ดูการ์ตูนอย่างแมว ๆ

ลำดับตอนที่ #167 : Junji Ito's Cat Diaries: Yon & Muu เมื่อจุนจิ อิโต้เขียนการ์ตูนอวยสัตว์เลี้ยง

คุยกันก่อน

สวัสดีปีใหม่ครับ เออ....และขอต้อนรับปีแห่งโลกแตก (ซึ่งมันจะจริงหรือไม่จริงก็ไม่รู้) เอาเป็นว่าจะเชื่ออะไรก็ขอให้มีสติก่อนน่ะครับ อย่าเชื่อแบบคลั่งอะไรมาก

ช่วงนี้ผมไม่ค่อยได้ดูอนิเมชั่นเท่าไหร่ ก็เพราะว่าช่วงปีใหม่ อนิเมชั่นใหม่ๆ เขาหยุดด้วย ซึ่งผมก็รอดูซับไทยอบย่างเดียว ซับอังกฤษก็ขี้เกียจดู(พูดตรงๆ คือกรูอ่านไม่รู้เรื่อง) บวกกับเขียนเรื่องให้สำนักพิมพ์(เขียนดีบ้าง ห่วยบ้างตามอารมณ์ศิลปิน) เลยไม่ได้ดูอนิเมชั่นเก่าๆ ส่วนมังงะดูแต่ฮาเร็มอย่างเดียว อย่างอื่นไม่ค่อยสนเท่าไหร่ แต่ช่วงนี้การ์ตูนหลายเรื่องที่ผมชอบก็เริ่มวางแผนแล้ว ซึ่งก็หวังว่ามันจะไม่ดองนานอ่ะน่ะ

อนิเมชั่นใหม่ปีนี้ก็เริ่มมาบ้างแล้วบางเรื่อง โดยเรื่องแรกที่ผมดูปีนี้ คือเรื่อง Recorder to Randoseru การ์ตูนแนวโลลิคอนเด็กโข่ง(??) ที่สนุกใช้ได้ แต่เสียดายสั้นจัด และต่อด้วย  Amagami SS ที่ผมดูตอนแรกก็บทหัวหน้าห้องที่หลายคนอวยกัน แต่ผมไม่อวย รอดูตอนไอจังอย่างเดียว เลยดูแบบรวบรัด  ส่วนตัวผมไม่ชอบเรื่องนี้เท่าไหร่เพราะไม่ชอบหน้าพระเอก ดังนั้นก็รอดูต่อไปว่าปีนี้จะมีการ์ตูนอนิเมชั่นเรื่องไหนบ้างที่ทำให้ผมชอบได้บ้าง

            สังเกตไหมว่า เวลาคุณอ่านการ์ตูนมังงะสักเรื่องที่รวมเล่ม ในหน้าตอนท้ายเรื่อง มักเป็นพื้นที่ ที่ให้คนเขียนอะไรก็ได้ เช่น ชีวิตประจำวัน พวกการงาน แรงดลใจ เพื่อน ญาติ ฯลฯ และเรื่องคนเขียนมักเขียนมากที่สุดตอนท้ายเรื่องก็คือการเขียนอวยสัตว์เลี้ยงของตนเอง ไม่ว่าจะเป็น สุนัข แมว กระต่าย โดยเฉพาะแมวนี้คนเขียนจะอวยมากเป็นเป็นพิเศษ เนื่องจากเป็นสัตว์ที่เลี้ยงง่าย เลี้ยงในพื้นที่แคบๆ ได้ ซึ่งนักเขียนบางคนอวยแมวของตนเป็นพิเศษ จนถึงขั้นเขียนเป็นการ์ตูนเรื่องยาวด้วยซ้ำ

  

Junji Ito's Cat Diaries: Yon & Muu

สยองขวัญ(??), ตลก, ชีวิตประจำวัน

Junji Ito's Cat Diaries: Yon & Muu หรือแปลเป็นไทยว่าไดอารี่แมวของจุนจิ อิโต้ เป็นการ์ตูนเล่มเดียวจบ ของราชาการ์ตูนสยองขวัญจุนจิ อิโต้ วาดเอาไว้ในปี 2008 ในนิตยสาร Kodansha มีเล่มเดียวจบ และไม่มีการแปลไทย

