คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การพบกันอีกครั่งของเค้าและเธอ
____________________________________________________________Star _1_________
ในห้องขนาดพอเหมาะ กับร่างของหญิงสาวผมสีส้มที่กำลังหลับสนิท
ด้วยอากาศที่ร้อน ทำให้ทั่วทั้งใบหน้ามีเหงื่อไหลออกมามากมาย หรือเพราะเธอ กำลังฝันร้าย
“ดะ เดียวก่อน อย่าเพิ่งหายไปนะ !! ”
หญิงสาวสะดุ้งตื่นอย่างตกใจ
“ฝันแบบนี้อีกแล้วเหรอเนี้ย ทำไมถึงฝันเห็นแต่เค้าตลอดเลยนะ นี้เราเป็นอะไรกันแน่เนี้ย เฮ้อออออออ ” หญิงสาวบ่นกับตัวเองพร้อมกับเดินออกไปล้างหน้าในห้องน้ำ
“ ทำไมล่ะ ทำไมถึงได้รู้สึกปวดที่หัวใจขนาดนี้ ถ้าในตอนนั้นเราไม่มั่วแต่ตกใจและกลัว เราอาจช่วยเค้าไว้ก็ได้ ทำไมถึงได้อ่อนแอขนาดนี้นะ ตัวฉันเนี้ย”
“โอ้ย นอนไม่หลับเลยนี้หน่า อิโนอุเอะ โอริฮิเมะ นี้มันตอนตีสี่นะ นอนสินอน ”
หญิงสาวนอนกลิ้งไปมาบนเตียง แต่ก็เปลี่ยนใจลุกขึ้นมาเพื่อทำอาหารเช้าและเปิดทีวีดู และทำอะไรเรื่อยๆจนเช้า
“อรุณสวัสดิ์จ๊ะ ทัตสึกิจัง ”
“อ่าว โอริฮิเมะ ทำไมวันนี้ถึงตื่นเช้าจังเลยล่ะ ”
“เอ๋!! มันน่าตกใจขนาดนั้นเลยเหรอจ๊ะ ”
“เห็นปกติจะมาพร้อมพวกอิจิโกะ ไม่ก็มาที่หลังแต่วันนี้ดันมาก่อนฉันซะอีกนะ”
“แหม พอดีนอนไม่ค่อยจะหลับน่ะจ๊ะ ทัตสึกิจังวันนี้อากาศดีนะจังเลยนะจ๊ะ ” หญิงสาวผมยาวหมุนไปมา จนเกือบจะชนกับเสาไฟฟ้า
“เฮ้ยๆ โอริฮิเมะระวัง //เพื่อนสาวจับแขนไว้พร้อมกับบ่นเพื่อนของตัวเอง//
เธอเนี้ยล่ะก็ ระวังตัวหน่อยสิ เกิดหัวชนเจ้านี้แล้วแตกขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ ? ”
“ขอโทษที่จ๊ะ ฉันอารมดีไปหน่อยน่ะจ๊ะ ”
“เอาหน่า ทำอย่างฉันดุอะไรเธอล่ะนะ ฮ่ะๆ ”
“คุณคุจิกิ คุโรซากิคุง อรุณสวัสดิ์จ๊ะ ”
“อรุณสวัสดิ์อิโนะอุเอะ พวกเจ้ามากันเร็วดีจริงๆนะ”
“ฉันว่านะเธอตื่นสายมากกว่าลูเคีย ”
“อิจิโกะ เจ้ายังมีหน้ามาบอกอีกเหรอว่าข้าตื่นสาย เจ้าน่ะแหละที่ตื่นสายจนข้าต้องช้าน่ะ”
“เธอน่ะนอนดึกเพราะหลงตุ๊กตากระต่ายอยู่ไม่ใช่รึไงถึงสายน่ะ”
“//ลูเคียทำหน้าเศร้า”
“ไปว่าผู้หญิงแบบนั้นไม่ดีเลยนะคุโรซากิ ”
“เฮ้ย เจ้าอิชิดะนายเงียบไปเลย”
“อิจิโกะว่าร้ายผู้หญิงแบบนั้น ไม่ดีเลยนะ”
“ห๊ะ แซ้ด นายก็เชื่อยัยนี้เหรอ ”
