[Fiction Reborn Primo]Happy Birthday My Blue(dog)

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีค่า

เรียกเราว่า เจ นะคะ

อย่างที่ intro ในตอนต้น ฟิคเรื่องนี้เป็นโปรเจ็ควันเกิดของเพื่อนในกลุ่มของเจค่ะ เพื่อนำไปเซ่นมอบถวายแด่เพื่อนรักแทนการซื้อของขวัญ ดังนั้นเนื้อหาข้างในจึงเป็นเรื่องความรักของเพื่อนเราในร่างผู้ชายที่มีชื่อว่าบลู และวองโกเล่พรีโม่ จีอ๊อตโต

เกริ่นนำก่อนดีกว่าเดี๋ยวจะงง

บลู เจ เมล บราวน์ และกรีน เป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน และในวันเกิดครบรอบ 17 ปีของบลู ได้พากันไปจัดงานเลี้ยงที่บ้านของเมล ซึ่งเป็นคนที่ฉลาดที่สุด เป็นนักประดิษฐ์ประจำกลุ่ม และสิ่งที่บลูได้รับเป็นของขวัญวันเกิดจากเมลคือ การเป็นหนูทดลองสิ่งประดิษฐ์ชิ้นใหม่ที่คาดว่าจะพาไปที่มิติอื่นได้ และสำเร็จบลูโผล่มาที่โลกของรีบอร์นในยุคของวองโกเล่พรีโม่พอดี และเวลา 1 ปีที่บลูอาศัยอยู่กับวองโกเล่ทำให้ความรักเริ่มเบ่งบาน จนถึงวันเกิดครบรอบ 18 ปี พอดี...

คาแรกเตอร์ตัวละคร

 

วองโกเล่พรีโม่ จีอ๊อตโต เมะสุดหล่อ(หื่น)ของเรา(ของฉันต่างหาก : บลู)



 

บลู หนุ่มน่ารัก จอมยั่วยวน อ้อนแต่ละทีทุกคนต้องสยบ

เนื้อเรื่อง

                ภายในห้องทำงานใหญ่ของวองโกเล่ ร่างสูงสมส่วนของบอสวองโกเล่พรีโม่ จีอ๊ออตโตกำลังเอนหลังพักสายตาจากงานเอกสารบนโต๊ะที่เขาเร่งทำมันให้เสร็จทั้งคืน ส่วนสาเหตุหน่ะเหรอ ก็เพราะพรุ่งนี้เป็น’วันพิเศษ’ยังไงหล่ะ นึกถึงเจ้าของ’วันพิเศษ’ เรียวปากหนาได้รูปน่าหลงใหลกระตุกรอยยิ้มอย่างอ่อนโยนกระชากใจเหล่าแม่ยก

                “คิดอะไรอยู่หน่ะ จีอ๊ออตโต ยิ้มหวานเชียวนะ”สัมผัสอุ่นๆที่รอบคอ และเสียงหวานที่กระซิบยั่วที่ข้างหู ยิ่งเรียกรอยยิ้มกว้างจากจีอ๊อตโตได้เป็นอย่างดี เพราะเจ้าตัวเล็กนี่แหละที่เป็นสาเหตุให้เขาต้องทำงานโต้รุ่ง

                “กำลังว่าจะทำอะไรพรุ่งนี้ดีหน่ะสิ ไม่สิ เราว่าคืนนี้ดีกว่า”พูดจบริมฝีปากหนาก็เข้าช่วงชิงลมหายใจจากริมฝีปากเล็กๆน่าจูบนั่นทันที ลิ้นร้อนสอดเข้าไปควานหาความหอมหวานจากคนตรงหน้าอย่างเอาแต่ใจ คนตัวเล็กเองก็ไม่ยอมแพ้มือทั้งสองยกขึ้นโอบรอบคอของคนที่สูงกว่าแล้วจูบตอบอย่างร้อนแรง พอผ่านไปซักพักถึงได้ละออกจากกัน “วันเกิดคืนนี้อยากได้อะไรเป็นพิเศษรึเปล่า บลู”

