คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : MY DEMON ACT.3
MY DEMON 3
“มึงนี่นะจะไปบ้านกู?” คยูฮยอนถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเองก็มันน่าแปลกนี่ครับ เมื่อก่อนผมชวนมันไปบ้านแต่มันไม่ยักกะอยากไปจนผมเลิกที่จะชวนมันไปบ้านเพราะชวนทีไรมันก็ปฏิเสธผมตลอด แต่ครั้งนี้มันกลับเอ่ยปากบอกว่าอยากไปฉลองวันเกิดผมที่บ้านเสียอย่างนั้น
“อือทำไมกูไปไม่ได้หรือไง?”
“ก็เปล่าไปได้..มึงหวังจะไปกินเหล้าฟรีที่บ้านกูใช่ไหมสารภาพมาเถอะแล้วกูจะไม่โกรธมึง” คยูฮยอนทำหน้าจริงจังจนซีวอนหลุดหัวเราะออกมา มือหนาเอื้อมไปยีผมสีน้ำตาลอ่อนเล่นจนมันฟูไปหมดน่าแปลกที่คยูฮยอนไม่ได้ขัดอะไรเพียงแค่ทำปากจิ๊จ๊ะไปตามภาษาเท่านั้น
“มึงนี่นะคิดแต่ละอย่าง..กลับหอไปเก็บของรอพี่อาราดีกว่า” ซีวอนเอ่ยตัดบทวงแขนแกร่งตวัดเข้าที่รอบคอของร่างโปร่งพาดึงรั้งเข้ามาใกล้การกระทำอุกอาจและไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้คยูฮยอนนั้นเซไปชนกับอกแกร่งอย่างจัง กลิ่นหอมอ่อนของน้ำหอมลอยขึ้นมาเตะจมูกนั้นทำให้คยูฮยอนคลี่ยิ้มออกมา
ยิ้มกับกลิ่นและอ้อมกอดที่แสนคุ้นเคย..
ซีวอนเดินกอดคอคยูฮยอนและคุยเรื่องของที่จะจัดเข้ากระเป๋าในเย็นนี้ราวกับว่าจะไปเป็นอาทิตย์ เสียงพูดคุยสลับกับหัวเราะทำให้บรรยากาศดูไม่เงียบเงาจนเกินไป รอยยิ้มบางเบาถูกแต่งแต้มบนกลีบปากอิ่มยามที่เอ่ยถึงบ้านและอาหารฝีมือของมารดาที่ตนนั้นแสนคิดถึง
“พี่คยูฮยอนเลิกเรียนแล้วเหรอครับ?” เสียงนุ่มที่ดังขึ้นทำให้คนทั้งคู่ต้องหันกลับไปมอง ชเว มินโฮกำลังยืนยิ้มให้เขาอยู่ข้างกันมีเด็กผู้ชายร่างบางผมยาวประบ่าผมบางส่วนถูกรวบมัดอย่างลวกๆถือชีทยืนข้างกัน..คงเป็นพี่น้องกันละมั้งครับสิ่งนั่นไม่ได้ทำให้คยูฮยอนลมหายใจสะดุดได้เท่ากับแขนแกร่งที่เคยล็อคคอตัวเองไว้กลับกลายเป็นแค่วางพาดไหล่ไว้เฉยๆผมเงยหน้าขึ้นไปมองเสี้ยวหน้าซีวอนก็ปรากฏว่ามันกำลังยิ้มให้กับมินโฮราวกับไม่ทุกข์ร้อนอะไร
“อื้อกำลังจะกลับหอน่ะ มินโฮละมีเรียนหรือเปล่า?” คยูฮยอนเอ่ยถามพร้อมกับรอยยิ้มอย่างเคย
“ผมมีเทสย่อยต่อน่ะครับ” มินโฮเองก็ยังคงสุภาพกับเขาเหมือนเดิมใครได้เป็นแฟนนี่คงจะมีความสุขน่าดูเลย
เนอะ(ตัวเองก็เป็นแฟนมินโฮนี่คยู..)