 Junji Ito's Cat Diaries: Yon & Muu เป็นการ์ตูนสยองขวัญ(เหรอ??) ซึ่งเป็นเรื่องราวชีวิตประจำวันของนักเขียนการ์ตูนสยองขวัญคนหนึ่งชื่อย่อ J-Kun (จุนจิอิโต้ นั่นแหละ) ที่ย้ายบ้านใหม่ของเขากับคู่หมั่นของเขาชื่อย่อ A-Ko (ภรรยาของเขานั่นแหละ) และเขาก็ได้เลี้ยงแมวสองตัว ที่ได้เปลี่ยนชีวิตประจำวันที่แสนเบื่อหน่ายกลายเป็นสยองขวัญไป(??) ตัวแรกคือ “ยู” แมวบ้านธรรมดาแต่ลายข้างหลังเหมือนหน้าผี ส่วนอีกตัวชื่อ “มู” เป็นแมวพันธุ์ขนยาวที่จริงมันก็เป็นแค่แมวธรรมดาแหละ แต่หากมาเลี้ยงในบ้านของคนวาดการ์ตูนสยองขวัญโรคจิตเข้า จากเรื่องธรรมดาในชีวิตประจำวันก็ได้กลายชีวิตที่มีสีสันไป

  

มาตอนแรกทั้งสยองขวัญ โรคจิต และฮ่า กับสีหน้าคนเขียนและภรรยา และพฤติกรรมของตัวละคร

 ไม่ทราบว่าในที่นี้รู้จักจุนจิ อิโต้หรือเปล่าครับ แม้ว่าในประเทศไทยจะไม่มีค่อยมีลิขสิทธิ์นักเขียนคนนี้มากนัก แต่สำหรับญี่ปุ่นและถือว่าเป็นนักเขียนการ์ตูนแนวสยองขวัญเรื่องสั้นชั้นแนวหน้าที่มีชื่อเสียงที่หลายคนรู้จัก ด้วยผลงานสร้างชื่อคือโทมิโอะ (Tomie), ก้นหอยมรณะ (Uzumaki) และผลงานเรื่องสั้นมากมายที่โด่งดังจนถูกนำไปสร้างเป็นภาพยนตร์หลายต่อหลายเรื่อง

มังงะสยองขวัญของจุนจิ อิโต้นั้นค่อนข้างโดดเด่นกว่านักเขียนแนวสยองขวัญคนอื่นในยุคเดียวกัน  เพราะลายเส้นและเนื้อหาของอิโต้นั้นไม่ว่าจะอยู่ในยุคสมัย ยังคงความทันสมัย คงความยิ่งใหญ่และสร้างความแปลกใจแก่ผู้อ่านเสมอ

การ์ตูนของจุนจิ อิโต้นั้นเป็นไปได้มากกว่าการ์ตูนสยองขวัญธรรมดา ไม่เหมือนกับการ์ตูนสยองขวัญสมัยนี้ที่เน้นเซอร์ไววัล เอาผีโผล่มาฆ่าตัวละครที่เป็นคนในเรื่อง เอาเลือดสาดเข้าว่า แต่การ์ตูนของจุนจิ อิโต้แตกต่างกัน เพราะไม่ได้เน้นเรื่องดังกล่าวมากนัก หากแต่เน้นสยองขวัญแหวะๆ โดยใช้แฟนตาซีปรัชญาเป็นส่วนผสม เช่นโลกต่างมิติ ตัวละครพิลึกพิลั่น เนื้อหาแปลกประหลาด พร้อมกับสร้างเนื้อหาให้ผู้อ่านเกิดความรู้สึกกลัว และมุกตลกร้ายๆ ให้ได้ขำในเวลาเดียวกัน

ปกติแนวสยองขวัญมักเน้นความตายและผี วิญญาณ แต่การ์ตูนของจุนจิ อิโต้เน้นปีศาจและสัตว์ประหลาดอสูรกายเป็นส่วนมาก รูปร่างแปลกประหลาด เน้นแหวะๆ ชวนขยะแขยง อีกทั้งประวัติมันก็ไม่มีที่มาที่ไป มาถึงการสร้างความน่าพิศวง ก่อให้เกิดความเสียหาย  ซึ่งบางครั้งจุนจิ อิโต้ได้สร้างความหายนะเป็นวงกว้าง ไปทั่วโลก ชนิดที่เรียกว่าถึงคราวจุดจบโลกด้วยซ้ำ คือไม่มีทางหนี ไม่มีความหวัง มีแต่ความสิ้นหวัง

