Love me harder

 

 

ตึง !

 

ตึง !

 

สวบ !!

 

เสียงของลูกบาสเก็ตบอลลอดผ่านตะข่ายดังขึ้นพร้อมกับเสียงเฮของเหล่ากองเชียร์จากโรงเรียนมัธยมปลายหญิงล้วนชื่อดังแห่งหนึ่ง งานแข่งกีฬาประเพณีที่รวบรวมโรงเรียนมัธยมปลายต่างๆในเกาหลีมาแข่งกีฬากันเป็นงานที่ใครๆต่างก็ตั้งตารอคอย และทั้งนักกีฬาและกองเชียร์แต่ละคนก็เอาจริงเอาจังกันมากๆ

 

หญิงสาวร่างเล็กที่ดูจากส่วนสูงแล้วคงไม่น่าจะมาเล่นบาสเก็ตบอลเลยกำลังวิ่งกลับไปยังแดนตัวเองหลังจากทำสามแต้มได้จากลูกชู้ตของเธอ ลี ลูดา นักเรียน ม.ปลายปีสอง ชู้ตติ้งการ์ดมือหนึ่งของชมรมบาสเก็ตบอล ใครๆก็ต่างเรียกชื่อเธอแล้วส่งสัญญาณมือเป็นการชมเชยมาให้ ถึงรูปร่างจะเสียเปรียบแต่เรื่องการทำคะแนน เธอไม่เป็นสองรองใครแน่นอน

 

ในโรงยิมบาสเก็ตบอลแห่งนี้คงจะดูแปลกตาไปหน่อยที่อยู่ๆก็มีผู้หญิงร่างบางใส่ชุดคล้ายซามูไรเดินเข้ามา ในมือถือดาบไม้ไผ่พาดบ่าที่แขวนเครื่องป้องกันเอาไว้ เดินเข้ามานั่งที่อัฒจรรย์ส่วนที่ว่างอยู่ สีหน้าเรียบเฉยมองตรงไปที่ใครคนหนึ่ง

 

“แกๆ นั่นใช่รุ่นพี่โบนาหรือเปล่า..”

 

เสียงซุบซิบจากกองเชียร์กลุ่มเดิมที่หันมาสนใจคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ คิม โบนา รองกัปตันชมรมเคนโด้โรงเรียนเดียวกันที่ได้รับความสนใจค่อนข้างมาก ทั้งความสามารถ ทั้งรูปร่างหน้าตา และใบหน้าเย็นชาอย่างที่ใครๆก็มักจะเห็นกัน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำให้ความนิยมของเธอลดลง

 

 

คิ้วเรียวสวยเริ่มขมวดลง ดวงตายังคงมองลงไปที่ภาพของใครคนหนึ่งอย่างไม่เข้าใจ อะไรกันที่กำลังกวนใจของเธอ อะไรกันที่ทำให้เธอเปลี่ยนสีหน้าได้ อะไรกันที่ทำให้รุ่นพี่โบนาหงุดหงิด...

 

 

เฮ !!

 

เสียงเฮเสียงกรี๊ดดังขึ้นระงมเมื่อลูกบาสเก็ตบอลไปตกอยู่ในมือเซ็นเตอร์ของทีม อึนซอ นักเรียน ม.ปลายปีหนึ่งที่ใครๆก็ต่างจับตามอง ตอนนี้กำลังถูกทีมฝ่ายตรงข้ามยกมือกีดขวางทางของเธอไปหมด นี่มันตั้งสามรุมหนึ่ง เพราะด้วยส่วนสูงของเธอแล้วได้ลูกเมื่อไหร่ก็พากันเข้ามารุม

 

แปะ! แปะ! แปะ!

 

เสียงตบมือเป็นสัญญาณให้ส่งลูกมาทางนี้ ลูดายืนอยู่นอกเส้นสามคะแนนซึ่งว่างอยู่ ก็ใช้คนตั้งสามคมอยู่ในหัวกะโหลกนี่ ร่างสูงเมื่อเห็นว่าไม่สามารถไปไหนได้จึงส่งลูกลอดผ่านช่องว่างออกไปยังคนตัวเล็กที่อยู่ข้างนอก ลูดากระโดดพร้อมกับยกแขนขึ้น สะบัดข้อมือของเธอ ปล่อยลูกออกไปอย่างรวดเร็ว..

 

 

สวบ !

