ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Ξ SUPER BOYS & GIRLS } EXO SNSD GOT7

    ลำดับตอนที่ #2 : NUMBER 01 } Who is winner?

    • อัปเดตล่าสุด 12 เม.ย. 58








     

    NUMBER 01: Who is winner?

     

     

                เป็นอันทราบกันดีว่า SM High School จัดอันดับเหล่านักเรียนที่เข้ามาภายในโรงเรียน คัดสรร และเลือกอย่างมีระบบ เพราะมันคือแหล่งรวมพวกลูกคุณหนูนิสัยดี โลกสวย จิตแจ่มใส รวมไปถึงพวกคนมีตังใช้ไปวันๆ และเที่ยวระรานชาวบ้านเขาไปทั่ว

     

    บังเอิญดีจริงๆที่โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่คล้ายกับจะเป็นโรงเรียนปิด นักเรียนสามารถเดินทางกลับบ้านหรือจะพักหอพักที่หรูหราเหมือนกับโรงแรมห้าดาวในรั้วสถานศึกษาได้อย่างไม่มีปัญหา เพียงแต่ต้องมีสิ่งที่เรียกมันว่า เงินตรา

     

    และแน่นอน ในเมื่อมีคนประเภทที่เรียกว่า อันธพาล เกือบจะทั่วโรงเรียน แล้วทำไมมันจะไม่มีสิ่งที่เรียกว่าที่สุดของที่สุดในโรงเรียนกันล่ะ? ฮะๆ อาจจะเป็นเรื่องที่น่าขำที่ต้องพูดแบบนี้ แต่ทุกสิ่งอย่างคือความจริง จะเรียกว่าคิงส์หรือควีนส์ก็ไม่เชิง

     

    เพราะหากเป็นคิงส์จะต้องดูแลปกครองประชาชนด้วยความเป็นธรรม ส่วนควีนส์ก็ต้องเป็นคนที่มีจิตใจงดงาม แต่มันคงจะตรงข้ามกัน เพราะฉะนั้นจะขอไม่เรียกตัวเองว่าควีนส์หรือคิงส์อะไรทั้งนั้น

     

    สิ่งที่เรียกว่าคิงส์และควีนส์ในโรงเรียนจึงได้เปลี่ยนไป. .

    กลายมาเป็น SUPER BOYS และ SUPER GIRLS แทน

     

    ไม่ใช่พวกเขาดี โปรไฟล์ไม่เปื้อนมลทิน แต่หากตรงข้ามว่าพวกเขาแทบจะกลายเป็นด้านมืดของโรงเรียนไปด้วยซ้ำ ความเลวร้ายดีกรีเกินระดับสิบที่เด็กมัธยมปลายทั่วไปเกินกว่าจะทำได้ นิสัยที่หยาบคายแต่หากตรงใจกับนักเรียนหลายกลุ่มในโรงเรียนนี้เป็นอย่างมาก ด้วยความรวยชนิดล้นฟ้า และความประพฤติในสิ่งที่เรียกว่าแย่บางประการก็ยังหาตัวจับได้ยากจนทำเอาพวกอาจารย์ปวดหัวไปตามๆกัน แต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีใครปฏิเสธว่าพวกเขาเป็นตัวสร้างชื่อเสียงให้โรงเรียน

     

    ไม่ใช่แค่เลวและทำตัวไร้สาระไปวันๆ

     

    นอกจากหน้าตาจะดี ความรวยระดับสิบ สมองไอคิวเกือบเท่าไอน์สไตน์ แล้วอย่างอื่นก็ไม่น่าจะมีอะไรดี

    ดีไปแล้วได้อะไรวะ? ทำให้รวยขึ้นหรอ. . ก็ไม่นี่ #ยิ้มมุมปาก

     

     อ่อ! เรื่องของหอพักที่เหมือนกับโรงแรมมันแยกออกเป็นสองฝั่งคือชายและหญิง ซึ่งก็ไม่รู้แยกไปทำไม ลองถามผู้อำนวยการโรงเรียน เขาก็ตอบกลับมาว่าแยกไปเพราะนักเรียนจะได้ไม่ประพฤติผิด

     

    เหอะ!

    แม่งน่าขำชิบหาย!

    คิดว่าเด็กมันจะไม่เอากันงั้นสินะครับ , ผู้อำนวยการคงต้องคิดอะไรใหม่หลายๆเรื่องเลยล่ะนะ. .

