ดูการ์ตูนอย่างแมว ๆ

ลำดับตอนที่ #72 : Natsume's Book of Friends ความอบอุ่นในความเดียวดาย

 ที่จริงอยากลงการ์ตูนเก่าอีกครับ ตอนที่แล้วยังไม่สะใจ ที่อึ้งเป็นแถบๆ ว่าไอ้นี่มันลงเรื่องบ้าอะไรฟ่ะ ที่จริงมีอีกเยอะนะครับเพราะผมไม่ใช่คนเขียนตามคอขอฮ่าๆ(ย้ำจริงๆ ตรู) แต่กลัวจะน่าเบื่อ วันนี้ก็เลยลองเอาเรื่องที่พอคุ้นๆ กันบ้างล่ะกัน

Natsume's Book of Friends

แนวดราม่า,เหนือธรรมชาติ

อมิเนชั่น http://video.mthai.com/player.php?id=18M1247156150M0

                แอบเสียใจนิดๆ กับอมิเนชั่นเพราะผมอยากให้นัตซึมะผมขาวน่ะ แต่อมิเนชั่นดันกลายเป็นผมสีน้ำตาลง่ะ เออ........

Natsume's Book of Friends เป็นหนังสือการ์ตูนเขียนโดย ยูกิ มิโดริคาวะ (Yuki Midorikawa) ตีพิมพ์ในนิตยสาร LaLa DX, LaLa และถูกนำไปเผยแพร่ไปยังต่างประเทศด้วย ไม่ว่าจะเป็นใน แคนาดา, สหรัฐ รวมถึงประเทศไทย ในไทยหนังสือการ์ตูนได้ลิขสิทธิ์โดยบงกต ในชื่อ นัตซึมะกับบันทึกพิศวง ปัจจุบันออกมา 2 เล่ม แต่ในญี่ปุ่นออกมา 9 เล่มแล้ว ตั้งแต่ปี 2005 และยังไม่จบ

นักเขียนคนนี้ผลงานเยอะมากๆ ส่วนใหญ่ก็ออกแนวกับนัตสึเมะแหละครับคือเน้นดราม่าและเหนือธรรมชาติ ผลงานดังๆ ก็เช่น Akaku Saku Koe(1999), Taion no Kakera  (2003)   Hotarubi no Mori e (2002), Hiiro no Isu(2002) , Hana Oi Hito(2001) Atsui Hibi(2002), Akatsuki no Majutsushi(2004), Hoshi mo Mienai(2005)

ดูเหมือนว่าการ์ตูนเรื่องนี้โด่งดังพอสมควรเพราะมีการดัดแปลงเป็นอมิเนชั่น 2 ภาค ภาคแรกในชื่อ Natsume Yuujinchou กำกับโดย Takahiro Omori ผลิตโดย Brain's Base ในเครือข่าย TV Toออกอากาศ 7 กรกฎาคม 2008- 29 กันยายน 2008 จำนวน 13 ตอนส่วนภาคสองในชื่อ Zoku Natsume Yuujinchou  ผลิตโดย Brain's Base กำกับโดย Takahiro Omori ในเครือข่าย TV Tokyo ออกอากาศ 5 มกราคม 2009-30 มีนาคม 2009 จำนวน 13 ตอน

ไม่รู้จะผมโม้อะไรดีระหว่างหนังสือหรืออมิเนชั่นแต่โดยรวมๆ แล้วเนื้อหาไม่ต่างกันนัก เพราะว่านำเสนอในเรื่องความอบอุ่นและความเหงาๆ เหมือนกัน ดังนั้นก็ขอยำทั้งหมดเลยแหละกัน

