คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การตัดสินใจของโอริฮิเมะ
_________________________________________________________________Star_2_____
ละ แล้วสรุปแล้วเราก็ไปชวนพวกเค้ามาจนได้ ถึงดูท่าทางจะไม่ได้อยากมากันเลยก็เถอะนะ
แต่ว่าเราก็อยากจะญาติดีด้วยหนิ หญิงสาวคิดในใจพร้อมกับมองบุคคลทั้งสอง
แล้วถามไปว่า
“ทะ ทั้งสองคนมีที่ไหนที่อยากไปไหมจ๊ะ อยากได้อะไรเป็นพิเศษหรือป่าว”
“ไม่ล่ะ”
“ไม่”
“ไม่มีอะไรอยากได้กันเลยเหรอจ๊ะ ไหนๆก็มาเป็นเพื่อนฉันเลยอยากจะซื้อของตอบแทนหน่อยน่ะจ๊ะ ”
“เธอเนี้ย ไม่กลัวพวกฉันเลยรึไง ทั้งๆที่โดนจับไปแถมเกือบโดนอารันคาร์ฆ่าตั้งหลายรอบแท้ๆ”
“ช่างเป็นผู้หญิงที่มีใจกล้าหาญจริงๆนะแม่หญิง ถึงได้กล้าเข้าใกล้อดีตศัตรู”
“ถึงยังไงคุณอุลคิโอร่ากับคุณกริมจอว์ก็ยังไม่เคยทำร้ายฉันนี้จ๊ะ ฉันไม่กลัวหรอกจ๊ะเพราะทั้งสองคนไม่เคยคิดจะฆ่าฉันเลยนี้หน่า ” ฉันพูดพร้อมกับยิ้มอย่างอารมดี ใช่มันก็จริงๆนั้นแหละพวกเค้าถึงจะดูดุๆแต่ก็ไม่เคยทำร้ายฉันเลย
“ไร้สาระ”
“งี่เง่า”
“งะ งั้นก็กลับกันเลยดีไหมจ๊ะ คุณอุลคิโอร่ากับคุณกริมจอว์ต้องไปอยู่ที่บ้านคุณอุราฮาร่าสินะคะฉันจะไปส่งนะคะ”
และถึงพวกเค้าจะไม่ทำร้ายฉันแต่ก็ปากร้ายไม่เบาเหมือนกันนะ T_T
___________________________ทางด้านพวกอิจิโกะ_________________________________
“คุณอูราฮาร่าอยุ่ไหมครับ” อิจิโกะตะโกนเสียงดังพร้อมเดินเข้าไปในร้านพร้อมกับพวกพ้อง
“อ่าว พวกเจ้ามาทำอะไรที่นี้กันเยอะแยะน่ะ ”โยรุอิจิถาม ขณะที่ตัวเองกำลังกินข้าวปั้น
“พวกเรามาถามเรื่องของอุลคิโอร่าและกริมจอว์น่ะ”ลูเคียพูดพร้อมกับหยุดมือกดโทรศัพท์มือถือ
“อยากรู้เรื่องจากเจ้าคิสึเกะสินะ แต่ว่าหมอนั้นไม่อยู่หรอกนะ” เธอพูดพร้อมกับขยับตัวเตรียมหันหลัง แต่ก็โดนเสียงหนึ่งทักไว้ก่อน
“หายไปไหนล่ะคุณโยรุอิจิ คุณคงรู้เรื่องของเจ้าสองคนนั้นสินะ ช่วยอธิบายที่สิ” อิจิโกะพูดพร้อมกับทำหน้าตาย
“งั้นก็เข้ามาก่อนเดี๋ยวเราจะเล่าให้ฟังแบบย่อๆนะ”
และทุกคนก็เข้าไปนั่งในร้านพร้อมกับยิงคำถามใส่คนละหลายๆคำถาม
“ทำไมทางโซลโซตี้ถึงกล้าเสี่ยงกับตัวอันตรายแบบนั้นละค่ะ ” ลูเคียพูดเสียงเครียด
“เฮ้ย เธอน่ะหยุดก่อนเลยลูเคียฉันขอถามก่อน เจ้าพวกนั้นมันคืนชีพมาได้ยังไง เกิดมาทำร้ายพวกเพื่อนๆในโรงเรียนและเมืองนี้ล่ะ” อิจิโกะถามพร้อมกับในหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย
“ทำไมคุณอุราฮาร่าถึงคิดเอาพวกนี้มาเป็นพวกล่ะครับ” แซดพูดแบบนิ่งๆแต่ในใจก็หวั่นๆเหมือนกับทุกคน
