[Fanfic KHR] Robbery! ช่วงชิงอิสภาพกลับคืนมา!

ลำดับตอนที่ #7 : บทบาทที่3::ต่อหน้า

B
E
R
L
I
N
❀

 

บทบาทที่3::ต่อหน้า

[Dino Zone]

            “เน่ เมแกนจัง”

เสียงทุ้มหนุ่มของผู้ชายข้างหลังฉันดังขึ้นทันทีหลังจากที่ฉันขอตัวมาเข้าห้องน้ำ ยังไม่ถึงนาทีเลยนะยะ!

            “ทำไมถึงได้มีหุ่นแบบนั้นกันล่ะ?”

            “….”

นั่นไงล่ะ ใครเค้าถามเรื่องหุ่นเด็กวัยรุ่นแบบนี้กันยะ! ฉันล้างมือและออกมาจากห้องน้ำก็พบกับแผงอกที่ขวางอยู่ตรงหน้า  แผงอกน่ะแผงอกของตาม้านี่ไงล่ะ!

            “อุ้ย..ตายจริงกลัวฉันหนีถึงกับต้องมาดักรอหน้าประตูห้องน้ำเลยเหรอเนี่ย”

ฉันยกยิ้มขึ้นก่อนที่จะใช้ปลายนิ้ววาดไปบนแผงอกของชายตรงหน้า  ตานั่นยกยิ้มขึ้นพร้อมกับมือที่คว้าข้อมือฉันไว้

            “ฮะๆ ถึงเธอจะหนีก็หนีไม่พ้นหรอกนะเมแกนจัง”

ตาม้านี่หัวเราะขึ้นอย่างสบายๆก่อนที่จะก้มหน้าลงมาจนหน้าจะชนกับฉันอยู่แล้ว! แต่เอ๊ะ ตานี่กำลังขู่ฉันเหรอ?

            “คุณคิดว่าคุณมีสิทธิ์อะไรถึงห้ามฉันหนีกันล่ะคะ”

ฉันปัดมือหนาของตานั่นออกและเชิดหน้าขึ้น ตานั่นยกยิ้มขึ้นอีกครั้งก่อนจะถอยไปและยืนพิงกับโต๊ะทำงานของตัวเอง

            “ฉันไม่ได้ออกคำสั่งกับเมแกนจังนะ เมแกนจังคิดไปเองต่างหากล่ะ”

            “งั้นเหรอคะ แต่ท่าทางของคุณดูสนุกมากเลยนะคะ”

ฉันยกแขนขึ้นกอดอกตัวเองทันที ท่าทางถือไพ่เหนือกว่าแบบนั้นทำให้หงุดหงิดมากเลยนะ…

ฉันต่างหากสิที่ควรได้ไพ่ที่สูงกว่าน่ะ!

            “ได้อยู่กับเสือสาว ที่เค้าลือกันว่า ‘เด็ด’ แค่นี้ก็ทำใจฉันเต้นจนจะหลุดออกมาแล้วล่ะเมแกนจัง”

เขายิ้มอีกครั้งก่อนที่นัยต์ตาของเขากำลังลุกวาวราวกับแด็กที่ได้ของเล่นแสนวิเศษ แต่! คนอย่างฉันเหรอจะยอมเป็นของเล่นของคนนายน่ะ นายต่างหากต้องมาเป็นของเล่นของฉัน

ฉันสบตาเขาอย่างไม่เกรงกลัวถึงในใจจะสั่นนิดๆก็เถอะ แต่เกมนี้ฉันต้องชนะ ฉันยกยิ้มขึ้นก่อนที่จะสะบัดผมไปข้างหลังและเดินผ่านเขาไป

            “ฉันจะไม่ลดตัวไปอยู่ใกล้กับผู้ชายแบบคุณหรอกนะคะ”

            “หืมม ทั้งๆที่เธอเคยลดตัวไปนอนกับพวกที่ไม่มีดีกรีอะไรดีเลยเนี่ยนะ”

            “อุ้ยตายจริง ใครเป็นคนบอกคุณเรื่องนั้นกันล่ะคะ”

ฉันยกยิ้มขึ้นก่อนที่จะหมุนตัวไปหาเขาและขำออกมาอย่างอดไม่ได้ ใครจะไปรู้กับฉันล่ะ นอนกับผู้ชายเนี่ยนะ ยิ่งพวกที่ดีกรีไม่สูงฉันเนี่ยนะลดตัวไปเล่นกับพวกหมูที่น่าขยะแขยงนั่น หึ! อยากจะหัวเราะให้สวยกว่าเดิม(?)

