Obesity With Love รักเพ้อฝันของยัยตุ้ยนุ้ย

บทนำ

You’ve  made  my  routine  days  become  more  meaning.
เธอทำให้วันคืนอันแสนธรรมดา  เป็นวันเวลาที่มีความหมาย

         ฉันเชื่อว่าทุกคนเคยมีรักครั้งแรก และรักครั้งแรกส่วนใหญ่นั้นมักจะเป็นรักในโรงเรียนกับรุ่นพี่ เพื่อน หรือรุ่นน้อง .. แล้วฉันก็เป็นหนึ่งในนั้นที่มีรักครั้งแรกกับเพื่อนต่างห้องเป็นรักที่ฉันใฝ่ฝัน เพราะอะไรนะหรอเพราะว่าเขาคือคนที่ฉันนั้นเฝ้ามองมาตลอดระยะเวลาสามปี หึคิดแล้วก็ตลกมันเป็นความรักของเด็ก ๆ นะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นฉันรู้จักความรักได้ยังไงฉันยังเรียนอยู่แค่ ป.6 ฉันก็มีความรักแล้วหรอ ฮ่า ๆ ไม่อยากจะเชื่อกันใช่มั้ยล่ะ แต่มันคือความจริง มันเป็นรักที่ฉันคิดว่าจะดีและเป็นรักที่ฉันคิดว่าเป็นรักแรกและรักสุดท้ายของฉันแต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่ฉันคิดนะสิ ตลอดเวลาที่คบกันมาฉันเฝ้าคิดกับตัวเองอยู่ฝ่ายเดียวว่า “เรารักกัน” แต่ความจริงนั้นมันไม่ใช่เลย ความจริงคือ “ฉันรักเขา” มากกว่า ..

     สมัยที่ MSN กำลังฮอตและฮิตอยู่ขณะนั้น ตุ ดุ ดุ๊ง! เสียง MSN ของฉันและคนที่ฉันแอบชอบหรือจะเรียกว่าแอบรักก็ยังได้ ระกว่างที่เราเพิ่งรู้จักกันเราก็คุยกันทุกวันคุยกันธรรมดา ๆ แบบเพื่อนทั่วไป จนในที่สุดความรู้สึกของฉันนั้นมันเกินที่จะต้านไหวฉันจึงบอกเขาไป

“เจย์ นายรู้มั้ยว่าเราน่ะแอบชอบนายมานานมาก”

“.............” เขาไม่ตอบ บทสนทนาของฉันเขาได้เพียงแค่คลิกอ่านแต่ไม่ตอบกลับมาจนฉันต้องบอกเขาต่อไปโดยที่ฉันไม่รู้ว่าพอเขาอ่านแล้วเขาจะเป็นเพื่อนที่ดีเหมือนเดิมหรือว่าเขาจะหายไปไม่พูดคุยกับฉันเลย  หรือว่าเขาจะตอบตกลงกับความรัก บ้า ๆ ของฉัน.

“เรานะแอบมองเจย์ตั้งแต่เราอยู่ ป.4 เราอยู่ห้องข้างกันมาตลอดใช่มั้ย เรามองเจย์ทุกวันแหละ ตั้งแต่เข้าแถว เรารู้นะว่าเจย์น่ะมาโรงเรียนสายทุกวันเลยมาประมาณ 08.40 เราเข้าเรียนไปเกือบครึ่งคาบแต่เจย์น่ะเพิ่งมาโรงเรียน เรามองเจย์ทุกวันเวลาเจย์เดินผ่านห้องเรา ที่เราเห็นเจย์น่ะเพราะว่าเรานั่งติดหน้าต่างตรงระเบียงน่ะ เราเลยเห็นเจย์เราก็ไม่รู้หรอกนะว่าเจย์จะรู้รึป่าวว่าเราแอบมองเจย์ทุกวัน วันนี้เราก็แค่อยากบอกให้เจย์รู้นะว่า เรา รัก เจย์  มาก มากจนความรู้สึกที่เราคิดนั้นไม่สามารถเก็บไว้ได้อีกต่อไปเราก็ไม่รู้นะว่าเจย์คิดยังไงกับเรา ใช่ เรามันไม่ได้ สวย น่ารัก แบบคนอื่น ๆ แต่เราก็รักเจย์นะถึงแม้ว่าเจย์จะไม่รักเราก็ตาม แต่ยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่นะ อย่าไปหายไหนนะ ขอร้อง ..“ ฉันพูดออกไปโดยไม่สนใจคำตอบของเจย์ เจย์เงียบ เงียบจนฉันคิดว่าเขาจะหายไปแล้วจริง ๆ แต่สักพัก ..