“อ่อขอให้สอบได้นะมินโฮ” คยูฮยอนยิ้มให้มินโฮหวานจัดจนมินโฮเองก็อดจะยิ้มกลับมาไม่ได้
“ขะ..พี่ซีวอนโอบไหล่พี่คยูฮยอนแบบนั้นไม่กลัวมินโฮหึงเหรอครับ?” ยังไม่ทันที่มินโฮจะพูดจบประโยคร่างบางที่ยืนเคียงข้างกันก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาเสียเอง ทำให้มินโฮและคยูฮยอนมองหน้ากันเลิกลั่กต่างจากซีวอนที่กดยิ้มมุมปากแขนแกร่งคลายจากการโอบรั้งไหล่คยูฮยอนเอาไว้แล้วหันมามองหน้าคนถาม
“แทมินอย่าพูดแบบนั้นสิ..ขอโทษนะครับพี่คยูฮยอนพี่ซีวอนแทมินเพื่อนผมมันเป็นคนขี้สงสัยน่ะครับ” มินโฮเอ่ยปรามก่อนจะหันไปยิ้มแหยให้กับคนทั้งคู่ คยูฮยอนทำหน้ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออกก่อนจะเหล่ไปมองซีวอนที่ตอนนี้หันมา
มองมินโฮแล้ว
“แล้วนายไม่หึงฉันกับคยูฮยอนหรือไง?” คำถามนั่นทำเอามินโฮอ้าปากค้างไม่ต่างกับคยูฮยอนที่ยืนอึ้งไม่คิดว่าซีวอนจะกล้าถามอะไรแบบนี้ แต่คำตอบที่ได้รับกลับมามันทำให้ซีวอนรู้สึกหน้าชาเป็นแถบ..
“ไม่หรอกครับผมเชื่อใจพี่คยูฮยอน..ขอตัวนะครับเดี๋ยวไปสอบไม่ทัน” มินโฮยิ้มเป็นการตบท้ายมือหนาลากเพื่อนที่เกือบทำให้เขามีเรื่องกับพี่ซีวอนออกมาด้วย ความเงียบโรยตัวลงมาช้าๆซีวอนยืนนิ่งกับคำพูดของเด็กหนุ่มคนนั้นเชื่อใจงั้นเหรอ?
รักมากจนเชื่อใจกันสินะ
“วอน..ซีวอนกูเรียกไม่ได้ยินรึไงห้ะ!” คยูฮยอนตะโกนเรียกเสียงดังเมื่อเห็นว่าร่างสูงนั่นมัวแต่จ้องมินโฮและเพื่อนสนิทจนลับตา ร่างสูงหันมามองคยูฮยอนอีกครั้งแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรราวกับว่ารอการประมวลผลของสมองตนเองอยู่
“อืมได้ยิน..นี่คยูกูถามอะไรอย่างดิ” ขายาวเริ่มก้าวเดินในขณะที่ริมฝีปากหยักเอื้อนเอ่ยคำถามออกมา มือหนาล็อคคอคนตัวเล็กกว่าอีกครั้งแล้วพาเดินไปพร้อมกันการกระทำแบบนี้มันทำให้คยูฮยอนแอบเบ้ปากเล็กน้อยเห็นเขาเป็นอะไรรนึกจะลากไปไหนก็ได้งั้นเหรอ(มึงก็คิดถูกแล้ว : ซีวอน )
“อะไร?” เบ้ปากอีกนะมึงเดี๋ยวกูก็จับจูบโชว์ไอ้มินโฮมันซะหรอก(แค่นึกน่ะครับยังไม่ได้ทำ)
“มึงไม่หึงมินโฮกะเพื่อนมันรึไง เพื่อนมันหน้าตาน่ารักมากนะเหมือนผู้หญิงเลย” คำพูดของซีวอนทำเอาคยูฮยอนเลิกคิ้วสูงนานๆทีมันจะชมคนอื่นให้ผมฟัง ขนาดผมมันยังไม่เคยชมเลยด้วยซ้ำเหอะ ร่างโปร่งขยับตัวออกจากการโอบรั้งแล้วยกมือขึ้นมากอดอกอย่างที่ชอบทำเป็นประจำ
“ไม่อะทำไมมึงสนใจเพื่อนมินโฮรึไง ให้กูติดต่อให้ไหมละ?” คยูฮยอนพูดเสียงเรียบตากลมไม่ฉายแววล้อเล่นแม้แต่น้อยนั่นทำให้ซีวอนโน้มหน้าลงมาหาจนปลายจมูกเกือบชนกันแต่คยูฮยอนก็ยังไม่ละไปไหนตากลมยังคงจ้องหน้าซีวอนอยู่อย่างนั้น จนร่างสูงกระตุกยิ้มขึ้นมาบนมุมปาก