            “แหมๆ คุณตามสืบเรื่องฉันจากปากใครกันล่ะคะเนี่ย เด็ดไม่เด็ดมันก็ขึ้นอยู่กับคู่นอนไม่ใช่เหรอคะ หน้าตาเป็นรองท่ายากที่ถึงใจต่างหากที่จะมัดใจคนแบบฉันได้น่ะ แต่คนแบบคุณน่าจะเป็นประเภท …..ไร้น้ำยา ใช่ไหมคะ”

ฉันยกยิ้มขึ้นมาพร้อมกับเน้นคำไป จะมีผู้ชายที่ไหนปากขนาดนี้อีกไหม เจอผู้หญิงที่เห็นหน้าครั้งแรกบอกว่าไปนอนกับคนนู้นคนนี้ แต่…เมแกนโนสนโนแคร์ค่ะ! ไม่ใช่แม่จะเอามาใส่ใจทำไมจริงไหม?!

            “เมแกนจังนี่ปากน่าอุดเหมือนกันนะ”

            “แค่นี้จะใช้กำลังกันเลยเหรอคะ เป็นผู้ชายสายSสินะ คุณเนี่ย”

ฉันยกมือทาบกกับแก้มตัวเองก่อนจะยิ้มออกมาและมองเขานิ่งๆ  เขาก็สบฉันนิ่งๆเหมือนกันแต่รอยยิ้มยังคงประดับบนใบหน้าเหมือนเดิม

ตานี่มันมีหน้าเดียวรึไง….

            “สายSไม่รู้เหมือนกันว่าจะใช่รึเปล่า แต่ก็อยากลองสั่งสอนเมแกนจังให้เชื่อฟังดูบ้างล่ะนะ แม่เสือน้อย ”

            “แหมๆ จะสั่งสอนฉันเหรอคะ ฉันไม่ใช่เสือที่จะถูกสั่งสอนซะด้วยสิ เหยื่อแบบคุณควรเจียมเนื้อเจียมตัวบ้างนะคะ ว่าคุณจะโดนฉันสอนบทเรียนแบบไหน”

รู้สึกว่าถ้าเกมเริ่ม สงครามน้ำลายนี่คงจะมีทั้งเช้า กลางวัน เย็น หลังอาหาร เป็นยาสามัญประจำบ้านแน่นอนเลยแหะ แต่ใครสนกันล่ะ! ยังไงๆ เกมนี้ฉันจะชนะให้ได้! ศักดิ์ศรีกับความหมั่นหน้าของฉันมีเหนือกว่านายเยอะเลยยะ!

            “ท่าทางเมแกนจังจะชอบเป็นฝ่ายควบคุมมากกว่าที่ฉันคิดเลยสินะ งั้นมาเล่นเกมกัน”

            “เกมงั้นเหรอ? คุณคงไม่วางกฎที่ฉันเสียเปรียบหรอกนะคะ”

            “แน่นอน มันจะแฟร์ๆ ไม่มีการโกง มีแต่กลยุทธ์เท่านั้น”

โกงกับกลยุทธ์มันแตกต่างกันตรงไหนไม่ทราบคะ กลยุทธ์ถ้าใช้ในทางที่อยู่ในกฎโอเคใช้ได้แต่ถ้านอกเหนือความหมายของมัน  มันก็คือการโกงไม่ใช่เหรอ!  แต่ก็ดีเหมือนกันเผื่อตานั่นโกงเราก็โกงกลับได้

            “แน่นอนว่าเสือแบบเรา2คน ถ้าคนแพ้ก็ต้องยอมทำตามคำสั่งอย่างเด็ดขาด แต่ถ้าไม่ยอมแต่โดยดี ก็จะโดน [เซ็นเซอร์] แบบไม่มีการหยุดพัก1วันนะ”

            “ผู้ชายแบบคุณเนี่ยนะคะจะ [เซ็นเซอร์] 1วันน่ะ จะไหวเหรอคะคุณลุง”

ฉันยิ้มอีกครั้ง ก็แหมตานี่ดันบอกผลของเกมแบบนั้นฉันยิ่งแพ้ไม่ได้น่ะสิ แต่ชนะไปก็มีค่าไม่ต่างกันล่ะมั้ง คิดข้อเสนอหน่อยสิฉันๆ คิดๆ!!

            “อ่ะ จริงสิ งั้นเพิ่มรางวัลอีกได้ไหมคะ”]

            “อะไรล่ะ?”

            “ใครแพ้ต้องอยู่ห่างจากผู้ชนะอย่างน้อย15เมตร และต้องเรียนอีกฝ่ายว่า คุณท่านหรือไม่ก็คุณหญิง เป็นไงคะ?”