เนื้อหาของการ์ตูนกล่าวถึงพระเอกชื่อนัตซึเมะเด็กหนุ่มมัธยมปลายผู้กำพร้าที่เห็นภูตผีปีศาจที่คนธรรมดาไม่สามารถเห็นได้ ซึ่งเขาได้ความสามารถนี้จากการสืบทอดมาจากยายของเขา นอกจากนี้เขายังมีสมบัติติดตัวมาจากยายที่เสียชีวิตตั้งแต่ยังสาวด้วย เรียกว่า “บันทึกสหาย (Friends notebook)” ที่เธอได้เก็บรวบรวมรายชื่อของวิญญาณที่สามารถควบคุมอยู่ภายใต้อำนาจของควบคุมได้  ด้วยเนื้อเรื่องที่แปลกใหม่และถ่ายทอดความประทับใจคนดูอย่างยอดเยี่ยม ทำให้หนังสือการ์ตูน Natsume's Book of Friends ผ่านเข้ารอบสุดท้ายเป็นครั้งแรกในงานรางวัลการ์ตูนไทโซในปี 2008

 
          ทาคาชิ นัตซึเมะ (Takashi Natsume) พระเอกของเรื่อง ที่มีความสามารถเห็นวิญญาณและภูตผีปีศาจ จนคนรอบข้างหวาดกลัวไม่กล้าเข้าใกล้ เป็นเด็กกำพร้าจนต้องถูกส่งให้ญาติครอบครัวอื่นเลี้ยงดู ส่งไปส่งมาจนได้สามีภรรยาบ้านนอกคนหนึ่งรับเลี้ยงเอาไว้ จนเขากลายเป็นคนที่มีนิสัยขี้เกรงใจ ต้องเก็บความรู้สึกเอาไว้ ไม่กล้าปรึกษาคนอื่นเวลามีเรื่องทุกข์ร้อน  แต่ที่จริงแล้วเขาจิตใจดีงามคนหนึ่ง ต่อมาเขาได้รับ “บรรทุกสหาย” ซึ่งเป็นมรดกจากยายสมัยยังสาว(เขาจะได้พบยายไหมนี้ อยากให้มีฉากนี้จัง) ซึ่งทำให้เขาต้องเข้ามาพวกพันกับพวกภูตผีปีศาจมากหน้าหลายตัวทั้งมิตร,ศัตรู และต้องการขอความช่วยเหลือ ซึ่งนัตซึมะต้องช่วยทุกครั้งโดยไม่หวังผลตอบแทน

 

มาโดระ (Madara) วิญญาณแมวผู้ลึกลับ ที่ถูกปิดผนึกที่ศาลเจ้าและโดนมัตสึเมะปลดยันต์โดยไม่ตั้งใจ เนื่องจากถูกขังนานกว่าปกติทำให้เขาคงสภาพแมวอ้วนเหมือนนางแมวกวัก(มาเนคิเมะ แมวโชคดีของญี่ปุ่น)ที่จริงเป็นปีศาจชั้นสูงสามารถกลายร่างจริงเป็นหมาป่า(หรืออะไรสักอย่าง)ขนาดยักษ์ มีความสนใจบันทึกสหายเลยเสนอเงื่อนไขกับนัตซึมะว่าเขาจะอาสาเป็นผู้คุ้มกันให้โดยแลกเปลี่ยนบันทึกสหายหากเขาตายไปแล้ว และให้นัตซึมะเรียกเขาว่าอาจารย์ แต่นัตซึเมะชอบเรียกเนียวโกะมากกว่า แม้ตัวเองบอกว่าไม่ใช่แมวแต่ดูเหมือนนิสัยส่วนใหญ่จะเหมือนแมว มีความสามารถพิเศษแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ แต่ทำไมต้องเป็นผู้หญิงเนี้ย

         เรโกะ(Reiko Natsume) ยายของนัตซึเมะ ที่มีความสามารถในการมองเห็นภูตผีวิญญาณ(แล้วความสามารถนี้ก็ถ่ายทอดมายังนัตซึเมะด้วย) และด้วยความสามารถนี้ทำให้หลายคนหวาดกลัวเธอ จนทำให้เธอโดดเดี่ยว จนกระทั้งเธอได้ใช้ความสามารถขอเธอเที่ยวต่อยตีท้าพวกภูตผีปีศาจให้สู้กับเธอและเมื่อเธอชนะ ปีศาจตัวที่แพ้จะต้องบอกชื่อกับเธอเก็บไว้ในบันทึก ซึ่งเธอสามารถเรียกภูตเหล่านั้นมารับใช้เธอได้ แต่กระนั้นเธอก็ไม่เคยเรียกใช้หรือแสดงความเป็นนายของปีศาจที่แพ้เธอเลย จนวาระสุดท้ายของชีวิต

