คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 12 - Kookmin [ 100 PERCENT ]
Chapter 12
[J-Hope PART]
ความมืดล้มรอบตัวผม เปลือกตาที่แสนหนักอึ้งจนผมไม่มีแรงแม้แต่จะลืมตา ผมอยากไปให้พ้นความฝันที่แสนน่ากลัวนี้เหลือเกิน
ผมทิ้งร่างตัวเองลงบนพื้นที่ว่างเปล่าด้วยอ่อนแรง รอบตัวผมไม่มีอะไรเลยนอกจากความมืดและพื้นๆเย็นๆนี้ ผมนั่งกอดเขาเพื่อสร้างความอบอุ่นให้แกตัวเอง นี่ผมอยู่ที่ไหน... มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ....
“กลัวหรอ”
หวืบ...
เสียงทุ้มที่แสนคุ้นหูกระซิบข้างหูขวาผมก่อนที่ ลมเย็นๆจะพัดผ่านจนตัวผมสั่นเทา ผมรู้ว่าเขาจะมาเอาชีวิตผมอีกครั้ง แล้วผมจะทำอะไรได้ละ ชะตาชีวิตของผมมันถูกเขากำหนดไว้อยู่แล้ว เพราะผมมันเลวเสียเอง
“ฉันถามว่ากลัวหรอ”
จังหวะเดียวกันกับที่ผมหันหน้ากลับมาที่เดิม ร่างสูงในชุดดำก็ปรากฏขึ้นข้างหน้าผม
“จะทำอะไรก็รีบทำ” ผมบอกอย่างรำคาญที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้เลย เพราะชีวิตผมมันไม่มีค่าอยู่แล้ว
“…”
“อ้าวเฮ้ย ไม่ฆ่าฉันไงรึไง”
ผมโวยวายก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปสบตาร่างสูงตรงหน้า รอยยิ้มเย็นผุดขึ้นบนหน้าใสนั้น
“แบบนั้นมันก็ไม่สนุกสิ”
“นายคิดจะทำอะไรกันแน่” ผมถามอย่างไม่ไว้ใจ
“ห่วงใจตัวเองก็พอว่าจะรับได้มั๊ย”
“หมายความว่าไง”
“ไว้ใจเขามากพอรึป่าว”
จินจงใจปั่นประสาทผมชัดๆเข้าต้องการอะไร อะไรคือการที่ไว้ใจเขามากพอมั๊ย แล้วให้ห่วงใจตัวเองละ
“แค่นี้ละที่ฉันจะบอกกับนาย ความจำที่กลับมามันไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไหร่หรอกนะ”
[J-hope End Part]
ชายหนุ่มที่อยู่ในสูทที่เนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า เดินเข้าบ้านที่เขาเองก็แสนคุ้นเคย บ้านหลังนี้เคยเป็นสถานที่ที่อบอุ่นของสองคนเพื่อนรักและลูกชายที่แสนน่ารักคนนึง แต่ตอนนี้มันกับมีแต่ฝุ่นจากการที่ไม่ได้ทำความสะอาดมาหลายเดือน เฟอร์นิเจอร์บางชิ้นเสียหายจากการที่ได้เป็นที่ระบายอารมณ์ของใครบางคน
ใช่ ที่นี่คือบ้านเก่าของภรรยาเขา แต่ที่เขากลับมาเหยียบบ้านหลังนี้อีกครั้งทั้งๆ ที่ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับบ้านหลังนี้แล้ว มันเป็นเพราะชายที่เมาเละอยู่กลางห้องนั่งเล่น กระป๋องเบอร์เกลื่อนเต็มจนแทบจะไม่มีที่เดิน ร่างล่ำที่นอนเปลือยท่อนบนอยู่บนโซฟา หายใจเข้าออกเป็นจังหวะอย่างสม่ำเสมอ
“นายไม่น่าเป็นแบบนี้เลยนะ จีมิน”
จองกุกบอกกับร่างล่ำที่หลับไม่ได้สติบนโซฟาด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่เข้าจะก้มเก็บกระป๋องเบีร์ที่พื้นพวกนั้นลงถังขยะ จองกุกเก็บกวาดห้องเท่าที่ตัวเองพอจะทำได้ ชายที่แค่กระดิกนิ้วก็มีทุกอย่างที่ต้องการมาพร้อมอยู่ตรงหน้าอย่างเขา ต้องมาทำอะไรแบบนี้ก็เป็นเพราะเขาคนเดียว จีมิน...
