รักเธอ..ยายตัวป่วน(ใจ)

เนื้อเรื่อง

ณ  โรงเรียนเองชนชื่อดังแห่งหนึ่ง ที่ห้องของนักเรียนชั้นม.5 วิชาคณิตศาสตร์

       " ยะฮู้..!! พวกเรา วันนี้อาจารย์ ไม่อยู่เว่ย วันนี้ข้าเอากีต้าร์มาด้วย มาสนุกกันดีกว่า เพื่อนๆ เย้..!!"  เด็กหนุ่มมาดกวนนามว่า ตั้ว พูดเสียงดังกับกลุ่มเพื่อนชายในห้อง ว่าแล้วตั้วก็เอากีต้าร์มาดีดไปร้องไปกับเพื่อนๆอย่างสนุกเฮฮา ตามประสาวัยโจ๋  วันนี้ดูภายในห้องจะคึกคักเป็นพิเศษ เสียงดัง บ้างก็นั่งคุยกัน เด็กขยันก็นั่งทำงานที่ครูสั่งไว้ ตั้วเฮฮากับเพื่อนๆอยู่สักพักก็เหลือบไปเห็น  แป้ง  เพื่อนร่วมห้องและเป็นเพื่อนบ้านกันด้วยทั้งสองคนรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆเพราะพ่อกับแม่ทั้งสองคนเป็นเพื่อนกัน แต่ดูตั้วกับแป้งจะไม่ค่อยสนิทกันเอาเสียเลย แป้งเป็นสาวหน้าตาจืดๆร่างบาง แต่แป้งเป็นคนที่ปากเก่ง จึงทะเลาะกับตั้วบ่อยๆ เพราะตั้วชอบแกล้งมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว วันนี้ก็เช่นกันได้โอกาสแล้วแกล้งอะไรดีนะ ตั้วคิด ว่าแล้วตั้วก็หยิบเศษกระดาษที่ตกเกลื่อนอยู่ข้างข้างมันปั้นเป็นก้อนแล้วเล็งไปที่แป้ง ปาใส่แป้งทันที แป้งพยามไม่ใส่ใจ แต่พอตั้วปาถูกที่หัวนี่สิ แป้งชักชนไม่ไหวแล้ว ลุกขึ้นชี้หน้าว่าตั้วเสียงดัง

        " นี่ ตาตั้วบ้า ไม่มีอะไรจะทำแล้วรึไงฮะ ถึงได้มาแกล้งคนอื่นเขาน่ะ ฉันเจ็บนะ ผู้ชายอะไร รังแกผู้หญิง"

        " ใคร ใครแกล้งเธอจ๊ะ ฉันปล่าวเลยน้า ฉันก็แค่จะเอากระดาษพวกนี้ปาทิ้งถังขยะอ่ะ แต่เธอดันนั่งใกล้ถังขยะเองอ่ะ ช่วยไม่ได้มันก็ต้องโดนบ้างแหละน่ะ นิดๆหน่อยๆเองน่า " ตั้วตอบกวนๆ

        " เดินมาทิ้งก็ได้นี่ ทำไมต้องปาด้วย นายจงใจแกล้งฉันต่างหากหละ ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย"  แป้งโมโห

        "ก็บอกว่าไม่ได้แกล้งไง  ถังขยะมันอยู่ไกลอ่ะขี้เกียจเดินเข้าใจปะ" ตั้วกวนไม่เลิก

        "อ๋อ งั้นเหรอ ถังขยะมันอยู่ไกลมากใช่มั้ย  ได้..." ว่าแล้วแป้งก็เดินไปหยิบถังขยะแล้วเดินตรงมาที่ตั้วทันที ตั้วนั่งมองตามและยังไม่ทันตั้งตัว แป้งก็เอาขยะในถังเทลงบนตักตั้ว ตั้วตกใจมาก ดีนะ ที่มีแต่ขยะแห้งกับผงฝุ่น

        " เฮ้ย...ยัยแป้ง ยายบ๊อง เล่นแรงไปแล้วนะ"  ตั้วโมโหตอนนี้เพื่อนต่างเงียบมองคู่นี้ทะเลาะกันซึ่งเป็นเรื่องที่ปกติของห้องไปเสียแล้ว