นอกเหนือจากนี้จุนจิ อิโตยังใส่เรื่องจิตวิทยาต่างๆ ลงไปในการ์ตูนของเขาไปด้วย ไม่ใช่ว่าจะเอาโหด สยองขวัญอย่างเดียว โดยเน้นเรื่องจิตใจดำมืดของมนุษย์ ปัญหาสถาบันครอบครัว ความหลงผิด ความรัก ความริษยา ทำให้เนื้อหาเสมือนหนึ่งละครชีวิตดีๆ เรื่องหนึ่ง เป็นไปได้มากกว่าการ์ตูนสยองขวัญแหวะๆ ทั่วไป

ในด้านลายเส้นของจุนจิ อิโต้นั้นจะเรียกว่าเป็นเอกลักษณ์ที่ไม่เหมือนใคร ลายเส้นเน้นความละเอียด สมจริง มืดๆ ทึมๆ  สีหน้าตัวละครก็ทำได้อย่างมีอารมณ์ร่วม ที่โดดเด่นคือสีหน้าไม่หน้าไว้วางใจ ที่ตาโปน จนเห็นเส้นประสาทตาชัดเจน เงียบจนน่ากลัว ดูแล้วน่าขนลุกโรคจิตได้ใจ เหมือนกับว่ามันจะเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นในไม่ช้า

 
                แล้วจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเจ้าแห่งการ์ตูนสยองขวัญมาเขียนการ์ตูนอวยสัตว์เลี้ยง??

ไม่ทราบว่าในที่นี้มีใครเข้าใจนิยามของการ์ตูนอวยสัตว์เลี้ยงบ้างครับ การ์ตูนอวยสัตว์เลี้ยง เป็นความหมายที่ผมใช้เรียกการ์ตูนที่มีเนื้อหาเกี่ยวการเลี้ยงสัตว์เลี้ยงโดยเฉพาะ ซึ่งส่วนมากจะเป็น แมว เนื่องจากเป็นสัตว์ที่ชาวญี่ปุ่นนิยมเลี้ยงมากที่สุด เพราะเชื่อง สามารถเลี้ยงในพื้นที่จำกัด รองลงมาก็สุนัข หนูแฮมสเตอร์ และกระต่าย โดยการ์ตูนอวยสัตว์เลี้ยงจะมี 2 แบบ

                แบบแรกคือ การ์ตูนอวยสัตว์เลี้ยงที่เป็นมุมมองเกี่ยวกับตัวเจ้าของกับสัตว์เลี้ยงตัวนั้น ส่วนมากเจ้าของมักมีจิตใจดีงาม(ใครเขาอยากจะอ่านแนวเจ้าของใจร้ายว่ะ) อาจจะมีการแกล้งสัตว์เลี้ยงนิดๆ หรือทำโทษสัตว์เลี้ยงหน่อยๆ  แต่สิ่งที่เหมือนกันคือ เจ้าของรักสัตว์เลี้ยงของตนเองมาก มากจนโอเวอร์เกินเหตุ เลี้ยงปานลูกไม่ปาน โดยส่วนมากการ์ตูนมุมมองดังกล่าวมักเป็นจำพวกมุมมองของนักเขียนการ์ตูนกับสัตว์เลี้ยงของตนเองมากกว่า อย่างไรก็ตาม แม้เราเลี้ยงสัตว์เหมือนลูก แต่สัตว์มันไม่ใช่คน มันกินหรือใช้ชีวิตไม่เหมือนมนุษย์ ดังนั้นสิ่งที่ตามมาก็คือความยุ่งยากการเลี้ยงดู ไม่ว่าการให้อาหาร การเก็บมูลถ่ายของสัตว์ สัตว์มากวนเจ้าของ หรือไม่เชื่อฟังเจ้าของ ฯลฯ ซึ่งทั้งหมดนี้คือสิ่งที่นักเขียนการ์ตูนมักเอามาเล่าให้คนอ่านในช่วงท้ายเล่มได้อ่านกัน  ตัวอย่างเช่น Ore to Neko Nyan

