ไหนแล้วมาบ่นทีหลัง ชอบแย่งของกิน ชอบตักผักให้เยอะแยะทั้งๆที่รู้ว่าพี่ไม่ชอบแล้วไหนจะชอบแย่งไอติมทั้งๆที่ไปหยิบเอาในตู้เองก็ได้”
“เอ่อ...มันเหมือนเด็กทะเลาะกันมากกว่านะพี่ - -ตอนแรกดิวคิดว่าพี่คชาเป็นคนพูดน้อยซะอีก”
“ก็นั่นแหละ แต่ก็ไม่มีอะไรลำบากเท่าตอนนอนแล้วล่ะ เหนื่อยใจ!”
“0[]0” (ความคิดดิวก็เตลิดเปิดเปิงไปแล้ว~..ตอนนอนไม่มีกล้องซะด้วยสิ!)
[Dew part]
“มองหน้าพี่ทำไมดิว” หา นี่มองจนรู้สึกได้เลยเหรอ??!!
“มีเรื่องสงสัยน่ะพี่ แล้วพี่คชาไปไหนอ่ะ”
“เหมือนบอกว่าจะซ้อมอีกหน่อยแล้วค่อยมากิน”
“พี่ก็สนิทกันดีเนอะ”
“เหรอ?”
“ใช่ๆ คนสนิทกันคงไม่มีอะไรไม่ชอบกันหรอกเนอะ”
“ทำไม? ชาบอกว่าไม่ชอบเหรอ?”
“เฮ้ยเปล่าๆๆพี่ไม่ใช่นะ”
“หืม?”
“อย่ามองงั้นดิพี่เต๋า เค้ากลัวน๊า” จ้องเขม็งเลยอ่ะ อย่าคาดคั้นสิ T^T ยิ่งอยากรู้อยู่ว่าตอนนอนทำไรกันอ๊ะ > <
“มีอะไรแน่ๆใช่มั้ย ชาบอกไรดิวใช่มั้ย?”
“กะ ก็แค่บอกว่าเหนื่อยใจอ่ะพี่”
“อ๋อ เหรอ อืม”
“เฮ้ยพี่” จะไม่บอกหน่อยเหรอว่าตอนนอนทำไรกันอ่า~~
“เอ๋อ โหตักเผื่อด้วยอ่ะ อ้าว” =[]= เฮ้ยยย ดูท่าเค้าจะโกรธกันแล้ว พี่เต๋าเลื่อนจานที่วางให้ตรงที่ประจำพี่คชามาหาตัวเองเฉยเลยอ่ะ แบบนี้ต้องรีบอธิบาย ว่าฉันแค่อยากรู้ว่าเหนื่อยใจเรื่องอะไร ทำอะไรตอนนอน? ทำไมต้องเหนื่อยใจด้วย???
“พี่เต๋า คือมันไม่ใช่”
“ไม่ต้องพูดหรอกดิว” พี่เต๋าลุกขึ้นไปล้างจานแล้วเดินหนีออกไป ทุกคนหันมามองที่ฉันว่าไม่น่าพูดมากเลย
“พี่คชา ดิวขอโทษ”
“ช่างเถอะดิวไม่ผิดหรอก^^ อย่าเครียดไป”
“พี่คชาT^T” พี่เค้าตามพี่เต๋าไปแล้วแหละ แต่รอยยิ้มเมื่อกี้กับมือที่จับหัวปลอบ ยังมีสัมผัสอยู่เลย...ช่างเป็นคนดีอะไรเช่นนี้~~
“แง๊วว~”
“โอ๊ย ไอ้แมวนี่ ฉันไม่ได้คิดอะไรกับแม่แกหรอกน่า”
“มันรู้ไงว่าใครเป็นต้นเหตุให้พ่อกับแม่มันทะเลาะกัน”
“เจมส์!!”
