SICK
Zico x You
“จีโฮ!!!!!!!!...ทำไมนายทำแบบนี้!!!!!!!!!” ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามากระชากตัวของผมออกจากผู้หญิงสวยๆอีกคนภายในคลับฮาเร็ม
S ที่เปิดเสียงเพลงบีทฮิปฮอปจนเสียงดังกระหึ่มไปหมด....แต่ดีที่ผมอยู่ในห้องแบบวีไอพีกับเพื่อนอีกสองคน...เสียงเลยไม่ดังเท่าไหร่....ยอมรับเลยว่าผมตกใจมากจริงๆที่เธอโผล่มาที่นี่.....เพราะปกติแล้วเธอจะไม่ชอบ...ไม่สิ....ไม่เคยเที่ยวคลับแบบนี้เลย....จริงๆแล้ว..ที่นี้เป็นฮาเร็มสำหรับมาหาความสุขทางร่างกายและจิตใจของพวกผู้ชาย....น้อยมากที่จะมีผู้หญิงเข้ามาที่นี่......
“...” ผมไม่สามารถที่จะแก้ตัวอะไรได้เลย...เพราะว่าหลักฐานและภาพตรงหน้าที่ยูมีเห็นมันออกจะชัดเจนว่าผมกับผู้หญิงคนนั้นกำลังจะทำอะไรกัน....เรียกว่ากำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม...ถึงพริกถึงขิงกันเลยทีเดียว........
“ที่บอกว่าออกมาทำเพลงทุกวันนี้....นายมาที่นี่ตลอดเลยใช่ไหม?....ทำไมล่ะจีโฮ?...ทำไมนายถึงไม่เลิกนิสัยแบบนี้สักที?....มันหลายครั้งแล้วนะ!” ยูมีใช้มือทั้งสองของเธอผลักตรงหน้าอกของผม..จนผมถอยหลังไปประมาณสองก้าว.....ผมเองก็ได้แต่ยืนปิดปากเงียบไม่ยอมพูดอะไรออกมา.....เอาแต่เม้มปากและหลบตาของยูมี....เพื่อนของผมที่มาด้วยกันก็เอาแต่เงียบไม่เข้ามายุ่งเพราะพวกเค้ากลัวว่าเรื่องมันจะใหญ่ขึ้นกว่าเดิม......
“ขอโทษ.....”
ผมพูดออกมาเบาๆก่อนจะค่อยยื่นมือทั้งสองข้างไปกุมมือข้างหนึ่งของเธอเอาไว้....ผมกลัวว่าเธอจะทิ้งผมไป....ผมไม่อยากอยู่คนเดียว.....ผมอยากอยู่กับเธอตลอดไป......แต่เธอก็กลับสะบัดมือออกอย่างไม่ใยดี.....
“เลิกขอโทษได้แล้วจีโฮ....ฉันเบื่อกับคำคำนี้เต็มทีแล้ว....”
ยูมีพูดแล้วหันหลังและเตรียมตัวที่จะเดินออกไปทันที....แต่ว่าผมก็คว้าแขนของเธอเอาไว้.....
“เธอหมายความว่ายังไง?”
ทั้งๆที่ผมก็รู้ความหมายของมัน...แต่ผมก็อยากจะถามเธออีกครั้ง...เผื่อเธอจะเปลี่ยนใจ.....
“ก็เลิกกันไง”
เธอหันกลับมามองหน้าผมแล้วร้องไห้.....ผมไม่เข้าใจ...ทั้งๆที่เธอก็ยังรักผม....แต่เธอก็ยังอยากให้ผมไปจากเธอ.....ทำไมกัน?....
“เลิกกัน?..และฉันก็กำลังจะมีคนใหม่แล้ว” ผมขมวดคิ้วกับคำตอบของเธอ....ผมถึงกลับนิ่งไปชั่วขณะ.....ก่อนจะค่อยๆรู้สึกเหมือนมีอะไรจุกๆอยู่ที่คอ.....และความรู้สึกเสียใจมันก็เริ่มออกมาเป็นของเหลวสีใสจากดวงตาทั้งสองข้างของผม......
“ไม่เอา....ฉันไม่ไป.....เธอจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ....ไม่เอาแบบนี้”
ผมกระชากตัวของเธอเข้ามากอดเอาไว้ทันที.....ผมไม่อยากไปจากเธอ....ผมไม่อยากให้เธอไปจากผม....ผมยังอยากอยู่ข้างเธอ....และผมก็ยังอยากให้เธออยู่ข้างๆผม.....
“จีโฮปล่อยฉัน.....อย่ามาทำแบบนี้”
เธอพยายามผลักตัวของผมออก....ผมรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังจะใจอ่อน......
“ไม่เอา...ไม่ให้ไป....”
ผมยิ่งกอดเธอเอาไว้แน่นกว่าเดิม......แต่เธอกลับใช้แรงทั้งหมดของเธอสลัดผมออกอย่างไม่เหลือแม้แต่เยื่อใย.......
***
.......ตั้งแต่วันนั้น.....ผมก็เริ่มแปลกไป...เพราะเวลาที่ผมคิดถึงยูมีเมื่อไหร่....ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดๆเหมือนกับหัวใจมันถูกบีบเพราะความผิดพลาดของผมเอง...ผมหวังว่ามันคงจะหายไป.....ถ้าเธอกลับมาหาผม....และผมก็กลายเป็นพวกบ้างานและเมาแทบทุกวันกับกลุ่มเพื่อนทั้งๆที่ตัวเองคออ่อน...ผมพยายามที่จะตามหายูมี.....แต่ผมก็ไม่เคยเจอแม้แต่เงาของเธอเลยด้วยซ้ำ.....เธอเปลี่ยนเบอร์หนีผมไปแล้ว......หรือว่าเธอจะหมดรักผมแล้วจริงๆ......ไม่น่าเชื่อว่าสิ่งที่ผมกลัวทั้งหมดมันจะเกิดขึ้นกับผม....ผมกลัวมาตลอดว่าเธอจะหายไปจากชีวิตของผม..........
...........แต่ช่างเถอะ.....วันนี้ผมคงจะเมามากเกินไปจริงๆ....เพราะว่าผมเห็นใครที่เดินไปมาในคลับ
H นี้....ผมก็คิดว่าเธอเป็นยูมี......ยิ่งผู้หญิงนี้นั่งตรงบาร์ยิ่งเหมือนไปใหญ่.....เหอะ!.....สมเพชตัวเองที่เอาแต่คิดถึงคนที่เค้าไม่ได้คิดถึงเรา.......
“5555555”
ผมหัวเราะให้ตัวเองเบาๆพร้อมกับจ้องไปที่ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงบาร์นั่น....เหมือนกับยูมีมากจริงๆ......เพื่อนๆร่วมโต๊ะของผมเอาแต่มองผมอย่างไม่เข้าใจ....บางคนก็ส่ายหัวเบาๆให้กับท่าทางของผม......แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร....แต่กลับยกขวดเหล้าขึ้นดื่มทันที.....ไม่ต้องใช้แก้วหรอก.......
...........ผมเห็นผู้หญิงที่คล้ายๆกับยูมีลุกออกจากเก้าอี้ที่บาร์และเดินไปทางห้องน้ำ.....ผมรีบวางขวดในมือลงและรีบลุกออกจากที่ทันที......
“มึงไปไหน?”
เพื่อนของผมคนหนึ่งเอ่ยปากถาม.....
“เดี๋ยวมา..”
ผมพูดแล้วรีบเดินไปทางห้องน้ำทันที....ไม่ได้เลย....เดี๋ยวคลาดกัน.....
..........ผมเดินฝ่าฝูงชนที่เต้นกันอย่างเมามันส์เพื่อไปที่ห้องน้ำ....แต่ระหว่างทางไปห้องน้ำผมก็เจอชายหญิงหลายคู่กำลังยืนนัวกันอยู่แถวๆนั้น......ก่อนที่ผมจะมองตรงไปที่แผ่นหลังของผู้หญิงที่ใส่ชุดสีแดงแสนเซ็กซี่ที่อยู่ห่างจากผมเพียงไม่กี่ก้าวด้านหน้า.......
.........เมื่อเธอกำลังจะเดินเข้าไปทางฝั่งห้องน้ำสำหรับผู้หญิง.....ผมรีบเข้าชาร์ตตัวเธอแล้วลากออกไปในฝั่งห้องน้ำชายที่ปลอดคนทันที.......
..........แต่เธอพยายามดิ้นออกจากตัวผม.....ผมจึงกอดเธอเอาไว้แน่นขึ้นกว่าเดิม.....
“ปล่อยนะ!!!!....ไอ้โรคจิต!!!.....ช่วยด้วยค่ะ!!!!....ช....”