เอาให้ตานี่ห่างๆไว้ก่อนน่ะ ฉันจะรู้สึกปลอดภัยมากเลย  ยิ่งเป็นผู้ชายตัวอันตรายต่อหญิงสาวแบบฉันด้วยนี่ยิ่งห่างๆไว้ดีที่สุดเลยล่ะ

            “ก็ได้ แต่ห่าง15เมตรนี่จะบริการได้ยังไงล่ะหืม?”

เขาไม่ว่าเปล่า แถมยังเดินมาประชิดฉันอีกแล้ว! ฉันเงยหน้าสบตาของชายตรงหน้า ก่อนจะยกยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง

            “มีสมองก็ใช้สิคะ อย่าใช้ไว้แค่คั่นหู ฉันง่วงแล้วขอตัวล่ะคะ”

ที่ฉันมาอยู่ที่นี่ ก็เพื่อแม่เท่านั้น ฉันจะทำให้นายสยบแทบเท้าฉันให้ได้คอยดู!!

[End Dino Zone]

[Byekuran Zone]

            ฮัลโหลลลลลล เป็นไงทุกคนฉันก็สบายดีล่ะนะ ของที่ชอบก็ยังเป็นมาร์ชเมโล่เหมือนเดิมแต่คราวนี้มีของหวานจากสึนะโยชิคุงแถมมาด้วยแหละเป็นทั้งของกินของเล่น แต่ของกินคงยังไม่ถึงเวลากินล่ะนะ

            “เรเน่จัง”

            “….?”

คนผมหงอก(?)ตรงหน้าผม เธอมีดวงตาสีแอมเบอร์ พอสบตากันทำเอาใจฉันกระตุกเหมือนกันแฮะ แต่ก็ดีมีเสน่ห์ลึกลับๆ เหมือนตัวฉันเมื่อก่อนนั่นล่ะ

            “เรเน่จังชอบทานอะไรกันเอ่ย?”

            “แหมๆ ฉันชอบกินทุกอย่างเลยล่ะค่ะ!......จะให้ตอบแบบนี้ใช่ไหมล่ะ?”

จากสีหน้ายิ้มแย้มแก้มอมชมพูเมื่อครู่ พลันกลายเป็นสีหน้าเฉยชา หลายอารมณ์จริงนะแม่คุณ…

ฉันยิ้มและมองลึกไปดวงตากลมนั่น แหมๆ เป็นดวงตาที่น่าสนใจจริงๆน่ะล่ะ เห็นแล้วอยาก…

อ๊ะ! ไม่ได้ๆ อย่าเพิ่งคิดเรื่องนั้นๆ

            “ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ หืม?”

            “จะให้ใส่หน้ากากเข้าหาคนแบบคุณ ทั้งๆที่รู้ถึงกึ๋นแบบนั้นฉันคงขี้เกียจไปล่ะค่ะ”

            “แหมๆ พูดเหมือนรู้ใจฉันเลยนะ น่ารักจังงง”

            “ชมแบบนั้นอย่าชมเลยค่ะ ฉันไม่ชอบ”

หล่อน(?)ยังคงมองตาฉันนิ่งๆ แหม่ ชอบนิ่งจังเลย น่าจะหัวเราะคิกคักกว่านี้หน่อยจะได้รู้สึกตื่นเต้นบ้าง บุ้ย…

            “แล้วไม่ลองใส่หน้ากากแบบยิ้มให้ฉันแบบเมื่อกี้หน่อยเหรอ?”

            “มีแผนอะไรอีก…”

            “เปล่าๆ ก็แค่คิดว่าเธอน่าจะอึดอัดน่ะ ถ้าไม่ใส่หน้ากากเข้าหาคนอื่น เพราะเรามัน ‘ประเภท’ เดียวกันนี่เนอะ”

ฉันยิ้มให้เธอก่อนที่จะยื่นอมยิ้มให้สาวน้อยตรงหน้า  เธอรับไปก่อนที่จะยิ้มออกมาและหัวเราะเบาๆ

            “ฮิๆ นึกไม่ถึงนะคะว่านักโทษแบบคุณจะมีสมองคิดซะด้วย ฮิๆ”

            “ฉันฉลาดกว่าเธอแล้วกันนะ เรเน่จัง”

ฉันตอกกลับพร้อมรอยยิ้มก่อนที่ สาวน้อยตรงหน้าจะแกะอมยิ้มเข้าปากและมองอย่างเงียบๆแต่หน้าตอนนี้ประดับไปด้วยรอยยิ้ม ถึงจะเป็นรอยยิ้มปลอมๆก็เถอะ

พอเจอคนประเภทเดียวกันฉันก็เริ่มสงสัยแล้วว่าถ้าตัวเองลองทำกับคนประเภทเดียวกันจะเป็นยังไง  อ่ะๆ ไม่ใช่ทำ ‘แบบนั้น’ นะ อย่าคิดไปไกลล่ะ

            “ถนัดจิกกัดจังเลยนะคะ เป็นคนสวมหน้ายิ้มตลอดแต่คำพูดนี่ไม่ยิ้มเลยนะคะ”

            “อย่าชมสิ ฉันเขินนะ เรเน่จัง ฮะๆ!”

