นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
[ShortFic Yongseo] Fools day แกล้งรักวันโกหก
เธอคิดว่าอะไรทรมานกว่ากัน ระหว่างเธอที่จำไม่ได้ กับคนที่ตามหาเธอเจอ แล้วรู้ว่าเธอจำเขาไม่ได้น่ะ
ผู้เข้าชมรวม
853
ผู้เข้าชมเดือนนี้
3
ผู้เข้าชมรวม
853
หมวด : แฟนฟิคอื่นๆ
อัปเดตล่าสุด : 3 เม.ย. 57 / 14:34 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
อันนยองฮาเซโยค่า รีดเดอร์ ช่วงเทศกาล April fools day ไปเล่นแกล้งโกหกใครมาบ้างแล้วคะ
ส่วนไรท์ก็มโนไปเรื่อยตามโซเชียลเน็ตเวิร์ก อิอิ ไรท์ลงเลทวันจริงไปหลายวันเลย แฮะๆ! ขอโทษด้วยนะค่า
ลงไปดูคาแร็กเตอร์ตัวละครเรื่องนี้กันเลยดีกว่า
Please enjoy!!!
จองยงฮวา
ผมเป็นพระเอกเรื่องนี้ คาแร็กเตอร์ของผมก็คือ หล่อ เท่ห์ เสน่ห์แรง <ผมพูดเรื่องจริงนะ!!!>
ซอจูฮยอน
เธอเป็นแฟนของผม เธอสวยและน่ารักมากๆ ผมน่ะตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเห็นเลยล่ะ
ลีจงฮยอน
เพื่อนรักของผมเอง หมอนี่เป็นพี่ชายของจูฮยอน หวงน้องสาวยิ่งกว่าอะไรดี <กว่าจะผ่านด่านได้!!!>
ลีจองชิน
ไอ้โย่งนี่ มันจะแย่งจูฮยอนของผมไป ผมไม่มีวันยอมมันแน่ๆ <ถึงผมจะเตี้ยกว่ามันก็เถอะ!!!>
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“ูฮยอน พี่อบเธอนะ”
“ัน็อบพี่ะ พี่ยฮวา”
ผม่อยๆโน้มไปหาใบหน้าหวาน และำลัะุมพิบนริมฝีปาบาสวย
[Ring…………]
Can’t stop me now, Can’t stop me now
ือเรึล ัลรึลบม ฮยัีา อาิ าเนโย
Can’t stop me now, Can’t stop me now
นานึน มอมุล ู ออบเนโย I can’t stop loving you
“ฮือ ใรโทรมาแ่เ้าว่ะ” เสียริโทนที่ัึ้นมาทำให้ผมรู้สึหุหิ ใรันบัอามาปลุผมาวามฝันอันแสนหวาน
ผมเือบะไู้บปาสวยอูฮยอนแล้ว แม้มันะเป็นวามฝัน็เถอะ!
ผมลุึ้นาเียและหยิบมือถือึ้นมา ่อนะเห็นื่อที่โว์บุลปลายสาย
‘ลีฮยอน’
“โทรทำห่าอะไรเ้าๆแบบนี้ว่ะ”
ผมสบถ่ามันโยที่ยัไม่รับสาย ปิในวามเป็นริ หมอนี่็ััหวะผมับูฮยอนอยู่แล้ว นาเมื่อี้ที่ผมฝัน มันยัปลุผมนไ้เลย สสัยผม้อมอบโล่เียริยศพี่ายอมหวีเ่นให้ับมันแล้วล่ะ หรือยอแย่ี ??
ิ๊
ผมรับสาย ่อนะทำเสียห้วนใส่มัน
“ฮัลโหล มีอะไร”
“ฮัลโหล ไอ้ยฮวา น้อสาวันอยู่บ้านนายรึเปล่า” เสียรนๆอมัน ทำให้ผมิ้วย่นนันเป็นปมแน่น ยิ่มันพูถึูฮยอน้วย!!
หมอนี่หวน้อสาวยิ่ว่าอะไรี ว่าผมะบับูฮยอนไ้ เือบะแลหมัับมันแล้ว
“ูฮยอนะมาอยู่บ้านันไ้ไ” หมอนี่็ถามแปล ็มันเอนะแหละ ที่ห้ามูฮยอนมาบ้านผม
“ูฮยอนไม่ไ้อยู่บ้านนายั้นเหรอ”
“ทำไม เิอะไรึ้นับูฮยอน” ผมเริ่มหวั่นๆแล้วสิ
“ูฮยอนหายัวไป”
“ฮะ!”