        " อ๊ะ  ช่วยไม่ได้นะ ก็อุตส่าห์ เอามาวางให้ใกล้ๆแล้วไง แต่ถือไม่ดีไปหน่อย มันเลยหกหมดเลยอ่ะ แย่จังเนอะ แต่มันก็เลอะนิดเดียวเองเนี่ย ไม่เป็นไรหรอกน่า เนอะตั้วเนอะ" แป้งถามกวนๆ พยามกลั้นหัวเราะเอาไว้ ตั้งลุกขึ้นปัดเสื้อผ้า แล้วยืนปะทะกับแป้ง

        " อ่อ เหรอ ขอบใจนะ แต่ทีหลังน่ะไม่ต้องหรอกนะ อ้อ..ฉันว่าเธอหน้าจะปรับปรุงตัวหน่อยนะ อย่าซุ่มซ่ามแบบนี้อีกหละ เพราะเดี๋ยวจะหาแฟนไม่ได้ เพราะหน้าตาอย่างเธอก็หาแฟนยากอยู่แล้วด้วย ไม่เหมือนพี่สาวเธอเลยซักนิด จริงมั้ยจ๊ะ แป้ง ฮ่าๆๆๆ" เหมือนตั้วพูดจี้ใจดำแป้ง แป้งกลับเป็นฝ่ายที่โมโหขึ้นมาทันที

        " อีตาบ้า ฉันจะมีแฟนหรือไม่มี หรือฉันจะเป็นแฟนกับใคร มันก็ไม่ใช่เรื่องของนาย แต่ที่แน่ๆ ไม่มีวันเป็น แฟนกับนายแน่ๆ"

ตั้วโต้กลับทันที     " โอ๊ย..แล้วใครบอกว่าฉันจะเป็นแฟนกับเธอหละ หน้าตาอย่างเงี้ย เห็นมาตั้งแต่เด็กเห็นจนเบื่อ ปากเก่ง แถมยังขี้แยอีก ฉันไม่เอาด้วยหรอก เอ..หรือว่า  เธอแอบชอบฉัน ฮะแป้ง  เฮ้ย..พวกเรายัยแป้งแอบชอบข้าเว่ย  "  ตั้วตะโกนทั้งตั้วและเพื่อนๆช่วยกันโห่ แป้งทั้งโกรธทั้งอายมาก กริ่งพักกลางวันดังขึ้น หยุดศึกครั้งนี้ไว้ แป้งรีบคว้ากระเป๋าเดินออกมาจากห้องทันที

        " ฝากไว้ก่อนเถอะ คนบ้า" แป้งทิ้งท้าย

        "แล้วรีบมาเอานะจ๊ะที่รัก เดี๋ยวมันจะหมดอายุ ฮ่าๆ " ตั้วตะโกนบอก แป้งหันมาแลบลิ้นให้

ตาล เพื่อนสนิทแป้งเดินตามไปแป้งทันที

        แป้งไม่ได้ไปโรงอาหาร แต่ไปหามุมเงียบๆนั่งอยู่คนเดียว ตาลตามมาสมทบ

        " แป้งเป็นอะไร" ตาลถามอย่างเป็นห่วง

        " ป่าว..ไม่มีอะไรหรอก" แป้งตอบเบาๆ

        " อย่ามาโกหกเลยแป้งเรารู้นะว่า เธอน่ะ ยังโกรธนายตั้ว " ตาลมองเพื่อน

        " ก็ใช่ ..คนอะไรไม่รู้ปากจัด ร้ายกาจที่สุด นึกแล้วมันเจ็บใจจริงๆเลย" แป้งบ่น

        " โธ่เอ๊ย..จะคิดอะไรนักหนา เธอหน้าจะชินแล้วนะเห็นทะเลาะกันออกบ่อยแล้วนี่บ้านอยุ่ใกล้กันไม่ทะเลาะกันบ้านแตกเลยเหรอ" ตาลถามยิ้มๆ

        " ไม่ทะเลาะ แต่ไม่พูดกันเลยแหละ ทำไมมันแปลกเหรอ" แป้งมองตาล

        " ก็ไม่หรอก..แต่ช่างมันเถอะฉันว่าไปกินข้าวกันดีกว่านะ เราหิวแล้ว"

        " อืม..ตาลไปเถอะ  เรายังไม่หิวอ่ะ" แป้งบอก

        "ว้า..ก็ได้ๆ งั้นเดี๋ยวซื้อนมมาให้ละนะ หุ่นเธอน่ะแห้งหมดแล้วไม่กินอะไรเลยเดี๋ยวก็ผอมหมดสวยกันพอดี ฮิฮิ" ตาลขำแป้ง แป้งกล่าวขอบใจ หลังจากที่ตาลเดินลับตาไปแล้ว แป้งร้องไห้ออกมาเงียบๆ  ..