     

     

     

     

    อย่างน้อยก็..ห้องพวกผมห้องนึงล่ะครับ J

     

    ภายในหอพักชายชั้นบนสุดที่แทบจะเรียกได้ว่าแม่งกลายเป็นแหล่งมั่วสุมชั้นดีของเหล่าชายหน้าตาดีทั้ง 5 คน นาฬิกาตีบอกเวลาเช้าตรู่ แต่หากยังไม่มีสิ่งมีชีวิตสักตัวขยับกายของตัวเองเพื่อที่จะเตรียมตัวไปเรียนแม้แต่คนเดียว

     

    ทีวีจอภาพ Full HD ฉายหนังเรทอาร์คุณภาพสูงให้เสียงดังกังวานไปทั่วห้องพักที่ปิดเสียงเป็นอย่างดี แต่ไอเสียงร้องครางซี๊ดถึงใจนั่นมันรบกวนคนจะหลับจะนอน! เท้ายาวของใครบางคนเขี่ยรีโมทที่อยู่ใกล้ๆเท้าของตัวเองก่อนที่จะใช้มือหยิบมันและกดปิดปุ่มปิด

     

    สภาพห้องไม่ต่างจากสมรภูมิเลยสักนิด เมื่อคืนมีงานเลี้ยงแฮงก์โอเวอร์ ปาร์ตี้กันจนเกือบเช้า เพิ่งจะได้หลับกันไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ วันนี้เปิดเทอมวันแรก. . แล้วไงวะ? เกี่ยวหรอ? ไม่เกี่ยวหรอก จะนอน จะพักผ่อน ใครจะทำไมวะ?

     

    “เชี่ย! แม่งอย่างมึนเลย” ลุกขึ้นมาก่อนใครเพื่อน พร้อมกับสะบัดหัวของตนเองแรงๆ ไล่ความมึนเมาออกจากหัวไปให้ได้ก่อน พอลืมเต็มตาเท่านั้นล่ะ. .

     

    สภาพห้องแม่งเละชิบหาย!

     

    “ตื่นมึงตื่น” ใช้เท้าเขี่ยเพื่อนอีกคนข้างๆ และเมื่อมันไม่ตื่น จึงจัดการถีบมันผลักล้มลงไปกองกับพื้นจนมันทำหน้าตาเขียวใส่ แต่ถึงแบบนั้นคิดหรอครับว่าคุณชายมาร์คจะสน

     

    เหอะ! กูไม่สนหรอก!

     

    “สัดมาร์ค! กูเจ็บป่ะ ปลุกกูดีๆไม่ได้หรอ” โอเซฮุนสะบัดหัวไล่ความมึนเมาออกเป็นคนที่สอง ให้แม่งได้แบบนี้ดิ่วะ เพื่อนทั้งคน ปลุกดีๆแม่งไม่ปลุก เสือกใช้ตีนถีบให้ตื่นขึ้นมา เจ็บชิบหาย!

     

    “กูปลุกดีๆแล้วมึงตื่นไหมล่ะ”  ยักไหล่บอกโอเซฮุนอย่างไม่สนใจ ขยับตัวไปมา ก่อนจะรีบใช้ตีนเขี่ยเพื่อนทุกคนอย่างเป็นมารยาท เพราะหากไม่เป็นมารยาทป่านนี้เขาคงจะถีบไอพวกเพื่อนเวรให้ล้มลงไปนอนแบบเดียวกับโอเซฮุนตั้งนานแล้ว

     

    “โอ๊ย! มึนหัว” ชานยอลเป็นบุคคลที่ตื่นขึ้นมาเป็นคนที่สาม สภาพหัวนี่แม่งรกชิบหายอย่างกับจะให้นกมาทำรังบนหัว แต่ถึงอย่างนั้นก็ดูฮอตแต่ยังคงน้อยกว่าไอเซฮุนละนะ

     

    ก็ไอนั่นมันได้ขึ้นชื่อว่า Super sexy boy นี่น่า #ยักไหล่แบบไม่แคร์

     

    “เก็บดิ่ เด็กมึง” มาร์คปรายสายตามองไปยังนักเรียนหญิงที่นอนอยู่ข้างๆชานยอล เหอะ! จะเรียกว่าเหยื่อก็คงไม่ถูกเท่าไหร่นักหรอก ให้ใช้คำว่าคู่ขาของไอชานยอลจะดีกว่า เพราะมาร์คก็เห็นหน้าค่าตาของผู้หญิงคนนี้บ่อยกว่าชาวบ้าน

     

    สงสัยจะเป็นคนโปรดของไอชานยอลมัน

     

    “เออๆ เดี๋ยวกูจัดการเองน่า” ชานยอลบอกเพื่อนปัดๆ ใช้มือปลุกหญิงสาวที่นอนข้างๆจนเธอตื่นขึ้นมา ก่อนที่จะปรายสายตาและชี้มือไปที่ประตู ซึ่งดูเหมือนหล่อนเองจะรู้หน้าที่ ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากของไอชานยอลแม้แต่น้อย

     

    ถ้าเป็นช่วงแรกๆที่มันเริ่มฟันหญิงนะ ได้ยินเสียงร้องไห้หนวกหูน่ารำคาญแม่งแทบจะทุกวัน ยัยผู้หญิงที่โดนฟันเวอร์จิ้นพวกนั้นก็มาร่ำเรียกหาของที่ตัวเองเสียไปแล้ว ซึ่งพวกผมก็แทบจะสบถใส่ ถ้าไม่ติดว่านั่นผู้หญิงอ่านะ

     

    จะว่ายังไงดีล่ะครับ. . พวกผมก็เป็นประเภทที่เลือกจะเล่นกับคนที่พร้อมสนุกไม่ผูกมัดชีวิตอะไรทำนองนี้มากกว่า พอมีความสุขก็จบๆกันไปเท่านั้นล่ะครับ แล้วที่สำคัญห้ามแสดงออกว่าเป็นเจ้าข้าวเจ้าของของพวกผมเด็ดขาด ก็ไม่ได้จริงจังนี่หว่า ทำไมจะต้องทำท่าทีแสดงไออาการหวงพวกนั้นด้วยวะ