“ไม่ใช่สเป็คกู อีกอย่างคนที่กูจะรักน่ะกูจีบเองได้” เสียงทุ้มต่ำและแววตาแน่วแน่ในระยะประชิดบวกกับรอยยิ้มที่แสนเจ้าเล่ห์แบบนี้มันทำให้คยูฮยอนใจสั่นแต่ก็นะผมยังไม่อยากเสียฟอร์มยอมผละออกก่อนแน่นอนครับ เมื่อซีวอนเห็นว่าคยูฮยอนยังไม่ผละออกความคิดบางอย่างก็แวบเข้ามาในหัว
ความอบอุ่นที่แตะลงบนกลีบปากนิ่มทำให้คยูฮยอนเบิกตากว้าง ไม่คิดว่าซีวอนจะกล้าจูบผมในที่สาธารณะแบบนี้แถมยังอยู่ในมหาลัยอีกด้วยแต่กระนั้นมือเรียวกลับไม่ผละคนตัวสูงให้ออกห่างวงแขนแกร่งโอบรัดเข้าที่เอวบาง มือเรียววางลงบนอกแกร่งแล้วออกแรงขยำเสื้อเชิ้ตนักศึกษาสีขาวเสียจนมันยับยู่ยี่ไปหมดแต่ซีวอนกลับไม่สนใจ สิ่งที่ซีวอนสนใจคือความหอมหวานตรงหน้านี่ต่างหาก
“ฮื่อ..” เสียงหวานครางฮือในลำคอเมื่อปลายลิ้นอุ่นแซะผ่านกลีบปากอิ่มเข้ามาในโพรงปากเล็กเกี่ยวตวัดก้อนเนื้อชุ่มฉ่ำให้เข้ามาอยู่ในโพรงปาก กวาดต้อนลิ้นเล็กให้จนมุมแล้วดูดดึงรสชาติหวานกำซาบอย่างกระหาย มือเรียวเริ่มเกี่ยวเกาะบ่าแกร่งไว้แล้วออกแรงบีบคลายเป็นสัญญาณเตือนว่าอีกไม่นานตนคงจะหมดลมหายใจก่อน ซีวอนค่อยๆผละออกจากกลีบปากอิ่มที่ตอนนี้มันบวมแดงขึ้นอย่างอ้อยอิ่งปลายลิ้นอุ่นยังคงทำหน้าที่ของมันได้ดีด้วยการไล้จูบไปตามกลีบปากและปิดท้ายด้วยการจูบซับมุมปากเล็ก
“มึงจะดูดวิญญาณกูรึไง..ปากกูบวมหมดพี่อาราถามกูแน่เลยไอ้สัสเอ้ย” คำพูดที่ค่อนไปทางหยาบคายถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากอิ่มอีกครั้งแต่กระนั้นมันก็เรียกเสียงหัวเราะของร่างสูงได้เป็นอย่างดี แขนแกร่งที่ตอนนี้เริ่มไล้ต่ำลงมาหยุดที่เอวบางออกแรงดึงรั้งร่างโปร่งให้เดินตาม คยูฮยอนฟัดฟัดไม่หายกับการที่โดนจูบจนปากบวมเจ่อแต่ก็โทษซีวอนมันคนเดียวไม่ได้หรอกก็ผมไม่ได้เป็นคนห้ามมันนี่..
“ยากอะไรวะมึงก็แค่ใส่เมสปิดปาก มึงชอบใส่อยู่แล้วพี่มึงคงไม่ถามหรอกน่า” ซีวอนพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มและเพราะไอ้ใบหน้าเปื้อนยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์นี่แหละมันทำให้คยูฮยอนรู้สึกหงุดหงิด ไอ้อากาศวันนี้ก็อีกจะร้อนอะไรหนักหนาวะดูดิแก้มผมแดงหมดแล้วเนี่ยฮึ่ย!
“ความคิดมึงเข้าท่า แต่ว่าเมื่อไหร่จะเลิกยิ้มแบบนั้นสักทีวะเห็นแล้วมันขัดลูกตา!”
“ก็จนกว่ามึงจะหยุดทำตัวน่ารักนั่นแหละโจ คยูฮยอน..”
คยูฮยอนสตั๊นสิบวิกับคำพูดและการโน้มหน้ามาหอมแก้มแบบนี้!
