นิรัน[จบ]

เวลา 13:00น. ที่สวนสาธารณะ

   ชายหญิงคู่นึง สถานะพวกเราคือเเฟนกัน เเต่ทำไม...มีเเต่ผู้หญิงกันนะที่เป็นฝ่ายมอบความรักให้ฝ่ายเดียว....

   "เอยะ เราไปนั่งตรงนั้นกันก่อนเถอะ ฉันรู้สึปเหนื่อยๆ"

   "อื้อ! ไปกันเถอะ"

 

   เอยะจับมือของอิจิไว้..

   'อ่า...มีเเค่เราที่จับมืออิจิหนิ'

   ทั้ง2ก็นั่งตรงเก้าอี้ ถึงมันจะเป็นเวลาบ่ายโมงเเต่คนก็เยอะนะ คงเพราะวันนี้อากาศดีล่ะมั้ง

   "เอยะ เธอรอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนเดี๋ยวมา"

   "โอเค เค้าจะรอตรงนี้นะ"

   "อย่าไปไหนล่ะ"

  "สบายใจได้เลย"

  อิจิก็ได้เดินออกไป เหลือเเค่เอยะไว้คนเดียว

  เธอนั่งรออยู่ที่เก้าอี้ตัวนั้น ไม่มีวี่เเววว่าจะลุกขึ้นไปไหนเลย

.

.

.

.

เวลา14.00น. ที่สวนสาธารณะ

    "ขอโทษนะคะ ตรงนี้ว่ารึป่าวคะ?"

   "ขอโทษด้วยนะคะ ตรงนี้ไม่ว่างค่ะ เเฟนฉันกำลังไปห้องน้ำ"

   "ขอโทษที่ขอโทษที่รบกวนนะคะ"

    นี่คนที่เท่าไรเเล้วนะที่เธอปฏิเสธ

    'อิจิท้องเสียรึไงนะ'

.

.

.

.

16.00น. ที่สวนสาธารณะ

เเหมะ

เเหมะ

ซ่าา

ซ่าาา

    "ฝนตกเเล้วสิ อิจิจะเปียกไหมนะ"

.

.

.

.

18.00น. ที่สวนสาธารณะ

    "นี่จ่ะเเม่หนู"

   "คะ? นมกับเเซนวิช?"

   "เอาไว้กินนะ ป้าเห็นหนูนั่งตรงนี้อยู่นานเเล้ว ไม่ไปไหซักที"

   "..."

   "เเต่เอาเถอะ อย่ากลับดึกนะ เเถวนี้โจรเยอะ"

   "ขอบคุณนะคะ"

.

.

.

19.30น. ที่สวนสาธารณะ

   "เน่ๆ น้องสาว"

   "หืม?"

.

.

.

20.20น. ที่สวนสาธารณะ

   "บ้าจริง ยัยนั่นยังนั่งรออยู่อีกงั้นหรอ?"

   ชายหนุ่มที่เพิ่งจะกลับมาจากไหนซักที่ ที่ไม่ใช่ห้องน้ำ 

   เขาได้ยินคนที่เพิ่งกลับจากสวนสาธารณะว่า

   'เธอๆ ผู้หญิงที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ ผมยาวๆอ่ะ เห็นใช่ป่ะ"

   'อ่าๆ เห็น'

   'เธอนั่งอยู่นานมากเลยนะ นั่งจนป้าเขาเอานมกับเเซนวิชไปให้อ่ะ'

   'นั่นสิ กำลังรออะไรรึป่าว?'

.

.

.

20.25น. ที่สวนสาธารณะ

   "เอ้า อิจิ ท้องเสียหรอ ไปซะนานเชียว"

ื   'ยังอยู่จริงๆหรอเนี่ย'

   "ทำไมถึงไม่กลับบ้านไป มานั่งโง่ๆทำไม"

   "ก็อิจิ บอกให้เค้ารอนี่หน่า บอกว่าห้ามไปไหนด้วย"

   "เชื่อฟังจังนะ"

   "ก็อิจิเป็นคนบอกนี่หน่า ว่าต้องเป็นเด็กดีเชื่อฟังอิจิคนเดียว"

   "กลับกันเถอะ"

   "กลับ?"