                สิ้นเสียงของจีอ๊อตโต ร่างเล็กก็กระตุกยิ้มแปลกๆกับตัวเอง แล้วหันมายิ้มหวานให้จีอ๊อตโต เอ่อ เรียกว่าแสยะยิ้มใส่จีอ๊อตโตจะดีกว่า

                “เดี๋ยวคืนนี้ก็รู้เองแหละ หึหึหึ”พูดจบก็กระชับแขนที่กำลังกอดเขาอยู่ แล้วเอาหน้าซบอกเขาทันที

                ช่างเป็นคำพูดที่น่ากลัวจริงๆ นึกๆดูก็เกือบปีแล้วสินะที่ได้เจอบลู จำได้ว่าตอนนั้นเขากำลังพลาดท่าให้กับแฟมิลี่ศัตรู เกือบจะถูกฆ่าอยู่แล้ว แต่จู่ๆเจ้าตัวเล็กก็ร่วงลงมาจากไหนก็ไม่รู้ ทั้งที่ตรงนั้นมันเป็นลานกว้างไม่มีอะไรเลยแท้ๆ แถมยังร่วงลงมาทับเจ้าพวกนั้นพอดี เขาเลยรอดตายอย่างปาฎิหารย์ ครั้งแรกที่เห็นบลูทำเอาอื้งไปเลยหล่ะ ผู้ชายอะไรน่ารักชะมัด ไม่ได้น่ารักจนดูเหมือนผู้หญิง แต่น่ารักแบบ... เอาเป็นว่าให้อารมณ์ประมาณน่ารักน่ากดละกัน คิดดูสิภาพของเด็กผู้ชายอายุประมาณ 17-18 ในชุดนักเรียนสีขาวเสื้อออกนอกกางเกง ปลดกระดุมบนตั้งหลายเม็ด จนเห็นแผงอกสีขาวนวลน่าสัมผัส เนคไทหลุดลุ่ย ประกอบกับใบหน้าเรียวได้รูป เรือนผมสีดำมัดลวกไว้ไหล่ซ้าย ดวงตาสีเดียวกับสีผมเรียวโต ยังกับตากวาง แล้วยังริมฝีปากสีชมพูอิ่มดูน่ากันนั่นอีก แต่นิสัยนี่คนละเรื่องกันเลย ช่างจ้อสุดๆ ตอนเจอหน้าเขาครั้งแรกก็เข้ามาจับไม้จับมือแล้วก็พล่ามอะไรซักอย่างที่จีอ๊อตโตฟังไม่รู้เรื่อง ผ่านไปนานเลยหล่ะถึงได้รู้ว่ามาจากอีกมิตินึง แล้วก็ยังมาขออาศัยอยู่กับเขาอีก พอทำท่าจะปฎิเสธก็ดันทำหน้างอ(อย่างน่ารัก) น้ำตาคลอ(ที่เค้นอย่างยากลำบาก) เม้มปาก(อย่างน่าสงสาร) ใครจะไปปฎิเสธลงกัน ขนาดอเลาดิที่เย็นชา ตายด้านขนาดนั้นเคยโดนมุกนี้เข้าไปยังปฎิเสธไม่ลงเลย!! พอก้มลงมองเจ้าตัวแสบในอ้อมแขนก็ก็...

                คืนนี้จะกดโต้รุ่งฉลองวันเกิดเป็นของขวัญละกัน~

                ก๊อกๆๆ

                “จีอ๊ออตโต มีคนมาขอพบ”จี ผู้พิทักษ์แห่งวายุ มือขวาคนสนิทของจีอ๊อตโต เคาะประตูขออนุญาตแล้วบอกเหตุผล

                “อืม ให้เข้ามาสิ”สิ้นเสียงประตูก็เปิดออกเผยให้เห็นชายหนุ่มรูปงามทั้งสี่คน ที่ให้บรรยากาศต่างกันโดยสิ้นเชิง คนนึงดูนิ่งๆเป็นผู้ใหญ่ คนนึงดูขี้เล่น คนนึงดูฉลาด คนนึงดูเจ้าเล่ห์ จีอ๊ออตโตพิจารณาทีละคนโดยไม่ได้สังเกตเลยว่าร่างเล็กข้างๆตนนั้นยืนนิ่งไปแล้ว