 

 

 

ให้หลับตาชู้ต.. เธอก็ชู้ตเข้า

 

 

 

เสียงเฮดังขึนอีกครั้งเมื่อฝั่งของตนได้คะแนน อึนซอวิ่งไปหาลูดาก่อนจะกระโดดกอดกันเป็นเด็กๆ อึนซอยกตัวลูดาลอยขึ้นเป็นการเฉลิมฉลองคะแนนที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ของพวกเธอ กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างกับได้ถ้วยแล้ว ก่อนที่คนตัวเล็กจะเดินไปที่ริมสนามแล้วมองไปยังใครที่คนหนึ่งที่นั่งทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่คนเดียวบนอัฒจรรย์ ส่งยิ้มมุมปากก่อนจะขยิบตาให้เป็นการกระตุ้นต่อมโมโหของอีกฝ่ายอย่างที่รู้ว่าเขาต้องโมโหแน่ๆ

 

 

เสียงถอนหายใจยาวดังพรืดอย่างคนเก็บกลั้นอารมณ์ มือหยิบดาบไม้ไผ่พร้อมถุงเครื่องป้องกันเดินออกไปจากโรงยิม แววตาดุขัดกับดวงตาสวยของเธอ บางทีกลัวว่าจะเอาดาบไปฟาดหน้าใครเข้าเสียก่อน..

 

 

ตึง !

 

แผ่นหลังเล็กกระทบกับล็อกเกอร์เหล็กของห้องพักนักกีฬาที่ตอนนี้ไม่มีคนอยู่ ก็อย่างที่บอก เขาต้องโมโหแน่ๆ และเธอชอบทุกครั้งที่เขาโมโห ริมฝีปากขบเม้มลงมาอย่างเอาแต่ใจ บรรจงเลาะเล็มริมฝีปากของเธอ รั้งไหล่เล็กของเธอไว้กับตู้ด้านหลัง จูบเธอเหมือนกับต้องการจะบอกว่าเธอเป็นของเขาแค่คนเดียว.. โบนาพูดไม่ค่อยเก่ง และทุกครั้งที่เธอโมโหก็มักจะเป็นแบบนี้แหละ และลูดาชอบที่จะทำให้โบนาโมโห..

 

แต่นี้ก็ดูเหมือนจะโมโหไปหน่อยหรือเปล่า..

 

 

“อื้ออ..พี่โบนา หยุดก่อน”

 

 

มือเล็กพยายามผลักโบนาออกไป ลูดามีเวลาเพียงครู่เดียวที่จะได้พูด ไม่ทันก่อนจะถูกปิดปากด้วยริมฝีปากของโบนาอีก และดูไม่มีทีท่าว่าจะจบเพียงแค่นี้

 

“อ้ะ..”

 

ลูดาเห็นจังหวะกัดเข้าให้ที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย เลือดสีแดงไหลออกมาเล็กน้อยที่ริมฝีปากสวยของคนตัวสูงกว่าก่อนที่เขาจะผละออกมา มือเล็กๆเกลี่ยไล่ไปตามริมฝีปากที่มีเลือดไหลออกมาของโบนาเบาๆ

 

“พูดดีๆก็ไม่ฟัง..”

 

“...”

 

“พี่จะแข่งแล้วไม่ใช่เหรอ”

 

“อื้ม..” ตอบในลำคอ โบนาเสหน้ามองไปทางอื่นอย่างคนถูกขัดใจ

 

“มานี่สิคะ”

 

มือเล็กทั้งสองจับใบหน้าสวยคมให้หันมาก่อนจะยืดตัวขึ้นไปจุมพิตที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย..

 

“สู้ๆนะคะ”

 

 

รอยยิ้มปรากฎขึ้นบนใบหน้าของคนตัวสูงกว่า มีเพียงแค่คนเดียวที่จะสามารถทำให้สีหน้าที่เย็นชาของโบนาเปลี่ยนได้ ลูดาจูบแก้มใสของเขาเบาๆอย่างหวงแหน และมันจะต้องเป็นแค่เธอคนเดียว...

 

 

 

มีโรงเรียนเพียงไม่กีโรงเรียนที่เข้าแข่งขันกีฬาเคนโด้ที่เป็นกีฬาของญี่ปุ่น แต่ก็มีโรงเรียนไม่น้อยที่เปิดสอนกีฬาชนิดนี้อยู่ซึ่งก็ได้รับความนิยมอยู่มาก ทางกองการจัดการแข่งกีฬาจึงบรรจุกีฬาเคนโด้เข้าไว้ในการแข่งขันด้วย โรงยิมกลางที่ตอนนี้ที่ถูกเปลี่ยนให้เป็นสนามแข่งขันกีฬาเคนโด้เต็มไปด้วยหนุ่มสาวที่พากันเข้ามาจับจองที่นั่งเชียร์โรงเรียนของตน

