คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 # ♥ Self camera
Chapter 1 # ♥ Self camera
=^=
แทคยอนทำหน้ามึนอยู่บนรถด้วยความง่วง ให้ตายเถอะ นี่เขาเพิ่งจะหลับได้ไม่กี่ชั่วโมงเองนะ มีใครรู้มั่งเนี่ยว่าแมวต้องได้รับการพักผ่อนอย่างเพียงพอพลังงานถึงจะเกิดน่ะ!? จะโทษใครก็ไม่ได้ เพราะเมื่อคืนมัวแต่กลิ้งตัวคิดเรื่องอื้อฉาวไปมา -*- กว่าจะได้หลับก็ปาเข้าไปจะเช้าอยู่แล้ว
คนง่วงนอนคอพับคออ่อนอยู่มุมในสุดของรถตู้ หนังตาหนักจนแทบจะปิดอยู่มะรอมะร่อ
“เถิบหน่อย” จริงๆประสาทของแทคยอนไม่ได้รับรู้หรอกว่าเสียงคนที่พูดน่ะเสียงใคร แต่เป็นเพราะว่ากลิ่นหอมๆเหมือนนมสำหรับเด็กที่โชยมาแตะจมูกต่างหากเขาถึงรู้ว่านิชคุณคงกำลังมาทวงที่นั่งแล้ว
“งืม” ผมงึมงำในลำคอก่อนจะเถิบตัวออกมาอีกฝั่งให้เขาได้แทรกตัวเข้าไปนั่งที่ริมหน้าต่างของตัวเอง ตอนนี้ตาของผมลืมไม่ขึ้นแล้ว แอร์ในรถตู้เย็นสบายน่านอนเกินกว่าจะฝืนตื่นขึ้นมามองอะไรๆได้
เหมือนคนข้างๆผมจะวุ่นวายกับอะไรอยู่สักพักซึ่งผมก็ขอเดาว่าเขาคงกำลังหยิบไอพอดขึ้นมากดหาเพลงฟังเหมือนที่ชอบทำแน่ๆ ทุกอย่างเงียบไปจนเมื่อรถเคลื่อนตัว สติผมเริ่มจะจมดิ่งไปกับความง่วงที่ถาโถมเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ
แต่สักพักก็เหมือนมีอะไรหนักๆมาวางทับบนไหล่ของผมทำให้ต้องจำใจเปิดตาขึ้นมามองอย่างเสียไม่ได้ เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนคืออย่างแรกที่ปรากฏสู่สายตา
ผมมองเลื่อนไปที่ใบหน้าขาวใสก่อนจะพบว่าเพื่อนรักของผมกำลังนอนหลับสนิทด้วยลมหายใจสม่ำเสมอ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างแปลกใจ ปกตินิชคุณไม่ใช่คนที่หลับง่ายขนาดนี้นี่นา
สงสัยว่าเมื่อคืนก็คงนอนคิดไปเรื่อยเปื่อยเหมือนกันแน่ๆ..
เรื่องอื้อฉาวไงล่ะ -*-
กลิ่นหอมอ่อนๆจากเส้นผมของนิชคุณที่ลอยมากระทบจมูกถือเป็นเรื่องชินสำหรับแทคยอนซะแล้ว ร่างบางหายใจเป็นจังหวะก่อนจะขยุกขยิกตัวเล็กน้อย แทคยอนอมยิ้มกับท่าทางแบบเด็กๆนั้น
แก้มขาวจัดขึ้นเป็นสีระเรื่อน้อยๆของเลือดฝาด กลีบปากอิ่มแดง ขนตางอนยาวทาบลงเมื่อเจ้าตัวกำลังหลับสนิท น่ารักเหมือนไม่ใช่ผู้ชาย..
ที่เขาโดนจับคู่เนี่ย ความผิดเจ้านี่ชัดๆ >O<!!
*
“เอ้า..”
กล้องแฮนดี้แคมสองเครื่องทำให้ทั้งแทคยอนและนิชคุณหันมามองหน้ากันงงๆ พอขึ้นไลฟ์เสร็จปุ๊ป เดินเข้ามาในห้องแต่งตัวผู้จัดการวงก็เดินเข้ามาพร้อมกับยื่นไอ้เจ้าวัตถุบันทึกภาพนี่มาให้พวกเขาสองคน ต่างฝ่ายก็ต่างรับไปไว้พลางส่งสายตาเป็นคำถามกลับไป
“ทางรายการเค้าจะให้กล้องนายสองคนเอาไว้เป็นกล้องประจำตัวของแต่ละคน เอาไว้ถ่ายวิดีโอเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับอีกฝ่ายนึง เริ่มถ่ายตั้งแต่วันนี้เลย”
“แต่รายการเริ่มพรุ่งนี้นิฮยอง” นิชคุณเอ่ยท้วงโดยมีลูกคู่เป็นแทคยอนที่พยักหน้าหงึกหงักอยู่ข้างๆ
“กล้องเนี้ย เค้าจะเอามารวบรวมตัดต่อในตอนสุดท้าย พวกนายจะต้องถ่ายชีวิตประจำวันของอีกฝ่าย ถ่ายไปได้ตามใจชอบ ไม่จำเป็นว่าจะต้องเป็นตอนออกรายการเท่านั้นแต่เวลาปกติก็ให้นายถ่ายเก็บเอาไว้ด้วย” คุณผู้จัดการวงอธิบายรายละเอียด
“หยั่งงี้คุณก็มาถ่ายตอนผมแก้ผ้าได้อะดิฮยอง >O<!!”