     

    แต่ถ้ารายไหนไม่เรื่องมากสักเท่าไหร่ พร้อมสนุกกับพวกผมแบบไม่ผูกมัด ไม่หึงไม่หวง ไม่แสดงไออาการงี่เง่าที่ผู้หญิงส่วนใหญ่ทำ ผู้หญิงพวกนั้นจะถูกเรียกได้ว่าเป็นคู่ขารู้ใจไปโดยปริยาย

     

    ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้ก็น่าจะใช่นะครับ..

     

    เพราะแค่ไอชานยอลปัดมือไล่เธอก็เดินออกจากห้องโดยที่ไม่พูดไม่จาอะไรสักคำ หน้าตาก็สวยดีด้วย ถึงจะบอกว่าเป็นแบบที่ผมชอบแล้วเธอก็เคยพยายามจะอ่อยผมอยู่หลายครั้ง แต่ขอโทษเหอะวะ

     

    มาร์ค ต้วนไม่มีรสนิยมแดกของที่เพื่อนใช้แล้ว

     

    “อ่าว เชี่ยบี! มึงจะไปไหนแต่เช้าวะ” ชานยอลถามเพื่อนอีกคนที่พอตื่นแล้วก็คว้าเสื้อสูทสีเทาของตัวเองและเดินออกไปพร้อมกับประโยคตอกกลับคนถามที่โคตรเจ็บแสบ

     

    “ไม่เสือกดิ่ชานยอล”

     

    ไอ้ชานยอลปาหมอนที่อยู่ข้างๆตัวมันใส่อีกคน แต่คิดว่าคนอย่างอิมแจบอมจะหลบไม่ทันไอหมอนกิ๊กก๊อกของปาร์คชานยอลหรอ

    เหอะ. . ไม่มีทางเป็นไปได้

     

     

    “เสียงดังชิบหาย” เสียงทุ้มเย็นของคนที่ตื่นเป็นคนสุดท้าย ปรายสายตานิ่งๆมองมายังพวกเรา มันขยี้หัวของตัวเองหนึ่งที แล้วเดินหนีออกจากห้องไปโดยที่ไม่พูดอะไร

     

    ซึ่งพวกผมก็คงจะไม่พูดอะไรกับแม่งเหมือนกัน มันก็เป็นแบบนี้ประจำ. .สำหรับไอคริส ถ้ามีอะไรมารบกวนแม่ง ทำให้มันไม่ได้นอนเกิน 6 ชั่วโมงสภาพแม่งก็เหมือนกับซอมบี้ อารมณ์เสีย หงุดหงิด ใครพูดไรไม่เข้าหูก็หน้าหงิกอย่างกับตูดหมา ไม่รู้ว่าไปเอานิสัยอนามัยชิบหายวายป่วงแบบนี้มาจากที่ไหน

     

    มันเดินออกไปจากห้อง คาดไว้ว่าคงจะไปนอนห้องของตัวเอง และผม มาร์ค ต้วน เมื่อมองสภาพห้องของตัวเอง มันทำให้ผมรู้ว่ามันไม่ปลอดภัยสักนิดถ้าผมจะมาอยู่ในห้องนี้. . สภาพห้องนี่รกครับ รกมาก รกเหี้ย! แน่นอนว่าถ้าผมอยู่ ผมก็ได้เก็บดิ่ ไม่เอาด้วยหรอก J

     

    พูดแล้วผมก็บอกลาเพื่อนฝูง โดยไม่ลืมที่จะตบบ่าไอเซฮุนให้ออกจากห้องไปพร้อมกัน ทิ้งให้ไอปาร์คอยู่ในห้องแค่คนเดียว แน่นอนว่าเอ๋อๆแล้วยังแฮงก์ๆแบบมันตามความคิดชั่วร้ายในหัวของพวกผมไม่ทันหรอกครับ

     

    “ฝากห้องด้วยนะไอชานยอล”

    ไม่ถึงสองนาทีครับ. . เสียงดังแน่นอน

    เชื่อผมดิ่

     

     

     

    “ไอพวกเพื่อนเหี้ยยยยยยยยยย!!!”

     

     

    ก็บอกแล้วไง J

     

     

     

     

                วันนี้เป็นอีกวันที่ค่อนข้างน่าเบื่อ. .ใช่ ! เปิดเทอมวันแรกมันก็ต้องน่าเบื่อเป็นธรรมดาอยู่แล้ว เห็นหน้าเพื่อนร่วมห้องคนเดิมๆซ้ำกันมาห้าปี ใครบ้างแม่งไม่เบื่อ แต่อย่างน้อยในสิ่งที่น่าเบื่อก็ยังพอมีสิ่งที่น่าตื่นเต้นให้ทำในวันเปิดเทอมอยู่บ้างล่ะนะ

     

    กึก!