“มิวรักเจย์จริง ๆ หรอ ?” มันเป็นคำถามที่ฉันไม่ลังเลที่จะตอบเลย

“ใช่ รัก รักมากด้วย” 

“ หรอ งั้นมิวจะว่าไรมั้ยถ้าหากว่าเราจะลองคบกันดู “ มันเป็นคำพูดที่ฉันไม่คิดว่าจะได้ยิน เป็นคำพูดที่ฉันยังจดจำได้จนถึงทุกวันนี้ ..

   ตั้งแต่วันนั้นมาเราทั้งสองก็คุยกันปกติแต่อาจจะเพิ่มคำหวานบ้างตามประสาความรักครั้งแรกแบบเด็ก ๆ ฮ่า ๆ คิดแล้วยังขำตัวเอง เพื่อนแต่ละคนก็ได้แต่ถามฉันว่าฉันเป็นแฟนกับเจย์จริง ๆ หรอ ? เพราะอะไรเขาถึงถามน่ะหรอเพราะว่าเจย์ตอนนั้นถือว่าติดอันดับหนุ่มฮอตของรัดับชั้นเลยก็ว่าได้ เขาเป็นนักบาส สูง น่ารักมีแต่คนแอบรักแอบชอบ ส่วนฉันน่ะหรอไม่เหมาะกับเขาเลยสักนิด เพราะว่าฉันอ้วน เรื่องรูปร่างเป็นอุปสักอย่างยิ่งสำหรับความรักของฉัน ในชีวิตนี้ฉันคิดมาเสมอว่าอ้วน ๆ อย่างฉันนั้นไม่มีทางหาแฟนได้หรอก นี่ก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่เพื่อน ๆ ต่างก็ถามฉันเพราะว่าฉันดูไม่เหมาะกับเจย์เลยสักนิด ฮ่า ๆ ๆ

    ชีวิตเด็ก ป.6 ก็เหมือนกับ เด็ก ม.3 และ ม.6 เป็นช่วงที่ต้องสอบเข้า โรงเรียนหรือมหาวิทยาลัย

ฉันเป็นคนที่เรียนไม่ค่อยเก่งอยู่ระดับกลาง ๆ ฉันจึงเลือกที่จะเข้าโรงเรียนที่ไม่ใช่โรงเรียนดังอะไรแต่ก็มีชื่อเสียงอยู่แต่ก็น้อยกว่า โรงเรียนที่เจย์เข้าสอบเข้าน่ะ โรงเรียนที่เจย์สอบเข้านั้นเป็นโรงเรียนที่เด็กหลาย ๆ คนใฝ่ฝันที่จะเข้าเป็นอย่างมาก แต่ฉันไม่เพราะฉันรู้ดีว่าฉันไปไม่รอดแน่ ๆ ฉันเลยเลือกอีกโรงเรียนหนึ่งแต่มันก็ค่อนข้างใกล้กันอยู่นะ

“เจย์ นายไปสอบเข้าโรงเรียนเสือใหญ่เป็นไงบ้าง ? “

“ก็ดีนะ เราอยากเข้าโรงเรียนนี้มากเลยแหละเพราะว่าพี่เราก็อยู่โรงเรียนนี้”

“อ๋อ ขอให้สอบติดนะ สู้ ๆ ^^”

“ขอบคุณมากนะ แล้วมิวละเป็นยังไงบ้างไปสอบที่โรงเรียนหมีน้อยมาอ่ะ?”