ผมใับสิ่ที่ไ้ยิน ่อนะเหลือบไปเห็นนาฬิาิิอลั้โ๊ะบนหัวเีย
[1st April 2014]
“ฮ่าๆ อย่ามาอำันเลย ันรู้แหละน่า วันนี้มันวันโห นายโหันใ่ม่ะ” ผมอบลับไปอย่ารู้ทัน ไอ้หมอนี่แล้แรนะเนี่ย มาหาว่าแฟนผมหายัวไป
“ันไม่ไ้โหนะเว้ย ูฮยอนหายัวไปริๆ หายไปั้แ่เมื่อืนแล้ว โทร็ไม่ิ” ำพูทีู่ริัไม่มีท่าทีล้อเล่น ทำให้ผมเริ่มใเสีย
“ฮยอน นายพูริั้นเหรอ” ผมถามมันเพื่อวามแน่ใอีรั้ ว่ามันไม่ไ้โห
“ริสิว่ะ อนนี้ัน็ยัไม่ล้าโทรบอพ่อับแม่เลย ลัวท่านะไม่สบายใ” ยิ่น้ำเสียที่ร้อนรนอมัน ทำให้ผมแน่ใว่ามันพูริ
“นายโทรหาเพื่อนอูฮยอนบ้ารึยั บาทีูฮยอนอาะอยู่ับเพื่อนๆ็ไ้”
“โทรแล้วแู่ฮยอนไม่ไ้อยู่ับใรสัน” ำอบอมัน ทำให้ผมเริ่มปวหัวุ๊บๆึ้นมา
“ั้นันะรีบไปหานายที่บ้านนะ”
“เฮ้ย!ไม่้อ นาย่วยามหาูฮยอนน่ะแหละ ส่วนัน็ะออามหา้วยเหมือนัน”
“อืม ามนั้น เอูฮยอนเมื่อไหร่ รีบโทรบอัน้วย” ผมสั่มัน่อนะวาสายไป
ูฮยอนเธอหายไปไหนนะ เธอะเป็นอะไรรึเปล่า???
ผมลอโทรหาูฮยอนู และมัน็ไม่ิริๆอย่าที่ไอ้ฮยอนมันพู
.
.
ผมเริ่มออามหาูฮยอนในที่ที่ิว่าเธอะไป
ึ่ที่แร ็ือ
โรเรียนมัธยมปลายันัม
ผมอรถไว้ที่หน้าโรเรียน ่อนะเินเ้าไป
่วนี้เป็น่วเปิเทอม ะมีนัเรียนบาส่วนเท่านั้นที่ะมาโรเรียนัน ยิู่ฮยอนเป็นนัเรียนิรรม ทำให้ผม่อน้ามั่นใ ว่าูฮยอนอยู่ที่นี่
ผมัสินใเินเ้าไปถามนัเรียนผู้หิลุ่มหนึ่ึ่น่าะรุ่นราวราวเียวับูฮยอน
“เอ่อ น้อรับ ูฮยอนมาที่โรเรียนบ้ารึเปล่า”
นัเรียนลุ่มนั้นมอหน้าัน ่อนะหันมาพูับผม
“เอ่อ พี่หมายถึอฮยอนรึเปล่าะ” นัเรียนผู้หินนึถามผมลับมา
เออ! ใ่ ูฮยอนใ้ื่อ ‘อฮยอน’ ในโรเรียนนี่น่า ื่อูฮยอนะใ้เรียสำหรับนสนิทับนในรอบรัวเท่านั้นแหละ และผม็เป็นหนึ่ในนั้น ^^
“อ่ะ รับ อฮยอน เธอมาโรเรียนรึเปล่า”ผมถาม้ำลับไป
“อฮยอนลับไปแล้ว่ะ เมื่ออนเ้านี่เอ เมื่อืนพวเรา้อมันนึ็เลยนอนที่โรเรียนันหมเลย”
“พวเราเป็นเพื่อนสนิทออฮยอนน่ะะ แล้วเมื่อี้พี่ายออฮยอน็โทรหาพวเรา้วย แ่อฮยอนไม่ให้บอ”
“เอ่อ พี่ือพี่ยฮวา แฟนอยัยอใ่มั๊ยเนี่ย ยัยอมีแฟนหล่อะมัเลย”
“เอ่อ ใ่รับ พี่เป็นแฟนออฮยอน” ผมรู้สึว่าอนนี้แ้มผมมันะแอยู่แล้วนะ แ่มันใ่เวลามั๊ยเนี่ย ผมวระามหาูฮยอนสิ
“เอ่อ แล้วว่าแ่อฮยอนไปไหนเหรอรับ เธอยัไม่ลับบ้านนะ”
“อันนี้ยัยอ็ไม่ไ้บอพวเราไว้นะ่ะ แ่ยัยอออไปับอิน อุ๊บ” เพื่อนูฮยอนนนึรีบเอามือปิปาเพื่อนนที่ำลัพูอยู่ แ่ไม่ทันแล้วล่ะ ผมไ้ยินแล้ว และมัน็ัมา้วย
อินเป็นใร?? แน่นอนว่าื่อนี้ไม่ใ่ื่ออผู้หิแน่ๆ
อนนี้ใผมมันำลัมันำลัร้อนรุ่ม แฟนผมออไปับผู้าย ะให้ผมนิ่อยู่ไ้ยัไ อนแระะโทรบอฮยอน่อน แ่ผมไม่มีเวลาแล้ว ผม้อรีบามหาแฟนอผม่อน
“พวเธอพอะรู้บ้ารึเปล่า ว่าสอนนั้นไปไหน”
“พวเราไม่รู้ริๆะ แ่ันะบอแ่ว่าบ้านอินอยู่แถวเมีย บาทีสอนนั้นอาะไปที่นั่น”
“อบุมานะ พี่้อรีบไปล่ะ” ูฮยอนอผมยิ่สวยๆอยู่ ถ้าให้สอนอยู่้วยัน ผมไม่ไว้ใเลย
.
.
ลาเมีย
ผมเินอยู่ในลาท่ามลาผู้นมามายที่ับ่ายื้ออ ทำไมผม้อมาอยู่ที่นี่ล่ะ ??
็รู้แ่ว่าสอนนั้นน่าะอยู่เมีย แล้วเมียไม่ใ่มีแ่บ้านสอสามหลันะ แ่มันเป็นหมู่บ้านที่มีบ้านอยู่เป็นร้อยๆหลั
แล้วผมะเริ่มาหลัไหนีเนี่ย ะให้ถามนแถวนี้เหรอ ไม่มีทา นอย่าอยฮวา้อหา้วยัวเอ
.
2 ั่วโมผ่านไป
นี่มัน็เที่ยแล้วนะ ผมยัหาหวานใอผมไม่เอเลย
หรือผม้อถามนแถวนี้ริๆ!!
แ่่อนที่ผมะถามใรบานแถวนี้ เสียรี๊็ัึ้น ่อนผู้นะรูเ้าไปูอย่าไทยมุ
ผมเอถ้าไม่ใ่ว่าุ้นเสียนี้นะ ผม็ไม่เ้าไปูหรอ เพราะผมมีเรื่อที่สำัว่า
ผมแหวผู้นเ้าไปูเหุาร์ าเสียทีุ่ย้อัน ผู้หิที่ร้อรี๊นนั้นะโนรถน
ทำไมู่ๆหัวใอผมมันหวิวๆนะ เหมือนมีลาสัหร์!!
และภาพรหน้าทำให้ผมแทบ็อ! มันทำให้หัวใผมระุเ็บรวร้าว
“ะ ูฮยอน” ผมรีบรุัวไปทีู่ฮยอน เธอำลัมีสิอยู่
“ูฮยอน ูฮยอน เธอไ้ยินพี่มั๊ย เธอ้อไม่เป็นอะไรนะ” ผมโอบร่าเธอึ้นมาบนอ้อมแนอผม ่อนะะโนอวาม่วยเหลือ
“พะ พี่ยฮวา” เสียแหบพร่าอูฮยอนทำให้หัวใผมหล่นวูบ
“ใร็ไ้ โทรเรียรถโรพยาบาลที แฟนผม แฟนผมำลับาเ็บ ่วย้วย”
แล้วน้ำาลูผู้ายอผม็่อยๆไหลออมาอย่าไม่อาย ูฮยอน อย่าเป็นอะไรนะ
“ูฮยอน เธออย่าหลับนะ พี่ะพาเธอไปโรพยาบาลนะ” ผมเย่าเธอเพื่อให้เธอรู้สึัวอยู่ลอ แ่เธอำลัปรือาสุๆแล้ว
“พี่ยฮวา ันมะ ไม่ไหวแล้ว” สิ้นเสีย ูฮยอน็ปิาล เธอหมสิไปแล้ว
“ูฮยอน ไม่นะ เธอ้อไม่เป็นอะไร” ผมยัวเธอึ้นมาอ ่อนะไ้ยินเสียไเร็นรถโรพยาบาล
.
.
ห้อุเิน
อนนี้เหมือนหัวใอผมมันาไปหม ทำไมูฮยอนถึโนรถนไ้นะ แล้วไอ้อินที่พาูฮยอนมันหายไปไหน ทำไมไมู่แลูฮยอนอผม
ผมเินไปเินมาหน้าห้อุเินมาั่วโมว่าๆแล้ว แ่หมอ็ยัไม่ออมา
แล้วเสียวิ่ึั็ัมาแ่ไล
“ไอ้ยฮวา น้อสาวันเป็นยัไบ้าว่ะ” ไอ้ฮยอนมันถามผม ทั้ที่มันยัเหนื่อยหอบ
“หมอยัไม่ออมา”
“แล้วทำไมน้อสาวันถึเป็นแบบนี้ว่ะ”
“ัน็ไม่รู้หรอนะ แ่ไ้ยินเพื่อนๆอูฮยอนบอว่า ูฮยอนออมาับไอ้อิน”
“ไอ้อินไหน มันเป็นใร ที่น้อสาวันเป็นแบบนี้เพราะมันใ่มั๊ย ันะไปัารมัน”
“เฮ้ย! ไอ้ฮยอน ใเย็นๆ่อนสิว่ะ” ผมร้อปรามมันที่ำลัเือ แ่มัน็ไม่ฟัเลย
ไอ้ฮยอนทำท่าะเินไปอย่าบ้าเลือ แ่หมอ็ออมาะ่อน มัน็เลยหันลับมา
“หมอรับ ูฮยอนเป็นยัไบ้า”
“หมอรับ น้อสาวผมเป็นไบ้า”
ผมับมันพูึ้นมาพร้อมัน หมอพยัหน้า่อนะพู
“นไ้ปลอภัยแล้วรับ รอูอาารหลัาที่นไ้ฟื้นอีทีนะรับ”
“อบุมานะรับหมอ” ผมรู้สึโล่อที่หมอบอว่าูฮยอนปลอภัยแล้ว
อบุสวรร์ที่ไม่พรานาฟ้าแ้มป่อไปาผม
.