“ใครมันอยากจะไปดูนายโป๊กันหะ!!” ใบหน้าหวานๆทำท่าสยองก่อนจะผลักหัวของไอ้เพื่อนติงต๊องให้ออกไปไกลๆ
“อ๊ะ..” แต่พอหันกลับมาอีกรอบก็ต้องตกใจเมื่อจู่ๆกล้องแฮนดี้แคมแบบที่อยู่ในมือของเขาก็มาจ่ออยู่ตรงหน้า ก่อนที่ไอ้คนหลังกล้องจะหัวเราะเสียงดัง
“หน้านายตอนเหวอนี่มันตลกชะมัดเลยอะ” แทคยอนมองดวงตากลมโตที่เบิกกว้างกับปากแดงที่อ้าหวอเมื่อถูกแอบถ่ายโดยไม่รู้ตัวในหน้าจอกล้องตัวเอง หัวเราะขำหน้าเพื่อน แต่แล้วก็ถูกชกอย่างแรงเข้าให้ที่ต้นแขน ก่อนที่อีกฝ่ายจะพยายามยื้อแย่งกล้องมาจากมือไอ้แมวขี้แกล้งนี่ให้ได้
“เอามานี่นะ!”
“นี่มันกล้องฉันนะ! มินแจฮยองบอกว่าให้ฉันถ่ายอะไรเกี่ยวกับนายก็ได้นี่นา” ชูกล้องจนสุดแขนก่อนจะลอยหน้าลอยตาพูด
“ไอ้บ้าแทค ลบเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ฮือ หน้าตาเขาตอนนั้นมันต้องตลกมากแน่ๆเลย ดูสิ ไอ้แมวบ้านั่นหัวเราะใหญ่เลยอะ >.<
“เอามานะอกแทคยอน >[]< !!!!!!!”
วิ่งไล่ตีจนมานั่งหอบแฮ่กอยู่ในรถตู้นิชคุณก็ยังไม่สามารถแย่งชิงกล้องมาจากแทคยอนได้ซักที ใบหน้าหวานมุ่ยลงพลางกอดอกจ้องไปยังใบหน้าทะเล้นๆของอีกฝ่ายเขม็ง
นี่ไอ้แมวบ้ามันยังไม่เลิกถ่ายเขาเลยเถอะ!!
“ตอนนี้นิชคุณทำหน้าโกรธ..”
เสียงทุ้มพูดกับตัวเองเหมือนว่าจะบรรยายประกอบภาพเคลื่อนไหวในกล้องไปด้วย คิ้วเรียวของคนถูกถ่ายดูเหมือนจะขมวดมุ่นมากขึ้นไปอีก
“ขมวดคิ้วด้วย”
“อ๊ะ ปากยื่น”
“ทำหน้าเหมือนหมาข้างถนนเลย ^^”
ดวงตากลมโตนั่นวาบวับขึ้นมาทันทีที่ผมหาว่าเขาเป็นหมาข้างถนน ผมมองมันผ่านกล้อง ปากแดงๆนั่นอ้าออกเหมือนเตรียมจะด่าผมอยู่ในอีกไม่กี่วินาที .. จะว่าไป เพื่อนผมตอนโมโหเนี่ย มันก็น่ารักดีเหมือนกันนะ
“ถ้าเห็นฉันเป็นหมาข้างถนนก็ไม่ต้องมายุ่ง =^=!!!”
เขากอดอกหันหน้าไปอีกทางอย่างฮึดฮัด ผมมองหน้าขาวๆกับแก้มพองๆนั่นอย่างนึกขำ คุณหน้าตาน่ารักอยู่แล้ว พอมาทำหน้างอนแบบนี้ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ อ๊า เพื่อนผมน่ารักจริงๆนะเนี่ย >O<!!
“งอนอะดิ”
“ไม่ได้งอน -^-“
ปากแข็งชะมัด เห็นอยู่ชัดๆเลยว่างอนเนี่ย
“เอางี้..” ผมปิดกล้องที่กดถ่ายอยู่ก่อนจะเปลี่ยนจากนั่งห้อยขามาเป็นนั่งขัดสมาธิแล้วหันหน้าเข้าเขาแทน ถ้ารถมันวิ่งโคลงเคลงผมอาจจะเสี่ยงตกลงไปเลยก็ได้นะเนี่ย -*-
“นายเป็นหมาข้างถนน ส่วนฉันก็เป็นแมวข้างถนนที่เป็นเพื่อนกับหมาข้างถนนดีมะ?” พูดจบเหมือนว่าดวงตากลมโตนั่นจะเหลือบมามองผมแว๊บหนึ่ง
“ฉันยอมลดระดับจากแมวไฮโซมาเป็นแมวโลโซเพื่อนายเลยนะเนี่ย ดีกันเถอะ >.<” ผมทำหน้าออดอ้อนพลางยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าคนขี้งอน
“ไฮโซตายอะ!!”
เขาว่าอย่างนั้นแต่ก็ยอมยื่นนิ้วก้อยเล็กๆของเขามาเกี่ยวกับผมในที่สุด บอกแล้ว.. เพื่อนผมอะ น่ารัก ^O^!!
“ไอ้บ้า! ลุกออกไปเลยนะเว่ย!!”
