คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Love song # 5
Title :: Love Song
Author ::BummyA+
Couple ::Jung Ji hoon & Jung byung hee
Rate :: NC-17
Talk ::เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจากจินตนาการล้วน เนื่องมาจากคิดถึงป๋าเรนมากแล้วก็รักบองฮีออมม่ามากๆด้วยเลยเกิดเป็นฟิคเรื่องนี้ขึ้นมา 55555+
ซึลองโหมด
ภาพที่รุ่นพี่จีฮุนจูบรุ่นพี่แตฮีทำให้จีโอถึงกับเข่าอ่อนยังดีที่ว่าผมโอบเอวคนตัวเล็กไว้ได้ทัน ใช่ จีโอไม่ได้รักผมแต่รักจีฮุนฮยองเรื่องที่เกิดขึ้นในคอฟฟี่ช็อปเป็นเพียงละครตบตาที่รุ่นพี่แตฮีและจองฮานายายเด็กร้ายกาจน้องสาวสุดที่รักของรุ่นพี่จีฮุนนั่นหละ
หนึ่งเดือนก่อนที่รุ่นพี่จีฮุนจะออกจากกรม
วันนี้ผมมีนัดกับจีโอที่เพิ่งจะออกอัลบั้มใหม่เลยมาฉลองกันที่หอเอ็มแบล็ดที่ไม่ได้อยูไกลจากหอทูเอเอ็มเท่าไหร่นัก ใบมือผมมีเบียร์และขนมกินเล่นพร้อมกับของขวัญแสดงความยินดีกำลังฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีที่จะได้เจอกับไอ้ตัวเล็กของผมสักทีหลังจากที่มัวแต่ทำงานจนไม่มีเวลามาเจอเพื่อนฝูงที่น่ารักอย่างผมเท่าไหร่นัก
แต่ก่อนที่ผมจะหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงตวาดแว้ดของผู้หญิงคนนึงจากบริเวณเสียงหน้าคอนโดที่ผมเดาว่าน่าจะเป็นคนทะเลาะกันและผมคงจะไม่ยุ่งแน่ถ้าไอ้คนที่นั่งกองอยู่บนพื่อนนั่นไม่ใช่บยองฮีของผม
“ย๊า! เธอทำอะไรของเธอหน่ะ”ผมตะโกนพลางชี้หน้ายัยเด็กบ้าที่กำลังกระชากคอเสื้อของบยองฮีอย่างหงุดหงิด
“ชริ!มีคนมาขวางอีกแล้วนายมันจะโชคดีอะไรขนาดนี้กันนะจองบยองฮี”ยัยเด็กหน้าละอ่อนนั่นจิ๊ปากกับตัวเองก่อนที่จะตบหน้าบยองฮีเบาๆก่อนที่จะก้มลงกระซิบอะไรบางอย่างที่ผมไม่ได้ยินเพราะอยู่ห่างเกินไปก่อนที่จะลุกปัดกระโปรงสีแดงสดของตัวเองอย่างหงุดหงิดพลางคคว้ากระเป๋าใบหรูเดินจากไปก่อนที่ผมจะวิ่งถึงตัวบยองฮี
“นายเป็นอะไรรึป่าว”ผมเอ่ยถามบยองฮีพลางจับคางเล็กผลิกซ้ายผลิกขวาดูร่องรอยขีดข่วน
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอก”บยองฮีเอ่ยตอบก่อนจะดันตัวลุกขึ้นทำให้ผมได้เห็นรอยข่วนแดงเถือกบนลำคอบางและใบหน้าหวานได้ถนัดขึ้นเมื่อโดนแสงไฟ
“ยัยเด็กบ้าน่นมันป็นใครนายถึงได้ต้องยอมให้โดนทำร้ายขนาดนี้ห๊ะบยองฮี”ผมเอ่ยถามอย่างหงุดหงิดเมื่อบยองฮีดูไม่ยอมโต้ตอบเอาแต่เป็นฝ่ายถูกกระทำ
“ก็แค่แอนตี้แฟน”คำโกหกคำโตของบยองฮีที่ทำให้ผมบังเอิญมารู้คำตอบเมื่อบังเอิญมาเจอคู่กรณีนั่นอีกครั้งโดยบังเอิญในงานวันเกิดของพี่จินยอง
