หนี้แค้น แสนรัก (เดรโก/เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #4 : เบาะแสของรอน

 ท่ามกลางผู้คนมากมายบนถนนในกรุงลอนดอน หญิงสาวผมลอนยาวประบ่าสีดำขลับกำลังเดินทอดน่องอย่างสบายใจ เธอเดินเข้าไปในร้านหนังสือและกลับออกมาด้วยหนังสือสองสามเล่มอย่างสบายอารมณ์ แพนซี่ พาร์กินสัน แม่มดสาวบ้านสลิธีรินที่ตอนนี้ผันตัวมาคบค้าสมาคมกับมักเกิ้ลหลังจากสงครามฮอกวอร์ตจบลง เธอเปิดร้านไอศกรีมอยู่แถวย่านช้อปปิ้งในแคมเดิ้นทาวน์ 

" สวัสดีค่ะ คุณแพนซี่ " เสียงของพนักงานร้านเอ่ยทักทายเธอ

" วันนี้เป็นไงบ้าง คนเยอะไม๊ช่วงสายๆ โทษทีนะเมื่อคืนฉันกลับดึกน่ะ " แพนซี่พูดและเดินเข้าไปหลังร้านซึ่งมีห้องทำงานของเธออยู่ 

" ไม่ยักรู้ว่าคนอย่างเธอคบค้าสมาคมกับมักเกิ้ลเป็นด้วยหรอ " เสียงหนึ่งดังขึ้นที่โต๊ะทำงานของเธอ แพนซี่รีบหันมามองทันที่ 

" นาย ! มาทำอะไรที่นี่ " แพนซี่ถามและมองไปรอบๆห้องอย่างระแวดระวัง

" ฉันมาคนเดียว ไม่ต้องกลัวไปหรอกหน่า " รอนลุกขึ้นและเดินเข้ามาหาแพนซี่ เธอถอนหลังออกไปจนชนประตู

" ฉันไม่มีธุระอะไรกับนาย ไม่เคยมีและไม่คิดว่าจะมีด้วย " เธอพูดอย่างหวั่นๆ รอนยังคงเดินเข้ามาชิดเธอขึ้นเรื่อยๆ  "แอ๊กซิโอ ไม้กายสิทธิ์ " แพนซี่ร้องและทันใดนั้นไม้กายสิทธิ์ในลิ้นชักโต๊ะของเธอก็ลอยเข้ามาหาเธอแต่รอนกลับคว้าไว้ได้ทัน 

" มันอยู่ที่ไหน ! " รอนถามแพนซี่เสียงดังและกำข้อมือข้างหนึ่งของเธอไว้แน่นเช่นเดียวกับมืออีกข้างที่กำไม้กายสิทธิ์ของแพนซี่แน่นเช่นกัน

" อะไร นายพูดถึงอะไร " แพนซี่ทำหน้างง และสีหน้าของเธอเจ็บปวดจากการถูกรอนบีบข้อมืออย่างแรง

" ฉันถามว่ามันอยู่ไหน เดรโก มัลฟอย คนรักสารเลวของเธอน่ะ " รอนหิ้วแขนแพนซี่ขึ้น " โอ้ย ฉันเจ็บนะ " เธอร้องและพยายามเอามืออีกข้างแกะมือของรอนออก 

" ก็ตอบฉันมาสิว่ามันอยู่ที่ไหน แล้วฉันจะปล่อยเธอไป " เขาดึงเธอเข้ามาใกล้และส่งสายตาดุดันให้เธอ 

" ฉันไม่รู้ ! และเดรโกก็เป็นแค่เพื่อนฉัน ฉันไม่เจอเขามานานมากแล้วตั้งแต่สงครามฮอกวอร์ต ฉันจะไปรู้ได้ยังไงเล่า " แพนซี่พูด น้ำตาเธอเริ่มคลอเพราะความเจ็บปวดจากการกระทำของรอน 

" เป็นไปไม่ได้ พวกเธอมันเจ้าเล่ห์ จอมโกหก มันอยู่ที่ไหนบอกฉันมา " รอนยิ่งโมโหขึ้นเรื่อยๆ เขาบีบข้อมือแพนซี่จนแทบจะแตกหัก และจ้องเข้าไปในตาของเธอซึ่งรื้นด้วยน้ำตา

" ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้ !!!! " เธอตะโกนใส่หน้าเขาและพยายามสะบัดแขนออก แต่เขากลับรวบตัวเธอเข้ามา

" งั้นฉันจะทำให้เธอรู้เอง ว่าถ้าเธอไม่มีคำตอบให้ฉันเธอจะต้องเจอกับอะไร " รอนพูดและจูบแพนซี่อย่างหนักหน่วงและรุนแรง แพนซี่นั้นตกใจกรีดร้องในลำคอ เธอพยายามใช้มืออีกข้างทุบตีเขา รอนจูบแพนซี่อยู่เนิ่นนานจนเขาถอนริมฝีปากออกจากเธอ และมองแพนซี่ที่น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองอย่างเย็นชา 

" ฉันจะกลับมาเอาคำตอบ ถ้าเธอไม่มีให้ฉัน เธอเจอหนักกว่าครั้งนี้แน่ " เขาพูดและเดินออกไปเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น