ถ้าได้เจออีกครั้ง...ก็คงจะดี

เนื้อเรื่อง

ถ้าได้เจออีกครั้ง...ก็คงจะดี

มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นนาน นานมาแล้ว ตอนนั้นฉันพึ่งจะอยู่ชั้นประถมช่วงชีวิตที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา เสียงหัวเราะ เล่นสนุกกับเพื่อนๆ กินขนมหน้าโรงเรียน เอาถังขยะไปทิ้งในเวรประจำสัปดาห์ ไม่มีการเรียนพิเศษ ไม่มีการบ้านมากมายเป็นภูเขาเหล่ากา ไม่ต้องแบกรับความรับผิดชอบใดๆ ช่างเป็นช่วงชีวิตที่แสนสบาย ในตอนนั้นฉันก็ได้พบกับเขาคนนั้น....

เขาเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็ก เอาตรงๆเขาตัวเตี้ยกว่าฉันเกือบ10เซนน่าจะได้ตัวผอมแห้งและติดจะเดินเป้ๆแต่เขาเรียนเก่งมากเก่งพอๆกับฉันในตอนนั้นเลย บางทีฉันก็คิดว่าเขาคือคู่แข่งตัวฉกาก แต่มีอยู่สิ่งเดียวที่ฉันมักจะแพ้เขา...ศิลปะ ทั้งๆที่เป็นเด็กผู้ชายแต่กลับวาดรูปได้สวยกว่าฉัน เอ๊ะ!! หรือว่าฉันกันแน่ที่ฝีมือห่วย อาจารย์มักจะหยิบเอาใบงานของเขามาโชว์หน้าห้องชื่นชมว่าทำได้ดี ทั้งสีสันที่สดใส ความคิดสร้างสรรค์ ลายมือที่เป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่มีเหตุผลข้อใดที่ใครจะไม่ชื่นชม รวมทั้งฉันด้วย ฉันพยายามที่จะทำให้ได้เท่าเขา ทั้งบอกแม่ให้ซื้อสีที่เหมือนกันให้ ตกแต่งใบงานเยอะๆด้วยดอกไม้หลากสีสัน แต่มันก็ยังไม่สวยเท่าของเขาคนนั้นอยู่ดี...บางทีให้เขาชนะเราซักเรื่องก็ไม่เป็นอะไรมั้ง

เพราะเขาที่เรียนเก่งและฉันที่ก็เก่งพอๆกับเขายกเว้นเรื่องศิลปะไว้เรื่องหนึ่ง อาจารย์ก็เลือกพวกเราเป็นส่วนหนึ่งในทีมเด็กที่ต้องลงแข่งวิชาการเราสองก็ยิ่งสนิทกันแต่...มันก็ยังมีเส้นกั้นระหว่างเด็กผู้หญิงกับเด็กผู้ชาย ไม่มีเด็กผู้ชายที่จะมานั้งเล่นหมากเก็บและแน่นอนว่าเด็กผู้หญิงก็ไม่วิ่งแตะบอลกลาสนามตอนเที่ยงวัน เรามักจะเจอกันหลังเลิกเรียนในห้องสมุดสถานที่ใช้ติวสำหรับแข่งขันไม่ได้มีแค่ฉันกับเขาหรอกนะยั้งมีเด็กเก่งจากห้องอื่นๆด้วย และเมื่อมีเด็กหลายคนมาเจอกันก็คงหนีไม่พ้นการล้อกัน...

การล้อกันในตอนนั้นมีทุกอย่าง ทั้งชื่อพ่อแม่ กางเกงในลายดอกทานตะวัน ขี้มูกที่ติดเสื้อและเรื่องคนที่ชอบ...ฉันมั่นใจว่าไม่ได้แสดงอะไรที่ดูเหมือนชอบ...เขาคนนั้น แต่เด็กคนอื่นๆก็มั้งจะเอาไปล่ออยู่เสมอว่าฉันชอบเขา และทุกๆครั้งฉันจะวิ่งไล่ตีคนปากเสียนั้นไปรอบๆห้อง นี้!!ฉันไม่ได้...ทำตัวมีพิรุธใช่มัย

