คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : -9-
เล่นตัว
#เล่นตัวมบ
ฟิคมาร์คแบม
ตอนที่ 9
"เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนมาร์ค ค่อยๆพูดค่อยๆจากันซี่!!!"
"กูก็ค่อยๆอยู่นี่ไง เห็นกูรุ่นแรงกับมึงยัง"
"โอ๊ยมึง!!!! แต่มึงจะลากแบมเข้าห้องไม่ได้!"
ตอนนี้ผมถูกไอมาร์คฉุดกระชากลากเข็นอยู่หน้าลิฟต์ ไม่รู้ว่ามันเอาพลังควายเถื่อนมาจากไหนนักหนาถึงดึงผมจนตัวปลิว
"มึงอย่าลีลาดิ"
"แบมไม่ได้ลีลา แบมยังไม่อยากเข้าห้องตอนนี้"
"แต่กูอยากเข้าแล้ว!"
"มึงเข้าไปก่อนเลย"
"กูจะเอามึงเข้าไปกับกูด้วย ขืนปล่อยให้ไปเมาที่อื่นมันจะยุ่งเอา"
"แบมไม่ได้เมา!!"
ไอมาร์คมันจัดการแบกผมขึ้นบ่ากว้างอย่างรวดเร็ว ขายาวก้าวเดินไปยังห้องอย่างเร่งรีบ
หึ!!มึงก็ได้แต่อยู่หน้าห้องแหละมาร์คมึงเข้าไปไม่ได้หรอกเพราะมึงไม่รู้รหัสผ่าน ไอง่าววววว
ติ๊ดๆๆๆๆ
ผมขอเปลี่ยนคำพูดแล้วกัน ไอมาร์คมันกดเข้าห้องด้วยมือของมันข้างเดียว คือมันรู้รหัสห้องได้ไง แล้วที่มันมาห้องผมทุกวันทำไมถึงไม่เปิดเข้าไปเลยวะ มันยืนทุบประตูทำหอกไร!
ปัง!
มันปิดประตูเสียงดังก่อนจะว่างผมลงอย่างเบาๆ ผมเห็นจังหวะหนีจึงหันหลังเตรียมวิ่งแต่อาการปวดหัวกลับแล่นเข้าสมองทำให้การขยับตัวมันช้าไปเสียหมด
"จะไปไหนแบม"
"โอ๊ยมึง ปล่อยกูวววววว"
มือหนาๆของมันคว้าเอวผมเอาไว้ ก่อนจะฉุดลากเข้าไปในห้องนอน ผมกลืนน้ำลายลงคอทั้งตื่นเต้นและตื่นกลัว ที่บอกว่าอยากเป็นเมียมันไม่ได้พูดเล่นนะครับ
แต่...ไม่ได้อยากเป็นวันนี้โว๊ยยยย ปล่อยให้แบมไปลดน้ำหนักก่อนนนนนน แบมอายพุง
ตุบ!!
มันโยนผมลงไปกับเตียงแล้วขึ้นคล่อมทันที มือของมันเลิกเสื้อยืดสีดำขึ้นจนผมเองรู้สึกเย็นวาบที่พุงนิ่มๆสัมผัสกับอากาศของห้อง
แต่ขอเปลี่ยนประเด็นหน่อยนะ ทำไมแอร์มันเปิดเองได้วะ ทำไมไฟในห้องมันถึงไม่ได้ปิด แล้วทำไมไอเชี่ยมาร์คหน้ามันหื่นขนาดนี้!!!
"เดี๋ยวๆๆๆๆ" ผมร้องห้าม
"อะไร"
"ใครเปิดแอร์ห้องแบม"
"กูเอง ตอนรอมึงกลับห้องแต่มึงไม่กลับ กูเลยไปหามึงที่ผับอีกที"
"เปิดทิ้งไว้มันเปลืองค่าไฟฟฟฟฟฟฟ!!"
"เดี๋ยวกูจ่ายเอง"
ไอมาร์คว่าเสร็จมันก็จับมือของผมประกบกันและกดลงบนเตียง ผมตกใจตาโตมองใบหน้าหล่อๆของมันที่ยกยิ้มร้ายขึ้นมา
"มาร์ค จะเอาจริงหรอวะ?"