“อื้อ...”
ร่างล่ำครางเบาๆก่อนจะปัดผ้าขนหนูเย็นที่จองกุกกำลังจะเช็ดตัวให้ ก่อนจะพลิกตัวหนี
“ถ้านายไม่ให้ผมดูแลผมก็ไม่หายเป็นห่วงสักทีสิ”
จองกุกบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนที่พลิกตัวร่างล่ำที่ยังคงอยู่ในหวงนิทรา หันมาหาตัวเอง แล้วเริ่มลงมือเช็ดตัวให้อีกครั้ง
“อื้อ...” จีมินครางแล้วพยายามจะปัดผ้าขนหนูออกอีกครั้ง
“อยู่นิ่งๆนั้นละ”
แต่การขัดขืนของจีมินครั้งนี้กลับไม่เป็นผลสำเร็จเพราะ จองกุกได้รวดของมือของเขาไว้
“อื้อ คนจะหลับจะนอน ไอยุน”
มือที่กำลังเช็ดตัวให้จีมินชะงักหยุดกลางอากาศ เพียงคำพูดของคนที่หลับไม่คิดจะเปิดเปลือกตาดู ทำเอาจองกุกจุกจนทำอะไรต่อไม่ถูก
“เมียผมเขาไม่เคยมาดูอะไรนายด้วยซ้ำ”
คำพูดประโยคนั้นทำเอาคนที่หลับ ต้องรีบลืมตาดูผู้ที่มาเยือนในครั้งนี้ทันที
“นายมาทำอะไรที่นี่” จีมินถามอย่างตื่นๆก่อนจะชันตัวขึ้น
“ก็ที่นี่มันบ้านเมียผม” จองกุกตอบอย่างท้าทาย
“มันก็บ้านฉันนะโวย”
“แต่อีกเดี๋ยวมันก็จะเป็นของผมเต็มตัวแล้วละ”
ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่จองกุกพูดมันหมายถึงบ้านหลังนี้หรือจีมินกันแน่ เพราะนัยน์ตาสีนิมนั่นได้กลืนกินสติของเขาไปหมดสิ้น
“นายจะทำอะไร” จีมินถามอย่างหวาด
“อยู่นิ่งๆนะจะได้ไม่เจ็บ”
“พอเถอะ แค่นี้ฉันก็รู้สึกผิดกับไอยุน จนเข้าหน้าไม่ติดแล้ว”
“แต่ร่างกายนายมันก็ไม่ได้ขัดขืนผม และไอนี่ด้วย” ปลายนิ้วเรียวยาวชี้มาที่หน้าอกข้างซ้ายของจีมิน
“…”
“จองกุกรักจีมินนะ”
รองเท้าหนังสีขาวเงาเหยียบลงบนพื้นพรมที่ทำจากขนหมีสีดำตัวใหญ่ที่แผ่อยู่กลางห้องรับแขกของคฤหาสน์แห่งหนึ่ง แทฮยองทิ้งตัวของเขาลงบนโซฟาหนานุ่ม สายตากวาดไปทั่วคฤหาสน์ที่ตกแต่งด้วยสีที่ดำทะมึนทั้งหลัง มันช่างตัดกับสูทสีขาวที่เขาสวมอยู่เสียจริง
“มาทำไม”
เจ้าของคฤหาสน์เดินลงมาจากชั้นสองก็ไม่วายถามแขกที่มาเยือน ร่างสูงอยู่ในชุดลำลองสีดำเรียบๆทำให้ดูสง่าและลึกลับจะน่าค้นหาในเวลาเดียวกัน
“พ่อเรา...ร่างกายท่านจะไม่ไหวแล้ว”
“ไอแก่นั่นนะหรอ ตายๆไปซะได้ก็ดิ” คำพูดของผู้เป็นพี่อย่างจิน ดังสนั่นราวกับสายฟ้าฟาดทำให้แทฮยองต้องหยุดชะงักไป
“เขาเลี้ยงพี่มานะ” เสียงของแทฮยองดูอ่อนลง
“แต่คนที่จะทุกอย่างมันคือแก”
ร่างสูงเดินเขามาประชิดคนตัวเล็กพร้อมกับชีนิ้วจี้ที่หน้าอก พร้อมกับคำพูดที่ตัดพ้อ
“ทั้งๆที่ฉันทำเพื่อไอแก่นั่นทุกๆอย่าง สิ่งที่ฉันได้มันคือขุมนรกนี่ กลับสวรรค์ของแกไปสะ”