        ส่วนตั้วเดินผิวปากมาอย่างสบายใจเห็นแป้งนั่งอยู่คนเดียวก็นึกอยากจะแกล้งอีกซักครั้งแต่เมื่อแป้งปาดน้ำตาตั้วก็รู้ทันทีว่าแป้งร้องไห้

        "ร้องไห้อีกแล้ว" ตั้วเปรย รู้สึกผิดขึ้นมา นึกอยากจะไปปลอบไปขอโทษเหมือนกับทุกทีที่แป้งร้องไห้ แต่ตั้วก็ได้แต่ยืนมองอยู่ตรงนั้นโดยที่แป้งไม่รู้ตัว...

        ฝ่ายแป้งที่ร้องไห้อยู่ก็ตกใจเมื่อมีมือๆหนึ่งยืนผ้าเช็ดหน้ามาให้

        " มานั่งร้องไห้อย่างนี้ไม่น่ารักเลยนะครับ น้องแป้ง" เสียงเจ้าของผ้าเช็คหน้ากล่าว แป้งคิดว่าตั้วคงมาเย้ยแป้งแน่ๆที่ร้องไห้อีกแล้ว แต่กลับไม่ใช่ตั้ว..

        "พี่โอม" แป้งพูดเบาๆ โอม หนุ่มหน้าตาเป็นดาวประจำโรงเรียน เป็นทั้งประธานนักเรียนและประธานชมรมบาสชาย และเป็นที่ชื่นชอบของสาวๆด้วย

        "นึกว่าผีเหรอ" ดอมถามยิ้มๆ

        "ป่าวค่ะแค่ตกใจเล็กน้อยค่ะ" แป้งตอบ

        "เหรอครับ งั้นพี่ขอโทษละกันนะ แล้วเมื่อไรจะรับความหวังดีจากพี่หละเนี่ย " โอมพูดพลางมองผ้าเช็ดหน้าในมือ แป้งหยิบมาอย่างเกรงใจ กล่าวขอบคุณโอมแล้วเอามาซับน้ำตา

        "พี่ขอนั่งด้วยได้มั้ย" โอมถาม

        "ได้ค่ะ  แต่ว่าอย่าให้สาวๆของพี่มาเห็นละกัน ไม่งั้นแป้งแย่แน่ๆเลย" แป้งพูดยิ้มๆ

        "ไม่หรอก นี่พี่ก็หนีมาเหมือนกันเลยมานั่งแถวนี้มันเงียบและก็ส่วนตัวดีน่ะ" โอมนั่งข้างๆแป้ง แป้งเขยิบออกห่างเล็กน้อย

        " แป้งบอกพี่ได้มั้ยว่าร้องไห้ทำไมเนี่ย "โอมถามอีก

        " ไม่มีอะไรหรอกค่ะ"

        "ถูกแม่ตีเหรอ" โอมล้อแป้งหัวเราะ

        "พี่โอมค่ะแป้งว่าแป้งโตแล้วนะคะยังจะให้แม่ตีอีกเหรอ น่าอายจะตาย" โอมหัวเราะ แล้วโอมกับแป้งก็นั่งคุยกันอย่างสนุกโดยที่ไม่รู้เลยว่าตั้วมองดูอยู่ตลอด  ตั้วเห็นแล้วรู้สึกหมั่นไส้ จึงเดินผละออกมาทันที

        หลังจากนั้นแป้งก็อารมณ์ดีขึ้น จนตาลสงสัย

        "นี่แป้ง เมื่อตอนเที่ยงยังซึมอยู่เลยไม่ใช่เหรอ แล้วนี่ทำไมอารมณ์แล้วอ่ะ" ตั้วเดินผ่านมาได้ยินโดยไม่ได้ตั้งใจจึงพูดลอยๆขึ้นมา

        " จะไม่ให้อารมณ์ดีได้ไงหละ มีหนุ่มดรีกรีประธานนักเรียนมานั่งปลอบใจข้างๆคุยกันกระหนุงกระหนิงอย่างนั้นน่ะ"  แป้งขันขวับทำตาเขียวใส่ตั้วทันที ตั้วยักไหล่แล้วเดินไปสมทบกับเพื่อนๆโดยไม่หันมามองแป้ง

