ตอนที่ 9 : Jealous
Episode 9
ศูนย์เวชศาสตร์ฟื้นฟูและกายภาพบำบัดไม่ค่อยจะมีผู้ป่วยเท่าไหร่นักในยามบ่ายแบบนี้ ซองโซในชุดของโรงพยาบาลกำลังนำเอกสารการรักษาจำนวนหนึ่งไปให้กับพยาบาลที่เคาท์เตอร์ ในช่วงใกล้เลิกงานของเธอแบบนี้ ซองโซมักจะช่วยเพื่อนๆของเธอทำงานอยู่เสมอ เธอเป็นที่รักของหลายๆคนที่นี่ ก็เพราะว่าซองโซน่ะเป็นดาวเด่นของโรงพยาบาลน่ะสิ นอกจากเป็นนักกายภาพบำบัดแล้วก็ยังเป็นนักยิมนาสติกลีลามากความสามารถ เป็นหน้าเป็นตาของโรงพยาบาลเลยล่ะ
“ซองโซ มีคนมาหาเธอน่ะ..” ดายอง พยาบาลสาวหน้าตาน่ารักเพื่อนของซองโซบุ้ยหน้าไปทางโซฟาหน้าเคาท์เตอร์ของแผนกที่มีคนนั่งอยู่สองสามคน และหนึ่งในนั้นก็คือ ผู้ป่วยตัวแสบของเธอ ไม่ผิดแน่ๆ
“ไปหาเขาสิ เดี๋ยวเอกสารพวกนี้ฉันจัดการคนเดียวได้” ดายองส่งสายตากรุ้มกริ่มให้กับเพื่อนของเธอที่ทำหน้าเป็นห่วงกลัวว่าเธอจะทำงานไม่เสร็จ นี่มันงานของพยาบาลอย่างเธอนะ คนดีเหลือเกิน ดายองขยิบตาให้ซองโซเป็นเชิงว่าไปเถอะ
เป็นห่วงเรื่องงานก็เรื่องหนึ่งนะ แต่ก็แอบโกรธเขาเหมือนกันที่ดื้อรั้นเหลือเกิน เชื่อเขาเลยจริงๆ สายตรวจจอมดื้อเมื่อเหลือบมาเห็นเธอที่กำลังเดินไปหาก็รีบคว้าไม้ค้ำเพื่อจะลุกเดินมาหาเธอจนแทบจะโบกมือห้ามไว้ไม่ทัน
“นั่งลงไปเลยค่ะ ระวังหน่อยสิคะ” ซองโซปรามเมื่อเห็นอึนซอลุกลี้ลุกลนจะลุกขึ้นมาหาเธอ
“ดุจังเลยนะ” อึนซอยอมนั่งอยู่แต่โดยดี เมื่อเห็นซองโซเดินอ้อมมานั่งลงที่โซฟาอีกตัวข้างๆเธอ ก่อนจะมองมาด้วยสีหน้าคาดโทษ
“ก็บอกแล้วไงคะว่าไม่ต้องมา ให้พักผ่อน แล้วอย่างนี้จะหายไหมคะ” นักกายภาพบำบัดนั่งลงก็ดุใส่ผู้ป่วยของเธอยาวเลย ไม่ใช่โกรธมากขนาดนั้นหรอกนะ แต่เธอเป็นห่วงต่างหาก ถ้าหากไปเดินไปไหนมาไหนคนเดียวแล้วล้มหัวขมำเข้าที่ไหนล่ะ
“ก็ฉันคิดถึงคุณ..” คนตัวสูงยู่ปาก ทำหน้าหงอยซะอย่างงั้น ดูเข้าสิ แล้วจะไปโกรธได้ยังไง
“คุณนี่นะ..เอาแต่ใจที่สุดเลย”
“ไม่จริงซักหน่อย” อึนซอเถียงเป็นเด็ก นั่งกอดอกวางท่าเหมือนกับเธอเป็นคนผิดซะงั้น ซองโซลุกขึ้นก่อนจะยื่นมือไปให้อีกคน
