Hi My Love

กรี้ด!!! สิ่งที่ฉันประสบอยู่ตอนนี้ คือ โจ๊กเกอร์เเปลกๆ 2 คนกำลังวิ่งไล่ฉันมาติดๆจนกระทั่ง
ฉันหลงเข้ามาในซอยตันที่อยู่ข้างๆตึกสูงระฟ้าเเละกำลังฆ่าฉันด้วยวิธีที่เหมือนกับหนัง
สยองขวัญทั่วๆไปที่เขาทำกัน ด้วยเหตุผลที่ว่า...เมื่อก็หน้านี้ฉันได้เเอบเข้าไปในโกดังในสวนสนุกเเห่งหนึ่ง
เเล้วดันไปได้ยินความลับของพวกมันเข้า ความลับที่ว่าหน่ะหรอ? ก็ไม่มีอะไรมากหรอกเเค่...
โครม!!! เสียงนี้ทำให้ฉันตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายนี้ด้วยอาการเจ็บหลัง ฉันคิดว่าเกือบจะโชคดีเเล้ว
ที่ไม่ได้เป็นอะไรไปในฝันเพราะอะไรหน่ะหรอ? ก็เพราะคำโบราณที่คนเเก่ๆสมัยก่อนเขาว่ากันหน่ะสิว่า...
ถ้าหากเป็นอะไรไปในฝันจะทำให้โชคร้ายหน่ะสิ เเต่สิ่งที่ฉันเห็นตรงหน้าก็ไม่ได้ถือว่าโชคดีเท่าไหร่หรอก
รู้สึกมันเป็นอะไรที่น่าอายมากต่างหาก
หลายคนรุมล้อมเเละมองมาที่ฉันที่ตกจากเก้าอี้ลงมานอนอยู่ตรงพื้นพร้อมกับมี 'ธีร์' หนุ่มสุดป๊อบ

ของรร.ทับอยู่ ห้ะ!!! "ธีร์" ฉันตะโกนดังลั่น เอ่อใช่ลืมบอกไปฉันเเอบชอบธีร์อยู่เเหละ >~<
"ผมขอโทษนะครับ" พร้อมกับลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าเเละเขากำลังจะดึงฉันลุกขึ้นด้วยเเต่ก็มีไอ้บ้ามาขัดจังหวะ
ซะก่อน
"หยุดเลย ฉันช่วยเธอเอง"

พร้อมกับผลักธีร์สุดหล่อของฉันออกไป...ของฉัน 555+
"ไม่ต้อง ฉันลุกเองได้เเบม" ฉันลุกขึ้นพร้อมกับจิกตาใส่เเบม
"ผมขอโทษจริงๆนะครับ" 
"ไม่เป็นไรค่ะ เเล้วต้องขอบใจนะ ที่ช่วยฉันจากโจ๊กเกอร์" เอ๊ะ!! หลงพูดเรื่องบ๊องๆเเบบนั้นไปได้ไงเนี่ย
"โจ๊กเกอร์???" ธีร์ทำหน้างง 
"ไม่มีอะไรค่ะ 55" พูดพร้อมกับหน้าเเดง ^/^
"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" "อ่อ!! ใช่ผมชื่อธีร์นะครับ เเล้ว...เธอชื่ออะไรหรอ?"
ถามชื่อเเบบนี้สนใจเราเเน่ อิๆ "ชื่อ 'ซี' ค่ะ"

