สาระ(แนว)การ์ตูน

ลำดับตอนที่ #10 : คุณอ่านการ์ตูนได้สนุกคุ้มค่าระดับไหน

มาว่ากันถึงการอ่านหนังสือการ์ตูนแล้วทุกท่านย่อมเคยมาไม่มากก็น้อย ทั้งที่ต้องซื้อมาอ่าน เช่ามาอ่าน บางที่ก็ทำตัวเป็นชาวเอเชียกลางด้วยการหยิบของเพื่อนมาอ่านตอนเพื่อนเผลอ (อียิปต์ = อีหยิบ) ซึ่งท่านก็คงอ่านในสถาณการณ์และสภาพแวดล้อมต่าง ๆ กัน เช่น เดินอ่าน(อาจตายได้)-อ่านไปเรื่อย(นี่เรี่ยราด)-อ่านบนรถ(สายตาเสีย)-แอบอ่านในห้องเรียน(ฟาวล์อาจโดนใบเหลืองและแดงได้)-แอบอ่านไม่ให้พ่อแม่ผู้ปกครองเห็น(อันนี้น่าสงสาร)-อ่านตอนอยู่กับเพื่อน(แต่ไม่สนใจเพื่อน)-อ่านแบบตั้งใจพอสมควร-และที่สุดที่ข้าน้อยเป็นเองคืออ่านแบบเสพงานศิลปไปโน่นเลย
แต่จะอะไรก็ตามท่านเคยคิดบ้างหรือไม่ว่าการอ่านการ์ตูนเล่มละ 25บาท(เป็นราคาเริ่มต้น)ของท่านอ่านได้สนุกคุ้มค่ากับเวลาที่ท่านเสียไปหรือไม่ ซึ่งหลายท่านอาจคิดในใจว่าคุ้มแล้ว สนุกแล้ว แต่ลอง เปิดใจให้กว้างอ่าน กระทู้นี้ให้จบแล้วลองคิดใหม่ดูนะคะ
หนังสือการ์ตูนที่เรามีไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม เมื่ออยู่ในมือแล้วเราย่อมต้องอยากอ่านเป็นธรรมดาล่ะค่ะ ซึ่งจากการสังเกตของข้าน้อย เด็ก หลาย ๆ คนจะอ่านทันทีที่ได้มาในครอบครอง แล้วก็รีบ ๆ อ่านแบบไม่สนใจใครสักเท่าไหร่ บางคนทำอย่างอื่นไปด้วยเช่น กินข้าว คุยกับเพื่อน แบบที่ไม่น่าทำก็คืออ่านในห้องเรียน และสุดท้ายที่อันตรายมากคือเดินอ่าน อาจจะอ่านคนเดียวหรือเดินอ่านเกาะกลุ่มไปกับเพื่อน จะแบบไหนอย่างไรค่อยว่ากันอีกที
ยังมีอีกส่วนหนึ่งที่ได้มาแล้วก็ยังไม่อ่านเก็บไว้อ่านที่อื่น เวลาว่าง ๆ เช่นบนรถหรือเวลาเข้าห้องน้ำก็มี หรือบางคนก็ต้องอ่านแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ ก็มีไม่น้อย
ซึ่งข้าน้อยมองแล้วก็.....พอจะจัดระดับได้ว่าท่านอ่านการ์ตูนได้สนุกคุ้มค่าระดับไหน