         คานาเมะ(Kaname Tanuma) นักเรียนใหม่ที่พึ่งย้ายมาจากที่อื่น ค่อนข้างอ่อนแอ และขี้โรค เขามีความสามารถเห็นพวกภูตผีปีศาจได้ หากแต่เป็นระดับวิญญาณค่อนข้างต่ำทำให้มองเห็นแค่เงาลางๆ เขาพยายามเข้าหานัตซึมะเพื่อแบ่งเบาภาระนัตซึเมะบ้างแม้เขาจะรู้ตัวว่าเขามีพลังวิญญาณที่อ่อนแอก็ตาม(คนนี้ผมเชียร์ให้เป็นคู่ Y กับนัตซึมะ)

         จุน (Jun Sasada) ประธานนักเรียนที่บังเอิญเห็นนัตซึมะพูดคุยกับวิญญาณพอดี เธอเลยพยายามเข้าไปตีสนิทเขาเพื่อขอร้องให้เขาช่วยเธอ แต่โดนปฏิเสธ ในอมิเนชั่นเธอกลายเป้นตัวละครประจำและเธอก็ชอบนัตซึเมะ หากแต่ในมังงะเธอโดนย้ายไปอยู่กับญาติทำให้เธอไม่ได้พบเห็นนัตซึเมะอีกเลย

 

(Kogitsune) จิ้งจอกน้อยผู้อ่อนแอ ที่สูญเสียแม่ตั้งแต่เด็กเลยอยู่ตัวคนเดียว เลยโดนภูตผีตัวอื่นๆ รังแก น่ารัก ปรากฏครั้งแรกในมังงะเรื่องสั้น แถมภาคสองก็ไม่รู้จะปรากฏตัวหรือเปล่า ผมล่ะเซ็งอยากให้มีบทเยอะๆ อ่ะ

 

โยไค(Yokai) ความจริงนัตซึมะสามารถเห็นวิญญาณคนตายได้(ยูเร Yurei) แต่ในการ์ตูนเรื่องนี้ สิ่งที่นัตซึเมะเห็นมักเป็นพวกโยไคมากกว่า ซึ่งแปลว่าเป็นปิศาจ อสุรกาย อมมนุษย์ มีกว่า 1000 ชนิด มีร่างกายเป็นของตัวเองในสมัยญี่ปุ่นโบราณโลกมนุษย์กับนรกนั้นเชื่อมหากันผ่านประตูวิญญาณที่เป็นหลุมอุโมงค์ขนาดใหญ่พวกมันตะกายขึ้นมาจากนรกหลายชั้นและอาศัยบนโลกมนุษย์มาช้านานมีฤทธิ์อำนาจและนิสัยแผกกันไปตามนิสัยของมันบ้างก็ทำคุณ บ้างก็นำความเดือดร้อน บ้างก็ได้รับความนับถือ และบ้างก็เป็นตัวอันตรายตัวอย่างของไยโคที่รู้จักกันดีก็มีกัปปะ,ผีคอยาว,เท็งงู,เปรต เป็นต้น ซึ่งพวกภูตผีปีศาจเหล่านี้มักมาหามัตสึมะประจำ เช่นมาแย่งบันทึกสหาย, มาฆ่าเพราะนึกว่านัตซึเมะเป็นเรโกะคู่แค้น เพราะหน้าตาเหมือน, หรือมาขอชื่อคืน, หรือช่วยเหลือในเรื่องต่างๆ

ที่จริงมีตัวละครอีกตัวหนึ่งที่สำคัญมากแต่ไม่ขอกล่าวถึงเพราะไม่ชอบหน้า ฮ่าๆ เดี๋ยวมันจะกลายเป็น Y ไปซะก่อน