เอาล่ะ….ถ้าลองแกล้งในสิ่งที่เธอคิดไม่ถึงจะเป็นยังไงนะ?

[End Byekuran Zone]

[ณ ห้องประชุมในท่อระบายน้ำ]

บุคคลสำคัญทั้ง7กำลังนั่งประชุมกันอยู่ภายในห้องที่ปิดสนิทที่แม้แต่เสียงจากภายนอกก็เข้ามาไม่ได้ ใบหน้าสวยต่างจ้องมองกันอย่างไม่เป็นมิตรนัก

            “หวาๆ ทำไมมีแต่สายตาที่เหมือนจะฆ่าจะแกงกันแบบนั้นล่ะคะ?”

เสียงใสพูดขึ้นพร้อมกับหยิบเอกสารตรงหน้ามาโบกไปมา  สายตาทุกคู่หันมามองเมื่อเธอเป็นจุดสนใจ  รอยยิ้มราวกับแสงตะวันแต่…นั่นก็แค่สิ่งที่ปกปิดความจริงไว้

            “หนวกหู ซิลีเน่”

เสียงหวานดังขึ้นก่อนที่จะวางเอกสารลง และมองหญิงสาวที่ชื่อซิลิเน่  ซิลิเน่ทำหน้าบูดเล็กน้อยก่อนที่จะหัวเราะออกมาอีกครั้ง

            “ถ้าอยากให้ฉันหยุด ก็รีบๆเริ่มการประชุมบ้าบอนี่เลยเถอะค่ะ ฉันจะไปทำคะแนนต่อ เกลก็ด้วยนะคะ เดี๋ยวยัยคนที่ชื่อฮิบิกิ ก็ทำคะแนนนำไปหรอกค่ะ”

ซิลิเน่พูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะอีกครั้งก่อนที่จะกวาดสายตามองไปรอบโต๊ะ เมื่อเธอพูดถึงหนึ่งคนที่เกี่ยวข้องกับผู้พิทักษ์ ทำให้สาวๆในที่นั้นถึงกับชะงักกันไป

            “เชอะ ถ้าพูดถึงขนาดนั้นจะยกเลิกการประชุมเลยไหมล่ะ?!”

            “ใจเย็นก่อนอัลเคมี่ ถ้าพวกเธอรีบขนาดนั้นก็รีบประชุมแล้วไปตามผู้ชายซะสิ”

หญิงสาวที่มีรอยสักตามร่างกายมองหน้าคนที่เรียกชื่อตัวเองก่อนที่จะนั่งอย่างไม่สบอารณ์ และจุดไฟแช็คทันที

            “แหมๆ เมลิน่าจังยังใจเย็นอยู่เลยน้า งั้นเริ่มเปิดการประชุมเลยเถอะ ฉันคิดถึงคุณมุคุโร่แย่แล้วล่ะ”

หญิงสาวผมสีชมพูพูดขึ้นอย่างสบายๆก่อนที่จะยื่นเอกสารให้เมลิน่า  เธอถอนหายใจก่อนที่จะเริ่มกล่าวเปิดการประชุม…

[หลังประชุมเสร็จ]

ร่างบางทั้ง7เริ่มทยอยออกมาจากห้องประชุม ดวงตากลมต่างจดจ้องแต่การรอพบกับคนที่ตนเองซื่อตรงด้วยเท่านั้น

พวกเธอค่อยๆเดินแยกย้ายกันไปตามห้องของตนเองก่อนจะถึงเวลาการตรวจงานของผู้พิทักษ์ พวกเธอเฝ้ารอเวลานี้ของทุกๆวัน  ถ้าเปรียบพวกเธอเป็นสัตว์ พวกเธอคงจะเป็นสุนัขรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของเจ้านายเพียงคนเดียว  ไม่ว่าจะอันตรายหรือพวกเขาจะผิดก็ตาม เธอยังคงมองว่าเขาคือผู้ถูกเสมอ เขาเปรียบเหมือนพระเจ้าของชีวิต

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่ร่างบางจะลุกไปเปิดมองบุคคลที่มาเยือน

            “ไง ซิลีเน่จัง”

            “ทะ..ท่านซาวาดะ”

ซิลีเน่ถึงกับหน้าแดงไปจนถึงหู สึนะเห็นแบบนั้นก็ได้แต่ยิ้มและเดินเข้าไปในห้องและนั่งลงบนโซฟา  ซิลีเน่รีบไปนั่งข้างๆทันทีก่อนที่จะระบายยิ้มออกมา