ร่างบางเบ้หน้าเมื่อจู่ๆไอ้แมวยักษ์ก็ล้มตัวลงมานอนตักหน้าตาเฉยแถมยังทำเป็นหลับตาพริ้มอีกต่างหาก อย่างงี้มันน่า.. จริงๆเลย
ไม่รู้เหมือนกัน ว่ารายการบ้าๆที่เขากับแทคยอนจะต้องเผชิญนี่มันจะเป็นยังไง.. คิดแล้วก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่
ดวงตาสีน้ำตาลมองเพื่อนที่พอหัวถึงตักไม่ทันไรก็หลับสนิท
แมวข้างถนนกับหมาข้างถนนงั้นหรอ
นิชคุณอมยิ้มขึ้นมาน้อยๆอย่างไม่รู้สาเหตุ มองคนที่ปิดเปลือกตาหายใจสม่ำเสมอแล้วก็พูดขึ้นมาเบาๆ
“นายน่ะเป็นแมวข้างถนน..”
“ส่วนฉันน่ะ เป็นหมาไฮโซที่ลงมาอยู่ข้างถนนเป็นเพื่อนนายต่างหากล่ะ ไอ้บ้าเอ๊ย..”
*
“โหยยยยยย อิจฉาอะ”
นี่คือเสียงของเจ้าชานซองที่กำลังโวยวายหลังจากรู้เรื่องที่พี่ชายสองคนในวงจะได้ไปเที่ยวเล่นที่สวนสนุกกันกับรายการใหม่
“สวนสนุกคนก็เยอะดิฮยอง =O=;” เขากำลังจินตนาการถึงรถไฟเหาะสุดเหวี่ยงกับผู้คนนับร้อย นี่เขากับนิชคุณจะต้องไปเริ่มรายการกันในที่สาธารณะแบบนั้นหรอเนี่ย??
“อือ แต่ทีมงานเค้าก็จัดการสถานที่ไว้ให้เรียบร้อยแล้วล่ะ วางใจได้” มินแจยิ้มให้เด็กในวงสองคนอย่างให้กำลังใจ เอาเถอะ ถึงเขาจะเห็นว่ารายการนี้มันออกจะสุ่มเสี่ยงไปสักนิดที่เอาผู้ชายสองคนมาจับคู่กัน แต่ถ้าเป็นคำสั่งของบริษัท ยังไงก็ขัดไม่ได้อยู่แล้ว มีทางเดียวก็คือต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุดเท่านั้น
“อะ.. นี่สคริปต์ เอาไปอ่านบนรถซะให้เรียบร้อย” กระดาษปึกบางๆถูกส่งใส่มือทั้งสองคนก่อนที่เสียงสตาร์ทรถที่มาจอดรอรับจะดังขึ้น
คนที่ต้องออกไปทำงานเพียงสองคนในวันนี้ใส่รองเท้าผ้าใบเตรียมพร้อม ส่วนลีดเดอร์ก็ไม่ลืมจะทำหน้าที่ให้กำลังใจน้อง แจบอมตบบ่าแทคยอนที่กำลังดันส้นเท้าให้เข้าไปในตัวรองเท้าหนักๆก่อนจะเอ่ยอวยพร
“ถ้าได้นั่งรถไฟเหาะก็ระวังตกลงมาตายแล้วกัน”
“พี่อยู่บ้านก็ระวังแก่ตายนะ -*-“
นี่ล่ะหนอ.. ความสัมพันธ์ฉันพี่น้องในวงทูพีเอ็ม
*
รายการทุกรายการมีสคริปต์ อันนี้เขารู้ดี
แต่ว่า..
“เอามือมาเหอะน่า =O=;”
เขาต้องจูงมือคุณตั้งแต่เริ่มรายการเนี่ยนะ! นี่มันส่อชัดๆ!!
ปากแดงๆนั่นเบ้ลงเหมือนไม่เต็มใจ แต่เพราะว่าเป็นหน้าที่ก็เลยต้องจำใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ จริงๆถ้าถามว่าเราสองคนเคยเดินจูงมือกันมั้ย อันนี้ตอบได้เลยว่าบ่อยครับ แต่อันนั้นเป็นเพราะว่าเราสนิทกันและมันเป็นสกินชิพตามธรรมชาติ แต่นี่เหมือนกับว่าเรากำลังถูกสั่งถูกบังคับให้ทำอะไรที่มัน.. เอ่อ.. ออกจะ ส่อไปในทางนั้นมากไปหน่อย มันก็เลยรู้สึกลำบากใจเป็นธรรมดา
ผมกระชับมือนุ่มๆของเพื่อนก่อนจะดึงเขาลงมาจากรถตู้ เหมือนกล้องจะเริ่มจับเราตั้งแต่ตอนนั้น สคริปต์ของวันนี้ก็ง่ายๆ แค่ผมกับคุณต้องไปเล่นเครื่องเล่นตามที่เค้ากำหนดไว้ให้ แล้วก็อีกอย่างนึงคือ ขอให้เดินชิดๆกันไว้ อยู่ใกล้ๆกัน สัมผัสแตะเนื้อต้องตัวกันหน่อย แค่นั่นล่ะครับ (นี่โปรดิวเซอร์เค้าต้องการอะไรกันแน่เนี่ย =_=”)
แทคยอนกวาดตามองไปรอบๆ มองไม่เห็นกล้องเลยแฮะ
รายการนี้เหมือนกับว่าจะใช้กล้องตามแอบถ่ายเพื่อความเป็นธรรมชาติมากกว่าที่จะมาจ่อติดตรงหน้าให้เห็นแบบชัดๆ ดังนั้นความรู้สึกเกร็งจึงเหมือนจะลดหายลงไปนิดหน่อย แต่ความกังวลที่เพิ่มเข้ามาคือ คนจะไม่รู้ว่าเรามาทำงาน แล้วแทคยอนกับนิชคุณทูพีเอ็มมาเดินจูงมือกันแบบนี้.. คนจะคิดยังไงกันล่ะเนี่ย =w=
“ไปเหอะคุณ”
“อือ” ใบหน้าหวานๆพยักขึ้นลง ตั้งแต่เราเป็นไอดอล การมาอยู่ท่ามกลางฝูงชนไม่ใช่เรื่องง่ายสักเท่าไหร่ ดูเหมือนว่าคนข้างๆเขาจะประหม่าอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน จากที่ไม่อยากจับมือกลายเป็นว่ามือบางกระชับมือใหญ่กว่าเอาไว้แน่นทันทีที่เราสองคนเริ่มต้นก้าวเดิน
“เครื่องเล่นแรก..”