          อมิเนชั่น ผมไปดูข้อมูลหลายเว็บมา พบว่าอมิเนชั่นนี้ได้รับรางวัล 2 รางวัล คือ ตัวละครชายที่ดีที่สุดภาคฤดูร้อน 2008(คงเป็นนัตซึเมะไม่ก็จิ้งจอกน้อยแหละ) และ อันดับ 1 สุดยอดอมิเนชั่นในฤดูร้อยปี 2008 สำหรับอมิเนชั่นนั้นเนื่องด้วยผมไม่มีเวลาดู ผมเลยเลือกดูตอนที่ไม่ปรากฏในหนังสือซะส่วนใหญ่(เนื่องจากตอนที่ปรากฏในหนังสือรายละเอียดเหมือนๆ กัน)ชอบตอนจิ้งจอกน้อยตอนเดียว(ชีวิตนี้เอ็งสนใจแต่จิ้งจอกน้อยเรอะ!!) ส่วนอื่นก็ดูเรื่อยๆ สบายๆ สาเหตุคือผมชอบมังงะมากกว่าอิมเนชั่น(เดี๋ยวจะบอกสาเหตุตอนบรรทัดถัดไป)

                 ผมไปดูเว็บอื่นมาพบว่าอมิเนชั่นเรื่องนี้ได้คะแนนเต็มเยอะมาก เขาบอกว่าภาพเคลื่อนไหวและบรรกาศและเพลงประกอบนั้นเต็มไปด้วยคุณภาพ มีการสลับมุมมองของตัวละครอื่นนอกเหนือนัตซึเมะด้วยทำให้เรื่องไม่น่าเบื่อ(ในการ์ตูนจะเน้นมุมมองพระเอกมากกว่า)

                ส่วนคอนเซ็ปต์ระหว่างอมิเนชั่นและมังงะเหมือนกันคือการถ่ายทอดความเหงาและการเจริญเติบโตด้านจิตใจของนัตซึเมะ และตัวละครในเรื่องที่มีความเหงาไม่แพ้พระเอกเหมือนกัน

                จบอมิเนชั่นแค่นี้แหละ ต่อไปก็มังงะ

               

                ผมประทับใจการ์ตูนเรื่องนี้แต่แรกเห็น ด้วยชื่อและภาพปกที่ช่างน่ารักถูกใจผมเหลือเกิน ตอนแรกเห็นชื่อเรื่องผมก็นึกว่าแนวสืบสวนเนื้อเรื่องดาษๆ เสียอีก แต่ปรากฏว่าเมื่อเปิดอ่านกับทำให้ความคิดผมนั้นเปลี่ยนไป ด้วยเนื้อหาเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างคนกับผีที่แปลกใหม่(แม้ตัวละครจะคาแร็คเตอร์ดาษๆ ก็เถอะ อย่างตัวละครที่ผมหมั่นไส้ ที่จะทำให้การ์ตูนเรื่องนี้เป็น Y ฮิไม่พูดถึงหรอก) บางตอนผมถึงกับน้ำตาร่วง เศร้า อินกับเรื่อง สงสารตัวละครบางตัว เพราะงี้แหละผมเลยไม่ชอบการ์ตูนดราม่าไง(ก็ตรูบ่อน้ำตาตื้นนี้หว่า)

                แน่นอนการ์ตูนความสัมพันธ์ระหว่างคนกับผี คนเห็นวิญญาณในขณะที่คนอื่นไม่เห็นนั้น มีโครตเยอะ แต่การ์ตูนนี้มีบรรยากาศแปลกไป ด้วยภาพที่โล่ง ๆ สื่อถึงความเหงาเดียวดายได้เป็นอย่างดี ไม่ต้องใช้เอฟเฟ็คอลังการดาวล้านดวง ไม่มีเนื้อเรื่องซับซ้อน หรืออภิมหาซ่อนเงื่อน  ขอให้สิ่งที่นำเสนอนั้นว่าเราได้อะไรกับตอนนี้  จบเป็นตอนๆ และพระเอกของเราเจริญเติบโตด้านจิตใจอะไรบ้าง

                เปิดฉากมังงะการ์ตูนเรื่องนี้มา นัตสึเมะพระเอกของเรากำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่างแบบเอาเป็นเอาตาย โดยเพื่อนร่วมชั้นที่ผ่านไปผ่านมาเห็นพระเอกก็รู้สึกแปลกใจว่า “มันทำอะไรของมันว่ะ?

