คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : MY DEMON ACT.8
MY DEMON 8
หลังจากที่ตกลงคบกันเป็นแฟนได้ไม่ถึงห้านาทีและซีวอนก็หวังจะเป็นมากกว่านั้นในนาทีที่หกเพราะกลิ่นหอมอ่อนที่ลอยออกมาจากตัว ไหนจะปากอิ่มรั้นที่แดงระเรื่ออีกใครทนได้เกินสิบนาทีนี่ก็โคตรเก่งแล้วละครับ ซีวอนกำลังจะฝังหน้าลงกับซอกคอของคยูฮยอนอีกครั้งก็มีอันต้องชะงักเมื่อสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายบางอย่าง ดีที่คยูฮยอนยังไม่ได้ฝึกจิตมากพอไม่อย่างนั้นคยูฮยอนคงจะสงสัยอีกแน่
“คยูฮยอนมึงไปอาบน้ำก่อนเหอะเดี๋ยวพ่อแม่รู้ว่ามึงเมาคงจะโดนบ่นรับวันเกิดแน่ๆ”
“เออจริงด้วยเพราะมึงอะจ้องแต่จะลวนลามกูอยู่นั้นแหละ” พูดไปก็หน้าแดงไปจนร่างสูงหัวเราะออกมาปลายจมูกโด่งฝังลงกับแก้มนุ่มเสียฟอดใหญ่แต่ก็ไม่วายได้เสียงจิ๊จ๊ะในลำคอตอบกลับมา มือเรียวคว้าเอาผ้าเช็ดตัวที่อยู่ไม่ไกลแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำทันทีเพราะเวลามันก็ล่วงเลยมาถึงสิบโมงแล้ว
ลมหายใจถูกพ่นออกมาจากจมูกโด่งขายาวก้าวเดินออกมาจากห้องตรงไปที่ระเบียง มือหนาเอื้อมไปปิดผ้าม่านกันคนนอกเอาไว้ตาคมเหม่อมองไปที่ด้านหน้าก่อนจะกดยิ้มมุมปากเมื่อเห็นว่าคนที่มาหาตนนั้นได้พัฒนาฝีมือขึ้นมากแต่ลืมไปหรือเปล่าว่าเขาเป็นใคร?
“จีฟาน(ชื่อจีนของคิบอมคะ)เจ้าออกมาได้แล้วจะหลบข้าอีกนานไหม?” สิ้นเสียงของซีวอนชายร่างสูงโปร่งก็กระโดดมาออกจากต้นไม้ใบหน้าแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มและขยับยิ้มมากขึ้นจนแก้มแทบแตกเมื่อเห็นว่าซีวอนกำลังถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“ข้าจีฟานถวายความเคารพแด่คิง” เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยขึ้นทำให้ซีวอนยกมือขึ้นกอดอกเขากับจีฟานเป็นเพื่อนเล่นหัวกันมาตั้งแต่เด็กแต่เพราะด้วยตำแหน่งที่มีการเปลี่ยนไปทำให้การพูดการจาต้องเปลี่ยนตามถ้าคนอื่นพูดมันก็น่าเชื่อถืออยู่หรอก แต่นี่เป็นจีฟานผมว่ามันต้องการจะยั่วโมโหผมมากกว่า
“ไม่ต้องทำความเคารพข้ามากขนาดนั้นหรอก ว่าแต่เจ้ามาหาข้าถึงนี่มีอะไร?”