ผมรีบเอามือปิดปากสวยๆของเธอทันที....ก่อนที่ผมจะมองไปรอบๆห้องน้ำ....จากที่เคยคิดว่ามันปลอดคน....แต่พอเอาเข้าจริงๆแล้วกลับมีคนประมาณ
3-4 คนที่กำลังใช้ห้องน้ำอยู่.....ผมจึงรีบลากตัวของเธอออกจากห้องน้ำชายและฝ่าฝูงชนออกไปทางเดิมทันที.....แต่เธอกลับยิ่งดิ้นหนักกว่าเดิม.....ทำให้ผมต้องดึงเธอเข้ามาจูบเพื่อให้เงียบลง...ตรงบริเวณทางเดินที่มีคนกำลังนัวกันอยู่นั่นล่ะ......
........หอมกลิ่นสตอเบอรี่...นั่นคือสิ่งเดียวที่ผมได้กลิ่น.....เมื่อเธอหมดแรงที่จะดิ้นหนีผมแล้ว....ผมก็ค่อยๆผละออกจากเธอ.....และอุ้มเธอพาดบ่าและออกทางออกด้านหลังที่มีการ์ดคอยเปิดประตูให้.....และรีบพาเธอไปที่รถทันที.....
.........พอเธอเข้ามาอยู่ที่รถแล้ว.....เธอก็ยังพยายามที่จะหนีผมไป....ผมจะไม่ยอมให้เธอหนีไปจากผมอีกเด็ดขาด!......ผมรีบกดล็อคประตูรถสปอร์ตของตัวเองและเหยียบคันเร่งให้มุ่งหน้าไปที่คอนโดของผมที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ใกล้จากคลับนี่ทันที......
“ปล่อยฉันไปเถอะนะ!!!....” แต่ให้ตายเถอะ.....ระหว่างทางที่ขับมา....เธอเอาแต่ร้องให้ผมปล่อยเธอ.....ถ้าผมปล่อย....ผมก็ต้องกลับไปเจ็บปวดเหมือนเดิมนะสิ.....ไม่มีทางหรอก!!!......
............ผมเบียดรถตัวเองเข้าข้างทางเปลี่ยวๆทันที....ท่ามกลางเสียงร้องให้ปล่อยของเธอ....ท่าทางอาการของผมจะหนักมากจริงๆ.....ยิ่งคิดถึงตอนที่ยูมรทิ้งผมไป....มันก็รู้สึกเจ็บปวดแล้วหน่วงๆที่หัวใจขึ้นมา.....ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังจะตายแบบนี้........
..........ตอนนั้นเอง...ผมจึงตัดสินใจเอนเบาะของเธอให้ราบลงไปทันที....ก่อนจะพยายามโน้มตัวลงเข้าหาตัวของเธอด้วยความยากลำบาก...เพราะเธอเอาแต่ผลักไสตัวของผมให้ออกห่าง.......แต่ทุกๆอย่าง....มันไม่เกินความสามารถของผมหรอก
:)
.
.
.
..........ผมเริ่มรู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงสั่นจากข้อความของโทรศัพท์ตัวเองที่อยู่ในกางเกงยีนส์ตัวโปรดที่ตัวเองสวมอยู่แต่สภาพไม่เรียบร้อยเท่าไหร่.....ผมกดปิดมันก่อนจะหันไปมองคนที่นอนหันหลังและส่งเสียงร้องไห้เบาๆออกมาต้องเบาะรถข้างคนขับ......ผมหยิบเสื้อตัวนอกของผมที่ถูกถอดวางไว้ที่พวงมาลัยรถมาคลุมที่ร่างกึ่งเปลือยเปล่าของเธอทันที.....ก่อนจะค่อยๆใช้มือจับที่ไหล่เย็บเฉียบเพราะความเย็นของแอร์.....รู้สึกผิกนิดๆแฮะ....ที่ฝืนเธอแบบนี้.....ถึงแม้ว่าเราจะเคยมีอะไรกันมาหลายต่อหลายครั้งก็เถอะ....แต่ว่าครั้งนี้เธอไม่ได้สมยอมนิ......
“ฉันขอโทษนะยูมี.......ที่ฉัน....”
ผมค่อยๆพลิกตัวของเธอให้หันมาสบตากับผม....แต่เมื่อผมได้ประสานกับสายตาที่แสนเจบปวดคู่นั้น....ผมก็ต้องดีดตัวออกห่างจากเธอ......พร้อมๆกับความรู้สึกผิดและช็อกในเวลาเดียวกัน.......
“ธ...เธอ.....ม....ไม่ใช่ยูมี!!!”
ตาของผมเบิกกว้างและโตขึ้นว่าเดิมเป็นสิบๆเท่าทันที!....
*******
5 ชั่วโมงที่แล้ว
บนรถสปอร์ตคันหรูของซิโค่...
.........ฉันรู้สึกตกใจมากๆที่ถูกไอ้คนเมาที่ไหนก็ไม่รู้ลากไปเข้าห้องน้ำแถมยังจูบฉัน....ยังไม่พอเค้ายังอุ้มฉันมาที่รถของเค้าแล้วยังพาฉันขับออกมาแบบนี้อีก......ทั้งๆที่พยายามร้องให้ปล่อย....แต่เค้ากลับทำสิ่งที่มันตรงข้าม.....ยิ่งพอจ้องหน้าเค้าดีดีๆแล้ว...ก็ถึงบางอ้อเมื่อว่าเค้าเป็นใคร......ซิโค่
บล็อกบี......ใช่ฉันเคยเห็นเค้าในทีวี...อินเตอร์เน็ต....หรือแม้กระทั่งโฆษณา........
“ปล่อยฉันไปเถอะนะ!!!”
ฉันตะโกนใส่เค้าเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้.....แต่เค้ากลับพาฉันไปที่ทางเปลี่ยวๆ....นี่เค้าคิดจะทำบ้าบออะไรกัน.....ถ้าฉันหนีไปได้นะ....ฉันจะไปแจ้งตำรวจให้มาจับเค้าจนต้องอายคนทั้งประเทศเลย!......
...........เค้าจอดรถนิ่งแต่ยังคนสตาร์ทรถเอาไว้อยู่.....เค้าไม่ทำอะไรนอกจากเอาแต่จ้องหน้าของฉัน......ฉันเองก็รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองขยับไปไหนไม่ได้เลย....เหมือนกับถูกสาปให้เป็นก้อนหิน.....และจู่ๆเค้าก็มาเอนเบาะที่นั่งของฉันลง.....แถมยังมาคร่อมฉันเอาไว้อีก.....
“ช่วยด้วยค่ะ....ช่วยด้วย!!!!!...ช่ว......”
ฉันพูดอะไรต่อไม่ได้เพราะว่าถูกเค้าจู่โจ่มเป็นครั้งที่สอง.....ฉันทำได้แต่ดิ้นไปมาและผลักเค้าออก.....ฉันใช้เล็บทั้งจิกทั้งข่วนเค้า.....แต่ว่าเค้ากลับไม่ยอมปล่อยฉัน....แถมยังพยายามถอดชุดที่ฉันใส่ออกอีก......
“ปล่อยนะ!!!....ถ้าฉันรอดไปได้.....คุณติดคุกแน่...อร๊ายยยยย...ยยยย!!!” ฉันร้องเสียงหลงเมื่อเค้าเอาใบหน้าของเค้าฝังลงที่ต้นคอของฉันและทำยังกับว่าตัวเค้าเองเป็นแวมไพร์.......
“ฮึก...ฮื่ออออออ....อออออ!.....ป...ปล่อยฉันไปเถอะนะ....คุณ.....”
ฉันร้องไห้ขึ้นมาทันทีเพราะรู้สึกกลัว....เมื่อเค้าใช้มือฉีกเสื้อผ้าของฉันราวกับว่ามันเป็นกระดาษ....และเค้าก็เอาใช้ปากของเค้าจูบไปทั่วช่วงบนของฉันและใช้มือสัมผัสไปทั่วตัวของฉัน......
“ยูมี.......”
เค้าพูดชื่อของใครบางคนออกมา......ฉันร้องไห้หนักขึ้นกกว่าเก่าและพยายามดิ้นแรงขึ้นกว่าเก่าเมื่อมือข้างหนึ่งที่อุ่นร้อนของเค้าล้วงเข้าใบสัมผัสต้นขาด้านในของฉัน....จนฉันเผลอกรี๊ดออกมา.....เมื่อเค้าดึงชั้นในของฉันออกและเริ่มสอดนิ้วเข้าไปด้านในตัวของฉัน.....เพราะมันเจ็บมาก.....
“หยุดนะ!!!...คุณปล่อยฉันไปเถอะนะ....”
ฉันพยายามดันมือของเค้าเอาไว้ไม่ให้เข้าไปมากกว่านี้......เค้าหยุดทุกอย่างก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อของตัวเองออก....และค่อยๆปลดเข็มขัดราคาแพงตรงกางเกงและซิปของกางเกงออก....และขึ้นคร่อมตัวของฉันเอาไว้อีกครั้ง.......
“กลับมาเป็นของฉันนะยูมี......”
