อุปสรรครักของหญิงรักหญิง

ข้อมูลเบื้องต้น

          เราเป็นเด็กต่างจังหวัดคนหนึ่งที่อาศัยอยู่กับตายายมาตั้งแต่เราเกิด ซึ่งตอนนี้เราเหลือแค่ยาย ตาเสียไปได้หลายปีแล้ว อยู่กัน2คนยายหลาน ส่วนพ่อแม่และญาติๆคนอื่นก็อยู่ในละแวกเดียวกัน

        ตอนอยู่มัธยมต้นเราก็เริ่มมีเเฟนคนแรกเป็นผู้ชายแบบรักใส่ๆเลยไม่ได้มีอะไรเกินเลย พอขึ้นมัธยมปลายเราย้ายโรงเรียน ด้วยสังคมมันเปิดกว้างขึ้นเราก็ได้รู้จักคนเยอะขึ้น ความรักก็เช่นกันเหมือนเปิดโลกใบใหม่เริ่มรู้จักความรักในรูปแบบอื่นที่ไม่ใช่แค่ชายหญิง ซึ่งเราก็มีแฟนคนที่2 เป็นทอม คนรอบข้าง ตา ยาย พ่อ แม่ หรือแม้กระทั่งญาติพี่น้อง รับไม่ได้ เขาไม่เข้าใจว่าผู้หญิงด้วยกันจะรักกันหรืออยู่กินกันได้ยังไง 

      ด้วยความดื้อของเรา ก็ยังไม่ยอมเลิก ครบกันมาตลอดระหว่างเรียน จนถึงตอนจบมัธยมปลาย แฟนเราตัดสินใจไม่เรียนต่อแล้วออกไปทำงาน ส่วนเราเลือกที่จะเรียนต่อ ตอนแรกทุกอย่างก็ยังปกติ แต่พอเริ่มห่างกัน ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน ไม่มีเวลาให้กัน ต่างคนก็ต่างมีหน้าที่ของตัวเอง มีสังคมใหม่ๆเจอคนใหม่ๆก็เลยทำให้เลิกกัน  ครบๆเลิกกันอยู่หลายครั้ง พอเลิกกันทีทุกคนที่บ้านเราก็ดีใจ 

          จนเราอายุ27 ก็ได้รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่งทางโลกออนไลน์เราขอเรียกเขาว่าผึ้งก็แล้วกัน ผึ้งรับราชการ อายุน้อยกว่า อยู่กันคนละจังหวัด คุยกันนานเป็นปีกว่าจะได้เจอหน้ากัน โดยผึ้งนั่งจะรถมาหาเราที่บ้าน

          ครั้งแรกที่เจอกันเราจำความรู้สึกได้เลย มันแบบแม่งโคตรตื่นเต้นอ่ะ ทำตัวไม่ถูก ผึ้งเป็นเลสเบี้ยนคือมันก็เหมือนผู้หญิงทุกอย่าง พอมาบ้าน เราก็แนะนำกับทุกคนว่าเป็นเพื่อนกัน เหตุผลนะหรอ เพราะเรากลัวยายรับไม่ได้ เหมือนเราโตขึ้นความคิดมันเปลี่ยนเราแคร์ทุกคนรอบตัวมากขึ้นโดยเฉพาะยาย ยายเราแก่มากแล้วอายุ 80-90 ปี  ยายชอบพูดกับเราเสมอว่าอยากให้เรามีครอบครัวถ้าแกเป็นอะไรไปจะได้หมดห่วง ยายกลัวเราอยู่คนเดียวไม่ได้

          เราก็ทำตัวเหมือนเพื่อนกันเป็นปกติ ผึ้งเข้ากับยายเราได้ดี เราไม่รู้ว่าเพราะภาพลักษณ์ของผึ้งเหมือนผู้หญิงทั่วไปด้วยหรือเปล่ายายและคนรอบข้างถึงได้ไม่สงสัยอะไรเลย