        "ยุ่งจริงๆ" แป้งพึมพำ

        "จริงเหรอแป้ง..พี่โอมเขามานั่งคุยกะเธอเหรอ โห..ทำไมไม่บอกกันบ้างหละ" ตาลตาโต

        " จริง แต่ก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากมายน่ะ" แป้งบอกหน้าตาเฉย

        "อย่าโกหกดิ มีอะไรก็บอกกันบ้างสิ เราเป็นเพื่อนกันนะ" ตาลทำหน้าอ้อนวอน

        " เอาไว้จะเล่าให้ฟังทีหลัง ตอนนี้ได้เวลากลับบ้านแล้ว จะกลับมั้ย" แป้งถาม

        " กลับสิ เฮ้อ..ฉันหน้าจะอยู่กะเธอด้วยนะตอนนั้นจะได้ต้องจะได้นั่งมองหน้าพี่เขาให้ชื่นใจเลย คนอะไรไม่รู้ หล่อ เท่ แมน เพอร์เฟค" ตาลเพ้อ

        "งั้นก็นั่งฝันกลางวันต่อไปนะฉันกลับหละ" แป้งแกล้งเดินไม่รอตาล แล้วต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน ถึงแม้บ้านแป้งกับตั้วจะอยู่ใกล้กันแต่ก็ไม่เคยจะกลับด้วยกันเพราะตั้วต้องอยุ่ซ้อมบาสกลับบ้านเย็นทุกวัน และทั้งสองก็ไม่คิดที่จะหลับด้วยกันด้วย

        วันเวลาผ่านไป ทุกๆคนเริ่มสังเกตเห็นว่าโอมกับแป้งสนิทกันมากขึ้น โอมเอาใจแป้ง ถ้าแป้งอยู่ไหนจะเห็นโอมอยู่ตรงนั้นด้วย ซึ่งแน่นอนใครๆก็ต้องคิดว่าสองคนนี้เป็นแฟนกันแน่นอน  เหล่าสาวๆที่ชอบโอมต่างรู้สึกอิจฉาแป้งขึ้นมาทันทีเว้นแต่ตาลที่เข้าใจแป้งทุกๆอย่าง พร้อมๆกันที่ตั้วเริ่มทำตัวออกห่างแป้งไม่แกล้ง ไม่ทัก ไม่สนใจ เหมือนเมื่อก่อน ซึ่งแป้งก็คิดว่าดีแล้วที่ตั้วเลิกมารังควาน

        ...วันนี้วันเกิดแป้ง เพื่อนๆต่างอวยพรให้กับแป้ง โอมก็เช่นกันได้ให้ของขวัญแป้ง เมื่อแกะออกมา มันเป็นกำไลน่ารักทีเดียว แป้งนำมาใส่ข้อมือตนเอง สาวๆที่เห็นต่างรู้สึกอิจฉาแป้งกันทั้งนั้น ตั้วเห็นแล้วหมั่นไส้ จึงหลุดปากไปว่า จะไปขอสายสิญจน์จากหลวงพ่อมาให้เป็นของขวัญตอนกลางคืนจะได้ไม่ไปหลอกชาวบ้าน จึงทำให้แป้งกับตั้วทะเลาะกันอีกครั้ง

        เย็นวันนั้นแป้งต้องช่วยงานอาจารย์จนเย็น แป้งจึงต้องรอให้ เป้ย พี่สาวของเธอมารับ ขณะที่แป้งรอพี่อยู่นั้นก็มีผู้หญิงหกคนเดินตรงมาที่แป้ง

        "เธอใช่มั้ยที่ชื่อแป้ง " ผู้หญิงคนหนึ่งถาม

        "ใช่ทำไมเหรอ" แป้งมองอย่างไม่ไว้ใจ

        "อ๋อ เธอเองเหรอ หน้าตาอย่างงี้อ่ะนะแฟนพี่โอม จืดชะมัดแล้วกำไลนั่นพี่โอมคงให้เธอสินะ น่ารักดีนี่ ขอฉันดูหน่อย" ว่าแล้วผู้หญิงคนนั้นก็ดึงแขนแป้งแกะเอากำไลไปทันที

        "นี่ เอาคืนมานะ" แป้งไม่พอใจพยามยามจะเอาคืนแต่ผู้หญิงคนนั้นกลับโยนไปให้เพื่อน แล้วเพื่อนของเธอก็ทำลายทันที