                พระเอกของเราเลือกที่จะปกปิดและไม่พูดความจริงกับเพื่อน ก่อนที่จะหนีหายเข้าพุ่มไม้ ก่อนที่เนื้อเรื่องจะเฉลยว่า เขามีความสามารถสัมผัสวิญญาณในการมองเห็นสิ่งที่คนอื่นไม่เห็น นั้นคือภูตผีปีศาจ พร้อมกับฉากย้อนอดีตสมัยพระเอกยังเด็ก ซึ่งได้กลายเป็นฉากประกอบหลักๆ ของการ์ตูนเรื่องนี้ไปเสียแล้ว

                ฉากอดีตนั้นจะเน้นช่องเล็กๆ มืดๆ แสดงถึงเป็นอดีตที่เป็นบาดแผลทางใจสมัยนัตซึเมะยังเป็นเด็ก ที่หลายๆ คนรอบข้างไม่ว่าครอบครัวหรือเพื่อนๆ ไม่เชื่อในสิ่งที่เขาเห็น ยิ่งเมื่อครอบครัวของเสียชีวิตหมด เขาก็อาศัยอยู่ตามญาติเรื่อยๆ ญาติก็ไม่เชื่อสิ่งที่เขาพูด และรังเกียจเขา จนกระทั้งเขามาหยุเอยู่ที่บ้านของสามีภรรยาซึ่งเป็นญาติห่างๆ ของพ่อที่รับเขาไปเลี้ยงดู ความจริงบาดแผลทางใจในอดีตแบบนี้ถ้าทำให้เขากลายเป็นคนไม่ดีก็ไม่น่าแปลกอะไร หากกระนั้นนัตซึเมะกลับกลายเป็นเด็กขี้เกรงใจ, พยายามโดดเดี่ยวและไม่เปิดใจให้คนอื่นแทน

                หลังการย้ายมาอาศัยอยู่กับครอบครัวใหม่ที่บ้านนอก เขาพบว่าภูตผีปีศาจที่นี้พยายามไล่ล่าทำร้ายเขาอยู่ตลอดเวลา ทั้งๆ ที่เขาไม่เคยทำอะไรให้มันโกรธเคืองสักหน่อย จนกระทั้งเขาได้พบอาจารย์แมวซึ่งเป็นปีศาจชั้นสูงที่เขาดันไปปลดยันต์กักขังเข้า จึงได้รู้ว่าภูตผีปีศาจนั้นจำคนผิดเพราะหน้าเขาไปเหมือนเรโกะยายที่ตายไปนานแล้วแล้วเขาก็ไม่มีโอกาสเห็นเธอทั้งที่มีชีวิตอยู่

ในระหว่างนี้นัตซึเมะก็ได้รู้ว่าไม่ใช่แค่เขาที่มีปัญหาในเรื่องความโดดเดี่ยว ยายของเขาก็เช่นกัน ที่มีสัมผัสวิญญาณมองเห็นภูตผีที่ทำให้คนรอบข้างกลัวจนไม่กล้าใกล้ตัวเอ แต่สิ่งที่เรโกะทำเมื่อเธอโดดเดี่ยวนั้นผิดจากนัตซึเมะ เพราะเธอระบายอารมณ์ด้วยการเป็นเพื่อนกับภูตผี ท้าต่อยภูตผี หากตัวไหนแพ้จะต้องมอบชื่อสำคัญมาให้ตนเพื่อแสดงถึงนายกับบ่าว

 

                เมื่ออาจารย์แมวขอบันทึกสหายจากนัตซึเมะ แต่นัตซึเมะได้ปฏิเสธที่จะมอบบันทึกสหายให้พร้อมบอกว่ามันเป็นมรดกของยายเพียงชิ้นเดียวที่เขาอยากเก็บไว้เป็นเพื่อระลึกถึงท่าน จากนั้นเขาก็ตกลงกับอาจารย์แมวว่าให้คุ้มครองเขาเป็นการแลกเปลี่ยน หากเขาตายแล้วเขาจะให้บันทึกสหาย ซึ่งอาจารย์แมวก็ตกลงทันทีและแล้วความสัมพันธ์ระหว่างคนกับภูตผีปีศาจก็เริ่มต้นขึ้น