                แบบที่สอง การ์ตูนอวยสัตว์เลี้ยงที่เป็นมุมมองของสัตว์ที่มีต่อตัวเจ้าของ โดยมีการนำเสนอความคิดของสัตว์เลี้ยงว่าเหตุใดมันถึงทำแบบนั้น ทำเพราะอะไร ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นการเล่นซน เล่นสนุก คิดว่ามันทำถูกต้อง หากแต่สำหรับมุมมองของเจ้าของแล้วมันผิด เช่น แมวคาบซากนกมาให้ข้าวของเพราะมันคิดว่านี้คือค่าตอบแทนที่เจ้าของเลี้ยงดูมัน หากแต่ความจริงเจ้าของขยะแขยงซากนกดังกล่าวมาก  นอกจากนั้นยังมีเรื่องราวชีวิตประจำวันของสัตว์ตัวนั้นๆ เวลาออกนอกบ้านไปเจอเพื่อนๆ หรือเรื่องราวต่างๆ ซึ่งส่วนมากก็เป็นชีวิตเรื่อยเปื่อยของสัตว์เลี้ยงทั่วไป จนบางครั้งเป็นสูตรสำเร็จด้วยซ้ำ (เพราะเนื้อหามันวนเวียนซ้ำๆ)  ส่วนมากเป็นสุนัขและแมว ซึ่งเป็นแนวที่ได้รับความนิยมแต่งมากที่สุด ในกรณีที่เจ้าของสัตว์เลี้ยงไม่ใช่นักเขียนการ์ตูน แต่เป็นชาวบ้านธรรมดา พวกเด็กมัธยมปลายหรือเด็กประถมเป็นหลัก ตัวอย่างเช่นChii's Sweet Home

อย่างไรก็ตามก็มีการ์ตูนบางเรื่องที่มีดำเนินเรื่องที่ใช้ทั้งสองสองมุมมอง คือตอนหนึ่งมุมมองของเจ้าของ อีกมุมมองหนึ่งคือมุมมองของสัตว์เลี้ยง  ตัวอย่างเช่น Chokotto Hime, Minna Jibunchi no Neko ga Ichiban Kawaii to Omotteru n desho

คำถามต่อมาคือเราได้อะไรจากการ์ตูนอวยสัตว์เลี้ยง แน่นอนว่าจุดประสงค์หลักคือการ์ตูนเรื่องนี้ก็คือการถ่ายทอดความน่ารักของสัตว์ให้แก่ผู้อ่าน เห็นความประทับใจของเจ้าของที่มีต่อสัตว์เลี้ยง ที่เจ้าของอยากให้บอกคนอื่นว่าสัตว์เลี้ยงของตนน่ารัก ซุกซนขนาดไหน อีกทั้งยังสื่อถึงความอบอุ่นของครอบครัว วามสุขเล็กๆ ที่ได้จากการเลี้ยงสัตว์ ความทรงจำดีๆ กับมัน  อีกทั้งยังได้รับรู้ว่าสัตว์เลี้ยงมันชอบหรือไม่ชอบอะไร ความรักบางอย่างที่เราให้มันคิดว่ามันจะชอบ มันอาจไม่ชอบก็ได้

สิ่งที่เห็นได้ชัดจากการ์ตูนอวยสัตว์เลี้ยง คือการเลี้ยงสัตว์ของคนญี่ปุ่นนั้นแตกต่างจากคนไทย ที่เขาเลี้ยงแบบจริงจังมาก เลี้ยงสัตว์เสมือนหนึ่งสมาธิในครอบครัว เวลาจะเลี้ยงอะไรต้องซื้อโนซื้อนี้ไม่ว่าจะเป็นอาหาร ที่นอน ของเล่น ฯลฯ เวลาสัตว์เป็นอะไรก็หาหนังสือคู่มือมาอ่านก่อน นี่คือนิสัยคนญี่ปุ่นที่แตกต่างจากคนไทย

ส่วนมากการ์ตูนแนวอวยสัตว์เลี้ยง มักมีเนื้อหาเบาสมอง ดูสบาย น่ารัก ไม่มีอะไรมาก จะมีดราม่า หรือความประทับใจเสริมบ้าง ดูแล้วไม่เป็นพิษเป็นภัย

