คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : MY DEMON ACT.2
MY DEMON 2
ห๊ะ..เมื่อกี้ผมหูฝาดไปรึเปล่าครับ(เอานิ้วก้อยแคะหู)
“เอ่อ..” คยูฮยอนทำหน้าอย่างที่นึกจริงๆนั่นคือการยกนิ้วขึ้นมาแคะหูจนมินโฮหัวเราะออกมาเบาๆแต่กับซีวอนนั้นส่ายหน้าเล็กๆให้กับการกระทำของคยูฮยอน ท่าทางแบบนี้มันจะไปดูแลแฟนมันได้ยังไงครับ
“มึงน่ะเหรอรักไอ้คยูน่ะ?” ซีวอนที่ยืนเงียบมานานเอ่ยถามในสิ่งที่ค้างคาใจเพราะอะไรน่ะเหรอครับ ก็ผมไม่เคยเห็นหน้าไอ้มินโฮนี่มาก่อน จู่ๆโผล่มาบอกว่าอยู่วิทย์กีฬามันน่าเชื่ออย่างนั้นน่ะเหรอครับ? ร่างสูงโปร่งส่งยิ้มให้แล้วพยักหน้ารับ
“ผมรักพี่คยูฮยอนมาตั้งแต่ตอนปฐมนิเทศแล้วละครับ เชื่อผมเถอะครับพี่ซีวอนว่าผมรักพี่คยูฮยอนจริงๆ” มินโฮเอ่ยย้ำเพื่อที่จะให้ซีวอนนั้นสบายใจแต่คิ้วของซีวอนกลับกระตุกทันทีที่ได้ยินไอ้เด็กโย่งนี่มันเรียกชื่อผมคือ..มันรู้ได้ยังไงครับผมกะมันเรียนกันคนละคณะคนละสาขากว่าจะได้เจอกันโน่นงานของมหาลัยซึ่งผมก็ไม่เข้าด้วย(ยักไหล่)
คยูฮยอนหน้าแดงระเรื่อกับคำสารภาพที่ตรงไปตรงมาของมินโฮแต่สายตาของคยูฮยอนน่ะเหลือบมองปฏิกิริยาของซีวอนตลอดเพราะอยากรู้ว่ารูมเมทตนเองนั้นจะทำอย่างไร เป็นจังหวะที่ซีวอนหันมามองพอดีทำให้หัวใจของคยูฮยอนกระตุกกับสายตาคมกริบที่มองตนเองอยู่
“ไอ้คยูมึงว่าไง น้องเขามาขอคบมึงนี่” ซีวอนพูดราวกับไม่ใส่ใจอะไรนักหัวใจที่เคยเต้นเร็วเมื่อครู่กลับผ่อนแรงลงและเต้นช้าแต่มันปวดหนึบไปหมด ร่างโปร่งหันไปมองหน้ามินโฮที่ตอนนี้หน้าแดงระเรื่อเล็กน้อยกับการสารภาพรักคยูฮยอนหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจพูดบางประโยคออกมา
“เอาสิเราคบกันก็ได้..ฝากตัวด้วยนะมินโฮ” คยูฮยอนพูดพร้อมกับรอยยิ้มหวานหวานจนมินโฮยิ้มตามวงแขนแกร่งตวัดตัวคยูฮยอนมากอดไว้แน่นอย่างคนดีใจ แวบแรกที่คยูฮยอนเกือบที่จะผละออกเพราะตนเองไม่เคยคุ้นเคยกับอ้อมกอดของคนอื่นนอกจากซีวอนแต่ตอนนี้คนที่เขาต้องคุ้นเคยนั่นคือมินโฮไม่ใช่ซีวอน วงแขนเรียวยกขึ้นกอดตอบก่อนจะตบไหล่ของมินโฮเบาๆเป็นเชิงหยอกล้อใบหน้าหวานแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มเพื่อไม่ให้ตัวเองดูแข็งทื่อเกินไปกับการที่ยอมตกลงคบแต่ทำหน้าซังกะตาย
ไม่ใช่แค่คยูฮยอนที่เกือบจะผละออกจากอ้อมกอดของแฟนคนแรกแต่ซีวอนเองก็เกือบที่จะเข้าไปกระชากตัวมินโฮออกมาเพียงเพราะเข้าไปกอดคยูฮยอนแต่ก็นะ คนเป็นแฟนกันกอดกันมันไม่แปลกหรอกจริงไหมละครับ? เสียงโทรศัพท์ที่สั่นครืดคราดในกระเป๋าทำให้ซีวอนรู้สึกตัวและออกมาจากโลกสีชมพูตรงหน้าเสียที
“เออคยูฮยอนกูไปเรียนก่อนนะเพื่อนโทรตามแล้ว”
“อืมไปเหอะ” คยูฮยอนตอบออกมาก่อนจะละกอดออกจากมินโฮที่ตอนนี้ยิ้มแก้มแทบปริ รอยยิ้มของมินโฮมันสดใสมากเสียจนทำให้เขาอดจะยิ้มตามไม่ได้ ซีวอนเอี้ยวตัวมามองคยูฮยอนอีกครั้งก็พบว่าคยูฮยอนกำลังยิ้มและแลกเบอร์อยู่กับแฟนใหม่นั่นทำให้เขาเผลอเหยียดยิ้มออกมาที่มุมปากขายาวก้าวเดินไปที่ห้องเรียน
โจ อาราเธอกำลังวางแผนจะทำอะไรกันแน่
“ฮยอน..พี่คยูฮยอนครับ!?”