.
ห้อพันไ้
“นายลับไป่อนล่ะัน วันนี้ระเวนหาูฮยอนทั้วัน ะเหนื่อยมา” ผมบอับไอ้ฮยอนที่ำลันั่สัปหอยู่บนโฟาัวยาว
“น้อสาวันนอนป่วยอยู่ทั้น ันไม่ลับบ้านไปนอนสบายหรอนะ”
“ันรู้ แ่ันว่าแท่าะไม่ไหว ว่าูฮยอนะฟื้น็อีนาน นายลับไป่อนเถอะ ันะเฝ้าูฮยอนเอ”
“เออ ็ไ้ นี่ันไว้ในายนะ ห้ามลัหลับน้อสาวันล่ะ ไม่ั้นนายายแน่” มันทำาวาใส่ผม ผม็ไ้แ่ลั้นหัวเราะ
“เหอะน่า ูฮยอนเป็นแบบนี้ ันไม่ทำอะไรอย่านั้นหรอน่า” ผมบอปัไป แ่วามริแล้วผมไม่รับปานะ
“ั้นันไปล่ะ ฝาน้อสาวอัน้วย”
“เออ”
.
.
“ทีนี้็มีแ่เราสอนแล้วนะูฮยอน รีบๆื่นนะ พี่ะพาเธอไปเที่ยวเู” ผมมอใบหน้าเรียวอูฮยอน ถึแม้ะูีเียว แ่เธอ็น่ารัมาสำหรับผม
“ูฮยอน พี่ายหน้ามึนอเธอไม่อยู่แล้ว พี่อเป็นเ้าายุมพิเ้าหิไ้มั๊ย” ผมยยิ้ม ่อนะบีบมือเรียวเบาๆ
“ไม่อบ แสว่าเธอไม่ปิเสธ ั้นพีุ่มพิเธอนะ” ผมบ้ารึเปล่าเนี่ย เธอหลับอยู่ ะอบไ้ไ แ่ผมไม่สนล่ะ
ผม่อยๆโน้มไปหาริมฝีปาบา่อนะุ๊บเบาๆ และ่อยๆูบหนั ่อนะบเม้มริมฝีปาล่าอย่าห้ามใไม่ไ้
แ่ผมรู้สึแปลๆอะไรบาอย่า เหมือนผมสัมผัสไ้ว่า ูฮยอนำลัูบอบผมเหมือนัน!!
“ูฮยอน เธอรู้สึัวแล้วเหรอ ูฮยอน” ผมเย่าร่าูฮยอนเบาๆ ่อนะถอนหายใออมา นี่ผมรู้สึไปเอั้นเหรอ?
“นี่มัน็ 5 โมว่าแล้ว ไปหาอะไริน่อนีว่า ูฮยอน เธออย่าเพิ่ื่นนะ รอพี่ลับมา่อน พี่ะรีบไปรีบลับ”
ผมุ๊บหน้าผาูฮยอนเบาๆ ่อนะเินออไป้านอ
.
.
“ูฮยอน พี่ลับมาแล้ว” ผมเินเ้ามาในห้อพันไ้พร้อมับอุหลาบสีาว หวัว่าเธออบมันนะ
ผมียิ้มว้าให้ับนที่นอนหลับบนเีย
แ่มันลับว่าเปล่า
“ะ ูฮยอน” เธอหายไปไหน
ผมใที่ไม่เห็นูฮยอน ผมรีบวิ่ไปูที่ห้อน้ำ็ไม่เอ
“ูฮยอน เธออยู่ไหน” ผมรีบโทรหาไอ้ฮยอน ่อนะวิ่ลไป้าล่าเพื่อามหาูฮยอน
วันนี้พี่ามหาเธอนเหนื่อยแล้วนะูฮยอน แ่พี่็ะหาเธอ่อไป
.
.