     

    สมาร์ทโฟนเครื่องสวยถูกโยนลงไปบนโต๊ะนักเรียนเนื้อดีอย่างเสียงดัง รอยยิ้มเหยียดมุมปากของใครบางคนเหยียดยิ้มใส่หน้าจอมือถือ

     

    ไม่รับไว้เห็นจะคงไม่ได้ คงมีเรื่องสนุกๆให้ทำอีกตามเคย. .

     

     

    กระทู้ที่ 5972 : กลุ่ม Super girls ยัยพวกกลุ่มกระจอก คิดว่าตัวเองเด่นดังมากเลยงั้นสิ?

     

    หื้ม? กระทู้ไร้สาระอะไรในโรงเรียนกันเนี่ย? โดนตั้งสแปมเอาไว้ซะด้วย นิ้วเรียวสวยสไลด์หน้าโทรศัพท์ลงมาอย่างใจเย็น ริมฝีปากกดยิ้มลึกเมื่อเลื่อนไล่อ่านคอมเม้นท์แต่ละอัน

     

    ‘[+430 , -689] อย่ามาว่าควีนของพวกเรานะยัยกระจอก

    เด็กติ่งหรอ? เอาเถอะ ไม่ค่อยจะสนใจยัยคนพวกนี้สักเท่าไหร่หรอก สนใจซะมากกว่าว่าใครแม่งเป็นคนทำเรื่องไร้สาระแบบนี้วะ

     

    ‘[+1,456 , - 1,298] ยัยพวกคนเห็นแก่ตัว สวยมากนักรึไงถึงทำตัวกร่างไปทั่ว ก็แค่เส้นใหญ่มีผู้อำนวยการหนุนหลังให้ไม่ใช่รึไง? พวกแกมันก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่นักหรอก กะอีแค่กลุ่มผู้หญิง 5 คนที่ไม่มีเพื่อนอยากจะคบด้วยเท่านั้นแหละ

     

    ‘[+1,103 , - 1,034] เหอะ! ใครเขาอยากจะไปคบกับยัยพวกนั้นกัน คนนึงก็บ้าๆบอ คนนึงก็อ้าขาให้ผู้ชายฟรี คนนึงก็คั่วผู้ชายไม่เลือก อีกคนก็วีนแตกไร้สาระบ้าอะไรไม่รู้ เพราะพวกแกเป็นแบบนี้ไงถึงไม่มีใครเขาอยากจะร่วมวงเสวนาหรือว่าคบด้วย

     

     

    กึก!

     

    โยนมือถือลงอย่างไม่ใยดี ซึ่งเจ้าของเครื่องเองก็ไมได้ต่อว่าอะไรอีกคนนัก มือถือเครื่องละสองสามหมื่น ขนหน้าแข้งไม่ร่วงเลยสักนิดถ้ามันจะพังขึ้นมาจริงๆ ของพังก็ซื้อใหม่มันก็แค่นั้นเอง

     

    “จะเอายังไงดีล่ะจูฮยอน” พูดกับอีกคนอย่างติดตลกเล็กน้อย แต่นั้นทำให้ริมฝีปากอิ่มเหยียดยิ้มออกมา และมัน..เป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้ดีสำหรับคนใกล้ตัวนัก

     

    “หึ ใครตั้งกระทู้”

    กรีดยิ้มร้าย พร้อมหันมามองหน้าเพื่อนสนิทของตัวเอง เห็นท่าทางเช้าวันเปิดเทอมวันแรกจะไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิดเอาไว้ซะแล้วสินะ

     

     “ซงมินอา ห้อง 5-B”

    “หรอ”

     

    ได้ยินแบบนั้นก็ก้าวเท้าของตัวเองออกจากห้องเรียนแบบไม่เร่งรีบมากสักเท่าไหร่ ก้าวเร็วไปก็ไม่ได้อะไรดีขึ้นมา ยังไงยัยนั่นก็ต้องโดนบทเรียนบางอย่างที่กล้าตั้งกระทู้ไม่กลัวตายแบบนั้นขึ้นมาอยู่ดี

               

    เดินมาถึงล็อกเกอร์ส่วนกลางที่มีตู้ล็อกเกอร์เรียงรายกันเต็มไปหมด เป้าหมายของเธอกำลังคุยกับเพื่อนอย่างออกรส

     

    เหอะ! มีความสุขเข้าไปเถอะ

    เพราะเวลาต่อจากนี้น่ะ. .

     

     

     

    นรกทั้งเป็นแน่ J

     

     

     

    “สวัสดีซงมินอา” เดินเข้าไปประชิดร่างของอีกคนที่ตู้ล็อกเกอร์ ไม่แน่ใจว่าตอนนี้ทำหน้าสภาพแบบไหน แต่อีกฝ่ายนี่กลัวจนตัวสั่นหงก ใบหน้าแทบจะซีดเผือดเป็นกระดาษไปแล้ว หึ! ไอพวกเก่งแต่ปาก! พอมาเจอเข้าจริงๆแล้วก็กลัว ไม่มีสมองคิดก่อนที่จะทำอะไรเลยรึไง

     

    “มีปัญหาไรกับฉันรึเปล่า?” โชว์โทรศัพท์มือถือที่มีกระทู้ด่าทอขึ้นมาอีกคนยิ่งหน้าซีดเผือดเข้าไปใหญ่ เพื่อนสองคนของสาวเจ้าที่กำลังลังเลว่าจะเข้ามาช่วยเธอดีไหม แต่พอส่งสายตาเหยียดและจิกกลับไปสองคนนั้นก็รีบหนีไปอย่างรวดเร็ว

     

    เหอะ! แม่งโคตรกระจอกเลยว่ะ!

