HBD Mod Molly

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ค ริ ส ❤   ม ด

แฮปปี้เบิร์ทเดย์น้องมดที่รัก











 

เนื้อเรื่อง

© Tenpoints!

สวัสดีมดซี่ แก่ขึ้นอีกปีละนะมึงอะ
โตแล้วดูแลตัวเอง ตั้งใจเรียนด้วยนนะ ไม่รู้จะอวยพรอะไรอะ
ไม่มีของขวัญจะให้ด้วย มีแต่ฟิคเรื่องนี้แหละ
ขอสารภาพตรงๆว่าตอนแรกที่แต่งไว้มันเป็นเฮอึน
แล้วดัดแปลงมาเป็นคริสมด คือมันไม่ทันจริงๆ
แต่อยากทำให้อะ เลยได้ประมาณนี้แหละ
มันอาจจะไม่ฟิน ไม่สนุก ไม่ดีเท่าฟิคที่มึงเคยอ่านนะ เพราะกูแค่มือสมัครเล่น
แต่อยากบอกว่ากูตั้งใจอยากทำให้จริงๆนะเนี้ย มีความสุขนะ รักมึงจุ๊บๆ

 

แกร๊ก!!

“อ้าวมด ยังไม่นอนอีกหรอ”เสียงทุ้มๆเอ่ยถามมด ที่นั่งรับลมเย็นๆอยู่ริมหน้าต่าง

“เรายังไม่ง่วงเลย”

“โอเค เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำแล้วจะออกมาคุยด้วย”มดไม่ได้ตอบอะไรแบคฮยอน เพียงหันมายิ้มให้แทนการตอบตกลง

            มดเป็นนักเรียนม.ปลายปีสอง ใช้ชีวิตธรรมดาๆ ไม่ได้มีอะไรพิเศษ พ่อแม่อยู่ต่างจังหวัด มดจึงใช่ชีวิตอยู่ที่หอพักกับเพื่อนสนิทชื่อแบคฮยอน

            ชีวิตเด็กม.ปลายก็ไม่ได้มีอะไรมาก วันๆนึงก็เรียนหนังสือ พอเลิกเรียนก็มีนั่งเล่นกับเพื่อน ชวนกันไปเที่ยวบ้าง พอตกค่ำก็กลับบ้าน ทำการบ้าน เล่นอินเทอร์เน็ตนิดหน่อย แต่มดแตกต่างจากคนอื่น ที่มดเป็นคนมีความฝันและความเชื่อ

ความเชื่อที่ใครๆก็มักจะมองว่ามัน...ปัญญาอ่อน

“อากาศที่นี่หวานจัง อากาศที่นั่นจะเป็นยังไงบ้างนะ”ริมฝีปากสีชมพูเอ่ยขึ้นเบาๆ ดวงตาแสนหวานยังคงมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้ามืดๆที่ไม่รู้เหมือนกัน ว่ามันมีอะไรน่ามอง

“ป่านนี้เค้าจะนอนรึยังน๊า”แขนเล็กๆยกขึ้นกอดตัวเองเบาๆ ก่อนจะส่งยิ้มหวานออกไปที่ท้องฟ้ากว้างใหญ่

แกร๊ก

“มดคุยกับเค้าอีกแล้วหรอ”แบคฮยอนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ หันมาถามมดที่ยังคงนั่งกอดตัวเองอยู่ที่หน้าต่าง

“อื้ม ไม่รู้อากาศที่โน่นจะเป็นยังไงบ้าง”

“ไม่เบื่อบ้างรึไง”ถามออกไปแบบไม่ได้ใส่ใจ ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงกว้าง เตรียมหยิบโทรศัพท์มากดหาใครบางคน อย่างที่ชอบทำทุกคืน

“แล้วโทรคุยกับชานยอลทุกวันไม่เบื่อหรอ”มดพูดไว้แค่นั้น ต่างคนต่างไม่ได้พูดอะไรออกไปทิ้งไว้แต่ควาเงียบและรอยยิ้มบางๆบนใบหน้าของคนทั้งสอง

            ทุกๆวันเวลากลับมาถึงหอ อาบน้ำชำระร่างกายเสร็จ แบคฮยอนมักจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาชานยาล คนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคนรักอยู่ทุกคืน เล่าเรื่องโน่นเรื่องนี้ บางทีก็ชวนกับทะเลาะแก้เหงา พูดไปกล่อมกับไปจนเผลอหลับไปทุกคืน

            เช่นเดียวกับมด ที่จะมานั่งอยู่ริมหน้าต่างทุกวัน และพูดคุย เล่าเรื่องราวต่างๆในแต่วัน ถามสารทุกสุขดิบ อากาศเป็นยังไง ทำอะไรอยู่ มดจะต้องคุยกับใครคนนึงแบบนี้ทุกวัน

