คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ★::Wonderin Tale::Chapter::1:: Broken Glass
Sawada::
“นี่ผมอยู่ที่ไหนกัน” สถานที่ที่ผมมิอาจทราบ และไม่เคยเห็น รอบกายของผมล้วนมีแต่ความมืดมิดไปหมด สิ่งที่เห็นมีเพียง พื้นลายตารางหมากรุก ขาว และดำ ทอดยาวไปสุดสายตา
“....สึนะ....”
เสียงใสแสนหวานก้องกังวานของเด็กผู้หญิง ‘เธอกำลังเรียกผม’ ผมหันใบหน้ามองหาต้นทางของเสียง แต่ที่ที่พบก็มีเพียง ‘ความว่างเปล่า’
“....สึนะ....”
เสียงนี้ดังขึ้นอีกครั้ง ยังคงเป็นเสียงเดิมกับที่ผมได้ยินครั้งแรก แต่ผมก็มิอาจทราบอยู่ดี ว่าเสียงนี้มาจากไหน...แต่ครั้งนี้ผมเลือกจะตอบกลับไป “เธออยู่ไหน?”
“...”
ไม่มีเสียงขานรับกลับ กับคำถามของผม ‘เธออาจไม่ได้ยินก็ได้’ ผมจึงเอ่ยปากถามเธอผู้เป็นเจ้าของเสียงอีกครั้ง
“เธออยู่ที่ไหน? ช่วยออกมาท...”
“สึนะ”
ผมยังพูดมิทันจบคำ เสียงนั้นก็ดังขึ้นอีกแต่คราวนี้เสียงใสๆนั่น มันช่างอยู่ใกล้เหลือเกิน ใกล้มาก
‘...หันกลับไป...’ เสียงกระซิบแผ่วเบา แว่วขึ้นมาอยู่ที่ในหัวของผม ผมจึงหันกลับไปตามเสียงกระซิบนั่นทีนที...ภาพที่ผมเห็นคือ เด็กสาวตัวเล็กๆ วัยประมาณ 9 ขวบ นัยน์ตากลมโตสีฟ้า จมูกและปากเล็กๆดูน่ารักน่าชัง เรือนผมสีช็อคโกแลตที่ปล่อยยาวสยายถึงกลางหลัง ในมือของเธอกำโบว์สีแดงสดไว้แน่น.. ผมมีความรู้สึกว่า ‘เคยพบเธอที่ไหนมาก่อน’ ทว่าผมดันมาจำไม่ได้เสียเลย ว่าเด็กสาวคนนี้เป็นใคร เคยพบเธอที่ไหน ผมรู้เพียงอย่างเดียวว่า ‘เธอช่างดูคุ้นเคยกับผมเหลือเกิน’ ทั้งการเรียกชื่อผม และสายตาที่มองผม..มันดูคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก..
“เธอเป็นใครเหรอ” ผมยื่นคำถามให้กัยเธอ ด้วยสีหน้าและวาจาที่เป็นมิตร...หวังว่าเธอจะตอบผมกลับมานะ...
“....”
ไม่มีเสียงตอบรับกับคำถามของผม...
ตัวของเธอเริ่มสั่นครือ ใบหน้าของเด็กสาวตรงหน้าผมแดงก่ำ.. เอไม่ได้เขินแต่อย่างใด..เธอกำลังจะร้องไห้ เด็กสาวค่อยๆก้มหน้าลงแล้วเอาฝ่ามือเล็กๆขึ้นนมาปิดบังน้ำตา ที่ค่อยๆไหลลงมาเรื่อยๆ ช้าๆอาบบนแก้นสีแดงก่ำของเธอ..
“เอ่อ ขอโทษจริงๆพี่ไม่ได้ตั้งใ..” ผมพยายามเอื้มแขนไปจับที่ตัวเธอแต่...
ผมยังพูดไม่ทันจบอีกแล้ว.. ..เธอเงยหน้าขึ้น”พรึ่บ”
ทันใด ใบหน้าซีกช้ายของเธอค่อยๆมีรอยร้าวปรากฏขึ้นเหมือนกับกระจกค่อยๆแตก พร้อมกับสายเลือดที่ไหลออกมาแทนน้ำตาเมื่อสักครู่...
“เธอ...”ผมผวาในสิ่งที่เชื่อได้เห็นตรงหน้า มันเหมือนกับหนังสยองขวัญมาฉายให้ดูซึ่งๆหน้า
“กริ๊ดดด!!”
เด้กสาวคนนั้นกริ๊ดใส่ผม.. เสียงกรีดร้องของเธอ แผดก้องและยาวนาน แสบแก้วหูไปหมด ผมพยายามเอามือทั้งสองข้างปิดหูไว้..แต่มันไม่ได้ผล!..ถึงปิดหูไปก็เหมือนไม่ได้ปิด อย่างกับว่าเสียงกรีดร้องของเธอมันดังอยู่ในหัวของผมเอง
“อ๊าค” ผมเริ่มทนไม่ไหมกับเสียงกรีดร้องของเธอ ผมตัวของผมค่อยๆทรุดลงกับพื้นอย่างช้าๆ อย่างหมดแรง เสียงของเธอดังขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ ใครก็ได้ช่วยผมด้วย!
