PIQUE
บนสะพานข้ามแม้น้ำแห่งหนึ่งในยุโรป แสงแดดอ่อนๆและลมที่พัดมาเป็นระยะ ผู้คนพลุกพล่าน และฝูงนกสีขาวสะอาดที่กำลังออกโบยบิน แต่สายตาที่ทองลอดผ่านช่องมองภาพของกล้องถ่ายรูปนั้นกลับจับจ้องไปยังจุดๆเดียว รอยยิ้มชอบใจปรากฎขึ้นที่ริมฝีปากเมื่อฝูงนกบินขึ้นไปเผยให้เห็นร่างของใครคนหนึ่งที่กำลังยืนวาดรูปอยู่ริมสะพาน นิ้วเรียวกดลงที่ปุ่มสีดำบนกล้องถ่ายรูปเป็นการเก็บภาพของเธอคนนั้น
หลังจากที่ยืนอมยิ้มกับรูปภาพที่เก็บมาได้ คิม โบนา เดินเข้าไปหาเธอคนนั้นที่ริมสะพาน เธอละสายตาออกจากสิ่งที่ทำก่อนจะทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ลี ลูดา
ไม่ชอบให้ใครมารบกวนเวลาเธอกำลังวาดรูปหรอก โบนาหยิบกระดาษโน้ตใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ทสีเทาของเธอที่มีลายมือของอีกคนเขียนไว้ว่า..
ถ้าคุณหาฉันเจอ ฉันจะยอมให้คุณจูบ.
“ฉันจะจูบเธอได้หรือยัง..ลูดา”
*************************************************************************************************
4 วันที่แล้ว..
ลี ลูดา อยู่ในตู้รถไฟที่กำลังแล่นอยู่ในประเทศแห่งหนึ่งในยุโรป
ซึ่งจุดหมายปลายทางของเธอต้องใช้เวลาถึง 4 วันบนรถไฟแห่งนี้ นั่นไม่ใช่อุปสรรคอะไรหนักหนา
เธอเลือกที่จะนั่งรถไฟเพราะอยากจะซึมซับทิวทัศน์ข้างทาง
และบางทีความคิดที่แล่นเข้ามาในระหว่างกันเดินทางอันแสนยาวไกลนี้
มือเล็กถือหนังสือนิยายเล่มหนึ่ง เธอกำลังเทความคิดของเธอลงไปกับเรื่องราวในหนังสือ
หากไม่ใช่เพราะผู้หญิงที่นั่งตรงกันข้ามกับเธอที่กำลังยื่นกระดาษใบเล็กๆมาตรงหน้าพร้อมกับข้อความ..
- คุณกำลังอ่านอะไรอยู่
คิม โบนา
ส่งยิ้มให้กับผู้หญิงตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามในห้องของรถไฟที่มีแค่เธอสองคน
จริงๆก็ตัวเล็กกว่าเธอนิดหน่อย เธอคิดว่าการส่งกระดาษโน๊ตจะไม่เป็นการรบกวนการอ่านหนังสือ โดยการงดใช้เสียงเสีย แน่นอนล่ะ..นี่มันคือการรบกวน
- คุณก็เห็นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ
กระดาษโน๊ตอีกใบถูกยื่นกลับไป ดวงตาเล็กช้อนขึ้นมองคนตรงข้ามก่อนจะกลับไปสนใจหนังสือในมือต่อ
ใบหน้าซุกซนที่ดูแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ขัดกับใบหน้าสวยคมของเขา
ลูดาทำเป็นไม่สนใจคนตรงหน้าที่กำลังมองหน้าเธออยู่ถึงแม้เธอกำลังก้มอ่านหนังสืออยู่ก็เห็นได้จากปลายตา
ผมยาวสีน้ำตาลที่ดูแลมาเป็นอย่างดี เสื้อคอเต่าถักไหมพรมสีดำสวมทับด้วยเสื้อโค้ทสีเทาอ่อนที่ถูกตัดเย็บมาอย่างปราณีต
เธอไม่อาจปฏิเสธได้ว่าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิงที่สวยและดูดีมาก แต่กวนประสาท..
- เล่นเกมกันไหม
โบนาเพียงแค่อยากจะหาอะไรฆ่าเวลาระหว่างการนั่งรถไฟที่ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุดนี้
เธอดูเหมือนจะเป็นพวกอยู่ไม่นิ่ง แค่งดใช้เสียงก็รู้สึกเหมือนจะขาดใจตาย
ไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนคนตัวเล็กหรอกนะ ก็แค่อยากสื่อสารด้วย..