“ไอเซนน่ะถ้ากลับมาจะไม่แย่เอาเหรอครับ” อิชิดะถามพร้อมขยับแว่นอย่างจริงจัง
“ข้าตอบคำถามให้ได้ไม่หมดหรอกนะ เรารุ้แต่ว่าเจ้าพวกนั้นน่ะไม่ทำอะไรอันตรายแน่นอน
เพราะก่อนที่จะให้เจ้าพวกนั้นมาโลกทางโซลโซไซตี้ได้ตัดสิ้นใจดีแล้ว”
“ถึงแบบนั้นก็เถอะ สองคนนั้นน่ะไม่ได้เป็นยมทูต ไม่ได้เป็นวิญญาณที่เพิ่งตาย แล้วสถานะพวกนั้นคืออะไรล่ะ ทำไมถึงใส่ร่างเทียมได้”
“ก็คล้ายๆกับพวกวิญญาณในโซลโซไซตี้ธรรมดาแหละ เพียงแต่พลังวิญญาญมากมายเท่านั้นเองพวกเจ้าน่ะถ้าสงสัยเรื่องนี้งั้น ก็ตั้งใจฟังสิ่งที่เราพูดต่อจากนี้ดีกว่า
ในตอนนี้น่ะเพราะผลกระทบจากโฮเงียวคุการที่ฮอลโลว์จะแกร่งขึ้นก็ไม่แปลก
ถึงไอเซนจะถูกกำจัดไปแล้วก็ใช่ว่าฮอลโล่เก่งๆจะหายไปหรอกนะ ยมทูตในโซลโซไซตี้น่ะไม่เหมือนพวกหัวหน้าหน่วยหรือรองหัวหน้าหรอกนะ คนที่ส่งมาตอนศึกโลกมนุษย์มีฝีมือระดับที่จัดการระดับเมนอสได้สบายๆ แต่คนเก่งๆระดับจัดการเมนอสคนเดียวน่ะมันมีไม่กี่คน
แล้วพวกเจ้ายังมีอะไรสงสัยอีกไหม ว่าทำไมโซลโซไซตี้ถึงต้องการคนที่มีระดับพลังวิญญาณแบบเจ้าสองคนนั้นเป็นพวก”
“ครับ/ค่ะ”
“กลับบ้านไปได้แล้วพวกเจ้าลดกวนคนอื่นมากๆแบบนี้เดียวเก็บค่าเสียเวลาซะหรอก”
“ขอบคุณมากครับ/ค่ะ”
“เฮ้อ สรุปแล้วคงไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นสินะ”
“ท่าทางโซลโซไซตี้ทำถึงขนาดนั้นข้าเองคงไม่สงสัยอะไรอีกแล้วล่ะ”
“ดูท่าทางคนพวกนั้นก็น่าจะไม่ทำอันตรายอะไรด้วย”
“เอ๊ะ นั้นมันอิโนะอุเอะหนิ ทำไมถึงมากับสองคนนั้นล่ะ” แซดพูดพร้อมกับชี้ไปทางข้างหน้า
“นั้นสิ อิโนะอุเอะ!!” ลูเคียตะโกนเรียกพร้อมวิ่งเข้าไปหาตามด้วยแซดอิจิโกะอิชิดะ
“คุณคุจิกิ ซาโดะคุง คุโรซากิคุง อิชิดะคุง ทุกคนมาทำอะไรแถวนี้งั้นเหรอ ดูท่าทางตื่นเต้นอะไรกันใหญ่เลย” อิโนะอุเอะพูดพร้อมกับโบกมือทักทายทุกคน
“อิโนะอุเอะ เจ้ามาทำอะไรกับเจ้าสองคนนี้งั้นรึ สองคนนี้ทำอะไรเจ้ารึเปล่า”
“ปะ เปล่าจ๊ะ พอดีต้องซื้อของเข้าบ้านน่ะจ๊ะ แล้วก็ไปร้านเค้กเปิดใหม่ด้วยเลยขอให้สองคนนี้ไปเป็นเพื่อนน่ะค่ะ”
“งั้นรึก็ดีแล้วล่ะแล้วเจ้ามาทำอะไรแถวนี้ล่ะ”
“มาส่งสองคนนี้น่ะจ๊ะ ฉันกลัวว่าพวกเค้าจะหลงกัน” เธอพูดพร้อมยิ้มอย่างสดใส
“อิโนะอุเอะคนพวกนี้น่ะไม่หลงง่ายๆหรอกถึงหลงไปก็ปล่อยไปเถอะ เดียวก็ดมกลิ่นแล้สกลับมาถูกเองแหละ” อิจิโกะพูดหน้าตายพร้อมชี้สลับไปมากับเจ้าสองคนนี้
“เฮ้ย อิจิโกะแกหาว่าฉันเป็นหมารึไง” กริมจอว์เกิดอาการเดือดขึ้นมานิดๆ
“ฉันยังไม่บอกซักคำเลยนะเฟ้ยไอ้ลูกแมว”
“นี้แกตอนฉันเป็นแอดจูคัสฉันเป็นเสือจากัวร์เฟ้ย”
“งั้นเหรอตอนแกปลดปล่อยดาบน่ะฉันนึกว่าลูกแมวซะอีกนะ”