“ก็เรื่องจริงอ่ะ แบร่ๆๆๆ :P”
“พี่ต้น ดูมัน”
“-.- พี่ฟังภาษาเด็กปัญญาอ่อนทะเลาะกันไม่ออกอ่ะ”
“พี่ต้น!!!” ฉันกับเจมส์ตวัดมองพี่ที่ดูเป็นผู้ใหญ๊ผู้ใหญ่(ประชด)พร้อมกัน
++++
“ต๋าวเอ๊ยต๋าวเอ๋อ~งอนอะไรเหรอ”
“ตามมาทำไม?” คนถูกเรียกหันมามองด้วยสายตาเฉยชา
“มาง้อ~^^” นี่ก็ยิ้มสู้จริงๆ
“ง้อทำไม ไม่ต้องมาสนใจหรอก”
“เอ๋อเอ๊ย หัวก็ไม่ล้านนี่นาทำไมขี้น้อยใจจัง”
“หนวกหู”
“ระวังนะงอนมากๆระวังผมจะร่วงหมด”
“บอกว่าหนวกหู เลิกพูด ไม่อยากฟัง”
“ต๋าวเอ๋อ~อย่าเป็นแบบนี้ดิ เป็นไรอ่ะ”
“เป็นอะไรก็เรื่องของเรา นายไม่เกี่ยว” คชาชะงักเมื่อได้ยินสรรพนามที่ห่างเหินขนาดนั้น คณะที่อีกคนเดินหนีเข้าห้องน้ำไป
“เอ๋ออ่า อย่างอนน๊า” คนตัวเล็กตั้งสติได้ก็เดินตามไปอย่างไม่ลดละ
“ตามมาทำไมอีก”
“ก็อย่าหนีดิ^-^”
“อยู่กับกูมันเหนื่อยใจมากไม่ใช่หรือไง” เต๋าปิดไวเลสแล้วพูดใส่หน้าร่างบาง ทำเอายิ้มที่ค้างอยู่หุบลงโดยทันที
“ไม่ได้หมายความอย่างนั้นนะเว้ย ต๋าววว ไอ้เอ๋อ ต๋าวเอ๋อ” คชาทุบประตูเมื่อคนตัวโตเดินเข้าห้องอาบน้ำแล้วล็อคกลอน
“ไปไหนก็ไป จะได้ไม่ต้องเหนื่อยอีก”
“เอ๋อออออ ออกมาคุยกันก่อน”
“...”
“เต๋าเอ๋อ!”
“เลิกเรียกกูว่าเอ๋อซักที ไม่ชอบ แล้วก็ไปให้พ้น! หนวกหู!!”
“..........ได้!”
“ก็รู้ว่าทะเลาะกัน ทำไมต้องเอากูไว้ตรงกลางด้วยละเว้ย”
“อย่าบ่นเหอะไทด์ นอนไป” คชาบอกไทด์ที่นอนอยู่ข้างๆตัวเองก่อนพลิกตัวหันไปหาเฟรมและคลุมโปงหลบหนีความจริงทันที
“เป็นห่าอะไรกันนักหนาเนี่ย งอนเป็นตุ๊ดเลยเชี่ยเต๋า มึงคุยกันดีๆเป็นป่ะวะ หรือมึงไม่พอใจอะไรมันก็ซัดหน้าแม่งเลย มึงรู้มั้ยว่าบรรยากาศแม่งอึมครึมชิบหาย” ต้นหันมาฟึดฟัดกับเต๋าที่หันหน้าเข้าหาตน
“กลายเป็นกูโดนทั้งสองข้างเมินอ่ะมึง” ไทด์ถอนหายใจ