“ไปกันเถอะ ไหนๆคุณก็มาแล้ว ฉันจะพาคุณไปกินอะไรอร่อยๆข้างล่างกัน” ได้ยินอย่างนั้นคนตัวสูงก็ยิ้มกว้างออกมาก่อนจะยื่นมือออกไปจับมือของนักกายภาพบำบัดสาวไว้แล้วลุกขึ้นมาเต็มตัวไม่วายดึงตัวของซองโซให้เข้ามาใกล้ๆกันอีก
“เดี๋ยวเถอะคุณ...” ไม่ติดว่าเป็นผู้ป่วยจะผลักให้ล้มซะเลย ซองโซเอานิ้วดันหน้าผากของร่างสูงออกไปก่อนจะเดินไปเก็บข้างของของเธอก่อนจะออกมาหาอึนซอที่ยืนรออยู่ที่เคาท์เตอร์พยาบาล ตามมาด้วยสายตาล้อเลียนจากดายองที่ยืนอยู่ตรงนั้นก่อนจะโบกมือลาเพื่อนๆของเธอ
“นี่คุณจะไม่บอกฉันหน่อยเลยเหรอ..” อึนซอพูดขึ้นมาระหว่างที่ทั้งสองกำลังนั่งกินขนมเค้กอยู่ในร้านขนมของโรงพยาบาล
“อะไรเหรอคะ”
“นั่นไง” อึนซอบุ้ยหน้าไปยังป้ายประกาศที่ติดอยู่ที่เสาต้นหนึ่งของร้าน ความว่าเชิญเข้าชมกิจกรรมการแข่งกีฬาประจำปีของเครือโรงพยาบาล
“คุณดายองบอกฉันหมดแล้วนะคะ ว่าคุณเป็นนักยิมนาสติกด้วย ไม่คิดจะชวนกันบ้างเลย” สายตรวจจอมดื้อพูดไปแล้วบุ้ยใบ้ปากไปเหมือนเด็กขี้งอน ที่ยังไม่ได้ชวนก็เพราะขายังไม่หายต่างหาก
“ก็ขาคุณยังไม่หายน่ะสิคะ นี่ฉันเป็นห่วงคุณนะ” ซองโซวางช้อนตักเค้กของตัวเองลงก่อนจะท้าวแขนกับโต๊ะมองตำรวจขี้งอลตรงหน้าเธอย่างจริงจัง
“งานน่ะมันตั้งสัปดาห์หน้าเลยนะ ยังไงฉันก็จะไป” อึนซอท้าวแขนลงกับโต๊ะทำท่าเดียวกันกับซองโซ แล้วยื่นหน้าเข้ามาอย่างเอาแต่ใจ ดูกวนประสาทดีแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าน่ารักมากๆ
“ดื้อจังเลยนะคะ” ซองโซก้มลงควานหาของในกระเป๋าก่อนจะหยิบตั๋วออกมาสองใบยื่นให้คนตรงหน้า ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ชวนสักหน่อย
“ให้น้องคุณด้วย แต่ถ้าไม่ไหว ก็ห้ามฝืนมานะคะ” ใช้นิ้วจิ้มไปที่ปลายจมูกโด่งๆนั่นหนึ่งที ก่อนมือบางของเธอจะถูกอีกฝ่ายฉวยเอาไปแนบกับแก้ม
“คุณเนี่ย ขี้บ่นจังเลย แต่...ฉันน่ะ ชอบฟังเสียงของคุณมากๆเลยนะ” ขณะที่เธอจะพูดค้านอะไรที่อยู่ๆก็มาว่าเธอขี้บ่นก็ต้องเงียบลงเพราะประโยคถัดมา อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ เธอใจอ่อนให้อีกฝ่ายมากไปหรือเปล่านะ...