- ฉันจะเป็นคนถามและคุณจะเป็นคนตอบ
กระดาษอีกแผ่นถูกยื่นไปให้คนตัวเล็กอีกครั้งเมื่อโบนาไม่เห็นว่าอีกฝ่ายตอบกลับมา
ลูดาใส่เสื้อถักไหมพรมสีครีม ผมสั้นประบ่าสีน้ำตาลสว่างเป็นประกายดูน่ามอง ปลายผมที่ถูกรวบขึ้นสูงและใบหน้าที่น่ารักเหมือนเด็กมัธยมที่กำลังถูกขัดใจของเธอไม่อาจทำให้โบนาหุบยิ้มได้
ลูดาเงยหน้าขึ้นจากหนังสืออีกครั้ง
- ฉันอ่านหนังสืออยู่
กระดาษใบเล็กถูกยื่นกลับมา โบนาย่นจมูกเล็กน้อย
ก่อนจะเริ่มนั่งมองคนตัวเล็กเงียบๆหลังจากส่งกระดาษอีกแผ่นไปให้
- พรุ่งนี้ฉันจะถามคุณอีกนะ
ลูดาช้อนสายตาขึ้นมองค้อนคนที่กำลังเอาแต่อมยิ้มขณะที่มองหน้าของเธอเงียบๆ
เป็นบ้าเหรอ คือสิ่งที่เธออยากจะตะโกนใส่หน้าเขา..
***********************************************************
รถไฟแล่นผ่านเมืองต่างๆเมืองแล้วเมืองเล่า
แพขนตาเรียงสวยที่ประกบกันอยู่ค่อยๆแยกออกจากกัน
ลูดายกมือเล็กของเธอขึ้นขยี้ตาเบาๆเมื่อรู้สึกถึงแสงอาทิตย์ยามเช้าที่ลอดผ่านหน้าต่างของรถไฟเข้ามา
เธอพบว่าเสื้อโค้ทสีเทาอ่อนของคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกลับถูกคลุมอยู่บนตัวของเธอ
เธอกอดเสื้อโค้ทสีเทาของเขาไว้ก่อนจะลอบมองใบหน้าสวยของอีกฝ่าย
โบนาในเสื้อสเว็ตเตอร์สีดำของเธอกำลังนั่งหลับเอาศีรษะพิงหน้าต่างของรถไฟอยู่
กลิ่นหอมจางๆจากเสื้อโค้ทของเธอทำให้ลูดายู่จมูกเล็กน้อย
- หลับน้ำลายไหลย้อยหมดแล้ว
กระดาษโน้ตสีขาวถูกแปะลงไปบนหน้าผากของคนที่กำลังหลับไม่รู้เรื่อง
ลูดาหัวเราะเบาๆก่อนจะออกจากห้องไปทำธุระส่วนตัวที่ห้องน้ำของรถไฟ หลังจากนั้นจึงเดินไปทานอาหารเช้าที่ห้องอาหารที่อยู่ถัดไปอีกตู้
ไม่นานนักอีกคนก็ตามมาด้วยใบหน้ายุ่งๆหลังจากเพิ่งตื่นนอน
- ทำไมไม่ปลุกฉันล่ะ
บนโต๊ะอาหารโบนายื่นกระดาษไปให้คนตัวเล็ก
- ฉันไม่อยากรบกวนคุณ
โบนาย่นจมูกเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานอาหารเช้าก่อนที่มันจะเย็นซะก่อน
เมื่อทานอาหารกันจนเสร็จแล้วทั้งสองคนก็พากันกลับมาที่ห้องของพวกเธออย่างเงียบๆ
ลูดาเริ่มอ่านหนังสือของเธอต่อและโบนาที่เริ่มเขียนอะไรยุกยิกลงบนกระดาษโน๊ตสีขาว
- นอนหลับสบายหรือเปล่า
ลูดาค่อนข้างจะหงุดหงิดเล็กน้อยที่อีกฝ่ายเอาแต่กวนเธอไม่หยุด
มันน่าตีมือของเขาเหลือเกิน หรือไม่ก็จับมัดมือไว้ทั้งสองข้างถ้าหากเธอทำได้
- อืม
คนตัวเล็กตอบไปแค่นั้น แต่ดูเหมือนอีกคนจะยังไม่ละความพยายาม
- ฉันฝันถึงคุณด้วยนะ ฉันพูดได้หรือเปล่า
- ไม่ได้
- ใจร้ายจัง
- คุณใจร้ายกับฉันก่อน
ลูดามองค้อนใส่คนที่ตัวสูงกว่าเธอเมื่อแผ่นกระดาษใจร้ายจังถูกยื่นส่งมา
อยากจะขยำแล้วปาใส่หน้าอีกคนจริงๆ
- แต่ฉันคิดถึงคุณ
แผ่นกระดาษอีกใบยังคงถูกส่งมาพร้อมใบหน้ามุ่งมั่น
- ฉันไม่คิด เลิกกวนฉันสักที ฉันจะอ่านหนังสือ..
