ง้อ | chanbaek

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

"กลับมาแล้วคร๊าบบบบ" ร่างบางวิ่งตามทางเดินของห้องโถงมุ่งหน้าตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง ในใจคิดต่างๆนาๆว่าวันนี้เขาจะคิลได้กี่ตัว แค่คิดก็เผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว 

"แบคฮยอน" ร่างสูงเดินออกมาจากห้องทำงานของตัวเองก่อนจะหยุดมองร่างบางที่วิ่งหน้าระรื่นมาตั้งแต่ประตูทั้งๆที่รู้ว่าไม่ชอบให้อีกคนวิ่ง เขามักอ้างกับอีกคนว่ามันทำให้เสียงดังรบกสนการทำำง่านของเขา แต่จริงๆแล้วเขากลัวอีกคนจะหกล้มจนได้แผลมากกว่า

"โอ๊ะ" ร่างบางเบรคเท้าทันทีเมื่อเห็นอีกคนโผล่ออกมาจากห้องทำงาน ได้แต่หัวเราะเเห้งๆเพราะรู้ว่าอีกคนไม่ชอบให้วิ่งในบ้านเพราะเสียงมันดัง 

"..." ชานยอลกอดอกเลิกคิ้วมองอีกคนที่อยู่ในสภาพชุดนักเรียนมอปลายสะพายกระเป๋าผิดระเบียบสีแดงลายสตอเบอรี่อย่างที่เจ้าตัวชอบใส่ ถึงแม้จะผิดกฏโรงเรียนร่างบางก็ไม่เคยเกรงกลัว มีครั้งนึงโดนคุณครูใหม่ที้ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรยึดเข้า ร่างบางถึงกับนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นไม่เลิกถึงเวลาเรียนก็ไม่เข้าเอาแต่นั่งร้องไห้จนครูคนนั้นเอามาคืนในที่สุุด 

"ขอโทษครับ" อีกคนยืนก้มหน้ามองพื้นหลบสายตาดุของอีกคนที่ส่งมาอย่างติเตือนว่าตนกำลังทำผิด

"อยากขอโทษต้องทำยังไง?" ชานยอลก้มมองคนตัวเล็กที่ก้มหน้ามองพื้นสำนึกผิดแล้วนึกขำ เขาไม่ชอบให้อีกคนร้องไห้ แต่ก็อดไม่ได้เวลาที่อีกคนทำหน้าจ๋อยมันก็ดูน่ารังแกเกินห้ามใจ

"...." ร่างบางยืนนิ่งเงยหน้ามองอีกคน เผลอกัดปากเพราะกำลังใช้ความคิด ทำไมถึงชอบให้ทำอะไรที่ขายหน้าแบบนั้นด้วย ทั้งๆที่เขาก็บอกหลายรอบแล้วว่าไม่ทำๆ แต่ก็ต้องทำอยู่ดีเพราะตนเองมีความผิดอยู่

แบคฮยอนเดินเข้าไปใกล้ๆอีกคนก่อนจะเขย่งตัวขึ้นไปจุ้บที่ปากอีกคนเบาๆก่อนผละออกแล้วจุ้บอีกซ้ำๆ ชานยอลมักจะให้เขาทำแบบนั้นและต้องรอให้ร่างสูงยิ้มก่อนถึงจะหยุดได้ 

"พี่ชานยอล"แบคฮยอนช้อนตามองอีกคนแต่ปากก็ยังกดจูบที่ปากอีกคนไม่หยุด น้ำตาของร่างบางก็เริ่มเอ่อล้นออกมาเพราะกลัวว่าอีกคนจะโกรธเขาจริงๆ

"...."ชานยอลมองอีกคนอย่างนึกขำแต่ก็ต้องเก็กหน้าขรึมเอาไว้ เมื่อร่างบางน้ำตาคลอเบ้าจนเกือบไหลอีกคนก็ยิ่งน่าแกล้ง แต่ด้วยความที่เขาไม่อยากเห็นน้ำตาของอีกคนก็ยิ้มออกมาพร้อมกับยกมือขึ้นกดท้ายทอยอีกคนเอาไว้ก่อนจะกดจูบอีกคนแรงๆครั้งนึงแล้วผละออกมาจูบที่เปลือกตาอีกคนแทนคำขอโทษที่เกือบทำให้ร่างบางร้องไห้ 