            “เป็นไงบ้าง วันนี้ผมเห็นว่ามีการประชุมด้วย”

            “คะ..ค่ะ เรื่องที่ท่านซาวาดะให้ทำฉันทำหมดแล้วล่ะค่ะ ทั้งเรื่องการทรมานแล้วก็สอนบทเรียนให้ขยะพวกนั้น พวกมันจะไม่กล้าขึ้นเสียงกับท่านซาวาดะแน่นอนค่ะ…”

ซิลิเน่พูดไปยิ้มไป สึนะเห็นแบบนั้นก็ได้แต่ฟังเงียบๆ ก่อนที่จะยกมือขึ้นเพื่อให้เธอเงียบลง เธอเห็นแบบนั้นก็รีบปิดปากทันทีและมองหน้าชายตรงหน้าอย่างเดียว

            ‘อยากอยู่กับเขาคนนี้ไปแบบนี้นานๆ….’

นี่เป็นสิ่งที่อยู่ในใจเธอตลอดมา เธอพร้อมจะสละชีวิตเพื่อเขาได้ แต่ถ้ามีใครมาแย่งเขาไปจากเธอล่ะก็ เธอคงทนไม่ได้แน่นอน

            “กวินเอร่า”

สิ้นเสียงของสึนะ เสียงประตูก็เปิดขึ้นอีกครั้งเธอหันไปมองผู้มาใหม่ ผมสีเทาถูกสะท้อนเข้าสู้นัยต์ตาสีเขียวอ่อน กวินเอร่าเดินเข้ามาพร้อมกับมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างสึนะอย่างหวาดๆ เพราะสายตาของเธอหลังจากที่เห็นหน้าเธอแล้ว ดูไม่เป็นมิตรซะเลย

            “ซิลีเน่จัง นี่กวินเอร่า เป็นคนที่ผมพามารู้จักอย่างเป็นทางการวันนี้เพราะต่อไปนี้อยากให้เธอช่วยดูแลด้วยน่ะ”

            “……เอ๊ะ? อะไรนะคะท่านซาวาดะ”

ซิลีเน่ถามอีกครั้ง  สึนะยิ้มให้เธอก่อนจะลูบหัวซิลีเน่

            “ยังไงซิลิเน่จังกับกวินเอร่า อายุก็ไม่ต่างกันมาก ฝากดูแลด้วยนะแล้วก็ฝากบอกทุกคนด้วยว่าเรื่องการเรียนการสอนหนังสือน่ะ จำเป็นกับเด็กพวกนี้”

            “เด็กคนนี้สำคัญกับท่านซาวาดะมากเลยเหรอคะ ถึงมาขอฉันน่ะ…”

ซิลีเน่ก้มหน้าก่อนที่จะขบกรามแน่น  สึนะเห็นแบบนั้นก็ได้แต่มองนิ่งๆและขยำผมของซิลีเน่ กระชากลงให้เงยหน้าสบตาตน 

            “โอ๊ย!”

กวินเอร่าเห็นแบบนั้นก็ตกใจจนรีบเข้าไปห้าม แต่สายตาของสึนะทำให้เธอต้องหยุดชะงักพร้อมกับตัวที่สั่นด้วยความกลัว

            “ซิลีเน่ จะไม่ยอมทำตามคำพูดของผมเหรอ?...”

ความตื่นกลัวสั่นไหวอยู่ภายในดวงตาน้ำใสๆค่อยๆเอ่อล้นออกมา เธอยิ้มทั้งน้ำตาก่อนที่จะสัมผัสมือใหญ่ที่กำเส้นผมเธออยู่

            “ฉันทำตามที่ท่านซาวาดะพูดทุกอย่างค่ะ เป็นเช่นนั้นตลอดไปแน่นอนค่ะ”

            “ดีมาก งั้นอาทิตย์หน้าฝากด้วยล่ะ”

สึนะยิ้มก่อนที่จะปล่อยมือจากเส้นผมสีบลอนด์ของเธอและลุกตรงไปที่ประตู

            “ไปกันได้แล้วกวินเอร่า”

สึนะเอ่ยปากก่อนที่จะออกจากห้องไป  กวินเอร่ารีบโค้งให้กับซิลิเน่ก่อนสาวเท้าตามไปทันที

ซิลีเน่ลุกไปปิดประตูและกลับมาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอีกครั้ง

            “สัมผัสของเขา…”

ซิลีเน่จับผมอันยุ่งเหยิงของตัวเองก่อนที่จะจูบลงปลายผมของเธอ เธอยิ้มออกมาบางๆและจูบลงมือข้างที่เธอสัมผัสกับมือของเขา