มือหนาที่กำลังจะออกแรงผลักคนตรงหน้าถูกคว้าเอาไว้ แทฮยองคว้ามือข้างนั้นมาแปะลงบนหัวของด้วย ก่อนจะยิ้มให้พี่ชายตัวเองด้วยความจริงใจ แต่รอบยิ้มนั้นกลับทำเอาคนใจแข็งอย่างจินสั่นไหวได้
“พ่อยังรักพี่...เหมือนที่ผมก็รักพี่”
คนตัวเล็กดึงเจ้าของมือหนาเขามากอดไว้เพื่อปลอบกำลังใจ คนที่ดูเข้มแข็งภายนอกอย่างจินข้างในกลับเปราะบางและแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แทฮยองเข้าใจดี
“เราไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆนะ” จินแย้ง อารมณ์ของเขาเย็นลงบ้างแล้วแต่มือก็ยังกอดน้องชายต่างสายเลือดคนนี้ไว้อยู่
“แต่ผมรักพี่เหมือนพี่แท้ๆเลยนะครับ” แทฮยองกอดแน่นขึ้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นเพื่อสบตาคนตัวสูง
“ไม่เอาได้มั๊ย...” คนตัวสูงยิ้มตายี้ให้แทฮยอง
“อยู่กันมาตั้งหลายปี พี่ไม่ตกหลุมรักน้องชายคนนี้เลยหรอ -3-”
นั่นสิ....
“เงียบ -3-”
“รักสิ ไอบื้อเอ้ย”
“ถ้าพี่น่ารักแบบนี้ งั้นเรื่อง โฮซอก....”
“เงียบเลยพี่ไม่ช่วยอะไรทั้งนั้น กรรมใดใครก่อ”
“แต่...”
“ถ้าแกไม่อยากถูกฉันโยนออกออกไปนนอกบ้านละก็....”
“ครับผม”
@ถนนคนเดิน
สายลมพัดอ่อนๆกับแดดจ้าในยามบ่ายทำให้อากาศถือว่ากำลังเย็นสบายดี พื้นถนนที่คนพลุกพล่านเหล่าผู้คนเดินกันขวักไขว่ต่างคนต่างมองหาสินค้าที่ตัวเองต้องการ แต่ความวุ่นวายนั้นไม่สามารถเข้ามาในโลกของคนสองคนได้ รองเท้าผ้าใบราคาแพงสองคู่ก้าวไปข้างหน้าพร้อมกันเป็นจังหวะการเดินของผู้ที่สวมใส่มัน ร่างสูงหันไปยิ้มให้คนตัวเล็กด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข
“เล่นบ้าอะไรเนี่ย โตแล้วนะ” ยุนกิพูดพรางก้าวขาสลับจังหวะเพื่อแกล้งโฮซอกที่กำลังก้าวขาให้พร้อมกับเขา
“แล้วมี้จะหนีทำไมละ เห็นมั๊ยไม่พร้อมกันเลย” คนตัวสูงทำหน้ามุ่ย แล้วพยายามก้าวให้พร้อมกับคนข้างๆ เหมือนนิสัยเด็กๆ
“นายนี่ ความจำกลับมาแล้วไม่ใช่จะทำตัวเป็นเด็กเหมือนเดิมนะ” ยุนกิบ่นแต่ก็ยังคงสับขาหลอกประหนึ่งเลี้ยงฟุตบอลกลางสนามโอลิมปิก
“นั่น หนีอีกละ”
“เฮ้ นี่ฟังฉันบ้างหรือป่าว”
“ฟังสิ ผมไม่ได้ทำตัวเป็นเด็กนะมี้”
“งั้นก็เลิกเล่นแล้วเดินแบบผู้ใหญ่สักทีสิ -*-”
“ครับมี้”
ขอโทษที่ไรท์ไม่ค่อยได้มาอัพเลย ไรท์ขอโทษที่ทำร้ายลีดเดอร์
แต่ก็ขอบคุณที่ลีดเดอร์หลายคนยังเฝ้ารอแล้วคอยเตือนให้อัพบ่อยๆ
หลังจากนี้ภาระไรท์เริ่มน้อยลงแล้ว(แต่ไม่ว่างเท่าตอนปิดเทอมนะ555)
ไรท์จะพยายามอัพให้เร็วที่สุด
ขอโทษจริงๆนะ
ความคิดเห็น