รัก...ไม่มีวันตาย ?

ข้อมูลเบื้องต้น

 ก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับขอบเขตของความรักครับ...

เนื้อเรื่อง

     ดวงตะวันโผล่พ้นขอบฟ้า...ส่องแสงสว่างไปทั่วโลกกลมๆใบนี้ เปลี่ยนกลางคืนอันมืดมนให้กลายเป็นเช้าอันสดใส...
เช้านี้ เป็นเช้าวันเสาร์อันแสนสงบเช้าหนึ่ง          ณ บ้านหลังหนึ่งซึ่งถูกสร้างขึ้นอย่างเรียบง่าย ท่ามกลางธรรมชาติที่สวยงาม...ที่ห้องนอนของบ้านหลังนั้น หญิงสาวคนหนึ่ง ค่อยๆลืมตาขึ้นมาบนที่นอนที่เดิม ในห้องนอนห้องเดิม และเธอก็ได้พบกับสายตาคู่เดิมจ้องกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มอันอบอุ่น "อรุณสวัสดิ์เมฆ" หญิงสาวกล่าวขึ้น ไร้ซึ่งเสียงใดๆตอบกลับมา จะมีก็เพียงรอยยิ้มจากชายหนุ่มเท่านั้น หญิงสาวหลับตาลงอีกครั้งและค่อยๆลืมตาขึ้นใหม่ ครั้งนี้ชายหนุ่มตอบกลับมาว่า "อรุณสวัสดิ์ครับฝน" ฝนยิ้มให้เมฆ...เมฆยิ้มตอบกลับมา รอยยิ้มของทั้งคู่นั้น ทำให้โลกสดใสขึ้นมามากเลยทีเดียว...

     เช้านี้ เมฆและฝนเข้าครัวและทำอาหารเช้าด้วยกัน เมื่อฝนต้องการของสิ่งใด เพียงแค่มองตา เมฆก็หยิบมาให้ทันที ไม่นาน อาหารเช้าน่ารับประทานหลายอย่าง ก็มาเรียงรายอยู่เต็มโต๊ะ ฝนและเมฆนั่งลงตรงข้ามกันแล้วลงมือรับประทานอาหารเช้า...

"เมฆป้อนฝนหน่อยสิ" ฝนอ้อนเมฆด้วยน้ำเสียงและแววตา

     แต่เมฆได้เพียงส่งยิ้มกลับมา...ฝนหลับตาลงอีกครั้งและค่อยๆลืมตา สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือช้อนที่เมฆกำลังจะป้อนฝน ฝนอ้าปากกินข้าวคำนั้นอย่างช้าๆ ทันใดนั้นความสุขก็ไหลไปทั่วร่างกายของฝน ถึงแม้จะเป็นข้าวคำเล็กๆ แต่ความสุขที่ได้กลับยิ่งใหญ่เหลือเกิน

"เมฆจำได้มั้ย...วันแรกที่เราได้พบกัน"
"จำได้สิฝน...ถ้าวันนั้นฝนไม่เดินเข้ามาในชีวิตเมฆนะ ชีวิตเมฆคงจะอ้างว้าง เดียวดาย ไร้จุดหมายมาจนถึงวันนี้แน่เลย"
"เมฆก็เข้ามาเติมเต็มชีวิตฝนเหมือนกันแหละ...ขอบคุณฟ้าที่ทำให้เราได้พบกัน" ฝนพูดไปยิ้มไป
"ก็ถูกแล้วนี่นา...เมฆกับฝนต้องเจอกันบนฟ้าอยู่แล้ว"เมฆพูดพร้อมกับยิ้มกวนๆให้ฝน
"เมฆนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ...น่ารักเหมือนเดิมเลย"
"ที่เมฆน่ารัก ก็เพราะอยู่กับคนน่ารักทุกวันไงครับ"
ฝนทำหน้าเขินและพูดว่า "ฝนขอบคุณเมฆมากนะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ขอบคุณจริงๆ ชีวิตของเราสองคนเหมือนในธรรมชาติเลยนะ เมฆทำให้เกิดฝน....ถ้าไม่มีเมฆในวันนั้น ก็คงไม่ม่ฝนในวันนี้หรอก"
ทีนี่้เมฆเขินบ้าง "ฝนก็น่ารักเหมือนเดิมเลยนะ"
ฝนพาร่างตัวเองเข้าไปกอดเมฆและกระซิบที่ข้างหูว่า "ฝนรักเมฆมากๆเลยนะ"
เมฆยิ้มและเอามือลูบผมฝน แล้วตอบว่า "เมฆก็..ระ ระ  ..............."
     

.....

.....



     ผมยืนร้องไห้ด้วยความปวดร้าวอยู่ข้างๆเตียงพี่ฝน  "ปี๊บบบ  ปี๊บบบ" เสียงอุปกรณ์ที่ต่อระโยงระยางอยู่รอบๆตัวพี่ฝน หน้าที่ของอุปกรณ์เหล่านี้คือ ช่วยให้พี่สาวผมยังเรียกได้ว่า"มีชีวิต".....
พี่สาวผมป่วยมานานแล้วครับ ตั้งแต่วันนั้น วันที่พี่เมฆได้จากพี่สาวผมไป....

"พี่ฝนคงลืมพี่เมฆไม่ได้จริงๆ"ผมคิดและมองพี่ฝนนอนอยู่กับสายระโยงระยาง ในมือนั้นกอดรูปพี่เมฆอยู่ ภาพนั้นทำให้น้ำตาไหลลงมาที่แก้มผมเพิ่มขึ้น...ช่างเป็นภาพที่บาดใจน้องชายอย่างผมจริงๆ ที่เห็นพี่สาวไม่สบายอยู่ แต่ช่วยอะไรไม่ได้เลย...

ผมคงได้แต่ภาวนาให้มีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับพี่สาวผม...สักครั้ง

สักครั้ง ขอแค่ครั้งเดียวเท่านั้น

....

"ตี๊ดดดดดด . .. ."  

เสียงสัญญาณดังมาจากในห้อง เป็นสัญญาณบอกว่าหัวใจพี่ฝนหยุดเต้นแล้ว




ผมได้แต่ก้มหน้าร้องไห้อย่างหนัก...เป็นครั้งสุดท้าย...

"หลับให้สบายนะพี่ พี่เหนื่อยมามากพอแล้ว ขอให้ได้ไปอยู่กับพี่เมฆนะครับ"