“อิจิโกะ ทำไมนายถึงเป็นแบบนี้นะ ”
“เดี๋ยวสิทั้งสองคน ไม่ใช่แบบนั้น”
“คุโรซากิคุง ทำไมถึง”
“เฮ้ย พวกนายอย่าไปเชื่อการทำหน้าตาหน้าสงสารยัยนั้นเลยนะ อ้ากกกกก” อิจิโกะที่โว้ยวายและเสียงหัวเราะของทุกคนที่ดูสนุกสนาน
“อิโนะอุเอะ เจ้าดูร่าเริงขึ้นนะ ”ลูเคียพูดและทำหน้าจริงจังพร้อมกับทุกคน
“ใช่”
“ทุกคนขอบใจนะจ๊ะที่เป็นห่วง ตอนนี้ฉันสบายดีสุดๆแล้วล่ะ ”
รอยยิ้มของเธอทำให้ทุกคนหายห่วง เพราะหลังจากศึกสู้กับอารันคาเธอดูไม่ค่อยร่าเริงซักเท่าไร
มีเพียงทัตสึกิที่ไม่รุ้เรื่องเกี่ยวกับที่เธอโดนอารันคาจับตัวไป
“ในที่สุดก็เดินมาถึงห้องซักที่” อิจิโกะบ่นพร้อมกับเดินเข้าไปนั่งที่ตัวเอง
“อิโนะอุเอะ วันนี้ตอนเย็นฉันมีซ้อมล่ะกับบ้านคนเดียวได้ไหม”
“เอ๊ะ!! กำลังจะช่วงทัตสึกิจังไปร้านเค้กด้วยกันเลย”
“ขอโทษที่นะ ไปคนเดียวได้รึป่าว”
“สบายมากเลยจ๊ะ ”
“ข้าก็อยากไปเป็นเพื่อนเจ้านะ แต่ข้าติดภาระกิจต้องตรวจตาเมืองน่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกฉันไปได้จ๊ะ คุณคุจิกิ ” ฉันบอกไปทั้งๆที่ใจจริงๆอยากจะหาคนไปเป็นเพื่อน เพื่อว่าเกินดันซื้อของเยอะแยะเกินไปอาจเอากลับคนเดียวไม่ไหวน่ะสิ
“หนุ่มๆ สาวๆ เลิกเมาส์และเข้าไปนั่งที่กันได้แล้ว”เสียงของครูสาวประจำชั้น มิซาโตะ ที่กำลังเดินเข้ามาในห้องกะโกนบอกพวกนักเรียน
“เอาล่ะ วันนี้เดี๋ยวเราจะแนะนำนักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามานะ รุ้สึกพักนี้มีเด็กเข้าใหม่มาเยอะเหลือเกินนะเนี้ย เอาพวกนายน่ะเข้ามาแนะนำตัวกะเพื่อนๆได้แล้ว ”
สวัสดีฉันชื่อ
“เฮ้ย นี้พวกแก มาที่นี้ได้ยังไง” อิจิโกะตะโกนกลางห้อง พร้อมกับลุกขึ้นชี้ บุคคลที่อยู่ข้างหน้าทั้งสอง
“มันเป็นแบบนี้ไปยังไง ในเมื่อคุโรซากิ จัดการพวกนี้ไปแล้วนี้หน่า ” อิชิดะพูดเบาๆพร้อมกับหันหน้าไปทางพวกเพื่อนของตัวเอง
“อิจิโกะเจ้าใจเย็นๆก่อน ข้าจะอธิบายให้ฟังเอง”
“เธอรุ้เรื่องงั้นเหรอลูเคีย ”
“ไม่หรอก แต่เหมือนเพิ่งได้รับรายงานมาน่ะ”ลูเคียพูด พร้อมกับกดโทรศัทท์มือถือ
“คุโรซากิและเพื่อนๆพวกเธอรุ้จักสองคนนี้ด้วยงั้นเหรอ ”คุณครูสาวส่วมแว่นตาถาม ทุกคนในห้องที่ดูตกใจในหลายๆอย่าง
“รุ้จักสิ รุ้จักดีเลยด้วย ก็เจ้าพวกนี้มัน….”
