หนี้แค้น แสนรัก (เดรโก/เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #5 : ของสำคัญ

 เดรโกนั่งยิ้มอยู่ในห้องนอนของเขาอย่างสะใจเมื่อเขาเพิ่งจะส่งโทรจิตเข้าไปจิตใจของแฮร์รี่ ภาพที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังร้องขอความช่วยเหลือจนจมน้ำ เขาหวังว่าตอนนี้แฮร์รี่คงจะกระสับกระส่าย เต้นเร่าๆอยู่เป็นแน่ 

" อย่างนั้นแหละ พอตเตอร์ ค่อยๆทรมาณขึ้นเรื่อยๆ ต่อให้แกหาฉันจนพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินแกก็ไม่มีวันเจอ " เขาพึมพำอย่างมีความสุข

" ป๊อบ " เสียงของเอลฟ์สาววินดี้ ปรากฎตัวขึ้น " นายท่านคะ แย่แล้วค่ะ ผู้หญิงของนายท่านกำลังป่วย " เอลฟ์สาวรายงานอย่างตื่นกลัว เร็วเท่าที่จะเร็วไ้ด้เดรโกรีบขึ้นไปที่ห้องของเฮอร์ไมโอนี่ทันทีและพบว่าเธอนอนตัวสั่นเทา หน้าซีดอยู่บนเตียง " ไปตามผู้บำบัดประจำตระกูลมาเร็วเข้า " เดรโกสั่งเอลฟ์ ซึ่งซักพักผู้บำบัดก็เข้ามาดูแลอาการของเฮอร์ไมโอนี่ และจัดยาให้เธอ 

เดรโกนั่งมองเฮอร์ไมโอนี่ที่หน้าแดงเพราะพิษไข้อยู่ แล้วนึกถึงเรื่องต่างๆตั้งแต่เขาปรากฎตัวขึ้นที่งานแต่งของเธอกับแฮร์รี่ เรื่องที่เขาชิงตัวเธอมาโดยใช้แผนการสกปรกและเรื่องต่างๆนานาที่เขาทำให้เธอเจ็บตัว แต่เธอก็ไม่เคยยอมแพ้ และเมื่อย้อนนึกไปถึงเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ที่เขารู้จักตั้งแต่เรียนชั้นปี 1 ที่ฮอกวอร์ต เด็กสาวผมฟูฟ่องที่คอยหอบหนังสือเดินไปมาทั่วโรงเรียน เด็กสาวที่ชอบอวดรู้และเพื่อนผู้้ซื่อสัตย์ที่ยืนหยัดต่อสู้เคียงข้างแฮร์รี่ พอตเตอร์ ศัตรูเบอร์ 1 ของเขา และเธอก็ยังมาเป็นเจ้าสาวสุดที่รักของพอตเตอร์อีก 

" ถ้าเธอไม่ใช่คนรักของพอตเตอร์ มันคงจะดีกว่านี้เกรนเจอร์ " เขาพูดและมองเธออยู่เนิ่นนาน จนเผลอฟุบหลับข้างๆเธอ 
เฮอร์ไมโอนี่ค่อยลืมตาขึ้นมาและพบว่าเธอนอนอยู่ในห้องพักของเธอ เธอรู้สึกปวดหัวเล็กน้อยและเมื่อมองมาข้างๆก็พบว่าเดรโกกำลังนอนฟุบอยู่ข้างๆเธอ มือของเขากุมมือเธอไว้อย่างอ่อนโยน 
/ บ้าน่า เฮอร์ไมโอนี่ ทำไมรู้สึกอบอุ่นแบบนั้นนะ / เธอคิดในใจและพยายามไล่ความคิดนี้ออกไปจากหัว เธอขยับมือของเธอออกเืผื่อเขาจะได้รู้สึกตัวว่าเธอตื่นแล้ว และนั่นก็ได้ผล เดรโกขยับตัวและเงยหน้าขึ้นอย่างงัวเงีย