“ไอ้คชาแม่งก็เงียบอยู่แล้วแล้วยังมาปล่อยรังสีทะมึนอีก พวกกูอึดอัดเข้าใจมั้ย” เฟรมกับเจมส์ไม่ส่งเสียงใดเพียงแต่ยกนิ้วโป้งให้ต้น แบบว่า...เห็นด้วยอย่างยิ่ง
วันนี้ทั้งวัน ทั้งคลาสวอยซ์ ทั้งซ้อมใหญ่ บรรยากาศเกินบรรยาย พอครูๆถามก็ไม่มีใครกล้าตอบเพราะเหมือนเสือเต๋าที่ให้บรรยากาศน่ากลัวแบบตอนอยู่มหาลัยกลับมาอีกครั้ง และคชาหน้าเดียวก็เป็นหน้าเดียวและแสนเงียบอีกครั้ง หลังจากที่ทั้งสองเคยสดใสร่าเริงมาระยะหนึ่ง
“เงียบได้แล้ว จะนอน”
“โห ไอ้เต๋ามึง”
“พี่โทนี่สลับที่กัน”
“ไรมึงอีกหมี ไหนมึงบอกมึงชอบนอนริม”
“เออ สลับกะกู เดี๋ยวนี้เลย”
“เออๆ” ทั้งสองกระตึ๊บๆสลับที่กัน
“พี่เต๋า มึงไม่เคยงอนใครแบบนี้นี่หว่า มึงเป็นอะไรวะ”
“ช่างกูเถอะ กูจะนอนอย่าชวนคุย”
“ช่างมันเถอะหมี นอน!”
“เฮ้ย อ้ายๆ อ้ายไทด์ตื่นๆ อ้ายคชาหายไปไสบ่ฮู้” (พี่คชาหายไปไหนไม่รู้)
“เอ้า เชี่ยเอ๊ยย” ไทด์ที่ถูกเฟรมปลุกหันมาไม่เจอร่างของเพื่อนก็รีบลุกออกจากที่นอนแล้ววิ่งออกไปนอกห้องทันที
“อะไรวะเฟรม” ต้นสะลึมสะลือขึ้นมาถามเพราะเป็นคนตื่นง่ายอยู่แล้ว
“พี่คชาหายไปอ่ะ”
“แล้วกี่โมงแล้วเนี่ย”
“ตี4พี่”
“งั้นนอนต่อได้ใช่มั้ย นอนละ”
“อ้าวพี่ต้น”
“มันคงออกไปแถวๆนี้แหละ ไม่ต้องห่วงหรอก มันโตแล้ว” คนล้มตัวนอนอีกรอบพูดงึมงำๆ
เฟรมส่ายหัวแล้วเดินตามหาทั้งสองรอบบ้านที่ไม่ได้ง่ายต่อการตามหานัก เพราะนอกจากพื้นที่กว้าง แล้วยังมีน้อยห้องเสียเมื่อไหร่ ไปถึงห้องนั่งเล่นที่คชาชอบเล่นเปียโนก็เจอไทด์ที่กำลังหาหัวซุกหัวซุน
“ยังบ่พ่อบ่อ้าย?” (ยังไม่เจอเหรอพี่?)
“ไปไสของมันวะ”
“เบิ่งนอกบ้านแล้วติ? ไปหาหม่องสระน้ำเบิ่งบ่” (ออกไปดูข้างนอกยัง? ลองไปหาตรงสระว่ายน้ำดูมั้ย)
“เออป่ะ”
“เอ้า ไปไสอ้าย” (เอ้า ไปไหนพี่?)
“กะไปสระน้ำตั๊วเนาะ” (ก็ไปสระน้ำไง)
“ห้องนี้กับห้องนั้นมันซอดกัน สิอ้อมเฮ็ดหยัง" (ห้องนี้กับห้องนั้นมันทะลุกันได้ จะอ้อมทำไม?)