ใครคนนึง......ที่มดเองก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร

ทุกอย่างบนโลก ถูกสร้างขึ้นมาคู่กันเสมอ

“น่าสงสารพี่ซูโฮเนอะ มีแฟนกี่คนๆก็เลิก บางที เราว่าคู่แท้ของพี่ซูโฮอาจจะไม่มีจริงก็ได้นะ”ลู่หานเพื่อนอีกคนของมดพูดขึ้น เมื่อนึกถึงรุ่นพี่ผู้อาพับรักอย่างซูโฮ ที่โชคร้าย มีแฟนกี่คนก็เป็นอันต้องเลิกรา

“ไม่มีใครไม่มีคู่แท้หรอก แค่บางทีเราอาจจะยังหาไม่เจอ”มดเงยหน้าจากหนังสมุดเล่มเล็กที่บรรจงเขียนอยู่ ขึ้นมาบอกกับลู่หาน

            ชีวิตของมดมีความเชื่อที่ว่าทุกอย่างบนโลกนี้ถูกสร้างให้ขึ้นมามีคู่ ไม่มีใครไม่มีคู่แท้ ไม่มีใครหรอกที่ถูกสร้างขึ้นมาคนเดียว

            แค่บางทีคู่แท้หรือคนที่ถูกสร้างให้เกิดมาคู่กับเราอาจจะอยู่ไกล อาจจะยังไม่เกิด หรืออาจจะตามหาเราอยู่เช่นกัน

            คำพูดของมด ทำให้ลู่หานคลี่ยิ้ม แล้วพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะหันไปมองสมุดเล็กขนาดกำลังดี สีสันสวยงามตรงหน้ามด

“แล้วมดกำลังเขียนอะไรอยู่หรอ”

“เขียนบันทึกหน่ะ”

“เขียนถึงใครอะ”ลู่หานถามอย่างอยากรู้

ทำถามที่ทำให้มดยกยิ้มเมื่อนึกถึงคนที่ตนกำลังเขียนถึง คนที่ถ้าหากบอกออกไป ใครๆก็ต้องบอกว่ามดกำลังบ้าหรือเพ้อเจ้ออยู่

ทุกวันมดจะต้องนั่งเขียนเรื่องราวต่างๆของตน ความรู้สึกต่างๆลงในไดอารี่เล่มนี้ เพื่อรอสักวัน จะมอบให้ใครบางคนได้อ่านมัน

“เขียนถึง...ที่รักของเราหน่ะ”

“ใครอ่า”เมื่อได้ยินคำตอบของเพื่อนรัก ลู่หานก็รีบถามกลับโดยไว อะไรกัน เพื่อนมีแฟนทำไมถึงไม่รู้นะ

“สักวัน...ลู่หานก็จะรู้จักกับคนๆนั้นพร้อมฉันนั้นแหละ”

การรอคอยที่ถึงแม้จะดูเลือนราง แต่ใครบางคนก็ยังมีความสุขที่จะรอ

“หนึ่งพันหนึ่งร้อยเก้าสิบแปด”

            ดวงดาวดวงที่หนึ่งพันหนึ่งร้อยเก้าสิบแปด ถูกหย่อนลงในขวดโหลสีสวย ภายในนั้นมีดาวกระดาษที่พับจากคนตัวเล็กที่ชื่อมดมากมายกว่าพันดวง ดาวกระดาษที่มดพับ เพื่อรอใครสักคนที่จะมาเป็นเจ้าของมัน

            การรอคอยที่แสนเนิ่นนาน สำหรับคนๆนั้น คนที่เป็นเจ้าของหัวใจ ที่มดเชื่อว่าเค้าได้เกิดมาคู่กัน เป็นเวลากว่าสามปี ที่มดนั่งพับดาวทุกคืนก่อนนอนแบบนี้

ดาวละวันดวง...กับการรอคอยคนของหัวใจ

            ไม่รู้ว่าทำแบบนี้ทำไม รู้แค่ว่ามีความสุข มีความสุขที่ได้รอคอยใครสักคนที่ถูกสร้างมาคู่กัน ดาววันละดวงแทนระยะเวลาที่ต้องรอคอยใครสักคน จำนวนของดวงดาวในโหล ที่บอกได้ดีว่าคนรอ เฝ้ารอนานแค่ไหน ที่จะพบคนๆนั้น ที่เป็นคนของหัวใจ