“ทักทายสิกันสิ นี่ไงจองฮานาน้องสาวจีฮุน”
ทำให้ผมรู้ว่าเรื่องนี้จีโอต้องเป็นฝ่ายยอมเจ็บเพราะถ้าจีโอไม่ยอมไม่เพียงแต่อนาตดของตัวเองแต่ของคนในครอบครัวจะต้องพังตามลงไปด้วย ถ้าคนรู้จักวงการนี้คุณจะเข้าใจว่ามันไม่สนุกแน่ถ้าจะโดนแฟนคลับของจองจีฮุนรวมตัวกันแอนตี้มันแย่ซธยิ่งกว่าอะไรดี คุณอาจจะโดนใส่ร้ายขนาดเป็นฆาตกรทั้งๆที่ไม่ได้ทำก็ได้เพียงแค่คำพูดคำเดียวของจองฮานาน้องสาวที่แสนจะใสซื่อของจองจีฮุน และนั่นก็ไม่ได้เป็นเพียงแค่การตัดสินใจเพื่อตัวเองของจีโอแต่เพื่อพี่จีฮุนด้วยต่างหากหล่ะ
“อนาคตที่สดใสของพี่เค้าไม่ควรจะมาจบที่ฉันนายเข้าใจไหมซึลอง”คำที่จีโอพูดที่เค้าจำได้ขึ้นใจ “แม้จะมีคนบอกว่ารับได้แต่นายจะปฏิเสธไหมหล่ะว่านั่นมันก็เป็นแค่ส่วนน้อย”
กลับมาสู่โลกของความเป็นจริง ความจริงที่ว่าภาพตรงหน้ามันบาดใจจีโอมากแค่ไหน
“จีโอนายโอเคนะ”ผมเอ่ยถามพลางบีบมือเล็กเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจเมื่อเห็นร่างเล็กเอาแต่มองภาพตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา
“ฉันไม่เป็นไร”ร่างเล็กเอ่ยรับพลางก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อปกปิดน้ำตาที่เริ่มจะคลอออกมาเล็กๆ
“งั้นเราก็ไปกันเถอะ”ซึลองกระซิบบอกร่างบางที่ตอนนี้ยังคงยืนเงียบอยู่ที่เดิมก่อนที่จะเปิดประตูรถคันหรูก่อนจะดันคนตัวเล็กให้ขึ้นรถ
“ฉันขอโทษนะซึลอง”ร่างเล็กเอ่ยขึ้นทันทีที่ผมก้าวขึ้นมานั่งที่ประจำคนขับเรียบร้อย
“มันก็คงจะดีกว่าถ้านายจะไม่ขอโทษฉันที่นายจูบฉันหน่ะบยองฮี”ผมเอ่ยขำๆพลางดึงเบลล์มาคาดก่อนที่จะหันไปมองร่างเล็กข้างๆที่เอาแต่เหม่อออกนอกหน้าต่าง แก้มใสที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาทำให้ผมรู้สึกปวดใจอย่างบอกไม่ถูก ผมเอื้อมมือหมายจะช่วยปาดน้ำตาบนแก้มใสก่อนจะหยุดชะงักเมื่อเห็นสายตาหงุดหงิดจากร่างสูงด้านนอก
“จีฮุนฮยอง”จีโอพึมพำออกมาเบาๆเมื่อเห็นร่างสูงด้านนอก สายตาเย็นชาที่รุ่นพี่จีฮุนส่งมาให้จีโอแม้แต่ผมยังสัมผัสได้ มือบางของจีโอกำสายเบลล์แน่นเพื่อพยายามสกัดกั้นอารมณ์และน้ำตา
ผมรู้ว่าบยองฮีพยายามทำเหมือนกับว่าตัวเองเข้มแข็งต่อหน้าผู้ชายคนนี้แค่ไหนแต่ผมรู้ว่าในใจของจีโอกำลังเจ็บปวดเจียนตาย ก่อนที่ผมจะนึกอะไรได้ต่อมือและเท้าของผมก็สั่งให้ขับรถออกไปที่ไหนก็ได้ให้เร็วที่สุดเพื่อคนข้างๆจะสามารถหนีความเจ็บปวดตรงหน้าไปได้แม้สักนิดก็ยังดี
-ฉันอยากจะช่วยนายได้บ้างจริงๆเลย บยองฮี-