     

    “ตอบ!

     

    ไม่ได้อยากจะคะยั้นคะยออะไรยัยนี่มากมายนักหรอก แต่ดูแล้วแม่งหมั่นไส้ ไอตอนทำทำไมไม่คิดก่อนจะทำล่ะวะ ชอบท้าทายอำนาจ Super girls มากเลยสินะถึงได้ทำแบบนี้

    และแน่นอน. .

     

    คนแบบนี้ถ้าไม่กำจัด. .

     

    คนอื่นก็จะทำตามน่ะสิ

     

     

    “ร เราขอโทษ”

    เหอะ! น่าสมเพช! จะมาขอโทษอะไรตอนนี้วะ? ขอโทษไปแล้วแก้ไรได้ไม่ทราบ? ยัยพวกนี้นี่จริงๆเลยนะ เห็นพวกเราเป็นแค่ผู้หญิงกิ๊กก๊อกกันรึไง? Super girls น่ะ พูดจริงทำจริงต่างหาก

     

    “ขอโทษหรอ?”

    “...”

    “ยัยคนไม่มีสมอง”

    ให้ตายเหอะ! นี่มันเป็นคำด่าที่โคตรจะห่วยแตกของซอจูฮยอนตั้งแต่เกิดมา 18 ปีเลย! ปกติคงจะด่าแรงกว่านี้ แต่เห็นหน้ายัยนี่แล้วด่าไม่ลง เป็นช่วงตอนเช้าด้วยล่ะมั้งก็เลยด่าไม่ลงเข้าไปใหญ่

     

    ง่ายๆเลยนะคือสมองยังทำงานไม่เต็มที่ แค่นั้นแหละ..

     

    “ร เราขอโทษ”

    “...”

    “เราขอโทษจริงๆนะจูฮยอน”

     

    กึก. .

     

    จูฮยอน? จูฮยอนหรอ?

    ยัยนี่กล้าดียังไงมาเรียกชื่อจริงฉันวะ?!

     

    “ใครอนุญาตให้เธอเรียกชื่อจริงของฉันไม่ทราบ?” ถามอีกคนด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ ปรายสายตามองเพื่อนของสาวเจ้าที่สั่นหงกๆ เหอะ! คนแบบนี้แม่งโคตรน่าสมเพช

     

    “ร เรา..”

     

    “ไปตายซะไป!” ฉันจับแขนเรียวเล็กนั่นพร้อมกับเหวี่ยงลงพื้นด้วยแรงทั้งหมดที่มี ร่างบอบบางของซงมินอาไถลไปกับพื้น แต่นั่น. .ก็ยังคงไม่สาสมกับสิ่งที่ยัยนั่นทำลงไปสักเท่าไหร่หรอกนะ เสียงรองเท้าคัทชูสีน้ำตาลยี่ห้อดังขยับเข้ามาใกล้กับร่างตรงหน้าที่สั่นไปมาด้วยความกลัว

     

    นั่นล่ะ. .ยิ่งสนุกเข้าไปใหญ่!

     

    มือเรียวคว้าไปที่ผมสีน้ำตาลสลวยหากแต่ยังไมได้กระชากหรือดึง ก็มีมือปริศนามาแตะเข้าที่บ่ายั้งไว้เสียก่อน สายตาเรียวที่กรีดด้วยอายไลน์เนอร์อย่างดีตวัดมายังเจ้าของมือ หากแต่เมื่อหันกลับไป ดวงตาที่เคยจ้าอารมณ์นั้นกลับยิ้มออกมา พร้อมกับปล่อยมือจากผมของซงมินอา

     

    “เจสสิก้า”

     

    “ปล่อยเธอ” เสียงเย็นเยียบของสตรีหมายเลขหนึ่งที่ทุกคนไม่มีแม้แต่จะเหยียดย่างกรายเข้าไปใกล้ ทำให้บริเวณนั้นเงียบสงบไปหมด. . ดวงตากลมโตแต่มองไปยังร่างของหญิงสาวที่นั่งอยู่บนพื้นด้วยสายตาเย็นชา

     

    ก้มตัวลงไปในระดับเดียวกัน ใบหน้าสวยหวานหากแต่ไร้ซึ่งรอยยิ้ม กระซิบเสียงพร่าข้างใบหูของหญิงสาว ใบหน้าของซงมินอาซีดเผือดลงไปถนัดตา เธอจับมือเจสสิก้าพร้อมกับส่ายหัวไปมา หากแต่สาวเจ้ากับปัดมือของเธออย่างไร้เยื่อใย

     

     

    “เจสสิก้า ไม่นะ”

    “...”

     

    “ไม่! ได้โปรด” น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยของมินอา หญิงสาวตัวสั่นเป็นเจ้าเข้ายิ่งเสียกว่าตอนที่พบกับซอฮยอนเสียอีก หากแต่ร่างบอบบางของเจสสิก้ากลับยืนขึ้นเต็มความสูงของตัวเอง พร้อมกับขยับรองเท้าคัทชูออก

     

    ริมฝีปากอิ่มบางขยับออกช้าๆทีละถ้อยคำให้กับซงมินอา

    ไร้เสียงพูด. . แต่น่ากลัวดังปิศาจ

     

     

    You are my blacklist”

     

     

     

    “เจสสิก้า ได้โปรด”

    “เราขอโทษ เราจะไม่ทำอีก เราขอโทษ”

     

     

    ทำไปก็เท่านั้น. . คนอย่างเจสสิก้าจองไม่มีทางที่จะเห็นใจคนอื่นเลยเด็ดขาด ขอเชิญสนุกไปกับความทรมานในภาคบ่ายของเธอแล้วกันนะ ซงมินอา. .

     
     

     

     

     

     

     

     

     

    ไม่รอดจริงๆ. . เมื่อกลางวันมีข่าวของซงมินอาออกมาและนั่นทำให้ซอฮยอนเหยียดยิ้มอย่างอารมณ์ดีกับข้อมูลในสมาร์ทโฟนเครื่องหรูของตัวเอง

     

    ซงมินอา ห้อง 5-B แบล็คลิสต์คนล่าสุดของบอสเจ

     

    ภาพของเด็กผู้หญิงอายุ 17 ปีแสนคุ้นตาเปรอะเปื้อนไปด้วยอาหารหลากหลายชนิด แต่ที่มากสุดเห็นจะเป็นไข่ไก่เหนียวๆที่ติดตามเสื้อผ้าของเจ้าหล่อนในภาพ

     

    ถามว่ามีใครสงสารไหมน่ะหรือ. . แน่นอนว่าไม่!

    แบล็คลิสต์ของบอสเจก็เหมือนกับโดนแบล็คลิสต์จากนักเรียนทั้งโรงเรียน อีกไม่กี่วันยัยนั่นก็ต้องลาออกจากโรงเรียนไปในที่สุดเองนั่นแหละ!

     

    ตอนนี้พวกเราทั้ง 5 คนโดนเรียกตัวด่วน ห้องพักสุดหรูพร้อมกับการเปิดเครื่องปรับอากาศที่อุณหภูมิ 20 องศาเซลเซียสตามที่พวกเราชอบเป็นประจำ ใครจะว่าว่าไม่ประหยัดพลังงานยังไงก็ช่าง. . ใครสนกัน?! ที่นี่ห้องผู้อำนวยการเชียวนะ และแน่นอนว่าใครที่เข้ามาในห้องผู้อำนวยการย่อมเป็นบุคคลสำคัญอยู่แล้ว ไม่มีใครกล้าหือไปมากกว่านี้

     

    อ่า. . อีกสามคนนั้นยังไม่ได้แนะนำตัว แต่ก็ช่างเถอะ อีกไม่นานทุกคนก็คงจะได้รู้จักกันอย่างถ้วนหน้าแล้วล่ะนะ

     

    “ยุนอาครับ” ดูท่าเราจะมีแขกที่ไมได้รับเชิญมาสินะ. . อ่า. . ดูแล้วเขาก็ใช้ได้พอสมควร รูปร่างสมส่วนแบบนั้น ผิวสีขาวแบบนั้น เขาดูดีอันนี้ไม่ปฏิเสธ แต่พอเห็นท่าทางอันจืดชืดแบบนั้น เดาได้เลยว่าคงโดนยัยยุนอาทิ้งมาอีกตามเคย

     

    สเป็กของยัยนี่ก็จริง. . แต่แค่แป๊ปเดียวเท่านั้นแหละ เผลอๆไม่ถึงวันด้วยซ้ำ

     

    “ทำไมล่ะครับ” เสียงของชายคนนั้นอ่อนลง เพื่อนสาวที่นั่งอ่านนิตยสารอยู่ที่มุมห้องปิดหนังสือลง ใบหน้าสวยราวกับเทพธิดา หากแต่ซ่อนความเป็นมารร้ายไว้มากมาย หันไปกรีดยิ้มให้กับชายหนุ่มที่เข้ามาใหม่

     

    “ฉันส่งไปยังไงก็แบบนั้นแหละแจฮยอน” เพื่อนสาวส่งสายตาให้อีกคนด้วยความเศร้า พวกฉันก็ใช่ว่าจะสนใจนี่คะ เหตุการณ์แบบนี้น่ะพวกเราเจอกันทุกวันจนเคยชินไปเสียแล้ว ยุนอาบอกเลิกผู้ชายไม่รู้กี่คนต่อหนึ่งวัน แล้วมันก็มาพร้อมกับเสียงคร่ำครวญจากชายที่รักเธอแต่เธอไม่รัก จนบางครั้งฉันถึงกับวีนแตกใส่ผู้ชายที่มาเกาะแกะเพื่อนรักเลยทีเดียว

     

    “แต่เรา. .”