นับตั้งแต่นัตซึเมะได้ครอบครองบันทึกสหาน ชีวิตของเขาก็เริ่มมีพวกภูตผีปีศาจเข้ามายุ่งย่ามกับชีวิตเขาเสมอทั้งมาดีมาร้าย มาขอความช่วยเหลือ นัตซึเมะเริ่มเรียนรู้วิธีการใช้บันทึกสหาย เขาก็รู้อีกว่าไม่ใช่มนุษย์เท่านั้นที่เหงาพวกภูตผีปีศาจก็เช่นกัน ที่มีความเหงาไม่แพ้มนุษย์เลย

อย่างตอนที่สองซึ่งเป็นเรื่องของเทพเจ้าที่ ตอนนี้ผมอ่านในหนังสือหลายรอบมากเพราะว่ามันซึ้งมากๆ เมื่อเทพจ้าที่เลื่อนลางหายไปเนื่องจากไม่มีคนกราบไหว้ จนหมดพลังศรัทธา ทำให้เลือนหายไปในที่สุด แม้แต่เทพเจ้าหน้าที่ก็เหงาไม่แพ้มนุษย์เช่นกัน

ญี่ปุ่นนั้นเทพเจ้ามีเยอะพอๆ กับภูตผีปีศาจ เทพเจ้าที่ของญี่ปุ่น เรียกว่า  Kami หมายถึงเทพเจ้าท้องถิ่น เป็นภูตผีชนิดหนึ่งที่มีพลังเหนือธรรมชาติ ซึ่งศาสนาชินโตเชื่อว่าเป็นสิ่งนี้คือพระเจ้าหรือเทพ โดยคำนี้เทียบกับภาษาสันสกฤตจะแปลว่าเทวะหมายถึงเทวดาเทพเจ้าเช่นกัน ความเชื่อเทพเจ้าท้องถิ่นนั้นสมัยก่อนเชื่อว่าพวกเทพเหล่านี้สมัยก่อนเป็นวิญญาณบรรพบุรุษของทุกคน และมีอยู่รอบตัว โดยมีอิทธิพลต่อการปรากฏทางธรรมชาติ เช่น ลมหรือฟ้าร้อง การเกิดวัตถุธรรมชาติเช่น อาทิตย์, ภูเขา, แม่น้ำ, ต้นไม้ และหิน หรือแม้กระทั้งสัตว์ ดังนั้นพวกชาวบ้านถึงให้ความเคารพต่อเทพท้องถิ่นมากมีการจัดพิธี ตั้งศาลที่สลับซับซ้อน บางแห่งมีมิโกะซึ่งเป็นผู้หญิงโสดสวมชุดกิโมโนสีขาว(แต่ไม่ใช่ชี)มาทำพิธีในการเชื่อมวิญญาณติดต่อเทพเหล่านี้ด้วย ด้วยเหตุนี้ในประเทศญี่ปุ่นจึงมีศาลเจ้ามากมาย จนได้นามว่าดินแดนแห่งศาลเจ้า และศาลเจ้าที่เป็นสัตว์ก็มีด้วย เช่น ศาลเจ้าสุนัขจิ้งจอก และศาลเจ้าเสือ เป็นต้น สิ่งที่เคารพเหล่านี้ชาวญี่ปุ่นเรียกรวมๆ กันว่า กามิสะมะ (Kamisama) แต่ปัจจุบันความเชื่อเหล่านี้เริ่มเลื่อนลายหายไปอย่างน่าสงสาร ผู้คนเริ่มลืมเลือน เพราะความเจริญวัฒนธรรมเริ่มเข้ามาในชีวิตประจำวัน ฝนเทียม การบังคับธรรมชาติโดยใช้เทคโนโลยีวิทยาศาสตร์ โดยไม่สนเรื่องเหนือธรรมชาติใดๆ ทั้งสิ้น เทพเจ้าทั้งหลายเริ่มหมดความสำคัญ ศาลเจ้าหลายแห่งถูกปล่อยร้างอย่างไม่มีคนใจใยดี เทคโนโลยีเริ่มกลืนกินวัฒนธรรมในที่สุด