“เอ่อ ุพยาบาลรับ เห็นนไ้ผู้หิผมยาว ผิวาว ส่วนสูประมา 170 มั๊ยรับ” ผมอธิบายรูปลัษ์อูฮยอนให้นาพยาบาลนนึฟั และเธอ็พยัหน้า
“อ๋อ ที่สวยๆใ่มั๊ยะ เธอเินออไปับผู้ายัวสูๆนนึน่ะะ เพิ่ออไปเมื่อี้นี่เอ”
“เอ่อ อบุมานะรับ” ผมโ้ให้นาพยาบาล่อนะวิ่สุแรเพื่อามให้ทันนที่มาเอาัวูฮยอนอผมไป
และผม็เอูฮยอนแล้ว เธอำลัเินามผู้ายัวสูนนึที่ผมไมุ่้นหน้า
เอ๊ะ! หรือว่าหมอนี่ะเป็น ‘ลีอิน’
ผมรีบามออไป แ่ไม่ทันแล้ว หมอนั่นับรถพาูฮยอนออไปแล้ว
แ่ทำไมูฮยอน้อามมันไป้วย หรือว่า
ูฮยอนนอใพี่!!
หัวสมอผมเริ่มื้อ ถ้ามันเป็นแบบที่ผมิ ผมไม่มีทายอมแน่ๆ หมอนั่นมีอะไรีว่าผมั้นเหรอ
็แ่ส่วนสู ><
ผมรีบโบแท็ี่่อนะบอให้โเฟอร์ับรถามไอ้โย่อินนั่นไป
“ับเร็วๆไปเลยรับ” ผมสั่โเฟอร์รถและ็มอรถเป้าหมายไม่วาา
[Ring……]
Can’t stop me now, Can’t stop me now
ือเรึล ัลรึลบม ฮยัีา อาิ าเนโย
เสียริโทนทำให้ผมผละารถอไอ้โย่นั่น ่อนะรับสาย
“ฮัลโหล ไอ้ยฮวา หาัวูฮยอนเอยั”
“ูฮยอนถูลัพาัว ันำลัามรถนร้ายอยู่ เหมือนมันำลัมุ่หน้าไปอิลาน”
“เฮ้ย ถูลัพาัวเนี่ยนะ เออ ั้นนาย็ามมันไปอย่าให้ลาสายาล่ะัน ันะรีบามไป” มันวาสายผมไป
ผมผละามือถือ่อนะมอหารถอไอ้นร้าย แ่
มันหายไปแล้ว!!
“เฮ้ย รถันนั้นหายไปไหนแล้วเหรอรับ” ผมใถามโเฟอร์
“เอ่อ อโทษ้วยนะรับ เมื่อี้มีรถบรรทุมาบัหน้า ผมเลยามรถนนั้น่อไปไม่ไ้” โเฟอร์บอับผม ลาับรถไอ้หมอนั่นนไ้
แล้วทีนี้ผมะามหาูฮยอนเอไ้ยัไ??
ผมลอโทรหาูฮยอนอีรั้ และโีที่มันิ แ่โร้ายทีู่ฮยอนไม่รับสาย TT
ผมโทรหลายรอบ อนนี้รถแท็ี่็ับไปเรื่อยๆ ผมยหูไปมาเือบะบ้าลั่อยู่แล้ว
แ่เหมือนฟ้าเป็นใ มืออผมเลื่อนไปที่เอที่เมนู GPS บนมือถือ ใ่! ผมะ้อหาูฮยอนเอแน่ๆ ถ้ามีสิ่นี้
ผมรีบูพิัทีู่ฮยอนอยู่ และมัน็ห่าาผมไม่ี่ิโลเมรเอ
“โเฟอร์รับ ับเร็วๆเลยรับ ผมรู้แล้วว่ารถันนั้นอยู่ไหน” ผมยิ้มอย่ามีำลัใ ถึแม้อนนี้ท้อฟ้าำลัะมืลแล้ว็าม
.
.
ผมลารถแท็ี่ อนนี้ผมยืนอยู่ที่หน้าบ้านพัาอาาศหลัหนึ่ ที่ทะเลอิลาน
“พิัมันอยู่ที่นี่ แ่รถไอ้หมอนั่นมันไปไหนนะ”
ผมเินเ้าไปในบ้านหลันั้นโยที่ไม่ไ้ออนุาใร ทั้บ้านเปิไปสว่า บรรยาาศที่นี่ีมา ยิ่ลิ่นทะเลมันทำให้ผมนึถึปูาน บ้านเิอผมเลยล่ะ
ผมเินสำรวบ้านไปเรื่อยๆ ่อนะเห็นหนุ่มสาวู่หนึ่ำลัอันอยู่ที่ริมระเบีย และมัน็ือ ูฮยอนอผมับไอ้โย่อินนั่น
เหมือนผมำลัโนไฟแผเผา ภาพรหน้ามันทำให้ผมเ็บ ผมทนไม่ไ้หรอนะ ที่มีผู้ายนอื่นมาอแฟนัวเอแบบนี้
ผมรีบเินไปที่สอนนั้น ่อนะระาร่าอมันออไป และึูฮยอนเ้ามาในอ้อมแนอผม
“นายบัอามาอแฟนันั้นเหรอไอ้โย่” ผมเยหน้าึ้นเล็น้อย ่อนะมอหหน้ามันอย่าเอาเรื่อ
“ะ ูฮยอน เธอเป็นไบ้า ไอ้หมอนี่ทำอะไรเธอรึเปล่า” ผมหันมาถามนที่อยู่ในอ้อมอผมอย่าเป็นห่ว
“แล้วุล่ะเป็นใร ถึมาหาเรื่อผมับอฮยอน” ไอ้โย่นั่นถามผม ไ้! ผมะบอให้ว่าผมเป็นใร
“ันเป็นแฟนูฮยอน เราสอนรัันมา” ผมพูอย่าเ็มภาภูมิ และหมอนั่น็หน้าเหวอไป
ูฮยอนผลัผมออ ่อนะพูออมา
“ุพูอะไร ใรเป็นแฟนุ เราไม่ไ้รู้ัันสัหน่อย อย่ามามั่วนะ” ำพู แววา ท่าทาอูฮยอน ทำให้ผมอึ้ ทำอะไรไม่ถู
ูฮยอนทำเหมือนไม่รู้ัผม!!