Level1.พวกอ่านการ์ตูนอย่างไม่คุ้มค่าเลย
ได้แก่พวกที่อ่านการ์ตูนพร้อม ๆ กับทำอย่างอื่นไปด้วยเช่นกินข้าว คุยโทรศัพท์ คุยกับเพื่อน ทำงาน ซึ่งการอ่านการ์ตูนลักษณะนี้ควรจะเป็นการ์ตูนที่เราเคยอ่านมาบ้างแล้วเอามาอ่านซ้ำ แต่บางกรณีก็ไม่ควรอย่างเช่นในห้องเรียนซึ่งก็ไม่ควรหยิบอย่างอื่นที่ไม่เกี่ยวกับการเรียนขึ้นมาอยู่แล้ว หรือเวลาอยู่กับเพื่อน เช่นหลังเลิกเรียน แทนที่จะคุยกับเพื่อนหรือนั่งฟังเพื่อนคุยกัน...กลับก้มหน้าก้มตาอ่านการ์ตูน...เพื่อนไม่เรียกก็ไม่สนใจ...หรือเรียกก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมคำว่า " หาอะไรนะ " คุยกับเพื่อนไม่กี่คำแล้วก็ก้มหน้าอ่านการ์ตูนต่อไป...ซึ่งถือได้ว่าเสียมารยาท ผิดเวลา เพราะเพื่อน ๆ จะอยู่กับเราเฉพาะเวลาช่วงนั้นเท่านั้น แทนที่จะเก็บการ์ตูนไว้อ่านตอนเราอยู่คนเดียว แล้วคุยกับเพื่อนที่จะอยู่กับเราในช่วงเวลานั้น ๆ ให้สนุกสนาน เรากลับไม่สนใจเพื่อน เด็กที่ทำแบบนี้ จะกลายเป็นพวกเข้าสังคมไม่เป็น ไม่มีบุคลิกเป็นของตัวเอง ไม่มีความมั่นใจ เก็บตัว ไม่กล้าทำอะไรใหม่ ๆ พูดกับคนอื่นไม่รู้เรื่อง มีแนวโน้มวิกลจริตซึ่งเป็นผลเสียหายที่ทำนายได้ลำบาก แต่อยากให้เพื่อน ๆ ลองสังเกตดูดี ๆ เด็กที่มีพฤติกรรมแบบที่ข้าน้อยกล่าวมา หาตัวไม่ยาก ลองดูดี ๆ จะเห็นพวกนี้ จะเข้ากับใครไม่ค่อยได้ ยกเว้นแต่พวกที่มีอาการแบบเดียวกัน

และที่ร้ายที่สุดคือพวก เดินอ่าน เพราะอันตรายมาก ใครที่อยู่บอร์ด insite มานาน จะจำได้ว่าข้าน้อยเคยเห็นเด็กเดินอ่านการ์ตูนแบบไม่สนใจสิ่งรอบข้างเดินลงไปในถนนจนโดนรถชนกระเด็นเลือดสาด ต่อหน้าต่อตามา แล้วเอามาเล่าให้ฟัง หลายคนอาจคิดว่า เว่อร์ แต่มันมีจริง ๆ และพิสูจณ์ได้ไม่ยาก ลองดูเอาเองเถอะว่าเด็กที่อ่านการ์ตูนจะตัดการรับรู้สิ่งรอบข้างไปจนเกือบหมด บางทีเพื่อนเรียกยังไม่ได้ยิน แล้วให้คนที่มีสภาพไม่ต่างจากคนเมายา แบบนั้นไปเดินถนน มันจะรอดมั้ย หรือถ้าจะทำอย่างอื่นได้ดีนั่นหมายความว่าต้องอ่านแบบไม่ตั้งใจอ่านแล้วมันจะสนุกเท่าการอ่านแบบตั้งใจได้อย่างไร
อย่าหาว่าใช้คำรุณแรงเลยนะคะ
แบบว่าสมเพชน่ะค่ะ
เพราะพวกนี้อ่านการ์ตูนไปก็ไม่ได้อะไรสักเท่าไหร่ สนุกก็ไม่มากเพราะต้องหยุดอ่านมาทำอย่างอื่นไปด้วย แล้วไอ้อย่างอื่นที่ทำ ก็ทำได้ไม่ดีอีก
ใครที่เป็นพวกอ่านการ์ตูนระดับนี้ ข้าน้อยขอประนาม และ สับ แบบไม่ยั้งเลยว่า ท่านคือนักอ่านการตูนชั้นเลวที่ไม่ควรมาอ่านการ์ตูนเลยเพราะ.......
การอ่านของท่านยังความเสื่อมเสียให้กับเพื่อน ๆ ที่เขาอ่านแบบรู้จักแบ่งแยกเวลา และความเหมาะสม พอผู้ใหญ่รับรู้และเห็นพฤติกรรมที่อุบาทว์จักษุ(ทุเรศนัยตา)ของพวกท่านก็จะมีมุมมองในด้านลบต่อกลุ่มนักอ่านการ์ตูนทั้งหมด ส่งผลให้กลุ่มผู้ชื่นชอบการ์ตูนไม่ได้รับการยอมรับ และ เกิดการห้ามเด็กอ่านการ์ตูน มากขึ้นเรื่อย ๆ อีกด้วยจำเอาไว้ พวกนี้แหละคือตัวการแห่งความเสื่อมเสียของกลุ่มคนอ่านการ์ตูน

