เรียนจุลชีวะ คิดว่าสนุกมั๊ย?

ข้อมูลเบื้องต้น

เรียนจุลชีวะ ใครว่าเรียนยาก

ใช้ชีวิตมหาลัย ใครว่าเครียด

เพื่อนในมหาลัย ใครว่าเห็นแก่ตัว

ทังหมดนี้ เราจะแฉให้หมดเปลือก

กับผม Nay Micro

นิสิตจุลชีวะ คณะวิทยาศาสตร์การแพทย์ ม.นเรศวร

เนื้อเรื่อง

ความรู้สึกของเด็กน้อยคนหนึ่ง
เมื่อเข้ามาสู่รั้ว วิทยาศาสตร์การแพทย์

ชีวิตปี1 อย่างเรา เป็นอะไรที่ใหม่ไปหมด
หันไปทางไหนก็เจอแต่สิ่งใหม่ๆ
ครั้งแรกกับการเดินทางตามฝันที่ไกลโข
จากนครศีธรรมราช สู่ พิษณุโลก
เดินทางมาตัวคนเดียวจากภาคใต้ สู่ภาคเหนือตอนล่าง
ไม่มีผู้ใดที่จะสัมผัสได้ถึงความเหงา ความว้าเหว่ ที่เกิดขึ้น
มีแต่เพียงตัวเราเอง
แต่ไม่เป็นไรเรายังมีกำลังใจอันเปี่ยมล้ม
ตามขีดสัญญานอันเต็มเปี่ยมในโทรศัพท์
ไม่ว่าจะเป็นเสียงของแม่ เสียงของพ่อ และเสียงของน้อง
มันเป็นกำลังใจที่มิอาจลืมเลือน

การเดินทางครั้งนี้ดูยิ่งใหญ่เสียจริงๆ

เมื่อมาถึงพิษณุโลก ก้าวเข้าสู่คณะวิทยาศาสตร์การแพทย์
วันแรกที่ก้าวเข้าไป ตรวจร่างกาย
พี่ๆดูตื่นเต้น ดูกระตือรือร้น
ที่เห็นว่ามีน้องจากหลายๆแห่งมาให้ตัวดูแล
พี่ๆดูแลน้องดีมากตั้งแต่วันแรก
เห็นได้จาก ป้ายขาวเล็กๆ ที่พี่บรรจงทำให้กับน้อง
เพื่อที่พี่ๆจะได้แนะนำและให้คำปรึกษาแก่น้องได้
"น้องสวมติดตัวไว้ตลอดเวลานะครับ พี่ๆจะขอดูแลน้องเอง"
นี่เป็นเสียงแรกทีผมได้ยินจากพี่ แล้วรู้เลยว่าพี่ๆพูดมาจากใจจริงๆ

ผมคิดว่าคณะนี่ สถานที่แห่งนี้เป็นที่แห่งความรักจริงๆ
เพราะ ณ ที่นี้ "ไม่มีพี่ว๊าก" มีแต่พี่"เทค" พี่"รหัส"
พวกพี่ใช้เหตุในการที่จะสั่งสอนน้อง
รับฟังความคิดเห็นของน้อง  ตามความเชื่อที่ว่า
"การที่เราจะได้รับความรักจากใครนั้น เราต้องให้ความรักกับเขาก่อน"
ประโยคนี้อาจจะดูเป็นประโยคที่ธรรมดา สำหรับใครหลายๆคน
แต่มันเป็นสิ่งที่วิเศษ สำหรับ
ชาววิทยาศาสตร์การแพทย์ ลูกสมเด็จพระนเรศวร
พี่ๆได้พิสูจให้เราเห็นว่าคำกล่าวนี้เป็นจริง ในวันรับป้ายไข่บิน
ป้ายที่อาจดูด้อยค่าในสายตาผู้อื่น
ไม่ได้มีราคาแพง ไม่ได้ออกแบบมาสวยหรู
แต่สำหรับเราชาว วิทย์-แพทย์แล้ว มันเป็นสิ่งสำคัญ
เป็นเหมือนขุมพลังให้เราก้าวต่อเมื่อยามประสบกับปัญหา
เพราะเรารู้ว่าพี่ทำมันด้วยใจ มิได้ทำเพียงแค่เพราะหน้าที่
หรือเพราะเพียงแค่ว่าต้องทำ

นี่แหละคือความผูกพันที่พี่มีให้น้อง และน้องคิดต่อพี่

เมื่อก้าวเข้าสู่ภาควิชาจุลชีววิทยา
ด้านการเรียนนั้น ถือว่าผมโชคดีมากที่ได้เจอเพื่อนๆ ณ ที่แห่งนี้
ก่อนสอบเรามีการติวให้กันเสมอ
ติวกันเองก็มี พี่ๆมาติวให้ก็มี
เราทุกคนช่วยกันเรียน ไม่ได้แข่งกันเรียน
ผมคิดว่าผมคงเรียนไม่ได้ถ้าไม่มีเพื่อนๆ
ผมคงจะผ่านวิชาIntro-Mathไม่ได้ถ้าไม่มีเพื่อนๆ
ผมคงจะตกวิชา Gen-Chem and Or-Chem ถ้าไม่มีเพื่อนติว
นี่แหละคำว่าอานุภาพของคำว่า เพื่อน ในรั้วที่มีกลิ่นโมกข์อันหอมหวน

และก็ถึงคราวรับรุ่น ดูแล้วเหมือนมีมนต์ขลัง
ทุกคนต้องเหนื่อยกับกิจกรรมที่ต้องทำเพื่อให้พี่ๆเชื่อ
ว่าเราสามารถดูแลน้องๆได้
ให้เหมือนกับที่พี่ดูแลเรา หรือดีกว่าที่พี่ดูแลเรา
แต่จนแล้วจนรอด เราทุกคนก็สู้โดยไม่มีใครทิ้งเพื่อน
เราได้รุ่นมาอย่างเต็มภาคภูมิ
ขอบคุณพี่ๆมากครับที่ไว้ใจเด็กน้อยอย่างเรา

ก้าวขึ้นเทอม2 มันเป็นเวลาที่เดินเร็วเหลือเกิน
เจอกับศึกหนักอีกแล้วซินะ
เทอมนี้มีวิชาเรียนหนักอีก2ตัวคือ
Intro-Bio และ Intro-Phy
เราผ่านมาได้ขนาดนี้แล้ว เราจะต้องไปกลัวอะไร
สู้ๆต่อไป
นี่คือความคิดแว๊บแรกที่ผมคิดขึ้นมา

และแล้วผมก็จบปี1แล้ว
ในวันสอบวันสุดท้าย ผมก็ปลดปล่อยอย่างเต็มที่
ไปกินไอติม ไปดูหนัง ฟังเพลง


นี่แหละชีวิตมหาลัย

ไม่เห็นมีไรยากเลย

ใครสนใจชีวิตที่ดี

ไม่เครียดมาก

จบออกไปมีคุณภาพ

จบออกไปมีงานทำชัวร์ๆ

ไม่ว่าจะเป็นสายการแพทย์   สายอุตสาหกรรม

เรียนต่อ ทุกอย่างเวิร์ค

ที่นี่ชาวจุลชีววิทยา คณะวิทยาศาสตร์การแพทย์ มหาวิทยาลัยนเรศวร
ยินดีต้อนรับคร้าบๆๆๆ