"เออ!! ยิ่งมึงเมาๆด้วยทำแล้วน่าจะสนุกดี"
ซี่ฟันคมงับปลายเสื้อเพื่อถกขึ้นจนมันมากองอยู่ที่คอ ปลายจมูกโด่งลากไปตามแผ่นอกอย่างช้าๆ จนผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นที่ลากไปมาจากปลายจมูกนั้น สายตาคมมองมายังใบหน้าที่แดงกล่ำไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์
"มาร์ค ปล่อยแบมก่อน ให้แบมลุกขึ้นมาคุยกับมึงดีๆก่อน"
"แล้วคุยท่านี้มันไม่ดีตรงไหน?"
"มันเกินไป"
"มึงรู้ไหม...ว่ากูอยากแสดงความเป็นเจ้าของมากขนาดไหน อยากจะทำให้รู้ว่าร่างกายของมึงเป็นของกู แค่ของกูคนเดียว"
"และหัวใจแบมอะ มึงไม่เอาหรอ"
"หัวใจของมึงอยู่กับกูนานแล้วแบม และทั้งใจของกูก็ยกให้มึงมานานแล้วเช่นกัน"
ริมฝีปากหยักทาบทับลงมาหาปากอิ่มอย่างอ่อนโยน ความนุ่มหยุ่นเป็นสิ่งเดียวที่ผมสัมผัสได้ มันดูดดึงริมฝีปากอิ่มของผม ทั้งด้านล้างและบนสลับกันไปมาอยู่อย่างนั้น
ผมเผลอตัวเผยอปากส่งผลให้ไอมาร์คมันได้จังหวะ ส่งเรียวลิ้นเข้ามาในโพรงปากหวาน เกิดการพัวพันของลิ้นที่กวัดไกวไปมา จนความรู้สึกยิ่งพลุ่งพล่านไปมากกว่าเดิม
ที่เขาว่ากันว่า การจูบเป็นการกระตุ้นให้เกิดเซ็กซ์ได้มากกว่าการใช้มือหลายร้อยเท่า นั้นท่าทางจะเรื่องจริง แล้วยิ่งโดนไอมาร์คที่จูบเก่งแบบนี้ ผมก็ระทดระทวยไปหมด
ไอมาร์คถอดจูบอย่างอ้อยอิ่ง ยืดตัวขึ้นเพื่อถอดเสื้อของตัวเอง สายตาของผมเห็นกับรอนซิกแพคของมันบางๆ ปากหยักยกยิ้มออกมาที่มุมปากเมื่อเห็นผมอึ้งไปหลายวิ
"อย่ามองกูด้วยสายตาแบบนั้น" มันพูดพร้อมกับก้มลงมาจูบผมอีกครั้ง "กูกำลังลงโทษมึงอยู่ ไม่ใช่ให้มึงลงโทษกูกลับนะแบม"
ปากหยักงับเบาๆที่ติ่งหูของผม ใช้ลิ้นไต่ไล่เลียงไปเบาๆ บริเวณติ่งหูไล่ไปจนถึงซอกหู และใบหูของผมอย่างเชื่องช้า
"มาร์ค"
ผมพูดพร้อมกับยกมือขึ้นเพื่อดันอกของมันไม่ให้เข้ามาใกล้ไปมากกว่านี้ แค่นี้ก็จะตาย ดาเมทรุนแรงมากมองแค่สายตาของมันผมก็เหมือนเสียตัว
"แอบจับนมกูหรอ"มันยกตัวขึ้นมองผมที่นอนอยู่ใต้ร่าง
"..." ผมอ้าปากค้างไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ก็จริงของมันผมแอบจับนมมันจริงๆแหละ แต่มันพูดตรงจนคนอย่างไอแบมไปต่อไม่เป็นนี่ครับ ไอเขินมันก็เขิน ไออายมันก็อาย
แต่ยังเขินยังอายได้ไม่เต็มที่ ความพรั่นใจได้เข้ามาแทนที่ เมื่อมือหนาจับมือบางเลื่อนลงลูบกล้ามท้องเบาๆและหยุดลงที่ขอบกางเกงยีนส์ตัวเก่งของมัน
"มือมึงเย็นเฉียบเลยแบม"มันแซว"กลัวหรือไง?"
