แพะรับบาป

เนื้อเรื่อง

                         จะว่าไปผมก็ไม่ใช่คนหล่อเหลาอะไรที่สามารถดึงดูดผู้หญิงมาติดพันได้ ไอ้ที่พอจะเป็นเสน่ห์ได้ก็คงเป็นความเคร่งขรึมที่มีติดตัวมาตั้งแต่เกิด ตรงข้ามกับสมชายเพื่อนซี้ผม ทั้งรูปร่างหน้าตา ฐานะการเงินถือว่าดีกว่าผมเยอะ แต่ทำไมผมถึงคิดว่า อนงค์ เธอก็มีใจให้ผมไม่ต่างกับให้สมชายเช่นกัน

                                ผมนั่งกินก๋วยเตี๋ยวหมูร้านประจำกับสมชาย สักพักก็เห็นหญิงงามนางหนึ่งเดินตรงเข้ามาที่โต๊ะ เธอนุ่งกางเกงขาสั้น เอาเป็นว่าสั้นมาก แถมเสื้อก็รัดเสียจนสองเต้าแทบทะลักออกมารับลมก็ว่าได้

                                "พี่สมชาย กินก๋วยเตี๋ยวไม่เห็นชวนนงค์เลย" เธอไม่พูดเปล่า มือทั้งสองของเธอยังเกาะกุมมือเพื่อนผมด้วย  เจ้าเพื่อนก็ดี้ดี ถือโอกาสโอบเอวเจ้าหล่อนเฉย

                                "กินด้วยกันสินงค์ พี่เลี้ยงเอง"

                                "จริงหรือจ๊ะ แต่สงสัยพี่สมศักดิ์จะไม่อยากให้นงค์กินด้วย"   ผมรู้สึกสะท้านเมื่อเธอมองมาด้วยสายตาแห่งความปรารถนา "ทำไมคิดอย่างนั้น กินด้วยกันสิ"

                                เย็นวันนั้นหลังจากกินก๋วยเตี๋ยวเสร็จ ผมกับสมชายก็พานงค์ไปส่งบ้าน ระหว่างทางกลับบ้านผมกับเพื่อน     "นงค์ นี่มันสวยหยาดเยิ้มจริง ๆ ว่ะ เห็นแล้วมันน่า..."    เจ้าสมชายก็ยังไม่หายเพ้อถึงเจ้าหล่อน   ผมฟังแล้วก็สะดุ้ง  "เอ็งจะบ้าเหรอ  ไม่รู้ผ่านผู้ชายมากี่คนแล้ว"

"ก็ข้าไม่ถือนี่หว่า"  ไม่รู้ว่ามันจะตะโกนใส่หน้าผมทำไม   ความจริงเพื่อนผมก็ไม่ผิดหรอกที่ชอบอนงค์ ก็เธอทั้งสวย หุ่นดีอย่างกับนางแบบแถมให้ความหวังถึงที่ แต่ติดตรงที่เธอปล่อยเนื้อปล่อยตัวเกินไป ดูอย่างวันที่ผมอยู่บ้านคนเดียว เธอก็แวะมาหา แถมทำลุ่มล่ามกับผม โชคดีที่สมชายมาทัน โล่ง!

                                วันรุ่งขึ้นผมรีบแต่งตัวเพื่อที่จะไปทำงานที่บริษัทแต่ยังไม่ทันจะก้าวเท้าออกจากบ้าน เจ้าเพื่อนตัวดีก็รีบวิ่งออกมาหัวแทบขะมำ "ศักดิ์ คืนนี้เอ็งไปนอนค้างบ้านเพื่อนสักคืนนะ พอดีข้าชวนเพื่อนที่ทำงานมากินหล้ากัน" ผมเดินออกพร้อมทั้งคิดว่าจะเลี้ยงอะไรกันนักหนาเดือดร้อนข้าจริง ๆ

                                ผมกลับมาในตอนเช้าของอีกวัน ก่อนเข้าบ้านผมแวะไปร้านขายน้ำเต้าหู้ของยายเพ็ญ บอกกับแกว่าจะซื้อไปให้สมชายเผื่อจะช่วยให้หายสร่างเมาได้  ก้าวแรกที่เข้าไปในบ้านผมรู้สึกถึงความผิดปกติ ทำไมมีแก้วอยู่แค่ 2 ใบ กับแกล้มอีก 2-3 อย่าง ผิดวิสัยคนอย่างเพื่อนผมโดยแท้

บ้านก็เงียบเชียบพิกล "สมชาย  เอ็งอยู่ไหนว่ะ" สิ้นคำผมก็เปิดประตูห้องนอนของเพื่อน สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า คือเพื่อนผมนอนเปลือยกาย สภาพเมามายอยู่บนเตียง ข้างกายเป็นหญิงสาวนอนในสภาพเปลือยเช่นเดียวกัน   ยิ่งไปกว่านั้นผมเห็นร่างกายเธอเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำดำเขียว บริเวณคอถูกรัดด้วยเชือก ตาเหลือก ลิ้นจุกปาก นี่นะเหรอหญิงสาวแสนสวยที่ใคร ๆ เรียกว่า "อนงค์"

                                ผมรีบวิ่งออกจากบ้านด้วยความตื่นตระหนก ผู้คนลอบข้างแตกตื่น ว่าผมเป็นอะไรไป พอดีตรงปากซอย มีสถานีตำรวจ เจ้าหน้าที่คงเห็นความผิดปกติ จึงเดินเข้ามาถาม

                                "สมชายเพื่อนรัก ผมขอโทษ"ผมได้แต่พร้ำนึก

                                "มีอะไรให้ผมช่วยมั้ย"

ผมพาเจ้าหน้าที่ตำรวจมาที่บ้าน พวกเราได้เห็นในสิ่งที่ผมเห็นไม่ทันไรสมชายก็รู้สึกตัวเจ้าหน้าที่ตำรวจจึงรีบรวบตัวเขาทันที

                                2วันต่อมา ผมเตรียมสัมภาระเสร็จแล้วกำลังจะย้ายออกไปจากบ้านหลังนี้ ผมเหลียวกลับไปดูบ้านหลังเดิม ด้วยความรู้สึกที่แปลก ๆ

                                "จะไปแล้วเหรอ" ยายเพ็ญถาม

                                "กลัวผีนางนงค์หล่ะสิ"

                                "ไม่ใช่ทั้งหมด อีกส่วนคือผมคิดถึงเพื่อน"ผมหมายถึงอย่างนั้นจริง ๆ

                แหม! ก็คืนนั้นผมเกิดบ้าอะไรก็ไม่รู้ เกิดสงสัยจึงไปแอบดูผมเห็นสมชายนอนเมามายไม่รู้สึกตัว แม่อนงค์คนสวยยังอยู่ในสภาพที่ไม่เมานัก พอเธอเห็นผมก็รีบตรงมากอดผม ลูบไล้ร่างกายผมไปทั่ว ถ้าเป็นคุณจะทนไหวมั้ยหล่ะ ผมก็เลยจัดการแทนเจ้าสมชาย แต่อย่างว่าเธอคงทนพิษบาดเจ็บไม่ไหว อ้อ!ผมลืมบอกไปผมนิยมความรุนแรงเวลาร่วมเพศ      ช่างเถอะ!ยังไงเธอก็ตายไปแล้ว ตอนนี้ผมรีบไปดีกว่าพร้อมทั้งนึกถึงคำว่า "แพะ" ที่เพื่อนผมกำลังสวมบทบาทอยู่