            “สัมผัสของคุณจะเป็นของฉันทั้งหมดแน่นอนค่ะ คุณสึนะ…”

เธอยิ้มก่อนที่จะจูบลงมืออีกครั้ง แต่เมื่อได้คิดถึงเรื่องที่เธอต้องทำอาทิตย์หน้า ความสุขใจก็หายไปทันที กวินเอร่าเหรอ? มีความสำคัญถึงต้องให้เธอดูแลด้วยหรือไง

หน้าตาบ้านๆ ไม่มีราศีแบบนั้น ทำไมถึงได้เดินเคียงข้างผู้ชายของฉัน!!  ริมฝีปากอิ่มกัดเข้าที่เล็บทันที เธอกัดแรงจนเลือดซิบ ความคิดต่างๆเริ่มเข้ามาในหัว

กลั่นแกล้ง?  ทรมาน? แล้วก็ฆ่า? เป็นความคิดที่ดีเลยนะ ยัยนั่นบังอาจมาเดินเคียงข้างเขาคนนั้น เขาคนนั้นที่เป็นของฉัน…. ใครเข้าใกล้ของๆฉัน…พวกมด ปลวก…ก็ต้องถูกกำจัดเป็นธรรมดานี่นา…..

เธอยิ้มออกมาอย่างสุขใจก่อนที่มือทั้งสองจะบรรจงลงที่ร่างกาย…

“กวินเอร่า”

“…คะ..คะ?”

ตามโถงทางเดินมีเพียง2ร่างที่เดินตามกันมา สึนะมองทอดยาวไปตามทางอย่างใช้ความคิด  เด็กสาวเดินตามพร้อมก้มหน้าก้มตาเดินอย่างเดียว

            “เรื่องเมื่อกี้ ถ้ามันเกิดขึ้นอีกอย่าสอดเชียวล่ะ”

สึนะพูดเรียบๆก่อนที่จะเหลือบมองเด็กสาวที่อยู่ข้างหลัง  กวินเอร่าได้ยินแบบนั้นก็ได้แต่กำมือแน่น ความในใจที่อยากพูด อยากต่อว่าเขาที่ทำร้ายเด็กผู้หญิงเหมือนกับเธอ พวกเพื่อนและพี่สาวที่เธอเจอในห้องโถง จนตอนนี้เธอก็ยังไม่ได้เจอหน้าพวกเขาเลย

            “แล้วก็เรื่องเรียนหนังสือ มีวิชาอะไรที่อยากเรียนเป็นพิเศษไหม?”

            “……”

สึนะเห็นกวินเอร่าเงียบๆ เขาก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะหันหลังไปมอง

            ปึก!

            “หวา!!”

            “เฮ้ย!”

ตามเสต็บละครไทย(?) กวินเอร่าที่ไม่มองทางทำให้ชนกับหน้าอกสึนะจังๆจนทำให้เซ แขนแกร่งโอบรอบเอวคนตัวเล็กไว้ กวินเอร่าที่ตกใจบวกกับเกลียดการสัมผัสจากชายอื่น

            “กะ…”

            “กะ?”

            “กรี๊ด!!!”

            “เฮ้ยๆ!”

สะรีบปล่อยมือทันที ทำให้กวินเอร่าถอยออกมาตั้งหลักและกอดตัวเองไว้ มองสึนะน้ำตาคลอเบ้า  สึนะเห็นแบบนี้อีกก็ถอนหายใจ เธอคนนี้คิดจะทำให้เขาถอนหายใจทุกนาทีเลยหรือไง

            “ขอโทษทีนะ เมื่อกี้มันฉุกเฉิน ไม่จับเธอไว้เดี๋ยวจะล้มหัวฟาดเอาน่ะ”

เขาอธิบายพร้อมรอยยิ้ม  กวินเอร่าเห็นแบบนั้นก็พยักหน้าแต่ก็ยังลูบแขนตัวเองเบาๆ อย่างกังวล

            “กวินเอร่ากังวลอะไร?”

            “…ระ…..เรื่องที่คุณถามก่อนหน้านั้นน่ะค่ะ..”