                “เมล เจ บราวน์ กรีน”เสียงสั่นๆของบลูทำให้จีอ๊ออตโตละความสนใจมาหาร่างบางข้างๆ แล้วยิ่งตกใจเมื่อเจ้าตัวช่างจ้อคนนี้เริ่มร้องไห้ นี่มันอะไรกัน บลูรู้จักเจ้าพวกนี้ด้วยเหรอ

                “ไม่เจอกันนานเลยนะบลูด็อก / บลู / หมาน้อย / เจ้าหมา”ทั้งสี่เองก็ทักทายบลูอย่างเป็นกันเอง(แต่รู้สึกสรรพนามของแต่ละคนจะแปลกๆนะ=_=;;) สิ้นเสียงทักทายบลูก็ปล่อยโฮออกมาแล้ววิ่งเข้าไปกอดทั้งสี่คนไว้แน่น นี่มันอะไรกัน เจ้าพวกนี้เป็นใครกันแน่

                “อย่าร้องไห้สิบลู จีอ๊อตโตกำลังมองอยู่นะ”คนที่ดูนิ่งๆเอ่ยเตือนบลูทีร้องไห้ไม่หยุด ทำให้บลูเหมือนเพิ่งนึกได้ว่าจีอ๊อตโตก็อยู่ในห้องนี้

                “เอ่อ จะแนะนำให้รู้จักนะ นี่เมล”ชี้ไปทางคนที่ดูฉลาดๆ

                “คนนี้เจ”เจเป็นคนที่ดูนิ่งๆ ท่าทางจะเป็นผู้ใหญ่ที่สุดแล้วหล่ะ หน้าตาเมะๆ รู้สึกจะเป็นคนที่เรียกบลูว่า บลูด็อกนะ

                “แล้วนี่ก็บราวน์”บราวน์คนที่ดูขี้เล่นนี่นา หน้าตาจัดว่าดูดีนะเนี่ย ใช่คนที่เรียกบลูว่าหมาน้อยรึปล่าวนะ

                “สุดท้ายก็กรีน ทุกคนเป็นเพื่อนฉันเองแหละ”กรีนดูท่าทางเจ้าเล่ห์แหะ หน้าตาก็กลางๆอีกแล้ว  ถ้าจำไม่ผิดเรียกบลูว่าเจ้าหมาไม่ใช่เหรอ

                “ยินดีที่รู้จักนะ เราจีอ๊อตโต”จีอ๊อตโตแนะนำตัวเองหลังจากพิจารณาเพื่อนของบลูทั้งหมดแล้วสรุปได้คำเดียว อย่าไปยุ่งด้วยดีกว่า

                “อือ ขอบใจนะที่ดูแลบลูด็อกของพวกเราอย่างดี”เจพูดพร้อมรอยยิ้ม แต่จีอ๊อตโตกลับคิ้วกระตุกเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ ของพวกเรางั้นเหรอ

                “แล้วพวกนายมาได้ไงเนี่ย”พอเห็นจีอ๊อตโตเงียบไปบลูก็เลยถามเบี่ยงประเด็น แต่แขนกลับกอดเอวเจไว้ไม่ปล่อย ซึ่งดูเหมือนจะยิ่งทำให้จีอ๊อตโตโมโหมากขึ้น

                “อย่าดูถูกกันนักซี่ เจ้าหมาบลู”กรีนเดินมาเคาะหัวเจ้าตัวเล็กอย่างหยอกล้อ โดยที่จีอ๊อตโตเริ่มจะโมโห(หึง) ท่าทางสนิทสนมนี่มันอะไรกัน

                “นั่นสิ คิดว่าใครพานายมาที่นี่กัน”เมลยิ้มขยับแว่นแล้วก็เอามือยีหัวเจ้าตัวเล็กเล่น ตอนนี้สีหน้าจีอ๊อตโตเริ่มน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ ทำหน้าเคลิ้มเชียวนะบลู

                “ถูกต้องแล้ว ในเมื่อเมลพามาได้ก็พากลับไปได้เหมือนกัน”บราวน์แล้วเอามือกอดคอบลูอย่างสนิทสนม

                “เราไม่ให้บลูไปไหนทั้งนั้นแหละ!!!!”ในที่สุดปฏิบัติการยั่วโมโหจีอ๊อตโตของสี่หนุ่มก็ประสบความสำเร็จอย่างงดงาม จีอ๊อตโตกระชากตัวบลูมาไว้ในอ้อมกอดอย่างหวงแหน “บลูเป็นของเรา และเราก็ไม่อนุญาตให้บลูไปไหนทั้งนั้น!!!”