“ูฮยอน เธออย่าเล่นแบบนี้สิ เธอะไม่รู้ัพี่ไ้ยัไ ในเมื่อเราสอนเป็นแฟนัน” ผมยัยิ้มรับ ูฮยอนแล้อำผมแน่ๆ
“ุเนี่ยนะแฟนัน พี่ฮยอนยอมให้ันมีแฟนั้นเหรอ ไม่มีทา พี่ฮยอนหวันมาๆ ไม่มีทาทีุ่ะเป็นแฟนัน และัน็ไม่ไ้รัุ้วย”
เหมือนโนหมัหนัที่หน้า เธอไม่รู้ัผม็เ็บมาอยู่แล้ว นี่เธอบอว่าไม่ไ้รัผม มันยิ่ทำให้หัวใอผมบีบรันเียนะแหล
“ูฮยอน เธอเป็นอะไรรึเปล่า อย่าพูแบบนี้ับพี่สิ” เหมือนมีน้ำใสๆลอเบ้า นี่ผมำลัะร้อไห้
เธอหันมามอหน้าผม แล้ว็หลบสายา
“เธอิว่าอะไรทรมานว่าัน ระหว่าเธอที่ำไม่ไ้ ับนที่ามหาเธอเอ แล้วรู้ว่าเธอำเาไม่ไ้น่ะ”
ูฮยอนเหมือนะพูอะไรไม่ออ แ่เธอ็พูอบลับมา
“้อเป็นันสิ เพราะว่าันำอะไรไม่ไ้”
“เธอิแบบนั้นเหรอูฮยอน” แล้วน้ำาอผมมัน็ไหลอาบแ้ม
“็ใ่น่ะสิ อย่าพูมาไ้มั๊ย ันปวหัว”
ูฮยอนุมมับัวเอ ่อนะเินเ้าไปในบ้านะื้อๆ แล้วผมล่ะ ผม้อเ็บปวหัวใอยู่อย่านี้น่ะเหรอ
“ุืออยฮวาสินะ” เสียอไอ้โย่นั่น ทำให้ผมรีบปาน้ำาออ หมอนี่รู้ัผมั้นเหรอ
“อฮยอนวามำเสื่อมาอุบัิเหุรถน เธอำเรื่อทุอย่าไ้ แ่เธอำุไม่ไ้”
“ุวรให้เวลาเธอ หรือไม่็มีใหม่ไปะ อีอย่า ผมมีใให้อฮยอน้วย”
พลั่
ผม่อยไปที่หน้าอมัน ล้าสั่ผมให้เลิับูฮยอนั้นเหรอ ไม่มีทา
วใอผม ผม้อเอาืน ถึอนนีู้ฮยอนยัำผมไม่ไ้ แ่ผม็ะสร้าวามรัใหม่ับเธอ
แล้วสัวันูฮยอนะ้อำผมไ้แน่ๆ
ัหวะที่ผมะ้ำมันอีรอบ เสียโห่ะโนอใรบาน็ัึ้นมาะ่อน
“ไอ้ยฮวา น้อสาวันอยู่ไหนว่ะ” ไอ้ฮยอนนั่นเอ
ผมผละาไอ้อิน ่อนะบอเรื่อูฮยอนให้มันรู้
“ไอ้ฮยอน ูฮยอนวามำเสื่อม”
“ฮะ! ูฮยอนวามำเสื่อม เป็นไปไ้ไว่ะ มันไม่ใ่ละรน้ำเน่านะเว้ย”
“ันไม่ไ้โหนะเว้ย ูฮยอนไม่รู้ััน้วย้ำ แล้ว็ำไม่ไ้้วยว่า เราเป็นแฟนัน”
“พี่ฮยอน” เสียเริร่าัมาแ่ไล ่อนเธอะโผอไอ้ฮยอนเ็มแร
ถ้าูฮยอนเห็นผมรั้แรแบบนี้บ้า ผมไม่อิามันอนนี้
“ูฮยอน เป็นยัไบ้า พี่เป็นห่วเธอแทบแย่”
“ันไม่เป็นไระ อินมา่วยันไว้”
“ไอ้หมอนี่น่ะเหรออิน นายทำให้น้อสาวันถูรถน ันะเอาเรื่อนาย” ไอ้ฮยอนทำท่าะ้าหมัใส่ไอ้อิน แ่เสียใสอูฮยอนร้อปรามไว้่อน
“พี่ฮยอนอย่านะะ”
ูฮยอนเป็นห่วไอ้อินมานานั้นเลยเหรอ
ผมรู้สึน้อยใทีู่ฮยอนูเป็นห่วไอ้หมอนั่น หรือว่าผมวระปล่อยเธอไปี
บาทีนี่ือลิิฟ้าำหน็ไ้!!