ในฉากที่เทพเจ้าที่หายไปนั้นซึ้งมากๆเมื่อนัตซึเมะเกิดความรู้สึกใจหาย เขาเลยเสนอว่าตนจะอาสาเป้ฯคนกราบไหว้ท่านเอง หากแต่เทพเจ้าที่ปฏิเสธพร้อมบอกว่า “ท่านเป็นสหายของข้าคงไม่ได้หรอก” ก่อนที่จะหายไปเทพเจ้าที่ก็พูดว่า “ไม่ว่าในอดีตหรือในตอนนี้ มนุษย์ยังเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารักเสมอ....”พร้อมกันนั้นนัตซึเมะก็ได้เห็นความทรงจำของเทพขอฝนที่ผ่านยุคผ่านสมัยมาช้านาน แม้เทคโนโลยีจะกลืนกินความเชื่อสมัยโบราณไป หากแต่จิตใจของมนุษย์บางคนก็ไม่เปลี่ยนแปลงไปตามยุคสมัย ยังคงมีจิตใจงดงามเชื่อมั่นและศรัทธาความเชื่อจนวาระสุดท้ายของชีวิต

การเล่าเรื่องของการ์ตูนเรื่องนี้จะมีบรรยากาศเหงาๆ ที่โล่งๆ และดูเชื่อมช้า หากแต่ ตอนจบดูแล้วอบอุ่นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม จบในตอน แม้ตัวละครบางตัวจะปรากฏตัวแค่ตอนเดียวแต่คนเขียนสามารถทำให้ตัวละครตัวนั้นโดดเด่น เป้ฯที่ติดตาจิตใจอย่างงดงาม

 

การ์ตูนเรื่องนี้จุดเด่นคือความเหงา ความเหงานั้นความจริงสามารถเกิดขึ้นได้กับทุกคน  ทุกสถานการณ์ ความเหงาของนัตซึเมะ ความเหงาของนัตสึเมะคือความเปิดใจให้กับคนรอบข้าง เขายินดีก้าวเข้าสู่โลกแห่งความว่างเปล่า และโดดเดี่ยว

มีคำโบราณว่าไว้ว่าบาดแผลจิตใจนั้นรักษายากกว่าบาดแผลภายนอก สาเหตุความเหงาของนัตซึเมะนั้นเกิดจากชีวิตวัยเด็กของเขา เพียงแต่พื้นฐานการอบรมเลี้ยงดูตลอดจนสิ่งแวดล้อมที่หล่อหลอมคนคนหนึ่ง กลายเป็นเด็กเก็บตัว เขาเคยนำสิ่งที่เป็นปัญหามาปรึกษากับคนรอบข้าง แต่คนรอบข้างกับหาว่าเป็นเด็กโกหก หลอกลวง ปลิง เป็นเหตุให้นัตซึเมะกลายเป็นคนโดดเดี่ยว ไม่มีเพื่อนทั้งคนและภูตผีปีศาจ แต่เขาก็ไม่ได้เกลียดโลกและสิ่งรอบข้าง เพราะเขามีความเชื่อว่าสักวันจะมีคนเข้าใจและเป็นพวกเดียวกับเขา

แม้นัตสึเมะจะมีบันทึกสหาย ซึ่งเขาสามารถใช้บันทึกนี้ควบคุมภูตผีเพื่อทำอะไรก็ได้ตามใจเขาต้องการ หรือเขาอาจหาภูตผีปีศาจเป็นเพื่อนกับเขา(อย่างจิ้งจอกน้อย)  แต่นัตซึเมะไม่ทำ เพราะเขาไม่ต้องการมิตรภาพที่เกิดจากการบังคับ หรือเพื่อนที่เกิดจากการผูกมัดพันธะสัญญา