ชอบ...ตอนนั้นตัวฉันยังนิยามความรู้สึกที่มีต่อเขาคนนั้นว่ามันคือการแอบชอบไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ แต่เมื่อฉันโตขึ้นฉันก็คิดว่ามันใช่แล้วล่ะ ทั้งอาการหน้าแดง ใจเต้นรัวเมื่อเห็นเขา หาเรื่องพูดดีๆด้วยไม่เป็นต้องเริ่มด้วยการชวนทะเลาะและจากนั้นก็พาดเขาไปแรงๆซักสองที เธอคงมองว่าฉันเป็นเด็กผู้หญิงที่ไม่มีความน่ารักเอาซะเลยล่ะสิ แต่ในตอนนั้นฉันนึกออกแค่นั้นจริงๆ เรื่องที่จะทำให้ได้อยู่ใกล้ๆเธอ

วันเวลาพลันเปลี่ยนไปไม่เคยรั้งรอ จากเด็กประถมกลายเป็นเด็กจะขึ้นมัธยม...ในห้องเริ่มเขียนเฟรนด์ชิปกัน ฉันจำไม่ได้แล้วว่าให้เธอเขียนมันด้วยหรือเปล่า หรือแม้กระทั้งฉันเอาเฟรนด์ชิปเล่มนั้นไปเก็บไว้ที่ไหน บางทีมันอาจจะอยู่ในลิ้นชักซักอันในบ้านก็ได้ ไว้คงต้องลองหาดู

ไม่มีงานปัจฉิมนิเทศหรืองานเลี้ยงอำลาใดๆทั้งนั้น วันสุดท้ายที่เราเจอกัน เอ๊ะเรียกงั้นยังไม่ถูกต้องเรียกว่า วันสุดท้ายที่ฉันเจอเธอดีกว่า เป็นวันรับสมุดพกฉันตื่นเต้นกับเกรดเลขเรียงสวยๆในสมุดเล่มนั้น และแน่นอนฉันค่อยมองหาเธอหวังจะได้เห็นหน้าครั้งสุดท้ายก็คงจะดี แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้พบด้วยความที่สมุดพกสามารถให้ใครมารับแทนก็ได้และจะมารับเวลาไหนก็ได้ ฉันในตอนนั้นหมดหวังไปแล้ว...

 ระหว่างเดินไปรอให้พ่อมารับหน้าโรงเรียน ฉันยังจำได้ดีว่าในตอนนั้นแดดร้อนแค่ไหน แดดนั้นทำให้ฉันหน้าแดงแต่ไม่ได้ทำให้หัวใจฉันเต้นรัวเหมือนจะหลุดออกมาเหมือนกับแผ่นหลังของเขา...ในที่สุดก็ได้พบเขาเดินอยู่ห่างจากฉันไม่เกินเสียงตะโกนแต่ตอนนั้นฉันกลับไม่กล้าที่จะเรียกได้แต่หยุดมิงดูแผ่นหลังเล็กๆของเขาที่ห่างออกไป ห่างไปไกลจากฉัน พร้อมๆกลับหัวใจที่เต้นเบาลงจนคล้ายว่ามันจะหายไป รู้สึกวูบโหวงในใจ ลาก่อนนะขอให้โชคดีกลับโรงเรียนใหม่นะ ฉันกระซิบบอกเขาคนนั้นในใจ

ชีวิตคนเรานั้นต้องเดินหน้าต่อไปฉันที่เติบโตขึ้น เรียนหนักขึ้น เรียนพิเศษเยอะขึ้น และเพื่อนใหม่ๆทำให้ฉันเริ่มลืมเขาคนนั้นไป แต่เมื่อไหร่ที่คิดถึงช่วงชีวิตวัยเด็กก็มักจะมีหน้าของเขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในความทรงจำเสมอ ตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้างล่ะ สบายดีมัย ถ้าฉันได้เจอเธออีกซักครั้งแล้วฉันกล้าตะโกนบอกเธอว่าตอนนั้นฉันแอบชอบเธอก็คงจะดี

จากเด็กผู้หญิงไม่ค่อยน่ารักคนหนึ่งหวังว่าเธอจะจำได้