 

ขณะที่ทีมของตนกำลังแข่งอยู่ โบนาในชุดเคนโด้พร้อมเครื่องป้องกัน เพียงแต่ไม่ได้ใส่หน้ากาก ผมสีเข้มถูกรวบสูงขึ้น กำลังนั่งหลับตาราวกับกำลังทำสมาธิอยู่ริมสนามพร้อมกับเพื่อนๆในทีม ตอนนี้ยังไม่ถึงคิวของเธอ ดวงตาคมเปิดขึ้นกับใบหน้าเรียบเฉยตามแบบฉบับของเธอ และชื่อเสียงที่แค่ในยินชื่อฝ่ายตรงข้ามก็อาจจะกลัว ดวงตากวาดมองออกไปรอบๆ ก่อนะจะไปหยุดลงที่คนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนอัฒจรรย์ คิ้วขมวดลงอีกครั้งเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้มาคนเดียว

 

 

ลูดาก็แค่ชอบยั่วโมโหเธอ..

 

 

แต่โบนาไม่เคยรู้หรอก และตกหลุมพรางนั้นอยู่เสมอ นอกจากเก่งเรื่องที่ทำอยู่แล้ว ก็ไม่เก่งอะไรอีกเลย มือบางหยิบหน้ากากป้องกันหรือที่เรียกันในภาษาญี่ปุ่นว่า เม็ง ขึ้นมาสวมใส่เมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อของตัวเอง

 

“อีกแต้มก็เข้ารอบแล้ว ออมมือหน่อยล่ะโบนา อีกฝ่ายเพิ่งจะอยู่ปีหนึ่งเอง” โซจองกัปตันของชมรมที่นั่งอยู่ข้างๆเอนตัวเข้ามาบอก เธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมอีกฝ่ายถึงเลือกน้องใหม่มาสู้กับไม้แข็งอย่างโบนา แต่เท่าที่ดูแล้วก็ค่อนข้างมีฝีมืออยู่ ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่ก็คงจะประมาทไม่ได้เหมือนกัน

 

เมื่อกรรมการให้สัญญาณเริ่ม เสียงปรบมือก็ดังขึ้นระงมก่อนจะเงียบลง โบนาภายใต้หน้ากากยืนนิ่งดูท่าทีของอีกฝ่ายซึงอีกฝ่ายก็ดูเยือกเย็นเหมือนกัน แต่ดูจะมีความอดทนน้อยกว่าเมื่อเห็นว่าโบนาไม่ทำอะไรสักที ดูกวนประสาทชอบกล และทันทีอีกฝ่ายก้าวเข้ามา โบนาปัดดาบของอีกฝ่ายก่อนส่วนกลับที่บริเวณศีรษะของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วก่อนจะถอยออกมา เสียงปรบมือดังขึ้นก่อนจะหยุดลงอีกครั้ง และเมื่อกลับมาเริ่มต้นใหม่การดวลดาบก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง เมื่อโบนาเป็นฝ่ายเริ่มไล่ต้อนไม่หยุด เสียงของดาบไม้ไผ่กระทบกันดังขึ้นเรื่อยๆอย่างดุเดือด และเมื่อเธอเริ่มใช้เสียงอีกฝ่ายก็เสียท่า ปลายเท้าดีดพุ่งเข้าไปด้านหน้า โบนาฟาดดาบลงไปที่เม็งเสียงดังจนอีกฝ่ายล้มลง.. กรรมการยกธงสีขาวซึ่งเป็นสีของฝ่ายของเธอขึ้น

 

 

ไปโกรธอะไรใครมากัน..

 

โซจองไม่ค่อยจะได้เห็นเพื่อนของเธอใช้เสียงสักเท่าไหร่ และเมื่อโบนาใช้เสียงแปลว่าเธอกำลังโกรธ ก็บอกแล้วว่าให้ออมมือหน่อยยังไงเล่า น่ากลัวชะมัด

 

 

คนตัวเล็กท้าวคางมองลงไปที่สนาม รอยยิ้มบางๆเผยขึ้นบนใบหน้าเมื่อเห็นว่าใครเป็นฝ่ายชนะ ยังไงเขาก็ต้องชนะอยู่แล้วเธอรู้ ลูดาลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไปจากสนาม

 

“อ่าว พี่ลูดาจะไปไหนอ่ะ” อึนซอรุ่นน้องคนสนิทเอ่ยเรียก

 

