moony bunny หมาป่าหมายจันทร์(rlss)

ลำดับตอนที่ #8 : 6

ดัมเบิลดอร์รีบลงมาที่คุกใต้ดินหลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ เขาตรงไปที่ห้องทำงานของเซเวอร์รัสและเคาะประตู
“เซเวอร์รัส” ดัมเบิลดอร์เรียก “เปิดประตูหน่อยสิ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”
ไม่มีเสียงตอบรับ ดัมเบิลดอร์รู้สึกประหลาดใจมาก แม้ว่าเซเวอร์รัสจะโกรธแค่ไหนแต่เขาก็จะโต้ตอบทุกทีเวลาที่ดัมเบิลดอร์พูดกับเขา
“เซเวอร์รัส” ดัมเบิลดอร์เรียกเสียงดังขึ้น “เปิดประตูที"
ยังคงไม่มีเสียงตอบ ดัมเบิลดอร์ตัดสินใจพังประตูเข้าไป เซเวอร์รัสนอนอยู่ที่พื้น มีโน้ตวางระเกะระกะเต็มไปหมด บนโต๊ะมีหม้อปรุงยาที่ปรุงค้างไว้
“เซเวอร์รัส” ดัมเบิลดอร์ร้อง ถลาเข้าไปประคองชายหนุ่มไว้ “ตัวร้อนจี๋เลย ฉันจะพาเธอไปห้องพยาบาลนะ ทำใจดีๆไว้”
ดัมเบิลดอร์อุ้มเซเวอร์รัสขึ้นมา ชายหนุ่มเบามากเมื่อคิดถึงว่าเขาอายุสามสิบกว่าแล้ว ใบหน้าของเขาดูซีดเผือดมาก ขณะที่ดัมเบิลดอร์เดินออกไปนอกห้อง เขาก็สะดุดโน้ตที่อยู่บนพื้น ดัมเบิลดอร์ก้มลงมองและท้องไส้ของเขาก็บิดเป็นเกลียวด้วยความรู้สึกผิดอีกครั้ง มันคือโน้ตที่เขียนสูตรน้ำยาวูล์ฟเบนด้วยลายมือของเซเวอร์รัส มีรอยขีดตรงโน้นตรงนี้เหมือนว่าชายหนุ่มพยายามปรับปรุงสูตรยา
“ฉันติดค้างเธอมากเหลือเกิน” ดัมเบิลดอร์รำพึง เขารีบพาเซเวอร์รัสไปห้องพยาบาล
มาดามพรอมฟรีย์ไม่พอใจเลยที่เห็นพวกเขาและยิ่งไม่พอใจเข้าไปใหญ่เมื่อร่ายคาถาตรวจร่างกายเซเวอร์รัสเสร็จ
“ขาดสารอาหาร ภาวะขาดน้ำ น้ำตาลในเลือดก็ต่ำ แถมยังนอนไม่พออีก” เธอร่ายยาวอย่างมีโทสะ “ถามจริงๆเถอะ ได้กินได้นอนบ้างหรือเปล่า”
ดัมเบิลดอร์ไม่ตอบ เขาได้แต่ก้มหน้านิ่ง
“ฉันคิดว่าเขาคงค้องค้างอีกสักสามวันแหละค่ะ ท่านอาจารย์ใหญ่” มาดามพรอมฟรีย์ว่า “ต้องพักผ่อนเยอะๆ กินยาบำรุง กินอาหารที่มีประโยชน์ ไม่อย่างนั้นเขาแย่แน่”
เซเวอร์รัสลืมตาขึ้นและกำลังลุกขึ้นเพื่อลงจากเตียง แต่นางพยาบาลหยุดเขาไว้
“ไม่ได้นะ ศาสตราจารย์สเนป คุณยังไปไหนไม่ได้ คุณไม่สบายอยู่นะ”
เซเวอร์รัสกระพริบตา มองไปรอบๆ เหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าอยู่ที่ไหน
“ใครพาผมมาที่ห้องพยาบาล” เขาโวยวาย “ผมมียาที่ต้องปรุงนะ ผมจะกลับห้องทำงาน”