   "ใช่ กลับบ้านไง"

   "อิจิ..."

  "เรียกทำไม"

  "เค้ากลับไม่ได้"

  "ทำไม อยากนั่งโง่ๆตรงนี้ต่อหรอ ก็เเล้วเเต่นะ"

  "อิจิ..ไม่ใช่ เค้ากลับไม่ได้"

  "ก็ถามว่าทำไมกลับไม่ได้อยากนอนตรงนี้หรอ?"

  "ทางนั้น ทางลู่วิ่งตรงนั้น เค้าอยู่ตรงนั้น"

  "เป็นบ้าอะไรของเธออีก?"

  เอยะ ค่อยๆลุกขึ้นจากเก้าอี้ เเละเดินไปที่ลู่วิ่ง อิจิที่เห็นก็สงสัย เเต่ก็ไม่ได้ตามไป จนเอยะยนอยู่ตรงนั้น อิจิจึงค่อยๆเดินไปดู...

.

.

.

  "เอยะ!!?"

  เสียงอิจิที่มีเเต่ความสับสน ตกใจ กับภาพตรงหน้า 

  เอยะที่นอนเปลือยอยู่บนลู่วิ่ง เสื้อผ้าขาดวิ่น เเถวอวัยวะล่างฉีกเเละเลอะไปด้วยน้ำอสุจิ ยังมีคราบเลือดติดอยู่ที่กระโปรงของเธอ ตาที่ยังเหลือกอยู่ สายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว เป็นภาพที่สยองเลยทีเดียว

   อิจิที่เห็นอย่างนั่น จึงรีบวิ่งไปหาร่างไร้วิญญาณของเอยะ เเละกอดร่างนั่นไว้ด้วยสายตาที่สั่นเทา 

   "เอยะ เธอล้อเล่นฉันอยู่รึไง ตื่นขึ้นมาอธิบายเดียวนี้นะ!"

   อิจิเขย่าร่างไร้วิญญาณของเอยะเรื่อยๆ 

   ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับ

.

.

.

.

6ปีผ่านไป หน้าสุสาน 

   อิจิ ที่ถึงเวลาจะผ่านไป6ปีเเล้ว เเต่หน้าตาเขาเเทบไม่เปลี่ยนไปเลย เขากำลังนั่งลงอยู่หน้าหลุมศพของ เอยะ เเฟนสาวที่เค้ารัก

   เเต่ตอนนั้นมันคืออารมณ์ชั่ววูบของเขาที่อยากจะเลิกกับเธอ 

   "เอยะ ตอนนี้ฉันโสดมากนะ ตั้งเเต่เรื่องเมื่อตอนนั้น ฉันไม่เคยมีเเฟนอีกเลย ทำไมกันนะ เธอทำของใส่ฉันรึไง.. ฮึก.. ฉันขอโทษ ฉันอยากกลับไปเเก้ไขมัน ได้โปรด ฉันรักเธอจริๆงนะ  ตอนนั้นมันเป็นอารมณ์ชั่ววูบของฉันเอง..ฮึก..ขอโทษนะ"

   เขานั่งพร่ำเพรื่ออยู่ตรงนั้นหลายชั่วโมงเลยทีเดียว...

   "อิจิ รัก เอยะ นะ"

.

.

.

.

.

.

.

永夜 (เอยะ) – คืนนิรันดร์

- ไม่ว่าจะผ่านไปกี่คืน เค้าก็จะรออยู่เสมอนะ-

永遠 (อิจิ) – นิรันดร

- ฉันจะรักเเค่เธอเป็นนิรัน ขอโทษนะ ฉันรักเธอจริงๆ-

บลูบอนเนต เป็นดอกไม้ที่แสดงถึงความเศร้าและการบอกลา หรือการระลึกถึงความเศร้าเสียใจ ความเหงาที่เคยมีและเลือกที่จะจดจำมันเอาไว้ 'ถึงจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ไม่ขอลืมมัน '

  ขาดเเคลนเงินค่ะ???“

*ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ*