<< fic TVXQ / ยุนแจ >> ...ตุ๊กตาร้องเพลง... [ BY : Meno ]

ข้อมูลเบื้องต้น

ผมไม่อยากทิ้งแจจุงไป...  แต่ผมก็ไม่อาจฝืนโชคชะตาที่พระเจ้าลิขิตไว้ได้...  ท่านลิขิตไว้ ให้เวลาที่ผมได้อยู่กับแจจุงมีเพียงเท่านี้...

เนื้อเรื่อง

~ตุ๊กตาร้องเพลง~

“แจจุง..  แจ...  แจจุง...”

“ครับ  ผมอยู่ตรงนี้ครับ ยุนโฮ”

“แจจุง..  อย่าทิ้งผมไปนะ...  อยู่กับผมนะ..”

“ครับ  ผมจะอยู่กับยุนโฮครับ”

“แจจุง...  ร้องเพลงให้ผมฟังหน่อยสิ..”

“ครับ”

ชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งนอนหายใจรวยริน หนุนตักของร่างบางที่กำลังเปล่งเสียงหวานนุ่มออกจากริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อ...

แจจุง..  คือชื่อของคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตผม  ชีวิตทั้งชีวิตของผมได้ให้กับแจจุงไปหมดแล้ว...  ชีวิตของแจจุงเอง ก็มีไว้ให้กับผมเช่นกัน... 

ผม ชื่อ ยุนโฮ...  ผมพบแจจุงครั้งแรก...  ที่ปราสาทร้างหลังนี้...  ผมถูกขับไล่ออกจากหมู่บ้าน เพียงเพราะว่าการเกิดของผม ตรงกับการเสียชีวิตของใครหลายคนในหมู่บ้าน...  รวมถึงพ่อและแม่ของผมด้วย...  พอผมเกิดมาไม่นาน  พวกท่านก็ตายจากผมไป...  ไม่มีใครอยากคุยกับผม...  ไม่มีใครอยากเล่นกับผม...  ทุกคนหาว่าเป็นเพราะผม  คนในหมู่บ้านจึงล้มเจ็บ...  ทุกคนในหมู่บ้านจึงพากันขับไล่ผม...  ผมถูกปาด้วยก้อนหิน...  ถูกทุบตี...  ถูกด่าว่า...  ผมไม่เข้าใจเลย...  ทำไมทุกคนจึงขับไล่ไสส่งผม...  ผมต้องเดินจากมาเพียงลำพัง...

และสุดท้าย...  ผมก็มาถึงปราสาทหลังนี้...  ผมคิดว่าคงไม่มีใครอยู่...  เพราะมันทั้งมืดมน...  ทั้งหม่นหมอง...  เต็มไปด้วยความเศร้า...  เหมือนกับผมเลย...  ผมเปิดประตูเข้าไป  ข้างในมืดมิด...  ผมมองไม่เห็นอะไรเลย...  ผมเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ...  เรื่อยๆ...  และผมก็เจอกับแสงสว่าง...  แสงสว่างสีเหลืองนวลราวกับพระจันทร์...  มันสว่างมาจากอะไรบางอย่างที่กำลังเข้ามา...  เข้ามาหาผม...  อะไรบางอย่างที่ว่านั่น คือ ร่างกายของใครคนหนึ่ง...  ยิ่งเค้าเข้ามาใกล้มากเท่าไหร่...  ผมก็ยิ่งเห็นชัดว่า...  ร่างนั้นบอบบาง  ผิวขาวนวลเนียน...  ผมเหมือนโดนแรงดึงดูดบางอย่าง ให้ตรงเข้าไปหาเค้า...  ใบหน้าที่สวยได้รูป  ตาโตสีรัตติกาลนั้น เปล่งประกายราวดวงดาว  ริมฝีปากบางได้รูป สีชมพูระเรื่อ...  ผมดำขลับ ยาวระต้นคอ...  ทั้งร่างถูกห่มไว้เพียงผ้าสีขาวบางๆเท่านั้น...  ตรงกลางอกมีลูกแก้วที่กำลังเปล่งแสงสีเหลืองนวล...  ช่างเข้ากับร่างบางที่กำลังเดินเข้ามาเหลือเกิน...

และ...  เรา 2 คนก็มายืนอยู่ชิดกัน...  ผมจ้องดวงหน้าหวานตรงหน้าอย่างหลงใหล...  แล้วเค้าก็เอ่ยปากว่า...

“ผมจะร้องเพลงให้ฟังเอามั้ยครับ?”

ผมรู้สึกว่าใบหน้าของผมร้อนผ่าว...  สำเนียงที่หวานนุ่มทำให้ผมรู้สึกเคลิบเคลิ้ม...  ผมนิ่งเงียบจนร่างบางตรงหน้าต้องเอ่ยซ้ำ...

“ผมจะร้องเพลงให้ฟังเอามั้ยครับ?”

ในนาทีนั้น...  ผมรู้สึกได้ถึงหยาดน้ำใสๆที่เอ่อล้นดวงตาของผม...  หยดน้ำใสๆรินออกจากตาของผมอย่างที่ผมไม่อาจห้ามมันได้... 

“ร้องไห้ทำไมครับ?”

ร่างบางตรงหน้าเอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจ... 

                “ไม่เคยมีใครบอกว่าจะร้องเพลงให้ผมฟังเลย...  ไม่เคยมีใครร้องเพลงให้ผมฟัง...  คุณเป็นคนแรก...  ที่บอกว่าจะร้องเพลงให้ผมฟัง...  ได้โปรดเถอะครับ...  ร้องเพลงให้ผมฟังหน่อยเถอะ...”

ผมพยายามควบคุมน้ำเสียงที่ตอบออกไป...

“คุณชื่ออะไรครับ?”

ร่างบางตรงหน้าเอ่ยปากถาม...

“ยุนโฮ...  ชื่อของผมคือ ยุนโฮ...”

“คุณยุนโฮ  ผมจะร้องเพลงให้คุณฟังเองครับ”

ร่างบางดึงมือของผมให้นั่งลง...  และเริ่มต้นเปล่งเสียงหวานให้ผมฟัง...

ในที่สุด...  ผมก็ตัดสินใจอยู่ที่นี่...  อยู่กับร่างบางตรงหน้า...  ที่ไม่รังเกียจผม...  ที่เต็มใจร้องเพลงให้ผมฟัง...  ที่พูดอย่างอ่อนโยนกับผมเป็นคนแรก...

ชื่อของเค้าคือ แจจุง...  ผมพึ่งรู้หลังจากนั้นว่า...  เค้าไม่ใช่คน...  หากแต่เค้าคือ ตุ๊กตาร้องเพลง...  มีหน้าที่มอบเสียงเพลงของเค้าให้แก่ผู้คน...  ผู้ที่สร้างเค้าขึ้นมาอาศัยอยู่ตัวคนเดียว...  จึงสร้างแจจุงขึ้นมา เพื่อให้ร้องเพลงเป็นเพื่อนเขา...  แต่พอคนผู้นั้นตายลง...  คนรอบข้างก็เอาแจจุงมาทิ้งไว้ที่นี่...  แจจุงอยู่คนเดียวมานานกว่าผมซะอีก...  ผมรู้ดีว่าความเหงาจากการที่ต้องอยู่คนเดียวเป็นอย่างไร...  ผมจึงตัดสินใจอยู่ที่นี่...  อยู่กับแจจุง...  ผมไม่อาจทิ้งเค้าไปได้...

ทุกวัน...  แจจุงจะร้องเพลงให้ผมฟัง...  ผมมีความสุขเหลือเกิน...  ชีวิตของผมที่เหลือ  ผมมอบให้แจจุงหมดทั้งชีวิต...  ผมเชื่อว่าการที่ผมตัดสินใจ ไม่เอาเศษกระจกชิ้นนั้นปาดข้อมือไปตั้งแต่แรก...  ก็เพราะพระเจ้าลิขิตให้ผมต้องมาพบกับแจจุง...  ให้ผมมาที่นี่...  ที่ปราสาทหลังนี้เพื่อพบกับแจจุง...  ชีวิตของผมที่เหลือ...  อยู่รอเพื่อจะมอบให้กับแจจุง...  และผมก็เชื่อว่า...  แจจุงอยู่ที่นี่เพื่อรอที่จะพบผมเช่นกัน...  เพื่อรอที่จะมอบชีวิตที่เหลืออยู่ให้ผม...  ชีวิตของเรา...  เป็นของกันและกัน...

วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว...  ผมรู้ดี...  รู้ว่าอีกไม่นาน...  ผมก็จะต้องจากแจจุงไป...  จะด้วยเพราะคำสาป...  หรืออาถรรพ์อะไรก็ตาม...  มันจะเป็นการจากไปที่ไม่เต็มใจของผม...  ผมไม่อยากทิ้งแจจุงไป...  แต่ผมก็ไม่อาจฝืนโชคชะตาที่พระเจ้าลิขิตไว้ได้...  ท่านลิขิตไว้ ให้เวลาที่ผมได้อยู่กับแจจุงมีเพียงเท่านี้... 