        "นี่มันจะมากไปแล้วนะ พวกเธอมาทำอย่างนี้ได้ไง" แป้งพยามกลั้นใจไม่ร้องไห้แต่หน้าเริ่มแดง

        "มันเป็นสิทธิ์ของฉันนี่นะ เธออยากเจ๋อมาเป็นแฟนพี่โอมเขาเองนี่ ต้องเจอแบบนี้แหละ" ผู้หญิงคนนั้นกับเพื่อนๆหัวเราะกันอย่างสะใจ ก่อนที่จะเกิดอะไรขึ้นมากกว่านั้น ก็มีเสียงหนึ่งขึ้นมาขัด

        "พวกเธอ ทำอะไรกันน่ะ " ตั้วนั่นเอง มองทุกๆคน

        " อ่อ  พวกแฟนคลับของพี่โอมใช่มะ จะมาหาพี่โอมขา ของพวกเธอเหรอ แถวนี้ไม่มีหรอกนะ พี่เขาอยู่ในสนามน่ะกำลังซ้อมบาสอยู่ จะไปหาก็ได้นะ ชักช้าเดี๋ยวพี่เขาก็กลับหรอก" ตั้วพูดเมินๆ

        "จริงเหรอ" สาวๆกลุ่มนั้นตาวาวขึ้นมาทันที "งั้นฉันจะไปให้กำลังใจพี่โอมดีกว่า" ว่าแล้วก็กรูกันไปที่สนามทันที  แป้งนั่งลงทันทีเหมือนคนหมดอาลัย ตั้วเดินตรงมาที่แป้ง

        "ไม่ตามไปกะพวกนั้นด้วยหละ" ตั้วถามเมินๆไม่มองหน้า แต่แป้งก็ยังนั่งก้มหน้าเงียบไม่ตอบ จนตั้วต้องหันมามอง

        "แป้ง แป้ง เป็นอะไร" ตั้วหันมาสะกิด

        "ป่าวไม่มีอะไร" แป้งตอบเสียงเครือ ตั้วรู้ได้เลยว่าแป้งร้องไห้อีกแล้ว

        "ร้องไห้อีกแล้ว เงียบเถอะเงียบๆนี่..วันนี้วันเกิดเธอนะ" ตั้วพูดพลางลูบหัวแป้งเหมือนทุกครั้งที่ตั้วปลอบแป้ง แป้งเช็ดน้ำตาปัดมือตั้วแล้วลุกขึ้นมองตั้ว

        "ฉันไม่ได้ร้องไห้ซะหน่อย แค่ฝุ่นเข้าตาต่างหากหละ" แป้งตอบหน้างอ ตั้วส่ายหน้า

        "นี่ ยัยแป้ง อย่าเอามุขนางเอกมาเล่นได้มะ เชยนะเนี่ย"

        "ช่างฉันเหอะน่า" แป้งตอบไม่ใส่ใจ

        "เย็นแล้ว..ไม่กลับบ้านอีกหละ หรือว่ารอพี่โอม"

        "ป่าวซะหน่อย วั้นนี้ฉันอยู่ช่วยงานอาจารย์น่ะ เลยต้องให้พี่เป้ยมารับนี่ก็นานแล้ว ยังไม่มารับซักที "  แล้วการสนทนาต้องชะงักลงเมื่อ เสียงมือถือของแป้งดังขึ้น

        "ฮัลโหล พี่เป้ยเหรอ.... อะไรนะ...อือ..ช่างมันเถอะ.. ไม่เป็นไร แค่นี้นะ บาย....เฮ้อ.."

        "มีอะไรเหรอ" ตั้วถาม

"พี่เป้ยน่ะสิมารับไม่ได้ รถดันเสียกลางทาง แล้วฉันจะกลับไงเนี่ย" แป้งโอดครวญ

"กลับกับฉันก็ได้ฉันจะกำลังจะกลับพอดี แต่ฉันกลับรถเมล์นะไปได้มั้ยล่ะ" ตั้วอาสา

"ได้อยู่แล้วแหละน่า ว่าแต่นายเต็มใจป่าวหละ"

"นี่..มาอย่ามาถามให้มากความ ไปได้แล้วเดี๋ยวไม่ทันรถกันพอดี" แล้วทั้งสองคนก็เดินไปขึ้นรถเมล์ ไม่คุยอะไรด้วยกันเลย จนถึงปากทางหน้าบ้านที่ทั้งสองคนต้องเดินเข้ามาด้วยกัน อยู่ดีๆตั้วก็พูดขึ้นมา

