" อึก...อัก มึงหนีฟ่าง มึงต้องหนี!...อ่อก....ทิ้งกูไว้ตรงนี้แหละฟ่าง มึงหนีไป! ไม่ต้องห่วงกู "
" ไม่!! กูไม่หนี ถ้าหนีเราต้องหนีด้วยกัน กูไม่มีทางทิ้งมึงแล้วหนีไปคนเดียวเด็ดขาด มึงตายกูตายด้วย "
" 555 น่าสมเพชจะตายอยู่แล้วยังรักกันอยู่อีกเหรอ พู่กัน ข้าวฟ่าง "
" มึง...มึงมันชั่ว กูไม่น่าให้ฟ้าออกไปช่วยมึงเลย กุน่าจะปล่อยให้มึงตายๆไปซะ!!! "
" งั้นก็เสียใจด้วยนะ ที่ตอนนั้นพวกมึงเสือกโง่มาช่วยกูเอง จัดการพวกมันซะ เกะกะลูกตา "
" อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก "
" พู่กัน!!! อ๊ากกกกกกก กูจะฆ่ามึง!! อึก...ให้ได้ ต่อให้...อ่อก...ต้องกลายเป็นผีกลับมาฆ่ามึงกูก็จะทำ มะนาว!!! มึงรอกู!!! อึก...กูจะกลับมาฆ่ามึงแน่นอน!!! เฮือก!!! "
.
.
.
.
.
ที่นี่ที่ไหน? ทำไมถึงเหมือนคอนโดที่เคยเช่าอยู่กับพู่กันเลย?
" ฟ่าง มึงรีบตื่นอาบน้ำได้แล้ว มึงมีเรียนตอน 10 โมงนะ "
" พะ...พู่...พู่กัน!!! มึงยังไม่ตาย!!! "
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!
***แหะๆๆ เรื่องเก่ายังไม่จบ เปิดเรื่องใหม่อีกแล้ว***
สวัสดีค่ะผู้อ่านทุกคน เราคือนักเขียนนิยายเรื่องนี้เองค่ะ
เรามีเรื่องอยากจะชี้แจงกับทุกคนค่ะ เราจะทำการปิดตอนและรีไรท์เนื้อหาทั้งหมดใหม่ค่ะ
คือเราเนี่ยให้เเพื่อนเราลองอ่านนิยายเรื่องนี้ดูค่ะ ซึ่งเพื่อนเรารู้สึกว่าการจัดหน้าเอย การเรียงประโยค
เพื่อนเราแนะนำว่าให้ลองปิดแล้วรีไรท์ใหม่ดีกว่าไหม? เพราะว่ามันเยอะมาก อีกอย่างก็คือเราจะทำการรีไรท์ชื่อเมืองต่างๆด้วย
เราจึงขอชี้แจงไว้ ณ ที่นี่เลยว่า เราจะพยายามกลับมาแต่งต่อแน่นอนค่ะ แต่เราจะขอแต่งให้ได้สัก 10 ตอนขึ้นไปก่อน
แล้วจะกลับมาเปิดให้อ่านต่อนะค่ะ ขอโทษสำหรับนักอ่านที่รออ่านอยู่ด้วย
ส่วนเรื่องที่หายไปหลายเดือนก็เพราะว่า...เรื่องโรคระบาดเนี่ยแหละค่ะ
เรายอมรับตามตรงว่าแพนิคมาก จนไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรเลยค่ะ เครียดมาก ทั้งกลัว ทั้งกังวลไปหมด
ก็เลยไม่มีหัวจะเค้นนิยายเลยค่ะ บวกกับตอนนั้นเราเรียนหนักมากๆด้วย จึงหยุดการเขียนนิยายไปเลย
ที่เราไม่ได้มาชี้แจงตั้งแต่ช่วงนั้น ตามตรงเลยคือเราลืมค่ะ พอแพนิคมาก มันก็เลยกระวนกระวายไปหมด
จนลืมนั้นลืมนี่ไปหมดเลยค่ะ ตอนนี้เรานึกออกแล้วจึงมาชี้แจงให้ทุกคนทราบค่ะ
ขอโทษทุกคนด้วยจริงๆนะค่ะ
FICTION BY Suphanida K.
นามปากกา :toonnida
ความคิดเห็น