“พ่องมึงตาย!!” คยูฮยอนสะดุ้งกับเสียงที่เรียกตัวเองอยู่เลยเผลอสบถคำที่สุภาพออกไป(?) มินโฮหัวเราะออกมาเบาๆพี่คยูฮยอนนี่น่ารักจริงๆทำผมยิ้มไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแล้วในเช้านี่ เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของคนที่ตัวสูงกว่าคยูฮยอนเลยเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะยิ้มแหยๆให้
“ขอโทษนะมันเผลอน่ะว่าแต่เรียกฉันมีอะไร??”
“เดี๋ยวผมไปส่งที่ห้องนะครับพี่คยูฮยอน” รอยยิ้มอบอุ่นฉายไปทั่วใบหน้าคมแวบแรกที่คยูฮยอนเกือบจะปฏิเสธไปแต่เมื่อคิดดูอีกที มันไม่มีเหตุผลที่จะต้องปฏิเสธแฟนตัวเองนี่จริงไหมละครับใบหน้าหวานพยักขึ้นลงเป็นเชิงตอบรับก่อนจะสะดุ้งเฮือกอีกครั้งเมื่อมือหนานั้นฉวยจับเข้าที่มือเรียวแล้วออกแรงดึงรั้งให้เดินตาม
คยูฮยอนมองตามแผ่นหลังกว้างของคนรุ่นน้องที่จับมือตนเองอยู่ด้วยสายตาที่หลากหลาย ที่สำคัญมันกำลังซ้อนทับเงาของใครบางคนที่เคยจับมือเขาไว้แบบนี้ ใครบางคนที่ไม่ปฏิเสธการคบของเขากับมินโฮ..ร่างโปร่งสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านพลางสอดนิ้วมือเข้ากับฝ่ามือหนาแล้วออกแรงบีบเบาๆการกระทำนี้เรียกรอยยิ้มให้มาประดับใบหน้าคมได้อย่างง่ายดาย
“ซีวอนมึงมองอะไรที่นอกหน้าต่างหนักหนาวะ?” ทงเฮเงยหน้าขึ้นจากเกมส์ที่กำลังเล่นอยู่คือผมเห็นมันจ้องไปที่หน้าต่างหน้าแล้วละครับจ้องนิ่งไม่ขยับตัวไปไหน ร่างสูงหันหน้ากลับมาก่อนจะหยักไหล่แล้วเดินมาทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้
“ไม่มีอะไรหรอกมึงนี่ก็บ่นกูจังทงเฮ”
“ให้กูเดาคงเป็นเรื่องไอ้คยูมันละสิ อีกสองวันก็จะวันเกิดมันแล้วนี่มึงให้อะไรมันละ” ทงเฮลากเก้าอี้มานั่งข้างซีวอนและถามอย่างอยากรู้ ซีวอนเลิกคิ้วมองมือหนาเขกเข้าที่หัวของทงเฮอย่างจังจนคนโดนได้แต่โอดโอยออกมาตามภาษาแต่เชื่อผมสิครับว่ามันไม่เจ็บหรอก อี ทงเฮ หัวแข็งจะตายไป
“ไม่รู้กูว่ามันคงไม่อยากได้ของจากกูแล้วละมันมีแฟนแล้วนี่..อี ทงเฮมึงมองกูแบบนั้นหมายความว่ายังไง?” ซีวอนขมวดคิ้วเมื่อเขาพูดถึงคยูฮยอนแล้วสายตาของไอ้ทงเฮมันเปลี่ยนไปคือเหมือนคนจับผิดน่ะครับ คนอย่างผมไม่มีอะไรจะให้จับผิดหรอกนะจะบอกให้
“มึงพูดเหมือนกับว่ามึงน้อยใจไอ้คยูมันอย่างนั้นแหละซีวอน”
น้อยใจงั้นเหรอ?..เหอะ
“ทำไมกูต้องน้อยใจไอ้คยูมันด้วยวะ ในเมื่อกูกับมันเป็นเพื่อนกัน” มือหนาหยิบเป้สีดำของตนเองขึ้นมาวางบนโต๊ะและทำทีเป็นหาของ แต่ขอโทษเถอะการกระทำที่เบี่ยงเบนแบบนี้รอดสายตาท่าน อี ทงเฮไปไม่ได้หรอกทงเฮจัดการกระชากกระเป๋าของซีวอนมาถือไว้นั้นทำให้เจ้าของกระเป๋าขมวดคิ้วหนักเข้าไปอีกยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไรทงเฮก็สวนกลับมาเสียจนผมหน้าแทบหงาย
“ตัวมึงมึงรู้ดีที่สุดนะชเว ซีวอนว่ากำลังรักใคร”
แอ๊ดดดด..