------------------------------------------------------------------------------
มือบางในถุงมือของหน่วยพิสูจน์หลักฐานที่เธอหยิบมาใส่ก่อนเข้ามาในห้องเก็บหลักฐานของคดีต่างๆกำลังดึงส่วนของคดีที่เป็นปริศนาการเสียชีวิตของสารวัตรลีออกมา เรื่องที่เธออยากให้ซอลอาช่วยก็คือการขอเข้ามาดูสิ่งที่หลงเหลืออยู่ในคดีตอนนั้น โบนายังคาใจเรื่องปืนที่ใช้ยิงพ่อของคนตัวเล็ก พอมาดูให้เห็นกับตาแล้วจึงแน่ใจว่าปืนที่ใช้ยิงไม่ใช่ปืนที่ตกอยู่ในที่เกิดเหตุซึ่งเป็นของหนึ่งในกลุ่มคนร้าย ยิ่งย้ำข้อสงสัยที่ว่ามีบุคคลที่สามอยู่ในที่เกิดเหตุด้วย ผู้กองจาง ฮยอกผู้เป็นลุงของลูดา จะเป็นอย่างที่เธอสงสัยจริงๆเหรอ หลักฐานซึ่งย้อนแย้งกับรายงานขนาดนี้ทำไมคดีถึงถูกปิดลงเงียบๆอย่างนั้น
ผู้หมวดคิมขมวดคิ้วลงอย่างใช้ความคิดก่อนจะค่อยเลื่อนกล่องเก็บหลักฐานเข้าไปในชั้นตามเดิม หากแต่กลิ่นหอมหวานของน้ำหอมที่เหมือนจะแรงไปหน่อยของคนที่เดินเข้ามาทำให้เธอหันไปสูดดมโดยไม่ทันตั้งตัวพร้อมกับใบหน้าสวยเจ้าของกลิ่นหอมหวานที่แทรกตัวเข้ามาใกล้ชิดเกินไปจนจมูกโด่งสวยของทั้งสองแทบจะชนกัน
“ค..คุณซอลอา” โบนาผละถอยหลังออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใครขณะที่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมลดละขยับตัวตามจนหลังของผู้หมวดผมสีทองชนเข้าให้กับชั้นวางเอกสาร
“คุณจียอน..” ซอลอาวางมือบนไหล่บางของผู้หมวดคิม กลิ่นหอมหวานจากตัวของซอลอาและริมฝีปากสีแดงสวยที่อยู่ใกล้เกินไปทำให้โบนาเผลอสูดหายใจเข้าพร้อมกลืนน้ำลายอึกใหญ่
“ค คุณจะทำอะไร” ถามออกไปเหมือนคนไม่ประสีประสาทั้งๆที่ก็พอจะรู้เจตนาของสาวสวยตรงหน้า แต่โบนากลับเป็นคนสุภาพเกินไปที่จะขัดขืนด้วยการกระทำ
“คุณก็รู้..ว่าฉันชอบคุณ” ซอลอายืนใบหน้าเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของผู้หมวดคิมที่ยืนนิ่งก่อนจะประทับริมฝีปากแดงลงบนแก้มใสของอีกฝ่ายเบาๆแล้วผละออกมามองใบหน้าสวยที่กำลังขมวดคิ้วเหมือนคนกำลังเก็บกลั้นอารมณ์อยู่อย่างนั้น
“ต..แต่คุณก็รู้ ฉันมีคนรักแล้ว..” โบนาผินหน้าหนีใบหน้าสวยนั่นที่กำลังจ้องมองเธออยู่ คำพูดของเธอเหมือนจะทำให้ซอลอาโกรธนิดๆ
“งั้นแปลว่าถ้าไม่มีเธอ คุณจะจูบฉันอย่างนั้นใช่ไหมคะ..”
“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย” โบนาเสหน้ากลับมามองอีกฝ่ายจริงจัง มองลึกเข้าไปในดวงตาสวยของซอลอา ปลายจมูกของทั้งสองห่างกันเพียงแค่อากาศผ่าน แต่แววตาของโบนากลับไม่ได้สะท้อนภาพของเธอเลย และเธอขอยอมแพ้..