“มึงนี่น้ำเน่าจริงๆ..ครับพี่อารา” บ่นอุบอิบได้สักพักก็ต้องสะดุ้งเมื่อโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงสั่นครืดคราดขึ้นมา รอยยิ้มหวานๆถูกแต่งแต้มบนกลีบปากอิ่มอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงพี่สาวและเสียงนั้นก็ดูอารมณ์ดีมากกว่าตอนแรกที่ได้คุยเลยทำให้อาราอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงแซวกลับมา
“อีกชั่วโมงพี่จะถึงหอพักน้องนะ อารมณ์ดีแล้วหรือไงจ๊ะ”
“ผมก็อารมณ์ดียู่แล้วน่า..พี่อาราซีวอนเพื่อนผมจะไปฉลองวันเกิดผมที่บ้านเราพี่ไม่..ว่าใช่ไหมครับ?” เอ่ยถามเลียบๆเคียงๆกับปลายสายแต่ทว่าก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อพี่สาวของตนนั้นเงียบนานไปจนต้องยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็ยังปรากฏการใช้สายอยู่แล้วทำไมพี่อาราถึงเงียบไป?
“พี่อาราครับได้ยินที่ผมพูดหรือเปล่า??”
“จ๊ะได้ยินจ๊ะ เรื่องที่น้องบอกว่าจะให้ซีวอนไปฉลองที่บ้านน่ะพี่ตกลงนะเก็บของให้เรียบร้อยละพี่จะไปรับ” อารานิ่งไปสักพักเมื่อน้องชายที่เธอรักบอกว่าจะพาเพื่อนที่ชื่อว่าซีวอนมาที่บ้าน แล้วที่เธอเตือนน้องไปนี่น้องไปว่าอย่าเข้าใกล้ซีวอนนี่น้องไม่ได้ฟังเธอเลยหรืออย่างไง..
“ครับขอบคุณพี่อารามากนะครับผมจะไปจัดของเดี๋ยวนี้แหละ” คยูฮยอนยิ้มเต็มแก้มเมื่อพี่สาวเธออนุญาตให้ซีวอนไปฉลองที่บ้านได้เห็นไหมละพี่สาวเธอนี่ใจดีเหมือนผมเลยฮี่ๆ ซีวอนที่ยืนมองคยูฮยอนคุยกับพี่สาวด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้มือหนาเอื้อมมายีผมคยูฮยอนเล่นเบาๆ
“จ้าถึงแล้วเดี๋ยวพี่โทรหาอีกทีนะ” อาราคุยกับคยูฮยอนได้สองสามประโยคแล้วจึงกดวางสาย มือเรียวโยนโทรศัพท์เครื่องหรูลงบนเบาะข้างคนขับพร้อมกับถอนลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย เธอจะช่วยคยูฮยอนได้เท่าที่พี่สาวคนหนึ่งจะทำได้แต่ถ้ามันเกินความสามารถของเธอเมื่อไหร่ เมื่อนั้นเธอจะปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่ฟ้าลิขิต
“ไปเหอะไอ้คยูเดี๋ยวพี่มึงมาถึงแล้วไม่เห็นมึงจะซวยเอา” ซีวอนเอ่ยย้ำอีกรอบก่อนจะพากันเดินออกจากมหาลัยกันเสียที คนทั้งคู่ก้าวเดินเข้ามาสู่ย่านของหอพักนักศึกษาที่อยู่ไม่ไกลจากมหาลัยมานักถึงภายนอกจะดูทรุดโทรมไปบ้างแต่ภายในนี้หรูหราสุดๆผมเคยคุยกับเจ้าของหอแล้วว่าทำไมไม่ปรับปรุงหน้าหอพักบ้างคนจะได้เข้ามาอยู่เยอะๆแต่เจ้าของหอกลับตอบอย่างอินดี้และติสแตกว่าไม่สนใจเงินและลูกค้าใครจะอยู่ก็อยู่แบบนี้แหละครับแต่หอนี้คนก็อยู่กันเยอะนะเพราะมีการพูดแบบปากต่อปากน่ะครับ