“ฉันเอง เซเวอร์รัส” ดัมเบิลดอร์พูดเศร้าๆ “เธอต้องพักผ่อนนะ”
“คุณพูดแบบนี้ก็คือจะไล่ผมออกใช่ไหมล่ะ” เซเวอร์รัสว่า
“ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น” ดัมเบิลดอร์รีบพูด
“อย่าไล่ผมออกนะ” เซเวอร์รัสพูดราวกับไม่ได้ยินคำตอบของดัมเบิลดอร์ “ผมกำลังพยายามปรุงน้ำยาวูล์ฟเบนสูตรใหม่อยู่ จะได้ไม่มีปัญหาอีกถ้าลูปินลืมดื่มยา”
“เซเวอร์รัส” ดัมเบิลดอร์พูดเศร้าๆ “ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้จะไล่เธอออกนะ ไม่ใช่เลย”
“คุณบอกว่าจะไล่ผมออก” เซเวอร์รัสพูดอย่างขมขื่น “ถ้าผมบอกความลับของลูปิน”
“การกระทำของเธอมีเหตุผลรองรับนี่” ดัมเบิลดอร์ว่า “รีมัสลืมดื่มยาและเกือบทำให้ชีวิตเด็กสามคนต้องตกอยู่ในอันตราย”
เซเวอร์รัสพ่นลมหายใจอย่างดูถูก “อะไรทำให้คุณมีเหตุผลขึ้นมาได้ล่ะ”
“มิเนอร์ว่า” ดัมเบิลดอร์ตอบสั้นๆ “เขาบอกว่าเธอมีเหตุผลสมควรที่จะทำแบบนั้น เธอกลัวว่าจะมีนักเรียนเป็นแบบเธออีก”
“อ๋อ” เซเวอร์รัสร้องด้วยโทสะ “แล้วที่เธอพูดมันต่างอะไรกับที่ผมพูดล่ะ คุณฟังเธอเพราะว่าเธอเป็นพวกกริฟฟินดอร์ใช่ไหมล่ะ คุณไม่เคยใส่ใจความคิดเห็นของผมหรือพวกสลิธีรินคนอื่นหรอก”
“เซเวอร์รัส ฉันขอโทษ ฉันผิดเอง ฉันทำร้ายเธอ” ดัมเบิลดอร์พูดเศร้าๆ
“คุณไม่คิดว่าคำขอโทษมาช้าไปหน่อยเหรอ” เซเวอร์รัสประชด “คุณไม่มีคำอื่นที่ดีกว่านี้แล้วหรือไง
“ฉันขอโทษ” ดัมเบิลดอร์ย้ำ “ฉันไม่รู้จะพูดว่ายังไง”
“ถ้าคำขอโทษมันแก้ได้ทุกอย่าง ผมก็คงไม่ต้องมาอยู่ในสภาพนี้หรอก” เซเวอร์รัสพูดเศร้าๆ
“ฉันขอโทษ” ดัมเบิลดอร์ว่า
“ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ” เซเวอร์รัสตะโกนด้วยโทสะ “พูดให้มันได้อะไรขึ้นมา”
ก่อนที่ดัมเบิลดอร์จะโต้ตอบอะไร นางพยาบาลเข้ามาแทรก
“พอแค่นี้เถอะค่ะ ท่านอาจารย์ใหญ่” เธอว่า “เซเวอร์รัสควรจะพักผ่อน เขาไม่ควรเครียด”
“ฉันอยากให้เธอยกโทษให้ฉัน” ดัมเบิลดอร์ว่า “เธอจะให้ฉันทำยังไง”
“คุณอยู่นิ่งๆให้ผมแช่งคุณได้ไหมล่ะ” เซเวอร์รัสพูดอย่างหมายร้าย “ให้ผมทำให้คุณเจ็บเหมือนกับที่คุณเคยทำกับผม”
ดัมเบิลดอร์หลับตาราวกับคิดใคร่ครวญประเด็นนี้และเมื่อเขาลืมตาขึ้นเขาก็ตอบว่า “ตามใจเธอ เซเวอร์รัส”