ความเหงาของพวกภูตผีที่นัตซึเมะต้องช่วยเหลือ ส่วนใหญ่แล้วปัญหาความเหงาที่ต้องการรอคอยหรือถวิลหาถึงใครบางคนที่มีความผูกพันและมีความสำคัญต่อตน เช่นตอนสาวแว่นกับเทพแห่งโชคลาภถูกสาปที่โดนกักขังจนไม่สามารถออกสู่โลกภายนอกได้ สาวแว่นต้องการจะเจอเทพเจ้าองค์นั้นมากๆ จนกลายเป็นทุกข์ แต่ในขณะเดียวกับเทพเจ้าองค์นั้นก็ทุกข์ไม่แพ้ยิ่งกว่าสาวแว่นเลย เพราะเขาอยากเจอสาวแว่นเหมือนกัน แต่เขาต้องหนีหน้าเพราะไม่อยากให้เธอจากไปหากเธอเห็นเขา จนกลายเป็นว่า คนที่รอคอยนั้นทุกข์ทรมานมากกว่า...หรือว่าคนที่ให้ผู้อื่นรอคอยนั้นทุกข์ทรมานมากกว่ากัน

ที่น่าสังเกตคือภูตผีที่นัตซึเมะช่วยเหลือจะเป็นพวกโยไคที่มีหน้าตาที่มีรูปร่างเป็นมนุษย์ จะมีสิ่งปกปิดหน้าตาแทบทุกตัว ไม่ว่าจะเป็นหน้ากากแบบต่างๆ หรือผ้าที่คาดปิดหน้า แต่ที่น่าสนใจคือหน้าที่แท้จริงนั้นจะหน้าตาดีหมด ซึ่งเป็นการสื่อให้ถึงว่าแม้พวกนี้จะเป็นภูตผีปีศาจแต่พวกเขาเหล่านี้ยังมีจิตใจเหมือนมนุษย์ มีความผูกพันกับทางโลกมนุษย์มากกว่าโยวไคทั่วไป พวกเขาใช้หน้ากากในการปกปิดจิตใจที่แท้จริงของพวกตนเอาไว้

นัตซึเมะยินดีช่วยภูตผีปีศาจและมนุษย์เหล่านั้นเพราะเขาเห็นว่าพวกเขาเหล่านั้นเหมือนตนที่มีความเหงาเหมือนกัน และเมื่อถึงจบตอนพวกเขาเหล่านั้นได้รับความสุขสมหวัง แต่นัตซึเมะไม่ได้อิจฉา หรือคิดหวังรับของตอบแทน สิ่งที่เขาได้มีเพียงความสุขอบอุ่นที่อยู่เขาได้พบเห็นจากพวกที่ช่วยเหลือเขาเท่านั้น  

เอาเป็นว่าการ์ตูนเรื่องนี้ตัวละครที่เป็นหญิงน้อยมาก และนัตซึเมะไม่มีแฟน ดังนั้นคนที่ชอบเหล่าตัวละครสาวๆ อาจแห้งแล้งเหงาจิตใจเสียหน่อย แต่การออกแบบตัวละครนั้นค่อนข้างมีเสน่ห์ เหล่าภูตผีปีศาจหลายชนิดที่ผมไม่เคยพบไม่เคยเห็น ทั้งๆ ที่อิงตามภาพวาดของศิลปินนักวาดปิศาจในสมัยก่อน สมแล้วที่เป็นประเทศที่รวยเรื่องภูตผีปีศาจเสียจริง ซึ่งเป็นอีกเรื่องแนวคนเห็นผีที่ไม่ควรพลาดเลยทีเดียวเชียว

ก็จบแต่เพียงเท่านี้สำหรับเนื้อหาสั้นๆ ขออภัยด้วยครับ เนื่องจากช่วงนี้เขียนฆาตกรโหดสะท้านโลกอยู่ มันไม่สะดวกอะไรหลายๆ อย่าง ทำให้ไม่สามารถซึมซับความสนุกมาเขียนได้ ตอนนี้พยายามนึกเท่าที่จะเขียนแค่นี้แหละครับ ขอบคุณที่ติดตาม

+ +