“อ้ายลืมคราว!” (พี่ลืม!) ทั้งสองเดินทะลุจากห้องนั่งเล่นไปสระว่ายน้ำ เห็นร่างๆนึงนั่งมองฟ้าที่อยู่ริมสระเป็นพระเอกเอ็มวีเลย
“เฮ้ย พระเอกเอ็มวีเพลงอะไรวะเนี่ย” ไทด์ส่งเสียงทำให้ร่างเล็กที่นั่งกอดแมวอยู่หันมามอง
“ร้องไห้ทำไมพี่” เฟรมตกใจโพล่งถามเมื่อเห็นหน้าพี่ชายที่หันมาเปื้อนน้ำตา
“คิดถึงบ้าน” คชาเช็ดน้ำตาแล้วหันไปมองบนฟ้าอีกรอบ เฟรมกับไทด์ถอนหายใจในความรู้สึกที่เข้าใจดี ทุกคนคิดถึงบ้านหมด ถึงแม้ปกติจะอยู่หอ แต่มักจะกลับบ้านทุกอาทิตย์ ประมาณครั้งไม่ก็สองครั้ง แต่นี่มาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ บ้านก็ไม่ได้กลับ
แม้ทุกคนจะมีกันและกันแต่คชาเหมือนจะสนิทกับเต๋าที่สุด เพราะดูเหมือนเป็นที่พึ่งเมื่ออยู่ในที่ที่ไม่มีใคร ในที่ที่ไม่รู้จัก แต่ตอนนี้ถูกคนที่พึ่งพิงคนนั้นเมิน ความรู้สึกอ้างว้างที่เคยหายไปมันคงกลับมาอีกครั้ง
“กูก็คิดถึงเว่ย แต่เราต้องเข็มแข็งนะมึง เรามาที่นี่เพื่อต่อสู้กับความฝัน ถ้าเราไม่เข้มแข็งเราจะต่อสู้กับมันได้เหรอวะ”
“ใช่ๆ”
“ไม่ใช่ว่ามึงมีแค่ไอ้เต๋านะเว้ย จอยก็ติดมึงนิ กูก็เพื่อนสนิทมึงไง ไอ้เฟรมก็ห่วงมึง พอมันรู้ว่ามึงหายมันรีบปลุกกูมาตามหาเลยนะเว้ย แล้วน้องๆเพื่อนๆที่เหลือเค้าก็รักมึงเป็นห่วงมึง แค่ในเวลานี้เราควรเข้มแข็งจนกว่าเราจะต่อสู้กับฝัน หรือจนกว่าจะออกจากที่นี่ได้นะ”
“อื้มๆๆ” (เป็นฝ่ายสนับสนุนดีเหลือเกินนะเฟรม-ไรเตอร์)
“ขอบคุณพวกมึงมากนะเว้ย” สิ้นคำนั้นคชาก็ปล่อยโฮออกมาทำเอาทั้งสองต้องกอดปลอบยกใหญ่ แถมเฟรมร้องไห้ขี้มูกโป่งไปด้วยอีกคน จนแมวต้องตื่นมาช่วยไทด์ปลอบคนไปด้วย
...กว่าจะได้นอน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
Writer Talk
จริงๆแล้วประโยคสุดท้ายเป็นของไรท์เตอร์เอง -/\- 555 กว่าจะได้นอน ไม่ได้นอนสองวันแล้วว =_=ง๊า~~
ขอโทษจริงๆน๊าา เค้าติดงานอ่าาาา เพิ่งเสร็จ ก็มารีไรท์แล้วลงเลย
อย่าโกรธเค้าน๊าาา >/\<
ตอนนี้ดรามั้ย? - - เฉยๆเนอะ (หราาาาาา =[]=!!!))
ตอนหน้า...จะบอกว่ากว่านี้ ....ไรเตอร์ซับน้ำตาตัวเองหลายรอบมาก 555 เว่อร์!!~~~
เจอกันตอนหน้าเมื่อแต่งเสร็จ...อาทิตย์นี้ไม่ว่างเลย T^T อ.สั่งงาน นั่งทำงกๆ งื้ออออ
ความคิดเห็น