“นักศึกษานั่งที่ให้เรียบร้อย” เสียงของอาจารย์ที่ดังขัดเรื่องที่กำลังคุยกันอยู่นั้นไม่ได้ทำให้ซีวอนรู้สึกหัวเสียเลยแม้แต่น้อยแต่เขากำลังนึกขอบคุณอาจารย์อยู่ต่างหาก ขอบคุณที่เข้ามาทันเวลาไม่อย่างนั้นเขานี่แหละที่จะโดนต้อนจนจนมุมและความรู้สึกบางอย่างที่ผมปกปิดไว้มันจะทะลักออกมาเสียก่อน ดีจริงๆครับ
ทงเฮได้แต่นั่งจิ๊ปากเมื่อเห็นว่าอาจารย์ได้เข้ามาขัดจังหวะการคุยของตนเองเพื่อนของผมมันไม่ใช่พวกปากแข็งหรอกครับเพียงแต่ว่ามันไม่ยอมรับในสิ่งที่หัวใจมันต้องการ เป็นผมน่ะไม่สนหรอกว่ากฎโน่นนี่นั่นจะเป็นยังไงแค่คนสองคนรักกันมันก็เพียงพอแล้วนี่ครับจะต้องไปยุ่งเกี่ยวกับกฎบ้าบออะไรนั่นทำไมกัน
-เวลา12.50น.-
‘NuNa Calling’
“ครับพี่อาราผมคิดถึงพี่จังเลย~” คยูฮยอนที่เห็นว่าใครโทรมานั้นก็รีบกดรับพร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนยิ้มมือเรียวสาละวนอยู่กับการเก็บหนังสือและชีทเรียนต่างๆเข้ากระเป๋า แว่วเสียงหัวเราะจากปลายสายนั้นก็ยิ่งทำให้คยูฮยอนยิ้มกว้างเข้าไปอีก
“พี่ก็คิดถึงน้องเหมือนกันนะ นี่พี่กำลังจะเข้าโซลละว่าจะแวะไปรับน้องชายคนเล็กกลับบ้านไปฉลองวันเกิดสักหน่อย คิก~” คำพูดของอารานั่นทำให้รอยยิ้มของคยูฮยอนจางหายไปอย่างช้าๆผมดีใจนะที่จะได้กลับบ้านและยิ่งเป็นพี่อาราที่นานๆจะว่างด้วยและผมยิ่งดีใจใหญ่ แต่ว่าความรู้สึกโหวงๆนี่มันคืออะไรกันละครับ..