         เราครบกันมาเรื่อยๆผึ้งมาเที่ยวหาเราบ้าง แต่เอาจริงๆผึ้งอยากมาหาเราบ่อยๆแต่เรากลัวคนที่บ้านรู้ นานๆถึงจะได้เจอกันสักครั้ง

     จนเวลาผ่านมา 6ปี ผึ้งถามเราว่า

 "เมื่อไหร่เราจะบอกยาย บอกทุกคนว่าเราไม่ได้เป็นแค่เพื่อนกัน"

       ไม่ใช่ตลอดระยะเวลาที่ครบกันมา 6 ปี ผึ้งไม่เคยถามเรานะแต่เราบอกยังไม่พร้อม ผึ้งเองก็น่ารักมากผึ้งก็บอกว่าไม่เป็นไร ผึ้งรอได้ ผึ้งเข้าใจว่าเราเป็นห่วงความรู้สึกยาย เพราะผึ้งรู้ว่าเรารักยายมากแค่ไหน

       แต่ครั้งนี้เรารู้สึกว่ามันไม่เหมือนกับทุกครั้งเพราะเราเห็นแก่ตัวปล่อยให้ผึ้งรอมานานแล้วจริงๆ เราจำเป็นต้องตัดสินใจเลือกตอนนั้นเรายอมรับว่าสับสนมาก เราคิดสารพัด ยอมรับว่าเห็นแก่ตัว ยอมรับว่ากลัว กลัวยายจะเสียใจ กลัวยายจะเป็นห่วง กลัวยายจะคิดมาก กลัวยายจะไม่เข้าใจ กลัวยายจะรับไม่ได้ กลัวยายจะอายคนอื่น หลายคนอาจจะสงสัยว่าเห้ยแล้วตอนครบกับทอมทำไมไม่กลัวแกเสียใจหรอ ไม่กลัวแกอายหรอ...?

       เราว่าเมื่ออายุมากขึ้น ความคิดคนเราก็จะเปลี่ยนตามไปด้วย เอาจริงๆสังคมต่างจังหวัด คนมีอายุเราว่าเขาไม่เข้าใจกับความรักในรูปแบบนี้ไม่เข้าใจว่าจะครบกันได้ยังไง แล้วมันจะยืนยาวหรอ เดี๋ยวต่อไปก็เลิกกัน แล้วแก่ตัวไปจะอยู่กับใครเจ็บป่วยใครจะดูในเมื่อไม่สามารถมีลูกมีหลานได้ ชีวิตเขาที่ผ่านมาอาจจะไม่เคยเจอ คนแก่แค่คิดว่าต้องแต่งงานกับผู้ชายต้องมีลูกมีหลาน เราก็เข้าใจยายนะ

       ถ้าเป็นคนอื่นเราคงไม่แคร์ขนาดนี้ แต่ยายคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตเรา ยายคือที่พักเวลาเหนื่อย ยายคือรอยยิ้มของเรา ไม่ว่าเราจะทุกข์จะสุข จะเจ็บจะป่วย ยายจะอยู่ข้างๆเราเสมอ เรามีกันแค่2คนยายหลาน เรารู้ว่ายายห่วงเรามากขนาดไหน เราแค่อยากทำให้แกสบายใจ ไม่อยากให้แกคิดมาก จะได้อยู่กับเราไปนานๆ เราเลยไม่กล้าบอกถึงความสัมพันธ์ระหว่างเรากับผึ้ง

      จนท้ายที่สุดเราจึงตัดสินใจบอกเลิกกับผึ้ง เรายอมรับนะว่าเราตัดสินใจไปเพราะความเห็นแก่ตัว เพราะความกลัวต่างๆนาทั้งที่ยังไม่เกิดขึ้นด้วยซ้ำ เราปล่อยมือทั้งๆที่เรายังไม่ได้พยายาม ทั้งๆที่ผึ้งก็ไม่ได้ผิดอะไรเลย ผึ้งก็แค่อยากให้ความสัมพันธ์มันก้าวไปข้างหน้าอยากให้มันชัดเจน แค่อยากได้การยอมรับจากครอบครัวของเราในฐานะคนรักไม่ใช่แค่เพื่อน