เค้าค่อยๆทาบริมฝีปากของเค้าลงบนริมฝีปากของฉัน......ก่อนจะใช้มือของเค้าพยายามแยกขาของฉันให้ออกห่างกัน...และก็ค่อยๆเข้ามาในตัวของฉันทีละนิดจนสุด......ฉันทำได้แค่เม้มริมฝีปากและเอามือจิกลงบนเบาะหนังราคาแพงของเค้าด้วยความเจ็บปวดเท่านั้น......นี่ฉันต้องมาเสียตัวเพราะเค้าคิดว่าฉันคือยูมีอะไรนั่นหรอ?......
****
“ธ...เธอ.....ม....ไม่ใช่ยูมี!!!”
ตาของผมโตว่าเดิมเป็นสิบๆเท่าทันที!...พร้อมๆกับเธอที่กำลังนอนร้องไห้และดึงเสื้อตัวนอกที่ผมเอาไปคลุมร่างกายของเธอเมื่อสักครู่ขึ้นมาปิดหน้าของตัวเอง......ผมรับรู้ได้เลยว่า....เธอรู้สึกเสียใจ...และรู้สึกกลัวผมเอามากๆ....จากแววตาและการกระทำของเธอเมื่อกี้......
..........ไม่น่าเลยมึง.....ไม่น่าเลยไอ้จีโฮเอ๊ย!....ถ้าเมื่อคืนผมมีสติมากกว่านี้...เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้นกับเธอ......
........ผมเอื้อมมือไปที่หลังเบาะของผมและหยิบเสื้อกันหนาวแขนยาวที่ตรงฮูดเป็นเหมือนรูปปลาฉลามยื่นให้กับเธอ....เธอเองก็จ้องหน้าผมเล็กน้อยก่อนจะกระชับเสื้อที่ผมให้เธอคลุมตัว...แทนการรับเสื้อกันหนาวจากมือของผม.....
“ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า....ใส่ส่ะสิ...หนาวไม่ใช่รึไง”
ผมวางเสื้อกันหนาวของผมเอาไว้ตรงช่วงว่างระหว่างเรา....และได้ผล...เมื่อเธอรีบหยิบมันไปใส่ทันที....ผมจ้องมองตามผิวเนียนขาวของเธอโดยที่ไม่กระพริบตา...แต่ก็ต้องเซไปมองทางอื่นพร้อมกับเม้มปาก...เมื่อผมสังเกตเห็นรอยสีกุหลาบจางๆ...ที่ถูกสร้างขึ้นโดยผมไปทั่วตัว..มัน....รู้สึกผิดมากๆที่ทำแบบนั้นลงไป....ยอมรับว่าเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา....ตัวของผมเองไรสติเอามากๆ.....
.........ตอนนั้นเอง...ผมจึงตัดสินใจเหยียบคันเร่งรถให้แล่นต่อไปทันที......
“จ....จะพาฉันไปไหน?”
น้ำเสียงของเธอที่ถามผมมันดูสั่นเอามากๆ....ยิ่งสายตาที่เธอมองมา...ไม่รู้ว่าสมองขอองผมมันประมวลภาพเธอเป็นยูมีได้ยังไง?....ทั้งๆที่เธอไม่เหมือนยูมีเลยสักนิด....
“ไปคอนโดของฉัน”
ผมตอบออกไปพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆ....และคว้าแว่นกันแดดที่อยู่ในลิ้นชักรถออกมาสวมทั้งๆที่พระอาทิตย์ยังไม่ทันขึ้นจากขอบฟ้าเลยด้วยซ้ำ.....
“ไม่ไป!!!...จอดรถให้ฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ”
เธอเริ่มขึ้นเสียงใส่ผม....แต่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจเสียงของเธอ.....
“จอดให้ฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!!!!..คุณซิโค่..จอดรถนะ!!!!...คุณซิโค่!!!” เธอพยายามเข้ามาจับแขนของผมและเขย่าเพื่อให้ผมหยุด.....
.......เอี๊ยดดดดดด...ดดดดดด!!!!!....
........ผมเหยียบเบรกจนล้อรถเสียดสีไปกับถนนจนเกิดเสียงได้ยินเข้ามาถึงด้านในรถ......
“นั่งอยู่เฉยๆ....ไม่อย่างนั้น.....”
ผมที่จะพูดขู่เธอยังไม่ทันจะจบ..เธอกสวนขึ้นมาทันที....
“ทำไม?....คุณจะทำอะไรฉันอีก....หรือที่คุณทำมันยังไม่..ฮึก....พ....พอ..”
ในขณะที่เธอกำลังพูดริมฝีปากคู่สวยก็เอาแต่สั่นตลอด....
“...”
ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากของผม....แต่ผมกลับขับรถต่อ.....ใช้เวลาไมม่นานนักท่ามกลางความเงียบ....ในที่สุดก็มาถึงคอนโดของผมสักที....ผมใช้กำลังลากเธอออกมาจากรถและเดินไปใช้ลิฟท์ส่วนตัว...และอุ้มเธอมาที่ห้องทันที...เพราะว่า...เธอ....เธอเอ่อ...เธอคงรู้สึกเจ็บเพราะดูจากท่าทางการเดินของเธอ......
“ไปอาบน้ำส่ะสิ....”
ผมยื่นผ้าขนหนูกับเสื้อผ้าของยูมีที่ผมไม่เคยคิดที่จะเก็บมันทิ้งเลยสักครั้งให้กับเธอ.....
“...ฉันไม่ใส่เสื้อผ้าของคนคนนั้นหรอก”
เธอพูดออกมาเบาๆ....
“ทำไม?”
ผมถามออกไปพร้อมกับขมวดคิ้ว...และจ้องหน้าของเธอ....
“ก็ไม่ใช่เพราะคนที่ชื่อยูมีอะไรนั่นรึไง?....ที่ทำให้ฉันต้องมาเป็นแบบนี้....คุณมันบ้าที่คิดว่าฉันเป็นแฟนเก่าของคุณ.....”
“ใช่ผมบ้า....แต่ใส่ๆไปเถอะ....อย่าเรื่องมาก....ก่อนที่ผมจะมีอารมณ์และจัดการคุณอีกรอบ..และคราวนี้...ผมก็สร่างแล้วด้วยสิ....J” ผมขู่เธอจนสำเร็จ....เธอรีบหยิบเสื้อผ้าของยูมีที่อยู่ในมือของผมแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำในห้องนอนของผมทันที......
.........ใช้เวลาไม่นานเธอก็ออกมาพร้อมกับชุดๆเดิม....เดี๋ยวนะ!....ชุดเดิม!....เพิ่มเติมคือสภาพเสื้อผ้าดูเรียบร้อยขึ้น....ยอมรับว่าเธอกับเสื้อกันหนาวรูปปลาฉลามของผมมันเข้ากันได้ดีจริงๆ......
“พอดีว่า.....เสื้อผ้าของยูมีอะไรนั่น...มัน...คับเกินไป....”
เธอวางเสื้อผ้าของยูมีลงบนเตียงนอนของผม....
“หรอ?”
ผมเดินเข้าไปหาเธอ...แต่ว่าเธอกลับถอยหลังหนีผม...555....น่าแกล้งดีจัง....ผมขยับเข้าใกล้เธอเรื่อยๆ....และใช้มือโน้มไหล่ของเธอลงบนเตียง.....
“คุณ!”
“ทำไม?”
“ออกไป!”
“ไม่”
“ออกไปสิ!!!”
“ไม่ออก”
“คุณซิโค่!!!!!!”
เธอใช้เท้าของเธอถีบไปที่ท้องของผมจนมันจุกไปหมด.....แต่ผมก็ยังพยายามจะแกล้งเธอต่อ.....ผมเริ่มถอดเสื้อกล้ามของตัวเองออก...และเดินเข้าไปใกล้เธอ.....เธอหยุดนิ่งอยู่กับที่เหมือนกับถูกสตาฟเอาไว้....ผมจึงล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงและวางมันลงบนหัวนอนจากนั้นก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวและชุดนอนที่แขวนเอาไว้หน้าตู้เสื้อผ้า....และเดินเข้าไปอาบน้ำทันที......
“น่ารักจัง....”
ผมพึมพำออกมาเบาๆในขณะที่กำลังถูสบู่ตามเนื้อตัวของตัวเอง...เดี๋ยวนะ.....นี้ผมเป็นบ้าอะไรไป....ผมเพิ่งเจอเธอครั้งแรกเองนะ.....แถมผมยัง....เสียมารยาททำแบบนั้นลงไปอีก......ผมเปิดฝักบัวให้น้ำไหลล้างฟองสบู่และแชมพูให้ออกไปจากตัวของผม....จนเหลือเพียงแค่กลิ่นหอมๆที่คุ้นเคยติดอยู่ตามผิวและเส้นผมเท่านั้น......ผมจัดการเช็ดตัวจนแห้งและสวมชุดที่ใส่นอนเป็นประจำ......และรีบเปิดประตูออกมาหาเธอทันที......