“แบบนี้ก็สวยดิ มาซัดกันตรงนี้ให้รู้แพ้รู้ชนะเลยดีกว่า”
“คิดว่าฉันไม่กล้าเหรอห๊ะ ถึงตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ในร่างยมทูตฉันก็ซัดกะแกชนะแหงๆ”
“นี้พวกเจ้าเลิกทะเลาะกันซักที่ได้ไหม!! ให้ตายสิเลยไม่รู้ว่าฮอลโลว์อยู่ไหนเลย โทรศัพท์บ้านี้ก็มาเจ๊งอะไรตอนนี้นะ อิชิดะเจ้าพอรู้ไหมว่ามีแรงดันวิญญาณแปลกๆจากทางไหนบ้าง”
“รู้อยู่หรอกครับแต่ว่าพวกมันเยอะไม่เบาเลยน่ะสิ ทางตะวันตกกับทางเหนือน่าจะมากกว่าปกติ”
“แยกกันจัดการล่ะกันฉันกับอิชิดะจะไปทางตะวันตกส่วนอิจิโกะนายไปทางเหนือแล้วกัน” แซดที่เงียบอยู่นานพูดออกมา
“เอาล่ะไปกันได้แล้วอิจิโกะ” ลูเคียบอกพร้อมทั้งดึงอิจิโกะไปทางเหนือตามที่ตกลงกับแซด
“เฮ้ย เดี๋ยวสิอิจิโกะแกคิดจะหนีรึไง”กริมจอว์บอกพร้อม
“เรื่องซัดกะแกน่ะไว้ที่หลังแต่ถ้าไม่จัดการฮอลโลว์รับรองได้มีคนตายแน่ๆ”
“เราก็ไปกับบ้างเถอะอิชิดะ”
“อื้ม” ทั้งสองคนวิ่งนำไปอย่างรวดเร็วเพราเค้ารู้ว่าหากช้าเพียงนิดมันอาจคือความสูญเสีย
“ทั้งสองคนฝากของฝากของหน่อยนะจ๊ะ เดี๋ยวฉันจะรีบกลับมาเอาไปก่อนล่ะนะ” อิโนะอุเอะบอกกับอุลคิโอร่าและกริมจอว์และยัดของทั้งหมดที่ซื้อมาให้พวกเค้าสองคน และวิ่งตามอิชิดะกับแซดไป
“จะเอายังไงล่ะอุลคิโอร่า แม่หญิงของแกน่ะวิ่งไปสู้กับฮอลโล่แล้วนะ”
กริมจอว์พูดพร้อมทั้งหันหน้าไปทางเพื่อนของเค้า
พวกเค้าสามารถใช้ชีวิตไปวันๆยังไงก็ได้เหมือนตอนเป็นอารันคาร์
แต่มันก็กลับกันพวกเค้าไร้พลังในการต่อสู้ต่างกับตอนเป็นอารันคาร์
ทั้งๆที่มีพลังวิญญาณมาก แต่ถ้าเค้าไม่ได้เป็นยมทูตก็ไม่ต่างอะไรกับวิญญาณธรรมดาๆ
“ไม่ไปดูเค้าหน่อยรึไงแกน่ะ” กริมจอว์ถามเพื่อร่วมชะตากรรมของตัวเอง
“…………” อุลคิโอร่าไม่พูดอะไรแต่ก็ค่อยๆเดินหายไปในทางที่ผู้หญิงคนนั้นไป
ผู้หญิงคนนั้นที่ทำให้เค้าสนใจไม่ว่าจะด้วยเรื่องใดๆก็ตาม
________________________ทางด้านตะวันของเมืองคาราคุระ________________________
Ulkiora:Talk
ผมในตอนนั้นที่ผมสู้กับคุโรซากิ อิจิโกะผมคิดเพียงอย่างเดียวว่าไม่อยากให้เธอจากไป
“คุณอิโนะอุเอะ!!”
เดี๋ยวสิอยู่ดีๆมีฮอลโล่มาเอามือตบที่ร่างของเธอ มันอาจโชคดีของเธอที่เธอไม่น่าจะเป็นอันตรายอะไรมาก แต่ก็มีเลือดสีแดงสดไหลที่บริเวณหัวของเธอ
“อิโนะอุเอะเป็นอะไรมากไหม เธอออกไปห่างๆก่อนก็ได้นะ”แซดพูดด้วยสีหน้ากังวล
“ไม่เป็นอะไรจ๊ะ ฉันเห็นน่ะจ๊ะผู้หญิงคนนึงกำลังโดนฮอลโล่ทำร้ายเลยไม่ได้ป้องกันตัวเองน่ะจ๊ะ ขอโทษนะจ๊ะที่ทำให้เป็นห่วง”
“แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ??”