“ไอ้คยูมึงจะกลับบ้านเป็นอาทิตย์หรือไงเอาเสื้อผ้าไปสองสามชุดก็พอแล้ว..เอามาใส่กระเป๋ากูนี่มาจะได้ไม่ต้องขนหลายใบ” ซีวอนบ่นยาวเมื่อเห็นว่าคยูฮยอนกำลังจะจัดการยัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเกือบสิบชุด..มึงกะจะไม่กลับมาหอเลยใช่ไหมไอ้นี่
“ก็ได้กูจะได้ไม่ต้องถือกระเป๋า” คยูฮยอนพูดจบก็ยิ้มยิงฟันจัดการโยนเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นอีกนิดหน่อยให้ซีวอน ร่างสูงส่ายหน้าเบาๆกับการกระทำนั้นก่อนมือหนาจะหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงที่แว่วมาจากร่างโปร่งที่นั่งห่างกันไม่เท่าไหร่นัก
“อื้อว่าไงมินโฮ..ดีแล้วละผลคะแนนออกมาจะได้ดีๆ” ซีวอนไม่ได้ส.สระเอือกอนะครับแต่หูมันได้ยินเองใครใช้ให้มันมานั่งคุยโทรศัพท์ข้างผมเล่า มือหนาจัดการยัดเสื้อผ้าใส่เป้ใบขนาดย่อมที่เพียงพอต่อการใส่เสื้อผ้าของคนสองคนในขณะที่หูก็ฟังบทสนทนาระหว่างคยูฮยอนกับมินโฮอย่างเงียบๆ
“ใช่วันเกิดพี่รู้ได้ยังไงหืม..ฮ่าๆ”
“…”
“ไม่เป็นไรหรอกพี่เองก็กลับไปฉลองกับพี่บ้านน่ะอย่าคิดมากน่าเรื่องเรียนต้องสำคัญกว่าเรื่องพี่อยู่แล้ว..อื้อตั้งใจอ่านหนังสือละมินโฮ” คยูฮยอนระบายยิ้มน้อยๆกับคำพูดของมินโฮที่ดูจะเป็นห่วงความรู้สึกเขาเสียเหลือเกินก็แค่แฟนไม่ได้อยู่ฉลองวันเกิดด้วย แค่นั้นเขาไม่งี่เง่าถึงขั้นต้องโกรธกันหรอกเนอะ
“หวานไม่เกรงใจกูเลยนะมึง” ซีวอนเอ่ยขึ้นมาหลังจากที่ยัดเสื้อตัวสุดท้ายเข้ากระเป๋าเป้จนคยูฮยอนเอี้ยวตัวหันมามองไอ้รอยยิ้มแบบนั้นน่ะมันน่าจับฟัดจริงๆเลยนะครับเดี๋ยวก่อนเถอะมึงเดี๋ยวก่อน..
“อิจฉากูละสิมึงก็..หาแฟนดิจะได้ไม่มาอิจฉากู” สาบานเถอะว่าปลายประโยคของไอ้คยูนั้นมันเบาจนผมแทบไม่ได้ยินแถมมันยังก้มหน้าเสียอย่างนั้น มึงนี่ทำตัวน่ารักกับเขาก็เป็นด้วยหรือไงวะหึ ร่างโปร่งเม้มปากแน่นกับคำพูดของตัวเองทำไมผมเป็นคนปากไวขนาดนี้นะให้ตายสิพูดอะไรออกไปโจ คยูฮยอน
“กูอยู่กับมึงก็มีความสุขแล้วจะหาแฟนทำไมวะ..ลงไปข้างล่างเหอะเดี๋ยวพี่มึงมา” ซีวอนเอ่ยรวดเดียวจบไม่ได้สังเกตหน้าของคยูฮยอนที่หน้าแดงระเรื่อกับคำพูดของร่างสูง มือหนายกเป้ขึ้นพาดบ่ามืออีกข้างจับมือนุ่มของคยูฮยอนไว้ก่อนจะพาเดินลงมาข้างล่างคยูฮยอนเม้มปากแน่นแล้วมองมือที่กำลังกุมตัวเองอยู่ไม่ห่าง
‘มึงนี่ทำให้หัวใจกูเต้นแรงกว่าแฟนกูอีกนะไอ้ซีวอน..’
TBC.
พาทนี้หวานๆเนอะมีหึงหวงกันเบาๆ คึคึ ใครที่ยังรอบอยเฟรนด์อยู่(มีไหม)
เราขอปั่นเรื่องนี้ก่อนนะคะเดี๋ยวเนื้อเรื่องมันจะปนกันแฮ่ๆ
เจอกันตอนหน้าค่า
Captain_Be
ความคิดเห็น