    “ฉันเบื่อนายแล้ว รีบไปไกลๆได้มั้ย” นั่นไงล่ะ. . ยัยยุนอาอารมณ์ไม่ดีเข้าให้แล้ว ดวงตากลมโตเหมือนกวางปราดไปที่ชายคนเดิมพร้อมกับกลับมาจ้องนิตยสารของตัวเองราวกับไม่รู้สึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อสักครู่

     

    “อย่าเสียใจไปเลยน่าหนุ่มน้อย” เพื่อนสาวแสนเจ้าเล่ห์คนหนึ่งโผล่ขึ้นพร้อมกับไล้มือของตนเองไปที่ไหล่กว้างของอีกคนอย่างชอบใจ เขาตัวสั่น ฉันสังเกตได้. . สัมผัสของแทยอนน่ะ ไม่ว่าใครต่างก็สะท้านกันทั้งนั้นล่ะ. .

     

    “แทยอน หยุดแกล้งเขา” ทิฟฟานี่ปรามเพื่อนตัวเล็กที่ยังแกล้งอีกคนไม่เลิก แทยอนยกยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่จะเลื่อนตัวไปใกล้ชิดกับใบหูของอีกคน

     

    “นายน่าสนใจ ฉันชอบนาย” สาวเจ้าพูดพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย หากแต่คำพูดต่อมากลับอาบไปด้วยยาพิษที่จะฆ่าอีกคนให้ตายทั้งเป็น

    “แต่ขอโทษที ฉันไม่ใช้ของร่วมกันกับเพื่อน”

     

     

     

     

     

    ผ่านไปเนิ่นนานหลายนาทีหากแต่ก็ยังไม่เห็นผู้อำนวยการของโรงเรียน และนั่นเริ่มทำให้ฉันรู้สึกอารมณ์เสียแบบหัวเสียที่สุดเลยล่ะ!

     

    “ฉันควรจะหาอะไรทำฆ่าเวลาในห้องผู้อำนวยการรึเปล่า” เหลือบไปเห็นคริสตัลสีสวยที่วางอยู่บนโต๊ะ ไอนั่นน่ะถ้าเอามาทุบก็ใช้ได้อยู่ใช่ไหมล่ะ! รับรองเลยว่าผู้อำนวยการรวมถึงคนรักษาความปลอดภัยได้แห่มาที่ห้องนี้แน่ๆ

     

    “หยุดความคิดพิเรนทร์ๆของแกเลยนะแทยอน” ฉันยักไหล่อย่างไม่สนใจ ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับร่างท้วมใหญ่ของผู้อำนวยการ และบุคคลเพศชาย 5 คนที่พวกเรารู้จักเป็นอย่างดี

     

    Super boys น่ะ. .

     

    และแน่นอน สายตาของฉันโฟกัสไปที่มาร์คอย่างไม่ต้องสงสัย ก็นะ. . คนมันเคยๆกันอยู่ จะให้มาตัดเยื่อใยอะไรกันมันก็เสียใจอยู่นะ

     

    “ทำไมต้องเรียกพวกนี้มาด้วยคะ?” ทิฟฟานี่ถามผู้อำนวยการขึ้น เธอน่ะไม่ถูกกับผู้ชายที่ชื่อปาร์คชานยอลเป็นที่สุด เจอกันทีไรมีต้องจิกกัดกันเป็นประจำ แต่ก็ไม่ได้มากมายอะไร นิสัยออกจะเงียบๆไปทางเจสสิก้า แต่ถ้าเจอคนที่ถูกใจนี่ก็ ไม่รู้เหมือนกันสินะ. .

     

    “อ่า! เรื่องนี้แหละที่ผมจะพูดกับพวกคุณ นั่งก่อนสิครับ” ผู้อำนวยการผายมือไปยังโซฟาสองข้างที่มีที่นั่งเพียงพอสำหรับพวกเราสิบคน แน่นอนว่าพวกเรานั่งกันคนละฝั่งและฉันก็ต้องนั่งตรงข้ามกับมาร์คอยู่แล้ว เรื่องนี้มันเป็นอะไรที่แน่นอนที่สุดเลยล่ะ

     

    “พวกคุณรู้ใช่ไหมเรื่องระเบียบการรับนักเรียนเข้าเรียนในโรงเรียนของเรา” ผู้อำนวยการร่ายยาวถึงสิ่งที่พวกเขาสรรสร้างจะพูดมา หากแต่ประโยคนั้นกลับถูกขัดโดยบุคคลที่เป็นเป้าสายตาของฉัน

     

    “ผอ.ครับ จะพูดไรก็พูดครับ ขอเนื้อๆ ไม่ได้มีเวลาว่างมาก” ถ่อย! แน่นอนค่ะว่าฉันนึกคำนี้ออกจากหัวได้แบบอัตโนมัติ ฉันรู้จักเขา เขารู้จักฉัน แต่ตอนนี้เราไม่รู้จักกัน ผู้อำนวยการ ดูผงะไปเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเริ่มพูดแบบเข้าประเด็นอย่างจริงจัง

     

    “แค่พวกคุณเป็นตัวเด่นในโรงเรียนน่ะครับ แล้วผมก็เห็นโพลโหวตของนักเรียนในโรงเรียนของเรา เขาบอกว่าอยากเห็นพวกคุณแข่งขันกันสักครั้ง”

     

    แข่งขัน?