ตาคมกวาดมองแผนที่ที่มาร์คไว้ตามจุดต่างๆเป็นการบ่งบอกว่าทั้งเขาและนิชคุณจะต้องไปที่ไหนบ้างในวันนี้
“แทค..” เขาหันไปมองคนที่กระตุกมือเป็นเชิงถาม
“คนเค้าจะจำเราได้มั้ยอะ..” เสียงหวานกระซิบกระซาบ ดวงตากลมมองไปรอบๆ ตอนนี้เราทั้งสองคนดึงฮู้ดขึ้นมาคลุมหัวที่ใส่หมวกทับไปแล้วอีกรอบ โชคดีที่เป็นหน้าหนาวการแต่งตัวแบบนี้จึงถือเป็นเรื่องปกติ แต่ก็นั่นล่ะ เพราะความสูงที่โดดขึ้นมาจากคนปกติทำให้ตกเป็นเป้าสายตาได้ง่าย
“เอางี้..”
แทคยอนหยุดปลายเท้าลงก่อนจะหันมามองหน้าเพื่อนรักที่ดูเหมือนจะกังวลมากกว่าเขา ตาคมจ้องไปที่ตาหวานๆที่ฉายแววลังเลเหมือนจะช่วยเพิ่มความมั่นใจให้
“คิดว่าซะว่าเราสองคนมาเที่ยวเล่นกันธรรมดาๆ.. เหมือนที่เคยทำก่อนเดบิวต์ไง โอเคมั้ย?”
นิชคุณนิ่งไปครู่หนึ่ง ริมฝีปากอิ่มขบเข้าหากันก่อนจะพยักหน้าหงึกหงัก
ซึ่งแทคยอนก็อ่านสายตาเพื่อนออก นิชคุณกำลังพูดว่า ก็ได้..
มือใหญ่ข้างที่ว่างเอื้อมไปโยกหัวของนิชคุณแรงๆจนเจ้าตัวทำหน้าม่อย แต่แล้วก็หลุดยิ้มออกมาในที่สุด ความกังวลในใจดูเหมือนจะลดหายไปจนแทบไม่เหลือ
แค่คิดว่ากำลังมาเที่ยวกับแทคยอนเหมือนที่สมัยก่อนเคยมาด้วยกัน.. ไม่ต้องคิดถึงเรื่องว่ากำลังถ่ายทำรายการอยู่
แค่นั้นเองนิชคุณก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
*
“ซุปเปอร์สแปลชชชชชชช”
ผมอยากจะถามจริงๆว่าไอ้คนหน้าหงอยๆตัวขาวๆคนเมื่อกี้มันหายไปไหน! ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดไปที่ปลอบใจแบบนั้น เพราะพอหลุดจากความกังวลใจมาได้ อีกฝ่ายก็ออกอาการเริงร่าทันที
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
แทคยอนอ้าปากหวอมองเรือที่พุ่งมาจนน้ำกระจายพร้อมกับเสียงกรีดร้องปานจะขาดใจของคนที่ขึ้นไปเล่น ตรงข้ามกับนิชคุณที่กระดี๊กระด๊าขึ้นมาทันที
“ไปเร็วแทค!”
“คุณ.. =O=;”
“อะไร” หันมาถามพร้อมกับยิ้มแฉ่งเมื่อจะเร่งว่า เร็วๆสิอยากขึ้นเต็มแก่แล้วนะ
“คิวต่อไปเลยครับ” พนักงานเก็บตั๋วตะโกนเรียก ใบหน้าหวานหันไปมองขวับ ตาเป็นประกายวิบวับเมื่อเห็นว่าถึงคิวของตัวเองแล้ว
“คุ๊ณณณณณณณณณณณ =[]=!!” มือใหญ่พยายามดึงรั้งเพื่อนที่ยื่นตั๋วไปให้พนักงานไว้ด้วยอาการโหยหวน แต่ว่านิชคุณกลับยิ้มร่าให้พนักงานอย่างไม่สนใจไอ้คนที่เหงื่อแตกพลั่กๆอยู่ข้างหลัง
“เหอะน่าแทค เร็วๆ” ร่างบางดึงรั้งแมวตัวโตที่ขี้ขลาดไม่เข้าเรื่องกึ่งลากกึ่งจูงทั้งผลักทั้งดันให้เข้าประจำที่ไปจนได้ ก่อนตัวเองจะตามเข้าไปปิดท้ายกับที่นั่งคู่เป็นอันเรียบร้อย
“นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบความสูงอะ T[]T”
นิชคุณมองใบหน้าหล่อคมที่เบ้ลงเหมือนเด็กๆแล้วก็อยากจะขำ
“แต่ว่ารายการเค้าสั่งให้เราเล่นนิ”
ยกเรื่องงานขึ้นมาอ้างแมวก็หน้าหดลงเหลือสองนิ้ว ฮือ ตอนแรกที่มาสวนสนุกก็นึกว่าได้เล่นเครื่องเล่นเด็กๆอะไรที่มันกุ๊กกิ๊กๆนี่.. T^T
“แล้วถ้าฉันกรี๊ดแตกแล้วคนถ่ายรูปเก็บไว้ได้ขึ้นมาล่ะ TTOTT... คุ๊ณณณณณณณณณ TT^TT” คนตัวโตร้องลั่นเมื่อเรือที่นั่งอยู่เริ่มออกตัว
“เอางี้..” มือบางจับเอามือของเพื่อนมาจับไว้ที่มือของตัวเองแล้วกระชับแน่นๆ
“ถ้ากลัวก็บีบมือฉันแรงๆเลย โอเคมั้ย?” แทคยอนทำหน้าเหยเก แต่ก็บีบมือร่างบางเอาไว้แน่น ปากอิ่มวาดเป็นรอยยิ้มกว้าง เรือแล่นไปเรื่อยๆจนมาถึงปากทางในที่สุด ร่างสูงตัวเกร็งเพราะความกลัวพลางหลับตาปี๋
“ช่วย ด้วยยยยยยยยยยยยยยยย อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก >[]<”
คนตัวโตกว่าแหกปากลั่นทันทีที่เรือพุ่งตัวลงมา ส่วนคนหน้าหวานกลับเงยหน้าท้าลมพลางยิ้มกว้างอย่างสดชื่น ก่อนจะต้องรีบโอบไหล่เพื่อนไว้แน่นเมื่ออีกฝ่ายซุกตัวเข้าหาพลางขดขาขึ้นแล้วกอดเขาแน่น
ซ่า!!!!