“คิงไม่เล่นตามน้ำให้ข้าหน่อยเลย ข้ามาที่นี่เพราะอยากจะมาเตือนคิงเรื่องการรายงานตัวของเหล่าเลือดผสมและเลือดบริสุทธิ์หวังว่าคิงคงจะไม่ลืมนะ” จีฟานผ่อนอารมณ์ตัวเองลงแล้วคุยด้วยท่าทีสบายๆถึงตนจะคุยกับคิงผู้ที่ปกครองปีศาจเลือดบริสุทธิ์และใหญ่กว่าเหล่าผู้นำของเลือดผสมก็เถอะนะ ซึ่งซีวอนเองก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเขาไม่อยากให้เพื่อนตัวเองต้องมาเคร่งเรื่องมารยาทอะไรให้วุ่นวาย
“งานรายงายตัวงั้นรึ..ข้าไม่ไปได้หรือไม่จีฟาน?” ซีวอนรู้สึกกังวลกับงานนี้เพราะคยูฮยอนยังไม่รู้ว่าเขาเองก็เป็นปีศาจเลือดบริสุทธิ์แถมยังเป็นถึงคิงด้วย ถ้ารู้เมื่อไหร่ไม่รู้ว่าคยูฮยอนจะเหวี่ยงผมขนาดไหนแค่คิดก็ขนลุกแล้วละครับ
“คิงอย่ามาอำข้างานนี้เป็นงานใหญ่ท่านจะไม่ไปได้อย่างไร หรือว่าเป็นเพราะเลือดผสมที่พึ่งเกิดใหม่ผู้นั้น?” จีฟานเอ่ยล้อเลียนแต่ก็นั่นแหละมันเป็นจริงอย่างที่จีฟานพูด ซีวอนพยักหน้ารับก่อนที่จีฟานจะหลุดหัวเราะออกมาก๊ากใหญ่ไม่เหมาะกับใบหน้าที่ดูเคร่งครึมของมันเลย-__-
“ข้ายังไม่ได้บอกว่าตัวข้าเป็นคิงกับคยูฮยอน..”
“ท่านรอให้เด็กหนุ่มนั้นบอกก่อนสินะว่าตัวเองเป็นเลือดผสมถึงจะยอมบอกว่าตัวท่านเองก็เป็นคิง ใช่หรือไม่?”
“ใช่แต่ข้าว่าอีกไม่นานหรอกที่คยูฮยอนจะยอมบอกความจริง” ร่างสูงมองไปที่ด้านในห้องแม้ผ้าม่านผืนหนาจะกั้นไว้แต่ซีวอนก็สามารถมองทะลุเข้าไปข้างในได้อยู่ดี จีฟานถอนหายใจออกมากับคำพูดของคิง
“ข้าก็หวังจะให้เป็นอย่างนั้นถ้าท่านไม่ยอมมางานนี้ข้าเชื่อว่าต้องมีคนโค่นล้มท่านให้หลุดออกจากการเป็นคิงแน่” คำพูดของจีฟานทำให้ซีวอนขมวดคิ้วเขาพอรู้อยู่ว่ามีคนที่จะคิดก่อกบฏแต่จีฟานก็จัดการไปหมดแล้ว นี่พวกมันยังไม่ลามือกันอีกรึ?
“ข้ารู้แล้วแล้วเจอกันวันงานทีเดียวเลยนะจีฟาน”
“ไม่อยากให้ข้าเห็นเด็กหนุ่มคนนั้นละสิฮ่าๆ ข้าไปแล้วแล้วเจอกันนะคิง” จีฟานหัวเราะออกมาเมื่อเห็นว่าร่างสูงแผ่รังสีอำมหิตออกมาตอนที่เขาพูดถึงเด็กหนุ่มเลือดผสมที่อยู่ในห้องน้ำ มือหนานาบเข้าที่อกซ้ายแล้วโค้งทำความเคารพให้อีกครั้งก่อนจะหายตัวไปเร็วราวกับสายลม
“กูหวังว่ามึงคงจะบอกเรื่องนี้ก่อนการรายงานตัวนะคยูฮยอน” ซีวอนพึมพำเบาๆแล้วเดินเข้าไปด้านในห้องเมื่อรับรู้ได้ว่าคยูฮยอนนั้นออกมาจากห้องน้ำแล้ว ร่างโปร่งปราบตามองซีวอนที่ออกมาจากระเบียงด้วยสายตาที่จับผิดจนลืมไปว่าตอนนี้ตัวเองนั้นอยู่ในสภาพไหน
กะอีแค่ผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวอย่างหมิ่นแหม่แล้วก็ผ้าอีกผืนที่โปะอยู่บนหัวเท่านั้นเอง
“มึงไปสูบบุหรี่มาใช่ไหมไอ้ซีวอน บอกไว้ก่อนเลยนะกูไม่ชอบ” คำพูดนั้นทำให้ซีวอนถึงกับหลุดหัวเราะออกมาผมนี่นะครับสูบบุหรี่?