“ก็ดีนะ แต่จริง ๆ เราอยากเข้าที่เดิมอ่ะไม่อยากย้ายไปไหน” โรงเรียนที่ฉันเรียนอยู่นี้เป็นโรงเรียนใหญ่มากๆ เป็นโรงเรียนที่มีนักเรียนตั้งแต่  เนิร์สเซอร์รี่ จนถึง ม. 6 เลยแหละ -3-

“ทำไมหละ ออกไปเจอโลกข้างนอกบ้างก็ดีนะ มีอะไรให้น่าค้นคว้ากว่าอยู่ที่เดิม ยังไงก็สู้ ๆ นะเจย์เป็นจำลังใจให้ ^^ “

“ขอบคุณนะที่คอยเป็นกำลังใจให้มิวมาตลอด มิวรักเจย์นะ” มันเป็นคำพูดที่ฉันพูดทุกวันก่อนที่ฉันจะไปนอน เป็นคำพูดที่ออกมาจากใจ เป็นคำพูดที่ฉันไม่เคยพูดให้ใครฟัง เป็นคำพูดที่ฉันพูดกับเจย์คนเดียว คำนั้นคือ ‘ มิวรักเจย์ ’

“อื้อ จะไปนอนละหรอ ? “

“ใช่จะนอนแล้ว ฝันดีนะเจย์”

“ครับฝันดีครับ”

   ในที่สุดฉันและเจย์ก็สอบเข้าโรงเรียนที่เราไปสอบ เจย์ดีใจมาก ส่วนฉันก็เฉย ๆ แต่แล้ววันที่ฉันไม่อยากให้มาถึงก็คือวันสอบปลายภาค .. เพราะถ้าเกิดว่าสอบปลายภาคเสร็จฉันกับเจย์ก็ต้องจากกันน่ะสิ ซึ่งตลอดเวลาที่เราคบกันมาฉันจะบอกให้นะว่าเราคุยกันแค่ใน MSN เท่านั้นโทรศัพท์เราไม่เคยคุยกันเลยหรือคุยก็เคยคุยแบบธรรมดาเช่น กินข้าวรึยัง คิดถึงนะ นอนละนั ฝันดี แค่นี้หละที่เราคุยกันทางโทรศัพท์   ในช่วงที่สอบอยู่นั้นฉันก็เห็นเจย์เดินผ่านห้องฉันซึ่งฉันก็งงว่าทำไมสอบเสร็จเร็วจังที่มันเพิ่งบ่ายกว่า ๆ เองนะ ฉันคิดในใจ เจย์เดินมาหาครูที่คุมสอบห้องฉันซึ่งครูเธอนั้นเป็นครูที่นักเรียนเรพรักมาก เจย์เดินมาหาครูแล้วก็คุกเข่าลงพร้อมกับไหว้ครูหนึ่งทีแล้วก็ก็พูดกับเจย์ว่า

“โชคดีนะ เก่งมากที่สอบติดโรงเรียนใหญ่ขนาดนั้นได้ :)”

“ครับ ผมไปมอบตัวก่อนนะครับ แล้วผมจะกลับมาสอบทีหลัง”  พอเจย์พูดจบเจย์ก็ไหว้ครูแล้วก็เดินจากไป .. มันเป็นความรู้สึกที่ฉันอธิบายไม่ถูก..เขาไม่บอกฉันเลยว่าเขาจะมอบตัววันนี้ เขาไม่บอกอะไรฉันเลย ฉันอึ้งไปแบบหนึ่งแล้วก็ลุกขึ้นทันที (ทั้ง ๆ ที่สอบอยู่) แล้วขออณุญาตคุณครูคุมสอบไปเข้าห้องน้ำ แต่ใจจริงฉันไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำหรอก ฉันวิ่งไปที่ระเบียงฉันทำได้เพียงแค่มองข้างหลังของเจย์แค่นั้น..แค่นั้นจริง ๆ และนั้นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันได้เจอเจย์ และได้คุยกับเจย์ ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะหายไปเฉย ๆ แบบนี้ มันเจ็บปวดนะ ที่อยู่คนที่เรารักได้หายไปโดยที่เราไม่ทันได้ตั้งตัว ..