"ยินดีต้องรับกลับบ้านครับ" ชานยอลพูดก่อนจะกดจูบเข้าที่หน้าผากอีกคนเบาๆแล้วผละออกมามองอีหคนที่ตอนนี้มุดเข้าที่อกของร่างสูงเรียบร้อย

"อือ" ร่างบางตอบเสียงอู้อี้อยู่ในอกของอีกคน อายก็อายกลัวก็กลัว อายเรื่องที่ต้องง้อแบบนั้นไม่พอยังต้องมาขายหน้าเพราะอยู่ๆตังเองก็ดันร้องไห้ขึ้นมาอย่างงั้น

"ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด เดี๋ยวจะพาไปกินข้าวข้างนอก" ชานยอลว่าก่อนจะลูบหัวอีกคนเบาๆก้มมองอีกคนที่เหลือแค่่หััวเอาไว้ให้เขาหอมเล่น ไม่รอช้าชานยอลก้มลงจูบลงที่ผมอีกคนเบาๆคนที่กำลังสูดดมความหอมจากหัวอีกคนก็ได้แต่ยืนยิ้ม เขานะเสพติดกลิ่นแบคฮยอนไปเสียแล้ว 

ชานยอลก้มมองนาฬิกาเรือนโปรดของตัวเองเป็นครั้งที่ห้าเกือบสองชม.ที่ไล่อีกคนไปอาบน้ำแต่งตัวไปหาอะไรกินกันข้างนอก ตอนนี้ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของแบคฮยอน ชานยอลอดสงสัยไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับอีกคนรึป่าว เมื่อคิดดังนั้นขายาวก็ก้าวไปทางโถงใหญ่มุ่งหน้าไปยังห้องนอนของเขาทั้งคู่

"เห้ยๆๆๆ หลังบ้านๆ ไม่ใช่บ้านนั้น!! ใครมีกล่องยากูขอ เร็วๆดิวะ!!" ไม่ทันจะถึงห้องนอนเสียงของร่างบางก็ดังขึ้นทำให้อีกคนพอเดาได้ว่าตัวแสบกำลังเล่นเกมอยู่ไม่สนใจคำที่เขาบอกว่าจะไปพาไปกินข้าวข้างนอกแม้แต่น้อย ร่างสูงเปิดประตูเข้าไปในห้องทันที ดูท่าอีกคนจะยังไม่รู้ตัว ชานยอลยืนมองร่างบางที่นั่งอยู่ที่โต๊ะคอมสีชมพูกับหูฟังรูปแมวที่เขาซื้อให้ 

นึกแล้วขำเหลือเกินอีกคนคัดค้านเขาแทบตายตอนที่รู้ว่าเขาซื้อหูฟังสีชมพูรูปหูแมวให้ พร้อมบอกอีกว่ามันสำหรับผู้หญิงและจะไม่ยอมใส่อีกด้วย แต่เขานะรู้ว่าแบคฮยอนชอบมันมากแค่ไหน เวลาที่เขาทำงานอยู่ข้างๆอีกคนมักจะไม่ใส่มันให้เขาเห็น แต่เมื่อไหร่ที่เขาแอบกลับมาโดยไม่บอกอีกคนก็มักจะเห็นอีกคนใส่มันประจำ แถมในโทรศัพท์ยังมีรูปที่เซลฟี่กับหูฟังหูแมวมากสะยิ่งกว่าเซลฟี่ตัวเองธรรมดาเสียอีก ชานยอลเดินเข้าไปนั่งลงที่โต๊ะคอมของตัวเองก่อนจะหันมองอีกคนที่กำลังเอ่ยสั่งเพื่อนในทีมให้ทำตามที่ตนบอกพร้อมกับจับเข้าที่หูฟังแล้วดึงมันออก

"พี่ชานยอล!!  เอามานี่!" แบคฮยอนแย่งหูฟังจากมืออีกคนก่อนจะใส่เหมือนเดิม ชานยอลไม่ได้ตื้ออีกคนต่อแต่ปล่อยให้อีกคนเล่นจนจบอย่างที่อีกคนพอใจ เขาผละออกจากเก้าอี้ของตัวเองก่อนจะเดินไปนั่งอ่านหนังสือรออีกคนที่เตียงใหญ่