สึนะมองอย่างประหลาดใจเพราะตั้งแต่เขาคุยกับเธอแถบนับคำได้นี่คงเป็นประโยคแรกที่ยาวเกิน3พยางค์

            “คือว่า…เรื่องเรียนหนังสือน่ะ”

            “เอ้า ว่ามาสิ”

            “ฉันอยากเรียน….เกี่ยวกับเพศศึกษาค่ะ”

            “…..เอ๊ะ…”

คำตอบของกวินเอร่าทำให้สึนะชะงักไปก่อนที่จะ ปรับสีหน้ากับน้ำเสียงใหม่ เขากระแอมนิดหน่อยก่อนที่จะมองหน้ากวินเอร่าชัดๆ ซึ่งกวินเอร่าก็ทำหน้าจริงจังแน่นอน เขาแทบหลุดขำออกมา  เขายิ้มให้กวินเอร่าก่อนที่จะกอดอก

            “ทำไมถึงอยากเรียนเพศศึกษาล่ะ”

            “ฉะ…ฉันกลัวท้องค่ะ”

WTF!!!  นี่คือคำในใจของเขา เธอไปทำกับใครมา ใครทำกับเธอไหนพ่อแม่เธอบอกว่าเธอบริสุทธิ์ไง?  ในหัวถูกตีไปด้วยคำถามมากมาย

            “ดะ..เดี๋ยวนะๆ ใครทำกับเธอมา”

            “คะ..คุณยังจะพูดแบบนั้นอีกเหรอคะ?!”

กวินเอร่าถามพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้าอีกครั้ง  นั่นยิ่งทำให้สึนะงงไปใหญ่  เขาเป็นคนทำ? ทำตอนไหน?  หรือว่าเขาละเมอ? ไม่สิเขาไม่ใช่คนขี้ละเมอนี่นา…

            “ทะ…ทั้งที่คุณกอดฉันไปแล้วเมื่อครู่…ฉันก็ต้องกลัวท้องอยู่แล้วสิคะ!! แถมคุณยังเป็นคนแบบนั้นอีก คุณนี่มัน….ฮึก….”

            “อาเร๊ะ…..ดะ..เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งร้องไห้สิๆ ฟังก่อนๆ”

สึนะถึงกับเหงื่อตกกับปัญหาใหญ่ เด็กสาวตรงหน้าเขาคิดว่า แค่ถูกผู้ชายสัมผัสหรือกอด ก็ท้องซะแล้ว  อย่างไร้เดียงสาจริงๆ…

            “ฮึก…”

            “กวินเอร่าฟันฉันก่อนๆ”

            “แง้!!!”

เสียงร้องไห้ดังทั่วโถงทางเดิน  แม้จะมีคนคอยปลอบเธอ เธอก็ยังคงหลับหูหลับตาร้องไห้ ร่างเล็กทรุดลงนั่งกับพื้นก่อนที่จะใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาไปมา

            “เสียงดังอะไรน่ะสึนะ”

            “คะ…คุณดีโน่! ช่วยหน่อยสิครับ กวินเอร่าร้องไห้ไม่ฟังผมเลย”

เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลังบอสของคาบัคโลเน่ มองดูศิษย์น้องของเขาที่กำลังปลอบเด็กสาวตัวเล็กอยู่  ท่าทางลุกลี้ลุกลนแบบนี้ของสึนะ เขาไม่ได้เห็นนานซะจนเกือบลืมไปแล้ว.. เขามองหน้าสึนะพร้อมยิ้มออกมาเงียบๆ   

            “แล้วสาวน้อยคนนั้นร้องไห้ทำไมล่ะ สึนะ”

            “ก็แบบว่า…เค้าคิดว่าพอโดนผู้ชายสัมผัสจะท้องน่ะครับ..”

            “อุ๊บ…ฮ่าๆๆ!!! ไร้เดียงสาจริงๆเลยนะ ฮ่าๆๆ!!”

ดีโน่ระเบิดหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่ได้ เมแกนที่เดินตามมาข้างหลังเพราะได้ยินเสียงร้องไห้ปนกับเสียงหัวเราะของดีโน่  เมื่อเธอเห็นหน้ากวินเอร่าเปื้อนน้ำตาและดีโน่ที่กำลังหัวเราะอยู่ เธอคิดได้แค่ว่าเจ้าม้าบ้านั่นแกล้งเด็กสาวคนนั้นแน่นอน

            “ตายจริง คุณม้าแกล้งเด็กเหรอคะเนี่ย”

เมแกนเดินผ่านดีโน่กับสึนะไปก่อนที่จะกอดกวินเอร่า  สาวน้อยในอ้อมกอดของเธอเงยหน้ามองเมแกนก่อนที่จะหลุดร้องไห้

            “เดี๋ยวสิๆ มาถึงแค่เดี๋ยวเดียวก็หาเรื่องกันเลยเหรอเมแกนจัง”

            “ก็ฉันพูดตามที่เห็นนี่ค่ะ”

เมแกนยิ้มก่อนที่จะมองหน้าสึนะสลับกับเด็กสาวในอ้อมกอด  สึนะมองนิ่งๆก่อนที่จะลุกขึ้นถอนหายใจ 

            “เธอคือเมแกนสินะ?”