“เอาล่ะ หยุดๆ จะรุ้จักกันยังไงก็ช่างแต่เพื่อมารยาทที่ดี คุณคุโรซากิ นั่งลงไปซะ พวกนายสองคนก็แนะนำตัวซะด้วยล่ะ ”
“ฉันชื่อ กริมจอว์ แจ๊คเกอร์แจ๊ค ”
“สวัสดี ข้าชื่ออุลคิโอร่า ชิฟเฟอร์”
“พวกนายสองคนมีอะไรจะพูดมากกว่านี้อีกไหม”
“……….”
“………”
“เอาล่ะเหมือนจะไม่มีสินะ งั้นก็ดีทุกคนในห้องฝากเพื่อนใหม่ด้วยล่ะ พวกนายทั้งสองคนที่นั่งข้างหลังที่ว่างๆก็ไปเลือกนั่งเอาล่ะกัน ถึงเวลาเช็คชื่อแล้วนะ…”
เรามองอะไรผิดไปรึป่าว ทำไมเค้าถึงยืนอยู่ตรงนั้นล่ะ คำร้องของของเรางั้นเหรอ คนที่เราฝันถึงบ่อยๆ ร้องขอในฝันว่าอย่าให้เค้าหายไป เค้าคนนั้นมายื่นอยู่ตรงหน้าของเรา
“แม่หญิง เจ้าสบายดีสินะ”
“……”เสียงของเค้าจริงๆด้วย ถึงหน้าตาจะดูต่างจากตอนที่เค้าเป็นอารันคาร์ เพราะไม่มีรูสีดำที่หน้าอก ไม่หน้ากาก ตอนนี้เค้าเหมือนกับมนุษย์ธรรมดาคนนึง
“อิโนะอุเอะเจ้าเป็นอะไรรึเปล่า” เสียงของคุณคุจิกิที่ถามมานั้น ฉันกลับไม่ได้ตอบรับเพียงแต่มองหน้าเค้าคนนั้นอยู่นานๆ เราฝันไปไหมนะ
“แม่หญิง เจ้าไม่สบายรึทำไมถึง……”
“อิโนะอุเอะ เป็นอะไรไปน่ะ”
“ไม่จ๊ะ ไม่จ๊ะ ฉันสบายดีจ๊ะทุกคน คุณอุลคิโอร่า”
“มีอะไรรึแม่หญิง”
ดีใจที่ได้พบ ยินดีตอนรับกลับ ทำไมล่ะพูดออกไปสิ ทำไมถึงพูดไม่ออกล่ะ ทำไมล่ะหัวใจมันเต้นแรงจังเลยเหมือนกับว่าจะระเบิดออกมาซะอย่างนั้น
“ปะ เปล่าจ๊ะ ”
“งั้นเหรอ”
“นั่งที่กันได้ซักที่นะพวกนายทั้งสองคน เอาล่ะเริ่มเช็คชื่อใหม่นะเมื่อกี้ถึงใครแล้วล่ะ”
“อิโนะอุเอะ สบายดีนะ” ทัตสึกิจังพูดถามพร้อมกับสีหน้าเป็นกังวล
“ไม่เป็นไรจ๊ะ พอดีเจอคนที่รุ้จักน่ะจ๊ะ”
“งั้นเหรอ”
_______________________________ถึงเวลาพักเที่ยง________________________________
“พวกนายน่ะ ถ้าอยากรุ้ว่าทำไมพวกฉันมาอยู่ตรงนี้ได้ก็ตามขึ้นไปบนดาดฟ้านะ” กริมจอว์พูดออกมาเพื่อให้พวกเราได้ยิน และเดินไปกับอุลคิโอร่า
“ไม่ต้องบอกก็ตามไปอยู่แล้วล่ะฟ่ะ” อิจิโกะพูดเสียงดังและเดินตามกริมจอว์ขึ้นไปบนดาดฟ้า
“คุโรซากินายจะเงียบๆเป็นไหมเนี้ย อย่าทำเหมือนตัวเองตกใจอยู่คนเดียวสิ” ขยับแว่นและเดินตามไป จากนั้นก็ตามด้วยทุกๆคนรวมถึง