"แป้ง เจอแบบนี้ยังจะคบกับพี่โอมอยู่อีกเหรอ" ตั้วถาม

"นี่ ตั้ว นายก็อีกคนเหรอที่คิดว่าฉันกับพี่โอมเป็นแฟนกัน" แป้งถามอย่างไม่เชื่อ

"แล้วสนิทกันขนาดนั้นจะให้เรียกว่าอะไร "

"อืม..ก็จริงของนายอ่ะนะ" แป้งทำหน้าลอยๆ ทำมองไปทางอื่น ตั้วหันขวับมาทันที

"เฮอะ..ในที่สุดก็ยอมรับ"

"ฉันยังไม่ได้พูดอะไรศักคำเลยนะ" แป้งหน้างอใส่

"อ่อเหรอ" แล้วทั้งสองก็เงียบไปอีกพัก แล้วตั้วก็พูดขึ้นมาอีก

"แป้ง..ฉันอยากให้เธอเชื่อฉันสักนิดก็ยังดี ห่างๆพี่เขาไว้บ้าง เธอน่ะจะมีศัตรูโดยไม่รู้ตัวนะ" ตั้วเตือน แป้งมองหน้า

"ทำไมฉันจะต้องเชื่อนายด้วยหละ" แป้งแกล้งถาม

"จริงซินะ คนรักกันมันแยกไม่ได้ ฉันขอโทษ" ตั้วก้มหน้า

"งอนเหรอ" แป้งแกล้งถามอีก

"ฉันต้องงอนเธอเรื่องอะไรล่ะ" ตั้วตอบแป้งอมยิ้ม

"ยิ้มอะไร"  ตั้วเสียงแข็ง

"ป่าว..นี่ตั้ว ถามจริง นาย..เป็นห่วงฉันเหรอ" ตั้วสะดุ้งทันที

"นี่เวอร์ แล้ว ยัยบ๊อง ทำไมฉันต้องห่วงเธอ หลงตัวเองจริงนะ ฉันก็แค่กลัวว่าจะไม่มีใครให้แกล้งนี่นา" แป้งทำหน้ามุ่ย ตั้วหัวเราะ ตั้วเหลือบไปเห็นที่ข้อมือแป้ง

"กำไลที่พี่โอมให้ล่ะ" ตั้วถาม

"พังไปแล้ว เมื่อกี๊นี้แหละ" แป้งตอบอย่างเสียดาย แต่ตั้วก็ไม่ถามอะไรอีกจนถึงหน้าบ้านแป้ง แป้งขอบคุณตั้วที่มาเป็นเพื่อนก่อนที่แป้งจะเข้าบ้านตั้วเรียกแป้งไว้

"แป้ง..."

"มีไรเหรอ"

"คือ...แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะ" ตั้วยื่นกล่องของขวัญมาให้

"นี่จำได้ด้วยเหรอ" แป้งถามยิ้ม

"ถามอยู่ได้ จะเอาไม่เอา"

"แหม..พูดดีๆก็ได้ ขอบใจนะ" แป้งรับมาแล้วแกะทันที มันเป็นกำไลน่ารักทีเดียว

"ตอนแรกก็ไม่อยากซื้อให้หรอก แต่เดี๋ยวก็ร้องไห้ ขี้แย มาพาลว่าฉันใจร้าย อ้อ..มันอาจไม่สวยเท่าของพี่โอมหรอกนะ ไม่จำเป็นต้องใส่ก็ได้" ตั้วขอตัวกลับบ้านตัวเองที่อยู่ตรงข้ามบ้านแป้งทันทีโดยไม่หันมามองแป้งเลย ส่วนแป้งก็ได้แต่มองตามเท่านั้น...

ต่อมา...ยิ่งเห็นก็ยิ่งรู้สึกว่าโอมกับแป้งคบกันสนิทมากขึ้น คนที่ไม่ชอบแป้งก็มีมากขึ้นมีเรื่องหลายครั้ง ตั้วก็มาช่วยได้หลายครั้ง แต่ก็ไม่คุยกับแป้งเหมือนเดิม จนแป้งรู้สึกว่าตั้วผิดปกติ ไปจนบางครั้งแป้งก็รู้สึกไม่สบายใจเลยที่ตั้วทำแบบนี้ ไม่รู้เป็นเพราะอะไรแป้งเองหาคำตอบไม่ได้....