“งั้นคุณก็ปล่อยฉันสิ..” ซอลอาหันหน้าหนีอีกฝ่ายก่อนจะพูดออกมาอย่างแผ่วเบา โดยที่โบนาเองก็ไม่รู้ว่ามือของเธอไปรวบเอวของคนตรงหน้าไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่
“ข..ขอโทษ” โบนาค่อยๆคลายมือของเธอออกก่อนจะเอ่ยขอโทษอีกฝ่ายตามสันชาตญาณ
“ไม่หรอกค่ะ ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ” และเป็นเธอที่แพ้เอง แพ้ให้กับแววตาซื่อตรงของเขา แพ้ให้กับความสุภาพแบบนี้ แพ้ให้กับความแสนดีที่เธอไม่อยากยื่นมือเข้าไปทำลายมัน แอบนึกอิจฉาเจ้าของหัวใจของเขาไม่ได้ และไม่อาจสู้หน้าอีกคนในตอนนี้ เธอเลือกที่จะเดินออกไปแต่ข้อมือกลับถูกโบนารั้งไว้ก่อน
“เดี๋ยวสิ..”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฉันเข้าใจแล้วค่ะ” ซอลอาเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มที่ดูเศร้าๆ
“ขอบคุณที่รู้สึกดีๆกับฉัน”
เธอค่อยๆรู้สึกถึงจุมพิตเบาๆที่ข้างแก้มเหมือนแทนคำขอโทษและขอบคุณของเขา ด้วยความอ่อนโยนของโบนา เขาไม่รู้เหรอว่ายิ่งทำแบบนี้เธอจะยิ่งถอนตัวไม่ขึ้น..
------------------------------------------------------------------------------------------
ตึง ! เสียงกระป๋องน้ำอัดลมกระทบกับพื้นผิวในช่องรับจากตู้กดน้ำอัตโนมัติในห้องอาหารของกรมตำรวจ ลูดาหยิบกระป๋องน้ำอัดลมรสโคล่าขึ้นมาเปิดดื่มหลังจากเพิ่งเสร็จจากการสอบปากคำคนร้ายในคดีที่แล้ว คนร้ายก็คือคนเพื่อนบ้านในคอนโดชั้นเดียวกันที่อยู่ถัดออกไปจากห้องของเหยื่อสี่ห้องและเธอก็เป็นคนเปิดประตูให้คนร้ายเข้าไปเอง ในขณะที่ทะเลาะกันเรื่องเงินที่ยืมไป คนร้ายก็พลาดผลักเหยื่อล้มลงหัวฟาดกับโต๊ะรับแขกในห้องแน่นิ่ง ด้วยความกลัวจึงจัดฉากให้ดูเหมือนว่ามีโจรเข้ามาปล้นทางระเบียงหน้าต่าง
คนตัวเล็กยกกระป๋องน้ำอัดลมขึ้นดื่มจนหมดก่อนจะเหลือบไปเห็นรุ่นน้องตำรวจหน้าคุ้นตาที่เหมือนกำลังนั่งรอใครอยู่ ฆ่าเวลาโดยการนั่งดูทีวีในห้องพักตำรวจ
“อึนซอ !”
“อ้าว พี่ลูดา..”
“เป็นไงบ้าง ฉันได้ข่าวว่าขาเจ็บจนออกตรวจไม่ได้ ต้องเข้าโรงพยาบาล”
“ก็ใช่น่ะสิ ดูสิ นี่ออกมาแล้วนะแต่หมอบอกว่าตอนนี้ยังทำงานไม่ได้ด้วย” อึนซอพูดพร้อมโชว์ไม้ค้ำเดินให้กับรุ่นพี่คนสนิทดู อึนซอเป็นรุ่นน้องสมัยเรียนโรงเรียนตำรวจด้วยกันกับลูดา แถมยังได้มาทำงานที่เดียวกันอีก ร่างสูงส่งสีหน้าอ้อนๆให้กับรุ่นพี่ของเธออย่างสนิทสนม เธอไม่ได้คิดอะไรหรอกนะ เพราะเธอรู้ว่าคนตัวเล็กน่ะมีเจ้าของอยู่แล้ว แต่เธอสองคนมักจะเล่นกันแบบนี้เป็นประจำอย่างเคยชิน โดยที่ไม่รู้เลยว่าใครอีกคนไม่ชินด้วยหรอกนะ..