“ไปกันเถอะอิโนะอุเอะ”คุณคุจิกิบอกฉัน พร้อมกับดึงตัวฉันไป เธอคงดูออกว่าเราเหม่อลอยมากแค่ไหน และมองไปทางนั้นบ่อยแค่ไหน
“จ๊ะ ทัตสึกิจัง เดี๋ยวมานะจ๊ะ”
“อะ อื้ม”
“พวกนายทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ พวกนายน่ะน่าจะตายไปแล้ว ไม่ก็น่าจะอยู่ที่ฮูเอโกมุนโด้ไม่ใช่รึยังไง ”
“ใช่ ข้าน่ะตายไปแล้ว แต่ว่าเพราะด้วยเหตุอะไรซักอย่างดวงวิญญาญของข้าถึงไปอยู่ที่โซลโซไซตี้ได้ ”
“ส่วนฉันน่ะเพราะสู้กับนายและสูญเสียความเป็นอารันคาร์ไป เหลือแต่ดวงวิญญาณ แต่เพราะว่าเจ้ายมทูตที่ชื่อคุโรซึจิ มายูริ มันทำอะไรซักอย่างกะฉันเลยอยู่ในโซลโซไซตี้ และเจอกันเจ้าอุลคิโอร่านี้แหละ”
“งั้นพวกนายก็เป็นยมทูตสินะ”อิชิดะถามทั้งกับขยับแว่นพร้อมกับหน้าซีดๆ
การโดนคุโรซึจิ มายูริจับทดลองมันน่ากลัวยิ่งกว่าตายซะอีกใจเค้าคงคิดแบบนี้
“เจ้าคนชื่ออุราฮาร่าก็บอกให้พวกข้าทำแบบนั้นเหมือนกัน ว่าเราน่ะไม่อยากจะยุ่งกะพวกยมทูต เพราะยังไงในอดีตเราก็คนอารันคาร์ ”
“แต่ว่า ไอเซ็นก็ตายไปแล้วถ้าพวกเจ้าเป็นยมทูตคงพลังของพวกเจ้าคงเป็นประโยชน์มากสำหรับพวกเรา” ลูเคียพูดพร้อมทั้งทำหน้าจริงจังกับทั้งสองคน
“อย่าเข้าใจผิดไปหน่อยเลย ถึงจะถูกช่วยไว้โดยยมทูตแต่ให้ไปญาติดีกับพวกแก คิดแล้วมันสยองว่ะ”
“และพวกแกมาที่นี้ต้องการอะไร คิดจะมาสู้กับเราหรือวางแผนอะไรไว้อีกล่ะ” อิจิโกะเริ่มสงสัยเพราะคนพวกนี้ดูท่าทางก็น่าจะไม่ยอมทำตามใครง่าย
“แกก็ไปถามอุราฮาร่าสิฟ่ะ ว่าทำไมถึงให้เรามาเรียนกับพวกมนุษย์เนี้ย”
“เอาล่ะพวกเจ้าสองคนเลิกทะเลาะกันได้แล้ว สรุปคือพวกเจ้าไม่ได้มีแผนการร้ายๆอะไรสินะ”
“จะมีได้ไงฟ่ะ ยัยเตี้ยนี้ถามอะไรแปลกๆ”
“อะไรนะ ว่าข้าเตี้ยรึเจ้าหัวฟ้า”
“พอๆ ลูเคียเธอจะมาห้ามฉันไม่ใช่รึไงล่ะเนี้ย”
“เอาล่ะ ยังไงเรื่องทั้งหมดก็คงต้องถามทางหัวหน้าคุโรซึจิ มายูริ ล่ะสินะ ยังไงคนพวกนี้ก็ดูมีแผนอะไรด้วย แถมพลังของอารันคาก็ไม่มีแล้วด้วย”ลูเคียบอกพร้อมทั้งหันไปหาสองคนนั้น
“ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ” เสียงโทรศัพท์ของลูเคียดังขึ้น
“อิจิโกะ !!”