3 วันมาแล้วที่ผมนอนหนุนตักแจจุงโดยไม่ได้ขยับไปไหน...  นอนฟังเสียงของแจจุงที่เต็มใจร้องเพลงให้ผมฟังอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย...  ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมา...  ผมไม่เคยคิดว่าเค้าเป็นแค่ตุ๊กตาเลยซักครั้ง...  ผมคิดมาตลอดว่าเค้าคือ คน...  เค้าคือคนที่โชคชะตาลิขิตให้มาอยู่รอเพื่อพบผม...

อีกไม่กี่นาทีข้างหน้า...  ผมก็จะต้องจากเค้าไปแล้ว...

“ยุนโฮ..  ยุนโฮครับ”

เสียงร่างบางตรงหน้า ปลุกผมจากอาการเหม่อลอย...

“หืม?”

“ยุนโฮ จะต้องไปจริงๆเหรอครับ?”

เสียงหวานตัดพ้อที่ผมกำลังจะทิ้งเค้าไป...

“แจจุง...  ผมไม่ได้อยากไปนะ...  ผมอยากอยู่กับแจจุงที่นี่...  อยากอยู่กับแจจุงตลอดไป...”

ผมตอบด้วยเสียงแผ่วเบา...  ร่างกายของผมไม่มีเรี่ยวแรงอีกแล้ว...

“ยุนโฮ...”

หยดน้ำใสๆ ต้องลงบนใบหน้าของผม...  ผมเปิดเปลือกตาขึ้นมอง...

                น้ำตา...  แจจุงกำลังร้องไห้...  เห็นมั้ย...  เค้าไม่ใช่ตุ๊กตาสักหน่อย...  เค้ามีชีวิต...  มีจิตใจ...

                ผมพยายามใช้แรงที่เหลืออยู่...  ยกมืออันสั่นเทาขึ้น...  ปาดน้ำตาของคนตรงหน้า...

                แจจุงจับมือผมเอาไว้...  น้ำตาของเค้าหลั่งรินอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด... 

                “แจ..  แจจุง...”

                ผมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เบาราวเสียงกระซิบ...

                “ผมรักแจจุงนะ...  แจจุงรักผมมั้ย?...”

                “ครับ  แจจุงรักยุนโฮครับ...  แจจุงรักยุนโฮ...”

                ประโยคที่ผมอยากได้ยินที่สุดถูกเอ่ยขึ้นจากร่างบาง...  ถึงแม้จะได้ยินอยู่ทุกวัน...  แต่ในยามนี้ ผมกลับโหยหาคำนี้อย่างประหลาด...

                แล้วแจจุงก็ทำในสิ่งที่ผมคาดไม่ถึง...  ร่างบางตรงหน้าก้มลงมาประทับริมฝีปากของตน...  บนริมฝีปากของผมอย่างแผ่วเบา...  เพียงเสี้ยวนาที...  แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนมันเนิ่นนาน...

                “แจจุง...  ร้องเพลงให้ผมฟังหน่อยสิ”

                ในช่วงเวลาสุดท้าย...  ผมอยากให้เสียงของแจจุงดังก้องอยู่ในใจไปจนถึงเวลาที่ผมต้องไป...

                “ครับ”

                เสียงหวานนุ่มบรรเลงเป็นท่วงทำนองที่เศร้าสร้อย...  พร้อมๆกับที่เปลือกตาของผมเริ่มหรี่ลง...  ผมพยายามมองใบหน้านั้นจนถึงวินาทีสุดท้าย...  มองหน้าของแจจุงที่มองตอบกลับมาด้วยความเศร้า... 

                ในที่สุด...  เปลือกตาของผมก็ปิดลง...  อย่างไม่มีวันเปิดอีกตลอดกาล... 

                ท่ามกลางหยดน้ำตา...  หยดแล้วหยดเล่าที่รินไหลมาอย่างไม่ขาดสาย...  เสียงเพลงกังวานที่เปล่งออกมาจากจิตใจของตุ๊กตาตัวหนึ่ง...  เสียงเพลงที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศก...  เมื่อชีวิตหนึ่งจากไป...  แล้วอีกชีวิตที่เหลืออยู่ จะอยู่ไปเพื่อใคร... 

                ...และสุดท้าย...  เสียงร้องเพลงก็จบลง...  พร้อมๆกับที่ตุ๊กตาตัวหนึ่งหยุดการทำงาน...  หยุดชีวิตที่เหลืออยู่ทั้งหมดลง... 

                แสงไฟจากลูกแก้วที่สว่างอยู่ตรงอก...  ก็ค่อยๆหรี่แสง...  จนดับลง...  ในที่สุด...

...................................................................................................................................................................................