น้ำแตกกระจายเป็นวงกว้าง นิชคุณหลับตาปี๋ ส่วนอีกคนไม่ต้องพูดถึง หลับตาตั้งแต่ก่อนเรือจะพุ่งลงมาแล้ว =_=;
ไม่นานนักก่อนที่ทุกอย่างจะกลับคืนสู่ภาวะปกติ เรือค่อยๆลอยเข้าไปตามทางออก
“แทค..” ผมสะกิดคนที่ยังคงไม่ยอมคลายอ้อมกอดที่รัดแน่นออก ใบหน้าเข้มๆนั่นซุกอยู่กับไหล่ของผมอย่างเอาเป็นเอาตาย
“สาวแตกแบบนี้เดี๋ยวแฟนๆมาเห็นจะทำไงวะเนี่ย” ผมพูดติดตลก และนั่นถึงทำให้แทคยอนค่อยๆผละตัวออกมาด้วยใบหน้าเหมือนกับกำลังจะตาย
“ฉันยังไม่ตายใช่มั้ย TTOTT????”
ผมรู้สึกเหมือนกำลังจะตายจริงๆตั้งแต่ดำดิ่งลงมาจากที่ๆสูงขนาดนั้น แขนขาก็พากันอ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปหมด ถ้าคนตรงหน้าไม่ใช่นิชคุณแต่เป็นผู้หญิงซักคนผมคงอายจะแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีแน่ๆ
เขาฉุดผมที่กำลังมีสภาพน่าอนาถขึ้นมาจากเรือ ก่อนจะเดินตามคนอื่นออกไปยังทางออก ตอนนี้เรื่องมาทำงานเรื่องถ่ายรายการอะไรไม่ได้อยู่ในหัวสมองของผมอีกต่อไป ทำไงแขนของผมถึงจะมีแรงล่ะเนี่ย ;______;
“ไหวมั้ยเนี่ย”
คุณพาผมมานั่งพักอยู่ตรงม้านั่งที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล ขืนเดินนานกว่านี้ผมต้องทรุดแน่ๆ ให้ตายเถอะ คุณทั้งตัวบางกว่าผม ขาวกว่าผม(?) หน้าตาบ้องแบ๊วกว่าผม แต่ทำไมหมอนั่นถึงเล่นอะไรหวาดเสียวแบบนั้นได้โยไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อยนะ T^T
ผมนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนคุณเดินวกกลับมาอีกรอบแล้วทรุดลงนั่งข้างๆนั่นแล่ะถึงได้รู้สึกตัว
“กินน้ำก่อน” กระป๋องน้ำอัดลมยื่นมาตรงหน้า นิชคุณเปิดมันยื่นให้กับเพื่อนที่นั่งทำหน้าเป็นแมวง่อย
“ต่อไปเป็นรถไฟเหาะนะ ^^” คนที่กำลังดื่มน้ำให้ชื่นใจลำสลักพรวด .. อะไรเหาะๆนะ =[]=
“เดี๋ยวนายพักเสร็จแล้วไปเล่นกันต่อนะ ^O^” คุณยิ้มแป้นแล้นอย่างนึกสนุกในขณะที่ผมหน้าซีดเหมือนผีตายซาก
เพื่อนรักของผมกำลังกางแผนที่ออกดูอย่างกระตือรือร้น ผมมองแล้วก็อยากจะร้องไห้
นี่ผมจะต้องไปเหาะเหินเดินอากาศอีกซักกี่รอบกันเนี่ย ฮือ .. TT__________________TT
*
“ไม่ไหว.. ไม่ไหวแล้ว”
หมอนี่อึดชะมัดยาก ขาผมสั่นระริกตอนเดินลงมาจากไอ้เฮอริเคนบ้านี่ .. ทีมงานต้องการฆ่าอกแทคยอนให้ตายไปจากทูพีเอ็มรึไงนะ T T ผมชักสงสัยแล้วว่านี่มันเป็นแผนซ่อนกล้องรึเปล่า ทำไมชีวิตผมมันถึงทรหดนัก T[]T
“ฮ๊า สนุกจัง.. แทค! ”
“หะ..หา” เขาตะโกนด้วยน้ำเสียงสดใส ในขณะที่ผมสะดุ้งเฮือก
อย่าบอกนะว่า..