“รุ้แล้วล่ะหน่า” อิจิโกะบอกพร้อมกับรีบถอดวิญญาญเป็นยมทูต
“คอนฝากร่างด้วยล่ะ”
“คุโรซากิ ฮอลโล่เหรอ”
“ใช่”
“ดูเหมือนจะเยอะด้วยสิ ไปเร็วอิจิโกะ” ทั้งสองรีบไปจากดาดฟ้าเพื่อกำจัดฮอลโล่ แต่ในขนาดเดี๋ยวกันทางพวกของอิชิดะก็ตามไปด้วย
“คุณอิโนะอุเอะ แซด เราไปกันบ้างเถอะ”
“อืม”
“จ๊ะ”
ทั้งสามคนจึงวิ่งตามอิจิโกะกับลูเคียไป
____________________________เมื่อถึงสถานที่ฮอลโล่อยู่___________________________
“ที่นี้มัน ตึกร้างไม่ใช่เหรอจ๊ะ”
“นั้นสิ ทำไมฮอลโล่ถึงมาแถวนี้เยอะแยะล่ะ”
“เฮ้ย พวกนายตามมากันด้วยเหรอ”
“ทุกคน ระวังตัวให้ดีล่ะพวกมันถึงจะไม่ใช่ระดับสูงๆแต่มันก็เยอะมากเลยล่ะ” ลูเคียพูดพร้อมหันหลังเข้าหาอิโนนุเอะ พร้อมกับพูดอะไรบ้างอย่างให้ฟัง
“อิโนะอุเอะ เดี๋ยวเจ้าน่ะใช่โล่ของเจ้าป้องกันให้ข้าที่นะ เหมือนกับมีวิญญาญเด็กอยู่ข้างในตึกนั้น เดี๋ยวข้าจะเข้าไปช่วย”
“ไปคนเดียวจะดีเหรอจ๊ะ ไม่ให้พวกคุโรซากิคุงไปด้วยจะดีเหรอ”
“เล็กน้อยหน่า เกิดเจ้าพวกนั้นรู้ก็วุ่นวายข้าเปล่าๆ”
“เข้าใจแล้วจ๊ะ โล่เดียวผ่าสวรรณ์ฉันของปฎิเสธ !! คุณคุจิกิ”
“ขอบใจมากอิโนะอุเอะ” จากนั้นลูเคียก็วิ่งเข้าไปในตึกร้างพร้อมกับอิโนะอุเอะที่ตามหลังมาติดๆ
“เจ้าเข้ามาด้วยรึ”
“ให้คุณคุจิกิเข้ามาคนเดียวมันน่าเป็นห่วงนี้จ๊ะ ยังไงสองคนก็ยอมดีกว่าอยู่แล้ว”
“ไหนล่ะจ๊ะ วิญญาญเด็กที่คุณคุจิกิบอก”
“ต้องขึ้นไปอีกชั้นน่ะ ไปกันเถอะ” ทั้งสองจึงวิ่งขึ้นไปแต่ก็ใช้เวลาซักพักกว่าจะหาเจอ
“นะ นั้นไงจ๊ะคุณคุจิกิ”
“นี้เจ้าน่ะ มาทำอะไรที่นี้เอาล่ะข้าจะส่งเจ้าไปสู่สุดคติเองนะ”
“พี่สาว จะพาหนูไปลงนรกเหรอครับ อย่าเลยนะคะ”
“ที่นั้นไม่ใช่นรกหรอกนะจ๊ะ เป็นที่อยู่ใหม่ที่ปลอดภัยกว่าที่นี้น่ะ” อิโนะอุเอะพูดพร้อมกับยิ้มให้เด็กคนนั้น จากนั้นลูเคียจึงส่งวิญญาญเด็กคนนั้นไปโซลโซไซตี้
“รีบไปช่วยทุกคนกันเถอะอิโนะอุเอะ”
“จ๊ะ”
ระหว่างทางที่กำลังลงไป พื้นก็เกิดทรุดหักลงไปทำให้ลูเคียเกือบล่วงตามลงไปด้วย
“คุณคุจิกิเป็นอะไรมากไหมจ๊ะ”
“ไม่หรอก แค่ขามันถลอกน่ะ รีบไปกันดีกว่าข้ารู้สึกว่ามัน….”