Level2.พวกอ่านแบบคุ้มค่าพอสมควร
พวกนี้จะตั้งใจอ่านในเวลาที่เหมาะสมเช่นเวลาที่ไม่ต้องไปสนใจสิ่งรอบข้าง แต่อาจติดขัดเรื่องสภาพแวดล้อมหรือสถาณที่ ซึ่งอาจไม่เอื้ออำนวยแก่การอ่านมากนักอย่างเช่น บนรถเมล์ ร้านอาหารฟาสฟู๊ด หรือที่ ๆ แสงไม่พอ หรือร้อนเกินไปเป็นต้น
พวกนี้ส่วนใหญ่จะเป็นนักอ่านการ์ตูนที่ดี หรือเป็นพวกที่มีระดับสูงกว่านี้แต่ติดขัดในด้านต่าง ๆ ที่เจอบ่อยสุดคือ
-ต้องอ่านนอกบ้านไม่ให้พ่อแม่เห็น
-ไม่มีเวลาว่างพอที่จะหาที่อ่านดี ๆ ได้
-ไม่มีอะไรทำจริง ๆ (รอรับแฟนอยู่)
ใครที่เป็นพวกนี้ข้าน้อยยอมรับว่าก็ยังดีที่แยกแยะเวลาได้ดีแต่เหตุผลเรื่องสภาพแวดล้อมก็ต้องดูกันไปตามเนื้อผ้านะคะ โดยเฉพาะพวกที่ต้องแอบอ่านนอกบ้าน กลัวพ่อแม่จะรู้ อันนี้น่าสงสารค่ะ ในเมื่อเขารักที่จะอ่านจนสามารถจัดเวลาให้เหมาะสมแบบนี้ได้ กลับไม่ได้รับการสนับสนุน ผิดกับพวกแรก ที่มีการสนับสนุนที่ดีแต่ทำตัวเป็นสเหนียดกับวงการ
แต่ถ้าเป็นเพราะว่าใจร้อนเลยปลีกตัวหาที่อ่านมันซะให้รู้แล้วรู้รอด อันนี้ไม่ค่อยดีแต่ก็เป็นสิทธิของเขาที่จะทำอะไรตามใจได้ ก็ว่ากันไม่ได้อีกนั่นแหละ
แต่ที่ต้องว่ากับสำหรับระดับนี้คือพวกที่อ่านในสภาพแสงที่ไม่เหมาะสม ไม่ควรเลยนะคะที่จะเสียสายตาอันเป็นสิ่งสำคัญมากในการอ่านการ์ตูนที่จะออกมาในอณาคตให้สนุกสนาน หากท่านสายตาสั้นหรือเอียงก็ไม่คมชัดเท่าตาดี ๆ แน่จริงมั๊ยคะ
อีกเรื่องหนึ่งคือ ถึงแม้ว่ากลุ่มนักอ่านระดับนี้จะอ่านได้คุ้มค่าแต่ก็ยังมีจุดอ่อนอยู่อย่างเช่นการเสียสายตา การที่ไม่สามารถอ่านการ์ตูนได้อรรถรสเต็มที่จากสภาพแวดล้อมไม่ว่าจะเป็น เสียง อุณหภูมิ หรือการที่ต้องเก็บอาการเวลาอ่านเจอมุข เด็ด ๆ จะยิ้มก็ไม่ได้ หัวเราะยิ่งไม่ได้ใหญ่ จึงทำให้พวกนี้ยังไม่สามารถสนุกกับการ์ตูนที่อ่านได้อย่างเต็มที่ไงคะ