" ทำไมไม่ปล่อยให้ฉันตายไปเลยล่ะ " เฮอร์ไมโอนี่ประชด

/ ตื่นมาก็ปากเก่งเลยนะเกรนเจอร์ / เขาคิดในใจ " ฉันจะปล่อยให้ของสำคัญเสียไปง่ายๆได้ยังไง " เดรโกลุกขึ้น " ของสำคัญ " เฮอร์ไมโอนี่งงกับสิ่งที่เขาพูด " ก็ถ้าไม่มีเธอ ฉันจะไปหาวิธีไหนมาทำให้พอตเตอร์ทรมานใจได้ขนาดนี้ อย่างนี้ไม่เรียกว่าของสำคัญแล้วจะให้เรียกว่าอะไร " เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจและกำลังจะเดินออกนอกห้อง " ฆ่าฉันซะยังจะดีกว่าให้นายใช้ฉันเป็นเครื่องมือทำร้ายแฮร์รี่ " เธอพูดอย่างจริงจังและเสียงดัง เดรโกหันกลับมามองเธอที่เตียงด้วยแววตาที่เฮอร์ไมโอนี่อ่านไม่ออก 

" ฉันไม่มีวันฆ่าเธอหรอก เกรนเจอร์ " คำพููดของเขาทำให้เธอไม่มีแม้แต่คำพูดไหนมาต่อกร เธอนิ่งเงียบในขณะที่เขาออกไปจากห้อง 

" ก็ถ้าเขาฆ่าฉัน เขาก็ไม่มีวันได้เห็นแฮร์รี่เจ็บปวด นั่นคงสมเหตุสมผลที่สุด " เฮอร์ไมโอนี่คิดและล้มตัวลงนอน


-------------------------------------------------------------------------------------------

ทางด้านแฮร์รี่ซึ่งได้เห็นภาพของเฮอร์ไมโอนี่กำลังจะจมน้ำ ก็เดือดร้อนใจเล่าให้จินนี่ฟัง และทันทีที่รอนกลับมาเขาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขาและพาร์กินสันให้แฮร์รี่และจินนี่ฟัง ทำเอาจินนี่ดุเขาใหญ่ เธอต่อว่าเขาต่างๆนานาว่าเขาไม่เป็นสุภาพบุรุษ ไม่ให้เกียรติเธอ ทำแบบนี้ใครเขาจะช่วย
 
" ก็ถ้าไปขอดีดีมีหวังยัยนั่นก็จิกด่าฉันอีกแน่ๆ " รอนโวยวาย

" แล้วที่นายทำไปน่ะ เธอคงจะบอกนายอยู่หรอกนะ " แฮร์รี่ประชด และถอนหายใจเฮือกใหญ่

" เอาหน่า ฉันก็ไม่ได้ไปฆ่าแกงยัยนั่นซะหน่อย แล้วเรื่องนี้ก็ไม่มีใครรู้นอกฉัน นาย จินนี่กับยัยแปดหลอดนั่น " 

" ฉันว่าพี่ควรไปขอโทษเธอ " จินนี่กอดออกอย่างไม่พอใจ 

" ห๊า ให้ฉันไปขอโทษยัยหรอ ฝันไปเถอะ " รอนโบ้ยและนึกถึงตอนที่เขาไปขอโทษยัยแพนซี่จอมหยิ่งนั่น เธอคงโขกสับเขาเละแน่ๆ 

" ฉันว่านายน่าจะทำให้เธอสนิทกับนายแล้วล้วงเอาความลับมาจะง่ายกว่านะ " แฮร์รี่เสนอ รอนอึ้งกับความคิดนั้น / คิดได้ไงจะให้เขาไปตีสนิทกับเธอ แค่คิดก็ขนลุกละ / รอนคิด

" ฉันว่าบางทีเธออาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้นะ ขนาดพี่บอกว่าเธอใช้ชีวิตอยู่กับมักเกิ้ล ตอนอยู่โรงเรียนเธอขยะแขยงพวกนั้นอย่างอะไรดี " จินนี่พูดเสริม

" ลองดูซักหน่อยก็ไม่เสียหายนิรอน " แฮร์รี่ตบไหล่เขาเบาๆ รอนกลืนน้ำลาย ให้เขาเล่นบทโหดทำร้ายจิตใจพาร์กินสัน ง่ายกว่าให้เขาแสร้งทำดีกับเธอเยอะเลย