“วิ่งหนีไปแล้วล่ะมั่งจ๊ะ”
ผมกำลังมองเธออยู่ สิ่งที่ทำได้ก็แค่ “มอง” ถ้าเข้าไปคงช่วยอะไรไม่ได้เพราะผมไร้พลังจากการเป็นอารันคาร์แล้วหากเข้าไปก็แค่ความไร้ประโยชน์ และผมคิดว่าผมคงตัดสินใจเรื่องบางอย่างได้แล้วล่ะ จากนั้นผมก็เดินกลับไปที่ร้านของอุราฮาร่าเพื่อที่จะคุยกับกริมจอว์ในเรื่องบางอย่างที่ผมควรรีบตัดสิ้นใจ
_____________________________________________หนึ่งอาทิตย์ผ่านมา____________
“โอ้ย ทำไมมันร้อนแบบนี้กันเนี้ย” อิจิโกะบ่นให้เพื่อนๆฟังพร้อมกับเดินไปทางสถานีรถไฟ
“นายเลิกบ่นซักที่ บอกแบบนี้มาเป็นร้อยรอบแล้วนะ”
“เพราะว่าร้อนแบบนี้ถึงต้องไปทะเลไงอิจิโกะ”
“คุณคุจิกิไม่ได้ชวนคนในโซลโซไซตี้มาด้วยเหรอคะ”
“เปล่าหรอกข้าไม่ได้ชวนแต่บอกท่านพี่ไว้แล้วว่าจะมาทะเล”
“แบบนี้เจ้าเร็นจิไม่โกรธเธอแย่เหรอมาเที่ยวทั้งที่ไม่ชวนเนี้ย”
“ไม่หรอกข้าน่ะถามแล้วหมอนั้นบอกว่างานของรองหัวหน้ายุ่งๆเลยไม่ได้มา”
“พวกเราจะค้างคืนที่นั้นกี่คืนเหรออิจิโกะ” แซดถามพร้อมทั้งมองไปที่กระเป๋าอิจิโกะกับอุโนะอุเอะไปมา
“สองไงนายไม่รู้เหรอเนี้ยแซด ฉันว่าฉันบอกไปแล้วนะนายลืมสินะ” อิจิโกะพูดพร้อมทำท่าครุ่นคิด
“เปล่าหรอก เห็นกระเป๋าอิโนะอุเอะมันเยอะน่ะเลยสงสัย”
“ว่าแต่นี้เธอเอาอะไรมาเยอะแยะเนี้ยอิโนะอุเอะ” อิจิโกะถามด้วยความสงสัย
“ขนม เสื้อผ้า ชุดว่ายน้ำ เอามาเพื่อคุณคุจิกิด้วยนะคะ น่ารักน่ารักทั้งนั้นเลย”
“พะ เพื่อข้างั้นรึ”ลูเคียถามด้วยน้ำเสียงตกใจ
“ก็คุณคุจิกิบอกว่าไม่มีชุดว่ายน้ำไม่ใช่เหรอจ๊ะ ฉันเลยเอาเพื่อ”
“ขอบคุณนะอิโนะอุเอะ”
“ไม่เป็นไรจ๊ะ ^^ รถไฟมาแล้วพวกเรารีบไปกันเถอะนะ แต่ว่าใครเอากล้องถ่ายรูปมาไหมจ๊ะ”
“ผมเอามานะครับ” อิชิดะบอกพร้อมกับยื่นให้อิโนะอุเอะ จากนั้นพวกเค้าก็ได้เดินทางกันไปจนกระทั่งถึงโรงแรมที่ติดทะเลและยังมีบ่อน้ำพุร้อนธรรมดาชาติที่ขึ้นมาจากใต้ดินอีกด้วย
“สุดยอดเลย อากาศดีมากเลยนะเนี้ย” อิโนะอุเอะพูดพร้อมสูดหายใจเข้าลึกๆให้เต็มปอด
“อิโนะอุเอะ เราเอาของเข้าไปเก็บกันเถอะ ห้องผู้ชายอยู่ฝั่งซ้ายนะส่วนห้องของเราสองคนทางฝั่งขวา รู้สึกจะสามารถกั้นม่านได้นะถ้าเจออยากได้ความเป็นส่วนตัว ส่วนของพวกผู้เช่นกันแต่มีแค่อันเดียว ดะ เดี๋ยวสิ นี้มันมุมเห็นทะเลพอดีเลยหนิ ห้องอาบน้ำก็แยกหญิงชายด้วยสินะ ห้องที่ร่วมก็มีห้องรับแขก ที่ติดกับโต๊ะกินข้าว โรงแรมนี้ใหญ่ไม่เบาเลยนะเนี้ย ” ลูเคียอธิบายรายละเอียดที่ตัวเองเข้าไปสำรวจให้ทุกคนได้ฟังอย่างชัดเจน
“คุณคุจิกิ เข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงทะเลกันกันเถอะ ” เธอพูดพร้อมลากตัวลูเคียไปด้วย
หลังจากนั้นพวกเค้าก็ไปเล่นน้ำทะเลกัน อิจิโกะอยู่ในกางเกงว่ายน้ำสีแดงดำลายขวางกับเสื้อกล้ามธรรมดา ส่วนแซดก็เป็นกางเกงว่ายน้ำสีม่วงเสื้อลายดอกสีสด อิชิดะใส่แค่เสื้อลายดอกสีน้ำเงินกับกางเกงขาสามส่วนสีฟ้าอ่อน
ลูเคียอยู่ในชุดว่ายน้ำวันพีทสีชมพูแขนมีระบายเล็กและ เสื้อกันหนาวบางๆสีขาวทับ พร้อมกับหมวกสีชมพูมีโบว์ข้างบนมีกระต่ายสีขาวเล็กๆ