                พูดจบก็ช้อนคางบลูขึ้นมาประกบจูบอย่างร้อนแรงเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของต่อหน้าสี่หนุ่ม ไม่เพียงแค่นั้นยังไล่ริมฝีปากลงมาขบเม้มรอยคิสมาร์กไว้ตามคอ และไหปลาร้าประกาศความเป็นเจ้าของที่แท้จริงของบลูแล้วหันหน้ากลับไปหวังจะเยาะเย้ยสีหน้าอึ้งๆของพวกนั้น แต่แทนที่จะอึ้งเจ้าพวกสี่หนุ่มจอมจุ้นกลับยิ้มกรุ่มกริ่ม มองบลูที่หน้าแดงซุกอยู่ที่อกของจีอ๊อตโต แล้ววิจารณ์กันอย่างออกรส

                “กะแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้”เจตบมือทำท่าถูกใจ เมื่อตนเดาถูก

                “มันแน่อยู่แล้ว อยู่มาตั้งเกือบปีแล้วนี่”เมลดันแว่นแล้วพูดอย่างผู้เชี่ยวชาญ(?)

                “ฮ่ะ ฮ่ะ ถ้ารอดก็แสดงว่าจีอ๊อตโตไม่มีน้ำยาแล้วหล่ะ”บราวน์พูดอย่างอารมณ์ดี

                “ให้ตายสิ เสียพนันให้พวกนายจนได้ เจ้าหมานะเจ้าหมา เราอุตส่าห์เชียร์ให้นายเมะ แต่ดันมาเคะซะได้ เฮ้อ~”กรีนถอนหายใจเมื่อนึกถึงสิ่งที่ลงพนันไป

                “พวกเราเตือนนายแล้วนะว่าบลูหน่ะมันเคะ”บราวน์ทำท่าเหมือนจะเห็นใจ แต่ตางี้วาวเชียวเมื่อนึกถึงของที่จะได้

                “ถูกแล้ว การจะให้บลูเมะหน่ะมันยากพอๆกับการให้ป๋าแซนหันมารักกับหน้าปลาจวดเลย”เมล(ช่างเป็นทฤษฏีที่น่ากลัวจริงๆ)

                “เพราะฉะนั้นกลับไปอย่าลืมจ่ายให้เราตามที่สัญญาด้วยนะ”เจพูดพร้อมรอยยิ้มอาบยาพิษ(สำหรับคนที่ต้องจ่ายเท่านั้น)

                “พวกนาย... จำไว้เลยนะ ฉันหน่ะเป็นฝ่ายรุกตังหาก รอดูเถอะ ฮึ่ย~!!”บลูเดินกระแทกเท้าออกจากห้องอย่างขัดใจ ลืมความอายทันที ใครใช้ให้เจ้าตัวเล็กนี่ดันอยากเป็นเมะขนาดหนักกันเล่า พอบลูออกไปจอมแสบทั้งสี่ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาโดยไม่สนใจบอสแห่งวองโกเล่ที่ขณะนี้ติดสถานะงงระดับรุนแรง

                “ฮ่ะ ฮ่ะ โทษทีนะ จีอ๊อตโต โอ้ย~”บราวน์ปาดน้ำตา พยายามหยุดหัวเราะ แต่ดูท่าจะไม่ไหว กุมท้องจนตัวงอแล้ว

                “หยุดหัวเราะก่อนค่อยพูดเถอะบราวน์”เจยิ้มมองเพื่อนตัวเองแล้วส่ายหัวอย่างปลงๆ “ ที่จริงแล้วพวกเราไม่ได้มาพาบลูกลับหรอก”

                “เอ๋ ?”