นิชคุณมองแผนที่ตาเป็นประกาย เพราะว่าตาของนิชคุณเป็นแบบนี้ แฟนๆถึงชอบชมมันว่าน่ารักนักหนา แต่ตอนนี้พอผมมองเห็นประกายในแววตาตอนนี้แล้วรู้สึกสยองขึ้นมาทันที
“ไวกิ้งอันสุดท้ายแล้ว!”
ทีมงานครับ ช่วยผมที TTOT!!!!!!!
*
เพราะไอ้ไวกิ้งมหาโหดนั่นทำให้ผมต้องมายืนโก่งคออ้วกใส่ถังขยะในที่ลับตาคน ทีมงานต้องวิ่งออกจากที่ซุ่มซ่อนให้วุ่นวาย โชคดีที่นี่เป็นเครื่องเล่นอันสุดท้ายแล้วของวันนี้ที่เราต้องถ่ายทำกัน นี่ถ้าผมไม่ได้กำลังจะตายก็คงไม่มีใครวิ่งออกมาอย่างงั้นใช่มั้ย TOT ฮือ ขาไม่มีแรงยืน
“แทคยอน..”
เสียงไอ้ตัวแสบที่ทำให้ผมต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ดังขึ้นข้างๆ ผมที่ท้าวแขนอยู่กับต้นไม้หันไปมอง ก่อนจะเจอกล้องแฮนดี้แคมแบบเดียวกับที่พี่มินแจยื่นให้เมื่อวานกำลังจ่ออยู่ตรงหน้า
“ยิ้มหน่อย ^O^”
ให้ตายเหอะ แล้วมันสำนึกผิดบ้างมั้ยเนี้ยะ!!!!!
นิชคุณยิ้มเผล่
“ตอนที่แทคยอนกำลังอ้วกครับทุกคน..”
ผมมองเขาด้วยสายตาอาฆาตแต่ดูเหมือนว่าเขาจะยังคงสนุกสนานกับการถ่ายทำต่อไปอย่างไม่สนใจ
“นิด-ชะ-คุณ!!!!!”
ในที่สุดคนถูกถ่ายก็หมดความอดทน ตะโกนเรียกชื่อภาษาไทยของอีกฝ่ายเสียเต็มยศก่อนจะกระโดดเข้ายื้อแย่งกล้องเป็นพัลวัน
ทีมงานที่เตรียมยกกองมองเด็กหนุ่มสองคนแล้วก็สบตากันยิ้มๆ
ทั้งๆที่เป็นไอดอลแต่เด็กพวกนี้นี่เป็นธรรมชาติกันจริงๆ..
*
“ขอบคุณมากนะครับ!!”
เด็กหนุ่มสองคนจากวงทูพีเอ็มโค้งให้ทีมงานทั้งหมดที่เพิ่งปรากฏตัวให้เห็น -*- เป็นการขอบคุณที่วันนี้เหนื่อยกันมาทั้งวัน
“นี่... “ ผู้จัดการวงเดินเข้ามาหาเด็กทั้งสองคนที่หันมามองหน้าเขาด้วยความแปลกใจ
“วันนี้เวลายังเหลืออีก กว่าสวนสนุกจะปิด พวกนายไม่มีงานต่อแล้ว ฉันอนุญาตให้พวกนายอยู่ต่อได้อีกนิดหน่อย ตกลงรึเปล่า?”
“เห..? พวกเรายังอยู่เล่นต่อได้อีกหรอครับ??” ดวงตากลมโตเบิกกว้างก่อนจะมองท้องฟ้าที่เริ่มมืดลงทุกขณะ
“ใช่ .. จะอยู่หรือจะกลับ?”
“ขอบอกไว้เลยว่าฉันไม่เล่นอะไรแบบนั้นแล้วเด็ดขาด!!”
แทคยอนยื่นคำขาดใส่คนตัวบางข้างๆ ถ้าคนข้างๆที่จะพาเขาไปเหาะเหินเดินอากาศอีกล่ะก็ เขาจะจับฆ่าหมกสวนสนุกนี่เลยคอยดู!
“แล้วจะเล่นอะไรกันดีล่ะ?” เพราะว่าเริ่มมืดแล้วอากาศจึงเย็นลงมากกว่าเดิม ปากอิ่มแดงถามพร้อมกับควันสีขาวที่ลอยออกมาน้อยๆ
เล่นอะไรดีงั้นหรอ... ?
“ฉันกลัวนะโว้ย >O<!!”
เจ้าแทคยอนบ้าพาเขามาเล่นเสก็ตน้ำแข็งทั้งๆที่รู้ว่าเขาเล่นไม่เป็น!! ตอนนี้ก็มืดมากแล้ว บริเวณลาน สเก็ตโล่งจนแทบจะไม่มีคน มือบางเกาะราวไว้แน่น ไม่ยอมก้าวขาไปไหนโวยวายจะกลับท่าเดียว แต่ก็ไม่กล้ากลับไปเองคนเดียว
“เอ้า เดินมานี่”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นแล้วกวักมือเรียก
“ใครจะไปได้กันเล่า!” ใบหน้าหวานงอง้ำเหมือนกึ่งจะร้องไห้จนร่างสูงต้องหัวเราะจนแทบจะกุมท้อง เห็นข้างนอกซ่าสุดเหวี่ยงไหงกะอีแค่เล่นสเก็ตธรรมดาๆถึงได้กลัวล่ะเนี่ย?