“ไอ้ฮยอน ันลับโล่อนนะ ูแลูฮยอนให้ีล่ะ”
ผมเริ่มะทนอยู่่อไปไม่ไ้ ถึแม้หัวใะเ็บปวมา็าม แ่ผม็้อทำใยอมรับมัน
เธอไม่ไ้เิมาู่ับพี่สินะ ูฮยอน
ารำันไม่ไ้ เ็บปวว่าไม่รัันเสียอี
“นายะลับโล่ำๆแบบนี้เลยเหรอ มันอันรายนะ ไว้่อยลับพรุ่นี้เ้า็ไ้”
“นายไม่เป็นัน นายไม่รู้หรอว่ะ” ‘ว่ามันเ็บปวแ่ไหน นรัันแ่ลับำันไม่ไ้’ ผมเิมประโยที่เหลือเอในใ
“เหอะน่า มันึแล้ว เินายเป็นอะไรึ้นมาเหมือนูฮยอนอีน ันรู้สึโเี่ยวเียวาย”
เหุผลอะไรอมันว่ะ ไอ้นี่??
“ันอยู่่อไม่ไ้ริๆว่ะ อย่าให้ันทรมานหัวใไปมาว่านี้เลย”
ผมพูับมัน ่อนะหันไปมอใบหน้าสวยหวานและแววาใสอูฮยอน ที่มอมาที่ผมเหมือนัน แ่มันเป็นสายาที่มอนแปลหน้า
.
ผมเินไปที่รถอไอ้ฮยอน ่อนน้ำามันะไหลออมาอย่าหยุไม่อยู่ เหมือนมันลั้นเอาไว้มามาย และถึเวลาที่วระปลปล่อยมัน
ฮึๆ
ผมรู้สึว่าัวเอเหมือนเ็ที่ำลัร้อไห้อยู่นเียว
“พี่ยฮวา”
เสียเรียอูฮยอน ทำให้ผมรู้สึหัวใับพอ
วามรู้สึเหมือนูฮยอนนเิมอผมลับมา ผมหันลับไป ่อนะเห็นรอยยิ้มหวานทีุ่้นเย ที่ำลัส่มาให้ผมอยู่
“April fools day ะ”
ูฮยอนะโนบอผม
April fools day ั้นเหรอ
มันวันโหนี่ ผมถูหลอ!!!
“ฮ่าๆๆๆ”เสียหัวเราะาหลายน ยิ่ทำให้ผมหน้าเหวอ ทุนรวมหัวหลอผม แม้ระทั่ไอ้ฮยอนเพื่อนรัอผมเอ
และ็ยัมีู่แ้นหัวใอผมที่มัน็รู้เห็นเป็นใ้วย เพื่อนๆทุนอูฮยอนที่ผมเอที่โรเรียนอนเ้า็มา้วย
ั้นทั้วันผม็โนหลอน่ะสิ
“พี่ยฮวาอย่าโรธันนะะ ันแ่ล้อเล่นเอ” ูฮยอนเินนำบวนมา ่อนะเาะแนผม
“เธอเล่นแรไปนะูฮยอน เธอรู้มั๊ยว่าพี่เ็บปวแ่ไหนที่รู้ว่าเธอำพี่ไม่ไ้”
“็ันบอแล้วไ ว่า April fools day วันโหที่ห้ามโรธัน”
“แ่เธอเล่นับวามรู้สึพี่เลยนะ”
“ไม่ใ่ันนเียวสัหน่อย พี่ฮยอน อิน แล้ว็เพื่อนๆันทุน้วย”
“อ๋อเหรอ แล้วที่โนรถนเี๊ยมับนแถวนั้น แล้ว้าหมอปลอมมาหลอพี่ใ่มั๊ย”
“เอ่อ เรื่อนี้พี่็ไปถามพี่ฮยอนับอินสิ สอนนั้นเป็นนบาร”
“อ้าว ูฮยอน ไหโบ้ยให้พี่แบบนี้ล่ะ ็เธอสั่ให้พี่ทำนี่น่า”
“ใ่ แล้วเธอ็สั่ให้ันไปเรียมารที่เมีย้วย”
“มีอะไระแ้ัวมั๊ย ูฮยอน” ผมแล้ทำหน้าโรธใสู่ฮยอน
“เล่นละรเ่นะเรา พี่ิว่าเธอโนรถนริๆ บมอปลายพี่ว่าเธอน่าะไปแสิ้นะ พี่แนะนำ”
“แล้วนาย ฮยอน ันเลียร์ับนายแน่ แล้ว็นาย ไอ้โย่ นายอแฟนัน ับมือแฟนัน ันลิส์นายในบัีำเรียบร้อยแล้ว”
“เฮ้ย ผม็แ่ทำไปามบท แล้วเมื่อี้พี่็่อยผมไปแล้ว้วย”
“เฮอะ ็ี อย่ามาอบแฟนอันเหมือนบทที่นายพูล่ะัน” ผม้อหน้าไอ้อินอย่าประเมิน
