รักของฉัน ฝันของเรา

บทที่ 1

“ถึงแล้วค่ะ ขอบคุณนะที่มาส่ง และขอบคุณนะที่ช่วยเราไว้อ่ะ”

“ไม่เป็นไร คราวหลังจะข้ามถนนก็มองซ้ายขวาให้ดีๆ ก่อน” 

“นาย เราขอเบอร์หน่อยได้ป่ะ เผื่อแม่เราอยากโทรไปขอบคุณ แฮ่ๆ”

“จำเบอร์ไม่ได้อ่ะ” เกาหัวแกรกๆ

“งั้นเฟชก็ได้ นะ นะ”

“ผมก็จำไม่ได้แฮะ” -///////-

“งั้น...เอามือมานี่” ฉันพูดพร้อมกับเอามือล้วงกระเป๋าเป้ เพื่อหาปากกา

“1230 นี่ไอดีไลน์เรานะ ไว้คุยกัน ถ้าไม่แอดมาจะบุกถึงบ้านเลย”

“ครับผม ว่าแต่รู้จักบ้านผมหรอ ?”

“ไม่รู้ๆ กลับบ้านไปเลย ชิ” ฉันพูดพร้อมกับใช้แขนดันนายคนนั้นให้ออกจากหน้าบ้านฉัน 

“ครับผม บายครับ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ”

“ค่ะ เรื่องวันนี้ขอบคุณมากนะ บาย” พอนายคนนั้นเดินไปสุดซอยจนลับตา ฉันก็เดินเข้าบ้านตัวเอง แต่เอ๊ะ! ฉันลืมถามชื่อเขา ให้ตายสิ มัวแต่ขอเบอร์ ฉันนี่หน้าด้านจริงๆ เลย ให้ตายสิ