มิน่าล่ะ.. สมัยก่อนชวนมาเล่นทีไรเป็นต้องหลบเลี่ยงทุกครั้ง ที่แท้เพราะเล่นไม่เป็นนี่เอง
“เอ้า เกาะไว้”
แขนแข็งแรงยื่นไปตรงหน้าคนตัวบางเพื่อให้ใช้เป็นที่ยึดเกาะ ปากอิ่มเบะออกเหมือนจะไม่ยอมจับ
“ถ้าไม่จับงั้นก็ยืนอยู่ตรงนี้ล่ะ ฉันไปล่ะนะ..”
“เฮ้ย >.<!!”
พอแทคยอนทำท่าจะออกตัวอีกฝ่ายก็เกาะหมับทันที ร่างสูงยิ้มขำเมื่อเห็นท่าทางตื่นๆของคนตัวขาว
“เกาะซะแน่นเหมือนลูกลิง”
คนที่มัวแต่มองเท้าตอนขยับลื่นไปตามแรงของอีกคนเงยหน้าขึ้นมามองตาเขียว
“อ้อ.. ลืมไป ลูกหมานี่เนอะ”
“ไอ้..!”
พอจะเงื้อมือทุบก็ต้องรีบคว้าแขนหมับเข้าอีกครั้ง ก่อนจะได้ทุบไอ้แมวบ้านี่เขาคงลงไปนอนหัวแตกเย็บสิบเข็มก่อนแน่ๆ
“เหมือนเรื่องฟูลเฮ้าส์เลยแฮะ” จู่ๆอีกฝ่ายก็พูดเปรยขึ้นมาลอยๆจนนิชคุณต้องเงยหน้าขึ้นมองพลางขมวดคิ้ว
“ไม่เคยดูหรอ ที่นางเอกกับพระเอกแอบเข้ามาเล่นสเก็ตกันตอนสวนสนุกปิดน่ะ” แทคยอนมองไปรอบๆก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ใบหน้าหวานๆที่เริ่มขึ้นเป็นสีระเรื่อเพราะอากาศหนาวภายในโดม
“แต่ว่านะ.. มีแต่นางเอกที่เล่นเป็นคนเดียว พระเอกน่ะ เล่นไม่เป็นหรอก..”
ริมฝีปากได้รูปยกยิ้ม
“เพราะฉะนั้นก็เท่ากับว่านายเป็นลียองเจ ส่วนฉันก็เป็นฮันจีอุนไง >w<”
คนฟังย่นจมูกใส่คนที่กระดี๊กระด๊าอยากเป็นนางเอกซีรี่ย์อย่างหมั่นไส้
“ถ้าฉันเป็นลียองเจจริงนะ ฉันจะไปชอบเฮวอน ไม่มาชอบจีอุนแบบนายหรอก!” นิชคุณเบ้ปาก
“แล้วเฮวอนเนี่ยนะจะเอายองเจแบบนาย?” แทคยอนเลิกคิ้วก่อนจะถูกทุบแขนดังพลั่ก แต่แล้วคนทุบก็ได้รับการตอบแทนโดยการที่ถูกทิ้งให้ยืนอยู่คนเดียวกลางลาน ส่วนไอ้คนเล่นเป็นก็หนีไปหน้าตาเฉย
“เฮ้ย ไอ้บ้า กลับมานะ!”
ขาเรียวเกร็งอยู่กับที่พลางร้องโวยวาย แต่อีกคนกลับยิ่งมีทีท่าชอบใจมากขึ้นไปอีก หนอย ไอ้แมวนิสัยไม่ดี!!
“โอ๊ย!”
เพราะความเจ็บใจจึงพยายามจะเดินด้วยตัวเองแต่ผลลัพธ์กลับกลายเป็นว่านิชคุณกลายเป็นเพนกวินน้อยหล่นตุ้บไปกองจุมปุ๊กอยู่บนพื้นแทน
ไอ้เพื่อนก็แสนดี แทนที่จะรีบเข้ามาช่วยกับยืนหัวเราะอยู่นั่น ใบหน้าหวานบึ้งตึงก่อนจะพยายามยันตัวลุกขึ้นมายืนเอง ไม่ง้อก็ได้!
“อ๊ะ..”
พอลุกขึ้นมาได้ยังไม่ทันตั้งตัวก็ถูกคว้าแขนไปด้วยมือของอีกคนที่เดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ได้
“อยู่นิ่งๆน่า อยากล้มลงไปอีกรอบรึไง?”
ใบหน้าคมก้มลงมากระซิบข้างหู แทคยอนยืนซ้อนตัวอยู่ข้างหลังร่างบาง มือก็จับแขนทั้งสองข้างเอาไว้ แล้วค่อยๆขยับขาเหมือนกับว่าอีกฝ่ายเป็นเด็กเพิ่งหัดเดิน
“ชะ..ช้าๆหน่อยเซ่!”