                แม้ว่าการ์ตูนเรื่องไดอารี่แมวของจุนจิ อิโต้จะมีเนื้อหาสูตรสำเร็จ ที่ดูผิวเผินแล้วเหมือนจะเป็นการ์ตูนที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับการนำเสนอชีวิตประจำวันของนักเขียนการ์ตูน หากแต่แทนที่การ์ตูนจะนำเสนอความน่ารักของสัตว์เลี้ยง หรือเรื่องราวผ่อนคลาย กลับกลายเป็นการ์ตูนสยองขวัญ โรคจิต ชวนหัวแบบไม่ได้ตั้งใจ ไม่สามารถจิตนาการได้ว่าเนื้อเรื่องต่อไปเป็นอย่างไร และมันจะสยองขวัญขนาดไหน(ฮ่า)

                สาเหตุที่ทำให้การ์ตูนเรื่องนี้กลายเป็นการ์ตูนที่เหมือนการ์ตูนสยองขวัญแบบไม่ได้ตั้งใจ  ก็คือลายเส้นอันเป็นเอกลักษณ์ของคนเขียนนั้นเอง ที่ทำให้การ์ตูนดังกล่าวกลายเป็นการ์ตูนน่ากลัว โรคจิต ตลก ที่จุนจิไม่ได้วาดลายเส้นน่ารักเหมือนการ์ตูนเรื่องอื่น คือเป็นลายเส้นจริงจัง มืดๆ ทึมๆ อันเป็นเครื่องหมายการค้าของจุนจิ อืโต้จนติดตามคนอ่านมาช้านาน จนหลายคนนึกว่านี่ตรูอ่านการ์ตูนสยองขวัญหรือเปล่าเนี้ย? และไม่นึกแปลกใจเลยว่าจะมีผีมาปรากฏในเรื่องตัวสองตัว

                ความจริงแล้วนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่จุนจิ อิโต้ที่วาดการ์ตูนอวยสัตว์เลี้ยง เพราะครั้งหนึ่งเคยแต่งเรื่องเจ้านง นง สุนัขที่เขาเคยเลี้ยงไว้ หากแต่เป็นเรื่องสั้นๆ เหมือนการ์ตูนอวยสัตว์เลี้ยงท้ายมังงะทั่วไป แม้บรรยากาศมือๆ ทรึมๆ เหมือนกันแต่ความบ้า โรคจิต น้อยกว่าไดอารี่แมวมาก

                ในตัวตัวละคร จุนจิใช้ตัวละครเพียงไม่กี่ตัวเหมือนการ์ตูนอวยสัตว์เลี้ยง คือครอบครัวของเขา (เขาและภรรยา) กับแมวที่เลี้ยงสองตัว หากแต่แทนที่จะเหมือนครอบครัวปกติทั่วไปคนเขียนกับออกแบบตัวละครให้เหมือนคนโรคจิตนิดหน่อย โดยเฉพาะตัวอิโต้ จุนจิที่จริงตัวจริงก็ออกจะหล่อน่าตาดีแต่กลับวาดตัวเองกลายเป็นคนโรคจิต ตาโปนจนเห็นเส้นเลือดฝอยสายตา อันเป็นเอกลักษณ์ตัวละครจิตๆ ของการ์ตูนจุนจิ อิโต้ และมีพฤติกรรมแปลกประหลาดบ้าๆ บอๆ ที่ดูแล้วอย่างกับสัตว์ประหลาดสยองขวัญ ส่วนคู่หมั่น(ภรรยา?) หน้าอย่างกับผี วิญญาณร้าย เพราะไม่มีลูกตาดำ ยิ้มตลอดเวลา นึกว่าเป็นตัวละครผีตัวใหม่ และเป็นตัวรับมุกสามี ส่วนแมวตัวละครหลักของเรื่องแทนที่จะวาดน่ารัก คนเขียนกับทำให้มันดูสมจริง แต่ความสมจริงของจุนจิ อิโต้ก็คือความหลอน แมวหน้าตาโปน ไม่มีสีหน้า โดยเฉพาะแมวหลังลายหน้าผีนี้ น่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก แต่กระนั้นก็แฝงด้วยความน่ารักตามประสาแมวสัตว์เลี้ยงที่อยู่คู่กับมนุษย์มาช้านานเหมือนกัน