"อื้ม...กลัว"
"เจ็บแค่แปปเดียว เดี๋ยวก็เสียวแล้ว" มันพูด
"ไอโรคจิต!! มึงรู้ได้ไงว่ามันแค่แปปเดียว!!"
"ก็เพราะว่า...ลีลากูเด็ดไง"
"แหวะ!!"
มันหัวเราะออกมากับท่าทีของผมที่ไม่เชื่อคำพูดของมัน มือหนาปล่อยมือของผมให้เป็นอิสระ ปากหยักก้มลงจูบที่ปากของผมอีกครั้งแต่ครั้งนี้กลับร้อนแรงจนไม่ทันได้ตั้งตัว
"คราวนี้มึงอธิบายไอรุ่นพี่คนนั้นมา"
"พี่วุฒหรอ?"
"ไอเชี่ยนั้นแหละ!!"
"ค คะคือพี่วุฒเขาจีบพี่สาวของแบมมา2ปีแล้ว ดังนั้นแบมก็จะสนิทกับพี่วุฒมากจนทำให้มึงเข้าใจผิดนี่ไง"
"สนิทมากจนประคองกอดเอวกันแบบนั้นเลยหรือไง?"
"ก็มันไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย"
"ไม่ใช่ครั้งแรกด้วย!!"
ไอมาร์คมันขมวดคิ้วสายตาคมจ้องมองอย่างโมโห มือหนาปลดเข็มขัดหนังสีดำออกและรีบเอามามัดข้อมือบางทันที ส่วนผมเองก็ได้แต่นอนนิ่งๆมองความโหดของมันไปอย่างขัดไม่ได้
"มาร์ค อย่าโมโหซี่~" ผมใช้ลูกอ้อน อ้อนมัน
"กูพยายามที่จะใจเย็นอยู่นะแบม หากกูใจร้อนมึงคงไม่ได้พูดแจ่วๆแบบนี้หรอก"
"มาร์ค ปล่อยไม่ได้หรอ ปล่อยมือแบมไม่ได้หรือไง?"
ผมยื่นมือที่ถูกมัดให้มันดู แต่มันกลับผลักมือคู่นี้ลงอยู่เหนือหัว พร้อมกับออกแรงกดให้จมไปกับเตียง
"ไม่ได้ เพราะนี้คือการลงโทษ นักโทษไม่มีสิทธิพูด!"มันว่า
"แต่แบมกลัวนะมาร์ค มึงจะมัดแบมแบบนี้แบมก็แย่ซี่~"
"มันไม่ได้แย่หรอก เชื่อกู"
"แต่มาร์-"
"มันจับมึงตรงไหนของมึงอีก!"
ผมที่พูดยังไม่จบประโยคดีสดุ้งตัวเล็กน้อยเพราะไอมาร์คมันตะคอกเสียงใส่จนใจหาย ใบหน้าที่ดูโมโหจนเห็นได้ชัดซัดถามอีกครั้ง
ผมจะร้องไห้แล้วนะ ไอมาร์คตอนนี้มันน่ากลัวจนผมนึกหวั่นจริงๆ ในใจอยากจะโกหกอยู่นะ แต่ผมเป็นคนโกหกไม่เนียนนี่สิ ขืนไอมาร์คจับได้คงโดนหนักกว่าเดิมแน่
"กูถาม อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่อง!!!"
"ก็ไม่ได้จับ...แค่เช็ดตัวให้ตอนแบมเมา"
"เช็ดตัว!!"
"เรื่องมันนานแล้ว ลืมๆไปเถอะนะ"
"ลืม? ให้ลืมห่าไรมึง!"
"ก็ผู้ชายด้วยกัน เขาก็มีแบมก็มี มึงจะอะไรนักหนาเล่า!"