Level3.พวกที่อ่านได้อย่างคุ้มค่ามาก
พวกนี้จะมีสถาณที่ ๆ เป็นของตัวเอง อาจจะเป็นในห้องส่วนตัว รถยนต์ แม้กระทั่งในร้านอาหาร ซึ่งจะเป็นที่ประจำเลย ก็ว่าได้ เช่นทุกวันศุกร์เธอจะปรากฎกายในร้านอาหารเวลา บ่าย3ครึ่งพร้อม C-kids พนักงานเสริฟจะยก น้ำผลไม้และของหวานมาเช่นเคยโดยไม่ต้องสั่ง เป็นต้น
เวลาอ่านการ์ตูนพวกนี้มักจะหาที่ ๆ เป็นที่ ๆ อ่านได้อย่างไม่ต้องสนใจใครและจะปล่อยอารมณ์ให้อิน กับการ์ตูนพอสมควร และแน่นอนว่า จะมีการจัดเวลาไว้โดยเฉพาะเลยว่านี่เวลาอ่านการ์ตูนของเขา / เธอ ใครจะมายุ่งไม่ได้ โทรศัพท์มาอาจมีการเลื่อนว่าอีกครึ่งชั่วโมงโทรมาใหม่ อะไรขนาดนั้นเลย
พวกนี้จะสนุกกับการ์ตูนที่ได้มาอย่างคุ้มค่ามากว่าราคาที่จ่ายไป ยิ่งพวกที่มีห้องส่วนตัว ยิ่งสบายที่ไม่ต้องเก็บอาการใด ๆ อย่างสิ้นเชิงอ่านเจออะไรฮา ๆ ก็ปล่อยก๊ากอยู่คนเดียวได้เพราะไม่อยู่ในสายตาใครเลย
นักอ่านประเภทนี้จะสามารถเข้าถึงอารมณ์ของการ์ตูนที่อ่านได้อย่างเต็มที่ทำให้สามารถเก็บรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ จาก การ์ตูนได้ดีพอที่จะวิเคราะห์หรือวิจารณ์ได้ และหลังจากการอ่านการ์ตูนเสร็จแล้วจะทำให้อารมณ์ของคนเหล่านี้จะผ่อนคลายลงมากที่สุด จึงนับเป็นการอ่านที่ได้ประโยชน์คุ้มค่าเงินที่จ่ายไปจริง ๆ เพราะการอ่านการ์ตูนต้องเป็นความบันเทิงเหมือนกับการดูหนัง ไม่ใช่อ่านแล้วเครียดยิ่งขึ้นหรือไม่ได้อะไรจากการ์ตูนเลย