แค่อยากเก็บ...เรื่องราวทุกอย่างในเค้าได้เข้ามามีส่วนร่วม

            ภาพถ่ายใบสวย ถูกเก็บเข้าอัลบั้มอย่างตั้งใจ มดเป็นคนชอบถ่ายภาพ ในทุกๆวัน มดจะถ่ายภาพสถานที่ สิ่งของ ผู้คนหรือโน่นนี่มากมาย ที่ตนได้ไปพบเจอไปรู้จัก มาเก็บไว้ เก็บไว้ให้ใครซักคนได้ดู

“เค้าจะเคยมาเที่ยวที่นี่รึเปล่าน๊า”

            ความสุขของมด นอกจาการได้ถ่ายถาพ คือการได้เขียนบรรยายเกี่ยวกับภาพไว้ข้างหลังรูปภาพใบสวย

           



             เผื่อว่าวันนึง เมื่อใครคนนั้นเดินทางมาถึง จะได้มาดูรูปภาพเหล่านี้ ใครมาดูความทรงจำในชีวิตมดที่เคยผ่านมา...และได้เรียนรู้มันไปด้วยกัน

สักวัน คนที่ใช่จะมาหาเราเอง

“เราจะดีใจมากนะ ถ้ามดกินมันหมด เรากลับก่อนนะ”ไค ผู้ชายจีน หนึ่งในคนที่ชอบมด คนที่คอยมาดูแลเอาใจใส่มด บอกกับเจ้าตัว หลังจากยื้นกล่องข้าวสีสวย ที่ข้างในมีอาหารที่ตนทำเองให้มด

“ขอบใจ โชคดีนะไค”มดตอบกลับแล้วส่งยิ้มหวาน ก่อนจะหันมาสนใจผ้าพันคอที่กำลังนั่งถักในมือต่อ

“น่าสงสารไคนะ เค้าเป็นคนดีออก ทำไมไม่สนใจเค้าบ้างหล่ะ”แบคฮยอนเอ่ยถาม

            ตลอดเวลาที่เป็นเพื่อนกับมดมา เห็นผู้คนมากมายเข้ามาสนใจ เข้ามาทำความรู้จัก แต่ก็ไม่เข้าว่าทำไมมดถึงไม่มีท่าทีสนใจใคร เอาแต่พูดถึงใครคนนั้น บอกว่าจะรอใครคนนั้น ซึ้งก็ไม่รู้ว่าเค้าจะมาเมื่อไหร่

“อาจจะเป็นเพราะไคไม่ใช่คนที่เรากำลังรอมั้ง”

“แล้วใครละ คนที่มดกำลังรอ” นั่นสิ ใครกันคือคนที่มดกำลังรอ มดพูดเหมือนมีใครในใจแต่ก็ไม่มี เอาแต่พูดว่ากำลังรอ เค้ากำลังจะมา จนบางทีใครไม่รู้จัก อาจจะคิดว่ามดเป็นคนเสียสติ

แต่สำหรับแบคฮยอนเค้ารู้ดี มดก็แค่เป็นคนที่มีความเชื่อและความฝันในแบบของตนเอง

“เราก็ไม่รู้สิ รู้แค่ว่าเรายังไม่เจอ”

“แล้วถ้าเจอจะรู้ได้ไง”

“ความรู้สึกมันจะบอกเราเอง”

            มดเชื่อว่า ความรู้สึกของตนเอง จะเป็นตัวบอกดีดีว่าใครกันคือคนที่กำลังตามหา อาจจะไม่เคยมีความรู้สึกของการเจอคนที่ใช่ แต่มดเชื่อว่าสักวัน มันต้องถึงคราวของเค้า

“แล้วความรู้สึกนั้นมันคืออะไรหล่ะ”

“มันก็คงเป็นความรู้สึกเดียวกับที่แบคฮยอนมีให้ชานยอนมั้ง เราไม่รู้หรอกว่ามันมีชื่อเรียกว่าอะไร แต่เราจะสัมผัสได้เอง ว่ามันพิเศษกว่าความรู้สึกที่มีให้คนอื่น”

            มีไม่กี่คนบนโลกหรอกที่เราจะรู้สึกดีด้วยไปซะทุกอย่าง แต่ถ้ามันมี เราจะรับรู้ได้เอง และเราจะเป็นคนตอบคำถามกับตัวเองได้เอง ว่ามันพิเศษกว่าคนอื่นมากแค่ไหน

 

ความรัก ต้องเกิดจากคนสองเสมอหรอ?