ตูม !!
“ฮะ ฮอลโล่ ทำไมตัวถึงใหญ่แบบนั้นล่ะ” ทั้งสองคนมองหน้ากันพร้อมกับวิ่งเข้าไปหาฮอลโล่หวังที่จะกำจัดแต่ว่า ก็ถูกเจ้าฮอลโล่นั้นปัดจนกระเด็นไปคนล่ะทาง
“ยมทูตสินะ ถ้าได้กินแล้วคงจะดีมากเลยสินะ” ฮอลโล่บีบคอของลูเคียทำให้ลูเคียไม่สามารถขยับตัวได้ถนัดมากนัก
“โล่เดียวผ่าสวรรณฉันขอปฎิเสธ !!” อิโนะอุเอะตัดแขนเจ้าฮอลโล่นั้น แล้วรีบวิ่งมาพาลูเคียออกไป
“ขอบใจมากอิโนะอุเอะ แต่ว่าได้เวลาเอาคืนแล้วล่ะ ระบำที่หนึ่งซึคิชิโระ”วงกลมน้ำแข็งได้แช่แข็งเจ้าฮอลโล่นั้นจนกลายเป็นน้ำแข็งและแตกสลายไป
“ให้ฉันช่วยประคองนะจ๊ะ” อิโนะอุเอะพูดพร้อมกับเข้ามาประคองลูเคียจนเจอกับพวกอิจิโกะ
“เฮ้ย ลูเคียเป็นอะไรมากไหมเนี้ย”
“ข้าไม่เป็นไร เพียงแต่แชปปี้ของข้าน่ะมันหลุดไปตอนสู้กะเจ้าฮอลโล่น่ะสิ” ลูเคียพูดด้วยหน้าเศร้า
“อะไรของเธอเนี้ย ฉันพาไปซื้อใหม่ก็ได้หรอกของแค่นั้นน่ะ”
“มันไม่แค่นั้นนะ แชปปี้ตัวนั้นน่ะท่านพี่ให้เพราะจะมาโลกมนุษย์เชียวนะ”
“โอ้ยพอที่ยัยนี้ กลับโรงเรียนกันเถอะนี้มันจะหมดพักเที่ยงเต็มที่แล้วนะ”
“นั้นสินะฉันไม่อยากเป็นพวกโดดเรียนแบบนายด้วย” อิชิดะพูดพร้อมกับหันไปมองทางอิจิโกะ
จากนั้นทุกคนก็รีบวิ่งกลับไปโรงเรียน เพราะหากช้าอาจไม่ทันคาบบ่ายได้
____________________________เมื่อถึงห้องเรียน___________________________________
“อิโนะอุเอะ จะว่าไปเจ้าไม่มีแผลเลยรึ??”