“จริงเหรอครับผมจะนั่งนับชั่วโมงพี่มารับเลยนะฮ่ะฮ่า..” โจ คยูฮยอนกำลังฝืนหัวเราะทำไม โจ อาราจะไม่รู้ละเธอน่ะรักน้องยิ่งกว่าอะไรเรื่องแค่นี้เธอย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจ แต่ว่าในเมื่อเธอเลือกที่จะทำแล้วและคนๆนั้นก็ไม่ขัดก็แสดงว่าเห็นด้วยกับสิ่งที่เธอกำลังจะทำหรือว่าไม่ได้เห็นด้วยแต่เพียงเฝ้ามองสถานการณ์เท่านั้น..เธอขอคิดว่ามันเป็นอย่างแรกก็แล้วกัน
“จ๊ะอีกไม่เกินสองชั่วโมงพี่ก็คงถึงแล้วน้องเก็บของที่จำเป็นไว้เลยนะเดี๋ยวพี่ไปรับ”
“ครับพี่อารา..ขับรถปลอดภัยนะครับ” คยูฮยอนเอ่ยเสียงสดใสก่อนที่ปลายสายจะพูดออกมาอีกสองสามคำจึงกดวาง ร่างโปร่งทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้คล้ายคนหมดแรงทำไมวันนี้มันยาวนานแปลกๆผมอยากให้ทุกวันมันเดินไปเร็วไม่ใช่ช้าแบบอ้อยอิ่งแบบนี้
“ไอ้คยูมึงเป็นอะไร?” เสียงทุ้มต่ำแบบนี้มีเพียงคนเดียวนั่นคือชเว ซีวอน คยูฮยอนไม่ได้หันกลับไปมองหรือขานรับอย่างที่เคยเป็น เปลือกตาสีน้ำนมปิดลงช้าๆคล้ายกับคนที่ไม่อยากจะรับรู้อะไรร่างสูงขมวดคิ้วไปนิดขายาวก้าวเดินเข้ามาถึงตัวจนเห็นเป็นเงาตะคุ่มซ้อนซับร่างโปร่ง
“กูถามทำไมมึงไม่ตอบ?”
“เย็นนี้พี่อาราจะมารับกูกลับบ้านพอใจรึยังไอ้สัส!” คยูฮยอนสบถออกมาอย่างเหลืออดตอนนี้เขาอยากอยู่คนเดียวแต่ไอ้เพื่อนนี่ก็โผล่เข้ามาในห้วงความคิดของเขาเสมอและตอนนี้กลับมาทำให้จิตใจของเขานั้นฟุ้งซ่านเข้าไปอีก..มึงเก่งมากชเว ซีวอน
“..แล้วมึงจะกลับวันไหน?” หลังจากที่เงียบไปสักพักซีวอนก็เป็นฝ่ายเปิดปากถามแต่นั่นมันก็ทำให้คยูฮยอนกดยิ้มมุมปาก
“มึงสนใจด้วยหรือไง?” ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้คยูฮยอนพูดประโยคที่น้อยเนื้อต่ำใจแบบนั้นออกไปแต่สุดท้ายแล้วปากของเขามันก็ไวกว่าสมองที่จะกลั่นกลองออกมาว่าควรจะพูดหรือไม่พูด ริมฝีปากอิ่มเม้มหากันแน่นก่อนจะจ้องหน้าคนที่เอาแต่นิ่งและนิ่งอย่างไม่ชอบใจ มือเรียวคว้าเข้าที่กระเป๋าเป้ของตนเองก่อนจะลุกเดินออกมาจากห้องทันที
“เฮ้เดี๋ยวสิคยูฮยอน! ไอ้คยู!” ซีวอนตะโกนร้องเรียกเอาไว้แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้คยูฮยอนหยุดแต่อย่างใดความคิดบางอย่างวิ่งวาบเข้ามาในหัวสมองและนั่น มันก็เป็นผลที่ทำให้ขายาวๆของซีวอนก้าวเดินตาม
คยูฮยอนออกมาจากห้อง
“ไอ้คยูมึงหยุดก่อนดิวะ!!” สาบานเถอะว่าชเว ซีวอนคนนี้ไม่ได้ใช้เสียงตะคอกแต่อย่างใดแต่ทำไมไอ้คยูมันถึงจ้องหน้าผมราวกับผมไปล้อพ่อด่าแม่มันแบบนั้นละครับ
“อะไรกูจะรีบกลับเดี๋ยวไปจัดของรอพี่อาราไม่ทัน” แหน่ะพูดเสียงห้วยซะด้วยนะมึง
“พี่อาราจะมารับมึงไปฉลองที่บ้านใช่ไหมไอ้คยู?” เอ่ยถามซ้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“เออพี่อาราจะมารับกูตอนเย็นมึงนี่จะถามอะไรหนักหนาวะ!” หงุดหงิดครับตอนนี้คยูฮยอนพาลได้หมดนั่นแหละ!
“กูก็แค่จะถามเพื่อความมั่นใจเพราะว่ากู..”
“?”
“จะตามไปฉลองวันเกิดมึงที่บ้านด้วย”
TBC.
พาทนี้พี่ซีวอนวินอิอิ เรื่องนี้ตอนนึงมันจะน้อยแต่จะมีหลายตอนน่ะคะ
จะค่อยๆไล่เนื้อหาเรื่องราวไปสัญญาคะว่าจะแต่งต่อให้จบ*ชูนิ้วก้อย*
เจอกันตอนหน้าค่า
Captain_Be
ความคิดเห็น