                    

               มุกการ์ตูนเรื่องนี้จะเน้นความบ้าๆ บอๆ โรคจิตของจุนจิ อิโต้มากกว่า คือมักกระทำอะไรเว่อร์ ๆ เพื่อให้คนอื่นเห็นว่าตนรักแมวมาก (มาฉากแรกก็ฮ่าแล้ว รักแมวถึงขั้นจูบจนดูเหมือนกับกินแมวทั้งตัวซะอย่างเว่อร์) อย่างไรก็ตาม แม้เขาจะรักแมวมากเพียงใด แต่แมวทั้งสองไม่ได้รักเจ้านายคนนี้เลย เพราะสองแมวรักภรรยาเขามากกว่าเพราะเป็นคนให้น้ำให้อาหารให้ แต่จุนจิ อุโต้ไม่ได้ให้อะไรให้พวกมันเลย และเมื่อจุนจิ อิโต้เห็นสองแมวรักภรรยาตนก็เลยอิจฉามาก และพยายามทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้แมวหันมาชอบเขามากกว่าภรรยาให้ได้ แต่ทำอย่างไรก็ไม่สำเร็จ และคนอ่านเห็นก็อุทานว่า “ทำไปได้”

                เช่น ตอนที่2 จุนจิ อิโต้เห็นภรรยาเอามาแหย่แมวและแมวเล่นด้วย เขาอิจฉาภรรยามาก เลยแย่งไม้แหย่แมวของภรรยาเพื่อเล่นแมว แต่ปรากฏว่าสองแมวไม่สนใจจินจุ อิโต้เลย ทำให้เขาต้องแสดงท่าทาง แสดงท่าทางบ้าๆ บอๆ สุดฤทธิ์สุดเดช เพื่อหลอกล่อสองแมวให้มาสนใจให้ได้ แต่ไม่รู้ว่าสองแมวเห็นเจ้านายทำบ้าๆ บอๆ เลยไม่สนใจใหญ่ซะเลย(ฮ่า)

                ตอนที่ 3 จุนจิ อิโต้กำลังจะไปนอน หากแต่เห็นสองแมวนอนกลับภรรยาอย่างน่าอิจฉา จุนจิ อิโต้ก็อยากให้แมวมานอนฝั่งตนบ้าง เลยพามันมานอนบนเตียงเขา แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรแมวก็หนีมาโดดมานอนเตียงของภรรยาของเธออยู่ดี จุนจิ อิโต้พยายามเอาอาหารล่อมัน และสองแมวก็ติดกับ มาเตียงเขา แต่พอมากินหมด มันก็จาก

                อ่านไปฮ่าไป มันก็แบบนี้แหละครับคนที่เป็นเจ้าของแมวที่คิดว่าแมวนั้นรักตนมากกว่า แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่ เพราะแมวนั้นจัดระดับฐานะของคนในบ้านเรียบร้อย หากใครให้อาหารมัน ก็รักคนนั้น ส่วนคนไม่รักก็พยายามทำทุกอย่างให้แมวหันมารักตนให้ได้ โดยไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนทำยัดเยียดที่คิดว่ามันจะชอบ แตสำหรับมันแล้วไม่ชอบเลย ผลก็คือมันยิ่งเกลียดเรามากเท่านั้น เพราะฉะนั้นเวลาที่จะทำให้คนอื่นมาชอบเรา เราจะต้องศึกษาเขาก่อนว่า เขาชอบอะไร ไม่ชอบอะไร  เหมือนสุภาษิตว่ารู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง

สรุปคือเป็นไดอารี่แมวเป็นการ์ตูนที่สนุกอีกเรื่องหนึ่งของจุนจิ อิโต้ แม้เนื้อหาไม่ได้ฉีกแนวการ์ตูนอวยสัตว์เลี้ยง แต่ลายเส้นและอารมณ์โรคจิตของคนเขียนก็ทำให้การ์ตูนมีความน่าสนใจขึ้นได้ ซึ่งผมก็หวังว่าในอนาคตข้างหน้าอาจได้เห็นผลงานใหม่ของจุนจิ อิโต้ให้ได้อวดโฉมให้คนอ่านปลื้มกันบ้าง

+ +