“เพลงที่มดแต่งมันเพราะจัง เราชอบมากเลย”ลู่หานบอกกับมด เมื่อได้ยินเพลงที่มดร้องให้ฟัง

“ขอบใจนะ”

“แต่เราว่า มันดูเหมือนเพลงคู่มากกว่านะ”

“ใช่ มันคือเพลงคู่ มันคือเพลงที่เรา แต่งให้คนที่เกิดมาคู่กับเรา คนที่จะมาร้องเพลงนี้กับเรา”

            ว่ากันว่า ความรักมันจะเกิดขึ้นได้จากคนสองคนที่มีความรักให้กัน แต่สำหรับมด ความรักของมดเกิดขึ้นเงียบๆภายในใจของเค้า ถึงแม้จะไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าโซลเมทของเค้าหน้าตาเป็นยังไง หรือจะเป็นใคร แต่ความรู้สึกที่มีมันกลับมามายจนบอกไม่ถูก

เมื่อการรอคอย กำลังจะสิ้นสุดลง

“เอาน่ามดไม่ต้องเครียด เดี๋ยวมันก็เจอ”แบคฮยอนยืนปลอบมดที่นั่งร้องไห้อยู่ริมหน้าต่าง

            ประมาณสัปดาห์ที่แล้ว มดทำสมุดบันทึก ที่ชอบนั่งเขียนเล่าเรื่องราวของตน และความรู้สึกมากมายให้โชลเมทหายไป ทั้งมดเองและเพื่อนสนิทอย่างแบคฮยอนและลู่หานก็ช่วยกันตามหาแต่ก็ไม่เจอ

            หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมามดก็เอาแต่พับดาว ถ่ายรูปไปตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติเห็นจะเป็นใจจิตใจของมด ใบหน้ามีความสุขเวลาพูดถึงเนื้อคู่ของตน ใบหน้าสดใสยิ้มแย้มเวลานั่งเขียนบันทึกมันหายไปหมด

“มันคงไม่เจอแล้วหล่ะแบค”

“ขนาดคนที่มดไม่เคยเจอ มดยังเชื่อเลยว่าเค้าจะมีอยู่จริง แล้วสมุดบันทึกนั่นทำไมจะหาไม่เจอละ”

Rrrrrrrrrrr

            เสียงโทรศัพท์ของมดดังขึ้น พร้อมกับโชว์เบอร์ของคนแปลกหน้า ที่มดเองก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร

“ฮัลโหล”

‘ฮัลโหลคุณคือคุณมดเจ้าของไอดารี่ที่ทำหล่นไว้ที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียนมัธยมชินดงรึเปล่าครับ’

“ชะใช่”

‘ผมชื่อ ทงเฮ เก็บไดอารี่ของคุณได้ จะสะดวกมาเอาคืนที่ไหนครับ’

            คำพูดของอีกฝ่าย ที่ส่งออกมาผ่านเสียงนุ่มทุ้มนั้นทำให้มดใจเต้นแรง ส่วนนึงก็รู้สึกดีใจที่จะได้สมุดบันทึกคืน แต่อีกส่วนนึงมันเหมือนมีอะไรมากกว่านั้น รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกเหมือนว่า

การรอคอย กำลังจะสิ้นสุดลง

“มาเจอกันที่หน้ามัธยมชินดงก็ได้ฮะ”

‘ครับ’

หัวใจมันจะทำหน้าที่ของมันเอง

เวลาสี่โมงเย็นหลังเลิกเรียน มดยังไม่ได้กลับบ้าน หากแต่กำลังนั่งรอรับสมุดบันทึกของตนเองคืน หยิบหูฟังขึ้นมาเสียบฟังเพลงที่ตนเองแต่งไปพลางๆ สายตาก็สอดส่องไปทั่วบริเวร หาคนที่จะเอาสมุดมาคืน

 “คุณๆ ใช่มดรึเปล่า”แรงสะกิดที่หัวไหล่ทำให้มดต้องหันไปมอง สายตาสองคู่ประสานกันโดยไม่ได้นัดหมาย จ้องมองเข้าไปในดวงตาของกันและกันอย่างลึกซึ้ง

“เรา เคยเจอกันรึเปล่า”ไม่รู้อะไรดลใจให้คริสถามคำถามนี้ออกไป

“ใช่ เราเคยเจอกัน”และก็ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้มดตอบออกไปแบบนั้น มั่นใจว่าไม่เคยเจอคนตรงหน้าตัวเป็นๆ แต่แค่รู้สึก....รู้สึกว่าผูกพัน

“เอ่อ นี่ไดอารี่ของคุณ จะเป็นอะไรมั๊ย ถ้าผมจะบอก ว่าผมเสียมารยาททอ่านไดอารี่ของคุณจน....จบเล่มแล้ว”

“ไม่เป็นไร ไอดารี่เล่มนี้ ฉันเขียนให้คุณ”























 

ที่เหลือ คงเป็นหน้าที่ของหัวใจคนสองคนแล้วหล่ะ

End

มดเกิดมาเพื่อคู่กับคริส.........