โบนาทำท่าจะเขียนอะไรสักอย่างอีกครั้ง
แต่แผ่นกระดาษอีกใบก็ถูกส่งมาจากคนตัวเล็ก
- ถ้าคุณเขียนอีก ฉันจะย้ายไปนั่งตู้อื่น
เธอใจร้ายไปหรือเปล่านะ ไม่ใช่เรื่องอะไรแบบนั้น ไม่ใช่เรื่องที่ลูดาใจร้ายน่ะ..
ใบหน้าสวยคมได้แต่นั่งมองอีกฝ่ายเงียบๆ ผล็อยหลับไปบ้าง
แต่เวลาส่วนมากก็มักจะหมดไปกับการมองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงข้าม
ตะวันเริ่มลับขอบฟ้า ข้างทางเริ่มมืดลงจนมองไม่เห็นทาง
ใบหน้าใสที่ดูเหมือนกำลังดำดิ่งลงไปยังเรื่องราวในหนังสือ
เนื้อเรื่องที่ดูหดหู่ใจทำให้ดวงตาสวยของเธอมีน้ำใสๆเกาะอยู่บริเวณรอบๆ
โบนาได้แต่เอียงคอมองอีกคนอย่างสงสัยก่อนจะต้องประหลาดใจเมื่อกระดาษโน๊ตใบเล็กถูกยื่นมาให้เธอก่อน
- ฉันขอไปนั่งข้างๆคุณได้ไหม
โบนาเพียงพยักหน้าหงึกๆแทนที่จะเขียนอะไรตอบไป
คนตัวเล็กจึงย้ายมานั่งข้างๆเธอ เบียดตัวเข้ามาก่อนจะกอดแขนของเธอไว้
โบนาไม่ได้ว่าอะไรก่อนจะปล่อยให้ลูดาซุกใบหน้าลงกับท่อนแขนของเธอเงียบๆ
มืออีกข้างที่ว่างยกขึ้นลูบผมของคนตัวเล็กเบาๆ ลูดายังคงอ่านหนังสือของเธอต่อไปในขณะที่ยังกอดแขนของอีกคนไว้อยู่จนกระทั่งเธอหลับไปซะแบบนั้น...
***********************************************************************
ลูดาลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่าเธอกำลังนอนอยู่บนตักของอีกคน
และแขนข้างซ้ายของเขาที่เธอกอดเอาไว้ยังไม่ห่างไปไหน
ราวกับว่าอีกคนยังไม่ได้ขยับตัวตั้งแต่ตอนนั้นเลย
โบนายังคงหลับใหลไม่รู้เรื่องเหมือนเช่นวันแรก
และการนั่งหลับด้วยท่าทางแบบนี้คงจะเมื่อยตัวน่าดู
ความจริงเขาน่าจะปลุกให้เธอกลับไปนั่งที่เดิมก่อนก็ได้นี่
ลูดาค่อยๆคลายอ้อมแขนของเธอออกจากแขนของโบนาเบาๆ
และมันอาจจะดูใจร้ายเกินไปถ้าเธอไม่ปลุกเขาให้ไปด้วยกัน
มือเล็กลูบเบาๆที่ใบหน้าสวยคมของคนที่ตัวสูงกว่าเธอนิดหน่อยจนเขารู้สึกตัว
- ไปกินข้าว
ลูดาชูกระดาษโน๊ตใบเล็กให้อีกคนเห็นก่อนจะลุกขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือแล้วเดินตามคนตัวเล็กไปอย่างเงียบๆ
และหลังจากที่ทานอาหารเสร็จ ลูดาเริ่มอ่านหนังสือของเธออีกครั้ง
และน่าแปลกที่วันนี้อีกคนไม่มีท่าทีว่าจะรบกวนเธอ
แม้แต่ตอนไปทานอาหารกลางวันก็ดูเงียบผิดปกติ คนตัวเล็กละสายตาจากหนังสือของเธอ
เหลือบมองคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม โบนามองออกไปนอกหน้าต่างรถไฟ หันซ้ายหันขวาบ้าง
ดวงตาสวยกระพริบแน่นเป็นระยะๆเหมือนคนนอนไม่เต็ม หรือว่าเขาจะนอนไม่พอเพราะเธอเป็นต้นเหตุ
- มานั่งนี่สิ
โบนาเบิกตาขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นโน๊ตจากคนตัวเล็ก เธอลุกขึ้นก่อนจะนั่งลงข้างๆลูดาก่อนจะมองหน้าอีกฝ่ายด้วยความสงสัย
คนตัวเล็กตบลงที่ตักของเธอเป็นสัญญาณว่าให้นอนลงมาสิ
ในขณะที่โบนายังคงเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ
- ง่วงนอนไม่ใช่เหรอ
ลูดาพยักเพยิดก่อนจะส่งสายตาดุใส่อีกคนเป็นเชิงว่าถ้าไม่รีบนอนลงมาก็จะไม่ให้นอนแล้วนะ
โบนาจึงรีบเอนตัวลงไปนอนดีๆ คนตัวเล็กยังคงอ่านหนังสือของเธอต่อ มือเล็กดันใบหน้าสวยคมของคนบนตักให้หันไปทางอื่น
ให้นอนหลับไม่ได้ให้มานอนมองหน้ากันแบบนี้ มันเสียสมาธิ.. และก่อนที่โบนาจะผล็อยหลับไป
เธอพลิกตัวนอนตะแคงอยู่บนตักโดยหันหน้าเข้าหาลำตัวของคนตัวเล็ก
ลูดาเผลอลูบศีรษะของเขาเบาๆ จนเธอก็หลับไปเหมือนกัน...
************************************************************
แสงอาทิตย์อ่อนๆกระทบกับเปลือกตา
ลูดาลืมตาขึ้นมาและนี่เป็นวันสุดท้ายของการเดินทางแล้ว
เราจะไปถึงปลายทางในอีกสองชั่วโมงข้างหน้า
เธอถลึงตามองคนที่กำลังนอนมองหน้าเธออยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
แถมยังส่งยิ้มกว้างที่ดูน่ากวนประสาทมาให้อีก ตื่นแล้วก็ลุกออกไปสิ..
หลังจากจัดการสำรวจสัมภาระของตัวเองเสร็จแล้วก่อนที่จะถึงปลายทาง
ก่อนที่เธอทั้งสองจะไม่ได้เจอกันอีกหรือเปล่า..
รถไฟแล่นเทียบชานชาลา
และถือเป็นการสิ้นสุดจุดหมายปลายทางของรถไฟขบวนนี้
คนตัวเล็กลุกขึ้นก่อนจะเลื่อนบานประตูห้องของพวกเธอให้เปิดออกแต่คนตัวสูงกว่ากลับเข้ามาขวางทางออกของเธอไว้
- นี่มันก็ตั้ง 4 วันแล้วนะ
โบนาชูกระดาษโน๊ตขึ้นมา ไม่มีทีท่าว่าจะเปิดทางให้เธอออกไปง่ายๆ
- แล้วไง
คนตัวเล็กส่งกระดาษพร้อมสายตาดุๆกลับมา
- ฉันจะจูบคุณได้หรือยัง..
กระดาษโน๊ตสีขาวถูกยกขึ้นพร้อมกับสายตาละห้อย
ลูดาเขียนอะไรบางอย่างลงบนกระดาษอีกแผ่นก่อนจะใส่ลงไปในกระเป๋าหน้าเสื้อโค้ทสีเทาของเขาก่อนจะผลักตัวอีกคนออกเบาๆแล้วเดินลิ่วออกไปเลย..