ส่วนอิโนะอุเอะเป็นชุดว่าน้ำทูพีทสีส้มเหมือนผมตัวเอง พร้อมกับที่เอวมีผ้าบางๆ สีส้มอ่อนผูกไว้คล้ายกระโปรง และหมวกสีส้มโบว์และหมีสีน้ำตาล
“นี้ๆ ทุกคนมาเล่นเกมปิดตาตีแตงโมงกันไหมจ๊ะ” อุโนอุเอะลองถามพร้อมทั้งยื่นลูกแตงโมที่เพิ่งซื้อมาให้ทุกคนดู
“น่าสนใจนะครับ”
“ลองดูก็ได้นะ”
“เรื่องเนี้ยฉันเก่งมากเลยขอบอก”
“ข้าว่าควรจะมีเกมลงทันคนที่ตีช้าสุดด้วยนะ กติกามีแค่ปิดตาแล้วเจ้าจะทำยังไงก็ได้ให้ตีโดนแตงโมใครตีแตงโมงออกมาได้สวยงามและใช้เวลาน้อยที่สุด จะเป็นคิง ส่วนเขตคือบริเวณที่ข้าเอาเชือดคาดไว้ ใครทำแตงโมชิ้นเล็กเกินไป หรือเสียหายจะกลายเป็นผู้แพ้ทันที่ แบบนี้น่าสนใจไหม”
“แบบนั้นสุดยอดเลยครับคุณคุจิกิ เกมจะได้สนุกมากขึ้น”
“ได้เลย แต่อย่าสั่งอะไรอันตรายแล้วกัน”แซดบอกพร้อมกับท่าทางเป็นห่วง
“เฮ้ยๆ แบบนั้นมันเรียกปิดตาตีแตงโมงรึไงน่ะ”
“อิจิโกะเจ้าป๊อดสินะ”
“ไม่ไหวเลยนะคุโรซากิ”
“สงสารคุโรซากิคุงนะจ๊ะ ลดคำสั่งของราชาดีไหมแบบเช่นห้ามทำอะไรหน้าอาย”
“กลัวแพ้สินะอิจิโกะ”
“มากไปแล้วเฟ้ย เล่นก็เล่นฟ่ะฉันชนะขึ้นมาอย่ามาโว้ยวายแล้วกัน”
“จับฉลากแล้วกันว่าใครจะเริ่มก่อน เอาจับกันซะพวกเจ้า”
“=__=;;; 1” อิจิโกะ
“^__,^ 4 ” อิชิดะ
“>__< 3” โอริฮิเมะ
“- o - 2” แซด
“ U_U 5” ลูเคีย
“ผลออกมาแล้วสินะ เอาล่ะพวกเจ้าเริ่มกันได้เลย อิจิโกะมาปิดตาซะ”
“ทำไมฉันถึงได้คนแรกฟ่ะ ไม่ยุติธรรมเลย”
“ก็เหมาะสมกับชื่อนายดีจะตาย อิจิ=1 ”
“ไม่เอาเฟ้ยไม่ได้อยากให้มันตรงกับชื่อซักหน่อย”
“เลิกพูดมาแล้วปิดตาซักที่” ลูเคียพูดพร้อมกับกระโดดถีบอิจิโกะจากด้านหลัง จากนั้นก็ให้แซดช่วยปิดตาให้
“เอาล่ะคุโรซากิ เพียะ!! นายรู้ไหมใครตบนายเมื่อกี้”
“มันเจ็บนะโว้ย ลูเคียเธอแหงๆ”
“ไม่ใช่ข้านะ อิชิดะเอามือแซดไปตบตั้งหาก คงมองไม่เห็นจริงๆสินะ”
“นี้พวกแกกวนโมโหรึไงห๊ะ มืดแบบนี้มองเห็นเป็นแมวแล้ว”
ลูเคียหันไปกระซิบอะไรซักอย่างกับอิโนะอุเอะ
“คุโรซากิคุง คุณคุจิกิบอกว่าเธอแอบถ่ายรูปไว้ตอนคุโรซากิคุงกำลังนอนน้ำลายไหลน่ะค่ะ”
“ไหนฟ่ะลูเคีย ห้ามให้ใครเห็นเด็ดขาดเลยนะเฟ้ย”
“หน้านายนี้เหมาะไปเป็นตลกนะ”
“จะบ้ารึไงเอามาเดี๋ยวนี้”
“เดินไปทางไหนน่ะอิจิโกะ พวกเราอยู่ทางนี้”แซดพูดพร้มอกับยกมือ
“คงมองไม่เห็นจริงๆแหละงั้นเริ่มกันเลยนะ”
“อิจิโกะเอาเลย”
“ไอ้เจ้าพวกนี้หนิ เอาล่ะนะ ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก” จากนั้นอิจิโกะก็วิ่งไล่ตีแตงโมงจนสามารถผ่าครึ่งได้สี่ส่วน
“ใช่เวลาไป ห้านาที่ยี่สิบแปดวินาที” ลูเคียที่คอยจับเวลาบอก
“เร็วกว่าเมื่อก่อนอีกนะเนี้ย”
“เอาล่ะแซดปิดตาเสร็จแล้วสินะเริ่มได้!!”จากนั้นแซดก็ได้ใช้พลังที่มือขวาและซ้ายของตัวเองเพื่อตีแตงโมทำให้แตงโมกลายเป็นชิ้นสามเหลี่ยมเล็กๆ เพียงครู่เดียวก็เสร็จ
“เวลาที่ทำได้คือ สามนาทีเป๊ะๆ”
“เฮ้ย เดี๋ยวแบบนี้มันขี้โกงชัดๆ”
“ในกติกาไม่ได้ห้ามใช้พลังนะอิจิโกะ เจ้าเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า”
“ห๊ะ !!”
“โอริฮิเมะ เจ้าปิดตาเรียบร้อยแล้วสินะ’
“จ๊ะ เริ่มเลยเถอะจ๊ะ”
“เอาล่ะเริ่มได้!!”