........ตอนแรกผมคิดว่าเธอจะหนีกลับไปเหมือนในหนังที่เคยดูส่ะแล้ว....แต่เธอก็ยังนั่งอยู่บนเตียงของผมเหมือนเดิม.....ดีแล้วล่ะ....ผมจะได้คุยกับเธอ.....ผมเข้าไปนั่งข้างๆเธอ....แต่เธอกลับขยับหนีผม....ก็สมควรแล้วที่เธอจะทำแบบนั้น......
“เอ่อ....เธอชื่ออะไร?”
ผมถามเธอพร้อมกับใช้มืออีกข้างจิกลงบนที่นอน.....
“อินยู.....จองอินยู”
เธอตอบออกมาเบาๆ....
“ฉันอูจีโฮนะ....หรือซิโค่นั่นล่ะ...เธอจะเรียกฉันว่าอะไรก็ได้....แล้วก็....ฉันว่าฉันต้องแก่กว่าเธอแน่ๆ.....เพราะฉะนั้น...ถ้าไม่ติดอะไรก็เรียกฉันว่าพี่ก็ได้นะ”
“ค่ะ..คุณซิโค่”
เธอตอบกลับมาทำเอาผมลุ้นแทบแย่.....
“ขอโทษนะ...เรื่องที่ฉัน......”
“ไม่เป็นอะไรค่ะ....ฉันกลับก่อนนะคะ....เดี๋ยวเสื้อนี่ฉันจะเอามาคืนให้ทีหลังนะคะ”
เธอกำลังจะลุกจากเตียงผมจึงจับแขนของเธอเอาไว้ทันที.....
“เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“ไม่เป็นอะไรค่ะ....ห้องของฉันอยู่ถัดจากห้องของคุณลงไปด้านล่างแค่ชั้นเดียวเองค่ะ” เธอใช้มือของเธอแกะมือของผมออก.....
“เดี๋ยวสิ.....เธอจะไม่เรียกร้องอะไรหน่อยรึไง?...ฉันทำเธอเสียหายนะ”
ผมพยายามรั้งเธอเอาไว้.....
“ไม่เป็นอะไรค่ะ...”
“เธอก็เอาแต่พูดว่าไม่เป็นไรไม่เป็นไรอยู่นั่นล่ะ....ถ้าเกิดเธอท้องขึ้นมาล่ะ?จะทำยังไง?”
ผมดึงตัวของเธอให้นั่งลงข้างๆผมอีกครั้ง.....
“เดี๋ยวไปซื้อยาคุมฉุกเฉินกินก็ได้นี่คะ....”
ผมเจอประโยคนี้เข้าไปถึงกลับพูดต่อไม่ได้เลย....หัวผมโล่งเหมือนกับไม่มีอะไรอยู่.......
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ.....ถ้าคนอื่นรู้ว่าเรามีอะไรกัน...เธอไม่เสียหายแย่เลยรึไง?”
ผมพยายามที่จะรับผิดชอบและชดใช้ให้กับเธอ......
“คุณไม่พูด....ฉันไม่พูด....ไม่มีใครรู้หรอกค่ะ....เห็นคนที่คลับชอบพูดกัน.... One Night Stan ....น่าจะใช้ได้นะคะ” อื้อฮื้อ!....เห็นหน้าของอินยูนิ่งๆติ๋มๆแบบนี้....เอาเข้าจริงๆแล้ว....รุนแรงเหมือนกันนะ.......
“ไม่ๆ....ไม่ได้.....ภายในสี่เดือนนี้เพื่อความแน่ใจว่าเธอจะไม่ท้อง....ฉันจะดูแลเธอเอง”
ม่ายยยยยย!!!!.....ผมพูดอะไรออกไป.....
“แต่ฉัน.......”
“ฉันเต็มใจ...ช่วงนี้ฉันก็ว่างๆอยู่ด้วย”
ผมพูดแล้วเซไปมองทางอื่น....นี่ผมพูดอะไรออกไป!!!!!.....ทำไมผมถึงได้......เฮ้อออ!..
“...”
เธอไม่ตอบอะไรผมแต่เธอกลับหน้าแดง....หน้าแดง.....
“เธอจะกลับห้องใช่ไหม?....เดี๋ยวฉันไปส่ง”
ผมจูงมือของเธอลุกขึ้นจากเตียงของผม.....
“ฉันจะกลับเองค่ะ”
เธอสะบัดมือออก.....
“ทำไม?....หรือเธอมีแฟนแล้ว?”
ผมรู้สึกฉุนขึ้นมาทันทีอย่างไร้เหตุผล.....
“ไม่ใช่ค่ะ...แต่ว่า.....”
“แต่อะไร?”
“เอาเป็นว่า....ให้ฉันกลับไปคนเดียวเถอะนะคะ....ส่วนเรื่องที่คุณจะรับผิดชอบอะไรนั่น....เอาไว้เราค่อยคุยกันนะคะ”
เธอรีบเดินดิ่งออกไปจากห้องของผมทันที......
.......ผู้หญิงคนนี้นี่แปลกจริงๆ......โอ๊ะ!!!!.....ผมลืม!!!.....ผมลืมขอเบอร์โทรศัพท์ของเธอ.....
*******
.............ฉันรีบเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองทันที.....ก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อกันหนาวของคุณซิโค่และแขวนมันที่หน้าตู้เสื้อผ้าของตัวเอง....ก่อนจะถอดเสื้อผ้าของตัวเองและโยนมันลงไปในตะกร้า...แล้วจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเองให้อยู่ในชุดนอน....แต่พอหันไปเห็นหน้านาฬิกาที่ตอนนี้เวลาก็ปาไป
6 โมงเช้าส่ะแล้ว......
..............จู่ๆภาพที่คุณซิโค่จูบฉันที่คลับและที่รถมันก็แล่นเข้ามา...ฉันเอามือบีบที่ปากของตัวเองเบาๆ...มารู้สึกเบาๆที่เค้าทาบริมฝีปากลงมามันยังอยู่ๆเลย.....แต่เมื่อนึกถึงตอนที่เค้า....ทำแบบนั้นกับฉันทั้งๆที่ฉันร้องขอให้เค้าหยุดแล้ว....มันกลับทำให้ใจหายที่สูญเสียบางอย่างไป....บางอย่างที่ฉันเก็บไว้ให้คนที่ฉันรักและเค้าก็รักฉัน.....ไม่ใช่เค้าคนที่ไม่แมแต่จะรู้สึกรักฉัน....ไม่สิ....คนที่ไม่รู้จักฉันเลยแบบเค้า......
“อื้ออออออ...ออออออ!!!!!!”
ฉันส่งเสียงอื้อออกมากเสียงเพราะรู้สึกอับอายและหงุดหงิด....และกระโจนตัวขึ้นบนเตียง....
“โอ๊ย!!!!!!” และก็ต้องส่งเสียงร้องเพราะรู้สึกเจ็บแบบแสบๆตรงบริเวณท้องน้อย.....แถมยังหน่วงๆที่ส่วนนั้นอีก.....แทบจะร้องไห้ออกมาแต่ก็ต้องกลั้นมันเอาไว้.....เพราะถ้าฉันไม่ห้ามตัวเอง....เวลาคิดอะไรแบบนี้.....ฉันจะต้องร้องไห้ไปเรื่อยๆ.......ฉันได้แต่นอนขดตัวและดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มพร้อมกับการกอดหมอนข้างแน่นๆก่อนจะพยายามปิดเปลือกตาลง.......
*****
..........ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในเวลาประมาณบ่ายโมงกว่าๆ.....และบิดขีเกียจไปมาบนเตียงคล้ายกับแมวจนผ้าปูที่นอนยับเยินไปหมด...เพราะเมื่อคืนเอาแต่พลิกตัวไปมาไม่ยอมหลับยอมนอน....เอาแต่คิดเรื่องบัดซบที่ตัวเองทำลงไป.....
..........ผมลุกจากเตียงและไปจ้องตัวเองที่กระจกห้องน้ำ....และเพิ่งมาสังเกตเห็นรอยแดงๆเป็นเส้นๆบริเวณแขนและบริเวณคอเต็มไปหมด.....มันรู้สึก...ร้อนๆแสบๆ....คงน่าจะเป็นเพราะรอบข่วนของอินยูในรถแน่ๆ......คิดแล้วก็ใจไม่ดี....ผมจะทำยังไงดี?......ขอแต่งงานเลยดีไหม?.....
..........ผมจัดการแต่งตัวให้ตัวเองดูดูดีมากที่สุดก่อนจะเดินออกจากห้อง...และเข้าลิฟท์กดลงไปที่ฉันล่างถัดจากผม.....จากนั้นก็มุ่งหน้าไปที่ประตูห้อง....ให้ตายเถอะ....ทำไมชั้นนี้ต้องมีสองห้อง.....จะรู้ได้ยังไงว่าห้องของอินยูอยู่ห้องไหน?....ใช้จิตสัมผัสล่ะกัน.....ซ้ายมือ....หรือ....ขวามือ......แต่คิดได้ไม่นาน....ประตูฝั่งซ้ายมือก็ถูกเปิดออกพร้อมกับอินยูที่ถือถุงขยะเดินออกมาจากห้อง....เธอดูตกใจเล็กน้อยที่เห็นหน้าผม....ก่อนจะทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินไปทิ้งขยะที่ช่องทิ้งขยะของชั้นที่อยู่แล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง.....ผมจึงทำตัวเนียนๆเดินตามเข้าไปในห้องทันที....แทนที่เธอจะไล่ผม....แต่เธอกลับถามผมแทน....