“ไม่ได้สูบกูแค่ออกไปรับลมเฉยๆแล้วมึงจะแต่งตัวล่อกูอีกนานไหมไอ้คยู?” ไม่พูดเปล่าสายตาคมดุจเหยี่ยวนั่นไล้มองตั้งแต่ริมฝีปากอิ่มที่แดงระเรื่อจากการอาบน้ำ ซอกคอขาวผ่องที่แต่งแต้มไปด้วยรอยแดงจางๆจากฝีมือเขาไหนจะ..ยอดอกสีชมพูอ่อนที่รอให้ผมได้ลิ้มลองนั่นอีกละ
ทำไมผมถึงกลืนน้ำลายอึกใหญ่ได้ละครับ..
“อะ..ไอ้บ้าอย่ามองนะมึง มองกูจิ้มตาแตกอะ!” เสียงโวยวายที่กลบเกลื่อนความเขินนั่นทำเอาซีวอนยิ้มล้อแต่ก็ได้แค่ยิ้มล้อนั่นแหละครับเพราะไอ้คยูมันหาของใกล้ตัวเตรียมจะขว้างผมจริงๆผมเลยต้องหันหน้าออกมาทางระเบียงอีกครั้งแว่วเสียงไอ้คยูมันบ่นพึมพำอะไรสักอย่างแต่ก็นะตามประสาคนขี้บ่น
“อย่ามาด่ากูในใจนะไอ้ซีวอน!” น่านรู้ว่าผมด่าอีกมึงฝึกจิตไวไปนะไอ้คยู
“มึงอย่ามัวแต่บ่นรีบแต่งตัวซะก่อนที่กูจะไปแต่งให้” ผมพูดจริงทำจริงๆนะครับไอ้ที่บอกว่าจะแต่งให้นะ และก็แถมด้วยการเก็บกำไรนิดๆหน่อยๆมันคงไม่เป็นไรหรอกใช่ไหมละครับผมรู้ว่าคนอ่านก็ชอบน่า
“รู้แล้วน่า!..มินโฮ..”
“มินโฮ?” ซีวอนหันมามองคยูฮยอนทันทีก็พบว่าร่างโปร่งนั้นยังไม่ได้แต่งตัว ตากลมจับจ้องไปที่โทรศัพท์เครื่องหรูที่ขึ้นชื่อคนโทรหรา ขายาวก้าวเดินมาชิดตัวร่างโปร่งทันทีเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังลังเลที่จะรับโทรศัพท์ดีหรือไม่รับดีแต่เพราะว่าไอ้คยูมันมัวแต่ลังเลผมเลยรับแทนให้ J
“ว่าไงมินโฮ?”
(อ่า..นั่นใครครับแล้วพี่คยูฮยอนอยู่ไหนครับ??)
“คยูฮยอนอาบน้ำอยู่” ร่างสูงเอี้ยวตัวหนีเมื่อเห็นว่าคยูฮยอนกำลังจะพยายามแย่งโทรศัพท์จากเขา แต่ขอโทษเถอะเรื่องแบบนี้มันต้องปล่อยให้ลูกผู้ชายเขาคุยกัน(แล้วกูไม่ใช่ผู้ชายรึไงเล่า! : คยูฮยอน)
(..นั่นพี่ซีวอนหรือเปล่าครับ?)
“อืมกูขอพูดตรงๆเลยนะมินโฮ กูชอบแฟนมึงและไอ้คยูมันก็ให้โอกาสกูแล้ว”
(แต่พี่คยูฮยอนยังเป็นแฟนผมอยู่) ซีวอนจับน้ำเสียงนั่นได้ว่ามินโฮกำลังจะโมโห
“ไอ้ซีวอน! / มึงอยู่เฉยๆเหอะไอ้คยูให้กูพูดกะมินโฮเอง ใช่มึงยังเป็นแฟนไอ้คยูและกูก็เป็นแฟนมันแต่ว่ามันยังไม่ได้เลือกเพราะงั้นกูก็มีสิทธิที่จะจีบมัน” ซีวอนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยต่างกับมินโฮที่ยังคงนิ่งกับคำพูดที่ได้ยินมาส่วนคยูฮยอนนั่นนั่งหน้าแดงเม้มปากแน่นทั้งเขินและโมโหในเวลาเดียวกัน
“ว่าไงละมินโฮ?” น้ำเสียงทุ้มต่ำที่กดต่ำลงเสียจนคยูฮยอนเผลอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกกลัวซีวอนขึ้นมา ทั้งๆที่ปกติคนอย่างชเว ซีวอนน่ะก็ดีแค่เก๊กหน้านิ่งไปวันๆแต่วันนี้ซีวอนเปลี่ยนไปหรือว่าเพราะเป็นเรื่องของเค้าซีวอนเลยเปลี่ยนไป คยูฮยอนคิดอย่างนี้ได้หรือเปล่า?
