The Dreams.

                                       0. บทนำ


24 ตุลาคม ณ กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ
   
   [ บรรยายกาศในห้องสี่เหลี่ยมนี่มันก็น่าเบื่อดีเนาะ] 
 นุ บ่นพึมพัมกับตัวเอง "เมื่อไหรชั้นจะได้ออกละเนี้ย เฮ้ออออǃ?วัยรุ่นเซ็ง„(เป็ด) แล้วก็นอนมองออกไปทางหน้าต่างพร้อมกับคิดเรื่องอะไรไปเรื่อย
  แอ๊ดดดดดด เสียงประตูเปิด แต่คนที่อยู่บนเตียงก็ไม่ได้สนใจ ยังคงนอนคิดไปเรื่อยเปื่อยต่อไป (ไม่สนใจโลกว่างั้น)
   ไอ่นุǃǃǃ เสี่ยงทุ้มต่ำของใครคนนึงที่แสนจะคุ้นเคย
 
นุหลุดจากพวัง(โลกส่วนตัวว) "มาแล้วเหรอวันนี้ซื้อไรมาให้ชั้นกินมั้ง"นุ ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ "ก่อนจะหันมากมองชายตัวสูงหน้าตาหล่อเหลาผิวสีแทนตาตี่ๆใส่แว่นสีแดงไว้ผมยาวเหมือนผู้หญิง "เหมือนเดิม" ชายคนนั้นตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ

"งั้นก็จัดใส่จานมาโลดชั้นหิวพอดีเลย"

"มาเอาเองเดะชั้นไม่ใช่คนใช้นายนะ"
ชายคนนั้นตอบด้วยน้ำเสียงและทำหน้ากวนประสาท

ไอ่นี้ชักจะกวนแฮะวอนโดนละแกรรร
"ก็ชั้นเดินไม่ได้นี้หว่าจะไปเอาได้ไงกันเล่า มะจัดมาได้ละไอ่มืดรามเกียรติ์" ตอบด้วยน้ำเสียงกวนประสาท(อีกละ)

อะอะอะǃเดียวจัดไปให้รอแปป

อืม


 4 ชม.ผ่านไป(ไว้เกิ๊น)
ผม ทานอาเสร็จไปเมื่อ 3 ชม.ก่อนพร้อมกับรามพาไปอ่าบน้ำ(แต่อาบเองนะเว่ย)
"วันนี้นายไม่ไปใหนเหรอ" ผมถามด้วยความสงสัยเพราะวันนี้รามอยู่นานกว่าปรกติ "ก็มีนะแต่มันเป็นรอบดึกน่ะ"
"ไอ้รอบดึกของนายนี้มันกี่โมงอะ"(สงสัยอีกละ)

"3ทุ่ม ทำไมเบื่อชั้นแล้วรึไง?" 

ผมหยิบโทรสับขึ้นมาดูเวลา(ก็นาฬิกาในห้องมันเสียนิ)
 คิกๆๆๆ(ดะจะลิด) หัวเราะขึ้นมาเบาๆ

"เป็นบ้าอะไรของนายห๊ะ หัวเราะกวนประสาทซะ"
รามตอบด้วยเสียงเข้ม

"ชั้นว่าคงจะสายแล้วล่ะรามเอ๋ยย" 

"สายอะไรของนายล่ะ"
รามไม่เข้าใจกับคำตอบที่ได้รับ(สรุปว่างงนั้นเอง)

"ก็นี้มันจะ4แล้วนะเว่ย"

"ซวยละชั้นไยบ๊องแคระฆ่าชั้นแน่ๆ"

"ป่ะๆๆรีบไปซะก่อนที่จะโดนไยบ๊องฆ่าตายฮร้าๆๆๆ"
นุตอบด้วยเสียงที่วอนบาทาแบบสุดๆ 

"เอองั้นชั้นไปนะเดียวพรุ่งนี้เย็นๆจะมาใหม่"
รามตอบก่อนที่จะรีบลุกไปแทบจะทันที่

 อ่าๆๆไม่ต้องรีบร้อนนะยัยบ๊องรอฆ่านายอยู่
นุตอบด้วยน้ำเสียงที่วอนโดนบาทาอีกครั้ง

ชิǃǃǃǃǃ

แอ๊ด ปั้งǃǃ 

"ไอ่นี้มันจะรีบไปใหนนักหนาหว่าาาสงสัยยัยบ๊องนั้นต้องนัดไอ้รามไปกินตับซะละม้างเนี้ย" 