“กินอะไรรึยัง?”
เธอถามผมเสียงนิ่งๆ....
“ยังเลย....ออกไปหาอะไรกินด้วยกันไหม?...นี่ฉันจะมาชวนเธอพอดีเลย”
ผมยิ้มอ่อนๆให้เธอ.....
“ฉันไม่ชอบกินข้าวนอกบ้าน....ฉันชอบทำเอง.....จะกินด้วยกันไหมล่ะ?”
เธอพูดแล้วเดินไปที่โต๊ะกินข้าวเล็กๆที่มีผัดผักกับไข่เจียว....แล้วก็ข้าวเปล่า 1
จานวางอยู่ที่นั้น.....
“ก็ได้....ถ้าเธอไม่ว่าอะไร”
ผมนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับเธอ.....เพิ่งสังเกตว่าเธอใส่กางเกง NERDY สีม่วง...แล้วก็ใส่เสื้อสีขาว.....
“เธอชอบใส่เสื้อผ้าของฉันหรอ?”
ผมถามเธอและหัวเราะเบาๆในขณะที่เธอกำลังตักข้าวให้ผม...เธอนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะตักข้าวต่อ....
“เป็นแฟนคลับฉันรึเปล่า?”
ผมยังถามเธอต่อ.....เธอมองหน้าผมเล็กน้อยก่อนจะวางจานข้าวลงตรงหน้าของผม....
“กินข้าวเถอะ....ฉันหิว”
อินยูตอบผมแล้วค่อยนั่งลงตรงเก้าอี้ของเธอก่อนจะตักไข่เจียวและข้าวเข้าปาก....
“เย็นชาจังนะ....”
ผมบ่นออกมาเบาๆ.....
“กินข้าว.”
เธอพูดเสียงหนักใส่ผม.......เราสองคนกินข้าวกันท่ามกลางความเงียบ....อาหารที่เธอทำอร่อยมากๆ......เธอไม่มองผมเลยสักนิด.....พอกินอิ่มเธอก็ลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเอาจานไปล้าง....ผมจึงรีบช่วยเธอยกจานบนโต๊ะแล้วตามเธอไปทันที.....
“เธออายุเท่าไหร่?”
ผมถามเธอให้ขณะที่เธอกำลังล้างจาน.....
“อ่อนกว่าคุณ
3 ปี....”
“เคยมีแฟนไหม?”
เธอหยุดชะงักทันทีก่อนจะล้างจานต่อ.....
“ไม่เคยมี”
ทำไมผมต้องใจเต้นแรงด้วยล่ะ.....
“เรียนหนังสืออยู่หรือทำงานแล้ว?”
“อยู่บ้านเฉยๆ”
“ไม่เป็นอะไรนะ....เดี๋ยวฉันจะเลี้ยงเธอเอง....เลี้ยงไปตลอดชีวิตยังได้เลย”
เพล้ง!
......จานที่อยู่ในมือของเธอล่วงลงมาแตกทันที.....พอผมลองนึกย้อนคำพูดของตัวเอง....ผมพูดอะไรออกไปอีกแล้ว!!!......ผมรีบย่อตัวลงกับพื้นแล้วช่วนเธอเก็บเศษจานที่แตกทันที.....
เหมียวววว...ววว
........เสียงของเจ้าแมวตัวใหญ่ยิ่งกว่าโดราเอมอนที่เดินออกมาจากห้องนอนของเธอทำให้ผมละลายตาจากเศษจานที่เธอกำลังเก็บ.....พอหันกลับมามองเศษจานก็เห็นว่าเธอเก็บมันทิ้งไปหมดแล้ว.....ก่อนจะล้างมือแล้วเดินไปหาเจ้าแมวอ้วงตัวนั้น......ผมเองก็ตามเธอไปเช่นกัน.....
“เหมียวๆๆๆๆๆ...มานี่มา....”
อินยูพูดแล้วนั่งลงบนโซฟาและตบลงที่ตักของตัวเองและเจ้าแมวอ้วงนั่นก็กระโดดขึ้นไปแล้วนอนขดบนตักของเธอ....ผมเลยเดินเข้าไปหาเธอ....และนั่งลงข้างๆก่อนจะเอามือไปลูบเจ้าแมวนั่น.....
“เจ้าอ้วง....เจ้าแมวอ้วง....เหมียวๆ” ผมเอามือหยิกเบาๆที่ท้องของมัน......
“อย่าเรียกเจ้าเหมียวแบบนั้นนะ....มันไม่ชอบ”
เธอทำหน้าต่างซีเรียสใส่ผม.....
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลยเนอะ....เจ้าอ้วง...เจ้าอ้วง....เจ้าแมวอ้วง
55” ผมเล่นแมวบนตักของเธออย่างสนุกสนาน.....
5 นาทีต่อมา
“ฉันบอกคุณแล้วนะคะว่ามันไม่ชอบให้เรียกมันแบบนั้น....เห็นไหมล่ะ?”
เธอพูดแล้วใช้แอลกอฮอล์เช็ดรอบๆรอยแดงๆและถลอกที่มือของผมเพราะเล็บของเจ้าเหมียวนั่น.....
“ก็ไม่คิดว่าเจ้าเหมียวจะไม่ชอบขนาดนี้นิ....”
ผมยู่ปากเล็กน้อย....
“กลับไปหาเจ้าของแกก่อนนะ....ตอนนีฉันมีแขก....วันหลังค่อยมาเล่นกันใหม่”
เธอลุกไปเปิดประตูหน้าห้องแล้วให้แมวเดินออกไป....ที่แท้ก็แมวห้องข้างๆ.....
“นี่ๆ.....ฉันขอเบอร์ของเธอมั้งสิ....จะได้คุยกันสะดวกๆ....ว่าไง?...จะให้ป่าว”
ผมพูดพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้กับเธอ.....เธอรับโทรศัพท์ขอผมไปก่อนจะมองไปที่วอลเปเปอร์หน้าจอที่เป็นรูปผมถ่ายคู่กับยูมี....ขึ้นหลาที่หน้าจอ......
“นี่คุณกับยูมี?”
เธอยิ้มให้ผมเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจเบาๆและพิมพ์เบอร์ของเธอลงบนเครื่องและยื่นมันคือให้ผม.....ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง....ก่อนจะเดินไปเปิดทีวี.....และเอาแต่จ้องหนังสยองขวัญที่กำลังฉายอยู่โดยที่ไม่สนใจสิ่งรอบข้างสักนิด.....ผมเองก็ได้แต่นั่งหุบปากเงียบๆไม่กล้าพูดอะไรออกไป.....
“ฉันว่า...คุณน่ะ......ไม่ต้องมารับผิดชอบฉันก็ได้นะคะ....ฉันว่ามันไม่จำเป็นเลยสักนิด.....ฉันว่าคุณเอาเวลาไปทำเพลงหรือทำอย่างอื่นแทนดีกว่านะคะ.....อะไรที่ผ่านไปแล้วก็ปล่อยๆมันไปเถอะค่ะ.....”
อินยูพูดออกมาพร้อมกับหยิบรีโมทขึ้นมและกดเปลี่ยนไปช่องอื่น.....สีหน้าของเธอดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรสักนิด....ผิดกับผมตอนนี้ที่ภายในสั่นเป็นเจ้าเข้า.....
“เป็นแฟนกับฉันไหม?...นี่ฉันจริงจังนะ”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นงานเป็นการ.....เธอนิ่งไปแล้วหันกลับมามองผม.....
“ฉันก็จริงจังค่ะ...คุณยังลืมแฟนเก่าของคุณไม่ได้เลย....ลืมไม่ได้ถึงขัดไร้สติแล้วลากฉันไปขืนใจบนรถของคุณ.....ฮึก.....”
ตอนนี้ตัวของอินยูมันสั่นไปหมด....เพราะเธอกำลังร้องไห้......
“ฉันขอโทษ.....ฉันยอมรับว่าฉันเป็นแบบนั้นจริงๆ.....แต่ฉันสัญญาว่า...ฉันจะ.....”
ผมสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่.....
“ฉันจะลืมยูมีให้ได้!!!!!!”
ผมตะโกนออกไปจนสุดเสียง......
“ทำให้ได้อย่างที่พูดก็แล้วกัน”
*********
............บางทีผมก็กลัวว่าผมจะลืมยูมีไม่ได้....แต่ถ้ามันอยากก้าวต่อไปข้างหน้าพร้อมกับจับมือของอีกคนเดินไปพร้อมๆกัน.....ผมก็ควรจะต้องลืมยูมี.....