“เรใันหน่อย็ไ้ ำพูำาอนายน่ะ ันหว” ไอ้ฮยอนมันทำหน้ายัษ์ใส่ผม ่อนทุนะหัวเราะออมาพร้อมัน
“ฮ่าๆๆๆ”
“นี่ หัวเราะอะไรัน ันอุส่าห์วัั์่าย่าบ้านพัเพื่อเลี้ยลอันเลยนะ”
“เอ่อ ถ้าเ้าใันแล้ว ันว่าเราไปินเนอร์ลอันีว่า ันหิวแล้วล่ะ”
เพื่อนอูฮยอนนนึพูึ้นมา และเธอ็เินนำึ้นไป่อน
“รอ่อนสิยุนอา เรื่อินนี่ไม่พลาเลยนะ”
เพื่อนูฮยอนอีนพูึ้นมา และผม็ับสัเอะไรบาอย่าไ้แล้วล่ะ
ไอ้ฮยอน้อแอบอบเพื่อนูฮยอนนที่ื่อยุนอาแหๆ
มันเป็นนยิ้มยา แ่ารที่มันยิ้มว้าเพราะเรื่อแล้ผม็ไม่ใ่ เพราะสายามันำลัมอไปที่เ็สาวนที่ื่อยุนอาอยู่
.
.
หลัาินเนอร์ลอผ่านไป
ลอเรื่อที่แล้ผมสำเร็ YY
ผมับูฮยอนแอบหลบไอ้พี่ายอมหว มาเินสวีทันที่ริมทะเล
“รู้มั๊ยว่าวันนี้พี่ามหาเธอ ร้อไห้เพราะเธอ เ็บปวหัวใเพราะเธอไม่รู้ี่รั้”
“ันอโทษนะะพี่ยฮวา ันแ่อยาแล้พี่เยๆ แ่มันทำให้ันรู้นะ ว่าพี่รัันมานาไหน”
“แล้วเธอล่ะ รัพี่มานาไหน” ผมลอถามูฮยอน และพบว่าแ้มเธอำลัป่อึ้น ถ้าผมะหอมสัฟอ ะเป็นไรมั๊ยนะ
“รัสิะ รัมาๆ้วย และัน็ไม่มีวันให้พี่ปล่อยมือันไปเ็า”
“พี่รัเธอที่สุเลยล่ะ” ผมึเธอเ้ามาอแน่น
“ที่โรพยาบาลพี่ทำอะไรันนะ” ูฮยอนถามผม แสว่าอนนั้นผมไม่ไ้รู้สึไปเอ ูฮยอนูบอบผมริๆ ^^
“็ทำแบบนี้ไ”
ผมูบเธอแทนำอบ ่อนะโอบเอวอูฮยอนไว้ และ่อยๆูบเม้มเรียวปาบาเบาๆ ูฮยอนเอ็ยัูเอะเิน แ่ผม็สัมผัสไ้ว่าเธอ็ำลัะเรียนรู้อยู่เหมือนัน เ็น้อยอผม วันนี้ผมมีวามสุที่สุล่ะ
ผม่อยๆผละาริมฝีปาบาสวยอย่าเสียาย ่อนะระิบ้าหูเธอ
“พี่รัเธอนะ ูฮยอน ไม่เอพริลฟูลเย์ ไม่โห แ่มันือเรื่อริ”
YONGSEO IS REAL!!
THE END
…………………………………………………………………………
เรื่อนี้แอบสสารพี่ย โนน้อหลอ 555 พี่็ยัไ้รับบทพี่ายอมหวเหมือนเิม <เหมือนบุลิะให้ 555>
พี่อินเรื่อนี้ไม่มีู่ มาู่ับไรท์็ไ้นะ ไรท์โสอยู่ <อ๊า รีเอร์บ 555>
April fools day เป็นวันโหหรือวันเมษาน่าโ่นั่นเอ
ประวัิวามเป็นมาอวันนี้ ลิ์เ้าไปอ่านไ้เลยะ --> http://writer.dek-d.com/leesungeun/story/viewlongc.php?id=529458&chapter=22
อบุ้อมูลา writer Enne House ะ
อาาศร้อนๆแบบนี้ หาอะไรลายร้อนัน้วยนะะรีเอร์ ะนอนแ่น้ำอยู่บ้าน หรือไปเินาแอร์ในห้า็ไ้ ไรท์แนะนำ ^^
#buyboice
ผลงานอื่นๆ ของ buyboice ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ buyboice
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น