      เราทำร้ายจิตใจของคนๆหนึ่งทั้งๆที่ตลอดมาเขาดีกับเรามากๆ ปล่อยให้เขารอจนเวลาผ่านมาถึง6 ปี ปล่อยให้ผึ้งอยู่ในฐานะเพื่อนในสายตาของคนอื่น แค่เพราะความกลัวของตัวเราเองแต่ถ้าเราไม่ตัดสินใจเลิกตอนนี้ เราก็ไม่สามารถให้คำตอบกับผึ้งได้เหมือนกันว่าเราจะต้องให้ผึ้งรอไปถึงเมื่อไหร่ เราต้องให้ผึ้งรอเราพร้อมที่จะบอกคนอื่นตอนไหน ต้องรอไปอีกกี่วัน กี่เดือน กี่ปี ไม่มีใครอยากอยู่เป็นคนในเงาตลอดไปหรอก

     เราเลิกกับผึ้งมาได้2ปี ตอนนี้เราครบกับผู้ชายอย่างที่ยายและครอบครัวต้องการ แต่ยิ่งครบกันนานขึ้นเราก็ยิ่งถามตัวเองว่า เห้ยเราจะทำใจหลอกตัวเองไปได้อีกนานแค่ไหนวะ เรามีความสุขจริงๆหรอที่ตัดสินใจแบบนี้ แล้วถ้าปล่อยให้ทุกอย่างมันไปไกลถึงขนาดแต่งงานหรือมีลูกแล้วเราจะทำยังไง เราจะแก้ไขยังไงถ้าต่อไปเราทนไม่ได้  

     บางทีนะบางทีเราก็อยากจะบอกกับยายไปตรงๆเลยว่าเรา "ชอบผู้หญิง" เราทำใจอยู่กินกับผู้ชายไม่ได้ ได้แต่คิดแต่ก็ยังไม่มีกล้าพอ ทุกอย่างมันดูยากไปหมด ดูตันไม่มีหนทาง

     เราไม่รู้ว่าชีวิตของเราจะเป็นยังไงต่อไป แต่เราแค่อยากขอโทษผึ้งมากๆ ขอโทษที่ทำให้เสียใจ และก็ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา เราดีใจที่ได้รู้จักได้รัก ในระหว่างที่ครบกันมันดีมากจริงๆทั้งหมดทั้งมวนคือเราแค่อยากบอกว่า ไม่ใช่ทุกคนนะที่จะโชคดี ที่ครอบครัวคนรอบข้างเข้าใจ แล้วยอมรับได้กับในสิ่งที่เราเป็น เราชอบ เราอาจจะผิดที่เราไม่เข้มแข็งที่ไม่พยายามที่เรากลัว แต่ทุกคนอย่าลืมนะว่าคนเราก็มีความจำเป็นต่างกัน มีเหตุผลต่างกัน

     เราเชื่อนะว่ายังมีคนในสังคมที่รักที่ชอบเพศเดียวกันอีกมากมายหลายคนที่เป็นแบบเรา ที่ต้องปกปิด ความชอบ รสนิยมของตัวเองเพราะแคร์คนรอบข้าง แคร์หน้าตาทางสังคม แคร์คำพูดของคนอื่น

 ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน

ใครมีประสบการณ์ความรักเอามาแชร์กันได้นะ

บางครั้งการเล่าเรื่องราวต่างๆให้กับคนที่ไม่รู้จักฟังสบายใจมากกว่าเล่าให้กับคนที่สนิทฟังอีกนะ

เนื้อเรื่อง

ไม่สามารถเข้าถึงเนื้อหานิยายได้ เนื่องจากเจ้าของเรื่องปิดการเข้าถึง