โบนายืนขมวดคิ้วให้กับภาพของทั้งสองคนตรงหน้า ปกติแล้วเธอไม่ใช่พวกจะมีอาการอะไรแบบนี้หรอกนะ แต่กลับรู้สึกแปลกๆหรืออาจจะเป็นเพราะเหตุการณ์เมื่อคืนกันนะที่ทำให้เธอเกิดอาการหวงผู้หมวดตัวเล็กขึ้นมา จะไม่ให้หวงได้ยังไงในเมื่อรุ่นน้องคนนี้เคยจีบลูดามาก่อนน่ะสิ ถึงแม้จะรู้ว่าคนตัวเล็กจะไม่ได้คิดอะไร แต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะ ก็เธอหวงนี่หน่า หวงสัมผัสทั้งหมดนั่นที่เป็นของเธอ โบนาเริ่มจะเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้วล่ะว่าเวลาคนตัวเล็กหวงเธอมันเป็นยังไง ยิ่งคิดก็ยิ่งกดหางคิ้วลงจนดูน่ากลัว แต่ทั้งสองคนใช่ว่าจะรู้หรอกนะ
“อ้าว พี่จียอนนี่หน่า ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะคะ” อึนซอโบกไม้โบกมือให้กับคนที่ยืนทำหน้านิ่วคิ้วขมวดกลับปรับสีหน้าเป็นนิ่งเฉยแล้วเดินมายังที่สองคนนั่งอยู่
“อื้ม ขาเป็นไงบ้างล่ะ” โบนาเดินเข้าไปก่อนจะทักทายรุ่นน้องเหมือนจะปกติแต่สายตากับหลี่มองไปยังแขนของเด็กตัวสูงที่โอบรอบคอคนตัวเล็กของเธอไว้อยู่อย่างหยอกล้อ ก็หวงอ่ะแต่มันพูดไม่ได้
“ก็ดีขึ้นแล้วค่ะ วันนี้ฉันมารอน้องสาวฉัน เห็นเธอบ้างไหมคะ” อึนซอพูดในขณะที่มือก็เริ่มปล่อยคนตัวเล็กให้เป็นอิสระไม่ใช่เธอไม่รู้สักหน่อยว่าสองคนนี้คบกันน่ะ ก็ยังเป็นห่วงสวัสดิภาพของตัวเองอยู่นะ
“ยอรึมน่ะเหรอ ฉันเห็นเธอกำลังเดินเข้ามาน่ะ... ลูดา ฉันไปรอที่รถนะ” ผู้หมวดคิมทิ้งสายตามองคนตัวเล็กที่มือไม้ยังคงหยิบจับอะไรบนร่างของเด็กตัวสูงอย่างเอ็นดู ก็ถึงบอกยังไงล่ะว่าน่าหวง เพราะลูดาตามใจเด็กคนนี้มาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว เธอเดินออกไปรออีกคนที่รถเสียดีกว่าก่อนที่จะหวงไปมากกว่านี้
“งอลแล้วแน่ๆ ฮ่าๆๆ” อึนซอเอ่ยขึ้นมาล้อเลียนเธอพร้อมหัวเราะร่วนอย่างชอบใจ แต่เธอก็ไม่คิดว่าโบนาจะหวงเธอจนออกอาการที่ดูเหมือนจะเก็บแล้วขนาดนี้ ก็ใช่ว่าอีกคนจะแสดงออกบ่อยๆที่ไหนกัน บางทีกลับดูเฉยเมยด้วยซ้ำ แต่เธอก็ไม่เคยเห็นโบนาออกอาการเท่าวันนี้เลยล่ะ หรือว่าจะงอลแล้วจริงๆอย่างที่อึนซอบอก...