..........ผมกับอินยูตกลงคบกันมาได้ครึ่งปีกว่าๆแล้ว....พอได้เข้าไปในโลกของเธอ....ผมก็ยิ่งรู้สึกชอบเธอมากขึ้น....มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก.....เวลาที่อยู่ใกล้เธอมันมีความสุขมากๆ....ยิ่งตอนที่ผมบังคับให้เธอเรียกผมว่าพี่นี้อย่างตลกอ่ะ....ลองนึกภาพคนที่เรียกคุณว่าคุณตลอดเวลา....แล้วกลับคำมาเรียกคุณว่า....พี่จีโฮ......อย่างเช่นตอนนี้...เธอโทรเรียกผมให้มาจับแมงมุมออกจากห้องน้ำ.......ผมยังบังคับให้เธอเรียกผมแบบนี้เลย......
“อินยูต้องพูดว่า....พี่จีโฮค่ะ...มีแมงมุมอยู่ในห้องน้ำ...ช่วยจับมันออกไปได้ไหมค่ะพี่จีโฮ....หนูกลัวค่ะ....เนี๊ย!ๆแบบนี้อ่ะพูดดิ..เดี๋ยวพี่จบออกไปให้เลย”
ผมพูดพร้อมกับยิ้มอย่างชั่วร้าย.....
“ประโยคมันยาวไป....ฉันพูดไม่ได้หรอก....รีบๆไปจับมันออกไปเลย....เร็วๆ”
เดินเร่งผมพร้อมกับย้ำเท้าๆไปหมด....
“พูดตามพี่ก่อน...”
ผมเริ่มทำหน้าจริงจัง....
“ก็ได้ๆ....เร็วๆ...จะรีบอาบน้ำ....”
เธอทำท่าทางเหมือนจะร้องไห้.....
“พี่จีโฮค่ะ”
“พ...พี่จีโฮค่ะ!”
“มีแมงมุมอยู่ในห้องน้ำ”
“มีแมงมุมอยู่ในห้องน้ำ!!!!!!!!” เธอตะโกนใส่หน้าผม....
“อยากตะโกนสิ....เดี๋ยวจับจูบเลย....พูดตามต่อเร็ว”
ผมหัวเราะออกมาเบาๆ....
“ช่วยจับมันออกไปได้ไหมค่ะพี่จีโฮขาาาาาาาาา”
ผมลากเสียงยาวๆ
“ช่วยจับมัน.....ออกไปได้ไหมค่ะ.....พี่จีโฮ...ขา”
“หนูกลัวค่ะ....พูดแล้วก็เกาะแขนพี่ด้วย”
ผมพูดแล้วเซมองไปทางอื่น.....
“หนูกลัวค่ะ”
แล้วเธอก็เดินเข้ามาเกาะแขนของผม.....
“5555...ได้สิจ้ะที่รัก...รอแปบนะ”
ผมเอามือไปบีบจมูกของเธอก่อนจะเดินเข้าไปจัดการเจ้าแมงมุมที่อยู่นห้องน้ำ.....ที่มันเข้ามาได้ก็เพราะอินยูชอบไปเปิดหน้าต่างนั้นล่ะ....เป็นไงล่ะ....
“พี่เอามันออกไปแล้ว....รีบๆอาบน้ำเร็วๆนะ”
ผมพูดแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์....
“ทำไมค่ะ?”
เธอถามผมแล้วทำสีหน้างงๆ....
“ก็วันนี้เป็นวัน
Homework Day ไง”
ผมยิ้มแบบไม่เห็นฟันพร้อมกับทำตาเป็นสระอิ.......
“ ^333^”
เธอรีบหอบหิ้วภาพเช็ดตัวและเสื้อผ้าของเธอที่จะใส่เอาเข้าไปในห้องน้ำทันที.....
...........วัน
Homework Day ...ซึงบัญญัติขึ้นโดยผมเอง....มันเป็นวันที่เราสองคนจะได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน...ซึ่งจะเกิดขึ้นเมื่อตารางงานของผมว่าง
:) ....
..........พออินยูออกมาจากห้องน้ำผมก็วิ่งเข้าไปกอดเธอทันที......
“อื้อออ.....ฉันหายใจไม่ออกค่ะ....พี่ซิโค่”
เธอขยับตัวไปมาในอ้อมกอดของผม.....ผมจึงคลายอ้อมกอดให้หลวมนิดหน่อยเพื่อให้เธอสามารถขยับมันได้......
“คิดถึง....กว่าเราจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันเต็มๆวันนี้หายากมากๆเลย.....”
ผมกอดเธอแน่นๆก่อนจะพาเธอเดินไปที่เตียงนอน....และโน้มตัวลงนอน.....
“จะทำอะไรค่ะ?”
เธอถามขึ้นมาเมื่อปลายจมูกของผมมันเริ่มซุกซนกับซอกคอขาวๆของเธอ.....
“คืนนี้.....พี่ขอนะ”
พอพูดจบผมก็ค่อยๆคลายอ้อมกอดออกและพลิกตัวของเธอให้นอนหงายและสบตากับผม......ทำไม....ทุกครั้งที่ผมมองหน้าอินยู.....ผมต้องคิดถึงแต่ยูมีด้วยนะ.....ทั้งที่ผมก็พยายามลืมเธอแล้ว....แต่เธอก็ยังตามมาหลอกหลอนในหัวสมองของผม.....บ้าเอ๊ย!...รู้สึกจี๊ดๆข้นมาอีกแล้ว.......
“รักพี่ไหม?”
ผมถามเธอออกไป...ทั้งๆที่รู้ว่าเธอน่ะรักผม.....
“ร....รักค่ะ...รักมากๆ...ถ้าไม่รักก็คงบอกเลิกไปแล้ว”
เธอยิ้มให้ผมก่อนจะเอามือมาสัมผัสที่แก้มของผมทั้งสองข้าง.....
“อยากทิ้งพี่ไปไหนน่ะ...เพราะตอนนี้พี่เหลือเธอแค่คนเดียว”
ที่ผมพูดแบบนั้นเป็นเพราะผมกลัว...ผมกลัวว่าเธอจะทิ้งผมไป......
“ไม่ค่ะ....ไม่มีทางหรอก.....กว่าจะรักพี่ได้ขนาดนี้...ฉันจะไม่ยอมทิ้งพี่ไปหรอกค่ะ”
เธอพูดพร้อมกับดึงคอเสื้อของผมให้โน้มลงไปจูบเธอ.....แต่เป็นเพียงการแตะเบาๆเท่านั้น.....
“ใครสอนให้ทำแบบนี้ห้ะ?....”
จู่ๆผมก็รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาทันที......
“อยู่กับใครก็คนนั้นล่ะ”
เธอหัวเราะออกมาเบาๆ......ก็ที่เสียงหัวเราะของเธอจะเงียบไปเมื่อผมทาบริมฝีปากของผมลงบนริมฝีปากของเธอ....แต่ยังไม่ทันที่จะได้แตะ.....อินยูก็เอามือดันอกผมเอาไว้ทันที.......
“ปิดไฟได้ไหมค่ะ?”
ผมหัวเราะกับประโยคที่เธอพูดออกมา...ก่อนจะทำตามคำขอของอินยู......
******
............ผมตื่นขึ้นมาในเวลาสายของอีกวัน...พร้อมกับสภาพที่เปลือยเปล่า....ผมได้กลิ่มหอมอ่อนๆขออาหารโชยเข้ามาถึงในห้องนอน....ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นนั่งบนเตียงและดึงผ้าห่มมาคลุมบริเวณตักของผม....ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คข้อความ.....แม้จะลบเบอร์ทิ้งไปแล้ว....แต่ผมก็ยังจำเบอร์โทรศัพท์เบอร์นี้ได้แม่น.....หัวใจของผมเต้นแรงจนเหมือนกับจะหลุดออกมา...ผมรีบโทรกลับไปหาเบอร์ปลายสายทันที.....เสียงสัญญาณต่อสายทำผมแทบคลั่ง......จนกระทั่งปลายสายกดรับ......
“ยูมีนั่นเธอหรอ?”
ผมกรอกเสียงใส่ปลายสายพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มคลอ....เพราะไม่คิดว่ายูมีจะกลับมาใช้เบอร์เดิม.....
“จีโฮ......”
เสียงของยูมีดูเศร้ามากๆ....
“เธอเป็นอะไรรึเปล่า?....หายไปไหนมา...ฉันคิดถึงเธอมากๆเลยรู้ไหม?”
ผมยิ้มอย่างดีใจจนแก้มแทบฉีก.....น้ำตาของผมเองก็เริ่มไหลออกมาเรื่อยๆ......
“ออกมาเจอฉันหน่อยได้ไหม?”
“ได้สิทำไมจะไม่ได้ล่ะ.....งั้นเจอกันที่เดิมนะ”
ผมวางสายแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวทันที.....
..........ผมไม่คิดเลยว่ายูมีจะกลับมา....ผมคิดถึงเธอมาตลอด....ไม่มีวันไหนที่ผมจะลืมเธอได้เลย....ทั้งๆที่คิดจะลืม...แต่มันก็อดที่จะนึกถึงไม่ได้......