คนอยู่ด้านหน้าร้องเสียงตะกุกตะกัก มองขาตัวเองที่ค่อยๆไถลไปตามจังหวะของคนข้างหลังอย่างหวาดๆ
“ยะ..อย่าปล่อยนะ”
“รู้แล้วน่า” ไว้ใจได้ซะที่ไหนล่ะ นิชคุณทำหน้าเบ้ ขืนอีกฝ่ายปล่อยมือเขาได้ล้มลงไปกองกับพื้นอีกรอบเป็นแน่
แต่ไม่นานนักความกลัวก็ค่อยๆเปลี่ยนความสนุกแทน แทคยอนไม่ได้ปล่อยมือจนเขาเริ่มชินกับการไถลเท้าไปตามพื้นน้ำแข็งลื่นๆ
อากาศเย็นๆลองปะทะหน้า นิชคุณปล่อยใจให้สบาย ร่างกายขยับไปตามแต่ที่คนข้างหลังจะพาไป ดวงตากลมโตเป็นประกายกวาดมองไปรอบๆอย่างเพลิดเพลิน
ตั้งแต่เดบิวต์มา ... ทุกวันก็มีแต่งาน ทุกคนในวง ไม่มีใครมีโอกาสได้ออกมาเที่ยวเล่นหรือทำอะไรที่อยากทำซักเท่าไหร่นัก แต่วันนี้เขารู้สึกสนุกมากๆ เที่ยวเล่นกับแทคยอนทั้งวัน เหมือนกับไม่ได้มาทำงานเลยซักนิด ไอ้ที่อยากเล่นก็ได้เล่น ได้ทำอะไรที่ไม่ได้ทำมานานตั้งหลายอย่าง
วันนี้เขาสนุกมากจริงๆ
ตอนนี้เหมือนกับว่าลานสเก็ตเป็นของเขาและนิชคุณเพียงสองคน แทคยอนมองดวงตาเป็นประกายวิบวับของคนที่ซ้อนอยู่ข้างหน้าแล้วก็เผลอยิ้มออกมา
ทุกๆคนในวงเหนื่อยกันมาก วันนี้เป็นโชคดีของเขาและนิชคุณที่ได้ออกมาเที่ยวเล่นกันแบบนี้
แก้มขาวจัดขึ้นเป็นรอยแดงน้อยๆเพราะความเย็นจากน้ำแข็ง มือนิ่มกระชับเข้ากับมือคู่ใหญ่กว่าในตอนที่เท้าทั้งสองคู่ขยับไปเรื่อยๆ
เป็นช่วงเวลาที่รู้สึกมีความสุข.. และสบายใจในรอบปีที่ผ่านมา
*
“เฮ้อ เหนื่อย”
ร่างบางทิ้งตัวลงนั่งบนม้านั่งริมลานที่ปลอดผู้คน หอบหายใจเล็กน้อยจนไอสีขาวพุ่งออกมาเป็นควันจางๆ ปากอิ่มแดงจัดขึ้นเล็กน้อยพอๆกับสีผิวข้างแก้ม แขนเรียวเท้าไว้ด้านหลังรับน้ำหนักตัว
สักพักอีกคนก็ทิ้งตัวลงมานั่งข้างๆ เหนื่อยไม่แพ้กัน เล่นวนไปวนมาซะหลายรอบ
“สนุกดีเนอะ..” เสียงหวานพูดขึ้นมาลอยๆ
“อือ..” แทคยอนพยักหน้ารับยิ้มๆ ท้าวแขนไปข้างหลังทั้งสองข้างท่าเดียวกันกับอีกคน
“ไม่ได้เล่นสนุกอย่างนี้ตั้งนานแล้ว..”
เหมือนจะรำพึงกับตัวเอง ดวงตาคมหันไปมองคนข้างๆที่มองไปข้างหน้าด้วยแววตามีความสุข และดูเหมือนว่าคนถูกมองจะรู้ตัวถึงได้เบนสายตากลับมา
ดวงตากลมโตประสานเข้ากับดวงตาสีดำสนิท
เหมือนทุกอย่างจะนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนที่ต่างฝ่ายจะต่างเบนหน้าไปคนละทางอย่างเก้อๆ ควันบางๆสีขาวลอยขึ้นมาเป็นระลอกตามจังหวะการหายใจ
ทุกอย่างยังคงดำเนินไปด้วยความนิ่งเงียบ เหมือนต่างคนจะต่างปล่อยความคิดของตัวเองให้ล่องลอยไปกับแสงไฟและลานน้ำแข็งที่ว่างเปล่า
วันนี้.. เหมือนหลุดมาอยู่คนละโลก เหมือนหลุดออกจากโลกวุ่นวายที่เคยอยู่
ออกมาอยู่อีกโลกนึงที่มีแต่ความสุข
*
“อะ..อ้าว หลับกันหมดเลยแฮะ”
พอรถจอดถึงหน้าหอ สมาชิกห้าคนที่เหลือซึ่งยืนรออยู่ก็รีบวิ่งกรูเข้ามาทันที แต่พอมองเข้าไปที่เบาะด้านในสุด ภาพที่ปรากฏคือคนที่หนีไปเที่ยวทั้งสองคนนอนหลับสนิท เอาหัวพิงกันหลับตาหายใจสม่ำเสมอ ไม่รู้ตัวเลยว่ามาถึงที่พักแล้ว
“สงสัยว่าคงจะเหนื่อยกันมากล่ะมั้ง”
แจบอมพูดขึ้น
สายตาอีกสี่คู่มองตามที่ลีดเดอร์พูดแล้วก็เห็นว่าน่าจะเป็นอย่างนั้น.. คงจะเหนื่อยกันมากทั้งคู่ล่ะนะ
หลับสนิทซะขนาดนี้
[ TBC. ♥ ]
ปกติแต่งแต่แบบเครียดๆดราม่าๆหน่อย ไม่ค่อยได้แต่งแบบน่ารักๆเวิ่นเว้อเท่าไหร่เลย >.<
ไม่รู้ว่าออกมาเป็นยังไงบ้าง อาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะไม่ถนัดเลยจริงๆ ToT ..
ยังไงถ้าอ่านจบแล้ว ติชมคอมเม้นท์ก็ขอบคุณมากนะคะ ^^ *โค้งนอบน้อม*
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะค้า ~~
ความคิดเห็น