บนสะพานข้ามแม้น้ำแห่งหนึ่งในยุโรป แสงแดดอ่อนๆและลมที่พัดมาเป็นระยะ
ผู้คนพลุกพล่าน และฝูงนกสีขาวสะอาดที่กำลังออกโบยบิน
แต่สายตาที่ทองลอดผ่านช่องมองภาพของกล้องถ่ายรูปนั้นกลับจับจ้องไปยังจุดๆเดียว รอยยิ้มชอบใจปรากฎขึ้นที่ริมฝีปากเมื่อฝูงนกบินขึ้นไปเผยให้เห็นร่างของใครคนหนึ่งที่กำลังยืนวาดรูปอยู่ริมสะพาน
นิ้วเรียวกดลงที่ปุ่มสีดำบนกล้องถ่ายรูปเป็นการเก็บภาพของเธอคนนั้น
หลังจากที่ยืนอมยิ้มกับรูปภาพที่เก็บมาได้ โบนาเดินเข้าไปหาเธอคนนั้นที่ริมสะพาน เธอละสายตาออกจากสิ่งที่ทำก่อนจะทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ลูดาไม่ชอบให้ใครมารบกวนเวลาเธอกำลังวาดรูปหรอก
โบนาหยิบกระดาษโน้ตใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ทสีเทาของเธอที่มีลายมือของอีกคนเขียนไว้ว่า..
ถ้าคุณหาฉันเจอ ฉันจะยอมให้คุณจูบ.
“ฉันจะจูบเธอได้หรือยัง..ลูดายา”
คนตัวเล็กชักสีหน้าไม่พอใจก่อนกำปั้นเล็กๆจะทุบลงไปที่ไหล่บางของอีกคน
“พี่ขี้โกง..”
“ฉันหาเธอเจอต่างหากล่ะ”
“พี่ตามฉันมา ฉันบอกแล้วไงว่าห้ามตามฉันมา”
“เอาอะไรมาพูด”
มือเล็กฉวยกล้องถ่ายรูปจากมือของอีกฝ่ายมา
นิ้วเล็กจิ้มลงไปที่ปุ่มสำหรับดูภาพที่ถ่ายไปแล้ว ซึ่งมันมีแต่รูปของเธอตั้งแต่สถานีรถไฟ
เธอยื่นกล้องถ่ายรูปให้อีกอีกฝ่ายดู โบนาได้แต่ส่งยิ้มเก้อๆ จริงๆแล้วก็ไม่มีอะไรจะแก้ตัว
“เราไม่รู้จักกันสักหน่อย”
“ฉันไม่รู้จักเธอไม่ได้หรอกลูดา หายโกรธสักทีเถอะนะ
แค่นี้ก็จะแย่แล้ว..”
ใบหน้าสวยคมงอง้ำทำคิ้วตกซะดูน่าสงสาร เอาเป็นว่าเธออุตส่าห์ตั้งกฏเอาไว้ว่าเราจะไม่รู้จักกันตลอดการมาเที่ยวครั้งนี้เพราะเธอโกรธเขาอยู่
เรื่องอะไรก็ช่างเถอะ แต่ต้องดัดนิสัยเสียบ้าง กลับกลายเป็นว่าโบนาน่ะแหกกฏซะหมดเลยและเธอก็พลาดเองที่ใจอ่อน
“ฉันยังไม่หายโกรธพี่หรอกนะ..”
“ฉันจะจูบเธอแล้วนะ..”
โบนาไม่ได้สนใจหรอกว่าลูดากำลังพูดอะไรอยู่ ให้เธอนั่งเฉยๆอยู่ตั้ง 4
วันก็ทรมานหัวใจเธอจะตายแล้ว ใจร้ายชะมัด
ใบหน้าสวยคมค่อยๆก้มลงไปประทับริมฝีปากของคนตัวเล็กเบาๆ
ฉวยใบหน้าของเธอเข้ามาใกล้กันก่อนจะกดริมปากลงไปด้วยความคิดถึง
มือเล็กจับเสื้อโค้ทสีเทาของโบนาไว้แน่นก่อนจะดึงเข้ามาแนบชิด
และเป็นเธอเองที่พ่ายแพ้ อาจจะเป็นทั้งสองคนเองที่พ่ายแพ้ให้แก่กัน..
โบนาค่อยๆคลายจูบออกมาด้วยรอยยิ้ม
และคนตัวเล็กที่เผลอยิ้มออกมาเหมือนกัน
“ขี้โกง..”
***********************************************************
เงียบเหงาจังค่ะ นั่งตบยุงบนเรือ 5555555555555
วันช็อตสั๊นสั้นมาฝากค่ะ เรื่องยาวไม่ต่อ ขยันสร้างเรื่องสั้น
คิดถึงตัวเล็กอ่ะค่ะ คิดถึงอีกแล้ว T___T
ตบยุงวนไปค่ะ 55555555555