    ตลกหรอ?

     

    “แข่งขันอะไรคะ?” เสียงของซอฮยอนดังขึ้น สาวเจ้ากับท่าทางหยิ่งผยองแบบนั้น มีคนเดียวที่ทำแล้วสวยสง่า เพื่อนฉันเองล่ะ เธอกอดอกพร้อมกับมองไปที่ผู้อำนวยการอย่างสงสัย พวกเราก็ไม่ได้มีเวลาว่างมากมายถึงกับขนาดต้องมาปฏิสัมพันธ์กับผู้ชายพวกนี้นี่

     

    “มันก็ไม่เชิงแข่งขันหรอกนะคุณซอ เพียงแค่พวกคุณต้องทำงานร่วมกัน และระหว่างนั้นจะมีภารกิจ ผมได้ติดกล้องไว้ที่หอพักของพวกคุณเอาไว้สำหรับทำภารกิจครับ”

     

    เดี๋ยวสิ นี่มันไม่ละเมิดสิทธิส่วนบุคคลไปหน่อยหรอ?

     

    “ติดกล้อง? อย่ามาตลกว่ะครับ” ฉันจำเขาได้นะ เขาชื่อว่าปาร์คชานยอล เขาแค่นหัวเราะออกมาเล็กน้อย และตามมาด้วยซอฮยอนที่วีนแตกอย่างถึงที่สุด

     

    “ถ้าผอ.จะติดกล้องฉันขอถอนตัวล่ะกัน นี่มันไม่ละเมิดสิทธิ์ส่วนบุคคลเกินไปรึไง” เธอทำหน้าตาไม่พอใจออกมาอย่างถึงที่สุด ฉันได้แต่นั่งเงียบเพราะคิดว่าออกความเห็นไปตอนนี้คงไม่ได้ความ รอดูต่อไปดีกว่าว่าผู้อำนวยการเขาจะให้เราทำอะไรกันแน่

     

    “โอเคครับ ผมจะไปเอากล้องออก แต่พวกคุณยังต้องทำภารกิจเพื่อแข่งขันกันนะครับ” เขายังยืนยันเรื่องการแข่งขัน นั่นก็น่าสนุกดีนี่ ไหนๆก็ว่าง แข่งกับพวกซูเปอร์บอยส์ก็ไม่ได้เสียหายอะไรสักนิด

     

    “แค่นี้ใช่ไหม?” เสียงเย็นของเจสสิก้าเอ่ยขึ้น ก่อนที่สาวเจ้าจะเดินออกจากห้องไปคนแรก พวกเราสี่คนมองนาฬิกากันอย่างรู้ความหมาย

     

    ถึงเวลานอน. .

     

    ใครขัดรายนั้นไม่ได้อยู่บนโลกแน่นอน. .

     

    “ขอตัวนะคะ/ขอตัว” พวกเราที่เหลือพูดขึ้นมาพร้อมกัน ทุกคนทยอยเดินออกจากห้อง ฉันหันไปสบตากับมาร์คพร้อมกับแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเองอย่างแผ่วเบา

     

     

     

     

     




     

     

     

     

    ตึง!

     

    ร่างบอบบางถูกดันติดผนังของห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากร้อนยังคงคลอเคลียกันอยู่ไม่ห่าง มือหนาเริ่มซุกซนเพราะมันเริ่มล้วงเข้าไปในเสื้อเชิ้ตสีขาวของโรงเรียน กระดุมเสื้อเชิ้ตของอีกคนถูกปลดออกสองเม็ด ริมฝีปากอิ่มน้ำคลอเคลียใกล้กับริมฝีปากร้อนของอีกฝ่ายไม่ห่างไปไหน มือที่เริ่มซุกซนขยับออกจากผิวกายนุ่มนิ่มของอีกคน ใบหน้าหล่อเหลา ก้มลงใกล้กับซอกคอขาว คลอเคลียไปมาหากแต่ไม่ได้สร้างรอยแสนน่าเกลียดเอาไว้

     

    ริมฝีปากร้อนวนเวียนแถวๆกกหูของคนตัวเล็ก ขบกัดติ่งหูขาวที่เป็นจุดไวต่อสัมผัสของอีกคน กระซิบเสียงแหบพร่าให้อีกคนที่อ่อนระทวยเป็นขี้ผึ้งลนไฟในอ้อมกอดของเขา

     

    “คิดถึงจังครับ”

     

     

    ก็มีแค่สัมผัสจากเขาเท่านั้นล่ะที่ทำให้คิมแทยอนคนนี้ แพ้อย่างราบคาบ..

     

     

     

     

     

     

    - - - - - - - - - - -

    มันส์แน่พะยะคะ!

    เกมส์กำลังจะเริ่มแล้วนะคะ กิ้กิ้

     

    เราหวังว่าฉากสุดท้ายจะไม่มีใครกดแบน -…-

     

     


    © themy  butter
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×