"เย้!! ว่าแต่มีอะไรจะพูดกับเรารึป่าว" ร่างบางยิ้มอย่างดีใจก่อนจะดึงหูฟังออกแล้วหันมามองอีกคนที่ตอนนี้นั่งอ่านหนังสือรอเขาอยู่บนเตียง

"บอกให้มาเปลี่ยนเสื้อผ้าจะพาไปกินข้าวข้างนอก ไม่ได้ยินหรอ?"ชานยอลพูดขึ้นก่อนจะตวัดตามองแบคฮยอนที่ตอนนี้กลืนน้ำลายดังอึกก่อนจะยิ้มเเห้งๆส่งมาให้เขา

"ลืมอ่ะ แหะๆ"แบคฮยอนได้แต่ส่งยิ้มแห้งไปก่อนจะหันไปจัดการเก็บของปิดคอมจนเรียบร้อยแล้วหันมาสบตาอีกคนแต่ก็ต้องสะอึกเมื่ออีกคนไม่อยู่ในห้องอีกต่อไป

"ซวยแล้วไอแบคฮยอนเอ้ย" ร่างบางเขกที่หัวตัวเองก่อนจะวิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าพลางมองเสื้อผ้าของตนและอีกคนผสมกันอยู่ในตู้ก็ยิ้มออกมาอย่างนึกสนุกแล้วจัดการหยิบเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำทันที

"พี่ชานยอลลลล"แบคฮยอนวิ่งตามโถงใหญ่ผลุบเข้าผลุบออกทุกห้องที่คิดว่าจะหาร่างสูงเจอจนมาถึงห้องรับแขก ตอนนี้อีกคนนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาตัวโปรดพร้อมกับมีลูกหมาขนหยิกตัวดำที่อีกคนเลี้ยงเอาไว้

"แบคฮยอน!! นั้นชุดอะไรของเธอ" ชานยอลมองอีกคนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าก่อนคิ้วจะกระตุกขมวดเข้าหากันอย่างหงุดหงิด

"ชุดอะไร? ก็ชุดปกติจะตะโกนเสียงดังทำไมกันตกใจหมด?" แบคฮยอนว่าก่อนจะเดินไปนั่งโซฟาตรงกันข้ามอีกคนพลางบนที่อีกคนพูดเสียงดังจนตกอกตกใจหมด

"ไปเปลี่ยนชุด"ชานยอลขบกรามแน่นก่อนจะข่มตาลงพยายามไม่ขึ้นเสียงใส่อีกตนจนทำให้ทะเลาะกันอีกรอบ

"ไม่" แบคฮยอนว่าก่อนจะตวัดขาไขว่ห้างพรางเชิดหน้าจึ้นอย่างไม่ยอมร่างสูงของอีกคน

"พี่บอกให้เธอไปเปลี่ยนชุดยั...."

"เราจะไม่เปลี่ยน ถ้าพี่อยากให้เราเปลี่ยนก็เปลี่ยนให้เราสิ"แบคฮยอนว่าก่อนจะหันหน้าหนีอีกคนที่ดูจะตกใจไม่น้อยที่แบคฮยอนพูดแบบนั้นออกมา 

"หึ" ร่างสูงตกใจเพียงชั่วครู่ก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปากออกมาอย่างเจ้าเลห์ เมื่ออีกคนอย่างง้อเขาด้วยวิธีนี้เขาก็จะใช้ให้มันสำเร็จเอง

 "ไว้ค่อยกินข้าวอีกทีพรุ่งนี้เช้าเลยแล้วกันแบคฮยอน" ร่างสูงลุกขึ้นก่อนจะเดินมาจัดการอุ้มอีกคนขึ้นในท่าเจ้าสาวแล้วพาเดินไปห้องนอนของเขาทั้งคู่ทันที อีกคนทำให้เขาตื่นเต้นกับวิธีการง้อของเด็กน้องคนนี้เหลือเกิน แบบนี้สิเร้าใจเหลือเกินเมียกู

END