“ผมอยากคุยกับพี่คยูฮยอน” มินโฮรู้สึกว่าตัวเองกำลังโดนกดดันแม้จะไม่ได้อยู่ต่อหน้าซีวอนก็ตามที แต่ว่าเขาไม่อยากปล่อยให้คยูฮยอนต้องหลุดมือคนที่เขารักทั้งคนทำไมต้องยอมด้วย
“มึงนี่พูดยากจริงนะ เอ้าไอ้คยูมินโฮอยากคุยด้วยกูบอกแล้วนะว่าให้มึงตอบตามที่ใจรู้สึกไม่อย่างนั้นมึงโดนดีแน่” ซีวอนโยนโทรศัพท์ให้คยูฮยอนแล้วชี้หน้าอย่างคาดโทษจนคยูฮยอนแอบเบ้ปากใส่ ร่างสูงหลุดหัวเราะออกมาเพียงนิดกลีบปากหยักขโมยจูบจากริมฝีปากอิ่มเสียหนึ่งทีให้หายหมั่นเขี้ยวก่อนจะยอมเดินออกมาข้างนอก พอพ้นสายตาของคยูฮยอนซีวอนกลับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่รู้สึกกังวลกับสิ่งที่คยูฮยอนจะคุยกับมินโฮเหลือเกิน
สิ่งที่ซีวอนทำได้ในตอนนี้คือปลอบใจตัวเองว่าคนที่คยูฮยอนรักก็คือเค้าไม่ใช่มินโฮซีวอนทำได้แค่นี้
“คิง..ตื่นแล้วเหรอคะ” เสียงใสที่เอ่ยทักทำให้ซีวอนชะงักตาคมหันไปมองแล้วคลี่ยิ้มเพียงนิด
“อืมเมื่อคืนเจ้าดื่มหนักเลยนี่อารา” เสียงทุ้มต่ำที่หลายคนหลงใหลกำลังพูดบทสนทนาไม่ให้มันราบเรียบเกินไปแต่ทว่าตาคมที่จับจ้องไปยังผนังห้องนอนของน้องชายเธอ ทำให้เธออดที่จะคลี่ยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้
“ก็วันเกิดน้องชายทั้งคนนี่คะ..ข้าอยากให้คิงเชื่อมั่นในตัวของคยูฮยอนนี่คือสิ่งที่ข้าอยากบอก” อาราบอกย้ำอีกครั้งมือเรียวยกขึ้นนาบอกแล้วโค้งให้ ซีวอนพยักหน้ารับรู้และไม่พูดอะไรออกมาอีกอาราจึงยอมเดินออกมา
“มินโฮ..” คยูฮยอนกำโทรศัพท์ให้มือแน่นรู้สึกคอแห้งผากไปหมด ร่างโปร่งทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนุ่มตากลมเสมองไปยังบานประตูราวกับว่าจะมองหาใครบางคนที่เค้าไล่ออกไปจากห้องเมื่อสักครู่
(เรื่องที่พี่ซีวอนพูดนี่จริงเหรอครับ..)
“อะ..อืมจริงพี่ขอโทษนะมินโฮ”
(ผมขอถามอะไรพี่สักอย่างได้ไหมครับพี่คยูฮยอน..) หลังจากที่เงียบไปพักใหญ่มินโฮก็เอ่ยพูดขึ้นมา คยูฮยอนทำเพียงแค่พยักหน้ารับราวกับว่าอีกฝ่ายจะมองเห็นขาเพรียวลุกขึ้นแล้วก้าวเดินไปยังริมระเบียงคิ้วเรียวสวยเลิกขึ้นสูงกับภาพที่เห็นตรงหน้า
ชเว ซีวอนไปนั่งทำอะไรในสวนหลังบ้านของผมน่ะ?