“ไปหาอะไรกินหน่อยน่ะ เธอจะเอาอะไรหรือเปล่า” ลูดาหันมาพูดก่อนที่อึนซอจะหันไปถามคนอื่นๆ

 

“ไม่อ่ะพี่ ตามสบายเลย” อึนซอโบกมือให้เป็นสัญญาณ

 

 

ภายในโถงทางเดินของโรงยิม เด็กสาวน่าตาน่ารักในชุดซามูไรไร้เครื่องป้องกันกำลังยืนรอใครบางคน ใบหน้าสวยราวกับตุ๊กตาดูขัดกับชุดที่เธอใส่อยู่ ในมือถือดอกไม้และท่าทางที่ตื่นเต้นอย่างห้ามไม่ไหว รุ่นพี่ที่เธอแอบชอบกำลังเดินมา ถึงจะอยู่ต่างโรงเรียนกัน แต่อีกคนคือเหตุผลที่ทำให้ เฉิงเสี่ยว มาเข้าชมรมเคนโด้ รุ่นพี่โบนากับใบหน้าเย็นชาของเขา เธอก็แอบรู้มาแค่ว่าโบนาไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ใบหน้าเรียบเฉยอยู่ตลอดเวลาไม่ว่าจะกำลังรู้สึกอะไร ไม่มีใครเดาอารมณ์ของเธอออก ใครต่างก็พากันกลัว แต่เธอไม่กลัวหรอก ในปีนึงนี่เป็นโอกาสเดียวที่จะได้เจอหน้าโบนา แค่รุ่นพี่รับดอกไม้ของเธอเท่านั้นก็พอ..

 

 

“ส..สวัสดีค่ะรุ่นพี่ ฉัน เฉิงเสี่ยว ฉันได้ดูการแข่งขันของรุ่นพี่แล้ว รุ่นพี่เก่งมากๆเลย ได้โปรดรับดอกไม้จากฉันเถอะนะคะ..”

 

 

เธอพูดอะไรของเธอกันล่ะเนี่ย เห่ยชะมัด.. จะโดนดุหรือเปล่านะ เฉิงเสี่ยวคิดในใจพร้อมรับตาปี๋ก้มหน้ายื่นดอกไม้ให้กับคนตรงหน้า ไหนบอกไม่กลัวไง โบนาที่เพิ่งเดินออกมาจากสนามมาที่โถงทางเดินกำลังยกผ้าขนหนูสีขาวขึ้นมาเช็ดเหงื่อบนใบหน้าถึงกับชะงัก ไม่มีใครเคยมาให้ดอกไม้แบบนี้กับเธอหรอกนะ มีแต่คนกลัวเธอทั้งนั้น เธอก็ไม่รู้หรอกว่ากลัวกันทำไม แล้วดูเด็กผู้หญิงคนนี้ทำสิ ทำไมต้องหลับตาปี๋ขนาดนั้นกันนะ หน้าตาของเธอน่ารักมากๆยากที่จะปฏิเสธน้ำใจ โบนายื่นมือออกไปรับดอกไม้จากคนตรงหน้า..

 

“ขอบคุณนะ”

 

เฉิงเสี่ยวเงยหน้าขึ้นก่อนจะเห็นว่ารุ่นพี่กำลังยิ้มให้เธออยู่ กระพริบตาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขายิ้ม รุ่นพี่โบนารับดอกไม้ของเธอ รุ่นพี่โบนายิ้มให้เธอ ตายแล้ว..

 

“ค..ค่ะ”

 

ตอบรับคำขอบคุณ เฉิงสี่ยวโค้งให้อีกฝ่ายสองสามครั้งก่อนจะวิ่งหนีไปด้วยความเขิลอาย โบนาได้แต่มองตามด้วยความงงๆ

 

อะไรของเธอกันนะ..

 

 

 

 

มือบางสอดลอดผ่านลำตัวเข้ามาจากทางด้านหลัง ในห้องพักนักกีฬาที่ไม่มีใครอยู่นี้ กลิ่นหอมอ่อนๆถึงแม้จะผ่านการแข่งขันที่ดุเดือดทำให้เธอรู้ดีว่าเขาเป็นใคร อ้อมแขนกระชับแน่น จมูกโด่งสวยกดลงมาที่ลำคอหนักๆจนทำให้คนตัวเล็กต้องเบี่ยงตัวหนีก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับคนที่ตัวสูงกว่า..

 

 

 

เพี๊ยะ !