ตอนนี้ในห้องสี่เหลี่ยมก็เหลือแค่ผมคนเดียวอีกครั้ง แต่มันก็เป็นแบบนี้ประจำอะนะ ผมหันหน้าออกไปทางหน้าต่างดูวิวยามค่ำคืนของลอนดอน "มันสวยดีเนาะ" ผมพูดกับตัวเองแล้วจูๆ ฝนตกซะงั้นǃ
เสียบรรยากาศหมด ชิǃǃ รมเสียนอนดีกว่าา -.-ZzZ

ทางด้านของราม
[กำลังขับรถอยู่อะนะ]

Good luck baby Good luck to U กก

ตู๊ดǃ อัลโหลว่างัยยัยบ๊อง
 ตอบด้วยน้ำเสียงนิ่มๆ(กลัวโดนด่า)

"เจ้าทึ่มนายอยู่ใหน?" ตะโกนใส่โทรสับǃǃ(อารมเสียแบบสุดๆ)
นี้มันกี่โมงแล้วทำไมยังไม่มา มัวแต่ทำอะไรอยู่ห๊าาาาาาǃ 
อยากตายมากรึไง ปลายสายด่ามาเป็นชุดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

"เค้าขอโทษนะะะะะะะ คือไอ่นุมันให้เค้าอยู่เป็นเพื่อนมันน่ะเลยออกมาช้านีสสนึง อย่าโกรธเลยนะเดวเอาขนมไปให้นะ"(-ǃ-) รามตอบด้งยน้ำเสียงอ่อย

"อ่าวเหรอ แล้วทำไมไม่บอกให้มันเร็วกว่านี้ย๊ะ"

"เธอเล่นมาเป็นชุดแล้วชั้นจะได้ตอบตอนใหนห๊ะ"

เออเนาะแฮร่ๆ

ยัยบ๊องแคระเอ้ย รามคิดในใจก่อนจะกดวางสายไปดื้อๆ(ซะอย่างงั้น)

 ระ...รามตู๊ดๆๆ. วางสายไปซะละอีตาบ้า ชิǃ 

สายตัดไปยังไม่ถึง10นาที แกรคๆ แอ๊ดด ประตูเปิดแล้วรามก็ยื่นหน้าพร้อมกับกวาดสายตาไปรอบ "เฮ้ออโล่ง แต่ยัยบ้องหายไปใหน"
ในห้องมือสนิดมีเพียงแค่แสงไฟที่ลอดออกมาจากห้องนอน
"สงสัยอยู่ในห้อง" แล้วรามก็ถอดเสื้อไปพร้อมเดินตรงไปที่ห้องน้ำ(ไม่อายชาวบ้านเค้าอะนะก็ นึ้มันห้องเค้านิ)[เค้าเปิดไฟแล้วละตอนที่เข้ามา]

5 นาทีผ่านไป ผมก็เดินออกมาจากห้องแล้วก็ต้องตกใจกับภาพที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าห้องของผม ห้องของผมถูกรื้อจนและแทะซะจำสภาพเดิมไม่ได้แต่ทำไมผมถึงไม่ได้ยินเสียงตอนที่ถูกรื้อละǃเกิดอะไรขึ้น (รามนิ่งไป4วิก่อนที่จะเรียกสติกลับมา) ตอนนี้สิ่งที่คิดออกคือ ซูซี่ อยู่ในห้องนอนแน่ๆเธอจะเป็นอะไรรึปล่าว (ซูซี่ ก็คือ ยัยบ๊องนะแหละ)
ผมรีบตรงไปที่ห้องนอนแต่ภาพที่ผมเห็นก็ทำให้ผมแทบจะช็อคไปเลยทีเดียว  เมื่อไม่กี่นาทีก่อนยังคุยกันอยู่แท้ๆ ตะ...แต่ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ ภาพที่ผมเห็นซูซี่นอนจมกองเลือดอยู่บนเตียงหรูสีขาวแต่ตอนนี้เต็มไปด้วยเลือด และภายในห้องนอนก็เต็มไปด้วยคราบเลือดและร้อยประหลาดๆเต็มไปหมด ผมรีบวิ่งเข้าไปหาเธอด้วยความเป็นห่วง
 [เสื้อผ้าก็ยังไม่ได้ใส่]-_-ǃǃǃ ผมเรียกสติของตัวเองกลับมาอีกครั้งแล้ววิ่งออกไปจากห้องเพื่อไปเอาโทรสัพที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อโค๊ตบนโซฟา
แล้วก็รีบกดเรียกรถพยาบาล 

2 day ago

ณ รพ. ลอนดอน 
ซูซี่(ยัยบ๊อง)พ้นขีดอันตรายแล้ว โดยมีรามนอนอยู่ที่โฟาใกล้ๆ



















   เบื่อยังไงก็ไม่รู่เนอะ ก็นะผมเพิ่งแต่งตอนแรกนิ คิกๆๆๆๆ