“โล่เดียวผ่าสวรรณ์ ฉันขอปฎิเสธ ทุกคนช่วยออกมาช่วยที่นะจ๊ะ อายาเมะ ชุนโอ สึบากิ ฮินางิคุ ไบกอน และก็ลิลลี่ ”
จากนั้นอิโนะอุเอะก็ใช้ความสามารถของเธอจัดการกับแตงโมจนกลายเป็นรูปแมว
“สุดยอดเลย อิโนะอุเอะ เวลาที่เจ้าได้ ดูสิ สองนาที่สิบหกวินาที่ เร็วมากเลยล่ะ”
“ต้องขอบคุณทุกคนน่ะจ๊ะ”
“เพื่อโอริฮิเมะน่ะของแบบนี้ง่ายๆเนอะพวกเรา อายาเมะบอกพร้อมยิ้มอย่างร่าเริง
“ยัยเซ่อ เวลานี้มันยังช้าไป ที่หลังตั้งสมาธิดีๆกว่านี้หน่อยนะ”
สึบากิพูดพร้อมกับหยิกแก้มของโอริฮิเมะ
“นี้พวกเธอ แบบนี้ยังเรียกว่าปิดตาตีแตงโมงอีกรึไงน่ะห๊ะ” อิจิโกะพูดพร้อมทำหน้าตาย
“อิชิดะตาของนายแล้ว ปิดตาเรียบร้อยรึยัง”
“เรียนร้อยแล้วครับคุณคุจิกิ”
“โอ้ว นี้เจ้าจริงจังน่าดูเลยหนิ”
“แน่นอนครับ” อิชิดะพูดพร้อมยกนิ้วโป้ง
“เฮ้ย เดี๋ยวสิพวกแกงั้นในสถานะการณ์นี้ฉันต้องได้เล่นใหม่นะ”
“เงียบๆหน่าอิจิโกะ เอาล่ะนะเริ่ม!!” จากนั้นอิชิดะก็ได้ใช้พลังของเค้าในการแกะสลักแตงโมพร้อมกับใช้เข็มและด้ายที่ถนัดออกมาเป็นรูปนกหางยาวสวย
“สุดยอดเลยนะเนี้ย แต่เสียใจด้วยนะเวลาที่ได้ สองนาที่ห้าสิบเจ็ดวินาที่ เกือบๆไปแล้วนะอิชิดะ”
“พลาดไปซะได้นะเนี้ย”
“สวยจังเลยนะจ๊ะ”
“อิจิโกะ คำขอเมื่อกี้ข้าคิดว่ามันไม่เหมาะ เพราะเจ้าที่เป็นที่โหล่รั้งท้าย รุ้คะแนนทุกคนแบบนี้ เจ้าอาจมีแผนโกงได้”
“แต่เธอก็ยังไม่ได้แข่งนะ”
“ข้าแค่คนเดียว ถึงข้าชนะคนแพ้ที่แน่ๆคงไม่ใช่เจ้า”
“แบบนี้มันขี้โกงหนิ”
“แต่ฉันว่าให้อิจิโกะแข่งก็ดีนะ จะได้ใช้ความสามารถเท่าๆกัน”
“ยังไงเจ้าคุโรซากิก็คงไม่มีทางชนะพวกเราหรอกครับ”
“สำหรับฉันแล้วคุโรซากิคุงเล่นใหม่ก็ได้นะจ๊ะ”
“เอาล่ะ ถ้าทุกคนว่าแบบนั้นอิจิโกะเจ้าจะทำยังไง”
“ก็เอาร่างยมทูตออกมาแล้วใช้เทตสึกะเท็นโชไงล่ะ”
“ได้งั้นข้าช่วยเอาออกให้ แซดรับร่างอิจิโกะที่นะเดี๋ยวหัวแตกไป” จากนั้นลูกเคียก็ใส่ถุงมือแล้วดึงร่าง ยมทูตอิจิโกะออกมา พร้อมกับปิดตาแบบมิดชิด
“เรียบร้อยล่ะเอาน่ะ เริ่มได้อิจิโกะ!!”
“เออคอยดูเลยนะ อยู่ไหนแตงโม แกอยู่ไหนฟ่ะ
เดี๋ยวนะ เจอแล้วตรงนี้สินะ เก็ตสึกะ เท็นโช!!”
“เวลาที่ทำได้ สองนาที่ห้าสิบ ดีใจด้วยนะอิจิโกะ”
“อย่าเพิ่งเลยครับคุณคุจิกิลองมาดูใกล้ๆสิ” อิชิดะพูดพร้อมขยับแว่นมองภาพตรงหน้า
“รู้สึกเหมือนกับว่าแตงโมงมัน……” อิโนะอุเอะที่เดินนำมาตกใจจนพูดไม่ออก
“อิจิโกะ นายรุนแรงไปหน่อยล่ะนะ”
“ไหนให้ข้าดูสิ”
“ทำไมเหรอมันเกิดอะไรขึ้น”
“เสียใจด้วยนะอิจิโกะ แตงโมงมันไม่เหลือซากเลยล่ะ เหลือแค่รอยน้ำของแตงโมบนพื้นทรายนี้แหละ คงเพราะเจ้าทำรุนแรงไปล่ะนะ”
“เฮ้ย ฉันคิดว่าฉันกะแรงถูกแล้วนะ” อิจิโกะพูดพร้อมจับหัวตัวโยกไปมา
“นายพลาดแล้วล่ะ ที่นี้นายแพ้ราบคาบ”
“เอาหน่า ยังไม่ถึงตาข้านะ ข้าจะปิดตาแล้วพวกเจ้าช่วยส่งสัญญาญด้วยล่ะกัน” ลูเคียพูดพร้อมยื่นเครื่องจับเวลาไปให้อิชิดะ
“เอาล่ะนะครับคุณคุจิกิ เริ่มได้!!”