“พี่จีโฮไปไหนค่ะ”
อินยูพูดขณะที่กำลังจัดเตรียมโต๊ะอาหารเช้า.......
“พี่ต้องไปทำงานน่ะ...ขอโทษด้วยนะ....พอดีมีงานด่วนเข้ามา....”
ขอโทษด้วนะอินยูที่พี่ต้องทำแบบนี้......ผมรีบออกมาจากห้องทันทีโดยที่ไม่ได้สนใจเสียงพูดตามหลังของเธอ.......
*
*
*
............เมื่อมาถึงที่ร้านอาหารประจำที่ผมกับยูมีชอบมา....ผมก็รีบเปิดประตูร้านเข้าไปทันที....พนักงานคนหนึ่งเดินเข้ามาหาผมและพาผมไปที่โต๊ะของยูมี.....
...........ยูมียังคงสวยและน่ารักเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน....ทั้งๆที่ไมได้กันมานาน....แต่เธอก้ยังดูเหมือนเดิม...ทั้งทรง
ผม....การแต่งตัว....ไม่เคยเปลี่ยนเลยสักนิด.....เธอยิ้มให้ผม...แต่สายตาของเธอดูเศร้าเอามากๆ....ผมเป็นห่วงเธอ.....
“จีโฮ....ฉันสั่งอาหารให้นายแล้วนะ”
เธอยิ้มให้ผมในขณะที่ผมกำลังนั่งตรงที่นั่งตรงข้ามกับเธอ....
“ขอบคุณนะ.....ฉันคิดถึงเธอมากๆเลยนะ...เธอหายไปไหนมา....ตั้งแต่ที่คลับวันนั้น....เราก็ไม่เคยเจอกันอีกเลย.....” ผมเริ่มตื่นเต้นและประหม่าขึ้นมาเรื่อยๆ....ผิดกลับยูมีที่เธอยังดูชิลล์ๆเหมือนทุกครั้งที่เราอยู่ด้วยกัน.....
“จีโฮ....นายสบายดีใช่ไหม?”
ยูมีพูดกับผมในขณะที่อาหารเริ่มมาเสิร์ฟที่โต๊ะ......
“ฉันสบายดี....แล้วเธอล่ะ?”
ผมถามพร้อมๆกับการหักสเต็กตรงหน้า....
“ไม่ค่อยเท่าไหร่”
เธอตอบด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ดูเศร้า....จนผมอดสงสัยไม่ได้.....หัวใจของผมเหมือนกับถูกบีบเมื่อได้เห็นสีหน้าแบบนั้นของเธอ......
“เธอเป็นอะไรรึเปล่า?” ผมยื่นมือของผมเข้าไปกุมมือของเธอทันที.....
“ฉัน....ฉัน.....ถ้านายไม่ติดอะไร....เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม?” เมื่อผมได้ยินแบบนั้น....ผมก็ยิ้มอย่างดีใจจน
แก้มปริออกมา.....ผมพยายามตามเธอมาตลอด...แต่ว่าตอนนี้....เธอกลับมาหาผมแล้ว....
“นายคงยังไม่มีใครใช่ไหม?” เมื่อได้ยินประโยคนั้น....ผมก็นึกถึงอินยูขึ้นมาทันที....ผมเริ่มลังเลใจขึ้นมา.....ผมไม่รู้ว่าผมควรจะทำยังไงดี....ผมกำลังไปได้ดีกับเธอมาโดยตลอดเวลาที่เราคบกัน....แต่เมื่อยูมีใช้มือของเธอกุมมือของผม....มือที่ผมเคยคุ้นเคย....มือที่เคยทำเพื่อผมมาโดยตลอด.....และเธอก็เป็นคนคนเดียวที่ผมไม่เคยลืม.....แต่ตอนนี้...ผมรักอินยู.....แม้จะไม่เท่ากับยูมี....แต่ผมก็รักเธอไปแล้ว........
ยูมีถามผมพร้อมกับร้องไห้ออกมา.....
“อย่างร้องสิ.....เดี๋ยวฉันก็ร้องตาม.....กินข้าวกันเถอะนะ”
ผมพูดพร้อมกับยื่นมือไปเช็ดน้ำตาของเธอออก.....และทานอาหารกันต่ออย่างมีความสุข.......
***********
............ในตอนนั้นที่ฉันกำลังทำผัดผักอาหารโปรดของฉันและเป็นเมนูโปรดที่พี่จีโฮชอบให้ฉันทำให้กินอยู่บ่อยๆ....ฉันก็ได้ยินบางอย่าง....ในห้องของฉัน.....ไม่ได้ยินสิแปลก...เค้าคุยเสียงดังขนาดนั้น.....
“ยูมีนั่นเธอหรอ?” ใจของฉันกระตุกวูบเมื่อได้ยินชื่อของผู้หญิงคนนั้น....ผู้หญิงท่พี่จีโฮควรจะลืมเค้าไปตั้งนานแล้ว......
“เธอเป็นอะไรรึเปล่า?....หายไปไหนมา...ฉันคิดถึงเธอมากๆเลยรู้ไหม” ฉันกำตะหลิวในมือจนแน่น....หัวใจเหมือน
กลับถูกอะไรแหลมๆมาทิ่มแทง.....
“ได้สิทำไมจะไม่ได้ล่ะ.....งั้นเจอกันที่เดิมนะ”
ฉันถอนหายใจเบาๆก่อนจะพยายามปรับอารมณ์และสีหน้าให้ดูปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น......
.........เวลาผ่านไปไม่ถึง 20
นาที.....พี่จีโฮก็เดินออกมาจากห้องนอนของฉันด้วยท่าทีที่รีบร้อน.....
“พี่จีโฮไปไหนค่ะ” ฉันถามออกไปในขณะที่เริ่มจัดโต๊ะอาหาร.....ทั้งๆที่ก็รู้ว่าเค้าจะออกไปหาผู้หญิงคนนั้น.....
“พี่ต้องไปทำงานน่ะ...ขอโทษด้วยนะ....พอดีมีงานด่วนเข้ามา....”
จะไปแล้วสินะ.....อย่างน้อยก็น่าจะกินข้าวด้วยกันก่อนสิ.....แต่พี่เค้ากลับไม่สนใจอะไรเลย....ไม่เลยสักนิด....ในหัวสมองและหัวใจของพี่จีโฮพี่แต่คนที่ชื่อยูมีเต็มไปหมด.....เคยมีสักวินาทีไหม?....ที่พี่เค้ามีฉันอยู่ในที่แบบนั้นบ้าง.....ฉันเกลียดทุกครั้งที่พี่จีโฮเผลอเรียกชื่อฉันว่ายูมี....เกลียดทุกครั้งที่พี่เค้าเอาแต่เหม่อดูรูปของเธอ....เกลียดแม้กระทั่งตอนที่เรามีอะไรกัน....แล้วพี่เค้าเผลอเรียกชื่อเธอออกมา....แม้จะแค่เบาๆ.....แต่มันก็เจ็บปวดทุกครั้ง......ถ้าคิดถึงยูมีคนนั้นมากขนาดนั้นจะพยายามเข้ามาในชีวิตของฉันแล้วทำให้ฉันรักเค้าทำไหมกัน?....แววตาของพี่เค้าที่มองหน้าฉัน....ฉันแทบไม่เคยเห็นเงาของตัวเองสะท้อนในดวงตาของพี่เค้าเลย......ทำไมพี่เค้าถึงไม่ลืมยูมีสักที......
..........ฉันกระแทกจานข้าวลงกับพื้นโต๊ะจนมันแตกกระจาย....ก่อนจะค่อยๆเก็บมันและรีบเดินไปแต่งตัว....และตามพี่จีโฮออกไปทันที......
.......ฉันมาถึงที่ร้านอาหารโดยมองพี่จีโฮกับผู้หญิงที่ชื่อยูมีที่นั่งกินอาหารกันอย่างมีความสุข...ผ่านกระจกใสๆที่กั้นอยู่.....ฉันคิดว่าฉันจะทำให้พี่จีโฮลืมผู้หญิงคนนั้นแล้วหันมารักฉัน....เปล่าเลย.....เค้าไม่เคยลืมเธอคนนั้นเลย....อูจีโฮ.....พี่มันคนที่ใจร้ายที่สุด......
............ฉันกลับไปที่คอนโดของตัวเองก่อนจะเริ่มเก็บเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็นเข้ากระเป๋าเดินทางใบใหญ่......และเริ่มเก็บของใช้เล็กๆน้อยของตัวเองลงกระเป๋าเดินทางใบอื่นๆที่มีอยู่....ฉันพยายมทำทุกอย่างให้เร็วแล้ว....แต่ว่า.....พี่จีโฮเค้าก็กลับมาที่ห้องของฉันในขนาดที่ฉันกำลังจะลากสัมภาระไปที่ปากประตูห้อง......
“จะไปไหน?”
พี่จีโฮถามฉันพร้อมกับดึงมือของฉันออกจากกระเป๋าเดินทาง.....