เซเวอร์รัสหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาจากเสื้อคลุมและชี้ไปที่ดัมเบิลดอร์ มือของเขาสั่นระริก
“ไม่ได้นะ” มาดามพรอมฟรีย์ห้าม “คุณไม่สบายอยู่นะ”
เซเวอร์รัสโยนไม้กายสิทธิ์ทิ้งไป “ผมทำไม่ได้” เขาพูดโกรธๆ “ผมทำร้ายคนที่เคยช่วยเหลือผมไม่ได้”
“ช่วยเหลือ” ดัมเบิลดอร์ทวนคำ “ฉันเนี่ยนะ”
“คุณช่วยให้ผมไม่ต้องติดคุกอัซคาบันไง” เซเวอร์รัสว่า “คุณปกป้องผม”
“ฉัน…” ดัมเบิลดอร์เริ่มโดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ เขาช่วยเซเวอร์รัสเพราะว่าชายหนุ่มจะมีประโยชน์กับภาคี ไม่ใช่เพื่อตัวเซเวอร์รัสเอง เซเวอร์รัสที่น่าสงสาร เขารู้เรื่องนี้ดี แต่เขาก็สาปดัมเบิลดอร์ไม่ลงเพราะคิดว่าตัวเองติดหนี้บุญคุณอาจารย์ใหญ่ ทั้งๆที่เขาได้ชดใช้แล้ว ชดใช้มามากเกินพอแล้วด้วยซ้ำ
“พอได้แล้ว” นางพยาบาลขัดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “ถึงฉันจะซาบซึ้งมากก็เถอะนะ ศาสตราจารย์สเนปต้องดื่มยาและก็พักผ่อน”
น้ำเสียงของเธอทำให้ดัมเบิลดอร์ไม่กล้าขัด เขารีบออกไปจากห้อง
“ได้เวลาดื่มยาแล้ว” มาดามพรอมฟรีย์พูดด้วยน้ำเสียงเหมือนแม่พูดกับลูก เธอส่งขวดยาให้เซเวอร์รัส
“ผมไม่ดื่มไม่ได้เหรอ” เซเวอร์รัสว่า
นางพยาบาลหลับตาแน่นเพื่อควบคุมอารมณ์ ถ้ามีอะไรที่รับมือยากกว่าเซเวอร์รัส สเนปตอนอารมณ์บูดก็ต้องเป็นตอนที่เขาป่วย เซเวอร์รัสเป็นคนไข้ที่เจ้ากี้เจ้าการและว่ายากมาก
“ก็ได้” เธอว่า “ไม่ดื่มก็ไม่ดื่ม”
แววตาแห่งชัยชนะปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่ม แต่ก็อยู่ได้ไม่นานเมื่อเธอหยิบเอาเข็มฉีดยาออกมา “งั้นก็ฉีดเอานะ”
เซเวอร์รัสหน้าซีด “ผมดื่มดีกว่า” เขาคว้าขวดยาและรีบดื่ม ทำหน้าเหมือนทุกข์ทรมานมาก
“ไม่ได้ขมขนาดนั้นสักหน่อย” มาดามพรอมฟรีย์ว่า “คุณเป็นอาจารย์ปรุงยาแท้ๆ แต่กลับดื่มยายากเหลือเกินทั้งๆที่เป็นยา ที่คุณปรุงเองกับมือ
“ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย” เซเวอร์รัสเถียง “อย่างนั้นสัปเหร่อก็ต้องอยากตายเหรอ”
มาดามพรอมฟรีย์พยายามกลั้นหัวเราะ “ประชดประชันได้อย่างนี้คงไม่เป็นอะไรมากแล้วแหละ พักเสีย จะได้รู้สึกดีขึ้น”
เซเวอร์รัสบ่นพึมพำอะไรบางอย่างและค่อยๆเคลิ้มหลับไปด้วยฤทธิ์ยา