            “…ใช่แล้วค่ะ คุณบอสผู้ยิ่งใหญ่  มีปัญหาอะไรเหรอคะ?”

            “คงจะชำนาญเรื่องอย่างว่าสินะ?”

            “เอ๊ะ.. ก็ใช่ค่ะ ทำไมเหรอคะ? หรืออยากให้ฉันสอนล่ะคะ?...”

เมแกนยิ้มก่อนที่จะมองตั้งแต่หัวจรดเท้าของสึนะ  ดีโน่ถึงกับเอื้อมมือไปดีดแก้มของหล่อนและดึงมือกลับทันที นั่นทำให้เมแกนหงุดหงิดเล็กน้อยก่อนที่จะมาสนใจเด็กสาวในอ้อมกอดอีกครั้ง

            “กวินเอร่าจังร้องไห้ทำไมเหรอ บอกฉันหน่อยสิ”

            “คะ..คุณเมแกน…ฉะ…ฉันกลัวท้องค่ะ…”

            “เอ๊ะ…นี่นายทำกับคนที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะงั้นเหรอ เลวจริงๆ!!! พวกนายนี่มัน #$^#$$@#&&*(%^%$%%^&^&%^&[ไม่สามารถออกอากาศได้]”

            “เมแกนจังเงียบปากก่อนอย่าเพิ่งด่า หูมีน่ะฟังบ้าง”

ดีโน่พูดเรียบๆเพราะทนฟังคำที่ไม่สามารถออกอากาศได้…เมแกนกัดปากแน่นก่อนที่จะจ้องสึนะเขม็ง

            “แค่ฉันจับตัวกวินเอร่าน่ะ แล้วเธอกลัวท้อง..”

            “เอ๊ะ…จับตัว? แบบนี้น่ะเหรอ?”

เมแกนกระชับกอดอีกครั้ง สึนะพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะถอนหายใจ  เมแกนยิ้มแห้งๆก่อนที่จะมองหน้ากวินเอร่าที่เลอะคราบน้ำตา

            “ไร้เดียงสาจังเลยน้า กวินเอร่าจัง งั้นกวินเอร่าจังฟังฉันดีๆนะ”

            “คะ…ค่ะ”

            “กวินเอร่าจังน่ะ ไม่ท้องหรอกนะ”

            “จะ..จริงเหรอคะ?”

            “จริงสิ เพราะกวินเอร่ายังไม่ได้ #@% แล้วก็ยังไม่มี #@$ แถมยัง #@% เพราะงั้นไม่ต้องกลัวท้องหรอกนะ เมแกนคนนี้รับประกันเลยค่ะ!”

            “’เฮ้ยๆ คำแบบนั้นอย่าป้อนให้กวินเอร่าสิเฮ้ย!”

ดีโน่ดึงเมแกนออกจากกวินเอร่าทันทีที่มีคำออกอากาศไม่ได้มากมายออกมาเยอะเหลือเกิน  เมแกนหน้าบูดนิดหน่อยก่อนที่จะสะบัดแขนออกและยิ้มให้กวินเอร่า

            “ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ อย่างที่ฉันพูดน่ะล่ะค่ะกวินเอร่าจัง งั้นขอตัวก่อนนะคะ คุณบอส กวินเอร่าจัง”

เมแกนพูดพร้อมกับรอยยิ้มก่อนจะเดินกลับไป ดีโน่เห็นแบบนั้นก็รีบเดินตามไปทันที  กวินเอร่ามองหน้าสึนะ  เธอนึกถึงเรื่องที่ตัวเองทำไปทำให้หน้าแดงขึ้นอีกครั้ง

            “งั้นทีนี้ไม่กังวลแล้วสินะ กวินเอร่า”

            “คะ..ค่ะ ขอโทษนะคะ…ที่ทำให้วุ่นวาย..”

            “ช่างเถอะ งั้นกลับห้องกันเถอะ”

            “ค่ะ..”

สึนะเริ่มออกเดินอีกครั้ง  ในหัวคิดได้เพียงแค่ว่าหากแค่สัมผัสตัวผู้หญิงแล้วท้อง ป่านนี้เขาคงมีลูกกับคนที่เขาเคยชอบตอนม.ต้นไปตั้งนานแล้วล่ะ… เขาเหลือบมองกวินเอร่าเป็นระยะๆ เด็กสาวเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเดินอย่างเรียบร้อย

เขายกยิ้มเล็กน้อย ยังไงเด็กสาวาคนนี้ก็ทำให้เขารู้สึกสนุกตั้งแต่อยู่ด้วยล่ะนะ ความไร้เดียงสานั่นก็คงเป็นของจริงทั้งต่อหน้าและลับหลังเขาล่ะนะ