-วืดวืด-เสียงโทรศัพท์เครื่องบางในกระเป๋ากางเกงของจีโอทำให้จีโอต้องผงะออกจากภวังค์เพื่อรับโทรศัพท์หลายคนคงจะคิดว่าในเวลาแบบนี้ยังมีกะจิตกะใจมารับโทรศัพท์อีกหรอแน่นอนว่าไม่ใช่จีโอที่ไม่ชอบทำให้ใครเป็นห่วง
“ครับ พี่บยองกี”จีโอที่พยายามข่มอารมณ์และแปลงเสียงตัวเองให้ปกติที่สุดกรอกเสียงไปตามสาย
-มันเกิดอะไรขึ้นหน่ะจีโอ ทำไมคุณจีฮุนถึงได้ประกาศแต่งงานกับแตฮี-พี่บยองกีเอ่ยถามจีโอเสียงดังลั่นออกมานอกโทรศัพท์จนแม้แต่ผมยังได้ยิน –แล้วไหนจะไม่ต่อสัญญากับบริษัทเราอีก นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่จีโอ-
“ผมไม่รู้”จีโอเอยถตอบเสียงแผ่วเบาราวกับพลังในการดำเนินชีวิตเหลือน้อยเต็มที
-นายจะไม่รู้ได้ยังไงในเมื่อนายออกไปกับคุณจีฮุนเมื่อกี้นี้หน่ะ- คำถามของพี่บยองกีทำให้ผมโมโห ผมคว้าโทรศัพท์จากมือบางอย่างถือวิสาสะก่อนที่จะกรอกเสียงใส่ผู้จัดการส่วนตัวของจีโออย่างหงุดหงิด
“เมื่อบยองฮีก็บอกพี่อยู่แหมบๆว่าไม่รู้แล้วพี่จะซักให้มันได้อะไรขึ้นมา”ผมเอ่ยตะคอกใส่โทรศัพท์อย่างหงุดหงิดก่อนที่จะชิงตัดสายก่อนที่พี่บยองกีจะทันได้ด่าอะไรต่อ
“ซึลองไมนายไปตะคอกพี่เค้าแบบนั้นหล่ะ”บยองฮีเอ่ยบ่นผมทันทีที่ผมยื่นโทรศัพท์เครื่องบางคืนเจ้าตัว
“ก็มันน่าหงุดหงิดนี้นายก็อ่อนเกินไปหมอนั่นถึงได้เซ้าซี้”ผมเอ่ยตอบกลับพลางเลี้ยวรถไปทางกลับหอเอ็มแบล็ค
“งั้นนายจอดรถเถอะซึลอง”บยองฮีเอ่ยพลางปลดเข็มขัดนิรภัยออก
“ทำไม”ผมเอ่ยถามอย่างตกใจ
“ฉันจะกลับบ้านเอง”จีโอเอ่ยก่อนจะสั่งให้ผมจอดรถอีกครั้ง
“ให้ฉันไปส่งเถอะนะ”ผมเอ่ยขึ้นพลางคว้าแขนบางที่กำลังจะก้าวออกไป
“ขอให้ฉันอยู่คนเดียวสักพักเถอะนะซึลอง”จีโอเอ่ยพลางแกะมือผมออกช้าๆ “ถือว่าฉันขอร้องนะ”
“ถ้ามีอะไรนายต้องโทรบอกฉันทันทีเลยนะจีโอ”ผมเอ่ยย้ำคนตัวเล็กที่ก้าวออกไปนอกรถ
“อืม ไม่ต้องห่วงหรอกน้าฉันโตแล้วดูแลตัวเองได้”จีโอเอ่ยตอบพลางส่งยิ้มให้บางๆก่อนที่จะเริ่มออกเดิน
"ถึงนายจะบอกว่านายดูแลตัวเองได้แต่ฉันก็เป็นห่วงนายอยู่ดีนั่นหล่ะจีโอ"ผมเอ่ยพึมพำเบาๆกับตัวเองภายในรถในขณะที่สายตายังคงจ้องมองแผ่นหลังเล็กที่ค่อยๆเดินจากไป
จบซึลองโหมด
..................................................................
เอาหล่ะสิที่นี่แล้วป๋าเรนจะรู้ไหมหล่ะเนี่ยว่าที่จริงแล้วจีโอยังรักป๋าอยู่
เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปต้องติดตามแล้วหล่ะฝากเม้นท์เป็นกำลังให้ด้วยน้าาาา
ลองไปดูทางเลือกตอนต่อไปของเพื่อนๆดูน้า # เล่นหนุกๆขำๆ
http://my.dek-d.com/bummynarak/quizmaze/?id=3992
ความคิดเห็น