“จงร่ายรำ โซเรโนะชิรายูกิ รำบำแรก ฮะคุเรน !! ”จากนั้นลูเคียแช่แข็งแตงโมแค่ครึ่งลูกพร้อมใช้ดาบฟันวิญญาณคว้านแตงโมให้ลึกๆ จนได้น้ำแข็งไสแตงโม
“น่ากินมาเลยคุณคุจิกิ”อิโนะอุเอะบอกพร้อมวิ่งเข้าไปดู
“สองนาที่ห้าสิบเก้าวินาที่ครับ เกือบจะชนะผมแล้วนะครับเนี้ย”
“ดูข้างบนนั้นสิมีแชปปี้ด้วย ”ลูเคียพูดพร้อมทำท่าทางดีใจ
“คนชนะคืออิโนะอุเอะสินะ คนแพ้ก็อิจิโกะสินะ” แซดพูดพร้อมกับชี้ไปทางอิจิโกะที่แพ้
“อิโนะอุเอะเจ้าจะสั่งอะไรอิจิโกะล่ะ”
“เอ๋ ฉันยังคิดไม่ออกเลยน่ะจ๊ะ ขอติดไว้ก่อนได้ไหมจ๊ะ”
“ได้สิ ใช่ไหมอิจิโกะ”
“อื้ม แต่อย่าสั่งอะไรแปลกๆล่ะ”
“น่ะ แน่นอนจ๊ะ”
“แต่ฉันของสั่งในฐานะที่สองนะ อิจิโกะวันนี้นายต้องเตรียมข้าวเย็นคือบาบี้คิว ซึ่งนายต้องเตรียมเองทั้งหมด แต่ก่อนหน้านั้นไปเล่นน้ำทะเลก่อน
เอาทุกคนไปเล่นน้ำทะเลกันเถอะ”
จากนั้นพวกเค้าก็ลงเล่นน้ำทะเลอย่างสบายใจ จบตอนเย็นอิจิโกะเตรียมอุปกรณ์ทำบาบี้คิว และทานกันจนอิ่มก็ขึ้นไปอาบน้ำนอน
___________________________________________ห้องนอนของลูเคียและโอริฮิเมะ______
[เวลาในตอนนี้:23:45]
“คุณคุจิกิ นอนแล้วเหรอค่ะ”
“ยังหรอก เจ้ามีอะไรรึ”
“ฉันมีเรื่องอยากจะปรึกษาหน่อยนะคะ” โอริฮิเมะขยับตัวเข้าไปใกล้ลูเคียมากขึ้น
“ว่าไงล่ะ ปรึกษาเรื่องอะไรงั้นรึ”
“คุณคุจิกิ มีคนที่แอบชอบอยู่ไหมคะ”
“มะ ไม่มีหรอก ข้าห่วงแต่เรื่องงานน่ะ แต่เรื่องนี้ข้าเคยให้คำปรึกษาสาวๆในหน่วยด้วยนะ”
“ฉันปรึกษาคุณคุจิกิได้สินะคะ”
“ได้สิ ข้าไม่บอกใครแน่นอน แล้วเจ้าแอบชอบใครล่ะข้าจะได้ช่วย”
“มันเป็นเรื่องนานมาแล้ว ตอนนี้ฉันไม่ค่อยจะรู้สึกอะไรแล้วน่ะค่ะ คือเมื่อก่อนนี้ฉันชอบผู้ชายอยู่คนนึงเค้าเป็นคนอบอุ่นและก็พึ่งพาได้ บอกกับตัวเองไว้แล้ว
ว่าจะอีกกี่ชาติ ฉันก็จะรักเค้า แต่พอฉันยิ่งได้อยู่ใกล้ๆแล้ว รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรเพื่อเค้า
ไม่ได้เลยซักอย่าง รู้สึกอยากให้เค้าอยู่กับเราตลอดไม่อยากให้หายไปไหน แต่ฉันเองไม่เคยสนใจด้วยซ้ำว่าเค้าจะทำอะไรผิดหรือถูก รู้สึกแค่ว่าเราอยากให้เค้าหันมามองบ้าง
แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าความชอบที่ฉันมีให้เค้ามันแปลกไปเรื่อยๆ จนฉันเจอกับ….. ”
“อิโนะอุเอะ ข้าขอโทษนะที่ขัดจังหวะ แต่เจ้าชอบหมอนั้นจริงๆเหรอ ข้าฟังๆแล้วเหมือนเจ้ากำลังหลงเจ้าหมอนั้นเลย หมอนั้นคงทำอะไรที่ประทับใจ
จนเจ้าเสียความเป็นตัวเองสินะ”
“ทะ ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะจ๊ะ ก็ถ้าคนที่เค้ากำลังพูดถึงคนที่ชอบน่ะเค้าคงไม่พูดว่า
สนใจด้วยซ้ำว่าเค้าจะทำอะไรผิดหรือถูก ถึงเราจะรักเค้ามากแค่ไหนถ้าเค้าทำผิด
เราต้องรุ้จักเตือนเค้าสิ ถ้าเค้าเศร้ายิ่งต้องคอยปลอบใจและร่วมทุกร่วมสุขไปกับเค้า”