มันถอนหายใจออกมาแรงๆ "ต่อไปนี้ก็หัดระวังตัวให้มากขึ้นหน่อย อย่าไปไว้ใจใครนอกจากกู"
ผมหลุดยิ้มออกมาอย่างเก็บไว้ไม่อยู่ ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน ทั้งคำพูดและน้ำเสียงออกแววดุอย่างเห็นได้ชัดแท้ๆ แต่ทำไมผมถึงรู้สึกอบอุ่นใจอย่างไรไม่รู้
"มาร์ค"
"อะไร!"
"แบม...แบมเองก็หวงมึงนะ"
มือบางที่ถูกมัดตวัดขึ้นโอบคอของไอมาร์คเอาไว้ ฉุดดึงใบหน้าหล่อของมันให้ก้มลงมาจุมพิษอีกครั้ง
"อย่าอ่อยกูแบม"
"เปล่าอ่อยสักหน่อย"
"ที่มึงทำอยู่เนี่ยเรียกอ่อย!!"
"อย่าดุซี่"
"มึงจำไว้นะ มึงเองก็มีค่าในแบบของมึง แล้วที่กูบอกว่ากูจะเอามึง มึงก็ควรขัดขืนไม่ใช่มาอ่อยกูกลับแบบนี้!"
"ก็อยากได้...แบมอยากได้มึงนะมาร์ค อยากให้มึงเป็นแค่ของแบมคนเดียวเช่นกัน"
ผมพูดออกมาทั้งน้ำตา ที่พูดออกไปแบบนั้นเพราะว่ากลัว กลัวว่าสักวันหนึ่งมันจะหมดรัก ทั้งๆที่ผมยังไม่ได้ทำอะไรที่อยากทำร่วมกับมันเลย
ยอมเสียตัวก็ยอม เพราะตอนนี้ก็ให้มันไปหมดทั้งตัวและหัวใจแล้ว
"ที่กูชอบมึง คือกูชอบมึงจริงๆนะแบม กูไม่เคยเห็นมึงเป็นเครื่องระบายอารมณ์ของกูเลย ถ้าถามว่ากูอยากจับมึงกดไหมแน่นอนว่ากูต้องอยากอยู่แล้ว แต่ที่กูไม่ทำเพราะกูให้เกียรติมึงไงแบม"
"..."
"กูรู้ว่ากูเองคงห้ามตัวเองไว้ได้ไม่นาน แต่ถ้ามันถึงเวลาจริงๆ กูอยากให้มึงได้จำในทุกๆความรู้สึกที่กูได้ส่งไป ไม่ใช่ตอนนี้ที่มึงเมาอยู่"
มันพูดออกมาอย่างอ่อนโยนพร้อมกับเช็ดคราบน้ำตาออกให้กับผม มือหนาเลื่อนขึ้นไปตามลำแขนเพื่อปลดเข็มขัดที่มัดมือของผมออก ก่อนจะล้มตัวนอนลงข้างๆ ดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาห่มให้ แขนหนาดึงตัวบางให้เข้าใกล้มันมากขึ้น แผ่นหลังของผมแนบชิดกับแผ่นอกของมันจนอากาศไม่อาจจะแทรกแซงได้
"มาร์ค"
"กูไม่อยากรังแกคนเมา นอนไปซะ!"
"ไม่ได้เมาสักหน่อยแค่มึนเอง!!"
"อยากเป็นเมียกูหรือไง""
"อืม ก็อยากเป็นมานานแล้ว ตั้งแต่เห็นหน้ามึงแบมก็รู้เลยว่าคนเนี่ยพ่อของลูก"
"ฮ่าๆๆๆ มึงเมานะแบม ธรรมดามึงไม่พูดอะไรแบบนี้"
"งื้อ~~ อ่า...หลุดความลับไปจนได้ อายซะมัด!"
"ก็น่ารักดี...หลุดบ่อยๆก็ได้นะ กูชอบความคิดปัญญาอ่อนแบบนี้ของมึง"
"พูดอย่างนี้ต่อยกับแบมเปล่า มึงมาเลยมาร์ค รู้จักไอแบมน้อยไปแล้ว เคยเรียนมวยไทยนะโว๊ย ได้สายดำด้วย!!"