                “ใช่แล้วพวกเราก็แค่มาเยี่ยมเฉยๆ แบบ...อยากรู้หน่ะว่าเป็นไงบ้าง”กรีนทำตาประกายเจ้าเล่ห์สุดๆ

                “พวกเราไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นซักหน่อย”เมลพูดอย่างงอนๆ“ว่าแต่...จีอ๊อตโต นายเดาสิว่าคืนนี้บลูจะกดนายยังไง”

                “เราว่าเชือก”กรีนออกตัวคนแรก เอิ่ม เชือกเหรอ

                “ไม่นะฉันว่าใช้กุญแจมือมากกว่า”เจแย้ง

                “แต่ฉันว่าน่าจะโซ่นะ”เมลลองเสนอความคิดของตัวเองบ้าง ว่าแต่เอาโซ่มาล่ามใครกัน

                “ผิดๆๆ พวกนายลืมแส้ไปได้ยังไงกัน”เอ่อบราวน์ จะSไปมั้ยนั่น แต่สี่หนุ่มก็หาได้สนใจจีอ๊อตโตที่หน้าเริ่มซีดลงเรื่อย เมื่อแต่ละอย่างที่พวกตัวกวนเดามานี่มัน... อันตรายสุดๆ

                “คงไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง พวกนายพูดเกินไปรึเปล่า”พยายามคิดในแง่ดี บลูคงไม่ซาดิสต์ขนาดนั้นหรอกมั้ง?

                “ไม่รู้สิ แต่เจ้านั่นอยากกดนายไม่ใช่เหรอ”เจยักไหล่ไม่สนใจเท่าไหร่ ยังไงคนที่โดนกดก็ไม่ใช่ฉันอยู่แล้ว

                “อยากได้วิธีแก้มั้ยหล่ะ เดี๋ยวพวกเราสอนให้”เมลเสนอหนทางรอดเพียงหนึ่งเดียวให้จีอ๊อตโต

                “เอาสิ เราไม่ยอมโดนบลูกดหรอกน่า เราต่างหากที่เป็นเมะที่แท้จริงหน่ะ”จีอ๊อตโตแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย(แต่โดนใจแม่ยก)

ตกกลางคืน ในห้องนอนส่วนตัวของจีอ๊อตโต

                “อ่าว จีอ๊อตโตแล้วคนอื่นหล่ะ”บลูเปิดประตู่เข้ามาไม่เห็นเพื่อนแล้ว

                “กลับไปแล้วหล่ะ เห็นบอกว่าหมดเวลาหน่ะ”

                “เหรอ”เห็นร่างบางทำหน้าหงอยลง จึงรวบร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด

                “ไม่เป็นไรหรอก เจ้าพวกนั้นฝากสุขสันต์วันเกิดด้วยนะ”จีอ๊อตโตจูบหน้าผากเป็นการปลอบใจแล้วถามเบี่ยงประเด็นเพื่อหวังให้เจ้าตัวเล็กอารมณ์ดีขึ้นบ้าง “แล้วคืนนี้เจ้าอยากได้อะไร หืม”

                “อ่ะ จริงด้วย”สำเร็จด้วยดี...

                แกร๊ก!

                ดีเกินไปสินะ สัมผัสเย็นๆที่ข้อมือปรากฎกุญแจมือ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันทันทีเมื่อเห็นกุญแจมือที่แสนคุ้นเคย ไม่ต้องรอให้ถามเจ้าตัวเล็กก็ตอบข้อสงสัย

                “ไปขอยืมอเลาดิมาหน่ะ”ในที่สุดฉันก็ได้เมะจีอ๊อตโตซักที คิดแล้วก็ผลักจีอ๊อตโตลงที่เตียงเอาเชือกผูกกุญแจมือเข้ากับหัวเตียง พอเห็นว่าพันธนาการจีอ๊อตโตไว้แล้วก็เดินกลับไปหยิบแส้ที่ห้องของตัวเองอย่างสบายใจ โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีคนแอบมาแก้เชือกและไขกุญแจมือให้จีอ๊อตโตระหว่างที่ออกไป บลูเดินกลับเข้ามาพร้อมแส้(เพิ่มออฟชั่นราชินี)“เอาหล่ะ มาสนุกกันเถอะ”