“ตอนนี้ฉันไม่เข้าใจตัวเองเลยล่ะจ๊ะ ทำไมกันนะทั้งๆที่ตอนนั้นห่วงคนที่ฉันชอบแต่พออีกคนนึงหายไป ฉันกลับไม่สบายใจเลย พอเค้ากลับมาก็รู้สึกว่าชีวิตสดใสขึ้น
ต่างกับอีกคนที่ทำให้ฉันรู้สึกกังวล พยายามที่จะทำให้เค้ารักฉัน”
“มันง่ายมากเลยล่ะ คนคนแรกที่เจ้าพูดถึงน่ะเจ้าไม่ได้รักเค้าหรอก เจ้าอาจชอบเค้าจนหลงเค้าไปแล้วก็ได้ กับอีกคนนึงที่เจ้าไม่ได้สนใจแต่พอเค้าหายไปกลับเป็นทุกข์
นั้นแหละเพราะเจ้ารักเค้าไงล่ะ”
“แต่ฉันไม่ได้คิดให้คนที่สองเค้ามารักฉันเลยนะจ๊ะ ถ้าเค้ามีความสุขฉันคงจะมีความสุขด้วย”
“นั้นแหละ ที่เค้าเรียกว่ารักล่ะอิโนะอุเอะ”
“แล้วคนแรกล่ะจ๊ะ”
“นั้นแค่ความชอบชั่วคราวและหลงน่ะ แต่เจ้าคงไม่คิดรวบสองสินะ ฮาา”
“ไม่หรอกจ๊ะ กับคนแรกน่ะฉันตัดใจไปแล้ว แต่มันไม่ขาด
เลยมาถามคุณคุจิกิน่ะค่ะ”
“อ๋อ งั้นรึทำไมเจ้าถึงตัดใจไปได้ล่ะ”
“เพราะว่าเวลาที่เดินกับผู้หญิงคนนึงที่ดีกับฉันมากๆ เค้าดูเหมาะสมกันน่ะค่ะ”
“งั้นรึ ว่าแต่เจ้าชอบใครรึข้าสงสัย??”
“ความลับค่ะ” อิโนะอุเอะพูดพร้อมกับขยิบตา
“เอาล่ะที่นี้เจ้าเข้าใจชัดแล้วสินะ ฝันดีล่ะอิโนะอุเอะ”
“หลับฝันดีเช่นกันนะคะคุณคุจิกิ” หลังจากนั้นพวกเธอก็นอนหลับกันไปทั้งคู่
____________________________________________________ริมหาดทราย__________
Inoue:Talk
[เวลาในตอนนี้:05:00]
“งั้นเหรอ จริงๆแล้วเราไม่ได้รักคุโรซากิคุงเลยสินะเราแค่ชอบและหลงเค้าเท่านั้นเอง
แปลกคนจริงๆเลยนะเราเนี้ย พี่คะ หนูคงเป็นผู้หญิงที่แย่มากเลยสินะคะ
ไม่ได้เรื่องเลยสินะคะ หนูน่ะแค่เรื่องแค่นี้ก็ไม่เข้าใจ
หนูเหนื่อยกับความรุ้สึกของตัวเองมากเลยล่ะ แล้วใครเค้าจะมาชอบผู้หญิงสองใจ
มันคงเป็นไปไม่ได้สินะคะพี่ หนูต้องเริ่มต้นใหม่ทุกอย่างเลยสินะคะ
งั้นหนูจะเริ่มตั้งแต่วันนี้ ตอนนี้เลยนะคะ พี่น่ะต้องเอาใจช่วยหนูนะคะ”
ฉันได้แต่พูดเบาๆพร้อมจับกิ๊บของตัวเอง แย่จริงๆคนแบบฉันทำไมถึง
เป็นคนสองจิตสองใจแบบนี้กันนะ นิสัยเสียๆนี้ฉันจะแก้มันด้วยตัวเองนี้ล่ะ
“ลมตอนเช้ามืดหนาวใช่เล่นเลยนะเนี้ย ไปร้านค้าแถวๆนี้ซื้อข้าวเช้าไปให้ทุกคนดีกว่า”
ฉันพูดพร้อมบิดขี้เกียจไปมา คงถึงคราวที่ฉันควรจะตัดสินใจแล้วสินะ
_________________________________________________To be continued___________
ในตอนนี้เนื้อเรื่องอาจดูว่าฮิเมะของเราสองใจไปหน่อยนะครับ แต่ถ้าให้ฮิเมะไปชอบอุลคิโอร่าคุงเลยเนี้ย คิดว่ามันแปลกๆน่ะครับ ควรจะหาเหตุผลของเหตุการณ์และเรื่องต่างๆ
มันน่าจะดีกว่าเลยได้คิดเหตุผลนี้มาน่ะครับ แต่งฟิคสองตัวละครนี้อยากมากๆเลย
เพราะเก็บความรุ้สึกกันทั้งคู่ คนนึงก็นิ่งเหลือเกิน อีกคนก็ใจอ่อนมาก จิตใจดีสุดๆ
จนหลายๆคนรำคาณโอริฮิเมะเลยล่ะ แต่ผมชอบพวกเค้ามากเลยล่ะครับ
ในเรื่องบลีชเกลียดผู้หญิงหรือชายน้อยมากครับ แทบนับคนได้
ฝากฟิคเรื่องนี้ของเราด้วยล่ะกันนะ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะ
ความคิดเห็น