ไม่นานนักพื้นลายตารางหมากรุก ตรงที่ ที่ผมยืนอยู่ค่อยๆถล่มทลายลงมาอย่างรวดเร็ว ถึงจะวิ่งก็คงไม่ทันแล้ว ช่วยด้วย! ผมกับลังจะตกลงไป! ไม่นะ! ผมหล่นลงไปพร้อมกับพื้น ผมค่อยๆจมสู่ความมืดอย่างๆช้าๆ โดยมีเด็กสาวคนนั้นก้มมองผมอยู่ข้างบนอย่างจองเวร
“ไม่!!”
.......
“ไม่!”
“ตึก!”
“โอ๊ย! เจ็บ” เจ็บชะมัดยาก โอ๊ยT T นี่ผมนอนตกเตียงเหรอเนี่ย ปกติผมไม่นอนดิ้นนี่นา ผมค่อยๆเบิกตาขึ้น อย่างช้าๆ ทำไมมันสว่างอย่างนี้ฟร่ะ
“ซ่า~” น้ำเย็นจับจิตสาดใส่ ตู้ม! ที่หน้าผมเต็มๆ งานนี้เป็นใครไม่ได้นอกจาก...
“ตื่นได้แล้วสึนะ นอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน”
“จ๊าก!!รีบอร์น!=[]=” เป็นอย่างที่ผมคิดไว้เลย
“บรื้อ~ มันหนาวนะ”
“ถ้าไม่ใช้วิธีนี้แล้วนายจะตื่นเหรอ ขนาดเตะจนตกเตียงยังไม่ตื่นอีก”
“หา นายเองเหรอที่เตะฉันตกเตียง”
“แล้วจะใครซะอีกล้า~” สีหน้ายิ้มเยาะเย้ยนี่มันอะไรกัน!! แถมน้ำเสียงกวนๆได้ใจอีก
“เฮ้! ไม่รีบไปเดี๋ยวได้โดนฮิบาริฆ่านะ”
“เห!? คุณฮิบาริฆ่า!?” ผมอึ้งสักพักแล้วค่อยๆเงิยหน้าเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนฝาผนัง
( _ _)…( - -)… ( =[]=)!!
“จ๊ากก! สายแล้ว!=[]=”
“ตึง ตัง ตึง ตัง...” ผมรีบวิ่งไปอาบน้ำใสเสื้อผ้าทันที! เช้านี้ขอโดดมื้อเช้าแล้วกัน!
“เอ้า! อย่าลืมใส่เนคไท้ซะล่ะ” แหม หมอนี่นั่งจิบชาสะบายใจเฉิ่ม.. แต่เอ๊ะ ไปเอาชุดชามาตอนไหนล่ะเนี่ย=[]=!! เอ๊ยไม่ใช่สิเราต้องรีบไปเรียนนี่นา มามัวไร้สาระกับเรื่องพวกนี้ได้ไงฟร๊ะ!
“ไปก่อนนะครับ” ผมใส่เกียร์หมา วิ่งทันใด! สายไป5นาทีแล้ว!
ตาย ตาย ตาย ตายแน่แน่เลย ตายหยังเขียด!...
::End Sawada
“เดี๋ยวซือคุง ข้าวเช้าล่ะ..” คุณแม่แสนใจดีตะโกนบอกลูกชายสุดห่วยของเธอด้วยน้ำเสียงแสดงความเป็นห่วง แต่ ‘ซือคุง’ ของเธอตอนนี้วิ่งมาราธอนไปโรงเรียนแล้วล่ะ
“ เฮ้อ!ไม่ไหวเลยน้า ไม่กินข้าวเช้า..แถมยังไม่เอาข้าวกลางวันไปอีก..เหมือนพ่อไม่มีผิดเลย”
“หึ! ขึ้นม.3ก็ยังเหมือนเดิมเลยนะ สึนะ” รีบอร์นที่ยืนมอง ลูกศิษย์ของตนจากทางหน้าต่าง แต่เขาก็ไม่ได้เครียดอะไรมาก เพราะตั้งแต่ไหนแต่ไรสึนะก็เป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้วนี่..
“หืม”
น้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความสงสัย ในบางสิ่งบางอย่างที่ติดอยู่หัวเตียงของสึนะ ‘แสงสะท้อนนั่นมันคืออะไร’
เขาจึงเข้าไปสำรวจดูสิ่งนั้นว่ามันคืออะไรกันแน่...
“เศษกระจก?” รีบอร์นก้มมองสิ่งของบนมือของเขา สีหน้าเขาซีก..และบ่งบอกถึงความเครียด ที่มาพร้อมกับอันตรายครั้งใหม่ที่กำลังจะเกิดขึ้นกับวองโกเล่..
“...ไม่ใช่เรื่องบังเอิญสินะ...”
เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าด้วยสายตาทอดยาวไปไกล.. มิอาจทราบปลายทาง.. และตอนนี้คำถามที่อยู่ในใจของเขาได้รับคำตอบแล้ว...
“Masterpiece* กลับมาแล้ว”....
*masterpiece = ผลงานชิ้นโบว์แดง
:) Shalunla
ความคิดเห็น