“มะ ไม่มีจ๊ะ ไม่มีเลย”
“เอ๋ แล้วทำไมยัยลูเคียได้แผลมาคนเดียวเนี้ย”
“เพราะข้าปกป้องอิโนะอุเอะยังไงล่ะ ไม่เหมือนเจ้าหรอกอิจิโกะ”
“หมายความว่าไงฟ่ะ”
“แหะๆ ขอตัวไปห้องน้ำหน่อยนะจ๊ะ”
“อื้ม ข้าฝากซื้อน้ำผลไม้ที่สิ”
“ได้จ๊ะคุณคุจิกิ”
“ทัตสึกิจังล่ะเอาอะไรไหม”
“ไม่ล่ะขอบใจมากนะ”
“จ๊ะ ^^”และอิโนะอุเอะก็รีบวิ่งออกไปจากห้อง
“เฮ้ย อุลคิโอร่าจะไปไหนน่ะ” กริมจอว์ถาม
“ไปธุระ”
“เจ็บแผลที่แขนจังเลยแหะ แต่ถ้าพูดออกไปทุกคนต้องเป็นห่วงแน่ๆ
เฮ้ออออ อิโนะอุเอะบ่นเบาๆหลังจากที่ขอตัวแยกกับทุกคนมาเข้าห้องน้ำ”
“ห้องพยาบาลไม่มีใครอยู่แบบนี้ ก็ขอหยิบยาไปเลยนะคะ”
ครืนนนน
“เอ๊ะ ขอโทษค่ะอาจารย์เห็นว่าไม่มีคนอยู่ก็เลย…….” ฉันคิดว่าพอเงยหน้าขึ้นมาแล้วจะเจออาจารย์ห้องพยาบาลแต่กลับดันเจออุลคิโอร่าแทน
“เจ้ากำลังทำอะไรน่ะแม่หญิง”
“คะ คุณอุลคิโอร่า อ๋อกำลังหยิบยาน่ะจ๊ะ พอดีเป็นแผลนิดหน่อย” ฉันชูกล่องประถมพยาบาลขึ้นให้เค้าดู
“งั้นเหรอ แล้วทำไมไม่ใช้พลังของเจ้าล่ะ”
“แผลแค่นี้ถ้าใช้ไปมันแปลกๆน่ะจ๊ะ ปกติก็จะทำแผลแล้วรอมันหายเองตลอด”
“งั้นเหรอ เดียวข้าช่วยล่ะนะ” เค้าพูดพร้อมหยิบกล่องประถมพยาบาลไป
“ไม่เป็นไรจริงๆจ๊ะ” ฉันพยายามแย่งกลับมาแต่เค้ากลับพูดว่า
“ข้าจะช่วย เจ้าอยู่เฉยๆเถอะ” อุลคิโอร่าพูดพร้อมกับมองด้วยสายตานิ่งๆ
“จะ จ๊ะ ^^;;;;”
อุลคิโอร่าค่อยเอือมมือไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลแล้วเช็ดแผลที่แขนของโอริฮิเมะ และค่อยๆทายาให้พร้อมกับช่วยพันแผลให้จนเสร็จ
“เสร็จแล้วล่ะแม่หญิง”
“ขอบคุณมากนะคะ”
“แม่หญิง ”อุลคิโอร่าเรียก พร้อมกับมองใบหน้าของโอริฮิเมะ
“เจ้าผมยาวขึ้นรึเปล่า”
“ใช่จ๊ะ ทำไมเหรอจ๊ะ ??”
“เปล่า แค่มันดูโตขึ้นน่ะ”
“อ๋องั้นเหรอจ๊ะ” ฉันพูดเบาๆ เหมือนหมดความหวัง
เอ๊ะ แล้วเราหวังอะไรอยู่ล่ะเนี้ย ฉันสะบัดหน้าไปมา พร้อมกับหันมาถามเค้าว่า
“เราไปเข้าห้องเรียนกันจ๊ะ”
“………..”
