มางู ๆ ปลา ๆ กะเจ๊กอล์ฟกันต่อนะคะ

เนื้อเรื่อง

สวัสดีค่ะ หายไปน้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน... นาน เลยนะ เพราะอิชั้นไม่ค่อยจะว่างน่ะค่ะ เลยไม่ค่อยได้เขียนบทความ แต่วันนี้คงเป็นเรื่องที่ถูกอกถูกใจใครบางคนนะคะ เพราะ เราจะมาเม้าท์กันในเรื่องของคำกริยา หรือ verbในภาษาอังกฤษค่ะ บางคนเรียนภาษาอังกฤษมาจนจะไปเกิดใหม่แล้วก็ยังมึนตึ้บกับไอ้เจ้าพระเอกของเราในบทนี้ค่ะ แต่ถึงอย่างไรก้อตามคำกริยามีความสำคัญเป็นอย่างมากในภาษาอังกฤษ เพราะอะไรเหรอคะ ก็เพราะเจ้ากริยาเนี่ยนะคะมันเป็นตัวที่ทำให้หน่วยความคิดของเรากลายเป็นประโยคขึ้นมา แม้จะมีมันเพียงตัวเดียว เราก็ถือว่าเป็นประโยคแล้วละค่ะ เช่น แค่เราบอกว่า Go! กับนักวิ่งแข่ง พี่แกก็คงโกยกันสุดชีวิตเลยนะคะ หรือไม่ก็ Stop! กับคนที่กำลังทะเลาะกันอยู่ พวกเค้าก็คงเลิกทะเลาะกัน (ถ้าไม่เลิกก็เอาน้ำสาดจะได้แยกกัน)              

อ้อ! ลืมไปเลยว่า เจ้อยากจะแบ่ง verb เป็น 2 กลุ่มก่อนนะคะ ลองดูตามภาพค่ะ

คือ กลุ่มที่เป็นกริยาแท้ (Main Verb) และกริยานุเคราะห์หรือกริยาช่วย (Helping verb) และไอ้เจ้าพวกนี้ก้อดันแยกย่อยได้มากมายเสียเหลือเกิน

เรามาดูที่ main verb กันก่อนดีกว่านะคะ เพราะภาษาปะกิดเค้าเนี่ยดันต่างจากภาษาไทยของเราตรงที่เค้าต้องแปลงร่างให้เจ้า verb มันสอดคล้องกับประธานและช่วงเวลาเสียด้วย ภาษากะเทยวิชาการเค้าเรียกว่าภาษาอังกฤษเป็น Inflectional Language หรือ ภาษาที่มีวิภัติปัจจัยน่ะสิคะ ลองเทียบดูเอาเอง

ภาษาไทย              à           เมื่อวานกูตบอีหมวย           

ภาษาอังกฤษ         à           Yesterday I slapped Muay.

เห็นไหมคะว่าไม่ว่าจะวันไหนเวลาไหน เจ้ากริยาในภาษาไทยก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง แต่เจ้า verb ในภาษาปะกิดสิคะ มันดันเปลี่ยนไป เราเลยต้องมานั่งท่องนั่งจำกริยาสามช่องกันตั้งแต่สมัยพระเจ้าเหาเป่าหอยจนบัดป่านนี้ก็ยังได้แต่นั่งเป่าหอย เพราะยังจำไม่ได้หมด (อิอิ) ใคร ๆ เค้าสอนให้เราจำว่ากริยามี 3 ช่อง แต่เจ๊จะบันดาลให้มันมี 5 ช่อง มีใครจะว่าไรมะคะ (อิอิ)

 

ช่องแรกบางตำราเค้าเรียกกันว่า Infinitive แต่เจ๊เรียกว่า Base form เพราะว่ามันเป็นกริยาที่ยังไม่ได้ผัน สมัยก่อนเจ๊จำเอาเองว่ามันเป็น verb พรหมจรรย์ที่ยังเหมือนเจ๊ คือ ยังบริสุทธิ์ผุดผ่องไม่เสียตัวให้กับชายใด อิอิ พูดง่าย ๆ นะคะ ก็คือมันเป็น verb ที่ยังไม่ผันนั่นเอง ดูจากตัวอย่างคำว่า BREAK ในแผนภูมิสิคะ จะได้ไม่มึน

ส่วนช่องที่สองก็คือ past form พูดง่าย ก็คือ v.2 นั่นเองค่ะ และ ช่องที่ 3 ก็คือ v.3 ที่เราท่องกันมาแต่สมัยพ่อขุนรามคำแหงกันแล้วน่ะค่ะ

ช่องที่สี่เป็นช่องที่เราก็คุ้นเคยกันดี แต่เราไม่รู้จักเรียกชื่อมันค่ะ เราเรียกมันว่า Present Participle บางครั้งเจ๊จะเรียกมันว่า "verb สะอิ้งศรี" แต่อย่าไปจำสลับกับ Gerund นะคะ เพราะเจ้านั้นเค้าเปลี่ยนรูปแล้วจะกลายเป็นคำนาม แต่เจ้า Present participle เค้ายังเป็น verb อยู่เหมือนเดิมค่ะ

ส่วนช่องที่ 5 ช่องสุดท้ายเจ๊เรียกว่า singular verb เนื่องจากว่าเค้ามีไว้ใช้คู่กับสรรพนามที่เป็นประธานเอกพจน์บุรุษที่ 3 ใน Present simple tense ค่ะ อย่างงนะคะ เดี๋ยวจะบอกทีหลัง

ส่วนเจ้ากริยานุเคราะห์ หรือ Helping verb นะคะสามารถแบ่งเป็นสองกลุ่ม คือ Auxiliary verb และ Modal verb ค่ะ

Auxiliary verb เป็นกริยาช่วยที่สามารถผันหรือเปลี่ยนรูปแบบกริยาแท้ได้ มี 3 ตัว คือ BE, DO และ HAVE ค่ะ เราลองมาผันกันนะคะ

BE          à           is, am, are, was, were, been, being, be

DO         à           do, does, did, done, doing

HAVE   à           have, has, had, having

เจ้าพวกนี้จะเอาไว้ใช้ประกอบกับกริยาแท้ใน tense ต่าง ๆ ค่ะ โปรดติดตามชม

ส่วนเจ้า Modal verb เป็นกริยาช่วยที่เสริมความหมายให้มีดีกรีมากขึ้น เจ้าพวกนี้มีอยู่หลายตัวด้วยกันนะคะ อาทิ can, could, may, might, shall, should, will, would, ought to, dare, must, have to, need เจ้าพวกนี้นะคะเค้าจะต้องตามด้วย base form เท่านั้นค่ะ ... ไว้แค่นี้ก่อนนะคะ จะมาเพิ่มเติมให้ใหม่