(พี่คยูฮยอนรักใครครับผมหรือว่าพี่ซีวอน) มินโฮกลั้นใจถามออกมาแม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าคยูฮยอนจะตอบว่ายังไง แต่เค้าก็ยังอยากได้ยินอยู่อยากได้ยินเพื่อที่จะได้ตัดใจ มินโฮหวังว่าจะตัดใจได้ง่ายๆนะ..ก็แค่หวังไว้เท่านั้น
“อะ..คือว่าพี่..” คยูฮยอนเงียบเสียงลงทันทีเมื่อได้ยินเสียงเหงาหงอยของมินโฮ ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเมื่อเห็นภาพตรงหน้าภาพที่ซีวอนเขียนอะไรบางอย่างลงบนดินเนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยดิน มือหนาเช็ดเหงื่อที่ไหลซึมออกมาจากขมับและนั่นมันก็ส่งผลให้ดินเปื้อนแก้มของตัวเอง
รอยยิ้มที่ทำให้คยูฮยอนยิ้มตามกำลังส่งมาทางเค้ามือหนานั้นยกขึ้นโบกให้คยูฮยอนราวกับเด็กที่เจอสิ่งถูกใจ นั่นทำให้คยูฮยอนตัดสินใจอะไรบางอย่างได้อย่างง่ายดาย
“พี่รักซีวอน..ความสัมพันธ์ของเราให้มันจบลงตรงนี้เถอะนะมินโฮ”
(..ครับขอให้พี่มีความสุขนะครับ) มินโฮพูดเสียงเบารอยยิ้มปรากฏที่มุมปากของร่างสูงอย่างอ่อนแรง แต่นั่นถ้ามันทำให้คยูฮยอนมีความสุขมินโฮก็พร้อมจะทำแหละนะ แรงตบที่ไหล่ทำให้มินโฮเอี้ยวตัวไปมองก่อนจะส่งยิ้มให้กับแทมิน
“ฉันอกหักอีกแล้วละแทมิน..”
“ไม่เห็นยากเลยก็หาใหม่สิ อย่างนายน่ะหาได้ง่ายๆอยู่แล้วอย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นสิมินโฮ” แทมินพูดประโยคยืดยาวก่อนจะเป็นฝ่ายยืดแก้มของมินโฮให้ยิ้มตาม มินโฮโอดโอ๊ยไปตามประสาก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา
มือเรียวโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงกว้างแล้ววิ่งไปที่ระเบียงอีกครั้ง ถ้อยคำที่ซีวอนเขียนไปบนพื้นดินยังคงไม่จางหายเช่นเดียวกับที่ผู้เขียนก็ยังคงไม่หายไปไหน คยูฮยอนคลี่ยิ้มออกมาเต็มแก้มแล้วขยับปากพูดอย่างไร้เสียง
‘กูเลิกกับมินโฮแล้ว’
“กูรักมึงวะไอ้คยู!” ซีวอนตะโกนออกมาโดยที่ไม่สนใจว่าคนในบ้านของคยูฮยอนจะอมยิ้มหัวเราะคิกคักขนาดไหนถ้าจีฟานรู้ว่าผมทำอะไรเลี่ยนๆแบบนี้ผมต้องโดนล้อให้อายอีกหลายร้อยปีแต่ช่างเถอะครับผมไม่สน ใบหน้าหวานแดงซ่านกับการตะโกนบอกรักของซีวอน คือแค่ที่มึงเขียนอยู่บนดินมันก็ทำให้กูเขินแล้วนี่มึงยังจะตะโกนบอกรักกูอีกเหรอเชี่ยกูเขินนะ!
ก็ถ้าซีวอนไม่อาย ผมก็ไม่มีเหตุที่จะต้องอายนี่ครับจริงไหม?
“กูก็รักมึงเหมือนกันนั่นแหละไอ้ซีวอน!”
ก็ตะโกนบอกรักแข่งกับมันนี่แหละครับ!
TBC.
เหมือนตอนนี้เป็นตอนจบเลยเนอะ ถถถถถถถถ
เจอกันตอนหน้าค่า
Captain_Be
ความคิดเห็น