Infinity

บทนำ

ผมลืมตาตื่นขึ้นมา ปวดร้าวไปทั่วใบหน้า ที่หัวเจ็บแปลบเป็นระยะ รู้สึกหายใจลำบากและปวดร้าวที่ดั้งจมูก ในปากเต็มไปด้วยรสเลือด ผมกำลังนอนอยู่กับพื้น มือทั้งสองถูกมัดไพล่หลังเอาไว้แน่น ผมพยายามรวบรวมสติว่าเมื่อครู่นี้เกิดอะไรขึ้นกับผม ผมค่อยๆ ประคองตัวขึ้นมานั่งอย่างยากลำบาก ในห้องนี้ค่อนข้างมืด มีแสงไฟสลัวๆ จากด้านนอกส่องเข้ามาทำให้เห็นสภาพของห้องได้ไม่ชัดเจนนัก ผมหรี่ตาเพื่อปรับสายตาให้ชินกับความมืด แต่แล้วผมก็เห็นร่างๆ หนึ่งนอนอยู่ไม่ไกลนัก ผมยาวประบ่าสยายอยู่บนพื้น โครงร่างเล็กบอบบางทำให้พอรู้ว่าเป็นผู้หญิง พอสมองของผมเริ่มลำดับเหตุการณ์ได้ ก็ทำให้ผมรู้ว่าร่างของหญิงสาวที่อยู่ตรงนั้นคือใคร

“เจน” เสียงของผมแหบแห้งขณะพยายามขยับตัวเข้าไปหาร่างนั้นด้วยความยากลำบาก “เจน” ผมส่งเสียงเรียกอีกครั้ง แต่ร่างนั้นยังคงไม่ขยับ ผมพยายามเอาเท้าทั้งคู่ที่ถูกมัดลอดแขนอันอ่อนล้าเพื่อให้มือมาอยู่ด้านหน้าแล้วแก้มัดที่ข้อเท้าของตัวเองได้ จากนั้นผมพยายามลุกขึ้นยืน แต่ก็ต้องทรุดลงไปกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ผมจึงพยายามคลานมาจับตัวของเจน ร่างของเธอหายใจเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ ผมรู้สึกโล่งใจไปเปาะหนึ่งว่าเธอยังคงมีชีวิตอยู่ ผมเขย่าตัวเธอพลางร้องเรียก เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

“เจน คุณไม่เป็นอะไรนะ” ผมพูดพลางช่วยเจนแก้มัด

“อือ?” เธอยังคงมีอาการมึนงง

“อีกไม่นานพวกนั้นคงจะกลับมาแล้ว เราต้องรีบหาทางออกจากที่นี่...ช่วยแก้มัดให้ผมที” ผมยื่นมือที่ถูกมัดอยู่ให้เธอ เจนตั้งสติอยู่สักครู่ก่อนจะช่วยแก้เชือกให้ผม มีเสียงฝีเท้าของคนกลุ่มใหญ่เดินเข้ามาใกล้

“เร็วเข้า! พวกนั้นมาแล้ว” เจนรีบหาปมของเชือกเพื่อแก้มัด แต่มันไม่ง่ายนักที่จะหาทางแก้เชือกในที่มืดด้วยเวลาอันจำกัด ประตูเหล็กส่งเสียงดังลั่นเมื่อมันถูกเปิดออก แสงจากข้างนอกสาดเข้ามาข้างในเป็นทางยาวทำให้ตาของผมพร่าไปครู่ใหญ่ กลุ่มคนในชุดสูทสีดำและใส่แว่นตาดำเดินเข้ามา แล้วจับตัวพวกเราเอาไว้พร้อมทั้งเอากุญแจมือมาใส่ที่ข้อมือของเจน และพาตัวพวกเราออกจากห้องไป

ผมและเจนถูกพาไปที่ลิฟต์เก่าตัวหนึ่ง เมื่อดูจากการคาดคะเนของผมแล้ว ผมคิดว่ามันคือลิฟต์ตัวเดียวกับที่อยู่ชั้นบน มันคงถูกเปิดใช้อีกครั้ง ที่แผงลิฟต์มีตัวเลข 1 – 8 ซึ่งผมสงสัยว่าที่นี่มีถึง 8 ชั้นได้อย่างไร เพราะห้องที่ผมพักก็น่าจะนับว่าเป็นชั้น 2 หรือว่ามันจะมีชั้นข้างล่างอีกหลายชั้น ชายคนหนึ่งเปิดที่แผงวงจรลิฟต์ จัดการบางอย่างที่ด้านหลังแผงแล้วปิดดังเดิม เขากดปุ่มเลขแปดแล้วหมุนไป 90 องศา ลิฟต์เคลื่อนตัวลงอย่างรวดเร็ว ไม่นานนักลิฟต์ก็หยุดเคลื่อนไหวและเปิดประตูออก ผมและเจนถูกนำตัวไปยังทางแคบๆ ก่อนที่จะมาถึงห้องทำงานขนาดใหญ่ห้องหนึ่ง ภายในห้องมีโต๊ะไม้สักขนาดใหญ่ตั้งอยู่ตรงกลาง เฟอร์นิเจอร์และเครื่องประดับอื่นๆ ในห้องถูกประดับตกแต่งด้วยของราคาแพง ที่ด้านหลังโต๊ะไม้สักมีเก้าอี้นวมขนาดใหญ่ตั้งหันหลังอยู่ เก้าอี้ค่อยๆ หมุนมาอย่างช้าๆ เมื่อเก้าอี้หันมาตรงหน้าของผม ผมจ้องร่างที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวนั้นอย่างไม่เชื่อสายตาตนเอง