 

 

มือเล็กฟาดลงไปที่ใบหน้าสวยคมนั่น ไม่แรง แต่รู้ว่าต้องเจ็บแน่ๆ

 

 

มือบางยกขึ้นลูบข้างแก้มที่ขึ้นสีแดงของตัวเอง มองคนตัวเล็กด้วยสายตาไม่เข้าใจ แต่โบนาไม่เคยโกรธหรอก ลูดายกมือขึ้นดึงใบหน้าของคนตัวสูงกว่าเข้ามาใกล้ จับมือของเขาออกแล้วแทนที่ด้วยมือของตัวเอง ลูบเบาๆตรงบริเวณที่เธอเพิ่งจะฟาดมือลงไป

 

“เจ็บหรือเปล่า..”

 

โบนาจับมือเล็กที่ข้างแก้มของเธอไว้แล้วแนบใบหน้าลงไปมากกว่าเดิม พยักหน้าหงึกๆถึงแม้จะยังไม่รู้ว่าคนตรงหน้าโกรธอะไร

 

 

 

“ห้ามยิ้มให้คนอื่นอีก..”

 

 

 

ลูดานั้นเอาแต่ใจ..

 

ถ้าหากจะบอกว่าโบนาขี้หึงล่ะก็ ลูดาขี้หึงกว่าสามเท่า...

 

 

 

รักฉัน ก็มองแค่ฉันคนเดียว... ใบหน้าสวยคมก้มหงึกๆเหมือนจะเข้าใจ พยายามยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็กเสียให้ได้ ถึงจะซื้อบื้อแค่ไหน เธอก็รู้ว่าต้องง้อลูดาด้วยอะไร ใบหน้าน่ารักราวกับเด็กสาวมัธยมต้นยังคงส่งสายตาแข็งกลับมาอย่างไม่ลดละ

 

 

“ห้ามรับดอกไม้จากคนอื่นด้วย.. อ อื้อ !”

 

 

กลีบปากเล็กถูกปิดลงด้วยส่วยเดียวกันของโบนา รวบเอวเล็กเข้ามาแนบชิดก่อนจะกดจูบลงไปไม่ต่างกัน ริมฝีปากบางไล่เล็มขบเม้มไปทั่วราวกับกำลังทานขนมเค้กชิ้นโปรด กดจูดไล่ลงมาที่ลำคอขาวของคนตัวเล็ก เสียงหอบหายใจและเสียงครางในลำคอของลูดาทำให้คนที่กำลังไล่จูบลงมาเรื่อยๆไร้สติ  มือเล็กจับใบหน้าของโบนาขึ้นมาก่อนที่มันจะไล่ลงไปมากกว่านี้...

 

 

โอเค... หายโกรธแล้ว

 

 

 

“พี่โบนา..” ลมหายใจที่ขาดห้วงทำให้เธอหอบหายใจเรียกชื่อของอีกฝ่ายก่อนจะส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่ใช่ตรงนี้

 

 

 

และโบนาก็เชื่อฟังเธอเสมอ เพียงแต่สีหน้าถูกขัดใจของโบนานั้นมันดูน่ารักจะตาย..

 

ไม่มีใครรู้ว่าเราคบกัน ก็คนพวกนั้นไม่เคยถามสักหน่อย และเธอก็ไม่จำเป็นที่ต้องมาป่าวประกาศ มีแต่โซจองเท่านั้นแหละที่รู้ว่าใบหน้าเย็นชาของโบนานั้นก็เพียงแค่บังหน้า จริงๆแล้วเธอก็แค่ไม่ค่อยแสดงออกทางสีหน้าสักเท่าไหร่ ก็มีแต่เพียงลูดาเท่านั้นที่ทำได้ และลูดารู้สึกพิเศษกับมัน จะรู้สึกพิเศษแค่ไหนเมื่อใครคนนึงเปลี่ยนสีหน้าแค่กับเธอคนเดียว ก็ไม่แปลกที่จะหวง

 

 

ถึงจะรู้สึกสนุกดีเวลายั่วโมโหโบนาโดนการเข้าใกล้รุ่นน้องคนสนิท แต่โบนาก็ห้ามทำเหมือนว่าไม่มีใครอีกล่ะ ถึงแม้จะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม ไม่งั้นโดนตบอีกแน่...

----------------------------------------------------------------------------------

ตายแล้ว... ฟิคชั่ววูบค่ะ 55555555555

แค่อยากลองแต่งน้องลูดาเป็นนักบาส

ไม่เห็นจะเกี่ยวกับบาสตรงไหนเลย 5555555555555555

อยากให้พี่โดนตบอีก แต่ถ้าโดนตบอีกทีเดี๋ยวจะยาว ><