โบนายืนพิงรถของเธออยู่อย่างรอคอย ก่อนจะรู้สึกถึงมือเล็กที่โอบข้ามมาปิดตาเธอจากทางด้านหลัง
“ใครเอ่ย...”
ไม่รู้เลยว่าใคร...
“ไม่รู้...” ตอบแบบขอไปที ก็ไมได้งอลอะไรแบบนั้นหรอกนะ..มั้ง
“ไม่รู้จริงๆเหรอ...งั้นไปแล้วนะ”
ลูดาแกล้งทำเสียงน้อยใจรู้หรอกว่าอีกคนแกล้งกัน แล้วนี่คือวิธีง้อของเธออย่างนั้นเหรอ แต่ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะก่อนที่คนตัวเล็กจะปล่อยมือออกไปคนตัวสูงกว่าก็หันกลับมารวบเอวบางไว้สียก่อน ใบหน้าสวยคมเกยอยู่บนไหล่เล็กของเธอก่อนจะกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นราวกับต้องการย้ำคำที่จะพูด..
“หวง..”
คนตัวเล็กได้แต่อมยิ้มอยู่ในอ้อมกอดของโบนา ก็เพราะอีกฝ่ายออกอาการหวงได้ดูน่ารักมาก รู้งี้จะแกล้งให้หวงให้ตายไปเลย ลูดาขยับนิดนึงเพื่อหมุนตัวไปหากันก่อนจะยกมือขึ้นบีบจมูกสวยๆนั่น
“รู้ยังล่ะ ว่าหวงมันเป็นยังไง” ลูดาว่าขึ้นอย่างเป็นต่อ นี่ไม่ใช่เธอต้องมาง้อโบนาหรอกเรอะ ก็นี่แหละกำลังง้ออยู่..
โบนาพยักหน้าหงึกๆแนบหน้าผากลงกับคนตัวเล็กอย่างหวงแหน วันนี้เธอต้องฝ่าหลายด่านเลยนะและนั่นคงเป็นเหตุผลที่หวงตัวเล็กมากขึ้นขนาดนี้ จมูกโด่งเริ่มสูดดมไปตามแก้มใสของคนตัวเล็ก
“นี่..เดี๋ยวสิ”
“ก็ฉันหวง...”
“นี่ลานจอดรถนะ..” ลูดายกมือแตะริมฝีปากของอีกคนเบาๆแล้วค่อยๆดันออก
“ฉันรู้หรอก” โบนางับไปที่นิ้วมือเล็กๆนั่นก่อนจะเผยยิ้มออกมา
“นี่..มันเจ็บนะ” ยกมือข้างที่โดนกัดนั่นแหละฟาดเข้าให้หนึ่งที
“โทษฐาน...ที่ทำให้ฉันหวง” พูดก่อนจะเปิดประตูรถขึ้นไป ก่อนที่เธอจะตามเข้าไปนั่งที่ด้านข้างคนขับ ทันที่คาดเข็มขัดนิรภัยเสร็จแก้มใสก็ถูกคนตัวสูงกว่าหอมเข้าให้ฟอดใหญ่ อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา เธอว่าคงต้องทำให้โบนาหวงบ่อยๆแล้วล่ะ...
--------------------------------------------------------------------------
พิซอลอาน่าสงสารจังค่ะ แต่งเองสงสารเอง 55555555555555555
เกิดเป็นอึนซออะไรก็ดีค่ะ ใครๆก็รัก แต่มากกว่านี้จะให้พิหมวดเอาปืนมายิง 55555
พิหมวดคิมก็หวงของเขานะคะ ><
แต่ตัวเองก็ใช่ย่อยที่ที่ไหน ชอบปล่อยให้สาวอื่นลวนลาม 5555
ตอนนี้รู้สึกสั้นๆไหมคะ เค้าว่ามันสั้นๆอ่ะ 5555 แต่ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ 555
ขอบคุณที่ตามกันนะคะ ><
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
สงสารพิซอลคนดียอมถอยออกมาอีก อยากกอด T T