ผมดิ้นตัวเล็กน้อยเตรียมจะหันหน้าไปหามัน แต่กลับกูมันจับให้นอนอยู่นิ่งๆพร้อมกับมือหนาที่ยกขึ้นมาแขกหัวของผมไปอีกหนึ่งที
"มวยไทยบ้านพ่อมึงได้สายดำอะ!"
"เออะ!! มันเจ็บนะมาร์ค!! หัวคนนะโว๊ย!!"
"มือกูก็เจ็บไม่น่าไปแขกหัวคนฉลาดน้อยอย่างมึงเลย"
"โอ๊ย มาร์คมึงนี่มันจริงๆเลย"
"พูดมากกูจับข่มขืนนะแบม"
"บลาๆๆๆๆๆๆๆ"
"นี่!!...เงียบไปเลย พูดเชี่ยไรมึงเนี่ย!"
"ก็มึงบอกว่าถ้าพูดมากมึงจะจับแบมข่มขืน"
"กูประชด!"
"แต่แบมเอาจริงนะมึง"
"อ่อยกูเก่งไปแล้วนะ กูอยากจะรู้จริงๆว่ามึงมีสติขึ้นกว่านี้หน่อยจะเป็นอย่างไร"
"คงอายมั้ง"
"ฮ่าๆๆๆ นั้นสิเนอะ"
"แต่...แต่ไม่ข่มขืนแบมจริงๆหรอ แบมเต็มใจนะ"
"มันยังไม่ถึงเวลา!"
"งั้นคืนนี้ มาร์คนอนกอดแบมให้แน่นๆนะ"
"มึงไม่บอกกูก็ทำอยู่แล้ว"
"แล้วก็รักแบมให้มากๆนะ"
"อันนี้ก็เหมือนกัน"
ผมยิ้มออกมาก่อนจะหลับตาลง หัวสมองที่ปวดหนึบๆได้ถูกพักผ่อนลง พร้อมๆกับสัมผัสอุ่นๆที่ข้างแก้มของผม
"อื้ม อย่ากวนซี่~~"
"ขอหอมก่อนนอนไง หันหน้ามาให้กูหอมก่อนแบม"
มือหนาจับใบหน้าของผมให้หันไปหามัน จมูกโด่งจรดลงบนหน้าผากอย่างเบาๆ เลื่อนลงไปที่แก้มทั้งสอง ถูกริมฝีปากอุ่นทาบทับไปยังปากอิ่มอย่างเร็วๆ
-----จบตอน----
---โปรดติดตามตอนต่อไป---
#คุยกันหน่อยยยย
เค้าขอหยุดอัพฟิคเป็นเวลา2อาทิตย์นะคะ เนื่องจากรักษาตัวจ้า คือว่าเค้ารถล้ม5555 และช่วงนี้ใช้คำว่าขี้เกียจมากๆอาจเป็นเพราะซ้ำและปวดแผลแหละ
ส่วนเรื่องGOT7จะมีอยู่ต่อหรือไม่ หรือว่าเมมเบอร์จะย้ายค่ายไปหมดทุกคนนั้น มันค่อนข้างทำใจลำบากบ้างแต่เราว่ามันเป็นเรื่องที่ดีแล้วค่ะ//ปาดน้ำตา
ปล่อยให้พวกเขาไปเติบโตอย่างสวยงามโดยมีค่ายใหม่ที่ให้ความสำคัญและเห็นคุณค่าของพวกเขาเองน่าจะดีกว่า อย่างไรเราก็ยังคงจะติดตามทุกคนอยู่ดี ยังคงเป็นอากาเซ่ ยังคงเป็นนกน้อยของGOT7อยู่ดี
สุดท้ายนี้เราอยากให้ทุกคนเข้าใจGOT7กันค่ะ ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร เราอยากให้ทุกคนเคารพการตัดสินใจของแต่ละคน และค่อยให้กำลังใจพวกเขากันนะคะ
มากอดกันเถอะเนอะ IGOT7 ที่น่ารัก
ความคิดเห็น