“หลีกไปค่ะ....อย่ามาขวางทาง”
ฉันพูดแล้วลากกระเป๋าไปกองที่หน้าห้อง.....
“จะไปไหน...พี่ไม่ให้ไป”
พี่จีโฮพูดแล้วเอามือผลักกระเป๋าเดินทางของฉันที่อยู่หน้าห้องกลับเข้ามาในห้อง.....ก่อนจะปิดประตูและยืนขวางประตูห้องไม่ให้ฉันออกไป......
“หลบไปค่ะ”
ฉันพูดพร้อมกับผลักตัวของพี่จีโฮออกจากประตู......
“จะไปไหน?.....อินยู!” พี่จีโฮขึ้นเสียงใส่ฉันเล็กน้อย....
“ไปจากคุณยังไงล่ะคะ....คุณซิโค่”
ฉันพยายามผลักพี่เค้าออกให้พ้นประตู....แต่พี่เค้ากลับเข้ามากอดฉันเอาไว้......
“พี่ไม่ให้ไป!....ในบอกว่าจะไม่ทิ้งพี่ไปไหนไง?....ทำไมเธอถึงผิดสัญญาแบบนี้”
พี่จีโฮกอฉันเอาไว้แน่นขึ้นกว่าเดิม.......
“ใครกันแน่......ใครเป็นคนทิ้งใครกันแน่?”
ฉันพยายามสะบัดพี่เค้าออก.....แต่พี่เค้าก็กอดฉันเอาไว้แน่นราวกับว่าพี่เค้าเป็นเชือก......
“...”
พี่จีโฮไม่พูดอะไรแต่กลับร้องไห้ออกมา....
“อย่าทิ้งพี่ไป......อย่าไปจากพี่.....พี่ไม่เหลือใครนอกจากเธอ....อย่าทิ้งพี่เอาไว้คนเดียว....ตลอดเวลาที่ผ่านมามันไม่มีความหมายเลยรึไงกัน?......อินยู....”
พี่เค้ากดหัวของฉันลงบนหน้าอกข้างซ้ายที่เต้นอย่างรวดเร็วเพราะความกลัวของพี่เค้า......
“ฉันต่างหากที่ควรจะพูดว่า....ตลอดเวลาที่ผ่านมามันไม่มีความหมายเลยรึไง?.....ตลอดเวลาที่ฉันต้องอดทนรอว่าสักวันหนึ่งพี่จะลืมผู้หญิงคนนั้นได้....แล้วหันมาให้ความรักที่แท้จริงกับฉันบ้าง...ตั้งแต่เกิดมา...ฉันไม่เคยรักใครเลย....แต่ดันมาใจอ่อนกับคุณ....ฉันพยายามให้ความรักกับคุณ....แต่คุณกลับเอาแต่คิดถึงผู้หญิงคนนั้น.....คนที่ทิ้งคุณไป......คุณน่ะ.....เหมาะกับการที่จะอยู่คนเดียวมากที่สุดแล้ว.....ใช้ชีวิตอย่างโดดเดียว....หรือจะกลับไปคืนดีกับผู้หญิงคนนั้นก็เชิญ....ฉันมันแค่ตัวคั่นเวลาที่รอให้ผู้หญิงคนนั้นกลับมากับคุณก็เท่านั้น......ที่ผ่านมา....คุณอยู่กับฉันเพราะความรับผิดชอบ.....คุณแค่รู้สึกผิดที่ข่มขืนฉันวันนั้น....คุณแค่อยากลืมผู้หญิงคนนั้น...ยูมีอะไรนั่นของคุณ......คุณไม่เคยรักฉันจริงๆเลยสักครั้ง.....ฉันเจ็บปวด.....คุณเข้าใจไหมค่ะ?.....ปล่อยฉันไป..นะคะ”
ฉันเริ่มแกะมือของพี่จีโฮออกอีกครั้ง.......
“พี่ปล่อยเธอไปไม่ได้หรอก.....พี่รักเธอ....อินยูได้ยินไหม?....พี่รักเธอ”
พี่จีโฮกอดฉันแน่นขึ้นกว่าเดิม....เหมือนกลัวว่าฉันจะหายไป.....ใช่.....ฉันกำลังจะหายไป....จากชีวิตของเค้า.......
*******
“ปล่อยฉันไป....ได้โปรดค่ะ”
อินยูพยายามแกะมือของผมออก.....
“ไม่ปล่อย....ก็บอกแล้วไงว่ะว่าจะไม่ปล่อยเธอไปไหน!....ไม่ได้ยินรึไง?”
ผมอุ้มอินยูไปที่ห้องนอนของเธอและวางเธอลงบนเตียงทันที......
“ยังไงพี่ก็ไม่ยอมปล่อยเธอไปหรอก....”
ผมขึ้นคร่อมตัวของเธอเอาไว้ทันที.....
“อย่าทำแบบนี้นะ!” เธอตวาดใส่ผม.....
“พี่จะทำถ้ามันทำให้อินยูอยู่กับพี่!” ผมเข้าประกบริมฝีปากกับริมฝีปากของอินยูทันที.....
“ออกไป!....อย่ามาแตะตัวฉันนะ....ไอ้คนเห็นแก่ตัว!....ไอ้คนใจร้าย!!!!!” อินยูทั้งจิกทั้งข่วนและตบหน้าของผม....แต่ผมก็จัดการกับมือที่ร้ายกาจของเธอด้วยการจับมันกดเอาไว้กับเตียงนอน.....ก่อนจะไล้ปลายจมูกไปตามแก้มและต่ำไปที่ซอกคอและต่ำลงไปเรื่อยๆ......
............ผมตื่นขึ้นมาในขณะที่แสงไฟในห้องดับสนิทจนแทบมองไม่เห็นอะไร....แต่เมื่อควานมือไปยังที่นอนข้างๆก็เหลือเพียงไออุ่นจากผิวเนื้อของอินยูเท่านั้นที่มันยังติดอยู่กับที่นอนเท่านั้น....ผมรีบเปิดไฟในห้องและเริ่มเรียกและเดินหาเธอ.....ก็ไม่พบว่าเธออยู่ในห้องนี้แล้ว......ผมแทบชักดิ้นชักงอกับพื้นเมื่อรู้ว่าเธอไปแล้ว.....ผมรู้สึกเหมือนจะตายเลย....รู้สึกว่าหัวใจของผมมันเริ่มไม่ไหวขึ้นมาดื้อๆ......รู้สึกว่าเรื่องความรักมันช่างยากเกินไปสำหรับผมจริงๆ.....หรือว่า.....ผมควรจะใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวอย่างที่อินยูพูดจริงๆ........
..........ไอ้ความรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้...มันจะติดตัวผมไปจนตายไหม?.....อินยูจะกลับมาหาผมอีกไหม?.....ช่วยบอกผมที.......ผมไม่อยากใช้ชีวิตแบบโดเดียวอีกต่อไปแล้ว...ผมอยากอยู่กับเธอและอยากให้เธอคอยอยู่ข้างๆผม...ผมรักเธอ..ผมรักอินยู...
*******
............หลายอาทิตย์แล้วที่ฉันออกห่างจากชีวิตของพี่จีโฮ.....คิดถึงเค้าไหม?.....ตอบเลยว่าคิดถึงมาก.....เค้าคงเป็นรักสุดท้ายของฉัน.....เพราะว่าฉันคงไม่กล้าไปรักใครหน้าไหนอีกแล้วล่ะ.....
..........ฉันกลับมาอยู่ที่เกาะอิมจาบ้านเกิดของแม่และมาช่วยพ่อของฉันทำเรื่องธุรกิจการประมงแทนการไปใช้ชีวิตเรื่อยเชื่อยในเมืองแบบนั้น.....วันนั้น....ไม่รู้ว่าอะไรดลใจฉันให้เข้าไปในร้านขายยา...และซื้อที่ตรวจครรภ์มา
4-5 อัน.....ก่อนจะเอามาตรวจที่บ้านในห้องน้ำของตัวเอง.....และก็แทบทรุดลงไปกับพื้น.....เมื่อที่ตรวจครรภ์ทุกอัน.....มันขึ้นเป็นขีดสีม่วงสองขีด......ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น........
...........ตอนแรกฉันคิดว่าจะเอาเค้าออก....แต่พอนึกถึงหน้าของพี่จีโฮขึ้นมา....และคิดถึงตอนที่ฉันรู้สึกมีความสุขตอนที่อยู่กับเค้า......ฉันก็ทำไม่เค้าลงจริงๆ......ฉันรักเค้า....ลูกของฉัน...เหมือนกับที่ฉันรักเค้า...และจะรักพี่จีโฮแบบนี้ตลอดไป.........
******************************************
แง่ๆๆๆๆๆๆ อยากให้มีภาคสองนะคะ
เรื่องนี้ยังไม่ได้อ่านเลยค่าาาา ไรด์เปิดเรื่องใหม่อีกแล้วววววว
พร้อมอ่านละค่าาาาาาาาา