                โดยไม่ทันตั้งตัวจีอ๊อตโตที่หลุดออกมาได้ลุกขึ้นมาแล้วล็อกตัวบลูจากด้านหลัง

                “นายหลุดออกมาได้ยังไงหน่ะ”ร่างเล็กได้แต่ดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนแกร่ง ทั้งที่ยังมีเครื่องหมายคำถามอยู่เต็มหัว

                “ความลับ”จีอ๊อตโตแจกยิ้มกระชากใจแม่ยกอีกครั้ง แล้วก็เข้าช่วงชิงริมฝีปากของร่างเล็กอย่างถือสิทธิ์และร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์ที่พุ่งสูง พอเห็นร่างบางเริ่มคล้อยตามก็เอากุญแจมือล็อคอย่างเนียนๆ แล้วก็ผลักลงบนเตียงใช้เชือกมัดเหมือนเมื่อกี้ แล้วก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาว จากนั้นก็ละออกจากความหวานที่ริมฝีปากเลื่อนลงมาชิมส่วนอื่นบ้าง ลิ้นร้อนลากลงมาถึงต้นคนไล่ลงไปถึงเนินอกเรื่อยไปจนยอดอกสีชมพูที่ชูชันรอรับสัมผัส ริมฝีปากหนาได้รูปดูดเม้มอย่างเอาแต่ใจ เรียกเสียงครวญครางจากร่างข้างใต้ได้เป็นอย่างดี

                “อืม อา ~ อ่ะ จะทำอะไรหน่ะจีอ๊อตโต”เมื่ออยู่ๆร่างสูงก็หยุดการกระทำทุกอย่างแล้วลุกออกไป เจ้าตัวแสบที่กำลังเคลิบเคลิ้มพอหันมากะจะโวยวาย พอเห็นจีอ๊อตโตหยิบบางอย่างเท่านั้นแหล่ะ สีหน้าก็ซีดลงเมื่อสำนึกได้ว่าทำความผิดอะไรไว้

                “ก็ทำอย่างที่เจ้าชอบไง เห็นเจ้าเตรียมการมาเยอะขนาดนี้ แสดงว่าเจ้าชอบมากเลยสินะบลู”รอยยิ้มแสยะชวนขนลุก(แต่ได้ใจแม่ยกอีกแล้ว) ทำเอาคนที่มีชนักติดหลังถึงกับหน้าซีดลงกว่าเดิม “สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้านะ”

                สิ้นเสียงร่างสูงก็เข้าทาบทับร่างเล็กแล้วเริ่มดำเนินกิจกรรมโต้รุ่งในแบบที่ไม่เคยลองมาก่อนยันสาย...`(หรือบ่าย?)

.
                .
                .

สงสัยมั้ยใครแก้มัดให้จีอ๊อตโต ไปดูที่หน้าห้องนอนของจีอ๊อตโต

                “ดูเหมือนจะเป็นอย่างที่พวกเจ้าคิดจริงๆด้วย”ร่างโปร่งของเจ้าของกุญแจมือยืนพิงผนังคุยกับ’พวกคนที่เดาถูก’

                “แน่นอน บลูอ่านง่ายจะตายไป เจ้านั่นไม่ชอบให้คนบอกว่าเป็นฝ่ายรับ แถมยังชอบคิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายรุกอีก”

                “เจ้าบลูด็อกไม่เคยรู้เลยรึไงว่าตัวเองออกจะ เคะ ขนาดนั้น”

                “หมาน้อยนั่นเคะขนาดอเลาดิผู้เย็นชายังยอมแพ้เชียวนะ”ช่างเป็นคำพูดที่เรียกเสียงจิ๊ปากจากเจ้าของชื่อได้ดีจริงๆ

                “เอาน่าช่างมันเถอะ ต่อจากนี้เจ้าหมาคงไม่คิดว่าตัวเองเป็นเมะแล้วหล่ะ ไม่งั้น... เอาเป็นว่าเรากลับกันดีกว่านะ”

                “อืม”ทั้งสามคนขานรับแล้วหันไปทางห้องนอน “มีความสุขมากๆนะบลู จีอ๊อตโต แล้วก็...

สุขสันต์วันเกิดนะ”

The End