ไหนท่านว่าจะไม่กินข้า!

ไหนท่านว่าจะไม่กินข้า!

     นิยายวายจีน ทลุมิติ ท้องได้จ้า

     นามปากกา carnation+

     อ้ากกกก เจ็บโว๊ย! ทำไมถึงได้เจ็บขนาดนี้ เจ็บจนจะตายอยู่แล้ว

    

   

“ออกมาแล้ว วะว้ายยยยย เสือ! คุณชาย ทะทำไมท่านถึงคลอดลูกเสือออกมาได้!”

“แอๆ แง้วๆ”

หือ? เมื่อกี้เสียงอะไร เด็ก? แมว? แต่ก็ไม่เหมือนนัก ไป๋ลู่พยายามตั้งใจฟังทว่าก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าเป็นเสียงของอะไร ประจวบเหมาะกับมีเด็กสาวคนหนึ่งกำลังยกอ่างน้ำเข้ามาด้วยท่าทีรีบร้อน แต่พอมองมาทางเขาก็ร้องโวยวายขึ้นมาอีกคน

“น้ำมาแล้วเจ้าค่ะท่านป้า ว้าย! ทะทำไมลูกของคุณชายถะถึง เหมือนสะเสือ! ลูกเสือ!”

“คุณชาย ลูกของท่าน….เหตุใดทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้”

หือ? ลูกใคร? ใครคือคุณชาย แต่ก่อนที่จะถามเรื่องนั้นสิ่งที่เขาอยากรู้มากที่สุดคือที่นี่คือที่ไหน? ในระหว่างที่ไป๋ลู่กำลังยังสับสนอย่างหนักอยู่นั้น

“มู่จิ่นหุบปากของเจ้าเสีย แล้วรีบส่งน้ำมาให้ข้า” คนที่ได้สติเป็นคนแรกก็คือคุณป้าที่บอกเขาเบ่งเอาเบ่งเอานั่นเอง เธอหยิบเอาอ้างน้ำในมือหญิงสาวที่ยังอ้าปากค้างไม่ได้สติแล้วจัดการกับอะไรบางอย่างตรงหว่างขาของไป๋ลู่จนเสร็จ สักพักก็อุ้มก้อนผ้าสีขาวส่งให้หญิงสาวที่เหมือนเพิ่งจะดึงสติตัวเองกลับมาได้

“คุณชาย นี่ลูกของทะท่านเจ้าค่ะ” เด็กสาวกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะค่อยๆ วางห่อผ้าไว้ข้างกายไป๋ลู่อย่างกล้าๆ กลัวๆ ถึงก่อนหน้านี้นางจะร้องโวยวายแค่ไหนกระนั้นก็นับว่าโชคดีแล้วที่นางไม่ตกใจจนโยนลูกเสือตัวน้อยลงกับพื้นแข็งๆ นั่น

ลูกเหรอ? อย่าบอกนะว่าไอ้ที่เจ็บเจียนตายเมื่อกี้คือคลอดลูก! เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ ผู้ชายจะคลอดลูกได้ยังไง ทำลายทฤษฎีพันธุศาสตร์ที่ตรูเคยเรียนมาแบบไม่เหลือชิ้นดี ปานนี้ เกรเกอร์ โยฮัน เมนเดล ร้องไห้แล้ว!

     ใช่ครับทุกอย่างมันเชื่อไม่ได้ แต่ไอ้เด็กที่กำลังมองผมตาปริบๆ นี่ใคร....ช่วยด้วยครับอยู่ๆผมก็มีลูก แถมยังเป็นลูกเสือ!