Level4.พวกที่อ่านได้คุ้มเกินเหตุ
อะไร ๆ ที่มันไม่เดินสายกลาง หรืออะไรที่มันเกินเหตุ ก็มักจะไม่ดีทั้งนั้นแหละ (รู้สึกว่าข้าน้อยก็จะอยู่แถว ๆ นี้นะ)พวกนักอ่านระดับนี้คือจะเป็นพวก นักเสพงานศิลป...อ่านอย่างปราณีตบรรจง ปลดปล่อยจิตใจและอารมณ์อย่างเต็มที่ไปกับการ์ตูนที่อ่าน เส้นสาย ลายสกรีนโทนต่าง ๆ ถูกซึมซับ...คำพูดทุกกรอบล้วนมีความหมาย และจดจำได้ ตัวละครตลอดจนเสียงประกอบจะมีเสียงจริง ๆ อยู่ในภวังค์ของคนอ่านระดับนี้ (image Voice & Sound) หากเนื้อหาการ์ตูนกินใจมากก็อาจถึงขั้นร้องไห้ตามออกมาได้ และ...สภาวะแวดล้อมการอ่านของนักอ่านการ์ตูนระดับนี้จะถูกจัดเตรียมไว้เป็นการเฉพาะ อาจจะมีโต๊ะอ่าน พร้อมโคมไฟ ของว่างและน้ำดื่มที่เตรียมเอาไว้....ยิ่งกว่านั้นนังอาจมีการสรรหา OST (Original Sound Track)ของการ์ตูนที่อ่านมาเปิดเบา ๆ คลอไปด้วย บางท่านก็ต้องเงียบสงัดจริง ๆ เพื่อให้เสพการ์ตูนได้อย่างเต็มที่ ที่สุด เท่าที่จะเป็นไปได้ การติดต่อกับโลกภายนอกก็อาจจะถูกตัดลงชั่วคราว โทรศัพท์อาจ ยกหู หรือปิดเครื่อง ล็อคห้องนั้น ๆ อยู่คนเดียว ซึ่งการทำแบบนี้จะดีหรือไม่ดีก็ขึ้นอยู่กับว่า อ่านเสร็จแล้วเป็นอย่างไร ดึงตัวเองกลับมาสู่โลกแห่งความจริงได้รวดเร็วแค่ไหนหรือหลุดจนแยกไม่ออกว่านี่โลกจริงนี่การ์ตูน ไม่สามารถกลับมาใช้ชีวิตร่วมกับคนในสังคมปกติได้ ซึ่งคนที่เป็นนักอ่านระดับนี้ต้องรู้ตัวว่าทำอะไรอยู่ ตัวข้าน้อยเองก็ต้องใช้เวลาสัก 2-3 นาทีดึงตัวเองกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง ซึ่งยิ่งทำได้เร็วเท่าไหร่ ก็จะผ่อนคลายและมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะการ์ตูนจะเป็นอะไรที่ชะงักขาดตอน ให้ติดตามกันต่อไป ไม่เหมือนกับภาพยนต์ที่เราเข้าชมตามโรงที่จะอินแค่ไหนพอจบแล้วก็แล้วกัน เพราะมันมีตอนจบแน่นอน แต่การ์ตูนไม่เป็นแบบนั้น ผู้ที่จะทุ่มเทอ่านขนาดนี้ต้องควบคุมตัวเองให้ได้ ซึ่งจะเป็นผลดีหรือร้ายขึ้นกับตัวของนักอ่านเองจริง ๆ

ระยะแรก ๆ ข้าน้อยเองก็ หลุด ๆ อยู่เหมือนกัน แต่นาน ๆ เข้าก็รู้ตัวว่าเออ นี่มันเว่อร์ไปแล้ว ปิดหน้าสุดท้ายก็ดึงตัวเองกลับมาให้ได้ ที่สำคัญคือ ข้าน้อยจะพยามถืออะไรติดไม้ติดมือมาจากการอ่านนั้นด้วย เช่นคติสอนใจ,ปรัชญาแบบเด็ก ๆ ,มุมมองที่เราได้ เสร็จแล้วก็ปล่อยเอาไว้ให้ตกผลึกเสียหน่อย จากนั้นก็เอามาฝากเพื่อน ในนี้กันไงล่ะ
แต่ว่าไปข้าน้อยอยากจะอ่านในระดับ 3 น่าจะดีกว่านะกลาง ๆ ไม่เว่อร์จนเกินไป

จากInsitecartoon BoardโดยคุณGATEKEEPERครับ ของผมอยู่ระดับสองปนสามครับ เขียนไว้นานมากตั้งสิงหา ปี2545แล้วครับ