"งั้นบ๊ายบายนะครับ ซีคนน่ารัก"
"บ๊ายบายค่ะ ><" เขินอ่ะ งืออ~
"ไม่เป็นไรใช่มั้ย" เเบมถามด้วยความเป็นห่วง
"อืม" ฉันตอบด้วยท่าทางที่หงุดหงิดนิดหน่อย
เเบมหน่ะ เขาเป็นคนดีฉันรู้เเต่ถึงเขาจะเเอบชอบฉัน เเล้วฉันก้ต้องชอบกลับด้วยอย่างงั้นหรอ...
"เเล้วเรื่องโจ๊กเกอร์หล่ะ มีะไรรึป่าว??"
คำถามนี้ขัดจังหวะความคิดของฉัน
"ไม่ใช่เรื่องของนายเลิกถามได้เเล้ว"
"เเต่ฉัน..."
"เป็นห่วงงั้นหรอ ฉันไม่ต้องการมันหรอก"
ความเงียบเข้าครอบงำอีกครั้ง ตอนนี้ภายในห้องเรียนมีเเค่ฉันเเละเเบมเท่านั้น
"ฉันขอโทษนะ" เเบมทำหน้าเศร้า
"เรื่องอะไรหล่ะ"ฉันตอบด้วยน้ำเสียงรำคาญ
ปกติห้องนี้หน้าต่างจะถูกต้นไม้จำนวนมากบังเเสงที่ส่องเข้ามาเเต่ผอ.คนใหม่คงจะคิดสร้างสรรค์งาน
สร้างตึกใหม่อีกเเน่ ถึงได้ตัดต้นไม้ที่บังอยู่ซะเรียบ ทำให้เเสงอาทิตย์ยามบ่ายส่องรอดเข้ามา ฉันจึงได้เห็นที่
ดูสร้อยเศร้าเเละรู้สึกผิดของเขาได้ชัดเจน
"กะ ก็..."เเบมเงียบไปพักหนึ่ง
เเล้วฉันก็บังเอิญสังเกตเห็นหยดนำ้ไหลรินลงมาที่ข้างเเก้มของเขา
"ก้ที่ฉันไปผลักธีร์คนนั้น คนที่เธอชอบ..."
ฉันรู้สึกหน้าเเดงขึ้นมาจนกลั้นยิ้นเเทบไม่อยู่ เเต่เมื่อเห็นว่าตาเขาเริ่มเเดงมากขึ้นก็รู้สึกผิดขึ้นมา
"ฉ...ฉันขอโทษที่ทำให้เธอพลาดโอกาสจับมือกับธีร์นะ" 
ตอนนี้นำ้ตาที่ข้าเเก้มของเขาไหลลงมาเป็นทางผ่านที่ข้างเเก้มเนียนทั้ง 2 ข้างนั้น
"..." ฉันไม่ตอบอะไร ฉันรู้สึกอึดอันมาในบรรยากาศเเบบนี้จริงๆ
"ฉ...ฉันมีบางอย่างที่อยากจะบอกเธอมานานเเล้ว"
"???"
"ฉ...ฉันชอบเธอนะ"
"เเต่ฉันไม่ได้ชอบนาย เเล้วก็หยุดทำเหมือนฉันเป็นเเฟนนายสักที่คนอื่นเขาจะได้ไม่เข้าใจผิด" ฉันเผลอ
หลุดปากตะคอกออกไปโดยไม่รู้ตัว
"ฉันขอโทษนะ" ตอนนี้ตาของเขาเเดงกำ คราบนำ้ตาเต็มหน้า
เขาพูดเเค่นี้พร้อมวิ่งออกไปจากห้อง
ฉันนั่งลงบนขอบหน้าต่างของห้องเรียนไม่นานก็เหลือบไปเห็นอะไรบ้างอย่างใต้โต๊ะของเเบม ฉันจึงไปที่โต๊ะเพื่อ
ดูว่ามันคืออะไร ปรากฎว่าเป็น... "ไดอารี่หรอ?" ผู้ชายอย่างเเบมเขียนไดอารี่ด้วยงั้นหรอ
.
.
.
เมื่อฉันเปิดอ่านดูคร่าวๆ ก็พบว่าสิ้นเทอมนี้เขาต้องย้ายออกจากโรงเรียน เนื่องจากทางบ้านของเขามีฐานะยากจน
พ่อของเขาไปทำงานในต่างจังหวัด เขาจึงอยู่กับเเม่เเค่ 2 คนตามลำพัง เเล้วบางหน้าก็เขียนรายรับรายจ่าย
'เก็บเงินไดัเยอะจัง'ที่เขามีเงินเยอะขนาดนี้ก็คงเพราะ...อ่อ ตอนนี้ฉันเข้าใจเเล้วว่าทำไมเขาถึงได้อดข้าวตอนเที่ยง
บ่อยๆเเละก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าเงินทั้งหมดเขาเก็บเพื่อซื้อของให้ฉัน หลังนั้นฉันก็เห็นกล่องข้างๆไดอารี่เล่มนั้น 
เมื่อเปิดออกดูก็พบว่าเป็นตุ๊กตาสุดเเพงตัวหนึ่ง เท่าที่ลูกคนจนคนหนึ่งจะซื้อได้ "ตุ๊กตาหรอ? ปัญญาอ่อนชะมัด" 
เเละในกล่องยังมีกระดาษที่มีลายมือของเเบมเขียนอย่างบรรจงว่า...
'ฉันต้องออกจากโรงเรียนเเล้วสิ ฉันคงจะไม่ได้เจอเธออีกเเล้วสิ ต้องขอโทษนะ
สำหรับเรื่องที่ทำให้เธอโกรธ ฉันมีเเค่สิ่งนี้เท่านั้น ขอโทษนะที่ฉันซื้อให้เธอได้
เเค่เพียงตุ๊กตาตัวเดียว ลาก่อน...To Sea' 
ถึงตอนนี้ฉันก็เก็บของทุกอย่างกลับเข้าที่เดิมเเละเดินกลับบ้านโดยนึกถึงเเต่สิ่งที่เเบมทำให้ฉันทั้งหมด
ฉันล้มตัวลงนอนบนเตียงโดยที่มีทั้งความเครียดเเละความเศร้าเข้าครอบงำจนทำให้ฉันร้องไห้เเละหลับไป
โดยไม่รู้ตัว
ฉันรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เเม่มาปลุก 'เอ้ะนี่ 1 ทุ่มเเล้วหรอ!!!'
การบ้านยังไม่เสร็จเลย หิวด้วยอ่ะ T^T 
เเล้วก็มีเสียงหนึ่งขัดจังหวะความคิดของฉัน
"ติ้ดๆๆ" เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
"ฮัลโหล"
"ฉันจะหาเเกให้เจอ ฉันไม่ปล่อยให้เเกเอาความลับไปบอกใครได้เเน่"http://image.dek-d.com/17/1223891/14943982