เค้าไม่ตอบอะไรกลับมาได้แต่เดินตามมาเงียบๆ ฉันเดินอ้อมห้องเรียนมาหน่อยเพื่อที่จะซื้อน้ำผลไม้ให้คุณคุจิกิ แต่เหมือนเค้าทำท่าทางสงสัยกับเครื่องกดน้ำผลไม้
“คุณอุลคิโอร่า จะลองกดดูไหมค่ะ”
“ไม่ล่ะ”
“น่าจะลองใช้ดูหน่อยนะคะ มันน่าสนใจดีใช่ไหมล่ะ”
“ข้าไม่สนใจของแบบนั้นหรอก”
“ลองดูเถอะนะคะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว” ฉันเดินเข้าไปหาเค้าและดึงให้เค้ามาที่ตู้กดน้ำ
พร้อมหยิบเงินให้เพื่อที่จะให้เค้าลองใช้ตู้กดน้ำดู
“ในเมื่อทำถึงขนาดนี้นแล้วล่ะก็นะ” เค้าหยอดเหรียญแล้วก็กดชาออกมา
“สนุกดีใช่ไหมล่ะจ๊ะ งั้นเหรอกลับห้องกันเถอะนะ” ฉันยิ้มพร้อมกับเดินนำหน้าเค้าเข้าห้อง
“ขออนุญาตค่ะ ”
“เข้ามาเลยทั้งคู่น่ะ”
“เอาล่ะถ้ามากันครบแล้ว ในคาบสุดท้ายนี้จะพูดถึงเรื่องงานโรงเรียนที่จะถึงในเดือนหน้าล่ะนะ ห้องเราต้องช่วยกันคิดแล้วนะว่างานโรงเรียนปีนี้จะทำกิจกรรมอะไร
ตุบ!![เสียงทุบโต๊ะ] แล้วก็!! วันงานโรงเรียนนี้ใครหยุด ขาด โดด ไม่ว่าจะมีธุระมากมายอะไรก็แล้วแต่ จะปรับตกให้ซ้ำชั้นกันเลย เข้าใจนะ โดยฉะเพราะคุโรซากิและเพื่อนๆ ”
“คะ ครับอาจารย์ ไม่หยุดแน่ๆครับ” ไอ้ออร่าที่น่ากลัวนั้นมันอะไรกันฟ่ะห๊ะ
“เอาล่ะ ที่นี้ก็ลงความเห็นกันได้เลยพรุ่งนี้คาบเช้าจะมาถามนะ หัวหน้าห้องเตรียมรายงานด้วย”
“เฮ้อออออออ กว่าจะตกลงกันได้เล่นเอาเย็นปานนี้เลยเหรอเนี้ย ไปหาคุณอุราฮาร่ากันเลยไหมลูเคีย”
“อืม ข้าไปก่อนนะอิโนะอุเอะไว้ว่างๆข้าจะไปเที่ยวด้วย”
“จ๊ะ โชคดีนะจ๊ะทั้งสองคน”
“อิชิดะคุงกับซาโดะคุงก็กลับไปแล้วสินะ ทัตสึกิจังจะไปซ้อมแล้วเหรอจ๊ะ”
“อืม ไปก่อนนะอิโนะอุเอะ”
“โชคดีนะจ๊ะ เจอกันพรุ่งนี้ตอนเช้านะจ๊ะ”
“อื้ม ดูแลตัวเองด้วยล่ะอย่ากลับบ้านช้านักนะ”
“จ๊ะ”
“………..”
“………..”
“ทะ ทั้งสองคนยังไม่กลับบ้านกันเหรอจ๊ะ” ฉันทำใจดีสู้เสือเข้าไปถามคุณอุลคิโอร่าและคุณกริมจอว์ จะโดนตะหวาดกลับมาไหมนะเรา
“ยัง” คุณอุลคิโอร่าตอบ
“ถ้ากลับไปแล้วฉันจะนั่งอยุ่ตรงนี้ไหมล่ะ” คุณกริมจอว์ตอบ
“แหะๆ นั้นสินะจ๊ะ ทั้งสองคนว่างงั้นเหรอจ๊ะ ไปร้านเค้กด้วยกันไหมจ๊ะ ”
“ไม่!!” ทั้งสองคนตอบพร้อมกันแบบเสียงดังฟังชัด ทั้งๆที่อยากจะญาติดีด้วยแท้ๆ งานนี้ท่าทางจะลำบากแล้วสินะเรา
_______________________________________________ To be continued_______________
ความคิดเห็น